Λίγα βιβλία μ' έχουν συγκλονίσει κι επηρεάσει τόσο όσο «Η Κασσάνδρα και ο Λύκος» της Μαργαρίτας Καραπάνου. Απ' την πρώτη παγερή σελίδα μέχρι την τελευταία, η καλειδοσκοπική της κατάδυση στην αγριότητα της παιδικής ηλικίας, της μνήμης και των αισθήσεων, συνθέτει κατ' εμέ έναν απ' τους σπουδαιότερους θησαυρούς της νεότερης ελληνικής λογοτεχνίας. Και, καθώς το ζήτημα της ψυχικής νόσου και η μετάπλασή της μέσα απ' την τέχνη της γραφής, είναι στοιχεία αλληλένδετα με τον βίο και τα βιβλία της Καραπάνου, όταν η μητέρα μου αυτοκτόνησε στα τέλη του 2002 - έπειτα από τριάντα χρόνια πάλης με τη διπολική διαταραχή - ο πόνος της απώλειάς της δέθηκε αυθόρμητα κι ανεξήγητα με την Κασσάνδρα, γεννώντας έναν μονόλογο που συνδύαζε πραγματικότητα και μύθο. Ελπίζω μονάχα να στάθηκα αντάξιος των περιστάσεων και των αισθημάτων.
ΔΙΑΒΑΖΟΝΤΑΙ ΤΩΡΑ
Στέλαν Σκάρσγκαρντ για Ίνγκμαρ Μπέργκμαν: «Ήταν Ναζί, ο μόνος που ξέρω που έκλαψε όταν πέθανε ο Χίτλερ»
Ιταλία: Βίντεο καταγράφει τις κινήσεις του 35χρονου λίγο πριν τον «ρουφήξει» τουρμπίνα αεροσκάφους
Αγρίνιο: Πατέρας έκανε όπισθεν με το αυτοκίνητο και τραυμάτισε θανάσιμα το δίχρονο παιδί του
ΗΠΑ: Εφετείο ανακαλεί τη συμφωνία ομολογίας ενοχής για τον «εγκέφαλο» της 11ης Σεπτεμβρίου
Μοντέλο με Πάρκινσον περπάτησε στην πασαρέλα του οίκου Balenciaga
σχόλια