Ένας χειροποίητος, τρυφερός Γυάλινος Κόσμος

Ένας χειροποίητος, τρυφερός Γυάλινος Κόσμος Facebook Twitter
Στην παράσταση που σκηνοθέτησε ο Δημήτρης Καραντζάς, εναρμονίζονται άψογα η δραματική με την κωμική διάσταση, έτσι ώστε η μια να εμπεριέχει και να αναδεικνύει την άλλη. Φωτο: Γκέλυ Καλαμπάκα
0

Κανένας από τους ήρωες του Γυάλινου Κόσμου δεν μπορεί να ζήσει στο παρόν. Η πληθωρική Αμάντα Γουίνγκφιλντ αδυνατεί ν' αποδεχτεί τη ζοφερή πραγματικότητα που την κυκλώνει: την οικονομική ύφεση, το μαραμένο διαμέρισμα, τις ξεφλουδισμένες ταπετσαρίες, την ντροπαλή κόρη με την ελαφριά αναπηρία και τη βαθιά έλλειψη αυτοεκτίμησης, τον ατίθασο γιο που διαβάζει «περίεργα» βιβλία και γράφει ποιήματα πάνω σε κουτιά παπουτσιών.


Πόσο πιο αναζωογονητικό το να ταξιδεύει, κάθε φορά που σκουραίνουν τα πράγματα, σε μια ολόφωτη γωνιά του αμερικανικού Νότου,στο Δέλτα του Μισισιπή, εκεί όπου, πάντα χαριτόβρυτη και λαμπερή, συνομιλεί με τους πλουσιότερους άνδρες της περιοχής!

Πόσο πιο συναρπαστική εκείνη η εποχή στο μαγικό Μπλου Μάουντεν με τους δεκαεπτά τζέντλεμεν να την πολιορκούν! Αδιαμφισβήτητα το παρελθόν συνιστά πηγή ηδονής για την Αμάντα: δεν ισχύει όμως το ίδιο για τον γιο της Τομ. Αν η πρώτη λαχταρά να επιστρέφει στα ένδοξα, ανέμελα νεανικά χρόνια της, ο δεύτερος πασχίζει πυρετωδώς να δραπετεύσει από την ασφυξία της νιότης και να εκτοξευτεί στο μέλλον των φαντασιώσεών του, εκεί όπου, παντοτινά ελεύθερος, θα κυνηγά την περιπέτεια της ζωής και της ποίησης.

Πρώτη φορά γέλασα τόσο με παράσταση του Γυάλινου Κόσμου: το λέω αυτό ως ύψιστο κοπλιμέντο για τους συντελεστές. Το λέω με εκτίμηση για την ικανότητα του σκηνοθέτη και των ηθοποιών του να κάνουν το έργο δικό τους, να το φέρουν στο σήμερα, να το απαλλάξουν από φωνές και κλάματα, υπερ-δραματικές εντάσεις, να του δώσουν φρέσκια πνοή, να το καταστήσουν μοντέρνο, σπαρταριστό και αστραφτερό.


Στην αρχή πιστεύουμε πως τα κατάφερε. «Έχω πολλά κόλπα στο μανίκι μου» μας υπόσχεται στον εναρκτήριο μονόλογό του αυτός ο αντισυμβατικός «μάγος» που ξέρει να «γυρνάει αντίστροφα τον χρόνο». Το έργο είναι δικό του. Ο κόσμος που ζωντανεύει μπροστά μας είναι ο κόσμος του μυαλού του, η μητέρα και η αδελφή του, όπως τις θυμάται ο Τομ πολλά χρόνια αργότερα. Όταν βρίσκεται πλέον μακριά από εκείνη την τραυματική συμβίωση, όταν έχει εγκαταλείψει τον ρόλο του ευσυνείδητου γιου που εργάζεται σε μια αποθήκη παπουτσιών για 65 δολάρια την εβδομάδα κι έχει πάρει πια τον δρόμο του, μακριά από την υστερία της μητέρας και τη μελαγχολία της αδελφής, μακριά απ' όλα εκείνα που τον κρατούσαν δέσμιο μιας μίζερης πραγματικότητας, εχθρικής προς κάθε ποιητική ψυχή που φιλοδοξεί να δοκιμαστεί στην πολύβουη όσο και μοναχική αρένα της ζωής.


Ο Τομ χρειάστηκε να προδώσει τα δύο πιο αγαπημένα του πρόσωπα προκειμένου να μείνει πιστός στον εαυτό του. Άφησε πίσω όχι μόνο τη σαρωτική Αμάντα αλλά και τη γλυκιά Λόρα, το εύθραυστο κορίτσι με τους εύθραυστους φίλους, που δεν μπόρεσε ποτέ να σπάσει τον μητρικό κλοιό και να ανακαλύψει τον εαυτό της, όπως έκανε ο αδελφός της. Ούτε κι εκείνος, όμως, φαίνεται να ξέφυγε εντελώς από τα δεσμά του παρελθόντος: τον συναντάμε ώριμο πια, ως Αφηγητή, να επιστρέφει ξανά και ξανά στο καταθλιπτικό διαμέρισμα των Γουίνγκφιλντ, προσπαθώντας να δαμάσει τις επώδυνες αναμνήσεις και τις τύψεις του.

Ένας χειροποίητος, τρυφερός Γυάλινος Κόσμος Facebook Twitter
Εξαιρετική η ερμηνεία του Χάρη Φραγκούλη. Παιδί και ενήλικας ταυτόχρονα, ο Φραγκούλης είναι αστείος όταν μιμείται την υστερία της μητέρας του, όταν θυμώνει με τις παράλογες ανακρίσεις της, όταν πεισμώνει πως «δε θα φέξει» ή όταν εκτελεί μικρά χορευτικά με τα πιάτα πριν τα βάλει στο τραπέζι. Φωτο: Γκέλυ Καλαμπάκα


Οι μονόλογοι του Τομ ως Αφηγητή αποκαλύπτουν την απόσταση, κυριολεκτική και ψυχική, που χρειάζεται να διανύσει ένας καλλιτέχνης προκειμένου να μετατρέψει τη ζωή του σε τέχνη (ως γνωστόν, ο Γυάλινος Κόσμος είναι το πλέον αυτοβιογραφικό έργο του Ουίλιαμς). Το μέσο που εξασφαλίζει στον ποιητή την απαιτούμενη αυτή απόσταση είναι η ειρωνεία και το χιούμορ: μόνο με αυτά τα δύο όπλα μπορεί να τιθασεύσει το υλικό του και να αποφύγει την υπερχείλιση του συναισθήματος. Οι μονόλογοι του Τομ αλλά και πολλοί διάλογοι του κειμένου είναι γεμάτοι από τέτοιες στιγμές σαρκασμού και αυτοσαρκασμού, μικρές εκρήξεις που ξορκίζουν το μελόδραμα κι ανοίγουν την πόρτα στην πολυπλοκότητα των αντιδράσεων του θεατή.


Πρώτη φορά γέλασα τόσο με παράσταση του Γυάλινου Κόσμου: το λέω αυτό ως ύψιστο κοπλιμέντο για τους συντελεστές. Το λέω με εκτίμηση για την ικανότητα του σκηνοθέτη και των ηθοποιών του να κάνουν το έργο δικό τους, να το φέρουν στο σήμερα, να το απαλλάξουν από φωνές και κλάματα, υπερ-δραματικές εντάσεις, να του δώσουν φρέσκια πνοή, να το καταστήσουν μοντέρνο, σπαρταριστό και αστραφτερό.


«Ζεστά λουτρά συναισθήματος... ακολουθούμενα από ψυχρά ντους ειρωνείας»: ο ορισμός του Έρβινγκ Μπάμπιτ για τη ρομαντική ειρωνεία ταιριάζει όχι μόνο στο έργο του Τενεσί Ουίλιαμς αλλά και στην παράσταση που σκηνοθέτησε ο Δημήτρης Καραντζάς, εναρμονίζοντας άψογα τη δραματική με την κωμική διάσταση, έτσι ώστε η μια να εμπεριέχει και να αναδεικνύει την άλλη.

Ένας χειροποίητος, τρυφερός Γυάλινος Κόσμος Facebook Twitter
Οι σκηνές μεταξύ των δύο ηθοποιών εξασφαλίζουν ατόφια θεατρική χαρά στον θεατή. Φωτο: Γκέλυ Καλαμπάκα


Πουθενά δεν γίνεται περισσότερο αισθητή αυτή η θαυμαστή ισορροπία απ' ό,τι στην εξαιρετική ερμηνεία του Χάρη Φραγκούλη. Ο δικός του Τομ, αεικίνητος, νευρωτικός, γοητευτικός, οργώνει τη σκηνή, μετακινεί τους προβολείς, φωτίζει τα πρόσωπα των ηθοποιών, ανασύρει έπιπλα από τα «εντόσθια» του θεάτρου –την περίφημη καταπακτή του «Μάγου»–, γράφει εύθυμα σχόλια σε μεγάλα κομμάτια χαρτιού, συμμετέχει ως «ηθοποιός» αλλά και παρατηρεί τη δράση ή την καθοδηγεί ως «σκηνοθέτης», βγάζοντας κόλπα από το μανίκι του και στήνοντας με δεξιοτεχνία το θέατρο της μνήμης για να εξιλεωθεί, ν' απαλύνει τη θλίψη του μέσα από την ομορφιά.


Παιδί και ενήλικας ταυτόχρονα, ο Φραγκούλης είναι αστείος όταν μιμείται την υστερία της μητέρας του, όταν θυμώνει με τις παράλογες ανακρίσεις της, όταν πεισμώνει πως «δε θα φέξει» ή όταν εκτελεί μικρά χορευτικά με τα πιάτα πριν τα βάλει στο τραπέζι. Όσο κι αν ειρωνεύεται, όμως, όσο κι αν εκτονώνει τον εκνευρισμό που του προκαλεί η μητέρα του μέσα από χαριτωμένες κωμικές χειρονομίες, η φωνή του ταυτόχρονα προδίδει τον πόνο ενός ανθρώπου διχασμένου ανάμεσα στο καθήκον και στο όνειρο, ενός ανθρώπου που βασανίστηκε πολύ και πλήρωσε ακριβά το τίμημα των επιλογών του, χωρίς ποτέ να κατακτήσει την πολυπόθητη λύτρωση.

Ένας χειροποίητος, τρυφερός Γυάλινος Κόσμος Facebook Twitter
Απολαυστικότατη η Μπέτυ Αρβανίτη ως Αμάντα. Φωτο: Γκέλυ Καλαμπάκα


Απολαυστικότατη η Μπέτυ Αρβανίτη ως Αμάντα, εκπέμπει σε υπέροχο γκροτέσκο στυλ όλο τον παραλογισμό της υπερπροστατευτικής μητέρας που ανησυχεί για το αν είναι αλκοολικός ο Τομ ή για το αν θα μείνει γεροντοκόρη η Λόρα, ενώ παράλληλα φαντασιώνεται πως είναι μια grande dame που κατεβαίνει τα σκαλοπάτια αλά Γκλόρια Σουάνσον στο Sunset Boulevard, με τον σκηνοθέτη-Αφηγητή να ρίχνει επάνω της τον προβολέα. Εύστοχη παρωδία, εμπνευσμένες στιγμές «απάτης».


Οι σκηνές μεταξύ των δύο ηθοποιών εξασφαλίζουν ατόφια θεατρική χαρά στον θεατή. Δεν μπορούμε, δυστυχώς, να πούμε το ίδιο για την άδοξη συνάντηση της Λόρα με τον παλιό συμμαθητή και υποψήφιο «μνηστήρα» της Τζιμ Ο' Κόνορ: η Ελίνα Ρίζου και ο Έκτορας Λιάτσος δεν καταφέρνουν να εντοπίσουν την ιδιαίτερη τονικότητα της σκηνής αυτής, η έκβαση της οποίας γκρεμίζει τις ελπίδες της ηρωίδας και την οδηγεί να αναδιπλωθεί εκ νέου στον κόσμο των πληγωμένων μονόκερων και των ουράνιων τόξων. Σε αυτό το κομμάτι, αμέσως μετά το διάλειμμα, η μεγάλη διάρκεια της παράστασης αρχίζει να βαραίνει επικίνδυνα επάνω στους ώμους του θεατή και χρειάζεται προσοχή.


Σκοτάδι, υπέροχο σκοτάδι, διάστικτο με μικρές εστίες φωτός σαν πυγολαμπίδες που έχουν καταλάβει τον χώρο (φωτισμοί Αλέκος Αναστασίου), η απαλή μουσική (Κορνήλιος Σελαμσής), μικρές κινήσεις ή φράσεις που επαναλαμβάνονται με παραλλαγές, μια κοπέλα που σκοντάφτει εις διπλούν, δύο εγκαταλελειμμένα τσιγάρα που στέλνουν σήματα καπνού στην έξοδο πυρασφάλειας, το πάτωμα που σκίζεται σαν την καρδιά του Αφηγητή κάθε φορά που θυμάται την άτυχη αδελφή του, το μωσαϊκό των αναμνήσεων, ο συναρπαστικός ήχος των τακουνιών της Λόρα πάνω στα θραύσματα κρυστάλλων (σκηνογραφία Ελένη Μανωλοπούλου), όλα σχεδόν τα στοιχεία της παράστασης μας οδηγούν σε ένα χειροποίητο, τρυφερό σύμπαν, το οποίο αξίζει πραγματικά να επισκεφτεί κανείς.

Ένας χειροποίητος, τρυφερός Γυάλινος Κόσμος Facebook Twitter
Πολλοί διάλογοι του κειμένου είναι γεμάτοι από τέτοιες στιγμές σαρκασμού και αυτοσαρκασμού, μικρές εκρήξεις που ξορκίζουν το μελόδραμα κι ανοίγουν την πόρτα στην πολυπλοκότητα των αντιδράσεων του θεατή. Φωτο: Γκέλυ Καλαμπάκα

Info:

Τένεσι Ουίλιαμς, Γυάλινος Κόσμος

Μετάφραση: Αντώνης Γαλέος

Σκηνοθεσία: Δημήτρης Καραντζάς

Σκηνικά: Ελένη Μανωλοπούλου

Κοστούμια: Ιωάννα Τσάμη

Μουσική: Κορνήλιος Σελαμσής

Φωτισμοί: Αλέκος Αναστασίου

Συνεργάτης στη δραματουργία: Θεοδώρα Καπράλου

Βοηθός σκηνοθετη: Γκέλυ Καλαμπάκα

Παίζουν: Μπέτυ Αρβανίτη, Χάρης Φραγκούλης, Ελίνα Ρίζου, Έκτορας Λιάτσος

Θέατρο Οδου Κεφαλληνiας, Κεφαλληνίας 18, Κυψέλη 210 8838727

Παραστάσεις: Πέμ.-Σάβ. 21:00, Τετ., Κυρ. 20:00

Θέατρο
0

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Η νύφη και το «Καληνύχτα, Σταχτοπούτα»

Θέατρο / Η Καρολίνα Μπιάνκι παίρνει το ναρκωτικό του βιασμού επί σκηνής. Τι γίνεται μετά;

Μια παράσταση-περφόρμανς που μέσα από έναν εξαιρετικά πυκνό και γοητευτικό λόγο, ένα κολάζ από εικόνες, αναφορές, εξομολογήσεις, όνειρα και εφιάλτες μάς κάνει κοινωνούς μιας ακραίας εμπειρίας, χωρίς να σοκάρει.
ΛΟΥΙΖΑ ΑΡΚΟΥΜΑΝΕΑ
Ακούγεσαι Λυδία, Ακούγεσαι ίσαμε το στάδιο

Επίδαυρος / «Ακούγεσαι, Λυδία, ίσαμε το στάδιο ακούγεσαι»

Κορυφαίο πρόσωπο του αρχαίου δράματος, συνδεδεμένη με εμβληματικές παραστάσεις, ανατρέχει σε δεκαπέντε σταθμούς της καλλιτεχνικής της ζωής στην Επίδαυρο και αφηγείται προσωπικές ιστορίες, επιτυχίες και ματαιώσεις, εξαιρετικές συναντήσεις και συνεργασίες, σε μια πορεία που αγγίζει τις πέντε δεκαετίες.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Ο Ούρλιχ Ράσε και το παρασκήνιο της ιστορίας της Ισμήνης

Θέατρο / Η σκηνή του Ούρλιχ Ράσε στριφογύριζε - και πέταξε έξω την Ισμήνη

Στην παράσταση που άνοιξε την Επίδαυρο, ο Γερμανός σκηνοθέτης επέλεξε να ανεβάσει μια Αντιγόνη χωρίς Ισμήνη. Η απομάκρυνση της Κίττυς Παϊταζόγλου φωτίζει τις λεπτές –και άνισες– ισορροπίες εξουσίας στον χώρο του θεάτρου.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Ο Θάνος Παπακωνσταντίνου μέσα στη γοητεία και στον τρόμο του Δράκουλα

Πρώτες Εικόνες / Dracula: Η υπερπαραγωγή που έρχεται το φθινόπωρο στην Αθήνα

Ο Θάνος Παπακωνσταντίνου μιλά αποκλειστικά στη LiFO για την πιο αναμενόμενη παράσταση της επερχόμενης σεζόν, για τη διαχρονική γοητεία του μύθου που φαντάστηκε ο Μπραμ Στόκερ στα τέλη του 19ου αιώνα, για το απόλυτο και το αιώνιο μιας ιστορίας που, όπως λέει, τον «διαλύει».
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Ερωτευμένος με τον Κρέοντα

Θέατρο / Ο Rasche αγάπησε τον Κρέοντα περισσότερο από την Αντιγόνη

«Η εκφορά του λόγου παραδίδεται αμαχητί σε μια άκρατη δραματικότητα, σε ένα υπερπαίξιμο, σε μια βεβιασμένη εμφατικότητα, σε έναν στόμφο παλιακό που θα νόμιζε κανείς πως έχει εξαλειφθεί πλέον. Η σοβαροφάνεια σε όλο το (γοερό) μεγαλείο της». Έτσι ξεκίνησε φέτος η Επίδαυρος.
ΛΟΥΙΖΑ ΑΡΚΟΥΜΑΝΕΑ
Πολεμικοί Ανταποκριτές: Ψάχνοντας την αλήθεια μέσα στο ζόφο του πολέμου

Θέατρο / Πολεμικοί Ανταποκριτές: Ψάχνοντας την αλήθεια μέσα στον ζόφο του πολέμου

Σε μια περίοδο που ο πόλεμος αποτελεί βασικό συστατικό της καθημερινότητάς μας, μια παράσταση εξετάζει όσα μεσολαβούν μεταξύ γεγονότος και πληροφορίας και πώς διαμορφώνουν την τελική καταγραφή και την ιστορική μνήμη.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Η τραγική ιστορία και η άγρια δολοφονία μιας θαρραλέας περφόρμερ

Θέατρο / Η τραγική ιστορία και η άγρια δολοφονία μιας θαρραλέας περφόρμερ

Όταν η Πίπα Μπάκα ξεκίνησε να κάνει oτοστόπ από την Ιταλία για να φτάσει στην Ιερουσαλήμ δεν φαντάστηκε ότι αυτό το ταξίδι-μήνυμα ειρήνης θα κατέληγε στον βιασμό και τη δολοφονία της. Mια παράσταση που θα δούμε στο Φεστιβάλ Αθηνών αναφέρεται στην ιστορία της.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Ο Σίμος Κακάλας ξορκίζει τα χάλια μας με μια κωμωδία γέλιου και αίματος

Θέατρο / Ο Σίμος Κακάλας ξορκίζει τα χάλια μας με μια κωμωδία γέλιου και αίματος

Τα «Κακά σκηνικά» είναι «μια κωμική κόλαση» αφιερωμένη στη ζοφερή ελληνική πραγματικότητα, μια απόδραση από τα χάλια της χώρας, του θεάτρου, του παγκόσμιου γεωπολιτικού γίγνεσθαι, ένα ξόρκι στην κατάθλιψη.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Χρήστος Παπαδόπουλος: «Κάθε μορφή τέχνης χρειάζεται το εσωτερικό βάθος»

Θέατρο / Χρήστος Παπαδόπουλος: «Mε αφορά πολύ το "μαζί"»

Το «τρομερό παιδί» από τη Νεμέα που συμπληρώνει φέτος δέκα χρόνια στη χορογραφία ανοίγει το φετινό 31ο Διεθνές Φεστιβάλ Χορού Καλαμάτας με τους Dance On Ensemble και το «Mellowing», μια παράσταση για τη χάρη και το σθένος της ωριμότητας.  
ΘΟΔΩΡΗΣ ΑΝΤΩΝΟΠΟΥΛΟΣ
Κάνεις χορό γιατί αυτή είναι η μεγάλη σου ανάγκη

Χορός / «Κάνουμε χορό γιατί αυτή είναι η μεγάλη μας ανάγκη»

Με αφορμή την παράσταση EPILOGUE, ο διευθυντής σπουδών της σχολής της Λυρικής Σκηνής Γιώργος Μάτσκαρης και έξι χορευτές/χορεύτριες μιλούν για το δύσκολο στοίχημα τού να ασχολείται κανείς με τον χορό στην Ελλάδα σήμερα.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Μαρία Κωνσταντάρου: «Ερωτεύτηκα αληθινά στα 58»

Οι Αθηναίοι / Μαρία Κωνσταντάρου: «Δεν παίζω πια γιατί δεν υπάρχουν ρόλοι για την ηλικία μου»

Μεγάλωσε χωρίς τη μάνα της, φώναζε «μαμά» μια θεία της, θυμάται ακόμα τις παιδικές της βόλτες στον βασιλικό κήπο. Όταν είπε πως θέλει να γίνει ηθοποιός, ο πατέρας της είπε «θα σε σφάξω». Η αγαπημένη ηθοποιός που έπαιξε σε μερικές από τις σημαντικότερες θεατρικές παραστάσεις αλλά και ταινίες της εποχής της είναι η Αθηναία της εβδομάδας.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Ο Γιάννος Περλέγκας ανεβάζει τον «Κατσούρμπο» του Χορτάτση

Θέατρο / Γιάννος Περλέγκας: «Ο Κατσούρμπος μας είναι μια απόπειρα να γίνουμε πιο αθώοι»

Ο Γιάννος Περλέγκας σκηνοθετεί το έργο του Χορτάτση στο πλαίσιο του στο πλαίσιο του Κύκλου Ρίζες του Φεστιβάλ Αθηνών. Τον συναντήσαμε στις πρόβες όπου μας μίλησε για την αξία του Κρητικού συγγραφέα και του έργου του και την ανάγκη για περισσότερη λαϊκότητα στο θέατρο. Κάτι που φιλοδοξεί να μας δώσει με αυτό το ανέβασμα.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Βασίλης Παπαβασιλείου

Απώλειες / Βασίλης Παπαβασιλείου (1949-2025): Ένας σπουδαίος διανοητής του ελληνικού θεάτρου

«Αυτό, λοιπόν, το οφείλω στο θέατρο: τη σωτηρία από την κακομοιριά μου»: Ο σκηνοθέτης, μεταφραστής, ηθοποιός και δάσκαλος Βασίλης Παπαβασιλείου πέθανε σε ηλικία 76 ετών.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
ΕΠΕΞ ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΓΚΟΤΣΟΠΟΥΛΟΣ

Θέατρο / Δημήτρης Γκοτσόπουλος: «Ήμουν ένα αγρίμι που είχε κατέβει από τα βουνά»

Ο ταλαντούχος ηθοποιός φέτος ερμηνεύει τον Νεοπτόλεμο στον «Φιλοκτήτη» του Σοφοκλή. Πώς κατάφερε από ένα αγροτικό περιβάλλον να πρωταγωνιστήσει σε μεγάλες τηλεοπτικές επιτυχίες και γιατί πέρασε ένα ολόκληρο καλοκαίρι στην Πολύαιγο, διαβάζοντας «Βάκχες»;
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
Γιάννης Χουβαρδάς: «Το κοινό που έρχεται να σε δει είναι ο καθρέφτης σου»

Θέατρο / Γιάννης Χουβαρδάς: «Το κοινό που έρχεται να σε δει είναι ο καθρέφτης σου»

Ο κορυφαίος Έλληνας σκηνοθέτης διασκευάζει φέτος τις τραγωδίες του Οιδίποδα σε ένα ενιαίο έργο και μιλά στη LiFO, για το πώς η μοίρα είναι μια παρεξηγημένη έννοια, ενώ σχολιάζει το αφήγημα περί «καθαρότητας» της Επιδαύρου, καθώς και τις ακραίες αντιδράσεις που έχει δεχθεί από το κοινό.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
ΓΙΑ 28 ΜΑΙΟΥ Elena Souliotis: Η Ελληνίδα που θα γινόταν η επόμενη Κάλλας 

Θέατρο / Elena Souliotis: Η Ελληνίδα που θα γινόταν η επόμενη Κάλλας 

Σαν σήμερα, το 1943, γεννήθηκε η Ελληνίδα σοπράνο που διέπρεψε για μια ολόκληρη δεκαετία στην Ευρώπη και την Αμερική, αλλά κάηκε εξαιτίας μιας σειράς ιδιαίτερα απαιτητικών ρόλων, τους οποίους ερμήνευσε πολύ νωρίς. Ο κόντρα τενόρος Άρης Χριστοφέλλης, ένας από τους λίγους στην Ελλάδα που γνωρίζουν σε βάθος την πορεία της, περιγράφει την άνοδο και την πτώση της.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ