«Ο Χορός του θανάτου» του Αύγουστου Στρίντμπεργκ: Η Μέδουσα έχει κέφια

«Ο Χορός του θανάτου» του Αύγουστου Στρίντμπεργκ: Η Μέδουσα έχει κέφια Facebook Twitter
Αγάπη και μίσος, ανία και ανοησία, σοβαρότητα και γελοιότητα, όλα μαζί στο ίδιο σπίτι, στην ίδια σχέση, την ίδια στιγμή: το πιο δυστυχισμένο ζευγάρι στον κόσμο, που όμως αποφασίζει να γιορτάσει τους αργυρούς γάμους του.
0

Είκοσι πέντε χρόνια μιζέριας ενώνουν τον Έντγκαρ με την Άλις. Το πιο δυστυχισμένο ζευγάρι στον κόσμο: αυτό υποστηρίζουν πως είναι και κάνουν ό,τι περνάει από το χέρι τους προκειμένου να διατηρήσουν τον τίτλο που στεφανώνει τον έγγαμο βίο τους.


Ζουν μόνοι τους, απομονωμένοι, σε ένα φρούριο που κάποτε ήταν φυλακή, όπως ο γάμος τους. Χρόνια τώρα λένε τα ίδια και τα ίδια. Παίζουν χαρτιά, κουτσομπολεύουν τους γνωστούς τους, ταπεινώνουν ο ένας τον άλλον. Δεν έχουν φίλους. Στη δεξίωση του γιατρού ούτε που τους κάλεσαν. «Να σου παίξω πιάνο;» ρωτάει η Άλις τον λοχαγό σύζυγό της. «Η έσχατη λύση!» απαντάει εκείνος. Χορεύει τον αδέξιο χορό του, ενώ εκείνη βαράει μηχανικά τα πλήκτρα.


Μόλις παραιτήθηκε η υπηρέτρια. Φαγητό δεν υπάρχει. Τι θα προσφέρουν στον επισκέπτη τους; «Αχ, μακάρι να έπιανε φωτιά το σπίτι» εύχεται η Άλις. Αντ' αυτού, ο λοχαγός πέφτει σε κώμα. Δεν βλέπει, δεν ακούει τίποτα. Η Άλις ερωτοτροπεί με τον επισκέπτη, τον ξάδερφό της Κουρτ. Τη ρωτάει γιατί δεν εγκαταλείπει τον σύζυγό της κι εκείνη του απαντά: «Η αλήθεια είναι ότι χωρίσαμε μια φορά, εδώ μέσα, χωρίς να φύγουμε από το σπίτι. Χωρίσαμε για πέντε χρόνια. Τώρα πια μόνον ο θάνατος μπορεί να μας χωρίσει. Αυτό το ξέρουμε κι οι δυο και γι' αυτό τον περιμένουμε σαν λυτρωτή».¹


Ο λοχαγός έχει καρδιοσκλήρωση. «Είναι ανθρωποφάγος, θα σου πάρει τους φίλους, πρόσεχε» προειδοποιεί η Άλις τον Κουρτ. Μια γριά με κουρέλια στέκεται στην πόρτα και τους κοιτάζει. Τα μαλλιά της Άλις ασπρίζουν μέσα σε δυο νύχτες. Ή μήπως ήταν πάντα άσπρα; Ονειρεύεται τη θριαμβευτική έξοδό της με τα «δάφνινα στεφάνια της νίκης», ξέρει όμως πως δεν θα συμβεί ποτέ.

Λίγοι συγγραφείς έχουν αποτυπώσει τον έγγαμο βίο με χρώματα πιο μελανά από τον Στρίντμπεργκ. Μόνο που στον Χορό του θανάτου τα πράγματα έχουν αλλάξει. Οι εντάσεις έχουν μειωθεί. Τα ακραία πάθη που κοχλάζουν στη Δεσποινίδα Τζούλια και στον Πατέρα έχουν τώρα κρυώσει, έχουν γίνει κυνισμός. Το ζευγάρι είναι αξιολύπητο και κουρασμένο. Ο χρόνος τούς έχει δαμάσει. Όλα έχουν ξεθωριάσει.


Λίγοι συγγραφείς έχουν αποτυπώσει τον έγγαμο βίο με χρώματα πιο μελανά από τον Στρίντμπεργκ. Μόνο που στον Χορό του θανάτου τα πράγματα έχουν αλλάξει. Οι εντάσεις έχουν μειωθεί. Τα ακραία πάθη που κοχλάζουν στη Δεσποινίδα Τζούλια και στον Πατέρα έχουν τώρα κρυώσει, έχουν γίνει κυνισμός. Το ζευγάρι είναι αξιολύπητο και κουρασμένο. Ο χρόνος τούς έχει δαμάσει. Όλα έχουν ξεθωριάσει.

Ακόμη και η απόπειρα δολοφονίας της Άλις, όταν τη μαθαίνουμε, δεν μας σοκάρει. «Η ζωή μας έγινε τόσο ασήμαντη πια» λέει ο λοχαγός στο τέλος του πρώτου μέρους και συνεχίζει: «Παλιά δίναμε μάχες, τώρα απλώς εκτοξεύουμε απειλές». Μια αύρα αμοιβαίας αποδοχής ποτίζει τον αέρα. «Αρκετά δεν έχουμε βασανίσει ο ένας τον άλλον;» ρωτάει η Άλις. «Έτσι νομίζω» απαντά ο Έντγκαρ. Δύο ευφυή όντα που αναγνωρίζουν την ειρωνεία της κατάστασής τους καταλαβαίνουν πως είναι καταδικασμένα να αγαπούν αλλά και να βασανίζουν ο ένας τον άλλον, μέχρις ότου γίνουν «μερικές χούφτες κοπριάς, κι αυτή όχι πρώτης ποιότητας!».

 
Ο Στρίντμπεργκ έχει πλέον αποδεχτεί τη διττή φύση των πραγμάτων, τις αντιφάσεις της ζωής. Αγάπη και μίσος, ανία και ανοησία, σοβαρότητα και γελοιότητα, όλα μαζί στο ίδιο σπίτι, στην ίδια σχέση, την ίδια στιγμή: το πιο δυστυχισμένο ζευγάρι στον κόσμο, που όμως αποφασίζει να γιορτάσει τους αργυρούς γάμους του.

«Ο κόσμος θα γελάει, όμως ποιος νοιάζεται για τον κόσμο. Θα γελάμε κι εμείς μαζί τους. Ή θα είμαστε σοβαροί. Εξαρτάται» λέει ο λοχαγός. Αυτό το παράδοξο συνιστά την ουσία του έργου αλλά και τη δυσκολία της προσέγγισής του. Μια δυσκολία που κατανόησαν οι συντελεστές της παράστασης που παίζεται στο θέατρο Μεταξουργείο και, ως ένα σημείο, την αντιμετώπισαν γόνιμα.


Καθισμένοι σε δύο καρέκλες που «κοιτάζουν» προς το κοινό, ο Άκις Βλουτής και η Δήμητρα Χατούπη, ο Έντγκαρ και η Άλις, συζητούν χωρίς να διασταυρώνουν τα βλέμματά τους. Μιλούν σχεδόν φωναχτά, σαν να τους χωρίζει ένα βουερό ποτάμι. Είναι αδύνατον να μη γελάσει κανείς, ενώ τους παρακολουθεί να εξετάζουν τις εναλλακτικές τους για να σκοτώσουν μια ακόμη ζοφερή βραδιά – θυμίζουν κάτι μεταξύ ηρώων του Μπέκετ και γέρων του Μάπετ Σόου, που όμως τυχαίνει να είναι και ζευγάρι.

«Ο Χορός του θανάτου» του Αύγουστου Στρίντμπεργκ: Η Μέδουσα έχει κέφια Facebook Twitter
Συνετή αποδεικνύεται η επιλογή του σκηνοθέτη να παρουσιάσει μόνο το πρώτο μέρος του έργου, που στέκεται άριστα μόνο του.


Η Δήμητρα Χατούπη, σαν άλλη Μέδουσα, με ανακατεμένα μαλλιά-φίδια, μια σικ στρίγκλα με μαύρο κιμονό, μακριές πέρλες και σκούρα νύχια, περιφέρεται ξυπόλυτη, καπνίζοντας, με μια έκφραση υπέρτατης αηδίας χαραγμένη στο πρόσωπό της. Τα έχει δει όλα, δεν τη νοιάζει τίποτα: ένα μείγμα σαρκασμού και απάθειας έχει πετρώσει τις αντιδράσεις της. Μία από τις απολαυστικότερες ενσαρκώσεις του γκροτέσκου που έχω δει επί σκηνής και σίγουρα μια συναρπαστική καλτ παρουσία που μαγνητίζει το ενδιαφέρον μας.


Απέναντί της, επίσης γοητευτικός, ο «αντίπαλός» της Άκις Βλουτής παραμένει ψύχραιμος μπροστά στα καπρίτσια της αγαπημένης του. Είναι μια ρουτίνα αυτή που τους έχει γίνει δεύτερη φύση και ο λοχαγός δεν αφήνει ποτέ να φανούν τα αισθήματά του. Το ανάλαφρο, μίνιμαλ παίξιμό του και τα παιδιάστικα πείσματά του δημιουργούν μια επιτυχημένη αντίστιξη στην γκόθικ περσόνα της Χατούπη.

Δύο θεατρίνοι που παίζουν μεταξύ τους και με τον καλεσμένο τους, επινοώντας διαρκώς σκετσάκια για να διασκεδάζουν, ακόμα και όταν η υποψία του θανάτου εισβάλλει επικίνδυνα στη φυλακή τους. Ο Βασίλης Ευταξόπουλος, πειθήνιος Κουρτ και ιδανικό θύμα του σατανικού ζεύγους, απορεί αδιάκοπα με όσα αλλόκοτα συμβαίνουν γύρω του, με αποτέλεσμα να είναι διαρκώς κατάπληκτος και ιδιαιτέρως συμπαθής.

Δυστυχώς, από ένα σημείο και μετά αρχίζει να συρρικνώνεται η αρχική θετική εντύπωση: όταν το γκροτέσκο χάσει την κωμική του διάσταση και αγκαλιάσει άγαρμπα το δράμα, τότε βρισκόμαστε αντιμέτωποι με ένα κούφιο, φαντεζί κέλυφος.

Η Άλις, ως «μέντιουμ», να σπαρταρά με την πλάτη κυρτωμένη, να τονίζει την κόλαση του έρωτα, να φωνάζει για τα άσπρα της μαλλιά, να χαϊδεύεται ή αργότερα να παλεύει άτεχνα με τον Κουρτ επάνω στο κρεβάτι, όλες αυτές οι φωνητικές και κινησιολογικές υπερβολές μάς πετούν αλύπητα «εκτός».


Γενικότερα, το δεύτερο μέρος της παράστασης αναλώνεται σε άγαρμπες, μελοδραματικές εκρήξεις και παραφωνίες, παλιομοδίτικες χειρονομίες, συγγνώμες και στραγγαλισμούς που μας γυρνάνε πίσω σ' ένα παλιό και κακό είδος θεάτρου, αντιστρέφοντας το ως τότε ελκυστικό κλίμα της βραδιάς.


Συνετή αποδεικνύεται η επιλογή του σκηνοθέτη να παρουσιάσει μόνο το πρώτο μέρος του έργου, που στέκεται άριστα μόνο του. Το βαλς του τέλους μάς αφήνει να αναρωτιόμαστε αν παραφυλά η πιθανότητα της αυτοκτονίας... Σε κάθε περίπτωση, τους φανταζόμαστε να αρχίζουν και πάλι από την αρχή, την επόμενη μέρα, με την ίδια αποφασιστικότητα και ορμή.

¹Από τη μετάφραση του Ερρίκου Μπελιέ (εκδ. Ηριδανός) που χρησιμοποιείται και στην παράσταση.

Info

Αύγουστος Στρίντμπεργκ, Ο χορός του θανάτου

Μετάφραση: Ερρίκος Μπελιές

Σκηνοθεσία: Άκις Βλουτής

Παίζουν: Άκις Βλουτής, Δήμητρα Χατούπη, Βασίλης Ευταξόπουλος

 

Θέατρο Μεταξουργεiο

Ακαδήμου 14

Πέμ.-Σάβ. 21:00, Τετ. 20:00

Θέατρο
0

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Γιάννης Χουβαρδάς: «Το κοινό που έρχεται να σε δει είναι ο καθρέφτης σου»

Θέατρο / Γιάννης Χουβαρδάς: «Το κοινό που έρχεται να σε δει είναι ο καθρέφτης σου»

Ο κορυφαίος Έλληνας σκηνοθέτης διασκευάζει φέτος τις τραγωδίες του Οιδίποδα σε ένα ενιαίο έργο και μιλά στη LiFO, για το πώς η μοίρα είναι μια παρεξηγημένη έννοια, ενώ σχολιάζει το αφήγημα περί «καθαρότητας» της Επιδαύρου, καθώς και τις ακραίες αντιδράσεις που έχει δεχθεί από το κοινό.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
ΓΙΑ 28 ΜΑΙΟΥ Elena Souliotis: Η Ελληνίδα που θα γινόταν η επόμενη Κάλλας 

Θέατρο / Elena Souliotis: Η Ελληνίδα που θα γινόταν η επόμενη Κάλλας 

Σαν σήμερα, το 1943, γεννήθηκε η Ελληνίδα σοπράνο που διέπρεψε για μια ολόκληρη δεκαετία στην Ευρώπη και την Αμερική, αλλά κάηκε εξαιτίας μιας σειράς ιδιαίτερα απαιτητικών ρόλων, τους οποίους ερμήνευσε πολύ νωρίς. Ο κόντρα τενόρος Άρης Χριστοφέλλης, ένας από τους λίγους στην Ελλάδα που γνωρίζουν σε βάθος την πορεία της, περιγράφει την άνοδο και την πτώση της.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
Δημήτρης Καπουράνης: «Το αόρατο νήμα που ενώνει τα παιδιά μεταναστών είναι το πένθος»

Θέατρο / Δημήτρης Καπουράνης: «Το αόρατο νήμα που ενώνει τα παιδιά μεταναστών είναι το πένθος»

Από τους Αγίους Σαράντα της Αλβανίας μέχρι τη σκηνή του Εθνικού Θεάτρου, η ζωή του βραβευμένου ηθοποιού, τραγουδιστή και σεναριογράφου είναι μια διαρκής προσπάθεια συμφιλίωσης με την απώλεια. Η παράσταση «Μια άλλη Θήβα» τον καθόρισε, ενώ ο ρόλος του στο «Brokeback Mountain» τού έσβησε κάθε ομοφοβικό κατάλοιπο. Δηλώνει πως αυτό που τον ενοχλεί βαθιά είναι η αδράνεια απέναντι σε όσα συμβαίνουν γύρω μας.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ
Μιχαήλ Μαρμαρινός: Το έπος μάς έμαθε να αναπνέουμε ΟΙ ΥΠΟΛΟΙΠΟΙ ΑΡΚΕΤΟΙ ΤΙΤΛΟΙ ΣΤΟ ΤΕΛΟΣ

Θέατρο / Μιχαήλ Μαρμαρινός: «Από μια κοινωνία της αιδούς, γίναμε μια κοινωνία της ξεδιαντροπιάς»

Με τη νέα του παράσταση, ο Μιχαήλ Μαρμαρινός επιστρέφει στην Οδύσσεια και στον Όμηρο και διερευνά την έννοια της φιλοξενίας. Αναλογίζεται το «απύθμενο θράσος» της εποχής μας, εξηγεί τη στενή σχέση του έπους με το βίωμα και το θαύμα που χάσαμε και παραμένει σχεδόν σιωπηλός για τη νέα του θέση ως καλλιτεχνικός διευθυντής του Φεστιβάλ Αθηνών.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
13 λόγοι για να πάμε φέτος στο Φεστιβάλ Αθηνών Επιδαύρου

Θέατρο / 13 λόγοι για να πάμε φέτος στο Φεστιβάλ Αθηνών Επιδαύρου

Τέχνη με φαντασία, αστείρευτη δημιουργία, πρωτοποριακές προσεγγίσεις: ένα επετειακό, εορταστικό, πολυσυλλεκτικό πρόγραμμα για τα 70 χρόνια του Φεστιβάλ Αθηνών Επιδαύρου μέσα από 83 επιλογές από το θέατρο, τη μουσική και τον χορό.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Κυνηγώντας τον χαμένο χρόνο σε ένα έργο για την εξουσία

Θέατρο / «Δελφίνοι ή Καζιμίρ και Φιλιντόρ»: Ένα έργο για τη μόνιμη ήττα μας από τον χρόνο

Ο Θωμάς Μοσχόπουλος σκηνοθετεί και γράφει ένα έργο-παιχνίδι, εξετάζοντας τις σχέσεις εξουσίας, τον δημιουργικό αντίλογο και τη μάταιη προσπάθεια να ασκήσουμε έλεγχο στη ζωή.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
ΕΠΕΞ ΧΛΟΗ ΟΜΠΟΛΕΝΣΚΙ: Σκηνογράφος-ενδυματολόγος του θεάτρου και της όπερας

Οι Αθηναίοι / Χλόη Ομπολένσκι: «Τι είναι ένα θεατρικό έργο; Οι δυνατότητες που δίνει στους ηθοποιούς»

Ξεκίνησε την καριέρα της ως βοηθός της Λίλα ντε Νόμπιλι, υπήρξε φίλη του Γιάννη Τσαρούχη, συνεργάστηκε με τον Κάρολο Κουν και τον Λευτέρη Βογιατζή, δούλεψε με τον Φράνκο Τζεφιρέλι και, για περισσότερο από 20 χρόνια, με τον Πίτερ Μπρουκ. Η διεθνούς φήμης σκηνογράφος και ενδυματολόγος Χλόη Ομπολένσκι υπογράφει τα σκηνικά και τα κοστούμια στην «Τουραντότ» του Πουτσίνι και αφηγείται τη ζωή της στη LiFO.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
«Φάουστ» του Άρη Μπινιάρη, ένα μιούζικαλ από την Κόλαση

Θέατρο / Φάουστ: Ένα μιούζικαλ από την κόλαση

«Ζήσε! Μας λέει ο θάνατος, ζήσε!», είναι το ρεφρέν του τραγουδιού που επαναλαμβάνεται ξανά και ξανά, εν μέσω ομαδικών βακχικών περιπτύξεων – Κριτική της Λουίζας Αρκουμανέα για την παράσταση «Φάουστ» του Γκαίτε σε σκηνοθεσία Άρη Μπινιάρη στο Εθνικό Θέατρο.
ΛΟΥΙΖΑ ΑΡΚΟΥΜΑΝΕΑ
Η Αριάν Μνουσκίν τα βάζει με τους δράκους της Ιστορίας

Θέατρο / Η Αριάν Μνουσκίν τα βάζει με τους δράκους της Ιστορίας

Η μεγάλη προσωπικότητα του ευρωπαϊκού θεάτρου Αριάν Μνουσκίν επιστρέφει στο Φεστιβάλ Αθηνών με το Θέατρο του Ήλιου για να μιλήσουν για τα τέρατα της Ιστορίας που παραμονεύουν πάντα και απειλούν τον ελεύθερο κόσμο. Με αφορμή την παράσταση που αποθεώνει τη σημασία του λαϊκού θεάτρου στην εποχή μας μοιραζόμαστε την ιστορία της ζωής και της τέχνης της, έννοιες άρρηκτα συνδεδεμένες, που υπηρετούν με πάθος την πρωτοπορία, την εγγύτητα που δημιουργεί η τέχνη και τη μεγαλειώδη ουτοπία.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
ΕΠΕΞ ΤΙΤΛΟΙ ΣΤΟ ΤΕΛΟΣ Νίκος Χατζόπουλος

Νίκος Χατζόπουλος / «Αν σκέφτεσαι μόνο το ταμείο, κάποια στιγμή το ταμείο θα πάψει να σκέφτεται εσένα»

Ο Νίκος Χατζόπουλος έχει διανύσει μια μακρά πορεία ως ηθοποιός, σκηνοθέτης, μεταφραστής και δάσκαλος υποκριτικής. Μιλά στη LIFO για το πόσο έχει αλλάξει το θεατρικό τοπίο σήμερα, για τα πρόσφατα περιστατικά λογοκρισίας στην τέχνη, καθώς και για τις προσεχείς συνεργασίες του με τον Γιάννη Χουβαρδά και τον Ακύλλα Καραζήση.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Τι θα δούμε φέτος στο Διεθνές Φεστιβάλ Χορού Καλαμάτας;

Χορός / Τι θα δούμε φέτος στο Διεθνές Φεστιβάλ Χορού Καλαμάτας;

Maguy Marin, Χρήστος Παπαδόπουλος, Damien Jalet, Omar Rajeh και άλλα εμβληματικά ονόματα του χορού πρωταγωνιστούν στις 20 παραστάσεις του φετινού προγράμματος του 31ου Διεθνούς Φεστιβάλ Χορού Καλαμάτας, που θα πραγματοποιηθεί από τις 18-27 Ιουλίου.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
«Μια άλλη Θήβα»: Η πιο αθόρυβη επιτυχία της θεατρικής Αθήνας

The Review / «Μια άλλη Θήβα»: Η παράσταση-φαινόμενο που ξεπέρασε τους 100.000 θεατές

O Χρήστος Παρίδης συνομιλεί με τη Βένα Γεωργακοπούλου για την θεατρική παράσταση στο Θεάτρο του Νέου Κόσμου, σε σκηνοθεσία Βαγγέλη Θεοδωρόπουλου, που διανύει πλέον την τρίτη της σεζόν σε γεμάτες αίθουσες. Ποιο είναι το μυστικό της επιτυχίας της; Το ίδιο το έργο ή οι δύο πρωταγωνιστές, ο Θάνος Λέκκας και ο Δημήτρης Καπουράνης, που καθήλωσαν το κοινό;
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
«Διαβάζοντας Ευριπίδη καταλαβαίνεις πού πάτησε η ακροδεξιά»

Θέατρο / «Διαβάζοντας Ευριπίδη καταλαβαίνεις πού πάτησε η ακροδεξιά»

Η Μαρία Πρωτόπαππα σκηνοθετεί την «Ανδρομάχη» στην Επίδαυρο, με άντρες ηθοποιούς στους γυναικείους ρόλους, εξερευνώντας τις πολιτικές και ηθικές διαστάσεις του έργου του Ευριπίδη. Η δημοκρατία, η ελευθερία, η ηθική και η ευθύνη ηγετών και πολιτών έρχονται σε πρώτο πλάνο σε μια πολιτική και κοινωνική τραγωδία με πολυδιάστατη δομή.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Η «Χρυσή Εποχή»

Αποστολή στο Νόβι Σαντ / Κωνσταντίνος Ρήγος: «Ήθελα ένα υπέροχο πάρτι όπου όλοι είναι ευτυχισμένοι»

Στη νέα παράσταση του Κωνσταντίνου Ρήγου «Χρυσή Εποχή», μια συμπαραγωγή της ΕΛΣ με το Φεστιβάλ Χορού Βελιγραδίου, εικόνες από μια καριέρα 35 ετών μεταμορφώνονται ‒μεταδίδοντας τον ηλεκτρισμό και την ενέργειά τους‒ σε ένα ολόχρυσο ξέφρενο πάρτι.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
CHECK Απόπειρες για τη ζωή της: Ψάχνοντας την αλήθεια για τις υπέροχες, βασανισμένες γυναίκες και τις τραγικές εμπειρίες τους

Θέατρο / Η βάρβαρη εποχή που ζούμε σε μια παράσταση

Ο Μάρτιν Κριμπ στο «Απόπειρες για της ζωή της» που ανεβαίνει στο Θέατρο Θησείον σκιαγραφεί έναν κόσμο όπου κυριαρχεί ο πόλεμος, ο θάνατος, η καταπίεση, η τρομοκρατία, η φτώχεια, ο φασισμός, αλλά και ο έρωτας.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
To νόημα τού να ανεβάζεις Πλάτωνα στην εποχή του ΤikTok

Άννα Κοκκίνου / To νόημα τού να ανεβάζεις το Συμπόσιο του Πλάτωνα στην εποχή του tinder

Η Άννα Κοκκίνου στη νέα της παράσταση αναμετριέται με το «Συμπόσιο» του Πλάτωνα και τις πολλαπλές όψεις του Έρωτα. Εξηγεί στη LiFO για ποιον λόγο επέλεξε να ανεβάσει το αρχαίο φιλοσοφικό κείμενο, πώς το προσέγγισε δραματουργικά και κατά πόσο παραμένουν διαχρονικά τα νοήματά του.
M. HULOT
«Άμα σε λένε “αδελφή”, πώς να δεχτείς την προσβολή ως ταυτότητά σου;»

Θέατρο / «Άμα σε λένε “αδελφή”, πώς να δεχτείς την προσβολή ως ταυτότητά σου;»

Η παράσταση TERAΣ διερευνά τις queer ταυτότητες και τα οικογενειακά τραύματα, μέσω της εμπειρίας της αναγκαστικής μετανάστευσης. Μπορεί τελικά ένα μέλος της ΛΟΑΤΚΙΑ+ κοινότητας να ζήσει ελεύθερα σε ένα μικρό νησί;
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ