Τι απέγινε ο "νούς υγιής" και το "υγιές" του σώμα; Απλώς θυσιάστηκαν στην ανθρωποφαγική σκοπιμότητα των αγώνων όπου συμμετοχή χωρίς νίκη (άρα και χωρίς ματζούνι) σημαίνει ευθέως ανυπαρξία. Μάλιστα ο "ύποπτος" αθλητής -"φουμαρισμένος", "βελονιασμένος" και "τρυπημένος"- συχνά κατέχει μεγάλη γοητεία για την κοινή φίλαθλη γνώμη, αρκεί να σημειώσει ρεκόρ όπου η προσπάθειά του κλέβει κάποια σκιά από το ακατόρθωτο. Αντίθετα πρεζαρισμένος και χωρίς μετάλλιο είναι σκέτη δυστυχία.
Περιέργως πως, η υποτιθέμενη ιεροεξεταστική καθαρότητα των μέσων δεν συναντάται και σε άλλους τομείς. Στα πνευματικά ζητήματα για παράδειγμα, κανείς δεν αρνείται να διαβάσει ένα ποίημα που γράφτηκε υπό την επήρεια αλκοόλ, χασίς ή άλλης ουσίας. Αρνείται κανείς την επίλυση ενός μαθηματικού προβλήματος επειδή τάχα ο λύτης μετήλθε δόλια μέσα καταφεύγοντας σε ψυχότροπες ουσίες; Και όμως στις Ολυμπιάδες η δέσμευση είναι κανόνας: οι φυσικές δυνάμεις απαγορεύεται να νοθεύονται με παρά φύσιν βοηθήματα.
Το καίριο κριτήριο αφορά την έννοια του έμφυτου και του επίκτητου. Αν η ψυχότροπη ουσία επιτείνει την ποιητική ικανότητα του Μπωντλέρ, υπό ποία έννοια θα του καταλογίσουμε ενοχή; Στην περίπτωση όμως που η ουσία θα αναδείκνυε κάποιον ηλίθιο σε "μορφή", δικαιολογημένα η ντρόγκα θα έπρεπε να κατηγορηθεί για πλαστοπροσωπία. Στον αθλητισμό πάντως τα πράγματα είναι πιο περίπλοκα. Ο Ουσέιν Μπόλτ, ό,τι κι αν "παίρνει", δεν επέτυχε το 9,69 μόνο χάρη στην ντρόγκα. Είναι φαινόμενο αποδόσεως που πιθανώς χάρη στα "συμπληρώματα" πλησίασε το απόλυτο. Επ' αυτού οι διοργανωτές θα ήθελαν να διαθέτουν διπλό πρόσωπο. Να δίνουν σιωπηρή άδεια στους αθλητές-φαινόμενα ώστε να ντοπάρονται για να καταπλήσσουν το κοινό, αλλά να μην επιτρέπουν σε κάθε "αθλητάκο" να ανεβαίνει στο βάθρο.
Δεν είναι δύσκολο να καταλάβουμε ποια αθλήματα πρέπει να περιφρουρηθούν. Καλό το καγιάκ, η τοξοβολία, τα μονόζυγα και οι κρίκοι, ωστόσο όλοι γνωρίζουμε ότι η μεγάλη γοητεία της Ολυμπιάδας έγκειται στα αγωνίσματα στίβου και δη στους δρόμους ταχύτητας - αγωνίσματα κατεξοχήν "αμερικανικά". Υποψιαζόμαστε λοιπόν τον υπερβάλλοντα ζήλο της Γουάντα για την "υγεία" της Θάνου και του Κεντέρη (η πρώτη έφτασε σε απόσταση αναπνοής την πρεζαρισμένη Τζόουνς, ο δε δεύτερος ξεφτίλισε κυριολεκτικά εφτά νέγρους). Τυχαία μήπως τους ξίνισε η Χαλκιά; Αθλήτρια χωρίς ιστορία και να παίρνει χρυσό; Στον Καιάδα! Το ζήτημα, όπως ο καθείς ψυχανεμίζεται, δεν αφορά τα καταπότια της Φανής Χαλκιά, αλλά το "δικαίωμά" της να ντρογκάρεται. Μας επέτρεψαν που μας επέτρεψαν να κάνουμε τη "ζημιά" με τους αρσιβαρίστες (τι χρυσές μέρες έζησαν οι διάφοροι "παράγοντες" με τα "αλβανά"!), τώρα όμως τα ψέματα τέλειωσαν. Πεντηκοστή ένατη η Ελλάς και μάλιστα ευχαριστημένη.
Υπάρχει χώρα μήπως που αρνείται τους ελέγχους; Και βέβαια - η Αμερική. Όχι ρητά, όπως στο μπάσκετ, αλλά πλαγίως και αυτοκρατορικώς. Άλλωστε, αφού η ίδια αφαιρεί τα κάλπικα μετάλλια από την Τζόουνς, ποιος μπορεί να την κατηγορήσει; Αν υποθέταμε ότι ο Φελπς ήταν δικός μας αθλητής, το βέβαιο είναι ότι θα τον είχαν γαμήσει στους ελέγχους. Αντί τούτου, τώρα απολαύει βασιλικής ασυλίας. Και με τη σύριγγα στο χέρι να τον βρούνε, Αμερικανός ων, θα πούνε ότι είναι διαβητικός. Οπότε η αφελής εντιμότητα εξίσταται : Τι να σκεφτούμε πια για το ολυμπιακό πνεύμα;
Τίποτα. Το παιχνίδι, στις διεθνείς σχέσεις, παίζεται με όρους ισχύος και νομιμοφανούς προπαγάνδας, ουδέποτε με όρους δικαιοσύνης και υποτιθέμενης ισότητας. Οι παράγοντες άλλωστε αγοράζουν μυαλό από τις εταιρείες που κατασκευάζουν τα ρούχα των αθλητών, τα παπούτσια, τις φόρμες, τα σκάφη, τα ποδήλατα, το ταρτάν, αυτές που αναλαμβάνουν την παγκόσμια διάχυση της Ολυμπιάδας ως πλανητικού εμπορικού συμβάντος. Μέσα σε αυτή την πελώρια κωμωδία έχει θέση η Ολυμπία και η φλόγα, το όνομα της χώρας μας και τα αρχαία ιδεώδη πλην όμως όποιος "αγοράζει" ολυμπιακό πνεύμα από τους ντόπιους και αλλότριους προπαγανδιστές ευνόητο είναι να "παιδίζει" και να τα έχει χαμένα.
Κάποια παλληκαράκια από το Βορρά κατάφεραν πριν από μερικά χρόνια, με κεντρικό πρόσωπο τον Πύρρο Δήμα, να δημιουργήσουν εκ του μη όντος παράδοση παγκόσμιου κύρους στην άρση βαρών. Η υπόθεση είχε "ψωμί", οπότε οι γνωστές ψωμόλυσσες -της κυβερνήσεως μη εξαιρουμένης- πλαισίωσαν τους αθλητές και είπαν όσο πιο πολλά ψέματα μπορούσαν. Ο Ιακώβου έχασε την ευκαιρία να γίνει μοιραίο πρόσωπο. Όταν διαπίστωσε ότι τα χρυσά παιδιά χρεωκόπησαν, όφειλε να βγει και να δηλώσει ότι "χαμαί πέσε" το όλο παραμύθι - τετέλεσται. Δεν είχε όμως δραματική φλέβα. Ήταν βολεψάκιας. Προτίμησε λοιπόν να καταφύγει στη φαρμακεία, λησμονώντας ότι άλλο Λάρισα, άλλο Νέα Υόρκη. Το τι ειπώθηκε εκείνες τις μέρες καλύτερα να μην το θυμόμαστε. Προοιωνιζόταν μάλιστα τα όσα θα ακολουθήσουν. Οι ιθύνοντες των αγώνων έμοιαζαν να λένε: Πληρώσατε την Ολυμπιάδα και κάναμε τα στραβά μάτια. Από τούδε και στο εξής όμως θα φανούμε αδυσώπητοι. Και θα φανούν. Μάλιστα απειλούν ότι θα "επανεξετάσουν" τα ελληνικά δείγματα της προηγούμενης Ολυμπιάδας.
