Στο Βερολίνο αναζητούν το Θεό και στο θέατρο

Στο Βερολίνο αναζητούν το Θεό και στο θέατρο Facebook Twitter
0
Στο Βερολίνο αναζητούν το Θεό και στο θέατρο Facebook Twitter
Deutches Theater Berlin

Μετά τις επιθέσεις του τελευταίου χρόνου στο Παρίσι, την Κοπεγχάγη και τη Στοκχόλμη και τις πολεμικές συρράξεις στη Μέση Ανατολή και τη Βόρεια Αφρική που οδηγούν στη μετακίνηση εκατομμυρίων ανθρώπων προς την Ευρώπη, το ζήτημα της θρησκευτικής ελευθερίας και της ομαλής συμβίωσης ανθρώπων με διαφορετική καταγωγή και ήθη, έγινε ξανά το κυριότερο θέμα συζήτησης στην Γερμανία.

Αυτό οδήγησε τον καλλιτεχνικό διευθυντή του Deutches Theater Berlin, Ulrich Khuon, να οργανώσει το ρεπερτόριο της επόμενης περιόδου 2015-2016 με έργα που  πραγματεύονται πολυπρισματικά την έννοια του Θείου και την εμπλοκή του στην καθημερινή ζωή και να του δώσει τον γενικό τίτλο Der leere Himmel (Ο άδειος ουρανός).

Θεωρώντας πως η παρουσία της Ελλάδας σε έναν διάλογο για τη σύγχρονη θεατρική πραγματικότητα είναι επιβεβλημένη, αποφάσισαν να ζητήσουν τη συμμετοχή και ενός Έλληνα σκηνοθέτη.

Εναρκτήριο έργο της περιόδου, είναι ένα έργο του Γκότχολντ Έφραιμ Λέσινγκ με τίτλο Ο σοφός Νάθαν, με βασικούς ήρωες έναν Εβραίο, έναν χριστιανό και έναν μουσουλμάνο.  Ο μουσουλμάνος ρωτά τον σοφό Εβραίο Νάθαν ποια είναι κατά τη γνώμη του η αληθινή, άρα και καλύτερη θρησκεία και εκείνος του απαντά με ένα παραμύθι, την Παραβολή του δαχτυλιδιού, δανεισμένο από το «Δεκαήμερο» του Βοκάκιου.

Την Παραβολή αυτή, έδωσαν σε 5 σκηνοθέτες, (από τη Σουηδία, τη Δανία, το Λονδίνο, τη Φρανκφούρτη και εμένα), για να δουλέψουμε με όποιον τρόπο θέλουμε με αυτήν. Οι 5 διαφορετικές εκδοχές θα παρουσιασθούν σε μια κοινή παράσταση η οποία θα παιχτεί στις 3, 4 και 5 Σεπτεμβρίου, στο Deutshces Theater Berlin, με τίτλο The lost ring/ Der verlorene Ring.

Στο Βερολίνο αναζητούν το Θεό και στο θέατρο Facebook Twitter
Ulrich Khuon

 

Η οργάνωση της ιδέας και η εκτέλεση της παραγωγής της, πραγματοποιείται μέσω του mitos21, ενός δικτύου θεάτρων που ξεκίνησε το 2008, επιχειρώντας να φέρει σε επαφή επαγγελματίες του θεάτρου από την Ευρώπη και ολόκληρο τον κόσμο, ώστε να ξεκινήσει ένας διάλογος σχετικά με τη σύγχρονη πραγματικότητα και να δημιουργηθούν οι συνθήκες ανταλλαγής και συνεργασίας μεταξύ των μελών του.

Στο δίκτυο συμμετέχουν θέατρα όπως το Εθνικό Θέατρο στο Λονδίνο, το Βασιλικό Θέατρο Κοπεγχάγης, το Deutsches Theater Berlin, το Κάτονα Γιόζεφ από τη Βουδαπέστη, το Βασιλικό Δραματικό Θέατρο Στοκχόλμης, το Teatre LLiure από τη Βαρκελώνη, το La Colline Theatre National από το Παρίσι, το Schauspiel Frankfurt, το Mozarteum από το Σάλτσμπουργκ κ.α.).

Παρόλο που δεν συμμετέχει ελληνικό θέατρο στο δίκτυο mitos21 και θεωρώντας πως η παρουσία της Ελλάδας σε έναν διάλογο για τη σύγχρονη θεατρική πραγματικότητα είναι επιβεβλημένη, αποφάσισαν να ζητήσουν τη συμμετοχή και ενός Έλληνα σκηνοθέτη.

Η πρώτη μας επαφή έγινε το 2013, όταν επικοινώνησε μαζί μου η Eλληνίδα Γενική Γραμματέας του δικτύου και άριστη γνώστρια της τρέχουσας ευρωπαϊκής θεατρικής πραγματικότητας, Ιφιγένεια Ταξοπούλου, προτείνοντάς μου να συμμετάσχω στην παράσταση David’s Formidable Speech on Europe. Αυτή ήταν μια συλλογική παράστασης διάρκειας δυόμισι ωρών από δέκα ευρωπαϊκές χώρες με αφορμή τον λόγο που εκφώνησε ο Ντέιβιν Κάμερον στις 23 Ιανουαρίου 2013 σχετικά με το μέλλον της Ευρώπης («The Bloomberg EU speech»). 12 σκηνοθέτες φέραμε από έναν ηθοποιό και δουλέψαμε ελεύθερα πάνω στον 15σέλιδο λόγο του Βρετανού πρωθυπουργού. Ο Έλληνας ηθοποιός ήταν ο Γιώργος Γλάστρας, η παράσταση παίχτηκε στο Deutsches Theater Berlin, είχε μεγάλη επιτυχία και την επόμενη χρονιά φιλοξενήθηκε στο Kunstfestspiele Herrenhausen στο Αννόβερο.

Στο Βερολίνο αναζητούν το Θεό και στο θέατρο Facebook Twitter
Ο Γιώργος Γλάστρας στο David’s Formidable Speech on Europe

Φέτος, η πρόθεση ήταν να προχωρήσουν ένα βήμα παραπέρα.

Από τους 12 σκηνοθέτες κράτησαν τους 5, οι οποίοι φέραμε έναν ηθοποιό από τη χώρα μας και πήραμε έναν Γερμανό από το Deutsches. Φτιάχτηκαν έτσι 5 μεικτές ομάδες. Εγώ και πάλι επέλεξα τον Γιώργο Γλάστρα έναν ηθοποιό που εκτιμώ βαθιά, όχι μόνο για την παιδεία, την ευρυμάθεια και την τεχνική του κατάρτιση αλλά κυρίως για την συμπαγή στάση του απέναντι στην τρέχουσα καλλιτεχνική προχειρότητα που απειλεί να πνίξει τα πάντα. Ο δεύτερος ηθοποιός ονομάζεται Asad Schwarz-Msesilamba, είναι Γερμανός με μητέρα χριστιανή και πατέρα μουσουλμάνο,  μεγαλωμένος στο Ανατολικό Βερολίνο, που διαπραγματεύθηκε από νωρίς ζητήματα θρησκευτικής ελευθερίας και συνύπαρξης.

Η δική μας εκδοχή έχει τίτλο Who wants to be agreeable? και είναι ένα τηλεπαιχνίδι, στο οποίο δύο καθημερινοί άνθρωποι προσπαθούν να κερδίσουν, απαντώντας σε ερωτήσεις σχετικές με τις 3 μεγάλες μονοθεϊστικές θρησκείες.

Οι πρόβες ξεκίνησαν τον Ιούνιο όπου είχαμε τις πρώτες συναντήσεις με 3 ειδικούς σε θρησκευτικά ζητήματα, τον Ιμάμη του Βερολίνου, έναν Δομινικανό μοναχό και έναν διδάκτορα εβραϊκών σπουδών. Σχεδόν όλοι οι συμμετέχοντες δήλωσαν πως δεν θεωρούν τους εαυτούς τους πιστούς στο δόγμα με το οποίο ανατράφηκαν από τις οικογένειές τους, οπότε οι ειδικοί διευκρίνισαν από ζητήματα θεολογικού-φιλοσοφικού περιεχομένου, μέχρι τυπικού και καθημερινής λειτουργίας.

Μετά την πρώτη εβδομάδα, οι ομάδες χωρίστηκαν και οι πρόβες συνεχίστηκαν στα θέατρα των σκηνοθετών. Οι τελικές πρόβες πραγματοποιήθηκαν από τις 24 Αυγούστου. Επειδή εμείς δεν υποστηριζόμασταν επίσημα από κάποιο ελληνικό θέατρο, οι πρόβες μας φιλοξενήθηκαν στο Βερολίνo και το Deutsches Theater, το οποίο ανέλαβε και όλα τα έξοδα μετακίνησης, διαμονής και αμοιβών μας.  

Η κάθε ομάδα ήταν ελεύθερη να χρησιμοποιήσει την Παραβολή ή να γράψει ένα εντελώς καινούριο κείμενο, εμπνευσμένο από αυτήν και τα θέματά της.

Στο Βερολίνο αναζητούν το Θεό και στο θέατρο Facebook Twitter
Γιώργος Γλάστρας και Asad Schwarz-Msesilamba

Η δική μας εκδοχή έχει τίτλο Who wants to be agreeable? (μια φράση από το έργο του Λέσινγκ) και είναι ένα τηλεπαιχνίδι, στο οποίο δύο καθημερινοί άνθρωποι προσπαθούν να κερδίσουν, απαντώντας σε ερωτήσεις σχετικές με τις 3 μεγάλες μονοθεϊστικές θρησκείες, τον Χριστιανισμό, τον Ιουδαϊσμό και το Ισλάμ, καθοδηγούμενοι από τη φωνή ενός παρουσιαστή που προσπαθεί να τους προκαλέσει, αυξάνοντας συνεχώς την ένταση. Στο τέλος του επεισοδίου, οι δύο παίκτες, χωρίς να είναι πιστοί κάποιας θρησκείας και χωρίς να έχουν ανταγωνιστική διάθεση, καταλήγουν να αιμορραγούν μόνοι μέσα σε ένα άδειο τηλεοπτικό στούντιο, αδυνατώντας να καταλάβουν τι ήταν όλη αυτή η διαδικασία στην οποία ενεπλάκησαν.

Μαζί με τις παραστάσεις του Lost Ring, ο κύκλος περιλαμβάνει άλλα 2 projects, το Ten believers, όπου εκπρόσωποι 10 δογμάτων (Καθολικός ιερέας, Iμάμης, ιερέας πίστης Μπαχάι, Σούφι κ.λ.π.) περιμένουν σε 10 δωμάτα τους θεατές και απαντούν στις ερωτήσεις τους και το Urban prayer, μια μεικτή χορωδία 38 πιστών διαφορετικών θρησκειών.

Από τις 29 Αυγούστου έχουν έρθει στο Βερολίνο και οι υπόλοιπες ομάδες και έχουν ξεκινήσει οι κοινές δοκιμές στη σκηνή με τους τεχνικούς.

Τα σκηνικά και τα κοστούμια υπογράφει η Veronika Witlandt και τη συνολική ευθύνη της παραγωγής έχει η δραματουργός του θεάτρου, Christa Müller.

Παρατηρώντας τους Γερμανούς ηθοποιούς από τον Ιούνιο, αν μπορούμε να πούμε πως κατάλαβα πώς δουλεύουν μέσα σε αυτό το διάστημα, είδα πως είναι αρκετά πιο εγκεφαλικοί και θεωρητικοί από ότι περίμενα. Παρακολουθώντας παραστάσεις από γερμανικά θέατρα, έχεις την εντύπωση μια έντονης σωματικότητας, οπότε τους περίμενα πιο έτοιμους να δοκιμάσουν κάτι καινούριο. Αντίθετα, οι Ούγγροι, οι Έλληνες ή οι Τούρκοι είναι πολύ πιο πρόθυμοι και παιγνιώδεις. Οι Γερμανοί φτάνουν σε πιο ακραίες σκηνικές καταστάσεις, αλλά προηγουμένως έχουν εξαντληθεί σε άπειρες θεωρητικές συζητήσεις.

Στο Βερολίνο αναζητούν το Θεό και στο θέατρο Facebook Twitter

Το πρόγραμμα της ημέρας είναι πολύωρο και αυστηρά κατανεμημένο. Το περίεργο για μας είναι πως όλα μοιάζουν να κινούνται από μόνα τους. Ο καθένας κάνει τη δουλειά του, δεν καθυστερεί και δεν υπερβαίνει τον διαθέσιμο χρόνο του.

Η Γερμανία ανέκαθεν ήταν μια χώρα πειθαρχημένη. Όταν έρχεσαι από το χάος της σημερινής Αθήνας, η ελευθερία του Βερολίνου από τη μια και η οργάνωση της δουλειάς από την άλλη, σου δίνουν μια περίεργη αίσθηση πολλαπλασιασμού των δυνατοτήτων σου.

Το Βερολίνο είναι μια πόλη όπου αισθάνεσαι πως μπορείς. Μπορείς να σκεφτείς, να κάνεις βόλτες, να περπατήσεις. Είναι μια πόλη που σε αγκαλιάζει αμέσως.

Μιλάμε βέβαια, έχοντας επίγνωση πως προσφέρεται σε όλες τις ομάδες η ιδανική συνθήκη εργασίας όπου κάποιος άλλος έχει φροντίσει για τα πάντα, έχουμε συγκεκριμένη δουλειά, μένουμε σε μια ήσυχη γειτονιά και πληρωνόμαστε ικανοποιητικά. Τα πράγματα θα ήταν σίγουρα δυσκολότερα εάν δεν υπήρχαν όλες οι παραπάνω προϋποθέσεις, όμως φαντάζομαι πως δεν θα ήταν τόσο δύσκολα όσο σε άλλες μητροπόλεις. Απόδειξη οι χιλιάδες νέων καλλιτεχνών που συνεχίζουν να έρχονται στην πόλη.

Το Βερολίνο δεν είναι ακριβώς Γερμανία, είναι μια ξεχωριστή πολιτισμική νησίδα μέσα στην ίδια τη Γερμανία. Που έχει έτσι κι αλλιώς πολλά ζητήματα διαπραγμάτευσης του παρελθόντος και απορίες για το μέλλον της. Το θετικό για τους ανθρώπους που ζούνε εδώ και εργάζονται σε μεγάλους καλλιτεχνικούς οργανισμούς, είναι πως έχουν τους χώρους και τα χρήματα για να οργανώσουν αυτόν τον προβληματισμό και να του δώσουν μορφές. Το τελικό αποτέλεσμα εννοείται πως είναι προς συζήτηση,  μιας και η Τέχνη δεν φτιάχνεται από τα χρήματα, σίγουρα όμως μπορεί να βοηθηθεί με αυτά.

Η παράσταση ξεκίνησε χθες. To Allianz Kulturstiftung έχει ήδη δεχτεί να χρηματοδοτήσει την παρουσίασή της σε 3 χώρες, στη διάρκεια της επόμενης χρονιάς. Η Ελλάδα και η Ουγγαρία είναι στις πρώτες τους προτεραιότητες. Ελπίζω να βρεθεί κάποιος τρόπος και να καταφέρουμε να έρθουμε και στην Αθήνα.

Στο Βερολίνο αναζητούν το Θεό και στο θέατρο Facebook Twitter
Στο τέλος του επεισοδίου, οι δύο παίκτες, χωρίς να είναι πιστοί κάποιας θρησκείας και χωρίς να έχουν ανταγωνιστική διάθεση, καταλήγουν να αιμορραγούν μόνοι μέσα σε ένα άδειο τηλεοπτικό στούντιο...

Υ.Γ. Στην Γερμανία 8 θέατρα θα ανεβάσουν φέτος το έργο του Λέσινγκ Ο Σοφός Νάθαν. Αυτή τη στιγμή πραγματοποιούνται στο Βερολίνο 2 μεγάλες εκθέσεις με παρόμοια θεματική, η μία στο Bode Museum με τίτλο Ein Gott (αφιερωμένη στην κοινή καταγωγή και τις ομοιότητες των τριών μονοθεϊστικών θρησκειών) και η άλλη στο Εβραϊκό Μουσείο με 15 εγκαταστάσεις του Peter Greenaway, που πραγματεύεται την έννοια της θυσία έχοντας ως αφετηρία τη Θυσία του Αβραάμ και τίτλο Gehorsam/Obedience.

0

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Η Κασσάνδρα της Έβελυν Ασουάντ σημάδεψε το φετινό καλοκαίρι

Θέατρο / Η Κασσάνδρα της Έβελυν Ασουάντ σημάδεψε την «Ορέστεια»

Η «Ορέστεια» του Θεόδωρου Τερζόπουλου συζητήθηκε όσο λίγες παραστάσεις: ενθουσίασε, προκάλεσε ποικίλα σχόλια και ανέδειξε ερμηνείες υψηλής έντασης και ακρίβειας. Ξεχώρισε εκείνη της Έβελυν Ασουάντ, η οποία, ως Κασσάνδρα, ερμήνευσε ένα αραβικό μοιρολόι που έκανε πολλούς να αναζητήσουν το όνομά της. Το φετινό καλοκαίρι, η παράσταση επιστρέφει στη Θεσσαλονίκη, στους Δελφούς και στο αρχαίο θέατρο Φιλίππων.
M. HULOT
Η Λίνα Νικολακοπούλου υπογράφει και σκηνοθετεί τη μουσικοθεατρική παράσταση «Χορικά Ύδατα»

Θέατρο / «Χορικά Ύδατα»: Ο έμμετρος κόσμος της Λίνας Νικολακοπούλου επιστρέφει στη σκηνή

Τραγούδια που αποσπάστηκαν από το θεατρικό τους περιβάλλον επιστρέφουν στην πηγή τους, σε μια σκηνική τελετουργία γεμάτη εκπλήξεις που φωτίζει την τεράστια καλλιτεχνική παρακαταθήκη της στιχουργού.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
«Το ημέρωμα της στρίγγλας»: Ήταν ο Σαίξπηρ μισογύνης;

The Review / «Το ημέρωμα της στρίγγλας»: Ήταν ο Σαίξπηρ μισογύνης;

Γιατί εξακολουθεί να κερδίζει το σύγχρονο κοινό η διάσημη κωμωδία του Άγγλου βάρδου κάθε φορά που ανεβαίνει στη σκηνή; Ο Χρήστος Παρίδης και η Βένα Γεωργακοπούλου συζητούν με αφορμή την παράσταση που σκηνοθετεί η Εύα Βλασσοπούλου.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
«Darkest White»: Ένα σύμπαν που εξερευνά την ανθεκτικότητα και τη δύναμη της γυναίκας 

Θέατρο / «Darkest White»: Ο εμφύλιος από την πλευρά των χαμένων

Το έργο της Δαφίν Αντωνιάδου που θα δούμε στο Φεστιβάλ Αθηνών, εξερευνά μέσω προσωπικών και ιστορικών αναμνήσεων και μέσα από την ανθεκτικότητα και τη δύναμη της γυναικείας παρουσίας, ιστορίες εκτοπισμού και επιβίωσης. 
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Beytna: Μια παράσταση χορού που είναι στην ουσια ένα τραπέζι με φίλους

Φεστιβάλ Χορού Καλαμάτας / Beytna: Μια παράσταση χορού που είναι στην ουσία ένα τραπέζι με φίλους

Ο σπουδαίος λιβανέζος χορευτής και χορογράφος Omar Rajeh, επιστρέφει με την «Beytna», μια ιδιαίτερη περφόρμανς με κοινωνικό όσο και γαστριμαργικό αποτύπωμα, που θα παρουσιαστεί στο πλαίσιο του φετινού 31ου Διεθνούς Φεστιβάλ Χορού Καλαμάτας.
ΘΟΔΩΡΗΣ ΑΝΤΩΝΟΠΟΥΛΟΣ
Η νύφη και το «Καληνύχτα, Σταχτοπούτα»

Θέατρο / Η Καρολίνα Μπιάνκι παίρνει το ναρκωτικό του βιασμού επί σκηνής. Τι γίνεται μετά;

Μια παράσταση-περφόρμανς που μέσα από έναν εξαιρετικά πυκνό και γοητευτικό λόγο, ένα κολάζ από εικόνες, αναφορές, εξομολογήσεις, όνειρα και εφιάλτες μάς κάνει κοινωνούς μιας ακραίας εμπειρίας, χωρίς να σοκάρει.
ΛΟΥΙΖΑ ΑΡΚΟΥΜΑΝΕΑ
Ακούγεσαι Λυδία, Ακούγεσαι ίσαμε το στάδιο

Επίδαυρος / «Ακούγεσαι, Λυδία, ίσαμε το στάδιο ακούγεσαι»

Κορυφαίο πρόσωπο του αρχαίου δράματος, συνδεδεμένη με εμβληματικές παραστάσεις, ανατρέχει σε δεκαπέντε σταθμούς της καλλιτεχνικής της ζωής στην Επίδαυρο και αφηγείται προσωπικές ιστορίες, επιτυχίες και ματαιώσεις, εξαιρετικές συναντήσεις και συνεργασίες, σε μια πορεία που αγγίζει τις πέντε δεκαετίες.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Ο Ούρλιχ Ράσε και το παρασκήνιο της ιστορίας της Ισμήνης

Θέατρο / Η σκηνή του Ούρλιχ Ράσε στριφογύριζε - και πέταξε έξω την Ισμήνη

Στην παράσταση που άνοιξε την Επίδαυρο, ο Γερμανός σκηνοθέτης επέλεξε να ανεβάσει μια Αντιγόνη χωρίς Ισμήνη. Η απομάκρυνση της Κίττυς Παϊταζόγλου φωτίζει τις λεπτές –και άνισες– ισορροπίες εξουσίας στον χώρο του θεάτρου.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Ο Θάνος Παπακωνσταντίνου μέσα στη γοητεία και στον τρόμο του Δράκουλα

Πρώτες Εικόνες / Dracula: Η υπερπαραγωγή που έρχεται το φθινόπωρο στην Αθήνα

Ο Θάνος Παπακωνσταντίνου μιλά αποκλειστικά στη LiFO για την πιο αναμενόμενη παράσταση της επερχόμενης σεζόν, για τη διαχρονική γοητεία του μύθου που φαντάστηκε ο Μπραμ Στόκερ στα τέλη του 19ου αιώνα, για το απόλυτο και το αιώνιο μιας ιστορίας που, όπως λέει, τον «διαλύει».
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Ερωτευμένος με τον Κρέοντα

Θέατρο / Ο Rasche αγάπησε τον Κρέοντα περισσότερο από την Αντιγόνη

«Η εκφορά του λόγου παραδίδεται αμαχητί σε μια άκρατη δραματικότητα, σε ένα υπερπαίξιμο, σε μια βεβιασμένη εμφατικότητα, σε έναν στόμφο παλιακό που θα νόμιζε κανείς πως έχει εξαλειφθεί πλέον. Η σοβαροφάνεια σε όλο το (γοερό) μεγαλείο της». Έτσι ξεκίνησε φέτος η Επίδαυρος.
ΛΟΥΙΖΑ ΑΡΚΟΥΜΑΝΕΑ
Πολεμικοί Ανταποκριτές: Ψάχνοντας την αλήθεια μέσα στο ζόφο του πολέμου

Θέατρο / Πολεμικοί Ανταποκριτές: Ψάχνοντας την αλήθεια μέσα στον ζόφο του πολέμου

Σε μια περίοδο που ο πόλεμος αποτελεί βασικό συστατικό της καθημερινότητάς μας, μια παράσταση εξετάζει όσα μεσολαβούν μεταξύ γεγονότος και πληροφορίας και πώς διαμορφώνουν την τελική καταγραφή και την ιστορική μνήμη.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Η τραγική ιστορία και η άγρια δολοφονία μιας θαρραλέας περφόρμερ

Θέατρο / Η τραγική ιστορία και η άγρια δολοφονία μιας θαρραλέας περφόρμερ

Όταν η Πίπα Μπάκα ξεκίνησε να κάνει oτοστόπ από την Ιταλία για να φτάσει στην Ιερουσαλήμ δεν φαντάστηκε ότι αυτό το ταξίδι-μήνυμα ειρήνης θα κατέληγε στον βιασμό και τη δολοφονία της. Mια παράσταση που θα δούμε στο Φεστιβάλ Αθηνών αναφέρεται στην ιστορία της.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Ο Σίμος Κακάλας ξορκίζει τα χάλια μας με μια κωμωδία γέλιου και αίματος

Θέατρο / Ο Σίμος Κακάλας ξορκίζει τα χάλια μας με μια κωμωδία γέλιου και αίματος

Τα «Κακά σκηνικά» είναι «μια κωμική κόλαση» αφιερωμένη στη ζοφερή ελληνική πραγματικότητα, μια απόδραση από τα χάλια της χώρας, του θεάτρου, του παγκόσμιου γεωπολιτικού γίγνεσθαι, ένα ξόρκι στην κατάθλιψη.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Χρήστος Παπαδόπουλος: «Κάθε μορφή τέχνης χρειάζεται το εσωτερικό βάθος»

Θέατρο / Χρήστος Παπαδόπουλος: «Mε αφορά πολύ το "μαζί"»

Το «τρομερό παιδί» από τη Νεμέα που συμπληρώνει φέτος δέκα χρόνια στη χορογραφία ανοίγει το φετινό 31ο Διεθνές Φεστιβάλ Χορού Καλαμάτας με τους Dance On Ensemble και το «Mellowing», μια παράσταση για τη χάρη και το σθένος της ωριμότητας.  
ΘΟΔΩΡΗΣ ΑΝΤΩΝΟΠΟΥΛΟΣ
Κάνεις χορό γιατί αυτή είναι η μεγάλη σου ανάγκη

Χορός / «Κάνουμε χορό γιατί αυτή είναι η μεγάλη μας ανάγκη»

Με αφορμή την παράσταση EPILOGUE, ο διευθυντής σπουδών της σχολής της Λυρικής Σκηνής Γιώργος Μάτσκαρης και έξι χορευτές/χορεύτριες μιλούν για το δύσκολο στοίχημα τού να ασχολείται κανείς με τον χορό στην Ελλάδα σήμερα.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Μαρία Κωνσταντάρου: «Ερωτεύτηκα αληθινά στα 58»

Οι Αθηναίοι / Μαρία Κωνσταντάρου: «Δεν παίζω πια γιατί δεν υπάρχουν ρόλοι για την ηλικία μου»

Μεγάλωσε χωρίς τη μάνα της, φώναζε «μαμά» μια θεία της, θυμάται ακόμα τις παιδικές της βόλτες στον βασιλικό κήπο. Όταν είπε πως θέλει να γίνει ηθοποιός, ο πατέρας της είπε «θα σε σφάξω». Η αγαπημένη ηθοποιός που έπαιξε σε μερικές από τις σημαντικότερες θεατρικές παραστάσεις αλλά και ταινίες της εποχής της είναι η Αθηναία της εβδομάδας.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Ο Γιάννος Περλέγκας ανεβάζει τον «Κατσούρμπο» του Χορτάτση

Θέατρο / Γιάννος Περλέγκας: «Ο Κατσούρμπος μας είναι μια απόπειρα να γίνουμε πιο αθώοι»

Ο Γιάννος Περλέγκας σκηνοθετεί το έργο του Χορτάτση στο πλαίσιο του στο πλαίσιο του Κύκλου Ρίζες του Φεστιβάλ Αθηνών. Τον συναντήσαμε στις πρόβες όπου μας μίλησε για την αξία του Κρητικού συγγραφέα και του έργου του και την ανάγκη για περισσότερη λαϊκότητα στο θέατρο. Κάτι που φιλοδοξεί να μας δώσει με αυτό το ανέβασμα.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ