ΑΠΟ ΤΟΝ ΘΟΔΩΡΗ ΚΟΥΤΣΟΓΙΑΝΝΟΠΟΥΛΟ

 

Ο Τζον Φαβρό, ο άνθρωπος που έβγαλε τη Marvel πέρα από τα στενά πλαίσια των φανατικών των κόμικς με τη δουλειά που έκανε πάνω στον χαρακτήρα του Iron Man, εμπνεύστηκε κυρίως από την αξέχαστη μεταφορά του Βιβλίου της Ζούγκλας του Ράντγιαρντ Κίπλινγκ από την Disney, το 1967, μία από τις πιο ευχάριστες, καλόκαρδες και σίγουρα την ψυχεδελικότερη, και λόγω της δεκαετίας, animation ταινία της εταιρείας. Χωρίς να είναι ξενέρωτος ή ρουτινιάρης, ο Φαβρό είναι μάστορας με καρδιά και αξίες, όπως απέδειξε στο ταπεινό, προσωπικό Chef, και ως σκηνοθέτης δεν ξεχνά ποτέ ποιούς πραγματεύεται και τι θέλουν να πουν, ανεξάρτητα από το μέγεθος της παραγωγής που χειρίζεται κάθε φορά και τις τεχνικές δυσκολίες που καλείται να επιλύσει. Στο Βιβλίο της Ζούγκλας το επίπεδο είναι υψηλό και ο Φαβρό, μαζί με την ομάδα των εξπέρ του studio, συνδύασε περίφημα τα ομιλούντα ζώα με τον πιτσιρίκο που παίζει, μια ιδέα πιο μικρομεγαλίστικα, τον Μόγλη, ισορροπώντας ιδανικά τον κίνδυνο και τη δράση με το ραχάτι που έρχεται στις μεγάλες, ουσιαστικές παρενθέσεις με τον αρκούδο Μπαλού και την αντι-εκπαίδευση που παρέχει νωχελικά και ωφελιμιστικά (το μέλι γαρ) στο παιδί. Πρέπει να ομολογήσω πως έχω μια ιδιαίτερη αδυναμία στην πρωτότυπη ταινία: είναι η πρώτη που είδα στο σινεμά και, πέρα από το αναπόφευκτο μάγεμα που ένιωσα στα 4 μου χρόνια, δεν ξεθώριασε ποτέ η ψυχαγωγική και φευγάτη ποιότητά της σε όλες τις «επισκέψεις» που έκανα στην παρθενική μου εκδρομή στο θαύμα της κινούμενης εικόνας τα επόμενα χρόνια, μαζί με τη δομή του δράματος για ένα ορφανό σε άγριο περιβάλλον και του μεγάλου σχολείου της φύσης, από τη στοργή της θετής του μάνας και την αυστηρότητα του πάνθηρα, μέχρι την παραβατική χάρη του λαμόγιου αρκούδου και τις προειδοποιήσεις του πύθωνα Κάα και των θηρίων – μια οικογένεια ανομοιογενή που παρασκευάζει και διαμορφώνει κάποιον που δεν ανήκει ακόμη στον εαυτό του. Κυρίως, η ντισνεϊκή αυτή ερμηνεία στο αριστούργημα του Κίπλινγκ αποπνέει ζεστασιά και εγγύτητα, οργανώνει το φονικό χάος του αφιλόξενου τοπίου σε κάτι παιδικό, σαν εξωτικό όνειρο, με πρωταγωνιστή έναν τυχερούλη μέσα στη μεγάλη ατυχία του, τον Μόγλη, που μεγαλώνει σε αγαπησιάρικη αγέλη και απολαμβάνει την καθοδήγηση του Μπαγκίρα, με μόνιμη απειλή τον δόλιο τίγρη Σιρ Χαν. Οι πρωταγωνιστές των κινουμένων σχεδίων επανέρχονται ατόφιοι με σκηνές που μοιάζουν με το αυθεντικό, αλλά διαθέτουν φρεσκάδα, μια ενθουσιώδη, αλλά ποτέ εκτροχιασμένη ή μεγαλομανή υφή. Ακόμη και τα τραγούδια είναι τα ίδια: το απαράμιλλο «Bare Necessities» και το θέμα του βασιλιά Γορίλα Λούι στον απόκοσμο ινδουιστικό ναό που βρίθει εκδικητικών, πειθήνιων πιθηκοειδών, χωρίς ωστόσο τη λαχταριστή απόδοση του ενός και μοναδικού Λούι Άρμστρονγκ, που στην εκδοχή του 1967 γλέντησε μουσικά τον ρόλο του. Όσο κι αν όλα αυτά μοιάζουν πατήματα στα χνάρια μιας πάλαι ποτέ σπουδαίας δουλειάς, λειτουργούν άριστα στο νέο Βιβλίο της Ζούγκλας που απευθύνεται βασικά σε παιδιά και δεν θα απογοητεύσει καθόλου τους συνοδούς τους.