Ο «Αίαντας» του Σίμου Κακάλα στον κόσμο των φαντάρων ενός στρατοπέδου

Ο «Αίαντας» του Σίμου Κακάλα στον κόσμο των φαντάρων ενός στρατοπέδου Facebook Twitter
Ο Αίας είναι το μυϊκό τέρας, ο τραχύς άνθρωπος με τη φυσική ρωμαλεότητα, ωστόσο και το ίδιο του το σώμα ενσαρκώνει το ηθικό μεγαλείο που διαθέτει. Φωτ.: Πηνελόπη Γερασίμου
0

Σε ένα καφενείο στρατοπέδου, ένα υπαίθριο αναψυκτήριο, περιτριγυρισμένος από φαντάρους, ο ήρωας και πρώτος πολεμιστής των Αχαιών, ο Αίαντας, μια εμβληματική μορφή του Τρωικού Πολέμου, διαψευσμένος από την εποχή του, γίνεται ο ενσυνείδητος αναχωρητής από έναν παράλογο και ακατανόητο κόσμο.

«Ο Αίαντας έχει έναν κόσμο που με ενδιαφέρει. Αυτό των ανδρικών αρχετύπων. Και η αρχική ιδέα, της οποίας ο πυρήνας διατηρείται, από τότε που προσχεδίασα το έργο ήταν να γίνει σε ένα κλειστό καφενείο, όπως το ξέρουμε στην Ελλάδα, έναν ανδρικό χώρο όπου η γυναίκα είναι μια κυρία πίσω από έναν πάγκο, που κάνει καφέδες και βλέπουμε την πλάτη της. Εγώ είμαι μέρος αυτού του ανδρικού κόσμου που μέχρι σήμερα βρίθει κλισέ όσον αφορά την ταυτότητά του. Μέσα στο έργο μπορεί κάποιος να τον κατανοήσει αυτόν τον κόσμο, ένα σύνολο από στρατιώτες που φέρουν τον πόλεμο μέσα τους, εξακοντίζουν απειλές, κοντράρονται, μια μικρογραφία ανταγωνισμού του πολέμου και στη μετά τον πόλεμο ζωή τους» λέει ο Σίμος Κακάλας, εξηγώντας το πλαίσιο μέσα στο οποίο κινούνται οι ερμηνευτές της παράστασης.

Η εμβληματική μορφή του διαψευσμένου αρσενικού, του κοινωνικά απομονωμένου Αίαντα και καταδικασμένου στην εξαφάνιση ζωντανεύει μέσα από την ανάγνωση του έργου του Σοφοκλή που σκηνοθετεί και έκανε πρεμιέρα στην Πειραιώς 260 την Τρίτη 27 Ιουλίου. 

Ο θανάσιμα προσβεβλημένος σοφόκλειος ήρωας, ένας άνθρωπος σε υπαρξιακή κρίση, βρίσκει τον κόσμο γύρω του παράλογο και ακατανόητο. Οι παλιές αξίες ενός ανδρικού κόσμου που συνδέονται με την ανδρεία, την ακεραιότητα και τη γενναιότητα του πολεμιστή αρχίζουν να υποχωρούν και στη θέση τους ορθώνεται, σύμφωνα με τη δική του αντίληψη, ένας κόσμος ερειπίων.

Ο πρώτος αυτόχειρας του αρχαίου δράματος, θύμα των θεών και των Ατρειδών, έχει δεχτεί ήδη μια βαθύτατη προσβολή, όταν τα ηρωικά όπλα του Αχιλλέα απονέμονται αντί, σ’ αυτόν, που αξιοκρατικά τα δικαιούται, στον Οδυσσέα. Η αδικία τον καταποντίζει και ο ηρωικός κόσμος του κομματιάζεται. Η θεά Αθηνά επιχειρεί να τον τρελάνει, τον συντρίβει μέσα από τις πράξεις του και το αδιέξοδο είναι εξαρχής ορατό.

Αίαντας Facebook Twitter
Δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι αυτό είναι ένα έργο που απευθύνεται σε έναν λαό εν καιρώ πολέμου, μιλάμε για κοινωνίες που η αξία τους ήταν ο πόλεμος. Οι λαοί είναι πολεμικοί και αυτό είναι ένα πλαίσιο που ούτε καν μπορούμε να φανταστούμε σήμερα. Φωτ.: Πηνελόπη Γερασίμου

«Ο Αίαντας ένα πράγμα ποθεί, να πάρει αυτό που του αξίζει. Εδώ έχουμε να κάνουμε με έναν ήρωα που έχει μείνει στην ιστορία ως ο πιο δυνατός, ο ήρωας που μπορεί να τους εξοντώσει όλους, αυτός που είναι πρώτος και αντιπροσωπεύει και την ωμή δύναμη. Ο Αίαντας είναι ακατανίκητος, αλλά εμείς τον συναντάμε ηττημένο, δεν μπορεί να μπει σε έναν άλλο κόσμο, δεν μπορεί να προσαρμοστεί στον κόσμο του Οδυσσέα. Είναι σαν ο Αίαντας να είναι μια άλλη εποχή και ο Οδυσσέας να είμαστε εμείς, η εποχή μας» λέει ο Σίμος Κακάλας.

«Από μια στιγμή και μετά άρχισα να τον βλέπω ως φιγούρα του παρελθόντος ‒κάτι που υπάρχει στο έργο‒, να αντιπροσωπεύει μια άλλη τάξη πραγμάτων, ένα απομεινάρι της εποχής που δεν μπορεί να συνεννοηθεί ή να συναντηθεί με μια νέα. Αυτή η συνάντηση ή η σύγκρουση των εποχών μού έγινε πιο ορατή μέσα στην πανδημία, κυρίως λόγω της κατάστασης που βιώσαμε. Είδαμε να έρχεται πολύ ωμά και με μεγάλη ταχύτητα  ένα παρόν αλλά και ένα μέλλον. Όπως είδαμε να έρχονται και πράγματα, ακόμα και από το παρελθόν, που δεν περιμέναμε, σε πρώτο πλάνο, με τριγμούς, αναθεωρήσεις, καινούργιες ιδέες που διεκδικούν χώρο, παλιές ιδέες που μάχονται για τον δικό τους ‒ ξαφνικά ο Αίαντας μου φάνηκε σαν απολίθωμα για το μουσείο».

Ο θανάσιμα προσβεβλημένος σοφόκλειος ήρωας, ένας άνθρωπος σε υπαρξιακή κρίση, βρίσκει τον κόσμο γύρω του παράλογο και ακατανόητο. Οι παλιές αξίες ενός ανδρικού κόσμου που συνδέονται με την ανδρεία, την ακεραιότητα και τη γενναιότητα του πολεμιστή αρχίζουν να υποχωρούν και στη θέση τους ορθώνεται, σύμφωνα με τη δική του αντίληψη, ένας κόσμος ερειπίων.

Αίαντας Facebook Twitter
Φωτ.: Πηνελόπη Γερασίμου

«Δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι αυτό είναι ένα έργο που απευθύνεται σε έναν λαό εν καιρώ πολέμου, μιλάμε για κοινωνίες που η αξία τους ήταν ο πόλεμος. Οι λαοί είναι πολεμικοί και αυτό είναι ένα πλαίσιο που ούτε καν μπορούμε να φανταστούμε σήμερα. Οπότε, μέσα σε αυτή την τραγωδία επιχειρούμε να βρούμε κάποια κομμάτια και να συνδεθούμε. Προσπαθούμε πάντα να βρούμε μια επαφή με αυτό που έχει γραφτεί και έχει δεκάδες πτυχές, αποχρώσεις και έννοιες, γιατί στην τραγωδία είναι τόσα τα πράγματα που μπορείς να κάνεις ή να πεις και κάπως πρέπει και να επιλέξεις. Οπότε, εμένα με ενδιέφερε αυτός ο ανδρικός κόσμος και το πώς στέκεται σήμερα και χαίρομαι που στον αληθινό κόσμο αλλάζει και καταρρέει, όσο καταρρέει, ακόμα και φαινομενικά.

Υπάρχουν μάσκες-ταυτότητες από το παρελθόν που όλοι χρησιμοποιούμε, εφευρίσκουμε τον εαυτό μας και επιλέγουμε να δείξουμε ποιοι θέλουμε να είμαστε. Νομίζουμε ότι είμαστε πάντα ο εαυτός μας, αλλά είμαστε κατακερματισμένοι ‒ αυτό δεν το κρίνω, αλλά κάποιες μάσκες από το παρελθόν τις έχουμε συνηθίσει και θέλουμε με αυτές να πορευτούμε για πάντα. Νομίζω το “για πάντα” είναι κάτι που ψάχνουν όλοι οι άνθρωποι και προσπαθούν να το προεκτείνουν, τις αγάπες, τις σχέσεις, τα θέατρα, τις ομάδες, τις ιδεολογίες, και γι’ αυτούς τους λόγους, επειδή αγαπάμε αυτές τις μάσκες που μας είναι οικείες, δεν θέλουμε να δεχτούμε ότι υπάρχει κάτι άλλο.

Είναι μια εποχή που αλλάζουν οι μάσκες και το βρίσκω πολύ ελπιδοφόρο, άσχετα με το αν με αγωνία ρίχνουμε άγκυρες για να κρατηθούμε στο παρελθόν. Είναι κάτι αντίστοιχο ο Αίαντας, ένα τέτοιο σύμβολο, η αλλαγή γι’ αυτόν εκπροσωπεί το απόλυτο κακό, έχει να κάνει και με μια ντροπή δική του, προσωπική, με μια ματαίωση του παλιού κόσμου που δεν δέχεται ότι παρήλθε ή αποχαιρετά». 

Ο Αίας είναι το μυϊκό τέρας, ο τραχύς άνθρωπος με τη φυσική ρωμαλεότητα, ωστόσο και το ίδιο του το σώμα ενσαρκώνει το ηθικό μεγαλείο που διαθέτει. «Αυτός, για μένα, είναι ένας ζωικός κόσμος που συνυπάρχει με τον ανθρώπινο. Ένστικτα και συναισθήματα που προέρχονται από τον ζωικό κόσμο ντύνονται με την ανθρώπινη εξυπνάδα για να βρουν μια θέση στον κόσμο, εξουσίας, μέσα από τον εξαιρετικό λόγο του Σοφοκλή. Οι λέξεις έχουν πολύ σώμα μέσα τους, γι’ αυτό επιλέγω να φορά ο Αίαντας μια μάσκα υπερφυσικού ζώου που μιλά για αξίες, αλλά μέσα και από κάτι χθόνιο και ρωμαλέο» σημειώνει ο Σίμος Κακάλας.

Αίαντας Facebook Twitter
Φωτ.: Πηνελόπη Γερασίμου

Για τον Αίαντα δεν υπάρχει ρωγμή, συμβιβασμός, κατανόηση του άλλου, υποχώρηση. Ενδιάμεση επιλογή δεν υπάρχει και η λύση στην οποία προχωρά έρχεται με τρόπο απόλυτο.

«Πεθαίνει, αυτοκτονεί, ο ίδιος προτιμά να εξαφανιστεί» λέει ο σκηνοθέτης. Ο σύγχρονος άνθρωπος θα σκεφτόταν “γιατί δεν συμβιβάζεσαι; Του χρόνου θα πάρεις εσύ το βραβείο”, γιατί στη σύγχρονη κοινωνία έτσι έχουμε μάθει, για παράδειγμα, ότι κάπως όλοι θα “βραβευτούμε” στο τέλος, θα έρθει η σειρά μας. Για τον Αίαντα η αυτοκτονία είναι η απόλυτη ολοκλήρωση, είναι ένας ήρωας που δεν έκανε ποτέ πίσω, και μάλιστα στον μονόλογό του λίγο πριν πεθάνει τον βλέπουμε να προκαλεί τον θάνατο, ο οποίος τον νικά, να αναμετρηθούν και να τα πουν σαν ίσοι στον Άδη. Δεν μπορεί να παραδεχτεί την ήττα.

Πολλές φορές το να αποκολληθούμε από τα στερεότυπα μοιάζει ακατόρθωτο, αλλά στην πραγματικότητα είναι ένα βήμα δίπλα. Αξίζει τον κόπο να κάνουμε ένα βήμα για να αλλάξουμε, να συνεννοηθούμε. Φυσικά και μπορούμε να εξελιχθούμε και κάποιες φορές μπορούμε να επιλέξουμε και προς τα πού». 

«Αίαντας» του Σοφοκλή

Πειραιώς 260 (Κήπος)

27/07 έως 30/07/2021 στις 22:30

31/07/2021 στις 21:00

Μετάφραση: Νίκος Α. Παναγιωτόπουλος

Σκηνοθεσία: Σίμος Κακάλας

Παίζουν (αλφαβητικά): Σίμος Κακάλας, Κίμωνας Κουρής, Ελένη Μπούκλη, Κωσταντίνος Μωραΐτης, Γιώργος Παπαγεωργίου, Μιχάλης Συριόπουλος

Θέατρο
0

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

«Το Δάσος» της Σοφίας Μαραθάκη: Ο Καναδάς είναι μακριά

Κριτική / Κριτική για «Το Δάσος» της Σοφίας Μαραθάκη: Ο Καναδάς είναι μακριά

Κριτική για την παράσταση «Το Δάσος», που αποτελεί θεατρική διασκευή του μυθιστορήματος «Άνθρωποι του δάσους» της Άννυ Πρου, σε σκηνοθεσία Σοφίας Μαραθάκη, και παρουσιάστηκε στην Πειραιώς 260, στο πλαίσιο του Φεστιβάλ Αθηνών.
ΜΑΤΙΝΑ ΚΑΛΤΑΚΗ
 Εθνικό ντεφιλέ: η Ελληνική ιστορία μέσα από την εξέλιξη του εθνικού ενδύματος

Ματίνα Καλτάκη / Εθνικό ντεφιλέ: Η ελληνική ιστορία μέσα από την εξέλιξη του εθνικού ενδύματος

To «Εθνικό Ντεφιλέ» του Παντελή Φλατσούση είναι η πρώτη για την ώρα αξιόλογη σκηνική πρόταση που συνδέεται με την επέτειο των διακοσίων χρόνων από την ελληνική εθνεγερσία.
ΜΑΤΙΝΑ ΚΑΛΤΑΚΗ
Θέατρο

Φεστιβάλ Αθηνών Επιδαύρου 2021 / Θέατρο στην Πειραιώς 260, όπως παλιά

Από την 1η Ιουνίου μέχρι τα μέσα Οκτωβρίου έχει «απλωθεί» το πρόγραμμα του φετινού Φεστιβάλ Αθηνών Επιδαύρου, που επιφυλάσσει πληθώρα εγχώριων και ξένων παραγωγών θεάτρου για την ανανεωμένη Πειραιώς 260.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Κωνσταντίνος Ζωγράφος: Ο «Ορέστης» του Τερζόπουλου

Θέατρο / Κωνσταντίνος Ζωγράφος: «Ο Τερζόπουλος σου βγάζει τον καλύτερό σου εαυτό»

Ο νεαρός ηθοποιός που πέρυσι ενσάρκωσε τον Πυλάδη επιστρέφει φέτος ως Ορέστης. Με μια ήδη πλούσια διαδρομή στο θέατρο δίπλα σε σημαντικούς δημιουργούς, ετοιμάζει ένα νέο έργο εμπνευσμένο από το Νεκρομαντείο του Αχέροντα.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
«Μάλιστα κύριε Ζαμπέτα»: Αξίζει η παράσταση για τον «μάγκα» του ελληνικού πενταγράμμου;

The Review / «Μάλιστα κύριε Ζαμπέτα»: Αξίζει η παράσταση για τον «μάγκα» του ελληνικού πενταγράμμου;

Με αφορμή την παράσταση γι’ αυτόν τον αυθεντικό δημιουργό που τις δεκαετίες του 1950 και του 1960 μεσουρανούσε, ο Χρήστος Παρίδης και η Βένα Γεωργακοπούλου σχολιάζουν τον αντίκτυπό του στο κοινό σήμερα.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
«Οιδίπους Τύραννος» και «Οιδίπους επί Κολωνώ» του Σοφοκλή: Η άνοδος, πτώση και η αποθέωση

Αρχαίο Δράμα Explained / «Οιδίπους Τύραννος» και «Οιδίπους επί Κολωνώ» του Σοφοκλή: Η άνοδος, η πτώση και η αποθέωση

Τι μας μαθαίνει η ιστορία του Οιδίποδα, ενός ανθρώπου που έχει τα πάντα και τα χάνει εν ριπή οφθαλμού; Η κριτικός θεάτρου Λουίζα Αρκουμανέα επιχειρεί μια θεωρητική ανάλυση του έργου του Σοφοκλή.
ΛΟΥΙΖΑ ΑΡΚΟΥΜΑΝΕΑ
Αλίκη Βουγιουκλάκη: Στη ζωή έσπαγε τα ταμπού, στο θέατρο τα ταμεία

Θέατρο / Αλίκη Βουγιουκλάκη: Πώς έσπαγε τα ταμεία στο θέατρο επί 35 χρόνια

Για δεκαετίες έχτισε, με το αλάνθαστο επιχειρηματικό της ένστικτο, μια σχέση με το θεατρικό κοινό που ακολουθούσε υπνωτισμένο τον μύθο της εθνικής σταρ. Η πορεία της ως θιασάρχισσας μέσα από παραστάσεις-σταθμούς και τις μαρτυρίες συνεργατών της.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
Νίκος Καραθάνος: «Εμείς είμαστε οι χώρες, τα κείμενα, οι πόλεις, εμείς είμαστε οι μύθοι»

Θέατρο / Νίκος Καραθάνος: «Εμείς είμαστε οι χώρες, τα κείμενα, οι πόλεις, εμείς είμαστε οι μύθοι»

Στον πολυαναμενόμενο «Οιδίποδα» του Γιάννη Χουβαρδά, ο Νίκος Καραθάνος επιστρέφει, 23 χρόνια μετά, στον ομώνυμο ρόλο, ακολουθώντας την ιστορία από το τέλος προς την αρχή και φωτίζοντας το ανθρώπινο βάθος μιας τραγωδίας πιο οικείας απ’ όσο νομίζουμε.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Ένα δώρο που άργησε να φτάσει

Θέατρο / «Κοιτάξτε πώς φέρονταν οι αρχαίοι στους ξένους! Έτσι πρέπει να κάνουμε κι εμείς»

Ένα δώρο που έφτασε καθυστερημένα, μόλις είκοσι λεπτά πριν το τέλος της παράστασης - Κριτική της Λουίζας Αρκουμανέα για το «ζ-η-θ, ο Ξένος» σε σκηνοθεσία Μιχαήλ Μαρμαρινού.
ΛΟΥΙΖΑ ΑΡΚΟΥΜΑΝΕΑ
Η Κασσάνδρα της Έβελυν Ασουάντ σημάδεψε το φετινό καλοκαίρι

Θέατρο / Η Κασσάνδρα της Έβελυν Ασουάντ σημάδεψε την «Ορέστεια»

Η «Ορέστεια» του Θεόδωρου Τερζόπουλου συζητήθηκε όσο λίγες παραστάσεις: ενθουσίασε, προκάλεσε ποικίλα σχόλια και ανέδειξε ερμηνείες υψηλής έντασης και ακρίβειας. Ξεχώρισε εκείνη της Έβελυν Ασουάντ, η οποία, ως Κασσάνδρα, ερμήνευσε ένα αραβικό μοιρολόι που έκανε πολλούς να αναζητήσουν το όνομά της. Το φετινό καλοκαίρι, η παράσταση επιστρέφει στη Θεσσαλονίκη, στους Δελφούς και στο αρχαίο θέατρο Φιλίππων.
M. HULOT
Η Λίνα Νικολακοπούλου υπογράφει και σκηνοθετεί τη μουσικοθεατρική παράσταση «Χορικά Ύδατα»

Θέατρο / «Χορικά Ύδατα»: Ο έμμετρος κόσμος της Λίνας Νικολακοπούλου επιστρέφει στη σκηνή

Τραγούδια που αποσπάστηκαν από το θεατρικό τους περιβάλλον επιστρέφουν στην πηγή τους, σε μια σκηνική τελετουργία γεμάτη εκπλήξεις που φωτίζει την τεράστια καλλιτεχνική παρακαταθήκη της στιχουργού.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
«Το ημέρωμα της στρίγγλας»: Ήταν ο Σαίξπηρ μισογύνης;

The Review / «Το ημέρωμα της στρίγγλας»: Ήταν ο Σαίξπηρ μισογύνης;

Γιατί εξακολουθεί να κερδίζει το σύγχρονο κοινό η διάσημη κωμωδία του Άγγλου βάρδου κάθε φορά που ανεβαίνει στη σκηνή; Ο Χρήστος Παρίδης και η Βένα Γεωργακοπούλου συζητούν με αφορμή την παράσταση που σκηνοθετεί η Εύα Βλασσοπούλου.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
«Darkest White»: Ένα σύμπαν που εξερευνά την ανθεκτικότητα και τη δύναμη της γυναίκας 

Θέατρο / «Darkest White»: Ο εμφύλιος από την πλευρά των χαμένων

Το έργο της Δαφίν Αντωνιάδου που θα δούμε στο Φεστιβάλ Αθηνών, εξερευνά μέσω προσωπικών και ιστορικών αναμνήσεων και μέσα από την ανθεκτικότητα και τη δύναμη της γυναικείας παρουσίας, ιστορίες εκτοπισμού και επιβίωσης. 
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Beytna: Μια παράσταση χορού που είναι στην ουσια ένα τραπέζι με φίλους

Φεστιβάλ Χορού Καλαμάτας / Beytna: Μια παράσταση χορού που είναι στην ουσία ένα τραπέζι με φίλους

Ο σπουδαίος λιβανέζος χορευτής και χορογράφος Omar Rajeh, επιστρέφει με την «Beytna», μια ιδιαίτερη περφόρμανς με κοινωνικό όσο και γαστριμαργικό αποτύπωμα, που θα παρουσιαστεί στο πλαίσιο του φετινού 31ου Διεθνούς Φεστιβάλ Χορού Καλαμάτας.
ΘΟΔΩΡΗΣ ΑΝΤΩΝΟΠΟΥΛΟΣ
Η νύφη και το «Καληνύχτα, Σταχτοπούτα»

Θέατρο / Η Καρολίνα Μπιάνκι παίρνει το ναρκωτικό του βιασμού επί σκηνής. Τι γίνεται μετά;

Μια παράσταση-περφόρμανς που μέσα από έναν εξαιρετικά πυκνό και γοητευτικό λόγο, ένα κολάζ από εικόνες, αναφορές, εξομολογήσεις, όνειρα και εφιάλτες μάς κάνει κοινωνούς μιας ακραίας εμπειρίας, χωρίς να σοκάρει.
ΛΟΥΙΖΑ ΑΡΚΟΥΜΑΝΕΑ
Ακούγεσαι Λυδία, Ακούγεσαι ίσαμε το στάδιο

Επίδαυρος / «Ακούγεσαι, Λυδία, ίσαμε το στάδιο ακούγεσαι»

Κορυφαίο πρόσωπο του αρχαίου δράματος, συνδεδεμένη με εμβληματικές παραστάσεις, ανατρέχει σε δεκαπέντε σταθμούς της καλλιτεχνικής της ζωής στην Επίδαυρο και αφηγείται προσωπικές ιστορίες, επιτυχίες και ματαιώσεις, εξαιρετικές συναντήσεις και συνεργασίες, σε μια πορεία που αγγίζει τις πέντε δεκαετίες.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Ο Ούρλιχ Ράσε και το παρασκήνιο της ιστορίας της Ισμήνης

Θέατρο / Η σκηνή του Ούρλιχ Ράσε στριφογύριζε - και πέταξε έξω την Ισμήνη

Στην παράσταση που άνοιξε την Επίδαυρο, ο Γερμανός σκηνοθέτης επέλεξε να ανεβάσει μια Αντιγόνη χωρίς Ισμήνη. Η απομάκρυνση της Κίττυς Παϊταζόγλου φωτίζει τις λεπτές –και άνισες– ισορροπίες εξουσίας στον χώρο του θεάτρου.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Ο Θάνος Παπακωνσταντίνου μέσα στη γοητεία και στον τρόμο του Δράκουλα

Πρώτες Εικόνες / Dracula: Η υπερπαραγωγή που έρχεται το φθινόπωρο στην Αθήνα

Ο Θάνος Παπακωνσταντίνου μιλά αποκλειστικά στη LiFO για την πιο αναμενόμενη παράσταση της επερχόμενης σεζόν, για τη διαχρονική γοητεία του μύθου που φαντάστηκε ο Μπραμ Στόκερ στα τέλη του 19ου αιώνα, για το απόλυτο και το αιώνιο μιας ιστορίας που, όπως λέει, τον «διαλύει».
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Ερωτευμένος με τον Κρέοντα

Θέατρο / Ο Rasche αγάπησε τον Κρέοντα περισσότερο από την Αντιγόνη

«Η εκφορά του λόγου παραδίδεται αμαχητί σε μια άκρατη δραματικότητα, σε ένα υπερπαίξιμο, σε μια βεβιασμένη εμφατικότητα, σε έναν στόμφο παλιακό που θα νόμιζε κανείς πως έχει εξαλειφθεί πλέον. Η σοβαροφάνεια σε όλο το (γοερό) μεγαλείο της». Έτσι ξεκίνησε φέτος η Επίδαυρος.
ΛΟΥΙΖΑ ΑΡΚΟΥΜΑΝΕΑ
Πολεμικοί Ανταποκριτές: Ψάχνοντας την αλήθεια μέσα στο ζόφο του πολέμου

Θέατρο / Πολεμικοί Ανταποκριτές: Ψάχνοντας την αλήθεια μέσα στον ζόφο του πολέμου

Σε μια περίοδο που ο πόλεμος αποτελεί βασικό συστατικό της καθημερινότητάς μας, μια παράσταση εξετάζει όσα μεσολαβούν μεταξύ γεγονότος και πληροφορίας και πώς διαμορφώνουν την τελική καταγραφή και την ιστορική μνήμη.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ