Νάντια Κομανέτσι: Το «απόλυτο 10» που ακόμη στοιχειώνει τη Δύση

Νάντια Κομανέτσι: Όσα δεν ξέραμε για το «απόλυτο 10» που ακόμη στοιχειώνει τη Δύση Facebook Twitter
Ο Τύπος, πάντα αμείλικτος με το γυναικείο σώμα, δεν σεβάστηκε ούτε καν αυτήν, το «χρυσό παιδί» του αθλήματος, που «έβαλε κιλά», όταν της ήρθε για πρώτη φορά περίοδος. Φωτ.: Getty Images/Ideal Image
0

ΑΝΘΡΩΠΟΣ Ή ΡΟΜΠΟΤ; Γυναίκα ή ιδέα; Υπήρξε ποτέ ή τη φανταστήκαμε μέσα σε μια θύελλα χρυσών μεταλλίων και πολιτικών μεταλλάξεων, οδυνηρών τόσο για τη Ρουμανία όσο και την ίδια; Τι πραγματικά ήταν η Νάντια Κομανέτσι για τη Δύση, αλλά και για τη χώρα της, εκτός από ένα παιδί-θαύμα της ενόργανης γυμναστικής που εκτελούσε, πετύχαινε και αποσπούσε την πρωτιά χωρίς να χαμογελά ποτέ;

Το «απόλυτο δεκάρι», η γυμνάστρια που στους Ολυμπιακούς του Μόντρεαλ το 1976 ανατίναξε τους μετρητές βαθμολογίας της Longines και άλλαξε για πάντα τους όρους του αθλήματος, ακόμη και σήμερα, που σε τίποτα δεν θυμίζει τη μυώδη στρατιώτη της Εθνικής Ρουμανίας, δεν αντιμετωπίζεται ως άνθρωπος.

Οι καλοπροαίρετοι –ιδεολογικά και κοινωνικοπολιτικά– την προσεγγίζουν ως ιδέα. Ως μια άυλη οντότητα που άλλαξε τον τρόπο με τον οποίο η Δύση προσέγγιζε τις ανατολικές χώρες. Οι όχι φιλικά διακείμενοι την εκλαμβάνουν ως ένα κομμουνιστικό εργαλείο που συνέβαλε στο καταστροφικό αφήγημα του Τσαουσέσκου για μια «περήφανη Ρουμανία», που θα ποδοπατούσε τη σοβιετική έπαρση.

Θα είχε αξία η μαρτυρία της για το πώς ο "Conducator", ο «Κένεντι της Ανατολής», ο «Μέγας Συντονιστής του Έθνους» Τσαουσέσκου οικειοποιήθηκε τη σκληρή δουλειά της, την αδιαπραγμάτευτη αριστεία της και τη δημοφιλία της για να γράψει ιστορία, μια ιστορία που στο τέλος τον ξαπόστειλε εκεί που –το Έθνος πίστευε ότι– του άξιζε.

Οι τελευταίοι ακόμη και σήμερα, που η ιστορία –της Κομανέτσι και της Ρουμανίας εκείνης της ταραγμένης και σκοτεινής εποχής– έχει γραφτεί, επιμένουν ότι η κορυφαία γυμνάστρια παραμένει παράξενα σιωπηλή, όταν καλείται να μιλήσει για τις σχέσεις της με την οικογένεια Τσαουσέσκου και αναπάντεχα στωική με τα εγκλήματα του κομμουνισμού στη χώρα της.

κομανετσι
Το βιβλίο είναι εξαντλημένο από τον εκδότη

Όλη αυτή την παράλληλη πορεία –μιας γυναίκας και μιας χώρας– καταγράφει η Λόλα Λάφον στο ενδιαφέρον βιβλίο της «Η μικρή κομμουνίστρια που δεν χαμογελούσε ποτέ» (εκδόσεις Μελάνι). Όπως λέει, το βιβλίο δεν αποτελεί ιστορική αναπαράσταση της ζωής της σπουδαίας αθλήτριας. Σέβεται τις ημερομηνίες, τους τόπους, τα γεγονότα, αλλά φροντίζει να εξηγήσει, κάπως αγχωμένα, ότι ένα είδος ονειρικής μυθοπλασίας συμπληρώνει τα κενά στις μακριές σιωπές της Κομανέτσι.

Κρίμα. Γιατί θα είχε ενδιαφέρον η άποψη της για τον τρόπο με τον οποίο άλλαξε όχι μόνο το άθλημα, αλλά τον τρόπο με τον οποίο οι γυναίκες άρχισαν να αντιμετωπίζουν το σώμα τους μετά από εκείνην. Αυτή την αλλαγή –την εισαγωγή του ανδρόγυνου, του μηδενικού λίπους, των μυών, του αέρινου στρατιώτη που μπορεί να εκτελέσει άλματα «Τσουκαχάρα» χωρίς προθέρμανση– την πλήρωσε και η ίδια.

Γιατί, ο Τύπος, πάντα αμείλικτος με το γυναικείο σώμα, δεν σεβάστηκε ούτε καν αυτήν, το «χρυσό παιδί» του αθλήματος, που «έβαλε κιλά», όταν της ήρθε για πρώτη φορά περίοδος. Και μετά, όλη αυτή η λύσσα για τις γυναίκες-παιδιά και τη σεξουαλικοποίησή τους μέσα από τα αμερικανικά media της εποχής της: άραγε, τι να πιστεύει σήμερα για τον ανάρμοστο τρόπο που περιοδικά, τηλεόραση και εφημερίδες έκλειναν το μάτι στους παιδόφιλους;

Τι στ' αλήθεια να σκέφτεται για τον παρενοχλητικό, απάνθρωπο έλεγχο στα κορμιά των αθλητριών -αλλά και της κάθε γυναίκας στη Ρουμανία- για το πότε είχαν περίοδο, γιατί πάχυναν, γιατί δεν είχαν ωορρηξία και άλλα τρομακτικά για τη διείσδυση του ολοκληρωτισμού στα απολύτως προσωπικά δεδομένα των ανθρώπων πίσω στην πατρίδα της; 

Το βιβλίο αφιερώνει ένα μικρό, ωστόσο, περιεκτικό κεφάλαιο σε αυτή την ανατριχιαστική φρενίτιδα των Μέσων που αφορούσε τόσο την ίδια, όσο και τις σχεδόν συνομήλικες της και πρωτόβγαλτες τότε στην πιάτσα του θεάματος, Τζόντι Φόστερ και Μπρουκ Σιλντς. Ήταν η εποχή που οι δικές της ολυμπιακές διακρίσεις, ο «Ταξιτζής» της Φόστερ με τον Ντε Νίρο και η «Γαλάζια Λίμνη» της Μπρουκ Σιλντς στοιχειοθετούσαν την ποπ κουλτούρα που έστριβε επικίνδυνα τις προτιμήσεις προς τις «Λολίτες» και έκοβε χρήμα για όποιον αποφάσιζε να επενδύσει πάνω τους...

Επίσης, θα είχε αξία η μαρτυρία της για το πώς ο "Conducator", ο «Κένεντι της Ανατολής», ο «Μέγας Συντονιστής του Έθνους» Τσαουσέσκου οικειοποιήθηκε τη σκληρή δουλειά της, την αδιαπραγμάτευτη αριστεία της και τη δημοφιλία της για να γράψει ιστορία, μια ιστορία που στο τέλος τον ξαπόστειλε εκεί που –το Έθνος πίστευε ότι– του άξιζε.

Ακόμη και έτσι, παρά την ανακούφιση για το τέλος ενός δυνάστη, που ισχυριζόταν ότι κρατάει απευθείας από τη «γενιά των Δάκων», υπονοείται ότι η Κομανέτσι περιφρονεί τις φιλελεύθερες δημοκρατίες της Δύσης και πάντα χαμογελά με κατανόηση και υψηλό φρόνημα προς τις αξίες του κομμουνισμού.

Νάντια Κομανέτσι: Όσα δεν ξέραμε για το «απόλυτο 10» που ακόμη στοιχειώνει τη Δύση Facebook Twitter
Eίναι εδώ και χρόνια γνωστό ότι η υπεραθλήτρια, δεν μιλά κι ας μην υπάρχει πια ο φόβος της Σεκουριτάτε και του σάτυρου γιου του Τσαουσέσκου, του Nicu κι ας λογίζεται για εθνική ηρωίδα πίσω στην πατρίδα της και εθνική ευεργέτιδα μετά την ανέγερση κλινικής που προσφέρει δωρεάν ιατροφαρμακευτική περίθαλψη σε παιδιά. Φωτ.: Getty Images/Ideal Image

Όπως και να 'χει, είναι εδώ και χρόνια γνωστό ότι η υπεραθλήτρια, η «πολεμική μηχανή» του Μπέλα Καρόλι (του προπονητή που ανακάλυψε τη μικρή τότε Νάντια στο Ονέστι), δεν μιλά κι ας μην υπάρχει πια ο φόβος της Σεκουριτάτε και του σάτυρου γιου του Τσαουσέσκου, του Nicu κι ας λογίζεται για εθνική ηρωίδα πίσω στην πατρίδα της και εθνική ευεργέτιδα μετά την ανέγερση κλινικής που προσφέρει δωρεάν ιατροφαρμακευτική περίθαλψη σε παιδιά. 

Η κοπελίτσα από το «γκρίζο Ονέστι» είναι σα να μην υπήρξε ποτέ, παρά μόνο στα όνειρά μας, αλλά παραδόξως ζει μέσα από τα αμέτρητα τρόπαια, σουβενίρ, ρούχα και προσωπικά αντικείμενα που ταξινομούνται με φροντίδα στο πολυτελές και θηριώδες προπονητήριό της, πίσω στην Οκλαχόμα.

Η σιωπή της Κομανέτσι όλα αυτά τα χρόνια κάνει ακόμη πιο ενδιαφέρουσα την αφήγηση της Λαφόν. Κυρίως, γιατί η συγγραφέας υπογραμμίζει με χάρη, χωρίς να νιώθει την ανάγκη να κάνει υποδείξεις, τις παύσεις της αθλήτριας και την εμμονή της στο να μη δίνει λεπτομέρειες για μία σειρά από σημαντικότατα γεγονότα (ευτυχώς, τα παραθέτει η Λαφόν λιτά κι ωραία, αν και σαν να έχουν υποστεί διορθώσεις, μπορεί και κάποια επεξεργασία από την ίδια την Κομανέτσι).

Δεν χρειάζονται όλα εξηγήσεις. Κάποτε το χρήμα –και κυρίως το χρήμα που προέκυψε αβίαστα μετά την απόφασή της να αυτομολήσει στην Αμερική– και η προσωπική ηρεμία αρκούν για να ειπωθούν τα πάντα και να μην ειπωθεί και τίποτα. Και σε τελική ανάλυση, ίσως η κατόπιν εορτής λυρική κλάψα να είναι κουσούρι της Δύσης. Σεβαστό. 

Βιβλίο
0

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

100 βιβλία που ξεχωρίσαμε για αυτό το καλοκαίρι

Βιβλίο / 100 βιβλία να διαβάσεις κάτω από ένα αρμυρίκι ή στην πόλη με το κλιματιστικό στο φούλ

Κλασική λογοτεχνία, σύγχρονοι συγγραφείς, δοκίμια, ιστορία, αυτοβελτίωση, βιβλία για το «μικρό» να μην είναι όλη την ώρα στο iPad. Kάτι για όλους για να περάσει όμορφα, ήσυχα και ποιοτικά το καλοκαίρι.
ΕΠΙΜΕΛΕΙΑ: ΜΑΡΙΑ ΔΡΟΥΚΟΠΟΥΛΟΥ
Κι όμως, πέρασε μισός αιώνας από την αυγή των Talking Heads

Βιβλίο / Κι όμως, πέρασε μισός αιώνας από την αυγή των Talking Heads

Τέτοιες μέρες πριν από πενήντα χρόνια, το γκρουπ έκανε το ντεμπούτο του στην σκηνή του θρυλικού κλαμπ CBGB στη Νέα Υόρκη, κι ένα νέο βιβλίο ακολουθεί την πορεία τους από τις πρώτες τους ημέρες μέχρι το είδος εκείνο της επιτυχίας που συνήθως έρχεται με τα δικά της προβλήματα
THE LIFO TEAM
Η βιογραφία του Μίλαν Κούντερα κυκλοφόρησε μόλις στα ελληνικά

Βιβλίο / Η βιογραφία του Μίλαν Κούντερα κυκλοφόρησε μόλις στα ελληνικά

Η Γαλλίδα κριτικός λογοτεχνίας της «Monde», Φλοράνς Νουαβίλ, στο «Μίλαν Κούντερα: Γράψιμο... Τι ιδέα κι αυτή!», αποκαλύπτει καίριες στιγμές και συγγραφικές αλήθειες του καλού της φίλου, αναιρώντας όλες τις κατηγορίες που συνδέονταν με το όνομά του.
ΤΙΝΑ ΜΑΝΔΗΛΑΡΑ
Πάουλο Σκoτ

Βιβλίο / Πάουλο Σκoτ: «Στη Βραζιλία ο ρατσισμός είναι παντού, στη λογοτεχνία, στους στίχους της σάμπα»

Πότε ρεαλιστικό, πότε στρατευμένο, πότε αστυνομικής υφής, πότε μια τρελή και ξεκαρδιστική σάτιρα. Οι «Φαινότυποι» του Πάουλο Σκοτ είναι ένα αξιοσημείωτο βιβλίο. Μιλήσαμε με τον Βραζιλιάνο συγγραφέα για τη λογοτεχνία, την κατάσταση στη Βραζιλία και την αξία των λογοτεχνικών βραβείων.
ΒΕΝΑ ΓΕΩΡΓΑΚΟΠΟΥΛΟΥ
Κώστας Σπαθαράκης, εκδότης.

Κώστας Σπαθαράκης / Κώστας Σπαθαράκης: «Δεν έχουμε αφηγήσεις για τις ερωτικές μας σχέσεις, για τα νιάτα μας»

Για τον άνθρωπο πίσω από τις εκδόσεις αντίποδες, το μεγαλύτερο όφελος ήταν ότι, ενώ του άρεσε να είναι χωμένος μέσα στα βιβλία – μια μοναχική και ίσως ναρκισσιστική συνήθεια –, στην πορεία έμαθε να τη μετατρέπει σε εργαλείο κοινωνικότητας και επαφής με τους γύρω του.
M. HULOT
Χουάν Γκαμπριέλ Βάσκες: Ζούμε το τέλος του ανθρωπισμού

Βιβλίο / Χουάν Γκαμπριέλ Βάσκες: «Ζούμε το τέλος του ανθρωπισμού»

Ο πολυβραβευμένος Κολομβιανός συγγραφέας μιλά στη LiFO για τη βία που στοιχειώνει τη χώρα του, τη δύναμη της λογοτεχνίας να ανασύρει όσα κρύβει η Ιστορία, αλλά και για την αρχαιοελληνική φιλοσοφία ως σταθερή επιρροή του.
ΤΙΝΑ ΜΑΝΔΗΛΑΡΑ
H Gen Z όχι μόνο διαβάζει αλλά συγχρόνως αλλάζει και την ίδια την έννοια της ανάγνωσης

Βιβλίο / Η Gen Z δεν διαβάζει απλώς· επαναπροσδιορίζει την ανάγνωση

Οι εκπρόσωποι αυτής της γενιάς λατρεύουν την απόδραση, παίρνουν την λεγόμενη fan fiction τόσο σοβαρά όσο και τη λίστα Booker, αναβιώνουν κλασικά βιβλία από την Τζέιν Όστεν έως τον Ντοστογιέφσκι και μοιράζονται ιστορίες στις δικές τους κοινότητες.
THE LIFO TEAM
Γιατί ο Πέρσιβαλ Έβερετ πήρε το Πούλιτζερ με το «James»

Βιβλίο / Γιατί ο Πέρσιβαλ Έβερετ πήρε το Πούλιτζερ με το «James»

Ο Πέρσιβαλ Έβερετ έγραψε ένα άκρως επίκαιρο, δεδομένων των τελευταίων ημερών, βιβλίο, που ταυτόχρονα φιλοδοξεί να καταστεί κλασικό, για τον ρατσισμό και τη χαμένη ανθρωπιά, και κέρδισε το Εθνικό Βραβείο Λογοτεχνίας των ΗΠΑ και το Πούλιτζερ.
ΤΙΝΑ ΜΑΝΔΗΛΑΡΑ
«Πάμε στη Χονολουλού»: Ένα βιβλίο για τον μποέμ ρεμπέτη, κιθαρίστα και σκιτσογράφο Κώστα Μπέζο, που ξαναγράφει την ιστορία της Ελλάδας πριν από το 1940

Βιβλίο / «Πάμε στη Χονολουλού»: Ένα βιβλίο για τον μποέμ ρεμπέτη Κώστα Μπέζο

Τη δεκαετία του ’30 άνθισε στην Ελλάδα ένα μουσικό είδος «διαφυγής» από τη σκληρή πραγματικότητα, οι χαβάγιες. Ο Κώστας Μπέζος, αινιγματική μορφή μέχρι πρόσφατα και σημαντικός ρεμπέτης και σκιτσογράφος, έγραψε μια ανείπωτη ιστορία, διαφορετική από αυτή που η επίσημη ιστορία έχει καταγράψει για την εποχή του Μεσοπολέμου.  
M. HULOT
Εύα Μπαλταζάρ: «Η αγάπη που σε φυλακίζει δεν είναι αγάπη»

Βιβλίο / Εύα Μπαλταζάρ: «Η αγάπη που σε φυλακίζει δεν είναι αγάπη»

Η Καταλανή συγγραφέας, που έχει εξελιχθεί σε σημείο αναφοράς της σύγχρονης queer λογοτεχνίας, μεταφράζεται παγκοσμίως και τη θαυμάζει ο Αλμοδόβαρ, μιλά στη LiFO για το τι σημαίνει να ζεις ελεύθερα.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ
ΕΠΕΞ Φάνη, ψηλά το κεφάλι!

Βιβλίο / Φάνη, ψηλά το κεφάλι!

Το πρώτο βιβλίο του Φάνη Παπαδημητρίου είναι μια συγκινητική εξομολόγηση για το ατύχημα στα 19 του που τον καθήλωσε σε αμαξίδιο, την πάλη του με τον τζόγο και τον αγώνα που έδωσε να ξαναφτιάξει τη ζωή του «μετά το τσουνάμι που ήρθε και τα σάρωσε όλα».
M. HULOT
«Τι ωραίο πλιάτσικο!»: Όταν η «αργόσχολη» τάξη εργάζεται σκληρά για το Κακό

Το πίσω ράφι  / «Τι ωραίο πλιάτσικο!»: Όταν η «αργόσχολη» τάξη εργάζεται σκληρά για το Κακό

Πιστή στην κλασική μορφή του μυθιστορήματος, αλλά ταυτόχρονα ανατρεπτική και μεταμοντέρνα, η καυστική σάτιρα του Τζόναθαν Κόου για τη βρετανική άρχουσα τάξη των αρχών της δεκαετίας του ’90 διαβάζεται μονορούφι.
ΣΤΑΥΡΟΥΛΑ ΠΑΠΑΣΠΥΡΟΥ