O τύπος ετοιμάζεται για τη δουλειά του. Η γυναίκα του έχει ανοιχτή την τηλεόραση και αυτή δείχνει μια διαδήλωση. «Πάλι έκλεισαν το Σύνταγμα οι αλήτες, οι συνδικαλιστές;», ρωτά έξαλλος. «Εικόνα από το Παρίσι είναι», διορθώνει η γυναίκα. «Πω πω, παλμός, πω πω, πάθος...», σχολιάζει ο τύπος σε μια ξεδιάντροπα ξενομανή κυβίστηση ιδεολογίας. Ο Ανδρέας Πετρουλάκης σε ένα εξαιρετικό σκίτσο του στην «Καθημερινή» την προηγούμενη εβδομάδα περιέγραψε συνοπτικά και καίρια σε ένα μόνο καρέ όλη την ιστορία των απεργιών: φαίνονται ωραιότερες όταν είναι μακριά από τα πόδια μας. Μόνο που κάποια στιγμή, δεν γίνεται, θα έρθουν.
Το προηγούμενο Σαββατοκύριακο συνέβησαν αρκετά αθλητικά γεγονότα: η ΑΕΚ συνειδητοποίησε επιτέλους πόσο κακό τής είχε κάνει η εμμονή στον Μπάγιεβιτς. Ο πρόωρα γερασμένος Παναθηναϊκός ετοιμάζεται να απολύσει τον προπονητή του. Ο Ολυμπιακός θα προσπαθήσει να τον διώξει ο ίδιος στο μεταξύ τους ντέρμπι, αλλά δεν είναι τόσο εύκολο όσο φαίνεται - οι ηλικιωμένοι παίκτες έχουν περισσότερο εγωισμό απ' ό,τι αντοχές. Και οι αθλητές του μπάσκετ έκαναν, ή μάλλον προσπάθησαν να κάνουν απεργία. Άλλη μια συνδικαλιστική κωμωδία, με κοντά σορτσάκια αυτήν τη φορά.
Οι αθλητές του μπάσκετ εδώ και χρόνια πλασάρονται ως «τα καλά παιδιά». Οι επιτυχίες τους βοηθάνε το στερεότυπο, η κοινωνικότητα και, σε ορισμένες περιπτώσεις, ο κοσμοπολιτισμός τους, επίσης. Η σύγκριση με το αναπόφευκτα πιο μαζικό και ορισμένες φορές κλειστοφοβικό ποδόσφαιρο κάνει τα πράγματα πιο εύκολα γι' αυτούς. Όταν, όμως, έρχονται τα δύσκολα, πάντα κάτι δεν πάει καλά.
Εδώ και χρόνια αναμασούν απειλές πως «στο επόμενο κρούσμα βίας θα φύγουμε από το γήπεδο». Δεν το έχουν κάνει ποτέ. Στην απεργία, οργανωμένη από τον οργισμένο, διεκδικητικό και ενίοτε ίσως και εμμονικό Λάζαρο Παπαδόπουλο, τα καλά παιδιά έκαναν πίσω. Κανείς από τους ακριβοπληρωμένους δεν έκανε απεργία, τα ΜΑΤ που παλιότερα έβλεπαν τα σιφόνια να πετούν από μονίμως ασύλληπτους κάφρους αυτήν τη φορά ενήργησαν: μπήκαν στο γήπεδο για να κυνηγήσουν τους αθλητές απεργούς. Αμηχανία.
Συμπέρασμα δεν υπάρχει, εκτός ίσως από το ότι ο υπάλληλος είτε παίρνει 1.000, είτε 1.000.000 τον μήνα συμπεριφέρεται ως υπάλληλος. Και σε όσους ξύπνησαν τα εύκολα εξ αποστάσεως επαναστατικά ανακλαστικά, ας ρίξουν μια ματιά σε πιο σοβαρές απεργίες - επιβίωσης και όχι διαβίωσης. Θα θυμηθούν τον κανόνα: όσο πιο μακρινή είναι η απεργία, τόσο πιο εύκολη, αναγκαία και ελκυστική φαίνεται.
σχόλια