ΦΩΤΙΕΣ ΤΩΡΑ

Στο πολύχρωμο και θορυβώδες queer σύμπαν των «Κόκκινων Φαναριών»

Μπέτυ Βακαλίδου Κόκκινα Φανάρια Facebook Twitter
Η επιβλητική, παγωμένη εξωτερικά, αλλά τόσο φορτισμένη από το πένθος και το τραύμα φωνή της Μπέτυς Βακαλίδου υψώνεται ως ακλόνητος φάρος αλήθειας που ξορκίζει φευγαλέα την προηγηθείσα κακοφωνία. Φωτ.: Γιώργος Καλφαμανώλης
0

Ένα πολύχρωμο και θορυβώδες πλήθος φωνών και σωμάτων κατοικεί το σύμπαν των Κόκκινων Φαναριών, το οποίο παρουσιάζεται, τώρα, όπως και τότε, ως μια φουκοϊκή «ετεροτοπία παρέκκλισης», ένας χώρος-καταφύγιο για άτομα που διαφεύγουν ποικιλοτρόπως τον Κανόνα.

Οι εκδιδόμενες του πρωτότυπου έργου του Αλέκου Γαλανού εδώ έχουν μετατραπεί σε τρανς σεξεργάτριες, πρόσωπα που επαναστάτησαν ενάντια στον κανόνα του βιολογικού φύλου και πασχίζουν τώρα είτε να επιβιώσουν οικονομικά είτε να επουλώσουν τραύματα του παρελθόντος, επιδιώκοντας πεισματικά, με όποιον τρόπο μπορούν, την πραγμάτωση της Επιθυμίας τους.

Η τρανς Κατερίνα (Δημήτρης Παπάζογλου) καθαρίζει τις τουαλέτες και υφίσταται κακοποίηση, αλλά, στο ενδιάμεσο, ερμηνεύει αριστοτεχνικά το «Τολμώ» της Μαρινέλλας ή αναπολεί τα νιάτα της στην «Ωραία Ύδρα», το κέντρο στην Κολοκυνθού, όπου σύχναζαν όλα τα enfants gâtés της εποχής («παπατζήδες, λαχαναγορίτες, τσόλια του υποκόσμου, πουτάνες με τους νταβατζήδες τους, κολομπαράδες κ.ά.») για ν’ ακούσουν την Μπέλλου, να γλεντήσουν και να τσακωθούν.

Η Άννα (Μάρα Ζαλώνη) ονειρεύεται να ολοκληρώσει τη φυλομετάβαση και το αποφασίζει χάρη στην ενθάρρυνση του Νικόλα (Γιώργος Σιδέρης), ο οποίος υπόσχεται να συνεχίσει να την αγαπά «ακόμη και με αιδοίο». Εξαρτημένη συναισθηματικά από τον Ντορή (Λευτέρης Αγουρίδας), πωρωμένο χαρτοπαίχτη που την απομυζά οικονομικά, η Μαρίνα (Μάνος Καζαμίας) αδυνατεί να διανοηθεί τη ζωή της χωρίς εκείνον.

Οι ερμηνείες των πρωταγωνιστών, στη συντριπτική πλειοψηφία τους, εκτονώνονται στην επιφάνεια, στο «γράμμα» του συναισθήματος, φράζοντας, μέσω του εντυπωσιασμού, κάθε πιθανότητα καταβύθισης εκεί όπου κατοικεί η οδύνη.

Παιδί διαλυμένης οικογένειας, με κακοποιητικό πατέρα και τοξικοεξαρτημένο αδελφό, ο Δημήτρης (Δημ. Γαλάνης) εναποθέτει όλες τις ελπίδες ψυχικής ανάρρωσής του στη νεαρή Ρόζα (Ερατώ Αγγουράκη), που τον επισκέπτεται ολοένα και πιο τακτικά στα «Κόκκινα Φανάρια». Η όμορφη Ελένη (Ελεονώρα Αντωνιάδου), «η πριγκιπέσα», όπως την αποκαλούν κοροϊδευτικά, εκβιαστικά παρατημένη στο μαγαζί ως «ενέχυρο», ζει με τον φόβο αποκάλυψης του μυστικού της στον Πέτρο (Διονύσης Κοκκοτάκης).

Κόκκινα Φανάρια Facebook Twitter
Εξαρτημένη συναισθηματικά από τον Ντορή, η Μαρίνα (Μάνος Καζαμίας) αδυνατεί να διανοηθεί τη ζωή της χωρίς εκείνον. Η νεοαφιχθείσα, κυνηγημένη Μυρσίνη (Στέλιος Τυριακίδης) μετατρέπεται με ταχύτατους ρυθμούς σε αδίστακτη λέαινα. Φωτ.: Γιώργος Καλφαμανώλης

Η νεοαφιχθείσα, κυνηγημένη Μυρσίνη (Στέλιος Τυριακίδης) μετατρέπεται με ταχύτατους ρυθμούς σε αδίστακτη λέαινα, αποφασισμένη όχι μόνο να επιβιώσει αλλά και να μεγαλουργήσει πατώντας επί σωμάτων. Τέλος, η ιδιοκτήτρια του κλαμπ, η τρομερί μαντάμ Παρί (Μπέττυ Βακαλίδου), ηγείται της αγέλης της με την πυγμή ενός έμπειρου, σκληρού ηγεμόνα που γνωρίζει καλά πώς να καταπνίγει κάθε απόπειρα αμφισβήτησης της κυριαρχίας του.

Αν στην ταινία του ο Βασίλης Γεωργιάδης επιλέγει «να αποφύγει τη νατουραλιστική παρουσίαση του κόσμου των ιερόδουλων, υπαινισσόμενος μόνο τη χυδαία πραγματικότητα» ¹, θα λέγαμε ότι ο σκηνοθέτης της παρούσας παράστασης φιλοδοξεί, μέσω της διασκευής του (με τον Χρήστο Νικολόπουλο), ακριβώς το αντίθετο: να αποφύγει, δηλαδή, κάθε εξωραϊσμό των πλασμάτων του περιθωρίου και να τα παρουσιάσει σε όλο το αμφιλεγόμενο μεγαλείο τους.

Έτσι, στο πνεύμα αυτό, το αδιάκοπο υβρεολόγιο, οι γατοκαβγάδες και οι αλληλοεξευτελισμοί εναλλάσσονται με στιγμές στοργικής συμπαράστασης και αλληλοενδυνάμωσης που απαλύνουν την ένταση του αδιεξόδου και της αδικίας. Καμία διάθεση αγιοποίησης αλλά ούτε και επίκρισης, θα έλεγε κανείς∙ ας αφήσουμε την πυκνή, αδάμαστη γοητεία της πολυπλοκότητας να αναδυθεί και όλα θα πάρουν τη θέση τους.

Ωραίο θα ήταν αυτό, μόνο που εδώ, αντί για πολυπλοκότητα, συναντούμε το κακέκτυπό της, τη σύγχυση. Ένα πελώριο κύμα υστερίας ποτίζει και διαβρώνει τα πάντα στο πέρασμά του. Οι φωνές, οι τσιρίδες, τα σφυρίγματα και τα ξεκατινιάσματα που μαστίζουν τη σκηνική δράση δεν θα προκαλούσαν, ίσως, τόση δυσφορία, αν δεχόμασταν ότι υπηρετούν την προσπάθεια μιας ρεαλιστικής αναπαράστασης της ατμόσφαιρας που επικρατεί σε ανάλογους χώρους εργασίας και συνύπαρξης.

Κόκκινα Φανάρια Facebook Twitter
Η όμορφη Ελένη (Ελεονώρα Αντωνιάδου), «η πριγκιπέσα», όπως την αποκαλούν κοροϊδευτικά. Φωτ.: Γιώργος Καλφαμανώλης

Αυτό που ξεπερνάει πραγματικά τις αντοχές μας, όμως, είναι ότι κάτω απ’ όλα αυτά κρύβεται μια εξίσου εκκωφαντική απουσία οποιουδήποτε είδους ψυχικής αυθεντικότητας ή ευαλωτότητας.

Οι ερμηνείες των πρωταγωνιστών, στη συντριπτική πλειοψηφία τους, εκτονώνονται στην επιφάνεια, στο «γράμμα» του συναισθήματος, φράζοντας, μέσω του εντυπωσιασμού, κάθε πιθανότητα καταβύθισης εκεί όπου κατοικεί η οδύνη: ακόμη και όταν εκφράζουν την ανάγκη των κεντρικών ηρωίδων για αποδοχή και αγάπη, μοιάζουν να παπαγαλίζουν κούφια λόγια χωρίς αντίκρισμα – τόσο πολύ έχει «τσιτώσει» η φωνή και το σώμα τους από την αγωνία της εξωτερικής προσέγγισης ενός ρεαλιστικού(;) προτύπου, ώστε αδυνατούν να εκπέμψουν οποιαδήποτε συγκίνηση.

Από τη μια το επικάλυμμα ωμότητας ενός άψυχου, εφετζίδικου ρεαλισμού, από την άλλη η ελαφρότητα της καρικατούρας και η νοστιμιά της κωμωδίας (ο Μάνος Καζαμίας, σε μόνιμο ενεργειακό κρεσέντο, κάνει το παν για να προκαλέσει το γέλιο μας ως Μαρίνα), οι ατάκες cult σαπουνόπερας («Μ’ εκανες να χαϊδεύω έναν άντρα; Μ’ έκανες πούστη; Δεν είμαι πούστης εγώ, Ελένη!») και οι στριγγλιές της διπρόσωπης Ρόζας, που ομολογεί πως οι συχνές επισκέψεις της στα «Κόκκινα Φανάρια» δεν πυροδοτούνταν από τον έρωτά της για τον δύσμοιρο, ψυχικά κατεστραμμένο Δημήτρη αλλά από την αγωνία της να αποδώσει σωστά τον ρόλο της σεξεργάτριας σε μια παράσταση όπου συμμετέχει, βρισκόμαστε διαρκώς σε θολά νερά, θολών προθέσεων και ακόμη πιο θολών αποτελεσμάτων, που αγγίζουν το όριο της παρωδίας.

Κόκκινα Φανάρια Facebook Twitter
Παιδί διαλυμένης οικογένειας, με κακοποιητικό πατέρα και τοξικοεξαρτημένο αδελφό, ο Δημήτρης (Δημ. Γαλάνης) εναποθέτει όλες τις ελπίδες ψυχικής ανάρρωσής του στη νεαρή Ρόζα (Ερατώ Αγγουράκη). Φωτ.: Γιώργος Καλφαμανώλης

Σποραδική ανακούφιση μέσα σε αυτό το πανδαιμόνιο έρχεται να προσφέρει ο Δημήτρης Παπάζογλου/Κατερίνα σε ρόλο κονφερασιέ: οι γλαφυρές αφηγήσεις του για το «Μετρό», τον «Κουράδα», τη «Χαβάη» και όλες τις παρεκκλίνουσες ετεροτοπίες του παρελθόντος, εκεί όπου έρρεε «μια διάχυτη αίσθηση αμαρτίας και ελευθερίας» και τα τεκνά χόρευαν μπλουζ με την Τσικίτα, τη Σεχραζάτ και την Καρίνα μέσα σε ατμόσφαιρα παζολινική, υμνούν με γλαφυρή νοσταλγία τον αλλοτινό εξωτισμό και τη λαγνεία της αθηναϊκής νύχτας, που μοιάζουν να έχουν χαθεί ανεπιστρεπτί.

Και κάπως έτσι, μετά από δύο ώρες εξάντλησης και προσμονής, πραγματοποιείται ξαφνικά ένα μικρό θαύμα: ο καθηλωτικός μονόλογος της Μπέττυς Βακαλίδου έρχεται να καταδείξει την άλλη, τη σκοτεινή και βάναυση όψη του σύμπαντος που περιέγραψε η Κατερίνα.

Πρόκειται για μια συγκλονιστική μαρτυρία, μια επώδυνη καταγραφή της ιστορίας της βίας και του αποκλεισμού που υπέστησαν οι τρανς στους δρόμους, στα σοκάκια αλλά και στην πολιτικοκοινωνική σφαίρα της πόλης τις τελευταίες δεκαετίες του περασμένου αιώνα: ανελέητο κυνηγητό από τις Αρχές, ξυλοδαρμοί, εξευτελισμοί, προσαγωγές, πρόστιμα, και, μεταγενέστερα, άνανδρες επιθέσεις στη Συγγρού, γιαουρτώματα, ληστείες, βιασμοί – δεν υπάρχει κακοποιητική συμπεριφορά που να μην εκδηλώθηκε εις βάρος «του καινούργιου (τότε) φρούτου που λεγόταν τραβεστί».

Ο ονομαστικός κατάλογος των θυμάτων που βρέθηκαν στραγγαλισμένες, μαχαιρωμένες, καμένες ή σακατεμένες συμπληρώνεται από τις τραγικές περιπτώσεις όσων ξεψύχησαν άστεγες, επειδή κανένας δεν τους νοίκιαζε ένα σπίτι ή επειδή οδηγήθηκαν μοιραία, μετά από τόση αναλγησία και απόρριψη, στην παράνοια και στα ψυχιατρεία.

Κόκκινα Φανάρια Facebook Twitter
Φωτ.: Γιώργος Καλφαμανώλης
Κόκκινα Φανάρια Facebook Twitter
Φωτ.: Γιώργος Καλφαμανώλης

«Γίναμε σκληρές. Αναγκαστικά [...] Υπερβολικές, ίσως, άδικες καμιά φορά, εξωφρενικές, τρελές, καχύποπτες, ίσως, αλλά πάντα γενναίες. Δεν είχαμε επιλογή: Έπρεπε να επιζήσουμε»: η επιβλητική, παγωμένη εξωτερικά, αλλά τόσο φορτισμένη από το πένθος και το τραύμα φωνή της ηθοποιού υψώνεται ως ακλόνητος φάρος αλήθειας που ξορκίζει φευγαλέα την προηγηθείσα κακοφωνία.

Ετούτη, τη μοναδική φορά όπου η παράσταση συντονίζεται αβίαστα με την queer οπτική, μπαίνουν, ως διά μαγείας, όλα στη θέση τους. Η σύγχυση εξαφανίζεται... Όσα προηγήθηκαν αποκαλύπτονται τώρα ως αποκυήματα μιας απλουστευτικής cishet* ματιάς, αυτής του σκηνοθέτη, που αρκέστηκε πανηγυρικά στην αναπαραγωγή όλων των ευανάγνωστων, εξωτερικών «σημείων» του κόσμου που επιχειρεί ν’ αναβιώσει θεατρικά.

Είναι κοινή μας ανάγκη να δούμε άλλα σώματα και να συναντήσουμε άλλες επιθυμίες επί σκηνής, δεν είμαι καθόλου σίγουρη όμως ότι τέτοιου είδους επιπόλαιες, σχεδόν λαϊκίστικες προσεγγίσεις συνεισφέρουν σε αυτόν τον σκοπό. Ας μην καταδικάσουμε το queer σε υστερικές αναπαραστάσεις στερημένες συναισθηματικού βάρους και υπόστασης∙ γιατί ξέρουμε πολύ καλά ότι το queer σαλεύει ανήσυχο κάτω από τις κυριαρχίες, αντιστεκόμενο από τη φύση του σε οτιδήποτε φυλακίζει την ευαισθησία του σε μονοσήμαντα σχήματα.

Δημήτρης Παπάζογλου/Κατερίνα Facebook Twitter
Σποραδική ανακούφιση μέσα σε αυτό το πανδαιμόνιο έρχεται να προσφέρει ο Δημήτρης Παπάζογλου/Κατερίνα σε ρόλο κονφερασιέ. Φωτ.: Γιώργος Καλφαμανώλης
Κόκκινα Φανάρια Facebook Twitter
Mετά από δύο ώρες εξάντλησης και προσμονής, πραγματοποιείται ξαφνικά ένα μικρό θαύμα: ο καθηλωτικός μονόλογος της Μπέττυς Βακαλίδου. Φωτ.: Γιώργος Καλφαμανώλης

______

1. Α. Μοσχοβάκης, «Από το παλιό στο καινούριο», στο Σολδάτος Γ., Κυριακίδης Α.(επιμ.), 40ό Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης, Βασίλης Γεωργιάδης, εκδ. ΦΚΘ, Πανελλήνια Ένωση Κριτικών Κινηματογράφου και Αιγόκερως

*cisgender+heterosexual

Κόκκινα Φανάρια

Μια παράσταση βασισμένη στα «Κόκκινα Φανάρια» του Αλέκου Γαλανού

Σκηνοθεσία: Βασίλης Μπισμπίκης

Διασκευή-δραματουργία: Βασίλης Μπισμπίκης, Χρήστος Νικολόπουλος

Σκηνικά-Κοστούμια: Κένι ΜακΛέλαν

Επιμέλεια κίνησης: Αγγέλα Πατσέλη

Σχεδιασμός ήχου: Μάνος Πατεράκης

Μουσικό θέμα έναρξης (διασκευή): Τάσος Σωτηράκης

Φωτισμοί: Λάμπρος Παπούλιας

Μακιγιάζ-σχεδιασμός χτενισμάτων: Γιάννης Παμούκης

Ειδικά εφέ: Προκόπης Βλασσερός

Βοηθός σκηνοθέτη: Διονύσης Κοκκοτάκης

Ηχολήπτης: Βασίλης Καραγιάννης

Φωτογραφίες: Γιώργος Καλφαμανώλης

Διεύθυνση παραγωγής: Φαίη Τζήμα

Υπεύθυνη επικοινωνίας Cartel Τεχνοχώρος: Μαρίκα Αρβανιτοπούλου

Παίζουν (αλφαβητικά): Ερατώ Αγγουράκη, Λευτέρης Αγουρίδας, Ελεονώρα Αντωνιάδου, Μπέττυ Βακαλίδου, Δημήτρης Γαλάνης, Γιανμάζ Ερντάλ, Μάρα Ζαλώνη, Μάνος Καζαμίας, Διονύσης Κοκκοτάκης, Δημήτρης Παπάζογλου, Αγγέλα Πατσέλη, Γιώργος Σιδέρης, Τάσος Σωτηράκης, Στέλιος Τυριακίδης, Πουριά Χοσσεϊνί

Cartel Τεχνοχώρος

Στο Παλιό Μηχανουργείο που έχει παραχωρηθεί από τη Στέγη του Ιδρύματος Ωνάση

Λεγάκη 7, περιοχή Αγ. Ιωάννη Ρέντη, 6939 898258

Κάθε Σάββατο & Κυριακή στις 21:00 και κάθε Δευτέρα στις 20:00 (από τη Δευτέρα 7/2)

Έως 17/4

Η παράσταση είναι κατάλληλη για θεατές άνω των 17 ετών

Θέατρο
0

ΦΩΤΙΕΣ ΤΩΡΑ

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

Βασίλης Μπισμπίκης: «Όταν κρύωνα στην Ομόνοια οι τρανς με βοήθησαν»

Θέατρο / Βασίλης Μπισμπίκης: «Όταν κρύωνα στην Ομόνοια, οι τρανς με βοήθησαν»

Έναν φόρο τιμής σε πρόσωπα από το περιθώριο που τον βοήθησαν στο παρελθόν θα παρουσιάσει ο Βασίλης Μπισμπίκης, με τη σύγχρονη, drag διασκευή στα «Κόκκινα Φανάρια» που ετοιμάζει στον Τεχνοχώρο Cartel – παρακολουθήσαμε σε αποκλειστικότητα την πρόβα της πολυαναμενόμενης παράστασης.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Η Μπέττυ, πρώτη mainstream Ελληνίδα τρανς, διαβάζει σελίδες από την Αυτοβιογραφία της

Αναγνώσεις / Η Μπέττυ, πρώτη γνωστή Ελληνίδα τρανς γυναίκα, διαβάζει σελίδες από την αυτοβιογραφία της

Πολύ πριν τις ορολογίες τρανς και ρευστότητα φύλου, υπήρχε η «τραβεστί» Μπέττυ. Την καλέσαμε στο στούντιο του LiFO για να διαβάσει σελίδες από το πολύκροτο βιβλίο της «Μπέττυ», που είχε σκανδαλίσει το πανελλήνιο, στο πλαίσιο της δεύτερης Λέσχης Ανάγνωσης που έχει ως θέμα τις «Μεταμορφώσεις».

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Μπομπ Γουίλσον

Απώλειες / Μπομπ Γουίλσον (1941-2025): Το προκλητικό του σύμπαν ήταν ένα και μοναδικό

Μεγάλωσε σε μια κοινότητα όπου το θέατρο θεωρούνταν ανήθικο. Κι όμως, με το ριζοσπαστικό του έργο σφράγισε τη σύγχρονη τέχνη του 20ού αιώνα, σε παγκόσμιο επίπεδο. Υποκλίθηκε πολλές φορές στο αθηναϊκό κοινό – και εκείνο, κάθε φορά, του ανταπέδιδε την τιμή.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
H ανάληψη του Οιδίποδα αναβάλλεται επ’ αόριστον

Θέατρο / H ανάληψη του Οιδίποδα αναβάλλεται επ’ αόριστον

Ο «Οιδίποδας» του Γιάννη Χουβαρδά συνενώνει τον «Τύραννο» και τον «Επί Κολωνώ» σε μια παράσταση, παίρνοντας τη μορφή μιας πυρετώδους ανασκαφής στο πεδίο του ασυνείδητου - Κριτική της Λουίζας Αρκουμανέα.
ΛΟΥΙΖΑ ΑΡΚΟΥΜΑΝΕΑ
Ζιλιέτ Μπινός: Η Ιουλιέτα των Πνευμάτων στην Επίδαυρο

Θέατρο / Ζιλιέτ Μπινός: Η Ιουλιέτα των Πνευμάτων στην Επίδαυρο

Η βραβευμένη με Όσκαρ ηθοποιός προσπαθεί να παραμείνει συγκεντρωμένη μέχρι την κάθοδό της στο αργολικό θέατρο. Παρ’ όλα αυτά, βρήκε τον χρόνο να μας μιλήσει για τους γυναικείους ρόλους που τη συνδέουν με την Ελλάδα και για τη σημασία της σιωπής.
ΘΟΔΩΡΗΣ ΚΟΥΤΣΟΓΙΑΝΝΟΠΟΥΛΟΣ
Όλα όσα ζήσαμε στο 79ο Φεστιβάλ της Αβινιόν: από το «La Distance» του Ροντρίγκες έως τη μεγάλη επιτυχία του Μπανούσι

Θέατρο / Όλα όσα ζήσαμε στο 79ο Φεστιβάλ της Αβινιόν

Οι θερμές κριτικές της «Liberation» και της «Le Monde» για το «ΜΑΜΙ» του Μπανούσι σε παραγωγή της Στέγης του Ιδρύματος Ωνάση είναι απλώς μια λεπτομέρεια μέσα στις απανωτές εκπλήξεις που έκρυβε το πιο γνωστό θεατρικό φεστιβάλ στον κόσμο.
ΤΙΝΑ ΜΑΝΔΗΛΑΡΑ
Κωνσταντίνος Ζωγράφος: Ο «Ορέστης» του Τερζόπουλου

Θέατρο / Κωνσταντίνος Ζωγράφος: «Ο Τερζόπουλος σου βγάζει τον καλύτερό σου εαυτό»

Ο νεαρός ηθοποιός που πέρυσι ενσάρκωσε τον Πυλάδη επιστρέφει φέτος ως Ορέστης. Με μια ήδη πλούσια διαδρομή στο θέατρο δίπλα σε σημαντικούς δημιουργούς, ετοιμάζει ένα νέο έργο εμπνευσμένο από το Νεκρομαντείο του Αχέροντα.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
«Μάλιστα κύριε Ζαμπέτα»: Αξίζει η παράσταση για τον «μάγκα» του ελληνικού πενταγράμμου;

The Review / «Μάλιστα κύριε Ζαμπέτα»: Αξίζει η παράσταση για τον «μάγκα» του ελληνικού πενταγράμμου;

Με αφορμή την παράσταση γι’ αυτόν τον αυθεντικό δημιουργό που τις δεκαετίες του 1950 και του 1960 μεσουρανούσε, ο Χρήστος Παρίδης και η Βένα Γεωργακοπούλου σχολιάζουν τον αντίκτυπό του στο κοινό σήμερα.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
«Οιδίπους Τύραννος» και «Οιδίπους επί Κολωνώ» του Σοφοκλή: Η άνοδος, πτώση και η αποθέωση

Αρχαίο Δράμα Explained / «Οιδίπους Τύραννος» και «Οιδίπους επί Κολωνώ» του Σοφοκλή: Η άνοδος, η πτώση και η αποθέωση

Τι μας μαθαίνει η ιστορία του Οιδίποδα, ενός ανθρώπου που έχει τα πάντα και τα χάνει εν ριπή οφθαλμού; Η κριτικός θεάτρου Λουίζα Αρκουμανέα επιχειρεί μια θεωρητική ανάλυση του έργου του Σοφοκλή.
ΛΟΥΙΖΑ ΑΡΚΟΥΜΑΝΕΑ
Αλίκη Βουγιουκλάκη: Στη ζωή έσπαγε τα ταμπού, στο θέατρο τα ταμεία

Θέατρο / Αλίκη Βουγιουκλάκη: Πώς έσπαγε τα ταμεία στο θέατρο επί 35 χρόνια

Για δεκαετίες έχτισε, με το αλάνθαστο επιχειρηματικό της ένστικτο, μια σχέση με το θεατρικό κοινό που ακολουθούσε υπνωτισμένο τον μύθο της εθνικής σταρ. Η πορεία της ως θιασάρχισσας μέσα από παραστάσεις-σταθμούς και τις μαρτυρίες συνεργατών της.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
Νίκος Καραθάνος: «Εμείς είμαστε οι χώρες, τα κείμενα, οι πόλεις, εμείς είμαστε οι μύθοι»

Θέατρο / Νίκος Καραθάνος: «Εμείς είμαστε οι χώρες, τα κείμενα, οι πόλεις, εμείς είμαστε οι μύθοι»

Στον πολυαναμενόμενο «Οιδίποδα» του Γιάννη Χουβαρδά, ο Νίκος Καραθάνος επιστρέφει, 23 χρόνια μετά, στον ομώνυμο ρόλο, ακολουθώντας την ιστορία από το τέλος προς την αρχή και φωτίζοντας το ανθρώπινο βάθος μιας τραγωδίας πιο οικείας απ’ όσο νομίζουμε.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Ένα δώρο που άργησε να φτάσει

Θέατρο / «Κοιτάξτε πώς φέρονταν οι αρχαίοι στους ξένους! Έτσι πρέπει να κάνουμε κι εμείς»

Ένα δώρο που έφτασε καθυστερημένα, μόλις είκοσι λεπτά πριν το τέλος της παράστασης - Κριτική της Λουίζας Αρκουμανέα για το «ζ-η-θ, ο Ξένος» σε σκηνοθεσία Μιχαήλ Μαρμαρινού.
ΛΟΥΙΖΑ ΑΡΚΟΥΜΑΝΕΑ
Η Κασσάνδρα της Έβελυν Ασουάντ σημάδεψε το φετινό καλοκαίρι

Θέατρο / Η Κασσάνδρα της Έβελυν Ασουάντ σημάδεψε την «Ορέστεια»

Η «Ορέστεια» του Θεόδωρου Τερζόπουλου συζητήθηκε όσο λίγες παραστάσεις: ενθουσίασε, προκάλεσε ποικίλα σχόλια και ανέδειξε ερμηνείες υψηλής έντασης και ακρίβειας. Ξεχώρισε εκείνη της Έβελυν Ασουάντ, η οποία, ως Κασσάνδρα, ερμήνευσε ένα αραβικό μοιρολόι που έκανε πολλούς να αναζητήσουν το όνομά της. Το φετινό καλοκαίρι, η παράσταση επιστρέφει στη Θεσσαλονίκη, στους Δελφούς και στο αρχαίο θέατρο Φιλίππων.
M. HULOT
Η Λίνα Νικολακοπούλου υπογράφει και σκηνοθετεί τη μουσικοθεατρική παράσταση «Χορικά Ύδατα»

Θέατρο / «Χορικά Ύδατα»: Ο έμμετρος κόσμος της Λίνας Νικολακοπούλου επιστρέφει στη σκηνή

Τραγούδια που αποσπάστηκαν από το θεατρικό τους περιβάλλον επιστρέφουν στην πηγή τους, σε μια σκηνική τελετουργία γεμάτη εκπλήξεις που φωτίζει την τεράστια καλλιτεχνική παρακαταθήκη της στιχουργού.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
«Το ημέρωμα της στρίγγλας»: Ήταν ο Σαίξπηρ μισογύνης;

The Review / «Το ημέρωμα της στρίγγλας»: Ήταν ο Σαίξπηρ μισογύνης;

Γιατί εξακολουθεί να κερδίζει το σύγχρονο κοινό η διάσημη κωμωδία του Άγγλου βάρδου κάθε φορά που ανεβαίνει στη σκηνή; Ο Χρήστος Παρίδης και η Βένα Γεωργακοπούλου συζητούν με αφορμή την παράσταση που σκηνοθετεί η Εύα Βλασσοπούλου.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
«Darkest White»: Ένα σύμπαν που εξερευνά την ανθεκτικότητα και τη δύναμη της γυναίκας 

Θέατρο / «Darkest White»: Ο εμφύλιος από την πλευρά των χαμένων

Το έργο της Δαφίν Αντωνιάδου που θα δούμε στο Φεστιβάλ Αθηνών, εξερευνά μέσω προσωπικών και ιστορικών αναμνήσεων και μέσα από την ανθεκτικότητα και τη δύναμη της γυναικείας παρουσίας, ιστορίες εκτοπισμού και επιβίωσης. 
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Beytna: Μια παράσταση χορού που είναι στην ουσια ένα τραπέζι με φίλους

Φεστιβάλ Χορού Καλαμάτας / Beytna: Μια παράσταση χορού που είναι στην ουσία ένα τραπέζι με φίλους

Ο σπουδαίος λιβανέζος χορευτής και χορογράφος Omar Rajeh, επιστρέφει με την «Beytna», μια ιδιαίτερη περφόρμανς με κοινωνικό όσο και γαστριμαργικό αποτύπωμα, που θα παρουσιαστεί στο πλαίσιο του φετινού 31ου Διεθνούς Φεστιβάλ Χορού Καλαμάτας.
ΘΟΔΩΡΗΣ ΑΝΤΩΝΟΠΟΥΛΟΣ
Η νύφη και το «Καληνύχτα, Σταχτοπούτα»

Θέατρο / Η Καρολίνα Μπιάνκι παίρνει το ναρκωτικό του βιασμού επί σκηνής. Τι γίνεται μετά;

Μια παράσταση-περφόρμανς που μέσα από έναν εξαιρετικά πυκνό και γοητευτικό λόγο, ένα κολάζ από εικόνες, αναφορές, εξομολογήσεις, όνειρα και εφιάλτες μάς κάνει κοινωνούς μιας ακραίας εμπειρίας, χωρίς να σοκάρει.
ΛΟΥΙΖΑ ΑΡΚΟΥΜΑΝΕΑ