ΦΩΤΙΕΣ ΤΩΡΑ

Κριτική για «Το Δάσος» της Σοφίας Μαραθάκη: Ο Καναδάς είναι μακριά

«Το Δάσος» της Σοφίας Μαραθάκη: Ο Καναδάς είναι μακριά Facebook Twitter
Ένα έργο είναι οικολογικό, πολιτικό, φεμινιστικό κ.ο.κ., κρίνεται εκ του αποτελέσματος. Η παράσταση δικαιώνει τους επιθετικούς προσδιορισμούς, όχι οι προσδιορισμοί την παράσταση. Φωτ.: Γεράσιμος Μαυρομμάτης
0

Ό,τι υπάρχει να διαβάσει κάποιος στο διαδίκτυο για τo «Δάσος» της Σοφίας Μαραθάκη που παρουσιάστηκε στο Φεστιβάλ Αθηνών αφορά ιδέες και προθέσεις οικολογικής ευαισθητοποίησης που λειτούργησαν ως έναυσμα και κινητήριος δύναμη για τη δημιουργία της παράστασης. Το σκηνικό αποτέλεσμα απέχει από τις προσδοκίες που δημιουργούν δελτίο Τύπου και δημοσιογραφικές παρουσιάσεις. Το «Δάσος» με κανέναν τρόπο δεν είναι «ένα ολικό αφήγημα για την ιστορία του δάσους»(!) ούτε εξερευνά τη σχέση φύσης και τέχνης ούτε, βέβαια, αποτελεί «το πρώτο περιβαλλοντικό έργο (ό,τι κι αν μπορεί να σημαίνει αυτό).

Η Σοφία Μαραθάκη, επηρεασμένη από την περιβαλλοντική και κλιματική κρίση (που χωρίς αμφιβολία είναι το μείζον πρόβλημα της εποχής μας), προφανώς θεώρησε ότι μια διασκευή για τη σκηνή του πολυσέλιδου μυθιστορήματος της Άννυ Πρου «Άνθρωποι του δάσους» («Βarkskins», 2016, στα ελληνικά από τις εκδόσεις Καστανιώτης, 2019) δεν θα ήταν μόνο επίκαιρη αλλά και χρήσιμη, στο πλαίσιο της προσπάθειας που πρέπει να κάνουμε, από τη θέση του ο καθείς, για να εμποδίσουμε τη βέβαιη κατάρρευση του κόσμου μας.

Η ιστορία του Καναδά δεν είναι γνωστή στο ελληνικό κοινό, πώς να μπορέσουν έξι ηθοποιοί, σ’ έναν χώρο που δεν προσφέρει τεχνικές ευκολίες, με ένα μοναδικό σκηνικό, να πλάσουν έναν κόσμο ξένο, να υποδυθούν Γαλλοκαναδούς αποίκους και να αφηγηθούν μια ιστορία που και ενδιαφέρον να έχει, και να μεταφέρει οικολογικό προβληματισμό; 

Ευγενής η πρόθεση, αλλά εύλογη η απορία: πώς η έως τώρα εμπειρία της σκηνοθέτιδος (οι προηγούμενες παραστάσεις της ήταν μικρού μεγέθους), οι περιορισμένες δυνατότητες της παραγωγής και το μέγεθος και τα χαρακτηριστικά του μυθιστορήματος θα μπορούσαν να οδηγήσουν σε μια σοβαρή σκηνική πρόταση; Καλή η ορμή της δημιουργίας, κατανοητή η καλλιτεχνική φιλοδοξία, αλλά η μεταφορά ακόμα και γνωστών και πολυδιαβασμένων μυθιστορημάτων στη σκηνή σπανίως είναι επιτυχής – δύσκολα χωράνε στη μικρή διάρκεια μιας παράστασης. Πόσο μάλλον όταν πρόκειται για ένα καινούργιο μυθιστόρημα 800 σελίδων.

Ο Καναδάς είναι μακριά Facebook Twitter
Φωτ.: Γεράσιμος Μαυρομμάτης

Η Άννυ Πρου, γαλλοκαναδικής καταγωγής από την πλευρά της μητέρας της και με σπουδές Ιστορίας, θέλησε να γράψει για το έπος των πρώτων αποίκων στον Καναδά, εκκινώντας από την ιστορία δύο φτωχών Γάλλων που έφτασαν στη μακρινή χώρα στα τέλη του δέκατου έβδομου αιώνα, παρακολουθώντας τη διαδρομή των απογόνων τους έως τις μέρες μας.

Δεν είναι ένα μυθιστόρημα για την οικολογική καταστροφή (εν προκειμένω για την αποψίλωση τεράστιων δασικών εκτάσεων στον Καναδά) αλλά για τον λόγο και τον τρόπο που οδηγηθήκαμε σε αυτήν. Οι αιτιακές σχέσεις μεταξύ γεγονότων και φαινομένων εξαρτώνται από παράγοντες που αλληλεπιδρούν μεταξύ τους με τρόπους που συνήθως δεν μπορούν να προβλεφθούν, οδηγώντας σε αποτελέσματα διαφορετικά από αυτά που επιδιώκονταν και αναμένονταν. Ειδικά όταν μιλάμε για ιστορικά προτσές μεγάλης χρονικής διάρκειας.

Η βραβευμένη με Πούλιτζερ συγγραφέας ολοκλήρωσε το «Άνθρωποι του δάσους» μετά από ενδελεχή έρευνα χρόνων. Με ρέουσα πρόζα, ενδιαφέρουσες πληροφορίες και συνδέσεις, η Πρου αποτυπώνει στη μυθοπλασία της όλο το πλέγμα των παραγόντων που οδήγησαν, αιώνες μετά, στο σημερινό οξύ οικολογικό πρόβλημα, με τα καιόμενα δάση και την κλιματική απορρύθμιση. Τα δάση του Καναδά ήταν βασική πηγή πλούτου για τους αποίκους (ξυλεία και γούνες άγριων ζώων). Αναγκαστικά έπρεπε να αντιμετωπίσουν τους αυτόχθονες ‒ τη γη, τους «νόμους» και τα ήθη των οποίων καταπάτησαν με την υπεροψία της ανωτερότητας αυτών που έρχονται από προηγμένες, πολιτισμένες χώρες.

Χωρίς εύκολους αφορισμούς «αντι-αποικιακού» περιεχομένου και χωρίς να καταδικάζει φαινόμενα και γεγονότα προηγούμενων αιώνων με τις γνώσεις που έχουμε συγκεντρώσει σήμερα, εκθέτει τη «λογική» των επιλογών των ηρώων της. Γιατί, ναι, το 1700 και το 1800 ήταν λογικό για τους εξαθλιωμένους Ευρωπαίους που αναζητούσαν μια θέση στον ήλιο σε μια άγνωστη, εχθρική ήπειρο να κόψουν τα δέντρα που κάλυπταν τις απέραντες εκτάσεις της νέας γης, για να μπορέσουν να τις καλλιεργήσουν.

Άλλωστε, το έχει πει η Πρου σε συνέντευξή της (lithub.com/how-the-writer-researches-annie-proulx), και oι ιθαγενείς της Βόρειας Αμερικής έκαιγαν σε τακτά χρονικά διαστήματα μεγάλες δασικές εκτάσεις, ώστε να διαμορφώνονται περιοχές ήπιας βλάστησης, ελκτικές για τα ελάφια και τα άλλα ζώα που κυνηγούσαν για την επιβίωσή τους. 

Ο Καναδάς είναι μακριά Facebook Twitter
Φωτ.: Γεράσιμος Μαυρομμάτης

Επιπλέον, η συγγραφέας δεν παραλείπει να επισημάνει ότι τακτικές και πρακτικές που σήμερα προκαλούν την αγανακτισμένη αντίδρασή μας, άλλοτε είχαν τις ευλογίες της χριστιανικής εκκλησίας. Οι άποικοι εφάρμοζαν στην πράξη ό,τι διάβαζαν στη Βίβλο: ότι ο Θεός δημιούργησε τον άνθρωπο, άνδρα και γυναίκα, κατ’ εικόνα και ομοίωσίν του και τους ευλόγησε λέγοντας: «Αυξάνεσθε και πληθύνεσθε, γεμίσατε όλην την γην και γενήτε κύριοι αυτής, σας δίδω την δύναμιν να είσθε κύριοι και εξουσιασταί των ιχθύων της θαλάσσης και των πτηνών του ουρανού, όλων των κτηνών και όλης της γης και όλων όσα, ως ερπετά, σύρονται επάνω εις την επιφάνειαν της γης» («Γένεσις», 1.28).

Ο τρόπος που αναπτύσσεται η επιχείρηση ξυλείας της οικογένειας Ντικέ στο «Άνθρωποι του δάσους» θυμίζει όσα έγραψε ο Βέμπερ για το πώς η θρησκεία συνέβαλε στην ποιοτική διαμόρφωση και στην εξάπλωση του καπιταλιστικού μοντέλου σε χώρες που αποικήθηκαν από Ευρωπαίους χριστιανούς.

Αν υπάρχει ένας σκηνοθέτης που θα μπορούσε να μεταφέρει στη σκηνή το μυθιστόρημα της Πρου, αυτός είναι ο Καναδός Ρομπέρ Λεπάζ. Θυμίζω ότι η παράστασή του με τίτλο «Kanata - Επεισόδιο 1ο - Η διαμάχη» (που είδαμε στο Φεστιβάλ Αθηνών το 2019) αφορούσε ένα ζήτημα συναφές, τον αφανισμό ή/και τον βίαιο «εκπολιτισμό» των αυτοχθόνων του Καναδά και τη μέχρι πρότινος προκλητική ανισότητα με την οποία αντιμετωπίζονταν οι απόγονοί τους από το επίσημο κράτος. Μέσα από ιστορίες σύγχρονων Καναδών, η αφηγηματική αρτιότητα, το μέγεθος της παραγωγής και ο πολυπρόσωπος θίασος της παράστασης (παραγωγή του Θέατρου του Ήλιου της Αριάν Μνουσκίν) συνέβαλαν στο να αποδοθούν με δραματουργικώς πειστικό τρόπο τα βαθιά τραύματα που μέχρι σήμερα εμποδίζουν την αρμονική συνύπαρξη των απογόνων ιθαγενών και αποίκων.

Προσφάτως, ο εντοπισμός εκατοντάδων ανώνυμων τάφων παιδιών αυτοχθόνων στον Καναδά σε περιοχές κρατικών οικοτροφείων, όπου οι «λευκοί» συγκέντρωναν τα ινδιανάκια για να ξεχάσουν γλώσσα, ήθη, καταγωγή, ενέτεινε τη σχετική αντιπαράθεση στη μακρινή χώρα. Να πώς αναδεικνύεται η πολιτική διάσταση εκείνης της παράστασης. Όχι μόνο λόγω της επίθεσης που δέχτηκε από αυτόχθονες ο Λεπάζ (γιατί δεν αξιοποιήθηκαν στην παράσταση εκπρόσωποί τους, ώστε να μιλήσουν οι ίδιοι για την ιστορία τους) αλλά, κυρίως, γιατί μέσω της σκηνικής τέχνης μίλησε γι’ αυτές τις σκοτεινές σελίδες της ιστορίας του Καναδά σε θεατές διαφορετικών χωρών, που αγνοούσαν τα εγκλήματα που έχουν συμβεί στη χώρα του. 

Αυτό που θέλω να πω είναι ότι αν ένα έργο είναι οικολογικό, πολιτικό, φεμινιστικό κ.ο.κ., κρίνεται εκ του αποτελέσματος. Η παράσταση δικαιώνει τους επιθετικούς προσδιορισμούς, όχι οι προσδιορισμοί την παράσταση.

Ο Καναδάς είναι μακριά Facebook Twitter
Φωτ.: Γεράσιμος Μαυρομμάτης

Το «Δάσος» της Σοφίας Μαραθάκη βούλιαξε μέσα στην υπέρμετρη φιλοδοξία της αρχικής ιδέας. Η ιστορία του Καναδά δεν είναι γνωστή στο ελληνικό κοινό, πώς να μπορέσουν έξι ηθοποιοί, σ’ έναν χώρο που δεν προσφέρει τεχνικές ευκολίες, με ένα μοναδικό σκηνικό, να πλάσουν έναν κόσμο ξένο, να υποδυθούν Γαλλοκαναδούς αποίκους και να αφηγηθούν μια ιστορία που και ενδιαφέρον να έχει, και να μεταφέρει οικολογικό προβληματισμό; 

Η Τζωρτζίνα Δαλιάνη, ο Ιερώνυμος Καλετσάνος, η Ελεάνα Καυκαλά, ο Νέστωρ Κοψιδάς, ο Δημήτρης Πασσάς και ο Γιώργος Σύρμας αναλαμβάνουν διαφορετικούς ρόλους, ενίοτε με υποκριτικώς αστεία αποτελέσματα, προσπαθώντας να ξεπεράσουν τις αδυναμίες του σκηνικού κειμένου και κυρίως την ασάφεια για το πού ακριβώς πέφτει το βάρος της σκηνικής αφήγησης. 

Ως παρένθεση στη δράση, σε μια μάταιη προσπάθεια σύνδεσης της παράστασης με το «θέατρο-ντοκουμέντο», κάποια στιγμή εμφανίζονται στη βιντεο-οθόνη «ειδικοί» σε περιβαλλοντικά και κλιματικά θέματα, οι οποίοι καταθέτουν στοιχεία για τη σημασία της καταστροφής των δασών. Και αυτή η επιλογή μένει δραματουργικώς μετέωρη. Νομίζω, έχει έρθει πια η στιγμή να πούμε «φτάνει πια με τις οθόνες που δείχνουν κάτι, κάπου στον σκηνικό χώρο». Και φτάνει πια και με την καταχρηστική χρήση του όρου «θέατρο-ντοκουμέντο». Λίγο θέατρο σκέτο, γίνεται;

«Σε αυτήν τη ζωή είμαστε ή τουρίστες ή ταξιδιώτες. Μια παράσταση οφείλει να μας μεταφέρει την εμπειρία του ταξιδιώτη» έχει πει ο Ρομπέρ Λεπάζ. Η παράσταση της Σοφίας Μαραθάκη δεν μας μεταφέρει την εμπειρία του ταξιδιώτη, μας υποβιβάζει στη θέση του τουρίστα που κοιτάει απαθής κάτι που (ιδανικά) όφειλε να τον συνεπάρει και να τον συγκινήσει.

Θέατρο
0

ΦΩΤΙΕΣ ΤΩΡΑ

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

Νικαίτη Κοντούρη

Θέατρο / Νικαίτη Κοντούρη: «Είναι τόσο λάθος να χαρακτηρίζουν τον Ευριπίδη μισογύνη»

Μια συζήτηση για τις «Βάκχες», μια από τις πιο γοητευτικές και «επικίνδυνες» τραγωδίες του Ευριπίδη, που ανεβαίνει τον Αύγουστο στην Επίδαυρο, σε σκηνοθεσία Νικαίτης Κοντούρη.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Ελένη Ευθυμίου: Μια σύγχρονη, μεταφεμινιστική, νεανική φωνή του ελληνικού θεάτρου

Θέατρο / Ελένη Ευθυμίου: Μια σύγχρονη, μεταφεμινιστική, νεανική φωνή του ελληνικού θεάτρου

Η νεαρή σκηνοθέτις και ηθοποιός μεταφέρει τον ισοπεδωτικά αστείο μονόλογο «ΚΑΙ ΤΩΡΑ: Ο ΚΟΣΜΟΣ! ή Αυτό που αποκαλείτε Έξω, εμένα δεν μου λέει τίποτα» της Σιμπίλε Μπεργκ στο Εθνικό Θέατρο και τον μοιράζει σε μια ομάδα από ταλαντούχες ερμηνεύτριες.
ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΔΙΑΚΟΣΑΒΒΑΣ
Γιώργος Νανούρης: «Εγώ δεν πάω ποτέ να πω “γεια, είμαι ο σκηνοθέτης”»

Θέατρο / Γιώργος Νανούρης: «Εγώ ποτέ δεν πάω να πω “γεια, είμαι ο σκηνοθέτης”»

Ο ηθοποιός Γιώργος Νανούρης κατάφερε μέσα σε λίγα χρόνια ένα σερί «χειροποίητων» σκηνοθετικών επιτυχιών και πλέον δηλώνει έτοιμος –αν και φοβερά αγχωμένος– για την πρώτη του Επίδαυρο, με την «Ιφιγένεια εν Ταύροις» του Ευριπίδη και τρεις αγαπημένους του πρωταγωνιστές (Λένα Παπαληγούρα, Χάρις Αλεξίου, Μιχάλης Σαράντης) να τον συνοδεύουν.
ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΔΙΑΚΟΣΑΒΒΑΣ

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Μπομπ Γουίλσον

Απώλειες / Μπομπ Γουίλσον (1941-2025): Το προκλητικό του σύμπαν ήταν ένα και μοναδικό

Μεγάλωσε σε μια κοινότητα όπου το θέατρο θεωρούνταν ανήθικο. Κι όμως, με το ριζοσπαστικό του έργο σφράγισε τη σύγχρονη τέχνη του 20ού αιώνα, σε παγκόσμιο επίπεδο. Υποκλίθηκε πολλές φορές στο αθηναϊκό κοινό – και εκείνο, κάθε φορά, του ανταπέδιδε την τιμή.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
H ανάληψη του Οιδίποδα αναβάλλεται επ’ αόριστον

Θέατρο / H ανάληψη του Οιδίποδα αναβάλλεται επ’ αόριστον

Ο «Οιδίποδας» του Γιάννη Χουβαρδά συνενώνει τον «Τύραννο» και τον «Επί Κολωνώ» σε μια παράσταση, παίρνοντας τη μορφή μιας πυρετώδους ανασκαφής στο πεδίο του ασυνείδητου - Κριτική της Λουίζας Αρκουμανέα.
ΛΟΥΙΖΑ ΑΡΚΟΥΜΑΝΕΑ
Ζιλιέτ Μπινός: Η Ιουλιέτα των Πνευμάτων στην Επίδαυρο

Θέατρο / Ζιλιέτ Μπινός: Η Ιουλιέτα των Πνευμάτων στην Επίδαυρο

Η βραβευμένη με Όσκαρ ηθοποιός προσπαθεί να παραμείνει συγκεντρωμένη μέχρι την κάθοδό της στο αργολικό θέατρο. Παρ’ όλα αυτά, βρήκε τον χρόνο να μας μιλήσει για τους γυναικείους ρόλους που τη συνδέουν με την Ελλάδα και για τη σημασία της σιωπής.
ΘΟΔΩΡΗΣ ΚΟΥΤΣΟΓΙΑΝΝΟΠΟΥΛΟΣ
Όλα όσα ζήσαμε στο 79ο Φεστιβάλ της Αβινιόν: από το «La Distance» του Ροντρίγκες έως τη μεγάλη επιτυχία του Μπανούσι

Θέατρο / Όλα όσα ζήσαμε στο 79ο Φεστιβάλ της Αβινιόν

Οι θερμές κριτικές της «Liberation» και της «Le Monde» για το «ΜΑΜΙ» του Μπανούσι σε παραγωγή της Στέγης του Ιδρύματος Ωνάση είναι απλώς μια λεπτομέρεια μέσα στις απανωτές εκπλήξεις που έκρυβε το πιο γνωστό θεατρικό φεστιβάλ στον κόσμο.
ΤΙΝΑ ΜΑΝΔΗΛΑΡΑ
Κωνσταντίνος Ζωγράφος: Ο «Ορέστης» του Τερζόπουλου

Θέατρο / Κωνσταντίνος Ζωγράφος: «Ο Τερζόπουλος σου βγάζει τον καλύτερό σου εαυτό»

Ο νεαρός ηθοποιός που πέρυσι ενσάρκωσε τον Πυλάδη επιστρέφει φέτος ως Ορέστης. Με μια ήδη πλούσια διαδρομή στο θέατρο δίπλα σε σημαντικούς δημιουργούς, ετοιμάζει ένα νέο έργο εμπνευσμένο από το Νεκρομαντείο του Αχέροντα.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
«Μάλιστα κύριε Ζαμπέτα»: Αξίζει η παράσταση για τον «μάγκα» του ελληνικού πενταγράμμου;

The Review / «Μάλιστα κύριε Ζαμπέτα»: Αξίζει η παράσταση για τον «μάγκα» του ελληνικού πενταγράμμου;

Με αφορμή την παράσταση γι’ αυτόν τον αυθεντικό δημιουργό που τις δεκαετίες του 1950 και του 1960 μεσουρανούσε, ο Χρήστος Παρίδης και η Βένα Γεωργακοπούλου σχολιάζουν τον αντίκτυπό του στο κοινό σήμερα.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
«Οιδίπους Τύραννος» και «Οιδίπους επί Κολωνώ» του Σοφοκλή: Η άνοδος, πτώση και η αποθέωση

Αρχαίο Δράμα Explained / «Οιδίπους Τύραννος» και «Οιδίπους επί Κολωνώ» του Σοφοκλή: Η άνοδος, η πτώση και η αποθέωση

Τι μας μαθαίνει η ιστορία του Οιδίποδα, ενός ανθρώπου που έχει τα πάντα και τα χάνει εν ριπή οφθαλμού; Η κριτικός θεάτρου Λουίζα Αρκουμανέα επιχειρεί μια θεωρητική ανάλυση του έργου του Σοφοκλή.
ΛΟΥΙΖΑ ΑΡΚΟΥΜΑΝΕΑ
Αλίκη Βουγιουκλάκη: Στη ζωή έσπαγε τα ταμπού, στο θέατρο τα ταμεία

Θέατρο / Αλίκη Βουγιουκλάκη: Πώς έσπαγε τα ταμεία στο θέατρο επί 35 χρόνια

Για δεκαετίες έχτισε, με το αλάνθαστο επιχειρηματικό της ένστικτο, μια σχέση με το θεατρικό κοινό που ακολουθούσε υπνωτισμένο τον μύθο της εθνικής σταρ. Η πορεία της ως θιασάρχισσας μέσα από παραστάσεις-σταθμούς και τις μαρτυρίες συνεργατών της.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
Νίκος Καραθάνος: «Εμείς είμαστε οι χώρες, τα κείμενα, οι πόλεις, εμείς είμαστε οι μύθοι»

Θέατρο / Νίκος Καραθάνος: «Εμείς είμαστε οι χώρες, τα κείμενα, οι πόλεις, εμείς είμαστε οι μύθοι»

Στον πολυαναμενόμενο «Οιδίποδα» του Γιάννη Χουβαρδά, ο Νίκος Καραθάνος επιστρέφει, 23 χρόνια μετά, στον ομώνυμο ρόλο, ακολουθώντας την ιστορία από το τέλος προς την αρχή και φωτίζοντας το ανθρώπινο βάθος μιας τραγωδίας πιο οικείας απ’ όσο νομίζουμε.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Ένα δώρο που άργησε να φτάσει

Θέατρο / «Κοιτάξτε πώς φέρονταν οι αρχαίοι στους ξένους! Έτσι πρέπει να κάνουμε κι εμείς»

Ένα δώρο που έφτασε καθυστερημένα, μόλις είκοσι λεπτά πριν το τέλος της παράστασης - Κριτική της Λουίζας Αρκουμανέα για το «ζ-η-θ, ο Ξένος» σε σκηνοθεσία Μιχαήλ Μαρμαρινού.
ΛΟΥΙΖΑ ΑΡΚΟΥΜΑΝΕΑ
Η Κασσάνδρα της Έβελυν Ασουάντ σημάδεψε το φετινό καλοκαίρι

Θέατρο / Η Κασσάνδρα της Έβελυν Ασουάντ σημάδεψε την «Ορέστεια»

Η «Ορέστεια» του Θεόδωρου Τερζόπουλου συζητήθηκε όσο λίγες παραστάσεις: ενθουσίασε, προκάλεσε ποικίλα σχόλια και ανέδειξε ερμηνείες υψηλής έντασης και ακρίβειας. Ξεχώρισε εκείνη της Έβελυν Ασουάντ, η οποία, ως Κασσάνδρα, ερμήνευσε ένα αραβικό μοιρολόι που έκανε πολλούς να αναζητήσουν το όνομά της. Το φετινό καλοκαίρι, η παράσταση επιστρέφει στη Θεσσαλονίκη, στους Δελφούς και στο αρχαίο θέατρο Φιλίππων.
M. HULOT
Η Λίνα Νικολακοπούλου υπογράφει και σκηνοθετεί τη μουσικοθεατρική παράσταση «Χορικά Ύδατα»

Θέατρο / «Χορικά Ύδατα»: Ο έμμετρος κόσμος της Λίνας Νικολακοπούλου επιστρέφει στη σκηνή

Τραγούδια που αποσπάστηκαν από το θεατρικό τους περιβάλλον επιστρέφουν στην πηγή τους, σε μια σκηνική τελετουργία γεμάτη εκπλήξεις που φωτίζει την τεράστια καλλιτεχνική παρακαταθήκη της στιχουργού.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
«Το ημέρωμα της στρίγγλας»: Ήταν ο Σαίξπηρ μισογύνης;

The Review / «Το ημέρωμα της στρίγγλας»: Ήταν ο Σαίξπηρ μισογύνης;

Γιατί εξακολουθεί να κερδίζει το σύγχρονο κοινό η διάσημη κωμωδία του Άγγλου βάρδου κάθε φορά που ανεβαίνει στη σκηνή; Ο Χρήστος Παρίδης και η Βένα Γεωργακοπούλου συζητούν με αφορμή την παράσταση που σκηνοθετεί η Εύα Βλασσοπούλου.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
«Darkest White»: Ένα σύμπαν που εξερευνά την ανθεκτικότητα και τη δύναμη της γυναίκας 

Θέατρο / «Darkest White»: Ο εμφύλιος από την πλευρά των χαμένων

Το έργο της Δαφίν Αντωνιάδου που θα δούμε στο Φεστιβάλ Αθηνών, εξερευνά μέσω προσωπικών και ιστορικών αναμνήσεων και μέσα από την ανθεκτικότητα και τη δύναμη της γυναικείας παρουσίας, ιστορίες εκτοπισμού και επιβίωσης. 
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Beytna: Μια παράσταση χορού που είναι στην ουσια ένα τραπέζι με φίλους

Φεστιβάλ Χορού Καλαμάτας / Beytna: Μια παράσταση χορού που είναι στην ουσία ένα τραπέζι με φίλους

Ο σπουδαίος λιβανέζος χορευτής και χορογράφος Omar Rajeh, επιστρέφει με την «Beytna», μια ιδιαίτερη περφόρμανς με κοινωνικό όσο και γαστριμαργικό αποτύπωμα, που θα παρουσιαστεί στο πλαίσιο του φετινού 31ου Διεθνούς Φεστιβάλ Χορού Καλαμάτας.
ΘΟΔΩΡΗΣ ΑΝΤΩΝΟΠΟΥΛΟΣ
Η νύφη και το «Καληνύχτα, Σταχτοπούτα»

Θέατρο / Η Καρολίνα Μπιάνκι παίρνει το ναρκωτικό του βιασμού επί σκηνής. Τι γίνεται μετά;

Μια παράσταση-περφόρμανς που μέσα από έναν εξαιρετικά πυκνό και γοητευτικό λόγο, ένα κολάζ από εικόνες, αναφορές, εξομολογήσεις, όνειρα και εφιάλτες μάς κάνει κοινωνούς μιας ακραίας εμπειρίας, χωρίς να σοκάρει.
ΛΟΥΙΖΑ ΑΡΚΟΥΜΑΝΕΑ