ΚΙΝΗΣΗ ΤΩΡΑ

«Κείν’ η κορδέλα η φανταιζί...»

«Κείν’ η κορδέλα η φανταιζί...» Facebook Twitter
0

Σε λίγες μέρες πραγματοποιείται στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών ένα συμπόσιο για την ποίηση του Γιάννη Σκαρίμπα και παράλληλα μια συναυλία εμπνευσμένη από αυτόν. Ενώ το υπόλοιπο έργο του έχει διερευνηθεί αρκετά από την κριτική, τα ποιήματά του είναι λιγότερο γνωστά και έχουν παραμείνει μάλλον στη σκιά της πεζογραφίας του.


Ίσως γι' αυτό να ευθύνεται και η ιδιομορφία της περίπτωσής του –που αν και τον έκανε γνωστό, έστρεψε όλο το ενδιαφέρον στα μυθιστορήματά του– και η αδυναμία του να σταθεί σε οποιαδήποτε κατάταξη και κατηγοριοποίηση.

Ιδιόρρυθμος και πρωτοπόρος, ανήκε στους νεωτεριστές της λογοτεχνίας του Μεσοπολέμου. Με έργο ποικίλο και εκτενές –από διήγημα, μυθιστόρημα και ποίηση μέχρι χρονογράφημα, ιστορία και θέατρο– έζησε όλη του τη ζωή στη Χαλκίδα και δεν την εγκατέλειψε ποτέ –ούτε καν στο έργο του αφού από τόπος κατοικίας κατέληξε να μετουσιωθεί σε υπερβατικό λογοτεχνικό τοπίο. Πολύ βαρύς για να τον αντέξει η Χαλκίδα αλλά και η υπόλοιπη Ελλάδα. Με μια εντελώς δική του θεώρηση της πραγματικότητας, μέγας είρων και μόνιμα παρεξηγημένος ήρθε συχνά σε ρήξη με το κατεστημένο γύρω του.


Βρισκόταν ίσως πιο κοντά με τους ντανταϊστές παρά με τους υπερρεαλιστές, που τους ειρωνευόταν κιόλας συχνά, μιμούμενος τους. Το παράδοξο και το γκροτέσκο τον είχαν διαποτίσει αλλά ήταν εντελώς δικιάς του κοπής.


Οι τρεις ποιητικές συλλογές που κυκλοφόρησε –«Ουλαλούμ», «Εαυτούληδες» και «Βοϊδάγγελοι»– συνθέτουν ένα σύμπαν από αλλόκοτα και ατμοσφαιρικά ποιήματα που υπηρετούν το παράλογο. Είχε πολλά πρόσωπα η ποίησή του: λυρικός, σατιρικός, ερωτικός, ονειροπόλος, σπαρακτικός, καυστικός. Βαθιά τραγικός αλλά με μια σπινθηροβόλα ειρωνεία που λυτρώνει. Τα επίπεδα του λυρισμού του συναγωνίζονται αυτά της τραγικότητάς του. Πολύ πιο βαθύς απ' ότι αρχικά αφήνει να διαφανεί.


Επιλέγω δύο από τα πιο γνωστά του ποιήματα –την «Φαντασία» και τους «Εαυτούληδες»– και τα εξετάζω κατ' αντιπαράσταση. Ο λυρισμός του πλάι-πλάι με το σκώμμα του αποκαλύπτει καλύτερα το μέγεθος της ποιητικής του ιδιοφυίας. Αν και τα δυο ποιήματα μοιάζουν ασύνδετα έως και αντίστροφα, κάπου στο βάθος αντηχούν αντιστικτικά σαν ένα.

Θα μπορούσαν να πρόκειται και για προγραμματικές δηλώσεις της Σκαρίμπειας Ποιητικής. Τα βασικά μοτίβα της επαναλαμβάνονται κι εδώ: η φυγή από την πραγματικότητα, η γκάφα, το πλοίο, οι παλιάτσοι. Και στα δύο η ίδια η φύση του Σκαρίμπα παρούσα: η μελαγχολία του, ο αυτοσαρκασμός και η ατελεύτητη φαντασία του:

ΦΑΝΤΑΣΙΑ


Νάναι σα να μας σπρώχνει ένας αέρας μαζί
προς έναν δρόμο φιδωτό που σβει στα χάη,
και σένα του καπέλου σου πλατειά και φανταιζί
κάποια κορδέλα του, τρελά να χαιρετάει.


Και νάν' σαν κάτι να μου λες, κάτι ωραίο κοντά
γι' άστρα, τη ζώνη που πηδάν των νύχτιων φόντων,
κι αυτός ο άνεμος τρελά-τρελά να μας σκουντά
όλο προς τη γραμμή των οριζόντων.


Κι όλο να λες, να λες, στα βάθη της νυκτός
για ένα –με γυάλινα πανιά– πλοίο που πάει
όλο βαθιά, όλο βαθιά, όσο πού πέφτει εκτός:
όξ' απ' τον κύκλο των νερών – στα χάη.


Κι όλο να πνέει, να μας ωθεί αυτός ο αέρας μαζί
πέρ' από τόπους και καιρούς, έως ότου –φως μου–
(καθώς τρελά θα χαιρετάει κείν' η κορδέλα η φανταιζί)
βγούμε απ' την τρικυμία αυτού τού κόσμου . . .


(Ουλαλούμ, 1936)

Η ονειρική κατάσταση που ζωγραφίζει μοιάζει σαν ύμνος των συμβολιστών. Τι άλλο από αυτό το «κάτι ωραίο κοντά» να είναι η Φαντασία που πραγματώνει αυτό που δεν υπάρχει; Σαν μια αόρατη δύναμη σιμά που σε ωθεί προς ένα μυστήριο θαύμα –η Τέχνη, ο Έρωτας, η γραφή, το άρρητο;  Όχι και τόσο ανέφελη όμως γιατί κάτι καιροφυλακτεί. Ωστόσο, μέχρι να «βγούμε απ' την τρικυμία αυτού του κόσμου» θα θριαμβεύει. Και το πλοίο-θάνατος θα πλησιάζει. Σαν δυο αντίρροπες δυνάμεις –ο άνεμος που σπρώχνει ανυψώνοντας και η ανυπαρξία που έρχεται.


Πράξη ελευθερίας και ανατροπής η Αυτού Μεγαλειότης Φαντασία και ένα από τα καλύτερα πράγματα που έχω διαβάσει υπό τον τίτλο αυτό. Είναι αδύνατο να νιώσεις τον Σκαρίμπα αν δεν της υποβάλλεις τα δέοντα.


Και στο επόμενο ποίημα όμως κάνει την αναφορά του σ' αυτήν –όχι ρητώς στον τίτλο, αλλά σαν αθέατη υποσημείωση. Στην ίδια κοινή γραμμή του «φανταιζίστικου» –όπως είχε αποκαλέσει την ποίηση του Σκαρίμπα ο Μανώλης Αναγνωστάκης:

ΕΑΥΤΟΥΛΗΔΕΣ


Ως ωραία ήταν μου απόψε η λύπη,
ήρθαν όλα σιωπηλά χωρίς πάθη
και με ήβραν —χωρίς κανέν' να μου λείπει—
τα λάθη.


Κι ως τα γνώρισα όλα μου γύρω —μπραμ-πάφες
όλα κράταγαν, τρουμπέτες και βιόλες
—ΕΑΥΤΟΥΛΗΔΕΣ που με βλέπαν, οι γκάφες
μου όλες.


A!... τι θίασος λίγον τι από αλήτες
μουζικάντες μεθυσμένους και φάλτσους,
έτσι ως έμοιαζαν —με πρησμένες τις μύτες—
παλιάτσους.


Και τι έμπνευση να μου δώσουν τη β έ ρ γ α
μπρος σε τρίποδα με κ ά ν τ α μυστήρια,
όπου γράφονταν τ' αποτυχημένα μου έργα
—εμβατήρια!


Α... τι έμπνευση!... Μαιτρ του φάλτσου γώ πάντα,
με τη βέργα μου τώρα ψηλά —λέω— με τρόμους
νά, με δαύτη μου να παρελάσω τη μπάντα
στους δρόμους.


Kι ως πισώκωλα θα παγαίνω πατώντας,
μέσ' σε κόρνα θα τα βροντούν και σαντούρια
οι παλιάτσοι μου —στον αέρα πηδώντας —
τα θούρια...

(Εαυτούληδες, 1950)

Ο αυτοσαρκασμός του εδώ φτάνει σε υψηλές νότες. Παράτες, θούριοι,  μπάντες και εμβατήρια –με τιμή και δόξα– συμμετέχουν για να υμνηθούν τα φάλτσα της ζωής και της Τέχνης. Οι ήρωες-γελωτοποιοί είναι εκείνοι με τους οποίους ταυτίζεται και αυτοπαρωδείται ο Σκαρίμπας σε όλο του το έργο. Και ο «Μαιτρ του φάλτσου» αυτοϋπονομεύεται από την ίδια του την Τέχνη: «Α... τι έμπνευση!..». Αλλά στο τέλος το ίδιο το αποτέλεσμα τον λυτρώνει για όλα «τ' αποτυχημένα του έργα».


Πως θα παρομοίαζε κανείς τους χαμερπείς «εαυτούληδες» του; Σαν ποταπά υποκείμενα που σέρνονται κακόμοιρα εκλιπαρώντας για επιείκεια; Ο Σκαρίμπας πάντως όχι. Τα φάλτσα για αυτόν είναι παλιάτσοι που διασκεδάζουν τους εαυτούς τους κι εμάς με την τραγικωμωδία τους. Τους διακωμωδεί τεχνηέντως, σε έναν λες μετα-σαρκασμό. Δείτε τη γελοιότητα των «εαυτούληδων» σας,  αν τους βάλετε όλους να παρελάσουν μπροστά σας σαν περιπλανώμενος θίασος. Δεν έχουν μια πανηγυρτζίδικη νότα; Ο Σκαρίμπας στήνει την παράσταση και μας καλεί να αναγνωρίσουμε τον κλαυσίγελο. Η commedia dell' arte του δοξάζει με τα ταρατατζούμ της τη ζωογόνα δύναμη του φάλτσου και την αλλόκοτη μελωδία που συνθέτουν οι πανωλεθρίες μας.


Πόσο ευφυής απαιτείται να είσαι για να περπατάς στην κόψη του ξυραφιού; –για να μετατρέπεις το τραγικό σε σκώμμα χωρίς να χάνει ίχνος από την ζοφερότητά του και το συναίσθημα σε λυρισμό χωρίς να διολισθαίνει στο μελό ή σε κούφιους ρομαντισμούς;


Τα δύο ποιήματα δίπλα–δίπλα μου θυμίζουν το πώς η «φαντασία» προβάλλει ως αντίβαρο για τις χασμωδίες από τα λάθη μας. Όπου φαντασία βάλτε ποίηση, δημιουργία, γραφή, ελευθερία, ανατροπή –ό, τι ταυτίζεται με αυτήν ή την προαπαιτεί για να υπάρξει. Η μεγαλειώδης ανυψωτική δύναμή της είναι που κάνει λιγότερο αβάσταχτους τους μεμψίμοιρους εαυτούληδες μας. Και είναι αυτή που τους μεταμορφώνει σε παλιάτσους, όπως η τέχνη –και συγκεκριμένα εδώ η ειρωνεία της– μας βοηθά να εξωραΐζουμε ή να ξορκίζουμε την πραγματικότητα, όταν αυτή παύει να είναι υποφερτή.

Ο ρυθμός  που φανερώνεται σ' αυτά τα ποιήματα του Σκαρίμπα αντηχεί και σε όλο του το έργο και όπως είπε και στο αριστουργηματικό «Θείο τραγί»: «Έχει ένα χτύπο το χάος. Έχει ένα σφυγμό το κενό». Και έδωσε και την παρηγοριά ωσάν προτροπή του: «Λυπάμαι μόνο ό, τι είναι ακίνητο και άψυχο και δεν μπορεί να αισθάνεται...».


Αυτός ο σαρκασμός του όμως, που κατατρώει τα πάντα, στο βάθος είναι τρυφεράδα. Μου θυμίζει απ' την ανάποδη ένα στίχο του Paul Verlaine (μακρινού παππού της «Φαντασίας») σε μετάφραση Καρυωτάκη –του άλλου μελαγχολικού συγγενή του Μεσοπολέμου: «Περσότερο ειρωνεύεστε, θαρρώ, παρά όσο κάνετε τον τρυφερό». Η ειρωνεία είναι η μόνιμη του καταφυγή από τον κόσμο γύρω του που τον πληγώνει. Η τραγικωμωδία του Σκαρίμπα είναι τόσο συνυφασμένη με την ανθρώπινη φύση, που η λοξή του ματιά θα είναι για πάντα επίκαιρη, και η ποίησή του είναι σαν «κειν' η κορδέλα η φανταιζί» που μας χαιρετάει ακόμα και σήμερα από τα χάη...

Βιβλίο
0

ΚΙΝΗΣΗ ΤΩΡΑ

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Νέα βιβλία που περιμένουμε ως το τέλος του χρόνου, και κάποιες επανεκδόσεις

Fall Preview 2025 / 13 βιβλία που περιμένουμε ως το τέλος της χρονιάς

Ο πάντα επίκαιρος Καβάφης, νέα, σύγχρονα και παλιότερα ονόματα της λογοτεχνικής σκηνής και κάποιες ξεχωριστές επανεκδόσεις που δικαίως θα διεκδικήσουν χώρο στη βιβλιοθήκη όλων, βιβλιόφιλων και μη.
ΤΙΝΑ ΜΑΝΔΗΛΑΡΑ
Το πίσω ράφι/ Εμανουέλ Καρέρ «Ένα ρωσικό μυθιστόρημα»

Το πίσω ράφι / Ένα επτασφράγιστο μυστικό που προκάλεσε αμηχανία και πάταγο

Προκλητικός, ωμός, συχνά σοκαριστικός, ο Εμανουέλ Καρέρ εξερευνά στο «Ένα ρωσικό μυθιστόρημα» το οικογενειακό του παρελθόν, φέρνοντας σε δύσκολη θέση ακόμα και τα πιο κοντινά του πρόσωπα.
ΣΤΑΥΡΟΥΛΑ ΠΑΠΑΣΠΥΡΟΥ
Ζυμώνοντας ψωμί και ταριχεύοντας έναν νεκρό στην αρχαία Αίγυπτο

Αναγνώσεις / Ζυμώνοντας ψωμί και ταριχεύοντας έναν νεκρό στην αρχαία Αίγυπτο

Πώς ήταν η ζωή στην αρχαία Αίγυπτο; Ένας Αμερικανός αρχαιολόγος περιγράφει το 24ωρο των ανθρώπων κάθε ιδιότητας και κοινωνικής τάξης στις Θήβες της αρχαίας Αιγύπτου μέσα από ιστορίες που θα μπορούσαν να είναι αληθινές.
THE LIFO TEAM
Ανί Ερνό: «Όπως η σεξουαλική επιθυμία, έτσι και η μνήμη δεν σταματά ποτέ»

Βιβλίο / Ανί Ερνό: «Όπως η σεξουαλική επιθυμία, έτσι και η μνήμη δεν σταματά ποτέ»

Η Γαλλίδα συγγραφέας που τιμήθηκε με το Νόμπελ Λογοτεχνίας γεφυρώνει, με τη μυθιστορηματοποίηση της μνήμης, τη μεγάλη λογοτεχνία, από τον Μαρσέλ Προυστ μέχρι τον σύγχρονό μας Εντουάρ Λουί. Γεννήθηκε σαν σήμερα το 1940.
ΝΙΚΟΣ ΜΠΑΚΟΥΝΑΚΗΣ
ΕΠΕΞΕΡΓ. Παύλος Μεθενίτης «Αμανίτα μουσκάρια»

Το πίσω ράφι / Όταν μια ολόκληρη διμοιρία ανταρτών ξεκληρίστηκε από παραισθησιογόνα μανιτάρια

Στηριγμένο σε πραγματικά γεγονότα, το μυθιστόρημα «Αμανίτα μουσκάρια» του Παύλου Μεθενίτη εξερευνά το ζήτημα των ουσιών ως καταφύγιο αλλά και ως καταστροφή, και μας παρασύρει σ’ ένα ταξίδι ποτισμένο από την ελληνική πραγματικότητα, παραμονές της οικονομικής κρίσης.
ΣΤΑΥΡΟΥΛΑ ΠΑΠΑΣΠΥΡΟΥ
Arsenale: Το πιο απρόσμενο βιβλιοπωλείο των Κυκλάδων φτιάχτηκε στην Ανάφη

Βιβλίο / Arsenale: Το πιο απρόσμενο βιβλιοπωλείο των Κυκλάδων φτιάχτηκε στην Ανάφη

Σε ένα νησί που μετρά λιγότερους από 300 μόνιμους κατοίκους, ένα παλιό καραβόσπιτο μεταμορφώθηκε σε ένα καταφύγιο πολιτισμού γεμάτο βιβλία, μουσικές και μικρούς θησαυρούς.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ
Μαρκ Τουέιν, «Οι περιπέτειες του Χακ Φιν»

Το πίσω ράφι / Το μυθιστόρημα του Μαρκ Τουέιν που έθαψαν οι κριτικοί και το αποθέωσε ο Χέμινγουεϊ

Στις «Περιπέτειες του Χακ Φιν» ο Μαρκ Τουέιν έπλασε τον πιο ελεύθερο ήρωα της αμερικανικής λογοτεχνίας, που αρνήθηκε τους κανόνες της κοινωνίας του και ένωσε την τύχη του με έναν σκλάβο δραπέτη.
ΣΤΑΥΡΟΥΛΑ ΠΑΠΑΣΠΥΡΟΥ
Ο Σάχης του Ιράν και η Αμερική που δεν μπορούσε να φανταστεί την ζωή χωρίς αυτόν

Βιβλίο / Ο Σάχης του Ιράν και η Αμερική που δεν μπορούσε να φανταστεί τη ζωή χωρίς αυτόν

Ένα νέο βιβλίο με τίτλο «Βασιλεύς των Βασιλέων», όπως αποκαλούσε τον εαυτό του ο Ρεζά Παχλαβί, εστιάζει στις διαδοχικές κυβερνήσεις των ΗΠΑ που «αποδέχτηκαν πρόθυμα τις φαντασιώσεις του, τόσο για τον εαυτό του όσο και για τη χώρα του».
THE LIFO TEAM
Γωγώ Ατζολετάκη: «Οι άνθρωποι της τρίτης ηλικίας δεν είναι “ληγμένα προϊόντα”»

Βιβλίο / Γωγώ Ατζολετάκη: «Οι άνθρωποι της τρίτης ηλικίας δεν είναι “ληγμένα προϊόντα”»

Σταρ Ελλάς στα νιάτα της, διακρίθηκε ως ηθοποιός, θιασάρχης, ραδιοφωνική παραγωγός, δοκιμάστηκε επίσης στη συγγραφή έχοντας κυκλοφορήσει μέχρι τώρα επτά βιβλία μαζί με το πρόσφατο «Η τρίτη άνοιξη» (εκδ. Επίμετρο), που έδωσε και το έναυσμα γι’ αυτήν τη συνέντευξη.
ΘΟΔΩΡΗΣ ΑΝΤΩΝΟΠΟΥΛΟΣ
O Δημήτρης Γκιώνης, οι ένδοξες μέρες της «Ελευθεροτυπίας» και το σημερινό μιντιακό σούπερ μάρκετ

Οι Αθηναίοι / O Δημήτρης Γκιώνης, οι ένδοξες μέρες της «Ελευθεροτυπίας» και το σημερινό μιντιακό σούπερ μάρκετ

Ο 81χρονος δημοσιογράφος και συγγραφέας που για δεκαετίες διηύθηνε τις πολιτιστικές σελίδες της Ελευθεροτυπίας, αφηγείται τη συναρπαστική καριέρα του στη LiFO
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ
Κλαίρη Μιτσοτάκη: «Η αξιοπρέπεια και η φιλία είναι τα θεμέλια της ζωής μας»

Βιβλίο / Κλαίρη Μιτσοτάκη: «Η αξιοπρέπεια και η φιλία είναι τα θεμέλια της ζωής μας»

Η σπουδαία μεταφράστρια, που έχει αφιερώσει μεγάλο μέρος της δουλειάς της στον Μαρσέλ Προυστ, μας ξεναγεί στον πολύπλοκο κόσμο του και εκφράζει τον θυμό της για την πανταχού παρούσα απάτη της εποχής μας.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ
Η αλήθεια για τον «Συνταγματάρχη» Πάρκερ, τον διαβόητο μάνατζερ του Έλβις Πρίσλεϊ

Βιβλίο / Η αλήθεια για τον «Συνταγματάρχη» Πάρκερ, τον διαβόητο μάνατζερ του Έλβις Πρίσλεϊ

Ένα νέο βιβλίο με τίτλο «Ο Συνταγματάρχης και ο Βασιλιάς» εξερευνά τη συναρπαστική ζωή ενός ακούραστου κομπιναδόρου που προσπαθούσε απεγνωσμένα να ανακαλύψει εκ νέου τον εαυτό του.
THE LIFO TEAM