Τι βιβλία διαβάζουν στις ελληνικές φυλακές;

Τι βιβλία διαβάζουν στις ελληνικές φυλακές; Facebook Twitter
Για τη συντριπτική πλειονότητα των εγκλείστων ή των προφυλακισμένων η βιβλιοθήκη, όπως λειτουργεί, δεν παρουσιάζει ενδιαφέρον. Ο αναλφαβητισμός, η έλλειψη ξενόγλωσσων βιβλίων, οι άθλιες συνθήκες κράτησης, τούς κρατούν σε απόσταση από αυτήν...Εικονογράφηση:Athenean Sailor /LIFO
1

Πριν από λίγες βδομάδες, εντελώς απρόσμενα, χάρη στο φιλότιμο μιας γυναίκας που έχει φάει τη ζωή της στο υπουργείο Πολιτισμού, όλες οι φυλακές που λειτουργούν στην Ελλάδα παρέλαβαν από ένα δέμα με δεκαπέντε βιβλία περίπου, ανάμεσα στα οποία υπήρχαν και τα εξής: άπαντα τα πεζά του Μπόρχες και το «Βιβλίο της ανησυχίας» του Πεσσόα στις μεταφράσεις των Αχ. Κυριακίδη και Μ. Παπαδήμα αντίστοιχα, βιογραφίες της Πηνελόπης Δέλτα και του Γιαννούλη Χαλεπά, ένα λεύκωμα με ποιήματα του Νίκου Εγγονόπουλου, τη μόνη συλλογή διηγημάτων της Ευγενίας Φακίνου «Φιλοδοξίες Κήπου» και τον «Γύρο του θανάτου» του Θωμά Κοροβίνη, μυθιστόρημα εμπνευσμένο από τον περιβόητο «δράκο» του Σέιχ Σου.

«Τα βιβλία αποτελούν στήριγμα πίσω από τα κάγκελα, έναν τρόπο για τους κρατουμένους να φροντίσουν το μυαλό τους και να γεμίσουν τις πολλές ώρες που περνούν κλειδωμένοι στα κελιά. Σε ένα περιβάλλον χωρίς πρόσβαση στο Ίντερνετ και με περιορισμένες εγκαταστάσεις βιβλιοθηκών, τα βιβλία γίνονται ακόμα πιο σημαντικά»...

 Όπως τόσα και τόσα έργα που από τα μέσα της προηγούμενης δεκαετίας έχουν αποσπάσει κάποιο κρατικό λογοτεχνικό βραβείο, έτσι κι αυτά είχαν αγοραστεί από το υπουργείο Πολιτισμού προ κρίσης ώστε να διοχετευθούν, όπως ορίζει ο νόμος, σε δημόσιες και δημοτικές βιβλιοθήκες, σε σωφρονιστικά και κοινωφελή ιδρύματα και στις έδρες Νεοελληνικών Σπουδών του εξωτερικού. Μέχρι πρότινος, όμως, βρίσκονταν στοιβαγμένα σε αποθήκες, με περισσότερες πιθανότητες να σαπίσουν παρά να αξιοποιηθούν. Η Τίνα Πισχιτζή, αναλαμβάνοντας τον Νοέμβριο του ’14 επικεφαλής της Διεύθυνσης Εφαρμογής Πολιτιστικής Πολιτικής –όπου και η παλιά Διεύθυνση Γραμμάτων–, έβαλε σκοπό να δώσει τέλος σε αυτό το χάλι. Τα πρώτα πακέτα που φρόντισε να ετοιμαστούν ήταν εκείνα που προορίζονταν για τις φυλακές. Μέχρι να εξασφαλιστεί η ανέξοδη αποστολή τους από το υπουργείο Δικαιοσύνης, χρειάστηκαν οκτώ ολόκληροι μήνες υπηρεσιακών επαφών. Η δουλειά, πάντως, έγινε. Και τα «ευχαριστώ» που ακολούθησαν ήταν ολόθερμα.

Tι διαβάζουν, άραγε, αν διαβάζουν, οι φυλακισμένοι; Τι βιβλία χρειάζονται και σε τι βιβλία τούς δίνεται πρόσβαση; Τι είδους βιβλιοθήκες διαθέτουν τα υποτιθέμενα σωφρονιστικά ιδρύματά μας; Ούτε πολλές σχετικές μελέτες υπάρχουν, ούτε αξιομνημόνευτες πρωτοβουλίες από κρατικής πλευράς. Η δημιουργία, το 1994, στις Αγροτικές Φυλακές Ανηλίκων της Κασσαβέτειας στον Βόλο μιας βιβλιοθήκης σχεδιασμένης επιστημονικά, με τη συμμετοχή των κρατουμένων και ανάλογα με τις ανάγκες τους, ήταν ένα πείραμα που, μολονότι επιτυχημένο, στην πορεία εγκαταλείφθηκε και ουδέποτε επαναλήφθηκε.

Όπως διαπίστωσαν αμέσως όσοι δούλεψαν γι’ αυτή την ιστορία –ανάμεσά τους η τότε πρόεδρος της Ένωσης Ελλήνων Βιβλιοθηκονόμων, Χριστίνα Οικονομοπούλου, και η τότε διευθύντρια του Εθνικού Κέντρου Βιβλίου, Μυρσίνη Ζορμπά–, μέσα στις ατελείωτες ώρες απραξίας και στις δύσκολες συνθήκες εγκλεισμού το βιβλίο και η ανάγνωση άνοιγαν την όρεξη για μάθηση σε παιδιά που στερούνταν ακόμα και στοιχειώδεις γνώσεις, αποτελώντας ταυτόχρονα μια διέξοδο επικοινωνίας και απασχόλησης. Κάτι ανάλογο βροντοφώναξαν προ διετίας και δεκάδες συγγραφείς όπως ο Ίρβιν Γουέλς, ο Φίλιπ Πούλμαν ή ο Ιαν ΜακΓιούαν, όταν ο Βρετανός υπουργός Δικαιοσύνης έφερε προσκόμματα στην εισαγωγή βιβλίων στις φυλακές μέσω του επισκεπτηρίου: «Τα βιβλία», του υπενθύμισαν, «αποτελούν στήριγμα πίσω από τα κάγκελα, έναν τρόπο για τους κρατουμένους να φροντίσουν το μυαλό τους και να γεμίσουν τις πολλές ώρες που περνούν κλειδωμένοι στα κελιά. Σε ένα περιβάλλον χωρίς πρόσβαση στο Ίντερνετ και με περιορισμένες εγκαταστάσεις βιβλιοθηκών, τα βιβλία γίνονται ακόμα πιο σημαντικά»…

Οι αριθμός των βιβλίων από φυλακή σε φυλακή διαφέρει. Σε άλλη υπάρχουν 12.000, σε άλλη 6.000, χώρια τα περιοδικά, σε άλλη 200 βιβλία το πολύ. Στις συλλογές τους, για τις οποίες δεν χρησιμοποιείται κάποιο καθιερωμένο σύστημα ταξινόμησης, τη μερίδα του λέοντος κατέχει η λογοτεχνία και ακολουθούν τα βιβλία γύρω από τη θρησκεία και την ψυχολογία.

 

Αν σε ορισμένες φυλακές της Βρετανίας, των ΗΠΑ και του Καναδά υπάρχουν, αιώνες τώρα, βιβλιοθήκες που συναγωνίζονται σε οργάνωση κι επαγγελματισμό εκείνες του έξω κόσμου, στις δικές μας, ό,τι κι αν προβλέπει η νομοθεσία, η βιβλιοθήκη ως θεσμός ουσιαστικά δεν υφίσταται. Όχι ότι δεν υπάρχουν συλλογές με βιβλία, υπάρχουν. Το θέμα είναι πώς αυτές συγκροτούνται, σε τι βαθμό και με τι κριτήρια ανανεώνονται, αν οι κρατούμενοι μπορούν όντως να έχουν πρόσβαση στο περιεχόμενό τους κι αν υπάρχει ένας ειδικός για να αφουγκραστεί τα ενδιαφέροντά τους και να τους προτείνει κατάλληλο υλικό για την ψυχαγωγία, την πληροφόρηση και την εκπαίδευση που χρειάζονται. Στην πραγματικότητα, όπως φαίνεται ανάγλυφα από πρόσφατη έρευνα που έκαναν δύο νέες βιβλιοθηκονόμοι, η Ευγενία Βασιλακάκη και η Ευγενία Βιλλιώτη («Οι βιβλιοθήκες των σωφρονιστικών ιδρυμάτων στην Ελλάδα», 2014), όλα αυτά θεωρούνται πολυτέλειες.

H συγκεκριμένη έρευνα ξεκίνησε στο πλαίσιο της πτυχιακής εργασίας της Βιλλιώτη και πραγματοποιήθηκε υπό την εποπτεία της Βασιλακάκη, η οποία, με ένα διδακτορικό για τη συμπεριφορά του χρήστη βιβλιοθήκης σε πολυγλωσσικό περιβάλλον, συγκαταλέγεται στους επιστήμονες που επιλέχθηκαν για να ενισχύσουν το δυναμικό της Εθνικής Βιβλιοθήκης. Ας μη σταθούμε στις χρονοβόρες γραφειοκρατικές διαδικασίες που έπρεπε ν’ αντιμετωπίσουν μέχρι να τους επιτραπεί η είσοδος στις φυλακές – «ήταν κάτι που το περιμέναμε». Σημασία έχει ότι από τα 27 σωφρονιστικά καταστήματα όλων των ειδών που λειτουργούν στην Ελλάδα, απευθύνθηκαν ενδεικτικά σε εννέα και, τελικά, έγιναν δεκτές σε επτά, έχοντας προηγουμένως δεσμευτεί να μη δημοσιοποιήσουν ούτε ποια ήταν αυτά ούτε τα ονόματα των υπαλλήλων με τους οποίους μίλησαν. Το σίγουρο είναι πως ό,τι πληροφορίες άντλησαν προέρχονται από κλειστές, αγροτικές και δικαστικές φυλακές, είτε ανδρών είτε ανηλίκων. Κι όπως κατάλαβα από τα λεγόμενά τους, μέσα στο δείγμα τους πρέπει να ήταν και το κατάστημα του Κορυδαλλού, όπου το 2009 στήθηκε η πρώτη Λέσχη Ανάγνωσης Ελλήνων Κρατουμένων και στη βιβλιοθήκη του οποίου έχουν φιλοξενηθεί πολλές εκδηλώσεις ως τώρα, με καταξιωμένους καλλιτέχνες και συγγραφείς.

Τι βιβλία διαβάζουν στις ελληνικές φυλακές; Facebook Twitter
...Όμως, εδώ δεν καταφέραμε να στήσουμε βιβλιοθήκες της προκοπής στα σχολεία και τις γειτονιές μας, πώς οι φυλακές θ’ αποτελούσαν εξαίρεση;Εικονογράφηση:Athenean Sailor /LIFO
 

 

Τι ακριβώς είδαν με τα μάτια τους η Βιλλιώτη και η Βασιλακάκη; Τίποτα συνταρακτικό. Οι συναντήσεις με τους κοινωνικούς λειτουργούς που, ανάμεσα σε άλλα, έχουν αναλάβει και τη διαχείριση της βιβλιοθήκης γίνονταν στα γραφεία της διοίκησης – «οι χώροι της βιβλιοθήκης είναι χώροι κράτησης, δεν επιτρέπεται η είσοδος στους ερευνητές». Όλοι οι συνομιλητές τους, πάντως, έδειχναν ν’ αντιλαμβάνονται πόσο σημαντικό θα ήταν να αναπτυσσόταν πιο συστηματικά η βιβλιοθήκη και αναγνώριζαν την αδυναμία τους να ανταποκριθούν στον ρόλο του βιβλιοθηκονόμου, όχι μόνο επειδή δεν έχουν τις κατάλληλες γνώσεις αλλά και επειδή είναι επιφορτισμένοι με πολλά άλλα καθήκοντα ταυτόχρονα. Ας δούμε, λοιπόν, τα βασικά στοιχεία που προέκυψαν από τα ερωτηματολόγια που τους μοιράστηκαν.

Οι αριθμός των βιβλίων από φυλακή σε φυλακή διαφέρει. Σε άλλη υπάρχουν 12.000, σε άλλη 6.000, χώρια τα περιοδικά, σε άλλη 200 βιβλία το πολύ. Στις συλλογές τους, για τις οποίες δεν χρησιμοποιείται κάποιο καθιερωμένο σύστημα ταξινόμησης, τη μερίδα του λέοντος κατέχει η λογοτεχνία και ακολουθούν τα βιβλία γύρω από τη θρησκεία και την ψυχολογία. Παρότι υπάρχουν αρκετές εγκυκλοπαίδειες, τα σχολικά και τα νομικά εγχειρίδια σπανίζουν. Κι ενώ διατίθενται κάμποσες αγγλικές, γαλλικές ή γερμανικές εκδόσεις, δεν υπάρχουν βιβλία στη μητρική γλώσσα των αλλοδαπών κρατουμένων, που αποτελούν την πλειονότητα στις ελληνικές φυλακές…

Tα περισσότερα βιβλία προέρχονται κατά κανόνα από δωρεές – ούτε λόγος πια για αγορές με κρατικά κονδύλια, που και τις καλές εποχές ήταν ελάχιστα. Το ποια βιβλία θα γίνουν δεκτά ή όχι επαφίεται στην κρίση του κάθε υπαλλήλου και η επιλογή τους σχετίζεται κυρίως με τον αποκλεισμό εκείνων που έχουν σεξουαλικό, βίαιο ή προσηλυτιστικό περιεχόμενο – π.χ. τομίδια των Μαρτύρων του Ιεχωβά. Απ’ ό,τι φάνηκε, ωστόσο, δεν υπάρχει ιδιαίτερη διάθεση για λογοκρισία. Ελλείψει χώρου, οι βιβλιοθήκες βρίσκονται συνήθως μακριά από τα κελιά. Σε ελάχιστες φυλακές διοργανώνονται πολιτιστικές εκδηλώσεις στις αίθουσες όπου στεγάζεται η βιβλιοθήκη, κι αυτές με αραιή συχνότητα. Όσο για την πρόσβαση σε ψηφιακές πηγές πληροφόρησης, όταν δεν απαγορεύεται ρητά από τον νόμο –εξαρτάται από το είδος της φυλακής–, σκοντάφτει στην έλλειψη υπολογιστών.

Επιπλέον, ο φυλακισμένος που διαβάζει με τις ώρες είναι δακτυλοδεικτούμενος. Θεωρείται περίεργος, παράξενος και μάλλον ευάλωτος στη χειραγώγηση ή στην εκμετάλλευση. Πρέπει να 'ναι πολύ συγκροτημένος ή να έχει χτίσει προφίλ σκληρού τύπου, ώστε να μπορεί να διαβάζει ανενόχλητος, χωρίς να χλευάζεται...

Γεγονός είναι πως από τους χιλιάδες κρατουμένους που οδηγούνται στα σωφρονιστικά καταστήματα κάθε χρόνο, οι περισσότεροι είναι χαμηλού μορφωτικού επιπέδου. Λίγοι από αυτούς θα ολοκληρώσουν την υποχρεωτική εκπαίδευση όσο μένουν φυλακισμένοι κι ακόμα λιγότεροι είναι εκείνοι που θα προχωρήσουν σε ανώτερες σπουδές. Για τη συντριπτική πλειονότητα των εγκλείστων ή των προφυλακισμένων η βιβλιοθήκη, όπως λειτουργεί, δεν παρουσιάζει ενδιαφέρον. Ο αναλφαβητισμός, η έλλειψη ξενόγλωσσων βιβλίων, οι άθλιες συνθήκες κράτησης, που ο ένας είναι πάνω στον άλλον, και τα προσωπικά προβλήματα του καθενός τούς κρατούν σε απόσταση από αυτήν. Κι εκείνοι που θέλουν να σπουδάσουν, όμως, δεν ταυτίζουν τη χρήση της βιβλιοθήκης με τον στόχο τους. Τα εκπαιδευτικά προγράμματα, όπου προβλέπονται, δεν συνδέονται με τον χώρο της βιβλιοθήκης. Επιπλέον, ο φυλακισμένος που διαβάζει με τις ώρες είναι δακτυλοδεικτούμενος. Θεωρείται περίεργος, παράξενος και μάλλον ευάλωτος στη χειραγώγηση ή στην εκμετάλλευση. Πρέπει να ’ναι πολύ συγκροτημένος ή να έχει χτίσει προφίλ σκληρού τύπου, ώστε να μπορεί να διαβάζει ανενόχλητος, χωρίς να χλευάζεται…

Μέσα σε τέτοιες συνθήκες, τι νόημα μπορεί να έχουν οι λέξεις «σωφρονισμός», «επανένταξη», «διά βίου μάθηση»; Σε αυτό το τοπίο έφτασαν τα πακέτα με τα πεζά του Μπόρχες και τα ποιήματα του Εγγονόπουλου. Όμως εδώ δεν καταφέραμε να στήσουμε βιβλιοθήκες της προκοπής στα σχολεία και τις γειτονιές μας, πώς οι φυλακές θ’ αποτελούσαν εξαίρεση;

1

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

«Μικρή μου, ας τους αφήσουμε αυτούς τους κερατάδες τους καλόγερους»

Lifo Videos / «Μικρή μου, ας τους αφήσουμε αυτούς τους κερατάδες τους καλόγερους»

Η Αγλαΐα Παππά διαβάζει ένα απόσπασμα από τις βέβηλες και αμφιλεγόμενες «120 Μέρες των Σοδόμων» του Μαρκησίου ντε Σαντ, ένα βιβλίο αναγνωρισμένο πλέον ως αξεπέραστο λογοτεχνικό αριστούργημα και χαρακτηρισμένο ως «εθνικός θησαυρός» της Γαλλίας.
THE LIFO TEAM
Το «προπατορικό αμάρτημα» του Τζο Μπάιντεν

Βιβλίο / Ποιο ήταν το θανάσιμο σφάλμα του Τζο Μπάιντεν;

Ένα νέο βιβλίο για τον πρώην Πρόεδρο αποτελεί καταπέλτη τόσο για τον ίδιο όσο και για τη δουλοπρεπή κλίκα πιστών και μελών της οικογένειάς του, που έκαναν το παν για να συγκαλύψουν τον ραγδαίο εκφυλισμό της γνωστικής του ικανότητας.
THE LIFO TEAM
ΕΠΕΞ Συγγραφείς/ Φεστιβάλ Αθηνών Επιδαύρου

Φεστιβάλ Αθηνών Επιδαύρου / 8 Έλληνες συγγραφείς ξαναγράφουν τους μύθους και τις παραδόσεις

Η Λυσιστράτη ερμηνεύει τις ερωτικές σχέσεις του σήμερα, η Ιφιγένεια διαλογίζεται στην παραλία και μια Τρωαδίτισσα δούλα γίνεται πρωταγωνίστρια: 8 σύγχρονοι δημιουργοί, που συμμετέχουν με τα έργα τους στο φετινό Φεστιβάλ Αθηνών Επιδαύρου, συνομιλούν με τα αρχαία κείμενα και συνδέουν το παρελθόν με επίκαιρα ζητήματα.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Τζούντιθ Μπάτλερ: «Θέλουμε να ζήσουμε με ανοιχτή ή με κλειστή καρδιά;»

Τζούντιθ Μπάτλερ / «Θέλουμε να ζήσουμε με ανοιχτή ή με κλειστή καρδιά;»

Μια κορυφαία προσωπικότητα της σύγχρονης παγκόσμιας διανόησης μιλά στη LiFO για τo «φάντασμα» της λεγόμενης ιδεολογίας του φύλου, για το όραμα μιας «ανοιχτόκαρδης κοινωνίας» και για τις εμπειρίες ζωής που της έμαθαν να είναι «ένας άνθρωπος ταπεινός και ταυτόχρονα θαρραλέος».
ΘΟΔΩΡΗΣ ΑΝΤΩΝΟΠΟΥΛΟΣ
Ντίνος Κονόμος

Βιβλίο / «Ο κύριος διευθυντής (καλό κουμάσι) έχει αποφασίσει την εξόντωσή μου…»

Ο Ντίνος Κονόμος, λόγιος, ιστοριοδίφης και συγγραφέας, υπήρξε συνεχιστής της ζακυνθινής πνευματικής παράδοσης στον 20ό αιώνα. Ο συγγραφέας Φίλιππος Δ. Δρακονταειδής παρουσιάζει έργα και ημέρες ενός ανθρώπου που «δεν ήταν του κόσμου τούτου».
ΦΙΛΙΠΠΟΣ Δ. ΔΡΑΚΟΝΤΑΕΙΔΗΣ
Η ζωή του Καζαντζάκη σε graphic novel από τον Αλέν Γκλικός

Βιβλίο / Ο Νίκος Καζαντζάκης όπως δεν τον είχαμε ξαναδεί σε ένα νέο graphic novel

Ο ελληνικής καταγωγής Γάλλος συγγραφέας Αλέν Γκλικός καταγράφει την πορεία του Έλληνα στοχαστή στο graphic novel «Καζαντζάκης», όπου ο περιπετειώδης και αντιφατικός φιλόσοφος και μυθιστοριογράφος ψυχαναλύεται για πρώτη φορά και συστήνεται εκ νέου στο ελληνικό κοινό.
ΤΙΝΑ ΜΑΝΔΗΛΑΡΑ
«Πετρίτης»: Το πιο γρήγορο πουλί στον κόσμο και η άγρια, αδάμαστη ομορφιά του

Ηχητικά Άρθρα / Πετρίτης: Το πιο γρήγορο πουλί στον κόσμο και η άγρια, αδάμαστη ομορφιά του

Ο Τζoν Άλεκ Μπέικερ αφιέρωσε δέκα χρόνια από τη ζωή του στην παρατήρηση ενός πετρίτη και έγραψε ένα από τα πιο ιδιαίτερα βιβλία της αγγλικής λογοτεχνίας – μια από τις σημαντικότερες καταγραφές της άγριας ζωής που κινδυνεύει να χαθεί για πάντα. Κυκλοφόρησε το 1967 αλλά μόλις τα τελευταία δεκαπέντε χρόνια οι κριτικοί και το κοινό το ανακάλυψαν ξανά.
M. HULOT
Μπενχαμίν Λαμπατούτ: «Ας μην αφήνουμε τον Θεό στους πιστούς» 

Βιβλίο / Μπενχαμίν Λαμπατούτ: «Αν αξίζει ένα πράγμα στη ζωή, αυτό είναι η ομορφιά»

Εν όψει της εμφάνισής του στη Στέγη Ιδρύματος Ωνάση, στις 21 Μαΐου, ο Λατινοαμερικανός συγγραφέας-φαινόμενο Μπενχαμίν Λαμπατούτ μιλά στη LiFO για τον ρόλο της τρέλας στη συγγραφή, τη σχέση επιστήμης και λογοτεχνίας και το μεγαλείο της ήττας – και δηλώνει ακόμα φανατικός κηπουρός και εραστής της φύσης.
ΤΙΝΑ ΜΑΝΔΗΛΑΡΑ
Το πίσω ράφι/ Άντονι Μπέρτζες: «Έρνεστ Χέμινγουεϊ»

Το Πίσω Ράφι / Ο Χέμινγουεϊ ήταν ένας φωνακλάς νταής αλλά κι ένας σπουδαίος συγγραφέας του 20ού αιώνα

Η βιογραφία «Έρνεστ Χέμινγουεϊ - Μια ζωή σαν μυθοπλασία» του Βρετανού συγγραφέα Άντονι Μπέρτζες αποτυπώνει όχι μόνο την έντονη και περιπετειώδη ζωή του κορυφαίου Αμερικανού ομοτέχνου του αλλά και όλο το εύρος της αντιφατικής προσωπικότητάς του.
ΣΤΑΥΡΟΥΛΑ ΠΑΠΑΣΠΥΡΟΥ
21η Διεθνής Έκθεση Βιβλίου Θεσσαλονίκης

Βιβλίο / 21η ΔΕΒΘ: Εξωστρέφεια και καλύτερη οργάνωση αλλά μένουν ακόμα πολλά να γίνουν

Απολογισμός της 21ης ΔΕΒΘ που πραγματοποιήθηκε για πρώτη φορά υπό την αιγίδα του νεοσύστατου ΕΛΙΒΙΠ. Σε ποιο βαθμό πέτυχε τους στόχους της και ποια στοιχήματα μένει ακόμα να κερδίσει;
ΚΟΡΙΝΑ ΦΑΡΜΑΚΟΡΗ
Η ποίηση όχι μόνο αλλάζει τον κόσμο, τον δημιουργεί» ​​​​​​/Μια νέα ανθολογία ελληνικής queer ποίησης μόλις κυκλοφόρησε στα ισπανικά /11 Έλληνες ποιητές σε μια νέα ισπανική queer ανθολογία /Queer ελληνική ποίηση σε μια νέα δίγλωσση ισπανική ανθολογία

Βιβλίο / Μια Ισπανίδα καθηγήτρια μεταφράζει ελληνική queer ποίηση

Η María López Villalba, καθηγήτρια Νέων Ελληνικών στο Πανεπιστήμιο της Μάλαγα, μετέφρασε 11 ελληνικά ποιήματα, σε μια πρόσφατη ανθολογία που προσφέρει στο ισπανόφωνο κοινό την ευκαιρία να γνωρίσει τη σύγχρονη ελληνική queer –και όχι μόνο– ποίηση.
M. HULOT
«Κανείς δεν μας επέβαλε να έχουμε όλοι μια μονστέρα στο σαλόνι»

Βιντσέντζο Λατρόνικο / «Κανείς δεν μας επέβαλε να έχουμε όλοι μια μονστέρα στο σαλόνι»

Ο Ιταλός συγγραφέας και υποψήφιος για το βραβείο Booker, Βιντσέντζο Λατρόνικο, μιλά στη LIFO για το πολυσυζητημένο βιβλίο του «Τελειότητα», στο οποίο αποτυπώνει την αψεγάδιαστη αλλά ψεύτικη ζωή μιας ολόκληρης γενιάς ψηφιακών νομάδων στην Ευρώπη, καθώς και τη μάταιη αναζήτηση της ευτυχίας στην ψηφιακή εποχή.
M. HULOT
Μεσσαλίνα: Ακόλαστη μέγαιρα ή πολύ έξυπνη για την εποχή της;

Ηχητικά Άρθρα / Μεσσαλίνα: Ακόλαστη μέγαιρα ή πολύ έξυπνη για την εποχή της;

Το όνομά της έχει συνδεθεί με την εικόνα μιας αδίστακτης, σεξουαλικά ακόρεστης και επικίνδυνης γυναίκας. Ένα νέο βιβλίο, όμως, έρχεται να αμφισβητήσει αυτή τη στερεοτυπική αφήγηση και να φωτίσει μια διαφορετική εκδοχή της ιστορίας της.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Rene Karabash

Βιβλίο / Rene Karabash: «Θέλω πίσω τη γυναικεία δύναμη που μου στέρησαν οι άνδρες»

Η Βουλγάρα συγγραφέας Rene Karabash μιλά για το μυθιστόρημά της «Ορκισμένη», που τιμήθηκε με το βραβείο Ελίας Κανέτι, και στο οποίο εστιάζει στην ιστορία των «ορκισμένων παρθένων» γυναικών των Βαλκανίων που επέλεξαν να ζήσουν ως άνδρες.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ
Δυο γυναίκες συγγραφείς αποκαλύπτουν τα κρυφά μυστικά της γραφής

Βιβλίο / Όλες οι γυναίκες του κόσμου στο νέο βιβλίο της Αμάντας Μιχαλοπούλου

Στο «Μακρύ ταξίδι της μιας μέσα στην άλλη», η μητρότητα γίνεται ο συνδετικός κρίκος που ενώνει όλες τις μητέρες και όλες τις κόρες με τις γυναίκες της Ιστορίας που θαυμάσαμε, αλλά και τις ανώνυμες «Παναγίες» που κράτησαν στους ώμους τους τα βάρη της ανθρωπότητας.
ΤΙΝΑ ΜΑΝΔΗΛΑΡΑ
«Ένας μύθος λέει πως αν χάσεις κάτι στην Αθήνα, θα το βρεις στον Ελαιώνα»

Βιβλίο / «Ένας μύθος λέει πως αν χάσεις κάτι στην Αθήνα, θα το βρεις στον Ελαιώνα»

Στο νέο του βιβλίο, «Lost Things Found», που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Hyper Hypo, ο εικαστικός φωτογράφος Αντώνης Θεοδωρίδης εξερευνά τον μαγικό κόσμο της υπαίθριας αγοράς του Ελαιώνα.
ΙΩΝΑΣ ΚΑΛΛΙΜΑΝΗΣ
Ντιντιέ Εριμπόν: «Καιρός για ένα κίνημα των ηλικιωμένων!»

Ντιντιέ Εριμπόν / Ντιντιέ Εριμπόν: «Να πάψουμε να βλέπουμε τους ηλικιωμένους ως κοινωνικούς παρίες»

Από τους σημαντικότερους και πιο επιδραστικούς σύγχρονους Γάλλους στοχαστές, ο Ντιντιέ Εριμπόν συνδύασε στα βιβλία του τα δύσκολα βιώματα της νεότητάς του με μια εμπεριστατωμένη, αλλά και εικονοκλαστική, κοινωνικοπολιτική «ακτινογραφία» της γαλλικής κοινωνίας. 
ΘΟΔΩΡΗΣ ΑΝΤΩΝΟΠΟΥΛΟΣ