«Ο θάνατος της δημοκρατίας»: Πώς η Γερμανία οδηγήθηκε στον ναζισμό

«Ο θάνατος της δημοκρατίας»: Πώς η Γερμανία οδηγήθηκε στον ναζισμό Facebook Twitter
«Ο πόλεμός μας θα διεξαχθεί με αφίσες». Ψηφοφόροι περιεργάζονται διαφημίσεις της προεκλογικής εκστρατείας, 1930. CREDITS: BPK BILDAGENTUR / ART RESOURCE, NY
4

Η συζήτηση για τη Βαϊμάρη δεν φαίνεται να τελειώνει ποτέ, όχι μόνο γιατί σε περίοδο δημοκρατίας τρομάζει η παρατηρούμενη άνοδος αντιδραστικών σχηματισμών και κομμάτων αλλά και επειδή στην περίπτωση της Βαϊμάρης παρατηρείται το πιο ακραίο πολιτικό παράδοξο: το να διαδέχεται την πιο πετυχημένη δημοκρατική συνύπαρξη προοδευτικών σχηματισμών στην εξουσία, που συνοδεύτηκε από ταυτόχρονη άνθηση των γραμμάτων και των τεχνών, η ναζιστική λαίλαπα.

Η αντίθεση μεταξύ της πρώτης δημοκρατικής περιόδου στην ιστορία της Γερμανίας, με την παραίτηση του Κάιζερ Γουλιέλμου Β' από τους θρόνους της Πρωσίας και της Γερμανίας, και της ανόδου στην εξουσία της ναζιστικής Γερμανίας το 1933 είναι απόλυτη, αλλά όχι αδικαιολόγητη, τουλάχιστον για τους ιστορικούς, οι οποίοι έσπευσαν να ρίξουν φως στα ανεξάντλητα ερωτήματα.

Η υπάρχουσα βιβλιογραφία είναι ήδη πλούσια και εκτείνεται από τις προσωπικές καταγεγραμμένες εμπειρίες του Κρίστοφερ Ίσεργουντ στο Αντίο Βερολίνο (Μεταίχμιο), τα προσωπικά απομνημονεύματα των μελών του «Σπάρτακος» και το Ο κόσμος του χθες (Printa) του Στέφαν Τσβάιχ έως τις εμβριθείς ιστορικές προσεγγίσεις του Ίαν Κέρσοου με το δίτομο Χίτλερ (Μεταίχμιο) ή τα βιβλία του Ρίτσαρντ Έβανς για το Ράιχ (Αλεξάνδρεια) και το Βαϊμάρη: Η ανάπηρη δημοκρατία του Χάινριχ Βίνκλερ (Πόλις), για να αναφέρουμε μερικούς μόνο από τους τίτλους. Ωστόσο, ένα νέο βιβλίο με τίτλο Ο θάνατος της δημοκρατίας - Η πτώση της Βαϊμάρης και η άνοδος του ναζισμού ‒σε ωραία μετάφραση Φωτεινής Πίπη από τις εκδόσεις Διόπτρα‒, που έχει κερδίσει ήδη το αναγνωστικό κοινό και τους κριτικούς, γραμμένο από έναν ουσιαστικό γνώστη της περιόδου, τον Μπέντζαμιν Κάρτερ Χετ, έρχεται για να φωτίσει ολόπλευρα το ανοιχτό παράδοξο της Δημοκρατίας της Βαϊμάρης.

Ο Χετ όχι μόνο επεξεργάζεται τα νέα αρχεία που ήρθαν στο φως τις τελευταίες δεκαετίες (αλληλογραφία, δημοσιεύματα στον Τύπο, μαρτυρίες, δημόσια έγγραφα, ακόμα και αφίσες) αλλά και συγκρίνει τα δεδομένα στο εσωτερικό της Γερμανίας με τον διεθνή χάρτη, έχοντας παράλληλα πλήρη εποπτεία των γεγονότων και των πηγών.

Ο συγγραφέας θεωρεί πως ως πρότυπό του ο Χίτλερ είχε, μεταξύ άλλων, τον Κεμάλ Ατατούρκ και ως εκ τούτου δεν είναι τυχαία η άρνησή του να αναγνωρίσει τη γενοκτονία των Αρμενίων.

Επιπλέον, ο Κάρτερ Χετ λαμβάνει εξίσου υπ' όψιν του τις κοινωνικοπολιτικές μεταλλάξεις του γερμανικού ιστού με τα δραματικά ιστορικά γεγονότα που μεσολάβησαν την περίοδο της εύθραυστης αυτής δημοκρατίας, χωρίς ωστόσο να καταλήγει σε μονοσήμαντα συμπεράσματα. Το σημαντικότερο, εξηγεί αναλυτικά, προσφεύγοντας μάλιστα στην αρχή κάθε κεφαλαίου σε λογοτεχνικού τύπου ανάγλυφες περιγραφές, ώστε να γίνει κατανοητός απ' όλους τους αναγνώστες.

«Ο θάνατος της δημοκρατίας»: Πώς η Γερμανία οδηγήθηκε στον ναζισμό Facebook Twitter
Συμβολική παράσταση συνεργασίας: Ο Χίντενμπουργκ και ο Χίτλερ την «Ημέρα της Γερμανικής Εργασίας», 1η Μαΐου 1933. CREDITS: BUNDESARCHIV

Καταρχάς, ο Κάρτερ Χετ τάσσεται υπέρ της ευρέως διαδεδομένης άποψης ότι οι ατιμωτικοί όροι της Συνθήκης των Βερσαλλιών, η οποία σφράγισε το τέλος του Α' Παγκοσμίου Πολέμου, εξέθρεψαν ακραίες αντιδράσεις και τον περίφημο μύθο της «πισώπλατης μαχαιριάς», στην οποία αναφέρεται εκτενώς, αλλά υποστηρίζει ότι δεν είναι αρκετοί για να εξηγήσουν πώς κατάφερε, αμέσως μετά, να ευδοκιμήσει η Δημοκρατία, και μάλιστα για αρκετά χρόνια.

Συμφωνεί ότι ο Α' Παγκόσμιος Πόλεμος οφείλεται στο γεγονός ότι μεγάλο μέρος του πληθυσμού, και ειδικά οι στρατιωτικοί, ήταν εξοικειωμένο με τη βία και δεν μπορούσε να προσαρμοστεί εύκολα σε εκδημοκρατισμένα περιβάλλοντα, αλλά αυτός δεν είναι ούτε επαρκής ούτε αναγκαίος όρος που θα εξηγούσε την απότομη και απόλυτη μεταστροφή της εύρωστης φαινομενικά δημοκρατίας σε φασιστικό καθεστώς: «Η Δημοκρατία της Βαϊμάρης ήταν οικοδομημένη πάνω σε διόλου υποσχόμενα θεμέλια: μια καταστροφική ήττα στον πόλεμο και μια μισητή ειρηνευτική συμφωνία, που τη διαδέχτηκε μια τεράστια πολιτική και οικονομική αναταραχή. Παρ' όλα αυτά, ενάντια σε κάθε πρόβλεψη, η Δημοκρατία επιβίωσε και, την εποχή του Στρέζεμαν, γνώρισε και άνθηση. Η απίθανη επιβίωση της Βαϊμάρης και η ενσωμάτωσή της στη διεθνή κοινότητα αποτελούν ηχηρή υπενθύμιση ότι, σε αντίθεση με έναν μύθο που επιμένει, η Δημοκρατία δεν ήταν καταδικασμένη εξαρχής» γράφει χαρακτηριστικά ο συγγραφέας.


Τι οδήγησε, επομένως, στον στραγγαλισμό της; Ο συγγραφέας καταγράφει πολλαπλούς παράγοντες, καθώς και μία σειρά από τραγικά πολιτικά λάθη, εκτός από τη Συνθήκη των Βερσαλλιών, που γέννησε το κύμα ρεβανσιστικών χτυπημάτων και εθνικισμού: την πολιτική αστάθεια, τη σημαντική αντίθεση και σύγκρουση μεταξύ αγροτικών περιοχών και εκβιομηχανισμένης πρωτεύουσας, τη συμμαχία μεγάλων επιχειρήσεων και ένοπλων δυνάμεων κόντρα στην ευνοούμενη από τους εργαζόμενους σοσιαλδημοκρατία, την υποτίμηση του Χίτλερ απ' όλα τα κόμματα και την υπερσυγκέντρωση εξουσιών στο πρόσωπο του προέδρου του Ράιχσταγκ, το άρθρο 48 του πρόχειρα συνταγμένου από τον νομικό Πρόις Συντάγματος της Βαϊμάρης που κατέλυσε de jure τη Δημοκρατία, αφού ο ελεγχόμενος από τον στρατό καγκελάριος διοικούσε πλέον μετά το 1930 μέσω διαταγμάτων, τη λανθασμένη στρατηγική του Χάινριχ Μπρίνινγκ αλλά και τις ύπουλες διεργασίες του πανίσχυρου Σλάιχερ που έφεραν σχεδόν προγραμματικά τον Χίτλερ στην εξουσία.

Κατά κύριο λόγο, όμως, ο συγγραφέας θεωρεί ότι για την άνοδο του ναζισμού ευθύνεται η απόλυτη οικονομική παρακμή της Γερμανίας λόγω της παγκόσμιας ύφεσης που ακολούθησε το κραχ του '29, με τον τριπλασιασμό των δεικτών της ανεργίας, τη δυστοκία σε όλα τα επίπεδα, με τη χώρα να οδηγείται αναπόφευκτα στον διεθνή απομονωτισμό. Τότε ήταν που άρχισαν να επικρατούν οι ακραίες θέσεις και η ναζιστική λαϊκιστική ρητορική να επικεντρώνεται στην ανάγκη των εξαθλιωμένων στρωμάτων της επαρχίας για απόκτηση δύναμης με ρεβανσιστικές διαθέσεις.

«Ο θάνατος της δημοκρατίας»: Πώς η Γερμανία οδηγήθηκε στον ναζισμό Facebook Twitter
Αλλαγή καθεστώτος: Στρατιώτες της Επανάστασης διασχίζουν εποχούμενοι την Πύλη του Βρανδεμβούργου, Νοέμβριος 1918. CREDITS: BUNDESARCHIV


Από τη Γερμανία, φυσικά, δεν εξέλιπαν, από τη δεκαετία του '20 και μετά, τα καθημερινά περιστατικά βίας, οι εμπρησμοί, οι δολοφονίες και τα χτυπήματα. Εκτός από το πραξικόπημα του «Καπ», γνωστό είναι και το «πραξικόπημα της μπιραρίας» που οδήγησε στην καταδίκη του Χίτλερ με την κατηγορία της εσχάτης προδοσίας αλλά και στην ολική επαναφορά του μετά την αποφυλάκισή του, κάτι που κανείς δεν κατάφερε να προβλέψει έγκαιρα. Επιπλέον, η σταδιακή καταστολή των εργαζομένων, ειδικά των εκπροσώπων των συνδικάτων και του Κομμουνιστικού Κόμματος, αλλά και οι διαρκείς συμπλοκές καλλιέργησαν μια εξοικείωση με τη βία.

Ας μην ξεχνάμε ότι με την ανοχή της σοσιαλδημοκρατίας δολοφονήθηκαν τα μέλη της οργάνωσης Σπάρτακος, μεταξύ των οποίων και η Ρόζα Λούξεμπουργκ. Δεδομένων όλων αυτών, ο Χίτλερ ήξερε ότι έπρεπε εξαρχής να έχει σύμμαχο του τον λαό, αφού μόνο μέσω αυτού θα μπορούσε να εφαρμόσει τα μεγαλόπνοα οράματά του όχι μόνο όσον αφορά τον γερμανικό επεκτατισμό αλλά και την εξόντωση των αλλοφρόνων και των Εβραίων. Ο συγγραφέας θεωρεί πως ως πρότυπό του ο Χίτλερ είχε, μεταξύ άλλων, τον Κεμάλ Ατατούρκ και ως εκ τούτου δεν είναι τυχαία η άρνησή του να αναγνωρίσει τη γενοκτονία των Αρμενίων.


Ωστόσο, το σημείο καμπής της Δημοκρατίας που άνοιξε τον δρόμο για τον Χίτλερ σημειώθηκε όταν οι συντηρητικοί σχηματισμοί και οι παντοδύναμοι ηγέτες τους, όπως ο Χούγκενμπεργκ, χρησιμοποίησαν τον γραφικό γι' αυτούς Χίτλερ για να εφαρμόσουν τα δικά τους σχέδια. Χαρακτηριστικό ήταν επίσης ότι ο στρατάρχης Χίντενμπουργκ, ο οποίος κατάφερνε από τη θέση του παντοδύναμου Προέδρου της Βαϊμάρης να ελέγχει τον διορισμό των καγκελαρίων και το σύστημα, προτίμησε τα ακραία σχέδια των ναζιστών και του ηγέτη τους από τους σοσιαλδημοκράτες. Πίστευε ότι όχι μόνο θα μπορούσε να ελέγξει τον αποτυχημένο στα μάτια του πρώην αξιωματικό Χίτλερ αλλά ότι ήταν προτιμότερος από τους σοσιαλδημοκράτες, εναντίον των οποίων αντιδρούσαν οι βιομήχανοι και οι επιχειρηματίες αλλά και ο ίδιος, καθώς δεν έδειχναν πρόθυμοι να ψηφίζουν τα γερά κονδύλια για τον αμυντικό εξοπλισμό της χώρας.

Ήταν και πάλι ο Χίντενμπουργκ που δεν συναίνεσε στην απαγόρευση των Ταγμάτων Εφόδου των ναζί ‒τότε Es-Α‒ και επιδίωξε την παραίτηση της κυβέρνησης του Μπρίνιγκ και την έλευση των ναζί στην εξουσία. Όλα τα άλλα είναι ιστορία γραμμένη με τα πιο μελανά και αιματοβαμμένα χρώματα στην Ιστορία της Γερμανίας και ολόκληρης της Ευρώπης.

«Ο θάνατος της δημοκρατίας»: Πώς η Γερμανία οδηγήθηκε στον ναζισμό Facebook Twitter
«Σήμα ανελέητου κινδύνου»: Ο Χίτλερ μιλά στο Σπόρτπαλαστ του Βερολίνου λίγο μετά την ανάληψη της καγκελαρίας. CREDITS: BUNDESARCHIV

Benjamin Carter Hett

Ο θάνατος της δημοκρατίας - Η πτώση της Βαϊμάρης και η άνοδος του ναζισμού

Μετάφραση: Φωτεινή Πίπη

Εκδόσεις Διόπτρα

Σελ.: 384

 

To άρθρο δημοσιεύθηκε στην έντυπη LiFO

Βιβλίο
4

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

«Πώς πεθαίνουν οι δημοκρατίες»: ένα νέο βιβλίο διερευνά τον ύπουλο θάνατο της σύγχρονης δημοκρατίας

Οδηγός Βιβλίου / «Πώς πεθαίνουν οι δημοκρατίες»: ένα νέο βιβλίο διερευνά τον ύπουλο θάνατο της σύγχρονης δημοκρατίας

Δυο πολιτικοί επιστήμονες επιχειρούν να εξηγήσουν την ασθένεια που πλήττει τη δημοκρατία, αλλά και τι πρέπει να κάνουμε για να αποφύγουμε τον αργό θάνατό της
ΚΟΡΙΝΑ ΦΑΡΜΑΚΟΡΗ
Βερολίνο, Δημοκρατία της Βαϊμάρης: κοκαΐνη, ξενύχτια, ασυλλόγιστο σεξ και στο βάθος οι ναζί

Αρχαιολογία & Ιστορία / Βερολίνο, Δημοκρατία της Βαϊμάρης: κοκαΐνη, ξενύχτια, ασυλλόγιστο σεξ και στο βάθος οι ναζί

Στο βιβλίο του Norman Ohler «Υπερδιέγερση, Τα ναρκωτικά στο Τρίτο Ράιχ», που μόλις μεταφράστηκε στα ελληνικά, η γκλάμορους ντέκα της Δημοκρατίας της Βαϊμάρης και το Βερολίνο της δεκαετίας του '20, ζωγραφίζονται με τα πιο ζωηρά, εξπρεσιονιστικά χρώματα.

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

«Μικρή μου, ας τους αφήσουμε αυτούς τους κερατάδες τους καλόγερους»

Lifo Videos / «Μικρή μου, ας τους αφήσουμε αυτούς τους κερατάδες τους καλόγερους»

Η Αγλαΐα Παππά διαβάζει ένα απόσπασμα από τις βέβηλες και αμφιλεγόμενες «120 Μέρες των Σοδόμων» του Μαρκησίου ντε Σαντ, ένα βιβλίο αναγνωρισμένο πλέον ως αξεπέραστο λογοτεχνικό αριστούργημα και χαρακτηρισμένο ως «εθνικός θησαυρός» της Γαλλίας.
THE LIFO TEAM
Το «προπατορικό αμάρτημα» του Τζο Μπάιντεν

Βιβλίο / Ποιο ήταν το θανάσιμο σφάλμα του Τζο Μπάιντεν;

Ένα νέο βιβλίο για τον πρώην Πρόεδρο αποτελεί καταπέλτη τόσο για τον ίδιο όσο και για τη δουλοπρεπή κλίκα πιστών και μελών της οικογένειάς του, που έκαναν το παν για να συγκαλύψουν τον ραγδαίο εκφυλισμό της γνωστικής του ικανότητας.
THE LIFO TEAM
ΕΠΕΞ Συγγραφείς/ Φεστιβάλ Αθηνών Επιδαύρου

Φεστιβάλ Αθηνών Επιδαύρου / 8 Έλληνες συγγραφείς ξαναγράφουν τους μύθους και τις παραδόσεις

Η Λυσιστράτη ερμηνεύει τις ερωτικές σχέσεις του σήμερα, η Ιφιγένεια διαλογίζεται στην παραλία και μια Τρωαδίτισσα δούλα γίνεται πρωταγωνίστρια: 8 σύγχρονοι δημιουργοί, που συμμετέχουν με τα έργα τους στο φετινό Φεστιβάλ Αθηνών Επιδαύρου, συνομιλούν με τα αρχαία κείμενα και συνδέουν το παρελθόν με επίκαιρα ζητήματα.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Τζούντιθ Μπάτλερ: «Θέλουμε να ζήσουμε με ανοιχτή ή με κλειστή καρδιά;»

Τζούντιθ Μπάτλερ / «Θέλουμε να ζήσουμε με ανοιχτή ή με κλειστή καρδιά;»

Μια κορυφαία προσωπικότητα της σύγχρονης παγκόσμιας διανόησης μιλά στη LiFO για τo «φάντασμα» της λεγόμενης ιδεολογίας του φύλου, για το όραμα μιας «ανοιχτόκαρδης κοινωνίας» και για τις εμπειρίες ζωής που της έμαθαν να είναι «ένας άνθρωπος ταπεινός και ταυτόχρονα θαρραλέος».
ΘΟΔΩΡΗΣ ΑΝΤΩΝΟΠΟΥΛΟΣ
Ντίνος Κονόμος

Βιβλίο / «Ο κύριος διευθυντής (καλό κουμάσι) έχει αποφασίσει την εξόντωσή μου…»

Ο Ντίνος Κονόμος, λόγιος, ιστοριοδίφης και συγγραφέας, υπήρξε συνεχιστής της ζακυνθινής πνευματικής παράδοσης στον 20ό αιώνα. Ο συγγραφέας Φίλιππος Δ. Δρακονταειδής παρουσιάζει έργα και ημέρες ενός ανθρώπου που «δεν ήταν του κόσμου τούτου».
ΦΙΛΙΠΠΟΣ Δ. ΔΡΑΚΟΝΤΑΕΙΔΗΣ
Η ζωή του Καζαντζάκη σε graphic novel από τον Αλέν Γκλικός

Βιβλίο / Ο Νίκος Καζαντζάκης όπως δεν τον είχαμε ξαναδεί σε ένα νέο graphic novel

Ο ελληνικής καταγωγής Γάλλος συγγραφέας Αλέν Γκλικός καταγράφει την πορεία του Έλληνα στοχαστή στο graphic novel «Καζαντζάκης», όπου ο περιπετειώδης και αντιφατικός φιλόσοφος και μυθιστοριογράφος ψυχαναλύεται για πρώτη φορά και συστήνεται εκ νέου στο ελληνικό κοινό.
ΤΙΝΑ ΜΑΝΔΗΛΑΡΑ
«Πετρίτης»: Το πιο γρήγορο πουλί στον κόσμο και η άγρια, αδάμαστη ομορφιά του

Ηχητικά Άρθρα / Πετρίτης: Το πιο γρήγορο πουλί στον κόσμο και η άγρια, αδάμαστη ομορφιά του

Ο Τζoν Άλεκ Μπέικερ αφιέρωσε δέκα χρόνια από τη ζωή του στην παρατήρηση ενός πετρίτη και έγραψε ένα από τα πιο ιδιαίτερα βιβλία της αγγλικής λογοτεχνίας – μια από τις σημαντικότερες καταγραφές της άγριας ζωής που κινδυνεύει να χαθεί για πάντα. Κυκλοφόρησε το 1967 αλλά μόλις τα τελευταία δεκαπέντε χρόνια οι κριτικοί και το κοινό το ανακάλυψαν ξανά.
M. HULOT
Μπενχαμίν Λαμπατούτ: «Ας μην αφήνουμε τον Θεό στους πιστούς» 

Βιβλίο / Μπενχαμίν Λαμπατούτ: «Αν αξίζει ένα πράγμα στη ζωή, αυτό είναι η ομορφιά»

Εν όψει της εμφάνισής του στη Στέγη Ιδρύματος Ωνάση, στις 21 Μαΐου, ο Λατινοαμερικανός συγγραφέας-φαινόμενο Μπενχαμίν Λαμπατούτ μιλά στη LiFO για τον ρόλο της τρέλας στη συγγραφή, τη σχέση επιστήμης και λογοτεχνίας και το μεγαλείο της ήττας – και δηλώνει ακόμα φανατικός κηπουρός και εραστής της φύσης.
ΤΙΝΑ ΜΑΝΔΗΛΑΡΑ
Το πίσω ράφι/ Άντονι Μπέρτζες: «Έρνεστ Χέμινγουεϊ»

Το Πίσω Ράφι / Ο Χέμινγουεϊ ήταν ένας φωνακλάς νταής αλλά κι ένας σπουδαίος συγγραφέας του 20ού αιώνα

Η βιογραφία «Έρνεστ Χέμινγουεϊ - Μια ζωή σαν μυθοπλασία» του Βρετανού συγγραφέα Άντονι Μπέρτζες αποτυπώνει όχι μόνο την έντονη και περιπετειώδη ζωή του κορυφαίου Αμερικανού ομοτέχνου του αλλά και όλο το εύρος της αντιφατικής προσωπικότητάς του.
ΣΤΑΥΡΟΥΛΑ ΠΑΠΑΣΠΥΡΟΥ
21η Διεθνής Έκθεση Βιβλίου Θεσσαλονίκης

Βιβλίο / 21η ΔΕΒΘ: Εξωστρέφεια και καλύτερη οργάνωση αλλά μένουν ακόμα πολλά να γίνουν

Απολογισμός της 21ης ΔΕΒΘ που πραγματοποιήθηκε για πρώτη φορά υπό την αιγίδα του νεοσύστατου ΕΛΙΒΙΠ. Σε ποιο βαθμό πέτυχε τους στόχους της και ποια στοιχήματα μένει ακόμα να κερδίσει;
ΚΟΡΙΝΑ ΦΑΡΜΑΚΟΡΗ
Η ποίηση όχι μόνο αλλάζει τον κόσμο, τον δημιουργεί» ​​​​​​/Μια νέα ανθολογία ελληνικής queer ποίησης μόλις κυκλοφόρησε στα ισπανικά /11 Έλληνες ποιητές σε μια νέα ισπανική queer ανθολογία /Queer ελληνική ποίηση σε μια νέα δίγλωσση ισπανική ανθολογία

Βιβλίο / Μια Ισπανίδα καθηγήτρια μεταφράζει ελληνική queer ποίηση

Η María López Villalba, καθηγήτρια Νέων Ελληνικών στο Πανεπιστήμιο της Μάλαγα, μετέφρασε 11 ελληνικά ποιήματα, σε μια πρόσφατη ανθολογία που προσφέρει στο ισπανόφωνο κοινό την ευκαιρία να γνωρίσει τη σύγχρονη ελληνική queer –και όχι μόνο– ποίηση.
M. HULOT
«Κανείς δεν μας επέβαλε να έχουμε όλοι μια μονστέρα στο σαλόνι»

Βιντσέντζο Λατρόνικο / «Κανείς δεν μας επέβαλε να έχουμε όλοι μια μονστέρα στο σαλόνι»

Ο Ιταλός συγγραφέας και υποψήφιος για το βραβείο Booker, Βιντσέντζο Λατρόνικο, μιλά στη LIFO για το πολυσυζητημένο βιβλίο του «Τελειότητα», στο οποίο αποτυπώνει την αψεγάδιαστη αλλά ψεύτικη ζωή μιας ολόκληρης γενιάς ψηφιακών νομάδων στην Ευρώπη, καθώς και τη μάταιη αναζήτηση της ευτυχίας στην ψηφιακή εποχή.
M. HULOT
Μεσσαλίνα: Ακόλαστη μέγαιρα ή πολύ έξυπνη για την εποχή της;

Ηχητικά Άρθρα / Μεσσαλίνα: Ακόλαστη μέγαιρα ή πολύ έξυπνη για την εποχή της;

Το όνομά της έχει συνδεθεί με την εικόνα μιας αδίστακτης, σεξουαλικά ακόρεστης και επικίνδυνης γυναίκας. Ένα νέο βιβλίο, όμως, έρχεται να αμφισβητήσει αυτή τη στερεοτυπική αφήγηση και να φωτίσει μια διαφορετική εκδοχή της ιστορίας της.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Rene Karabash

Βιβλίο / Rene Karabash: «Θέλω πίσω τη γυναικεία δύναμη που μου στέρησαν οι άνδρες»

Η Βουλγάρα συγγραφέας Rene Karabash μιλά για το μυθιστόρημά της «Ορκισμένη», που τιμήθηκε με το βραβείο Ελίας Κανέτι, και στο οποίο εστιάζει στην ιστορία των «ορκισμένων παρθένων» γυναικών των Βαλκανίων που επέλεξαν να ζήσουν ως άνδρες.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ
Δυο γυναίκες συγγραφείς αποκαλύπτουν τα κρυφά μυστικά της γραφής

Βιβλίο / Όλες οι γυναίκες του κόσμου στο νέο βιβλίο της Αμάντας Μιχαλοπούλου

Στο «Μακρύ ταξίδι της μιας μέσα στην άλλη», η μητρότητα γίνεται ο συνδετικός κρίκος που ενώνει όλες τις μητέρες και όλες τις κόρες με τις γυναίκες της Ιστορίας που θαυμάσαμε, αλλά και τις ανώνυμες «Παναγίες» που κράτησαν στους ώμους τους τα βάρη της ανθρωπότητας.
ΤΙΝΑ ΜΑΝΔΗΛΑΡΑ
«Ένας μύθος λέει πως αν χάσεις κάτι στην Αθήνα, θα το βρεις στον Ελαιώνα»

Βιβλίο / «Ένας μύθος λέει πως αν χάσεις κάτι στην Αθήνα, θα το βρεις στον Ελαιώνα»

Στο νέο του βιβλίο, «Lost Things Found», που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Hyper Hypo, ο εικαστικός φωτογράφος Αντώνης Θεοδωρίδης εξερευνά τον μαγικό κόσμο της υπαίθριας αγοράς του Ελαιώνα.
ΙΩΝΑΣ ΚΑΛΛΙΜΑΝΗΣ
Ντιντιέ Εριμπόν: «Καιρός για ένα κίνημα των ηλικιωμένων!»

Ντιντιέ Εριμπόν / Ντιντιέ Εριμπόν: «Να πάψουμε να βλέπουμε τους ηλικιωμένους ως κοινωνικούς παρίες»

Από τους σημαντικότερους και πιο επιδραστικούς σύγχρονους Γάλλους στοχαστές, ο Ντιντιέ Εριμπόν συνδύασε στα βιβλία του τα δύσκολα βιώματα της νεότητάς του με μια εμπεριστατωμένη, αλλά και εικονοκλαστική, κοινωνικοπολιτική «ακτινογραφία» της γαλλικής κοινωνίας. 
ΘΟΔΩΡΗΣ ΑΝΤΩΝΟΠΟΥΛΟΣ

σχόλια

1 σχόλια
Έχοντας μικρή ιστορική γνώση της συγκεκριμένης περιόδου αλλά κατανοώντας την ιστορία νομίζω ότι οι περιόδοι όπου υπάρχει ευρεία αποδοχή της βίας ως πολιτικό μέσο και παράλληλα υπάρχει γενικευμένο αίτημα για λογοκρισία μυρίζουν μπαρούτι...
όπου υπάρχει ευρεία αποδοχή της βίας ως πολιτικό μέσο και παράλληλα υπάρχει γενικευμένο αίτημα για λογοκρισία μυρίζουν μπαρούτι Πηγή: www.lifo.grΕεε όχι και ευρεία αποδοχή της βίας.Την ίδια εποχή ανθούσε η δημοκρατία στην ΕΣΣΔ...