«To βιβλίο της σκόνης»: Λίγο πριν την επίσημη κυκλοφορία του η LIFO δημοσιεύει ένα απόσπασμα

«To βιβλίο της σκόνης»: Λίγο πριν την επίσημη κυκλοφορία του η LIFO δημοσιεύει ένα απόσπασμα Facebook Twitter
0

Ο Μάλκολμ είχε ακούσει πως υπήρχαν πολύ μεγάλες βουτηχτάρες με λοφίο σ' αυτό εδώ το σημείο, αλλά δεν το είχε πιστέψει απολύτως. Τώρα είχε την απόδειξη. Οπωσδήποτε θα επέστρεφε αργότερα μέσα στη χρονιά για να δει αν βρίσκονταν σε αναπαραγωγή.


Οι καλαμιές ήταν ψηλότερες από εκείνον έτσι όπως καθόταν στη βάρκα, και αν παρέμενε σχεδόν ακίνητος, σκέφτηκε πως πιθανότατα δεν θα μπορούσε να τον δει κανείς. Άκουσε φωνές πίσω του, μια αντρική και μια γυναικεία, και έμεινε ασάλευτος την ώρα που εκείνοι περνούσαν δίπλα του, απορροφημένοι ο ένας από τον άλλο. Τους είχε προσπεράσει πιο πριν: δυο ερωτευμένοι που έκαναν βόλτα πιασμένοι χέρι χέρι, τα δαιμόνιά τους, δυο μικρά πουλιά, να πετάνε λίγο πιο μπροστά, να σταματάνε για να ψιθυρίσουν το ένα στο άλλο και να πετάνε ξανά.


Το δαιμόνιο του Μάλκολμ, η Άστα, ήταν αλκυόνα εκείνη τη στιγμή, καθισμένη στην άκρη της κουπαστής της βάρκας. Όταν είχαν περάσει πια οι ερωτευμένοι, πέταξε ως τον ώμο του και του ψιθύρισε: «Ο άντρας εκεί πέρα – κοίτα...».

Μόλις ο άλλος πέρασε, ο άντρας με το γκρίζο αδιάβροχο φόρεσε πάλι το ρολόι στον καρπό του και πήγε να συνεχίσει το ψάξιμο για το αντικείμενο που είχε ρίξει το δαιμόνιό του. Βρισκόταν σε κατάσταση πανικού, δεν μπορούσε με τίποτα να το κρύψει, και το δαιμόνιό του ήταν ολοφάνερα η προσωποποίηση της συγγνώμης. Ήταν έκδηλη η μεγάλη τους ανησυχία.


Ο Μάλκολμ δεν τον είχε δει. Λίγα μέτρα μπροστά τους στο μονοπάτι, ορατός μόνο μέσα από τα βλαστάρια των καλαμιών, ένας άντρας με αδιάβροχο και γκρίζα ρεπούμπλικα στεκόταν κάτω από μια βελανιδιά. Έδειχνε σαν να ήθελε να προστατευτεί από τη βροχή, μόνο που δεν έβρεχε. Το αδιάβροχο και το καπέλο του είχαν σχεδόν την απόχρωση του σούρουπου: ήταν δύσκολο να τον διακρίνει όπως τις βουτηχτάρες, δυσκολότερο στην πραγματικότητα, σκέφτηκε ο Μάλκολμ, επειδή εκείνος δεν είχε λοφίο με φτερά.


«Τι κάνει;» ψιθύρισε ο Μάλκολμ.


Η Άστα μεταμορφώθηκε σε μύγα και πέταξε όσο πιο μακριά μπορούσε από τον Μάλκολμ, σταματώντας μόνον όταν η απομάκρυνσή τους άρχισε να γίνεται επώδυνη, και πήγε και θρονιάστηκε στην κορυφή ενός βούρλου έτσι ώστε να μπορεί να παρακολουθεί τον άντρα ανεμπόδιστα. Εκείνος προσπαθούσε να μην τραβά την προσοχή, αλλά ήταν τόσο αμήχανος και δυστυχισμένος, που είχε το ίδιο αποτέλεσμα όπως κι αν ανέμιζε μια σημαία.


Η Άστα είδε το δαιμόνιό του –μια γάτα– να κινείται ανάμεσα στα χαμηλότερα κλαδιά της βελανιδιάς, ενώ εκείνος στεκόταν από κάτω και παρακολουθούσε και από τις δυο μεριές το μονοπάτι. Ύστερα η γάτα σάλεψε ανεπαίσθητα, ο άντρας σήκωσε το κεφάλι του κι αυτή πήδηξε στον ώμο του – αλλά, καθώς το έκανε, της έπεσε κάτι από το στόμα της.


Ο άντρας άφησε να του ξεφύγει ένα σύντομο βογκητό απογοήτευσης, και το δαιμόνιό του πήδηξε άτσαλα στο έδαφος. Άρχισαν να ψάχνουν απεγνωσμένα γύρω τους, κάτω από το δέντρο, στην άκρη του νερού, ανάμεσα στο θαμνόφυτο γρασίδι.

«Τι έριξε;» ψιθύρισε ο Μάλκολμ.

«Έμοιαζε με καρπό. Είχε το μέγεθος καρυδιού».

«Είδες προς τα πού κύλησε;»

«Νομίζω. Νομίζω πως κατρακύλησε από τη βάση του δέντρου και πήγε και σταμάτησε κάτω από εκείνο τον θάμνο εκεί πέρα. Κοίτα, προσποιούνται πως δεν το ψάχνουν...»


Το έψαχναν ωστόσο. Κάποιος άλλος διέσχιζε το μονοπάτι, ένας άντρας μαζί με τον σκύλο δαιμόνιό του, και ενώ ο άντρας με το αδιάβροχο τους περίμενε να περάσουν, προσποιήθηκε πως κοίταζε το ρολόι του, τινάζοντας τον καρπό του, ακούγοντας τους χτύπους του, τινάζοντας ξανά τον καρπό του, βγάζοντας το ρολόι, κουρδίζοντάς το... Μόλις ο άλλος πέρασε, ο άντρας με το γκρίζο αδιάβροχο φόρεσε πάλι το ρολόι στον καρπό του και πήγε να συνεχίσει το ψάξιμο για το αντικείμενο που είχε ρίξει το δαιμόνιό του. Βρισκόταν σε κατάσταση πανικού, δεν μπορούσε με τίποτα να το κρύψει, και το δαιμόνιό του ήταν ολοφάνερα η προσωποποίηση της συγγνώμης. Ήταν έκδηλη η μεγάλη τους ανησυχία.


«Θα μπορούσαμε να πάμε να τους βοηθήσουμε», είπε η Άστα.


Ο Μάλκολμ ήταν σε δίλημμα. Μπορούσε ακόμη να βλέπει τις βουτηχτάρες, και το ήθελε πολύ να συνεχίσει να τις παρακολουθεί, αλλά ο άντρας ήταν ολοφάνερο πως είχε ανάγκη βοήθειας, και ήταν σίγουρος πως τα μάτια της Άστα θα μπορούσαν να βρουν το αντικείμενο, ό,τι κι αν ήταν αυτό. Θα της έπαιρνε μόνο ένα με δύο λεπτά.

Αλλά, πριν του δοθεί η ευκαιρία να κάνει οτιδήποτε, ο άντρας έσκυψε και μάζεψε τη γάτα δαιμόνιό του και κατηφόρισε αρκετά γρήγορα το μονοπάτι, σαν να είχε αποφασίσει να πάει να ζητήσει βοήθεια. Αμέσως ο Μάλκολμ έκανε όπισθεν, έβγαλε τη βάρκα από τις καλαμιές και, κωπηλατώντας βιαστικά, κατευθύνθηκε προς το σημείο κάτω από τη βελανιδιά όπου είχε σταθεί ο άντρας. Ένα λεπτό αργότερα πηδούσε έξω κρατώντας το παλαμάρι, και η Άστα, μεταμορφωμένη τώρα σε ποντίκι, όρμησε στο μονοπάτι και χώθηκε κάτω από τον θάμνο. Ακούστηκε θρόισμα φύλλων, ύστερα σιωπή, κι άλλο θρόισμα, κι άλλη σιωπή, ενώ ο Μάλκολμ παρακολουθούσε τον άντρα να φτάνει στη μικρή σιδερένια πεζογέφυρα που έβγαζε στην πλατεία και ν' ανεβαίνει τα σκαλοπάτια. Ύστερα ένα τσίριγμα ενθουσιασμού είπε στον Μάλκολμ πως η Άστα το είχε βρει και, με τη μορφή σκίουρου, γύρισε πίσω τρέχοντας, σκαρφάλωσε στο μπράτσο του και από εκεί στον ώμο του και έριξε κάτι στο χέρι του.


«Πρέπει να είναι αυτό», του είπε. «Πρέπει να είναι».

Με την πρώτη ματιά, έμοιαζε με βελανίδι, αλλά ήταν παράξενα βαρύ, και όταν εκείνος το κοίταξε από πιο κοντά, είδε πως είχε σκαλιστεί σ' ένα κομμάτι ξύλο με γραμμώσεις. Σε δυο κομμάτια, για να είμαστε πιο ακριβείς, ένα για τον κάλυκα, του οποίου η επιφάνεια ήταν σκαλισμένη σαν ακριβές αντίγραφο των άγριων αλληλοεπικαλυπτόμενων λεπιών ενός πραγματικού βελανιδιού και λεκιασμένη ελάχιστα από την πρασινάδα, κι ένα για τον καρπό, που αυτό ήταν λουστραρισμένο και κερωμένο μ' ένα εξαιρετικά στιλπνό ανοιχτό καφέ χρώμα. Ήταν όμορφο, και η Άστα είχε δίκιο: έπρεπε να είναι αυτό το πράγμα που είχε χάσει ο άντρας.


«Ας τον προλάβουμε πριν διασχίσει τη γέφυρα», είπε ο Μάλκολμ και έβαλε το ένα του πόδι στη βάρκα, αλλά η Άστα τού είπε: «Περίμενε. Κοίτα».


Είχε μεταμορφωθεί σε κουκουβάγια, πράγμα που έκανε πάντα όταν ήθελε να δει κάτι καθαρά. Το επίπεδο πρόσωπό της κοίταζε το κανάλι και καθώς ο Μάλκολμ ακολούθησε το βλέμμα της είδε τον άντρα να φτάνει ως τα μισά της πεζογέφυρας και να διστάζει, επειδή ένας άλλος άντρας είχε ανέβει κι αυτός στη γέφυρα από την άλλη μεριά, ένας γεροδεμένος άντρας, ντυμένος στα μαύρα, με το δαιμόνιό του, μια ελαφροπάτητη αλεπού, και ο Μάλκολμ και η Άστα μπόρεσαν να δουν πως ο δεύτερος άντρας ετοιμαζόταν να σταματήσει τον άντρα με το αδιάβροχο και πως ο άντρας με το αδιάβροχο έδειχνε φοβισμένος.

Το άρθρο δημοσιεύθηκε στην έντυπη LiFO

Βιβλίο
0

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

Πόσο μισεί ο Γιο Νέσμπο τον Χάρι Χόλε; (Πολύ!)

Βιβλίο / Πόσο μισεί ο Γιο Νέσμπο τον Χάρι Χόλε; (Πολύ!)

Τα βιβλία της σειράς του Χάρι Χόλε έχουν φτάσει ήδη τα 33 εκατομμύρια σε πωλήσεις και ο Γιο Νέσμπο έχει πολλούς λόγους να μισεί τον διάσημο ήρωά του, ο οποίος δείχνει να ξεπερνά σε φήμη τον ίδιο τον δημιουργό του
ΤΙΝΑ ΜΑΝΔΗΛΑΡΑ

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Νέα βιβλία που περιμένουμε ως το τέλος του χρόνου, και κάποιες επανεκδόσεις

Fall Preview 2025 / 13 βιβλία που περιμένουμε ως το τέλος της χρονιάς

Ο πάντα επίκαιρος Καβάφης, νέα, σύγχρονα και παλιότερα ονόματα της λογοτεχνικής σκηνής και κάποιες ξεχωριστές επανεκδόσεις που δικαίως θα διεκδικήσουν χώρο στη βιβλιοθήκη όλων, βιβλιόφιλων και μη.
ΤΙΝΑ ΜΑΝΔΗΛΑΡΑ
Το πίσω ράφι/ Εμανουέλ Καρέρ «Ένα ρωσικό μυθιστόρημα»

Το πίσω ράφι / Ένα επτασφράγιστο μυστικό που προκάλεσε αμηχανία και πάταγο

Προκλητικός, ωμός, συχνά σοκαριστικός, ο Εμανουέλ Καρέρ εξερευνά στο «Ένα ρωσικό μυθιστόρημα» το οικογενειακό του παρελθόν, φέρνοντας σε δύσκολη θέση ακόμα και τα πιο κοντινά του πρόσωπα.
ΣΤΑΥΡΟΥΛΑ ΠΑΠΑΣΠΥΡΟΥ
Ζυμώνοντας ψωμί και ταριχεύοντας έναν νεκρό στην αρχαία Αίγυπτο

Αναγνώσεις / Ζυμώνοντας ψωμί και ταριχεύοντας έναν νεκρό στην αρχαία Αίγυπτο

Πώς ήταν η ζωή στην αρχαία Αίγυπτο; Ένας Αμερικανός αρχαιολόγος περιγράφει το 24ωρο των ανθρώπων κάθε ιδιότητας και κοινωνικής τάξης στις Θήβες της αρχαίας Αιγύπτου μέσα από ιστορίες που θα μπορούσαν να είναι αληθινές.
THE LIFO TEAM
Ανί Ερνό: «Όπως η σεξουαλική επιθυμία, έτσι και η μνήμη δεν σταματά ποτέ»

Βιβλίο / Ανί Ερνό: «Όπως η σεξουαλική επιθυμία, έτσι και η μνήμη δεν σταματά ποτέ»

Η Γαλλίδα συγγραφέας που τιμήθηκε με το Νόμπελ Λογοτεχνίας γεφυρώνει, με τη μυθιστορηματοποίηση της μνήμης, τη μεγάλη λογοτεχνία, από τον Μαρσέλ Προυστ μέχρι τον σύγχρονό μας Εντουάρ Λουί. Γεννήθηκε σαν σήμερα το 1940.
ΝΙΚΟΣ ΜΠΑΚΟΥΝΑΚΗΣ
ΕΠΕΞΕΡΓ. Παύλος Μεθενίτης «Αμανίτα μουσκάρια»

Το πίσω ράφι / Όταν μια ολόκληρη διμοιρία ανταρτών ξεκληρίστηκε από παραισθησιογόνα μανιτάρια

Στηριγμένο σε πραγματικά γεγονότα, το μυθιστόρημα «Αμανίτα μουσκάρια» του Παύλου Μεθενίτη εξερευνά το ζήτημα των ουσιών ως καταφύγιο αλλά και ως καταστροφή, και μας παρασύρει σ’ ένα ταξίδι ποτισμένο από την ελληνική πραγματικότητα, παραμονές της οικονομικής κρίσης.
ΣΤΑΥΡΟΥΛΑ ΠΑΠΑΣΠΥΡΟΥ
Arsenale: Το πιο απρόσμενο βιβλιοπωλείο των Κυκλάδων φτιάχτηκε στην Ανάφη

Βιβλίο / Arsenale: Το πιο απρόσμενο βιβλιοπωλείο των Κυκλάδων φτιάχτηκε στην Ανάφη

Σε ένα νησί που μετρά λιγότερους από 300 μόνιμους κατοίκους, ένα παλιό καραβόσπιτο μεταμορφώθηκε σε ένα καταφύγιο πολιτισμού γεμάτο βιβλία, μουσικές και μικρούς θησαυρούς.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ
Μαρκ Τουέιν, «Οι περιπέτειες του Χακ Φιν»

Το πίσω ράφι / Το μυθιστόρημα του Μαρκ Τουέιν που έθαψαν οι κριτικοί και το αποθέωσε ο Χέμινγουεϊ

Στις «Περιπέτειες του Χακ Φιν» ο Μαρκ Τουέιν έπλασε τον πιο ελεύθερο ήρωα της αμερικανικής λογοτεχνίας, που αρνήθηκε τους κανόνες της κοινωνίας του και ένωσε την τύχη του με έναν σκλάβο δραπέτη.
ΣΤΑΥΡΟΥΛΑ ΠΑΠΑΣΠΥΡΟΥ
Ο Σάχης του Ιράν και η Αμερική που δεν μπορούσε να φανταστεί την ζωή χωρίς αυτόν

Βιβλίο / Ο Σάχης του Ιράν και η Αμερική που δεν μπορούσε να φανταστεί τη ζωή χωρίς αυτόν

Ένα νέο βιβλίο με τίτλο «Βασιλεύς των Βασιλέων», όπως αποκαλούσε τον εαυτό του ο Ρεζά Παχλαβί, εστιάζει στις διαδοχικές κυβερνήσεις των ΗΠΑ που «αποδέχτηκαν πρόθυμα τις φαντασιώσεις του, τόσο για τον εαυτό του όσο και για τη χώρα του».
THE LIFO TEAM
Γωγώ Ατζολετάκη: «Οι άνθρωποι της τρίτης ηλικίας δεν είναι “ληγμένα προϊόντα”»

Βιβλίο / Γωγώ Ατζολετάκη: «Οι άνθρωποι της τρίτης ηλικίας δεν είναι “ληγμένα προϊόντα”»

Σταρ Ελλάς στα νιάτα της, διακρίθηκε ως ηθοποιός, θιασάρχης, ραδιοφωνική παραγωγός, δοκιμάστηκε επίσης στη συγγραφή έχοντας κυκλοφορήσει μέχρι τώρα επτά βιβλία μαζί με το πρόσφατο «Η τρίτη άνοιξη» (εκδ. Επίμετρο), που έδωσε και το έναυσμα γι’ αυτήν τη συνέντευξη.
ΘΟΔΩΡΗΣ ΑΝΤΩΝΟΠΟΥΛΟΣ
O Δημήτρης Γκιώνης, οι ένδοξες μέρες της «Ελευθεροτυπίας» και το σημερινό μιντιακό σούπερ μάρκετ

Οι Αθηναίοι / O Δημήτρης Γκιώνης, οι ένδοξες μέρες της «Ελευθεροτυπίας» και το σημερινό μιντιακό σούπερ μάρκετ

Ο 81χρονος δημοσιογράφος και συγγραφέας που για δεκαετίες διηύθηνε τις πολιτιστικές σελίδες της Ελευθεροτυπίας, αφηγείται τη συναρπαστική καριέρα του στη LiFO
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ
Κλαίρη Μιτσοτάκη: «Η αξιοπρέπεια και η φιλία είναι τα θεμέλια της ζωής μας»

Βιβλίο / Κλαίρη Μιτσοτάκη: «Η αξιοπρέπεια και η φιλία είναι τα θεμέλια της ζωής μας»

Η σπουδαία μεταφράστρια, που έχει αφιερώσει μεγάλο μέρος της δουλειάς της στον Μαρσέλ Προυστ, μας ξεναγεί στον πολύπλοκο κόσμο του και εκφράζει τον θυμό της για την πανταχού παρούσα απάτη της εποχής μας.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ
Η αλήθεια για τον «Συνταγματάρχη» Πάρκερ, τον διαβόητο μάνατζερ του Έλβις Πρίσλεϊ

Βιβλίο / Η αλήθεια για τον «Συνταγματάρχη» Πάρκερ, τον διαβόητο μάνατζερ του Έλβις Πρίσλεϊ

Ένα νέο βιβλίο με τίτλο «Ο Συνταγματάρχης και ο Βασιλιάς» εξερευνά τη συναρπαστική ζωή ενός ακούραστου κομπιναδόρου που προσπαθούσε απεγνωσμένα να ανακαλύψει εκ νέου τον εαυτό του.
THE LIFO TEAM