Ο «Αίαντας» του Σίμου Κακάλα στον κόσμο των φαντάρων ενός στρατοπέδου

Ο «Αίαντας» του Σίμου Κακάλα στον κόσμο των φαντάρων ενός στρατοπέδου Facebook Twitter
Ο Αίας είναι το μυϊκό τέρας, ο τραχύς άνθρωπος με τη φυσική ρωμαλεότητα, ωστόσο και το ίδιο του το σώμα ενσαρκώνει το ηθικό μεγαλείο που διαθέτει. Φωτ.: Πηνελόπη Γερασίμου
0

Σε ένα καφενείο στρατοπέδου, ένα υπαίθριο αναψυκτήριο, περιτριγυρισμένος από φαντάρους, ο ήρωας και πρώτος πολεμιστής των Αχαιών, ο Αίαντας, μια εμβληματική μορφή του Τρωικού Πολέμου, διαψευσμένος από την εποχή του, γίνεται ο ενσυνείδητος αναχωρητής από έναν παράλογο και ακατανόητο κόσμο.

«Ο Αίαντας έχει έναν κόσμο που με ενδιαφέρει. Αυτό των ανδρικών αρχετύπων. Και η αρχική ιδέα, της οποίας ο πυρήνας διατηρείται, από τότε που προσχεδίασα το έργο ήταν να γίνει σε ένα κλειστό καφενείο, όπως το ξέρουμε στην Ελλάδα, έναν ανδρικό χώρο όπου η γυναίκα είναι μια κυρία πίσω από έναν πάγκο, που κάνει καφέδες και βλέπουμε την πλάτη της. Εγώ είμαι μέρος αυτού του ανδρικού κόσμου που μέχρι σήμερα βρίθει κλισέ όσον αφορά την ταυτότητά του. Μέσα στο έργο μπορεί κάποιος να τον κατανοήσει αυτόν τον κόσμο, ένα σύνολο από στρατιώτες που φέρουν τον πόλεμο μέσα τους, εξακοντίζουν απειλές, κοντράρονται, μια μικρογραφία ανταγωνισμού του πολέμου και στη μετά τον πόλεμο ζωή τους» λέει ο Σίμος Κακάλας, εξηγώντας το πλαίσιο μέσα στο οποίο κινούνται οι ερμηνευτές της παράστασης.

Η εμβληματική μορφή του διαψευσμένου αρσενικού, του κοινωνικά απομονωμένου Αίαντα και καταδικασμένου στην εξαφάνιση ζωντανεύει μέσα από την ανάγνωση του έργου του Σοφοκλή που σκηνοθετεί και έκανε πρεμιέρα στην Πειραιώς 260 την Τρίτη 27 Ιουλίου. 

Ο θανάσιμα προσβεβλημένος σοφόκλειος ήρωας, ένας άνθρωπος σε υπαρξιακή κρίση, βρίσκει τον κόσμο γύρω του παράλογο και ακατανόητο. Οι παλιές αξίες ενός ανδρικού κόσμου που συνδέονται με την ανδρεία, την ακεραιότητα και τη γενναιότητα του πολεμιστή αρχίζουν να υποχωρούν και στη θέση τους ορθώνεται, σύμφωνα με τη δική του αντίληψη, ένας κόσμος ερειπίων.

Ο πρώτος αυτόχειρας του αρχαίου δράματος, θύμα των θεών και των Ατρειδών, έχει δεχτεί ήδη μια βαθύτατη προσβολή, όταν τα ηρωικά όπλα του Αχιλλέα απονέμονται αντί, σ’ αυτόν, που αξιοκρατικά τα δικαιούται, στον Οδυσσέα. Η αδικία τον καταποντίζει και ο ηρωικός κόσμος του κομματιάζεται. Η θεά Αθηνά επιχειρεί να τον τρελάνει, τον συντρίβει μέσα από τις πράξεις του και το αδιέξοδο είναι εξαρχής ορατό.

Αίαντας Facebook Twitter
Δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι αυτό είναι ένα έργο που απευθύνεται σε έναν λαό εν καιρώ πολέμου, μιλάμε για κοινωνίες που η αξία τους ήταν ο πόλεμος. Οι λαοί είναι πολεμικοί και αυτό είναι ένα πλαίσιο που ούτε καν μπορούμε να φανταστούμε σήμερα. Φωτ.: Πηνελόπη Γερασίμου

«Ο Αίαντας ένα πράγμα ποθεί, να πάρει αυτό που του αξίζει. Εδώ έχουμε να κάνουμε με έναν ήρωα που έχει μείνει στην ιστορία ως ο πιο δυνατός, ο ήρωας που μπορεί να τους εξοντώσει όλους, αυτός που είναι πρώτος και αντιπροσωπεύει και την ωμή δύναμη. Ο Αίαντας είναι ακατανίκητος, αλλά εμείς τον συναντάμε ηττημένο, δεν μπορεί να μπει σε έναν άλλο κόσμο, δεν μπορεί να προσαρμοστεί στον κόσμο του Οδυσσέα. Είναι σαν ο Αίαντας να είναι μια άλλη εποχή και ο Οδυσσέας να είμαστε εμείς, η εποχή μας» λέει ο Σίμος Κακάλας.

«Από μια στιγμή και μετά άρχισα να τον βλέπω ως φιγούρα του παρελθόντος ‒κάτι που υπάρχει στο έργο‒, να αντιπροσωπεύει μια άλλη τάξη πραγμάτων, ένα απομεινάρι της εποχής που δεν μπορεί να συνεννοηθεί ή να συναντηθεί με μια νέα. Αυτή η συνάντηση ή η σύγκρουση των εποχών μού έγινε πιο ορατή μέσα στην πανδημία, κυρίως λόγω της κατάστασης που βιώσαμε. Είδαμε να έρχεται πολύ ωμά και με μεγάλη ταχύτητα  ένα παρόν αλλά και ένα μέλλον. Όπως είδαμε να έρχονται και πράγματα, ακόμα και από το παρελθόν, που δεν περιμέναμε, σε πρώτο πλάνο, με τριγμούς, αναθεωρήσεις, καινούργιες ιδέες που διεκδικούν χώρο, παλιές ιδέες που μάχονται για τον δικό τους ‒ ξαφνικά ο Αίαντας μου φάνηκε σαν απολίθωμα για το μουσείο».

Ο θανάσιμα προσβεβλημένος σοφόκλειος ήρωας, ένας άνθρωπος σε υπαρξιακή κρίση, βρίσκει τον κόσμο γύρω του παράλογο και ακατανόητο. Οι παλιές αξίες ενός ανδρικού κόσμου που συνδέονται με την ανδρεία, την ακεραιότητα και τη γενναιότητα του πολεμιστή αρχίζουν να υποχωρούν και στη θέση τους ορθώνεται, σύμφωνα με τη δική του αντίληψη, ένας κόσμος ερειπίων.

Αίαντας Facebook Twitter
Φωτ.: Πηνελόπη Γερασίμου

«Δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι αυτό είναι ένα έργο που απευθύνεται σε έναν λαό εν καιρώ πολέμου, μιλάμε για κοινωνίες που η αξία τους ήταν ο πόλεμος. Οι λαοί είναι πολεμικοί και αυτό είναι ένα πλαίσιο που ούτε καν μπορούμε να φανταστούμε σήμερα. Οπότε, μέσα σε αυτή την τραγωδία επιχειρούμε να βρούμε κάποια κομμάτια και να συνδεθούμε. Προσπαθούμε πάντα να βρούμε μια επαφή με αυτό που έχει γραφτεί και έχει δεκάδες πτυχές, αποχρώσεις και έννοιες, γιατί στην τραγωδία είναι τόσα τα πράγματα που μπορείς να κάνεις ή να πεις και κάπως πρέπει και να επιλέξεις. Οπότε, εμένα με ενδιέφερε αυτός ο ανδρικός κόσμος και το πώς στέκεται σήμερα και χαίρομαι που στον αληθινό κόσμο αλλάζει και καταρρέει, όσο καταρρέει, ακόμα και φαινομενικά.

Υπάρχουν μάσκες-ταυτότητες από το παρελθόν που όλοι χρησιμοποιούμε, εφευρίσκουμε τον εαυτό μας και επιλέγουμε να δείξουμε ποιοι θέλουμε να είμαστε. Νομίζουμε ότι είμαστε πάντα ο εαυτός μας, αλλά είμαστε κατακερματισμένοι ‒ αυτό δεν το κρίνω, αλλά κάποιες μάσκες από το παρελθόν τις έχουμε συνηθίσει και θέλουμε με αυτές να πορευτούμε για πάντα. Νομίζω το “για πάντα” είναι κάτι που ψάχνουν όλοι οι άνθρωποι και προσπαθούν να το προεκτείνουν, τις αγάπες, τις σχέσεις, τα θέατρα, τις ομάδες, τις ιδεολογίες, και γι’ αυτούς τους λόγους, επειδή αγαπάμε αυτές τις μάσκες που μας είναι οικείες, δεν θέλουμε να δεχτούμε ότι υπάρχει κάτι άλλο.

Είναι μια εποχή που αλλάζουν οι μάσκες και το βρίσκω πολύ ελπιδοφόρο, άσχετα με το αν με αγωνία ρίχνουμε άγκυρες για να κρατηθούμε στο παρελθόν. Είναι κάτι αντίστοιχο ο Αίαντας, ένα τέτοιο σύμβολο, η αλλαγή γι’ αυτόν εκπροσωπεί το απόλυτο κακό, έχει να κάνει και με μια ντροπή δική του, προσωπική, με μια ματαίωση του παλιού κόσμου που δεν δέχεται ότι παρήλθε ή αποχαιρετά». 

Ο Αίας είναι το μυϊκό τέρας, ο τραχύς άνθρωπος με τη φυσική ρωμαλεότητα, ωστόσο και το ίδιο του το σώμα ενσαρκώνει το ηθικό μεγαλείο που διαθέτει. «Αυτός, για μένα, είναι ένας ζωικός κόσμος που συνυπάρχει με τον ανθρώπινο. Ένστικτα και συναισθήματα που προέρχονται από τον ζωικό κόσμο ντύνονται με την ανθρώπινη εξυπνάδα για να βρουν μια θέση στον κόσμο, εξουσίας, μέσα από τον εξαιρετικό λόγο του Σοφοκλή. Οι λέξεις έχουν πολύ σώμα μέσα τους, γι’ αυτό επιλέγω να φορά ο Αίαντας μια μάσκα υπερφυσικού ζώου που μιλά για αξίες, αλλά μέσα και από κάτι χθόνιο και ρωμαλέο» σημειώνει ο Σίμος Κακάλας.

Αίαντας Facebook Twitter
Φωτ.: Πηνελόπη Γερασίμου

Για τον Αίαντα δεν υπάρχει ρωγμή, συμβιβασμός, κατανόηση του άλλου, υποχώρηση. Ενδιάμεση επιλογή δεν υπάρχει και η λύση στην οποία προχωρά έρχεται με τρόπο απόλυτο.

«Πεθαίνει, αυτοκτονεί, ο ίδιος προτιμά να εξαφανιστεί» λέει ο σκηνοθέτης. Ο σύγχρονος άνθρωπος θα σκεφτόταν “γιατί δεν συμβιβάζεσαι; Του χρόνου θα πάρεις εσύ το βραβείο”, γιατί στη σύγχρονη κοινωνία έτσι έχουμε μάθει, για παράδειγμα, ότι κάπως όλοι θα “βραβευτούμε” στο τέλος, θα έρθει η σειρά μας. Για τον Αίαντα η αυτοκτονία είναι η απόλυτη ολοκλήρωση, είναι ένας ήρωας που δεν έκανε ποτέ πίσω, και μάλιστα στον μονόλογό του λίγο πριν πεθάνει τον βλέπουμε να προκαλεί τον θάνατο, ο οποίος τον νικά, να αναμετρηθούν και να τα πουν σαν ίσοι στον Άδη. Δεν μπορεί να παραδεχτεί την ήττα.

Πολλές φορές το να αποκολληθούμε από τα στερεότυπα μοιάζει ακατόρθωτο, αλλά στην πραγματικότητα είναι ένα βήμα δίπλα. Αξίζει τον κόπο να κάνουμε ένα βήμα για να αλλάξουμε, να συνεννοηθούμε. Φυσικά και μπορούμε να εξελιχθούμε και κάποιες φορές μπορούμε να επιλέξουμε και προς τα πού». 

«Αίαντας» του Σοφοκλή

Πειραιώς 260 (Κήπος)

27/07 έως 30/07/2021 στις 22:30

31/07/2021 στις 21:00

Μετάφραση: Νίκος Α. Παναγιωτόπουλος

Σκηνοθεσία: Σίμος Κακάλας

Παίζουν (αλφαβητικά): Σίμος Κακάλας, Κίμωνας Κουρής, Ελένη Μπούκλη, Κωσταντίνος Μωραΐτης, Γιώργος Παπαγεωργίου, Μιχάλης Συριόπουλος

Θέατρο
0

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

«Το Δάσος» της Σοφίας Μαραθάκη: Ο Καναδάς είναι μακριά

Κριτική / Κριτική για «Το Δάσος» της Σοφίας Μαραθάκη: Ο Καναδάς είναι μακριά

Κριτική για την παράσταση «Το Δάσος», που αποτελεί θεατρική διασκευή του μυθιστορήματος «Άνθρωποι του δάσους» της Άννυ Πρου, σε σκηνοθεσία Σοφίας Μαραθάκη, και παρουσιάστηκε στην Πειραιώς 260, στο πλαίσιο του Φεστιβάλ Αθηνών.
ΜΑΤΙΝΑ ΚΑΛΤΑΚΗ
 Εθνικό ντεφιλέ: η Ελληνική ιστορία μέσα από την εξέλιξη του εθνικού ενδύματος

Ματίνα Καλτάκη / Εθνικό ντεφιλέ: Η ελληνική ιστορία μέσα από την εξέλιξη του εθνικού ενδύματος

To «Εθνικό Ντεφιλέ» του Παντελή Φλατσούση είναι η πρώτη για την ώρα αξιόλογη σκηνική πρόταση που συνδέεται με την επέτειο των διακοσίων χρόνων από την ελληνική εθνεγερσία.
ΜΑΤΙΝΑ ΚΑΛΤΑΚΗ
Θέατρο

Φεστιβάλ Αθηνών Επιδαύρου 2021 / Θέατρο στην Πειραιώς 260, όπως παλιά

Από την 1η Ιουνίου μέχρι τα μέσα Οκτωβρίου έχει «απλωθεί» το πρόγραμμα του φετινού Φεστιβάλ Αθηνών Επιδαύρου, που επιφυλάσσει πληθώρα εγχώριων και ξένων παραγωγών θεάτρου για την ανανεωμένη Πειραιώς 260.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Δημήτρης Καπουράνης: «Το αόρατο νήμα που ενώνει τα παιδιά μεταναστών είναι το πένθος»

Θέατρο / Δημήτρης Καπουράνης: «Το αόρατο νήμα που ενώνει τα παιδιά μεταναστών είναι το πένθος»

Από τους Αγίους Σαράντα της Αλβανίας μέχρι τη σκηνή του Εθνικού Θεάτρου, η ζωή του βραβευμένου ηθοποιού, τραγουδιστή και σεναριογράφου είναι μια διαρκής προσπάθεια συμφιλίωσης με την απώλεια. Η παράσταση «Μια άλλη Θήβα» τον καθόρισε, ενώ ο ρόλος του στο «Brokeback Mountain» τού έσβησε κάθε ομοφοβικό κατάλοιπο. Δηλώνει πως αυτό που τον ενοχλεί βαθιά είναι η αδράνεια απέναντι σε όσα συμβαίνουν γύρω μας.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ
Μιχαήλ Μαρμαρινός: Το έπος μάς έμαθε να αναπνέουμε ΟΙ ΥΠΟΛΟΙΠΟΙ ΑΡΚΕΤΟΙ ΤΙΤΛΟΙ ΣΤΟ ΤΕΛΟΣ

Θέατρο / Μιχαήλ Μαρμαρινός: «Από μια κοινωνία της αιδούς, γίναμε μια κοινωνία της ξεδιαντροπιάς»

Με τη νέα του παράσταση, ο Μιχαήλ Μαρμαρινός επιστρέφει στην Οδύσσεια και στον Όμηρο και διερευνά την έννοια της φιλοξενίας. Αναλογίζεται το «απύθμενο θράσος» της εποχής μας, εξηγεί τη στενή σχέση του έπους με το βίωμα και το θαύμα που χάσαμε και παραμένει σχεδόν σιωπηλός για τη νέα του θέση ως καλλιτεχνικός διευθυντής του Φεστιβάλ Αθηνών.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
13 λόγοι για να πάμε φέτος στο Φεστιβάλ Αθηνών Επιδαύρου

Θέατρο / 13 λόγοι για να πάμε φέτος στο Φεστιβάλ Αθηνών Επιδαύρου

Τέχνη με φαντασία, αστείρευτη δημιουργία, πρωτοποριακές προσεγγίσεις: ένα επετειακό, εορταστικό, πολυσυλλεκτικό πρόγραμμα για τα 70 χρόνια του Φεστιβάλ Αθηνών Επιδαύρου μέσα από 83 επιλογές από το θέατρο, τη μουσική και τον χορό.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Κυνηγώντας τον χαμένο χρόνο σε ένα έργο για την εξουσία

Θέατρο / «Δελφίνοι ή Καζιμίρ και Φιλιντόρ»: Ένα έργο για τη μόνιμη ήττα μας από τον χρόνο

Ο Θωμάς Μοσχόπουλος σκηνοθετεί και γράφει ένα έργο-παιχνίδι, εξετάζοντας τις σχέσεις εξουσίας, τον δημιουργικό αντίλογο και τη μάταιη προσπάθεια να ασκήσουμε έλεγχο στη ζωή.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
ΕΠΕΞ ΧΛΟΗ ΟΜΠΟΛΕΝΣΚΙ: Σκηνογράφος-ενδυματολόγος του θεάτρου και της όπερας

Οι Αθηναίοι / Χλόη Ομπολένσκι: «Τι είναι ένα θεατρικό έργο; Οι δυνατότητες που δίνει στους ηθοποιούς»

Ξεκίνησε την καριέρα της ως βοηθός της Λίλα ντε Νόμπιλι, υπήρξε φίλη του Γιάννη Τσαρούχη, συνεργάστηκε με τον Κάρολο Κουν και τον Λευτέρη Βογιατζή, δούλεψε με τον Φράνκο Τζεφιρέλι και, για περισσότερο από 20 χρόνια, με τον Πίτερ Μπρουκ. Η διεθνούς φήμης σκηνογράφος και ενδυματολόγος Χλόη Ομπολένσκι υπογράφει τα σκηνικά και τα κοστούμια στην «Τουραντότ» του Πουτσίνι και αφηγείται τη ζωή της στη LiFO.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
«Φάουστ» του Άρη Μπινιάρη, ένα μιούζικαλ από την Κόλαση

Θέατρο / Φάουστ: Ένα μιούζικαλ από την κόλαση

«Ζήσε! Μας λέει ο θάνατος, ζήσε!», είναι το ρεφρέν του τραγουδιού που επαναλαμβάνεται ξανά και ξανά, εν μέσω ομαδικών βακχικών περιπτύξεων – Κριτική της Λουίζας Αρκουμανέα για την παράσταση «Φάουστ» του Γκαίτε σε σκηνοθεσία Άρη Μπινιάρη στο Εθνικό Θέατρο.
ΛΟΥΙΖΑ ΑΡΚΟΥΜΑΝΕΑ
Η Αριάν Μνουσκίν τα βάζει με τους δράκους της Ιστορίας

Θέατρο / Η Αριάν Μνουσκίν τα βάζει με τους δράκους της Ιστορίας

Η μεγάλη προσωπικότητα του ευρωπαϊκού θεάτρου Αριάν Μνουσκίν επιστρέφει στο Φεστιβάλ Αθηνών με το Θέατρο του Ήλιου για να μιλήσουν για τα τέρατα της Ιστορίας που παραμονεύουν πάντα και απειλούν τον ελεύθερο κόσμο. Με αφορμή την παράσταση που αποθεώνει τη σημασία του λαϊκού θεάτρου στην εποχή μας μοιραζόμαστε την ιστορία της ζωής και της τέχνης της, έννοιες άρρηκτα συνδεδεμένες, που υπηρετούν με πάθος την πρωτοπορία, την εγγύτητα που δημιουργεί η τέχνη και τη μεγαλειώδη ουτοπία.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
ΕΠΕΞ ΤΙΤΛΟΙ ΣΤΟ ΤΕΛΟΣ Νίκος Χατζόπουλος

Νίκος Χατζόπουλος / «Αν σκέφτεσαι μόνο το ταμείο, κάποια στιγμή το ταμείο θα πάψει να σκέφτεται εσένα»

Ο Νίκος Χατζόπουλος έχει διανύσει μια μακρά πορεία ως ηθοποιός, σκηνοθέτης, μεταφραστής και δάσκαλος υποκριτικής. Μιλά στη LIFO για το πόσο έχει αλλάξει το θεατρικό τοπίο σήμερα, για τα πρόσφατα περιστατικά λογοκρισίας στην τέχνη, καθώς και για τις προσεχείς συνεργασίες του με τον Γιάννη Χουβαρδά και τον Ακύλλα Καραζήση.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Τι θα δούμε φέτος στο Διεθνές Φεστιβάλ Χορού Καλαμάτας;

Χορός / Τι θα δούμε φέτος στο Διεθνές Φεστιβάλ Χορού Καλαμάτας;

Maguy Marin, Χρήστος Παπαδόπουλος, Damien Jalet, Omar Rajeh και άλλα εμβληματικά ονόματα του χορού πρωταγωνιστούν στις 20 παραστάσεις του φετινού προγράμματος του 31ου Διεθνούς Φεστιβάλ Χορού Καλαμάτας, που θα πραγματοποιηθεί από τις 18-27 Ιουλίου.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
«Μια άλλη Θήβα»: Η πιο αθόρυβη επιτυχία της θεατρικής Αθήνας

The Review / «Μια άλλη Θήβα»: Η παράσταση-φαινόμενο που ξεπέρασε τους 100.000 θεατές

O Χρήστος Παρίδης συνομιλεί με τη Βένα Γεωργακοπούλου για την θεατρική παράσταση στο Θεάτρο του Νέου Κόσμου, σε σκηνοθεσία Βαγγέλη Θεοδωρόπουλου, που διανύει πλέον την τρίτη της σεζόν σε γεμάτες αίθουσες. Ποιο είναι το μυστικό της επιτυχίας της; Το ίδιο το έργο ή οι δύο πρωταγωνιστές, ο Θάνος Λέκκας και ο Δημήτρης Καπουράνης, που καθήλωσαν το κοινό;
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
«Διαβάζοντας Ευριπίδη καταλαβαίνεις πού πάτησε η ακροδεξιά»

Θέατρο / «Διαβάζοντας Ευριπίδη καταλαβαίνεις πού πάτησε η ακροδεξιά»

Η Μαρία Πρωτόπαππα σκηνοθετεί την «Ανδρομάχη» στην Επίδαυρο, με άντρες ηθοποιούς στους γυναικείους ρόλους, εξερευνώντας τις πολιτικές και ηθικές διαστάσεις του έργου του Ευριπίδη. Η δημοκρατία, η ελευθερία, η ηθική και η ευθύνη ηγετών και πολιτών έρχονται σε πρώτο πλάνο σε μια πολιτική και κοινωνική τραγωδία με πολυδιάστατη δομή.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Η «Χρυσή Εποχή»

Αποστολή στο Νόβι Σαντ / Κωνσταντίνος Ρήγος: «Ήθελα ένα υπέροχο πάρτι όπου όλοι είναι ευτυχισμένοι»

Στη νέα παράσταση του Κωνσταντίνου Ρήγου «Χρυσή Εποχή», μια συμπαραγωγή της ΕΛΣ με το Φεστιβάλ Χορού Βελιγραδίου, εικόνες από μια καριέρα 35 ετών μεταμορφώνονται ‒μεταδίδοντας τον ηλεκτρισμό και την ενέργειά τους‒ σε ένα ολόχρυσο ξέφρενο πάρτι.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
CHECK Απόπειρες για τη ζωή της: Ψάχνοντας την αλήθεια για τις υπέροχες, βασανισμένες γυναίκες και τις τραγικές εμπειρίες τους

Θέατρο / Η βάρβαρη εποχή που ζούμε σε μια παράσταση

Ο Μάρτιν Κριμπ στο «Απόπειρες για της ζωή της» που ανεβαίνει στο Θέατρο Θησείον σκιαγραφεί έναν κόσμο όπου κυριαρχεί ο πόλεμος, ο θάνατος, η καταπίεση, η τρομοκρατία, η φτώχεια, ο φασισμός, αλλά και ο έρωτας.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
To νόημα τού να ανεβάζεις Πλάτωνα στην εποχή του ΤikTok

Άννα Κοκκίνου / To νόημα τού να ανεβάζεις το Συμπόσιο του Πλάτωνα στην εποχή του tinder

Η Άννα Κοκκίνου στη νέα της παράσταση αναμετριέται με το «Συμπόσιο» του Πλάτωνα και τις πολλαπλές όψεις του Έρωτα. Εξηγεί στη LiFO για ποιον λόγο επέλεξε να ανεβάσει το αρχαίο φιλοσοφικό κείμενο, πώς το προσέγγισε δραματουργικά και κατά πόσο παραμένουν διαχρονικά τα νοήματά του.
M. HULOT
«Άμα σε λένε “αδελφή”, πώς να δεχτείς την προσβολή ως ταυτότητά σου;»

Θέατρο / «Άμα σε λένε “αδελφή”, πώς να δεχτείς την προσβολή ως ταυτότητά σου;»

Η παράσταση TERAΣ διερευνά τις queer ταυτότητες και τα οικογενειακά τραύματα, μέσω της εμπειρίας της αναγκαστικής μετανάστευσης. Μπορεί τελικά ένα μέλος της ΛΟΑΤΚΙΑ+ κοινότητας να ζήσει ελεύθερα σε ένα μικρό νησί;
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Ο Αντώνης Αντωνόπουλος από μικρός είχε μια έλξη για τα νεκροταφεία ή Όλα είναι θέατρο αρκεί να στρέψεις το βλέμμα σου πάνω τους ή Η παράσταση «Τελευταία επιθυμία» είναι ένα τηλεφώνημα από τον άλλο κόσμο

Θέατρο / «Ας απολαύσουμε τη ζωή, γιατί μας περιμένει το σκοτάδι»

Ο Αντώνης Αντωνόπουλος, στη νέα του παράσταση «Τελευταία Επιθυμία», δημιουργεί έναν χώρο όπου ο χρόνος για λίγο παγώνει, δίνοντάς μας τη δυνατότητα να συναντήσουμε τους νεκρούς αγαπημένους μας.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Όσα (δε) βλέπουν τα μέντιουμ

Θέατρο / Όσα (δε) βλέπουν τα μέντιουμ

«Δεν πηγαίνουμε ποτέ στη Μόσχα, όμως η επιθυμία γι’ αυτήν κυλάει διαρκώς μέσα μας» - Κριτική της Λουίζας Αρκουμανέα για τη sold-out παράσταση «Τρεις Αδελφές» του Τσέχοφ, σε σκηνοθεσία Μαρίας Μαγκανάρη στο Εθνικό Θέατρο.
ΛΟΥΙΖΑ ΑΡΚΟΥΜΑΝΕΑ