Κάποτε ρώτησα τους υπεύθυνους του Δήμου Αθηναίων γιατί στα πεζοδρόμια φυτεύουν νεραντζιές και όχι μανταρινιές. Η απάντηση του υπεύθυνου ήταν «γιατί θα τα τρώνε». Η ανταπάντηση ήταν απλή: Ε, και;

Ζούμε σ’ ένα περίεργο κράτος. Ακόμη και σε πολλές γειτονιές της Αθήνας, ενώ τα λεμόνια φύονται του καλού καιρού, λίγοι τα μαζεύουν. Και ακόμα λιγότεροι τα φυτεύουν στα πεζοδρόμια, μια κι εκεί φυτεύουμε κατά κύριο λόγο νεραντζιές.

Κάποιοι, βέβαια, μέσα από τα κάγκελα της αυλής τους έχουν λεμονιές και απέξω στο πεζοδρόμιο νεραντζιές! Προφανώς, για να μην τύχει κάποιος περαστικός και κόψει ένα λεμόνι. Ενώ συνεχώς σκουπίζουν τα νεράντζια που πέφτουν στο πεζοδρόμιο.

Την ίδια στιγμή, οι πολίτες διαμαρτύρονται για το πού έχουν φτάσει οι τιμές των λεμονιών. Ίσως κάτω από μια λεμονιά γεμάτη λεμόνια που δεν τα μαζεύει κανένας. Ταυτόχρονα, η Ελλάδα εισάγει λεμόνια από την Τουρκία και την Αργεντινή! Επομένως, το πρώτο που θα πρότεινα είναι να εμβολιάσουμε όλες τις νεραντζιές και να τις κάνουμε πορτοκαλιές, μανταρινιές και λεμονιές.

Τι νόημα έχουν, άραγε, τα φυλλοβόλα σ’ ένα σχολείο; Τα οποία ρίχνουν τα φύλλα τους όταν ανοίγει το σχολείο και ξαναβγάζουν φύλλα λίγο πριν κλείσει; Για να ποτίζονται κι αυτά του σκοτωμού το καλοκαίρι; Όταν το σχολείο είναι άδειο;

Γιατί όμως φυλλοβόλα (και υδροβόρα!) δέντρα και όχι αείφυλλα δέντρα και θάμνους, όπως η χαρουπιά, η ελιά, η κουμαριά, η μυρτιά, ο σχοίνος, η δάφνη και όλα τα φυτά του ελληνικού τοπίου; καθώς και από φυλλοβόλα ροδιές, συκιές -να τρώμε και κανένα σύκο- αλλά και κουτσουπιές που έχουν εξαίσια λουλούδια, και δεν θέλει κανένα τους πότισμα; Μόνο που τις τελευταίες δεν θα τις φύτευα στα προαύλια των εκκλησιών, γιατί το άλλο τους όνομα είναι το δέντρο του Ιούδα!

Θα έκανα στην Αθήνα και περιβόλια, φυτεύοντας και αμυγδαλιές, μουσμουλιές, κυδωνιές, κερασιές, που έχουν ωραιότατα λουλούδια αλλά και καρπούς. Ακόμα, θα τη γέμιζα με ετήσια φυτά, όπως τα κουκιά και οι αγκινάρες που έχουν ωραιότατα λουλούδια - οι αγκινάρες που τρώμε είναι το μπουμπούκι. Θα φύτευα, επίσης, αρωματικούς θάμνους, όπως οι λεβάντες, οι μέντες , το θυμάρι, το φασκόμηλο...