«Λοιμός»: Τι σχέση έχουν ο Τσιτσάνης και η Τζένη Βάνου με το Grindr;

«Λοιμός»: Τι σχέση έχουν ο Τσιτσάνης και η Τζένη Βάνου με το Grindr; Facebook Twitter
0

Τι περιλαμβάνει άραγε η queer τέχνη και πώς ορίζεται η queer αισθητική σήμερα; Δικαιούνται να ασχολούνται με αυτήν, να τη σχολιάζουν, να προσπαθούν να την ερμηνεύσουν μόνο άτομα που αυτοπροσδιορίζονται ως queer ή που ανήκουν, για παράδειγμα, οπωσδήποτε στη ΛΟΑΤΚΙ+ κοινότητα;

Αυτές οι σκέψεις πέρναγαν από το μυαλό μου καθώς παρακολουθούσα την πρόβα της παράστασης Λοιμός του Βασίλη Βηλαρά που θα κάνει πρεμιέρα σε λίγες μέρες στο Κέντρο Ελέγχου Τηλεοράσεων. Σκέψεις που εντάσσονται σε μια ευρύτερη συζήτηση περί εκπροσώπησης διαφόρων κοινωνικών ομάδων στην τέχνη, μια συζήτηση φλέγουσα, εν εξελίξει, η οποία φουντώνει κάθε φορά που κάποιος «εξωγενής παράγοντας» επιχειρεί να εμπλακεί σε αυτά τα ζητήματα.

Έχει δικαίωμα ένας cis straight σκηνοθέτης, όπως ο Βασίλης Μπισμπίκης, να ανεβάζει μια queer ανάγνωση ενός έργου όπως τα Κόκκινα Φανάρια, ακόμα κι αν διαθέτει σχετικά βιώματα; Ή, ακόμα περισσότερο, είναι σωστό να υποδύονται τους trans ρόλους του έργου cis ηθοποιοί; Πότε το βίωμα γίνεται αναγκαία συνθήκη και πότε μπορεί να λειτουργεί απλώς ως ικανή; Και, κυρίως, πού απευθύνεται η σύγχρονη queer τέχνη;

Το έργο του Βασίλη, πάντως, είναι σίγουρα και σύγχρονο και queer. Ο σκηνοθέτης-ερμηνευτής-φωτογράφος είχε την έξυπνη ιδέα να φτιάξει μια παράσταση επιθεωρησιακού-stand-up-αυτοσχεδιαστικού-μουσικού χαρακτήρα με αφορμή την παρατήρησή του πως ένα μεγάλο μέρος των πολύ γνωστών λαϊκών-ρεμπέτικων τραγουδιών παλαιότερων εποχών, ακουσμάτων που γνωρίζουμε όλοι οι Έλληνες και έχουν καταγραφεί στο DNA μας, διαθέτουν εντελώς κακοποιητικούς, για τα σημερινά δεδομένα, στίχους – το «για τα σημερινά δεδομένα» είναι ο προβληματικός προσδιορισμός της εξίσωσης, καθώς αυτά τα λόγια θα έπρεπε ανέκαθεν να θεωρούνται κακοποιητικά και όχι λόγω της πολιτικής ορθότητας και των woke politics των τελευταίων ετών. 

Η δυσλειτουργία στην επικοινωνία μεταξύ γκέι αντρών και λεσβιών γυναικών είναι τεράστια, απλώς δεν μιλάμε πολύ γι’ αυτό γιατί δεν το σηκώνει το περιβάλλον ή επειδή κανείς δεν είναι έτοιμος να ακούσει, αν δεν μοιράζεται την ίδια σεξουαλικότητα. Τα πράγματα είναι κι εδώ βαθιά προβληματικά, μπορεί και εξίσου προβληματικά με ένα ετεροκανονικό μοντέλο.

«Δεν ήθελα σε αυτήν τη φάση να κάνω θέατρο. Με την καραντίνα το είχα κάπως ξεπεράσει, κατάλαβα ότι δεν μου λείπει, ότι μπορώ να ζήσω χωρίς αυτό», ξεκινά να μου λέει ο Βασίλης μετά το τέλος του περάσματος, θίγοντας το πολύ ενδιαφέρον ζήτημα της ταύτισης του καλλιτέχνη με το έργο που παρουσιάζει.

«Τελικά, κατάλαβα ότι μπορώ πλέον να κάνω κάτι πάνω σε μια σκηνή μόνο αν μιλήσω για πράγματα που με καίνε τώρα. Δηλαδή δεν με ενδιαφέρει ένα έργο του παγκόσμιου ρεπερτορίου, ούτε ένα απλώς σύγχρονο έργο, ούτε να δανειστώ τα λόγια κάποιου άλλου. Ειδικά με τα κλασικά έργα δεν μπορώ να συντονιστώ, γιατί τα περισσότερα είναι γραμμένα από λευκούς προνομιούχους άντρες με κάποιο οικονομικό υπόβαθρο που τους επέτρεπε να σπουδάσουν και να γίνουν συγγραφείς, οπότε μιλάνε είτε για άντρες που δεν με αφορούν, γιατί δεν είμαστε στην ίδια οικονομική τάξη, είτε η εικόνα που έχουν για τις γυναίκες δεν μου προκαλεί το ενδιαφέρον. Είναι πάντα παρούσες για να υποστηρίξουν τη δραματουργία ενός άντρα και όχι αυτόφωτες ή, αν είναι πρωταγωνίστριες ενός δράματος, υποφέρουν κάτω από τον ζυγό ενός άντρα.

Επίσης, όταν αυτοί οι συγγραφείς γράφουν για κοινωνικές τάξεις που δεν γνωρίζουν, όπως η εργατική, το αποτέλεσμα είναι εντελώς ανόητο, δεν ανταποκρίνεται στην αλήθεια. Κι εγώ δεν ξέρω να σου γράψω για την αριστοκρατία, δεν έχω βρεθεί σε αυτά τα σαλόνια. Φυσικά, δεν λέω να αποσυρθούν τέτοια έργα, αυτοί που τους αφορούν ας τα ανεβάσουν». 

«Λοιμός»: Τι σχέση έχουν ο Τσιτσάνης και η Τζένη Βάνου με το Grindr; Facebook Twitter
Είναι φοβερό το πώς, λόγω της ενορχήστρωσης που έχουν ή της ωραίας μελωδίας, παρασυρόμαστε από τη μουσικότητα και δεν ακούμε τι λένε στ’ αλήθεια. Αν όμως τα τραγουδήσεις πιο απλά, φωτίζεται ξαφνικά όλο το νόημα που έχουν. Φωτ.: Πάρις Ταβιτιάν/LIFO

Ο Βασίλης ήθελε, λοιπόν, να μιλήσει για όσα βιώνει με τον τρόπο που μιλάμε στις παρέες μας. «Συνηθίζουμε να διαχωρίζουμε τον τρόπο που μιλάμε στην κοινωνική μας ζωή και στη σκηνή, όπου τα πράγματα πρέπει να είναι πιο καθωσπρέπει. Την ελευθερία που έχεις σε μια παρέα να πεις πράγματα που μπορεί κάποιους να τους ξενίσουν θέλω να την έχω και σε μια σκηνή που από κάτω δεν είναι οι φίλοι μας, θέλω να μην είμαι πιο κομψός επειδή πρόκειται για δημόσιο λόγο».

Αντλώντας υλικό από την ατέλειωτη μουσική μας κληρονομιά και ερμηνεύοντας/σχολιάζοντας τις στιχουργικές ιστορίες επί σκηνής με τους δύο συνερμηνευτές του, τον Χάρη Κούσιο και την Κέλλυ Παπαδοπούλου (κάθε παράσταση θα έχει επίσης έναν guest), ο Βασίλης στήνει μια παράσταση «φτιαγμένη από τα υλικά που γεμίζουν καθημερινά τα newsfeeds μας, όχι για όσους ψάχνουν την αυστηρή δραματουργία», όπως ξεκαθαρίζει εξαρχής στην εισαγωγή του.

Πράγματι, όσα εκτυλίσσονται επί σκηνής λειτουργούν εντελώς συνειρμικά, με τα λεκτικά πινγκ-πονγκ των τριών τους να είναι συνεχή, κυρίως όμως το γέλιο και το «σφίξιμο» προκύπτουν από κοινού με το ερώτημα: αυτά τα τραγούδια τα γνωρίζουμε απ’ έξω κι ανακατωτά, πόσοι από εμάς όμως έχουμε συνειδητοποιήσει τι πραγματικά λένε, κι αν το γνωρίζουμε, γιατί συνεχίζουμε να τα αναπαράγουμε; Ομολογώ πως έπιασα τον εαυτό μου να εκπλήσσεται με αυτήν τη διαπίστωση.

«Λοιμός»: Τι σχέση έχουν ο Τσιτσάνης και η Τζένη Βάνου με το Grindr; Facebook Twitter
Φωτ.: Πάρις Ταβιτιάν/LIFO
«Λοιμός»: Τι σχέση έχουν ο Τσιτσάνης και η Τζένη Βάνου με το Grindr; Facebook Twitter
Φωτ.: Πάρις Ταβιτιάν/LIFO

«Η έρευνά μου ξεκίνησε από το κριντζάρισμα που έτρωγα με τα τραγούδια που αναφέρονται στους μαύρους ανθρώπους ως “αράπηδες”, που είναι πολλά», εξηγεί. «Είναι γραμμένα, βέβαια, σε μια εποχή που προφανώς το επέτρεπε. Ακόμα και σήμερα, όμως, ο κόσμος δεν διστάζει καθόλου να τα τραγουδήσει. Κάπως έφυγε, όμως, το μυαλό μου από κει και άρχισα να σκέφτομαι τι άλλο είναι προβληματικό, αφού εγώ δεν δύναμαι να μιλήσω για το μαύρο βίωμα, καθότι λευκός. Ήθελα να μιλήσω για το βίωμα που ξέρω και μπορώ να μεταφέρω.

Ξεκίνησα να ψάχνω αυτά τα τραγούδια. Είναι φοβερό το πώς, λόγω της ενορχήστρωσης που έχουν ή της ωραίας μελωδίας, παρασυρόμαστε από τη μουσικότητα και δεν ακούμε τι λένε στ’ αλήθεια. Αν όμως τα τραγουδήσεις πιο απλά, φωτίζεται ξαφνικά όλο το νόημα που έχουν. Σήμερα, που ο διάλογος έχει προχωρήσει, είναι ωραίο που κάποια πράγματα προσέχουμε πώς τα λέμε, ή δεν τα λέμε καν.

Αυτά τα τραγούδια, όμως, συνεχίζουν να κάνουν ωραιότατη καριέρα στα ραδιόφωνα, στα κέντρα διασκέδασης, ακόμα και από μικρές μπάντες, από παιδιά που παίζουν ρεμπέτικα. Τα λένε με χαρά επειδή είναι ωραία και δεν ακούμε που αναφέρουν ότι “η άλλη θέλει σκότωμα γιατί άφησε τον άντρα της”. Η γυναίκα περιγράφεται ως υποδεέστερη, κακοποιείται και αυτό μεταφράζεται σε τρομερό πάθος.

Αυτά τα πράγματα πρέπει να ξεπεραστούν και ο νους μας να μετατοπιστεί από τέτοιους στίχους, που μας έχουν γαλουχήσει. Να ξέρουμε, τουλάχιστον, τι λένε, ότι η μουσική κουλτούρα της χώρας μας έχει πολύ κακοποιητικό λόγο και από κει και πέρα το μονοπάτι του καθενός είναι προσωπικό, ανάλογα με τα δικά του όρια».

«Λοιμός»: Τι σχέση έχουν ο Τσιτσάνης και η Τζένη Βάνου με το Grindr; Facebook Twitter
Η queer τέχνη για μένα είναι απαλλαγμένη από το τρομερό βάρος της κομψότητας, του καθωσπρεπισμού, των υψηλών μπάτζετ, δίνει ελευθερία. Φωτ.: Πάρις Ταβιτιάν/LIFO

«Εσύ στο χώμα κι εγώ στη φυλακή», «η σκλάβα σου είμαι», «θέλω τα όπα μου και τη σφαλιάρα μου...» είναι ίσως τρεις από τους πιο γνωστούς τοξικούς-υποβιβαστικούς για τη γυναίκα στίχους που ακούγονται στην παράσταση –δεν χρειάζεται να αποκαλύψω άλλους για να μη χαλάσω την έκπληξη–, και είναι σαν ο Βασίλης να μας καλεί να επιλέξουμε πλευρά.

Ο «Λοιμός», όμως, δεν αφορά μόνο τις παθολογίες του ετεροκανονικού, straight πάθους. Στο εξίσου απολαυστικό δεύτερο μισό της παράστασης ο Βασίλης στρέφει τον καθρέφτη στον εαυτό του και παρουσιάζει τις παθογένειες της γκέι σεξουαλικότητας, χρησιμοποιώντας ως εργαλείο το πιο δημοφιλές gay dating app, το Grindr, και ερμηνεύοντας περισσότερο ή λιγότερο ρεαλιστικές συζητήσεις που αλιεύτηκαν από κει, υπό τους ήχους του εμβατηρίου «Δώδεκα» του απόλυτου gay icon Άννας Βίσση.

«Ακούς πολύ συχνά από κοπέλες τη φράση “αχ, τα καλύτερα παιδιά είναι οι γκέι”. Υπάρχει αυτό το αφήγημα γύρω από τα γκέι αγόρια, επειδή συνήθως είναι συμπαθή ή αναγκάζονται να είναι πιο συμπαθή, γιατί αλλιώς το κοινωνικό περιβάλλον θα τα πετάξει πιο εύκολα έξω. Θεωρούν ότι οι ομόφυλες σχέσεις είναι μια χαρά, κρατάνε πολύ ή ότι ακόμα κι αν δεν κρατάνε, δεν πειράζει, γιατί οι γκέι κάνουν ελεύθερα σεξ κ.λπ.

Φυσικά και ισχύουν όλα αυτά, αλλά είναι μόνο η μία όψη του νομίσματος. Η δυσλειτουργία στην επικοινωνία μεταξύ γκέι αντρών και λεσβιών γυναικών είναι τεράστια, απλώς δεν μιλάμε πολύ γι’ αυτό γιατί δεν το σηκώνει το περιβάλλον ή επειδή κανείς δεν είναι έτοιμος να ακούσει, αν δεν μοιράζεται την ίδια σεξουαλικότητα. Τα πράγματα είναι κι εδώ βαθιά προβληματικά, μπορεί και εξίσου προβληματικά με ένα ετεροκανονικό μοντέλο. Κανείς δεν έχει την απάντηση για τίποτα, ούτε κι εμείς φυσικά από τη θέση της σκηνής».

«Λοιμός»: Τι σχέση έχουν ο Τσιτσάνης και η Τζένη Βάνου με το Grindr; Facebook Twitter
Φωτ.: Πάρις Ταβιτιάν/LIFO

Κλείνοντας τη συζήτηση με την αρχική μου αναρώτηση, ρωτώ τον Βασίλη τι σημαίνει queer για τον ίδιο. «Η queer τέχνη για μένα είναι απαλλαγμένη από το τρομερό βάρος της κομψότητας, του καθωσπρεπισμού, των υψηλών μπάτζετ, δίνει ελευθερία.

Σίγουρα είναι πολιτικοποιημένη, αλλά φαντάζομαι πως για να προσδιορίζεσαι ως queer άτομο έχεις ούτως ή άλλως μια πολιτική τοποθέτηση απέναντι στα πράγματα, έχεις διανύσει μια διαδρομή σε σχέση με την πολιτική σου θέση, αλλιώς δεν δικαιούσαι να καπηλευτείς αυτόν τον όρο.

Η queer τέχνη μπορεί να συνομιλήσει άμεσα με το τώρα, δεν έχει ανάγκη να μας μεταφέρει τις εμπειρίες του τώρα μέσα από παλαιότερα κείμενα. Σίγουρα μπορείς να πάρεις τον Γλάρο του Τσέχοφ και να βάλεις τον Τρέπλιεφ και τη Νίνα να είναι δύο άντρες, αλλά γιατί να αφηγηθείς τον γκέι έρωτα μέσα από ένα κείμενο του 1895; Μπορούμε να μιλήσουμε για τα δικά μας βιώματα με τα δικά μας λόγια.

Σίγουρα είναι πιο εμπορικό, το ξέρω, να κάνεις έναν κουνημένο Τσέχοφ και να τον βαφτίσεις queer, αλλά πραγματικά δεν είναι ανάγκη τα πάντα να είναι έτσι όπως μας τα δίδαξαν όλοι αυτοί οι σοφοί γέροντες άντρες κάποτε. Μπορούμε να μεταφράσουμε το χάος του κεφαλιού μας σε σκηνικό χάος και κάπως αυτό να βγάζει νόημα».

«Λοιμός»: Τι σχέση έχουν ο Τσιτσάνης και η Τζένη Βάνου με το Grindr; Facebook Twitter
Φωτ.: Πάρις Ταβιτιάν/LIFO

«Λοιμός»

Σκηνοθεσία: Βασίλης Βηλαράς

Σκηνικά-Κοστούμια: Δήμος Κλιμενώφ

Φωτισμοί: Βάσια Ατταριάν

Επιμέλεια ήχου: Άλεξ Βηλαράς

Εκτέλεση παραγωγής: Θάλεια Γρίβα

Ερμηνεύουν: Βασίλης Βηλαράς, Χάρης Κούσιος, Κέλλυ Παπαδοπούλου

Κέντρο Ελέγχου Τηλεοράσεων

Κύπρου 91Α & Σικίνου 35Α, Κυψέλη, 213 0040496

2/3-25/5

Κάθε Τετάρτη στις 21:00

*Ευχαριστούμε το θέατρο ΝτόΜ που παραχώρησε τον χώρο της πρόβας για τη φωτογράφιση.

Το άρθρο δημοσιεύθηκε στην έντυπη LiFO.

Θέατρο
0

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

Μπέτυ Βακαλίδου Κόκκινα Φανάρια

Θέατρο / Στο πολύχρωμο και θορυβώδες queer σύμπαν των «Κόκκινων Φαναριών»

Κριτική για την παράσταση «Κόκκινα Φανάρια», που βασίζεται στο ομότιτλο έργο του Αλέκου Γαλανού, σε σκηνοθεσία Βασίλη Μπισμπίκη, στον Τεχνοχώρο Cartel, που έχει παραχωρηθεί από τη Στέγη του Ιδρύματος Ωνάση.
ΛΟΥΙΖΑ ΑΡΚΟΥΜΑΝΕΑ
«Milky Way»: Μια μέρα στον γαλαξία του Βασίλη Κεκάτου

Αποκλειστικό / «Milky Way»: Μια μέρα στα γυρίσματα της νέας σειράς του Βασίλη Κεκάτου

Η LiFO επισκέφθηκε τα γυρίσματα της πολυαναμενόμενης μίνι σειράς του βραβευμένου με Χρυσό Φοίνικα σκηνοθέτη, που φιλοδοξεί να αποτελέσει τομή για τα εγχώρια τηλεοπτικά δεδομένα, και μίλησε με τους συντελεστές.
ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΔΙΑΚΟΣΑΒΒΑΣ
CHECK ΤΕΤΑΡΤΗ Οι νέοι, μικροί και ανεξάρτητοι χώροι της Αθήνας

Εικαστικά / Οι νέοι, μικροί και ανεξάρτητοι καλλιτεχνικοί χώροι της Αθήνας

Μια νέα ανεξάρτητη καλλιτεχνική κοινότητα δραστηριοποιείται σε χώρους που φιλοξενούν πολλές και διαφορετικές φωνές, αναδεικνύουν την τέχνη του δρόμου, ασχολούνται με την παραγωγή και την προβολή έργων που σχετίζεται με κοινωνικά ζητήματα, με αφηγήσεις που δεν είναι μονοδιάστατες. Κυρίως όμως θέλει να επικοινωνήσει τις ιδέες της με αμεσότητα.
ΖΩΗ ΠΑΡΑΣΙΔΗ

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Ο Θάνος Παπακωνσταντίνου μέσα στη γοητεία και στον τρόμο του Δράκουλα

Πρώτες Εικόνες / Dracula: Η υπερπαραγωγή που έρχεται το φθινόπωρο στην Αθήνα

Ο Θάνος Παπακωνσταντίνου μιλά αποκλειστικά στη LiFO για την πιο αναμενόμενη παράσταση της επερχόμενης σεζόν, για τη διαχρονική γοητεία του μύθου που φαντάστηκε ο Μπραμ Στόκερ στα τέλη του 19ου αιώνα, για το απόλυτο και το αιώνιο μιας ιστορίας που, όπως λέει, τον «διαλύει».
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Ερωτευμένος με τον Κρέοντα

Θέατρο / Ο Rasche αγάπησε τον Κρέοντα περισσότερο από την Αντιγόνη

«Η εκφορά του λόγου παραδίδεται αμαχητί σε μια άκρατη δραματικότητα, σε ένα υπερπαίξιμο, σε μια βεβιασμένη εμφατικότητα, σε έναν στόμφο παλιακό που θα νόμιζε κανείς πως έχει εξαλειφθεί πλέον. Η σοβαροφάνεια σε όλο το (γοερό) μεγαλείο της». Έτσι ξεκίνησε φέτος η Επίδαυρος.
ΛΟΥΙΖΑ ΑΡΚΟΥΜΑΝΕΑ
Πολεμικοί Ανταποκριτές: Ψάχνοντας την αλήθεια μέσα στο ζόφο του πολέμου

Θέατρο / Πολεμικοί Ανταποκριτές: Ψάχνοντας την αλήθεια μέσα στον ζόφο του πολέμου

Σε μια περίοδο που ο πόλεμος αποτελεί βασικό συστατικό της καθημερινότητάς μας, μια παράσταση εξετάζει όσα μεσολαβούν μεταξύ γεγονότος και πληροφορίας και πώς διαμορφώνουν την τελική καταγραφή και την ιστορική μνήμη.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Η τραγική ιστορία και η άγρια δολοφονία μιας θαρραλέας περφόρμερ

Θέατρο / Η τραγική ιστορία και η άγρια δολοφονία μιας θαρραλέας περφόρμερ

Όταν η Πίπα Μπάκα ξεκίνησε να κάνει oτοστόπ από την Ιταλία για να φτάσει στην Ιερουσαλήμ δεν φαντάστηκε ότι αυτό το ταξίδι-μήνυμα ειρήνης θα κατέληγε στον βιασμό και τη δολοφονία της. Mια παράσταση που θα δούμε στο Φεστιβάλ Αθηνών αναφέρεται στην ιστορία της.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Ο Σίμος Κακάλας ξορκίζει τα χάλια μας με μια κωμωδία γέλιου και αίματος

Θέατρο / Ο Σίμος Κακάλας ξορκίζει τα χάλια μας με μια κωμωδία γέλιου και αίματος

Τα «Κακά σκηνικά» είναι «μια κωμική κόλαση» αφιερωμένη στη ζοφερή ελληνική πραγματικότητα, μια απόδραση από τα χάλια της χώρας, του θεάτρου, του παγκόσμιου γεωπολιτικού γίγνεσθαι, ένα ξόρκι στην κατάθλιψη.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Χρήστος Παπαδόπουλος: «Κάθε μορφή τέχνης χρειάζεται το εσωτερικό βάθος»

Θέατρο / Χρήστος Παπαδόπουλος: «Mε αφορά πολύ το "μαζί"»

Το «τρομερό παιδί» από τη Νεμέα που συμπληρώνει φέτος δέκα χρόνια στη χορογραφία ανοίγει το φετινό 31ο Διεθνές Φεστιβάλ Χορού Καλαμάτας με τους Dance On Ensemble και το «Mellowing», μια παράσταση για τη χάρη και το σθένος της ωριμότητας.  
ΘΟΔΩΡΗΣ ΑΝΤΩΝΟΠΟΥΛΟΣ
Κάνεις χορό γιατί αυτή είναι η μεγάλη σου ανάγκη

Χορός / «Κάνουμε χορό γιατί αυτή είναι η μεγάλη μας ανάγκη»

Με αφορμή την παράσταση EPILOGUE, ο διευθυντής σπουδών της σχολής της Λυρικής Σκηνής Γιώργος Μάτσκαρης και έξι χορευτές/χορεύτριες μιλούν για το δύσκολο στοίχημα τού να ασχολείται κανείς με τον χορό στην Ελλάδα σήμερα.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Μαρία Κωνσταντάρου: «Ερωτεύτηκα αληθινά στα 58»

Οι Αθηναίοι / Μαρία Κωνσταντάρου: «Δεν παίζω πια γιατί δεν υπάρχουν ρόλοι για την ηλικία μου»

Μεγάλωσε χωρίς τη μάνα της, φώναζε «μαμά» μια θεία της, θυμάται ακόμα τις παιδικές της βόλτες στον βασιλικό κήπο. Όταν είπε πως θέλει να γίνει ηθοποιός, ο πατέρας της είπε «θα σε σφάξω». Η αγαπημένη ηθοποιός που έπαιξε σε μερικές από τις σημαντικότερες θεατρικές παραστάσεις αλλά και ταινίες της εποχής της είναι η Αθηναία της εβδομάδας.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Ο Γιάννος Περλέγκας ανεβάζει τον «Κατσούρμπο» του Χορτάτση

Θέατρο / Γιάννος Περλέγκας: «Ο Κατσούρμπος μας είναι μια απόπειρα να γίνουμε πιο αθώοι»

Ο Γιάννος Περλέγκας σκηνοθετεί το έργο του Χορτάτση στο πλαίσιο του στο πλαίσιο του Κύκλου Ρίζες του Φεστιβάλ Αθηνών. Τον συναντήσαμε στις πρόβες όπου μας μίλησε για την αξία του Κρητικού συγγραφέα και του έργου του και την ανάγκη για περισσότερη λαϊκότητα στο θέατρο. Κάτι που φιλοδοξεί να μας δώσει με αυτό το ανέβασμα.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Βασίλης Παπαβασιλείου

Απώλειες / Βασίλης Παπαβασιλείου (1949-2025): Ένας σπουδαίος διανοητής του ελληνικού θεάτρου

«Αυτό, λοιπόν, το οφείλω στο θέατρο: τη σωτηρία από την κακομοιριά μου»: Ο σκηνοθέτης, μεταφραστής, ηθοποιός και δάσκαλος Βασίλης Παπαβασιλείου πέθανε σε ηλικία 76 ετών.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
ΕΠΕΞ ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΓΚΟΤΣΟΠΟΥΛΟΣ

Θέατρο / Δημήτρης Γκοτσόπουλος: «Ήμουν ένα αγρίμι που είχε κατέβει από τα βουνά»

Ο ταλαντούχος ηθοποιός φέτος ερμηνεύει τον Νεοπτόλεμο στον «Φιλοκτήτη» του Σοφοκλή. Πώς κατάφερε από ένα αγροτικό περιβάλλον να πρωταγωνιστήσει σε μεγάλες τηλεοπτικές επιτυχίες και γιατί πέρασε ένα ολόκληρο καλοκαίρι στην Πολύαιγο, διαβάζοντας «Βάκχες»;
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
Γιάννης Χουβαρδάς: «Το κοινό που έρχεται να σε δει είναι ο καθρέφτης σου»

Θέατρο / Γιάννης Χουβαρδάς: «Το κοινό που έρχεται να σε δει είναι ο καθρέφτης σου»

Ο κορυφαίος Έλληνας σκηνοθέτης διασκευάζει φέτος τις τραγωδίες του Οιδίποδα σε ένα ενιαίο έργο και μιλά στη LiFO, για το πώς η μοίρα είναι μια παρεξηγημένη έννοια, ενώ σχολιάζει το αφήγημα περί «καθαρότητας» της Επιδαύρου, καθώς και τις ακραίες αντιδράσεις που έχει δεχθεί από το κοινό.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
ΓΙΑ 28 ΜΑΙΟΥ Elena Souliotis: Η Ελληνίδα που θα γινόταν η επόμενη Κάλλας 

Θέατρο / Elena Souliotis: Η Ελληνίδα που θα γινόταν η επόμενη Κάλλας 

Σαν σήμερα, το 1943, γεννήθηκε η Ελληνίδα σοπράνο που διέπρεψε για μια ολόκληρη δεκαετία στην Ευρώπη και την Αμερική, αλλά κάηκε εξαιτίας μιας σειράς ιδιαίτερα απαιτητικών ρόλων, τους οποίους ερμήνευσε πολύ νωρίς. Ο κόντρα τενόρος Άρης Χριστοφέλλης, ένας από τους λίγους στην Ελλάδα που γνωρίζουν σε βάθος την πορεία της, περιγράφει την άνοδο και την πτώση της.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
Δημήτρης Καπουράνης: «Το αόρατο νήμα που ενώνει τα παιδιά μεταναστών είναι το πένθος»

Θέατρο / Δημήτρης Καπουράνης: «Το αόρατο νήμα που ενώνει τα παιδιά μεταναστών είναι το πένθος»

Από τους Αγίους Σαράντα της Αλβανίας μέχρι τη σκηνή του Εθνικού Θεάτρου, η ζωή του βραβευμένου ηθοποιού, τραγουδιστή και σεναριογράφου είναι μια διαρκής προσπάθεια συμφιλίωσης με την απώλεια. Η παράσταση «Μια άλλη Θήβα» τον καθόρισε, ενώ ο ρόλος του στο «Brokeback Mountain» τού έσβησε κάθε ομοφοβικό κατάλοιπο. Δηλώνει πως αυτό που τον ενοχλεί βαθιά είναι η αδράνεια απέναντι σε όσα συμβαίνουν γύρω μας.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ
Μιχαήλ Μαρμαρινός: Το έπος μάς έμαθε να αναπνέουμε ΟΙ ΥΠΟΛΟΙΠΟΙ ΑΡΚΕΤΟΙ ΤΙΤΛΟΙ ΣΤΟ ΤΕΛΟΣ

Θέατρο / Μιχαήλ Μαρμαρινός: «Από μια κοινωνία της αιδούς, γίναμε μια κοινωνία της ξεδιαντροπιάς»

Με τη νέα του παράσταση, ο Μιχαήλ Μαρμαρινός επιστρέφει στην Οδύσσεια και στον Όμηρο και διερευνά την έννοια της φιλοξενίας. Αναλογίζεται το «απύθμενο θράσος» της εποχής μας, εξηγεί τη στενή σχέση του έπους με το βίωμα και το θαύμα που χάσαμε και παραμένει σχεδόν σιωπηλός για τη νέα του θέση ως καλλιτεχνικός διευθυντής του Φεστιβάλ Αθηνών.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
13 λόγοι για να πάμε φέτος στο Φεστιβάλ Αθηνών Επιδαύρου

Θέατρο / 13 λόγοι για να πάμε φέτος στο Φεστιβάλ Αθηνών Επιδαύρου

Τέχνη με φαντασία, αστείρευτη δημιουργία, πρωτοποριακές προσεγγίσεις: ένα επετειακό, εορταστικό, πολυσυλλεκτικό πρόγραμμα για τα 70 χρόνια του Φεστιβάλ Αθηνών Επιδαύρου μέσα από 83 επιλογές από το θέατρο, τη μουσική και τον χορό.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ