«Κομμώτριες / Μεταπολίτευση» του Μ. Μαρμαρινού: Ωδή σε μια εποχή ανεξήγητη, ζοφερή και αστεία

Κομμώτριες | Μεταπολίτευση: Ωδή σε μια εποχή ανεξήγητη, ατέλειωτη, ζοφερή και αστεία Facebook Twitter
Οι Κομμώτριες | Μεταπολίτευση διερευνούν την ταυτότητά μας, είκοσι χρόνια αργότερα μέσα από σκηνές σπαρακτικές και κωμικοτραγικές. Φωτο: Γιώργος Καπλανίδης
0

Έχουμε κάτσει για την παράσταση στη δεύτερη σειρά, απέναντί μας, σε ένα μακρύ τραπέζι, σειρά τα μισοάδεια ποτήρια που έχουν απομείνει από προηγούμενα γλέντια, τα αποπίματα των «γλεντιών» μιας χώρας που δεν έχει συμφωνήσει αν έχει τελειώσει η Μεταπολίτευση – έτσι μου μοιάζουν. Γλέντια που κόπηκαν απότομα και άλλα που συνεχίζονται. Και θα συνεχιστούν στο διηνεκές. Ζούμε ακόμα στη Μεταπολίτευση.

Είναι πολύ δύσκολο να γράψω για την παράσταση «Κομμώτριες / Μεταπολίτευση» χωρίς να κάνω spoiler και δεν θα κάνω, σας αφορά όπως αφορά κι εμένα. Όσοι έχουμε εμπλακεί με κάποιον τρόπο στον «Εθνικό Ύμνο» –λέω «εμπλακεί» γιατί την παράσταση εκείνη δεν την έβλεπες, ζούσες μέσα σε αυτή– θα μπορούσαμε να θεωρήσουμε τις «Κομμώτριες» μια νοητή του συνέχεια, ανάλογου ύφους και υποκριτικής έντασης και κινητοποίησης των αισθημάτων.

Ο «Εθνικός Ύμνος» εντόπιζε την ταυτότητά μας μέσα στο 2001, όταν ακόμα τρέχαμε με ενθουσιασμό στον ανήφορο της γενικής ευφορίας – φυσικά δεν είχαμε δει όλο τον ανήφορο, από την αντηλιά, αλλά αυτή είναι μια άλλη συζήτηση.

Οι «Κομμώτριες / Μεταπολίτευση» διερευνούν την ταυτότητά μας είκοσι χρόνια αργότερα μέσα από σκηνές σπαρακτικές και κωμικοτραγικές, που κάποτε υπήρξαν σοβαρές και τις πιστέψαμε, μετά από απανωτές ήττες, κρίσεις, τρία-τέσσερα μνημόνια που έχουν τσακίσει τις ζωές όλων ανεξαιρέτως, θεατών και ηθοποιών, και χωρίς ενοχή σχολιάζουν και ανατρέχουν σε αυτά που συνέβησαν σε περιόδους μεγαλύτερης και μικρότερης συλλογικής «ευδαιμονίας».

Οι «Κομμώτριες / Μεταπολίτευση» διερευνούν την ταυτότητά μας είκοσι χρόνια αργότερα μέσα από σκηνές σπαρακτικές και κωμικοτραγικές, που κάποτε υπήρξαν σοβαρές και τις πιστέψαμε, μετά από απανωτές ήττες, κρίσεις, τρία-τέσσερα μνημόνια που έχουν τσακίσει τις ζωές όλων ανεξαιρέτως, θεατών και ηθοποιών, και χωρίς ενοχή σχολιάζουν και ανατρέχουν σε αυτά που συνέβησαν σε περιόδους μεγαλύτερης και μικρότερης συλλογικής «ευδαιμονίας».

Από τις αστείες και «εκστατικές» πόζες της Μελίνας με τα αγάλματα στο Λούβρο μέχρι τον περίφημο κότσο μπομπάρι (κατά την κομμωτική έκφραση) της Δήμητρας Λιάνη-Παπανδρέου στον γάμο της, με όσα χαοτικά και ποιητικά και υψηλόφρονα και αρχοντοχωριάτικα μεσολαβούν ανάμεσα σε αυτά τα άκρα, ανάμεσα στις οδικές αρτηρίες της πόλης και στον χάρτη της που άλλαξε δραματικά όλα αυτά τα χρόνια. Και όλα αυτά χωρίς να χωρίζει τίποτα τους θεατές από τους ηθοποιούς-περφόρμερ-αφηγητές – όλοι βρίσκονται, δημοκρατικά, κάτω από το ίδιο φως, στο φως που δεν χαμηλώνει ποτέ, για να μπορούν να κοιταχτούν στα μάτια.

Η Μεταπολίτευση ως ιστορικό και πολιτικό γεγονός είναι κάτι κοντινό τελικά για όσους την έζησαν και πολύ μακρινό ή άγνωστο ή αδιάφορο για όσους δεν την έζησαν σε ασπρόμαυρους δέκτες και ραδιόφωνα με αναλογικά κουμπιά.

Οι ηθοποιοί και συνδημιουργοί αυτής της παράστασης του Μιχαήλ Μαρμαρινού, του απόλυτου μετρ της μικροϊστορίας, της αθέατης λεπτομέρειας, της λοξής υποδόριας κριτικής, ενός δημιουργού που δεν διστάζει να φτιάξει μια υπόθεση από έναν κόκκο σκόνης, είναι γεννημένοι μετά τη Μεταπολίτευση ή ήταν μωρά –πλην ενός, που γεννήθηκε στη Γερμανία και δεν ήταν στην Ελλάδα το 1974–, άρα μνήμη γι' αυτούς είναι η αφήγηση της ιστορίας από γονείς, συγγενείς και φίλους, αναγνώσματα, μια «πραγματικότητα» που περιέχει πάντα ένα μυστήριο σχετικά με αυτό που κατανοεί κάποιος, το ίδιο μυστήριο που περιέχει και η απάντηση στην ερώτηση «τι μπορεί να κρύψει μια καλή κόμμωση».

Η μεγάλη βόλτα της Μεταπολίτευσης ξεκινά από το Πολυτεχνείο –αλλά ο καθένας μπορεί να ορίσει την εκκίνηση από τον «δικό του δρόμο»– και καταλήγει στην Ομόνοια ή στην οδό Τουρναβίτου στο Θεάτρο Θησείον, με πολλές στάσεις που κάνει ένα φανταστικό ιπτάμενο λεωφορείο στο Καστρί και στον Σαρωνικό, και στο Λούβρο και στο παλιό αεροδρόμιο του Ελληνικού και στον Κορυδαλλό και στα Εξάρχεια, περνάει μέσα από παρκάκια και διαμερίσματα, κάνει μια βόλτα στον κόσμο που, παρά τις αλλαγές και την πρόοδο της τεχνολογίας, πολύ λίγο μας απασχολεί, γιατί ποιος νοιάστηκε αν πέθανε ο Ταρκόφσκι όταν έχει βγει το ΠΑΣΟΚ για δεύτερη φορά και οι δουλειές όλων πάνε καλά; Και ποιος θυμάται ή ξέρει ότι τη χρονιά που έπεσε η δική μας χούντα, το 1974, έπεσε και η χούντα της Πορτογαλίας, η οποία, όπως κι εμείς, μπήκε σε μνημόνια τα ίδια χρόνια τις επόμενες δεκαετίες; Έχει σημασία;

Κομμώτριες | Μεταπολίτευση: Ωδή σε μια εποχή ανεξήγητη, ατέλειωτη, ζοφερή και αστεία Facebook Twitter
Φωτο: Γιώργος Καπλανίδης

Έχει σημασία. Είναι ο ίδιος κόσμος που ορίζεται από σημερινούς εξηνταπεντάρηδες και βάλε, που τότε είχαν πολλά μαλλιά –μιλάμε για απίστευτη ποσότητα μαλλιών και μουσιών–, άλλο βλέμμα πίσω από γυαλιά, μεγάλα κοκάλινα γυαλιά, και σήμερα δεν θέλουν να θυμούνται και πολλά πολλά από τις εποχές των καμπάνα-παντελονιών τους.

Αυτή η διαδρομή που κάνει η παράσταση στο πιο πρόσφατο κομμάτι της Ιστορίας μας που έχει σημαδευτεί από ένα μεγάλο πολιτικό γεγονός είναι μια σύνθεση σοβαρή, συγκινητική, μια εργασία πολυεπιστημονική, πολύ μελωδική με απίθανα τραγούδια που θέλεις να τα θυμάσαι όταν τελειώνει η παράσταση, ένα έργο «για την επικαιρότητα του παρελθόντος, με τιμές κράτους σε μικρές περφόρμανς σύγχρονης ιστορίας».

«Μονάδα μέτρησης της Ιστορίας είναι η καθημερινότητα. Όχι, δεν θα μιλήσουμε εμείς για εμάς, εμείς για τη Μεταπολίτευση. Εμείς δανείζουμε το σώμα και τον εαυτό, το αίμα, τη φωνή και το στόμα για να μιλήσουν Άλλοι. Αυτοί οι Άλλοι δεν είναι εδώ, λείπουν… Εμείς είμαστε η Φωνή, η φωνή τους. Όσο πιο σεβαστικά γίνεται – όταν παρεμβαίνει ένας άλλος λαιμός, μια άλλη χροιά. Είναι μια εκπροσώπηση, εκπροσωπούμε απόντες. Τους δανείζουμε εμάς για να μπορέσουν να ακουστούν. Κι εμείς, ευτυχισμένοι της ζωής, της εμπειρίας ενός Άλλου», γράφουν οι ηθοποιοί της παράστασης.

Και όταν αρχίζουν όλοι να χορεύουν και νιώθεις επιτέλους αβαρής, βλέπεις αυτούς που αφορά η παράσταση να παρελαύνουν ως παρόντες ή απόντες.  Αφορά αυτούς που βγαίνουν το πρωί στο μικρό τους μπαλκόνι και απομακρύνουν με τρυφερότητα τα ξερά φύλλα, αυτούς που ψώνιζαν στα μαγαζιά της Πατησίων όταν ήταν σπουδαίος εμπορικός δρόμος και αυτούς που δε την έχουν περπατήσει βράδυ ούτε μια φορά γιατί δεν υπάρχει πια και αυτούς που μας κοιτάζουν με απορία και καχυποψία γι' αυτά που λέμε εμείς οι μεγαλύτεροι, και δικαίως, αφορά αυτούς που στο μυαλό τους κανένα χάρτης δεν θα οριστικοποιηθεί όσο οι πληθυσμοί περιμένουν να βρουν μια νέα πατρίδα.

Κομμώτριες |Μεταπολίτευση: Ωδή σε μια εποχή ανεξήγητη, ατέλειωτη, ζοφερή και αστεία Facebook Twitter
Φωτο: Γιώργος Καπλανίδης

Πότε τελειώνει η Μεταπολίτευση – ή τέλειωσε; Κανένας δεν θα καταλάβει, τουλάχιστον σήμερα. Απλώς εκεί, στο Θησείον, είσαι ένα μέρος αυτής της ιστορίας και αν είσαι πιο παλιός, θυμάσαι, ωστόσο απορείς ακόμα που με τον ίδιο τρόπο απορεί ο διπλανός σου ο αγέννητος τότε, αυτός που δεν είδε ποτέ τη Μελίνα να κατεβαίνει στον Πειραιά με μεταξωτό πουκάμισο και τους εργάτες να την αποθεώνουν, γι' αυτό που υπήρξες και γι' αυτό που είσαι σήμερα.

Γιατί να δεις αυτή την παράσταση με ρωτάς; Για τα μαλλιά σου που άλλαξαν μέσα στις δεκαετίες, σχεδόν δραματικά και άλλο τόσο αστεία – και λέει αυτή η «αλλαγή», που την έχεις πάρει παραμάσχαλα, όπως κι άλλες κι άλλες, υπογραμμίζει, χωρίς δεύτερη σκέψη, ότι άλλαξες κι εσύ.

Γιατί μετά θες οπωσδήποτε να τσουγκρίσεις το ποτήρι σου και να πιεις γι' αυτούς που ήσουνα μαζί στις διαδηλώσεις, στις παραστάσεις, στις συναυλίες, στις ταβέρνες, τα υγρά καλοκαιρινά βράδια, τις σπάνιες φορές που χιόνισε, τα βράδια των εκλογικών αποτελεσμάτων, να πιεις υπέρ υγείας και υπέρ αναπαύσεως όλων αυτών που δεν είναι πια, αλλά θα είναι κάθε μέρα μαζί σου στο υπόλοιπο της ζωής σου. Γιατί η δική σου Μεταπολίτευση θα τελειώσει με τον θάνατό σου μόνο.

Κομμώτριες | Μεταπολίτευση: Ωδή σε μια εποχή ανεξήγητη, ατέλειωτη, ζοφερή και αστεία Facebook Twitter
Φωτο: Γιώργος Καπλανίδης
Κομμώτριες | Μεταπολίτευση: Ωδή σε μια εποχή ανεξήγητη, ατέλειωτη, ζοφερή και αστεία Facebook Twitter
Φωτο: Γιώργος Καπλανίδης
Κομμώτριες |Μεταπολίτευση: Ωδή σε μια εποχή ανεξήγητη, ατέλειωτη, ζοφερή και αστεία Facebook Twitter
Φωτο: Γιώργος Καπλανίδης
Κομμώτριες | Μεταπολίτευση: Ωδή σε μια εποχή ανεξήγητη, ατέλειωτη, ζοφερή και αστεία Facebook Twitter
Φωτο: Γιώργος Καπλανίδης
Κομμώτριες | Μεταπολίτευση: Ωδή σε μια εποχή ανεξήγητη, ατέλειωτη, ζοφερή και αστεία Facebook Twitter
Φωτο: Γιώργος Καπλανίδης
Κομμώτριες | Μεταπολίτευση: Ωδή σε μια εποχή ανεξήγητη, ατέλειωτη, ζοφερή και αστεία Facebook Twitter
Φωτο: Γιώργος Καπλανίδης
Κομμώτριες | Μεταπολίτευση: Ωδή σε μια εποχή ανεξήγητη, ατέλειωτη, ζοφερή και αστεία Facebook Twitter
Φωτο: Γιώργος Καπλανίδης
Κομμώτριες | Μεταπολίτευση: Ωδή σε μια εποχή ανεξήγητη, ατέλειωτη, ζοφερή και αστεία Facebook Twitter
Φωτο: Γιώργος Καπλανίδης
Κομμώτριες | Μεταπολίτευση: Ωδή σε μια εποχή ανεξήγητη, ατέλειωτη, ζοφερή και αστεία Facebook Twitter
Φωτο: Γιώργος Καπλανίδης
Κομμώτριες | Μεταπολίτευση: Ωδή σε μια εποχή ανεξήγητη, ατέλειωτη, ζοφερή και αστεία Facebook Twitter
Φωτο: Γιώργος Καπλανίδης
Κομμώτριες | Μεταπολίτευση: Ωδή σε μια εποχή ανεξήγητη, ατέλειωτη, ζοφερή και αστεία Facebook Twitter
Φωτο: Γιώργος Καπλανίδης
Κομμώτριες | Μεταπολίτευση: Ωδή σε μια εποχή ανεξήγητη, ατέλειωτη, ζοφερή και αστεία Facebook Twitter
Φωτο: Γιώργος Καπλανίδης
Κομμώτριες |Μεταπολίτευση: Ωδή σε μια εποχή ανεξήγητη, ατέλειωτη, ζοφερή και αστεία Facebook Twitter
Φωτο: Γιώργος Καπλανίδης
Κομμώτριες | Μεταπολίτευση: Ωδή σε μια εποχή ανεξήγητη, ατέλειωτη, ζοφερή και αστεία Facebook Twitter
Φωτο: Γιώργος Καπλανίδης

«Κομμώτριες / Μεταπολίτευση»

Σκηνοθεσία: Μιχαήλ Μαρμαρινός

Δραματουργία: Μιχαήλ Μαρμαρινός - Theseum Ensemble

Μουσική: Larry Gus

Σκηνικά-Κοστούμια: Έφη Μπίρμπα

Φωτισμοί: Γιάννης Δρακουλαράκος

Παίζουν (με αλφαβητική σειρά): Μάιρα Γραβάνη, Ηλέκτρα Νικολούζου, Άρης Νινίκας, Ανδρομάχη Φουντουλίδου, Χάρης Φραγκούλης, Adrian Frieling

 

Θέατρο Θησείον (Τουρναβίτου 7, Ψυρρή)

Τετ.-Σάβ. 20:30, Κυρ. 19:30 

Θέατρο
0

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Ένα δώρο που άργησε να φτάσει

Θέατρο / «Κοιτάξτε πώς φέρονταν οι αρχαίοι στους ξένους! Έτσι πρέπει να κάνουμε κι εμείς»

Ένα δώρο που έφτασε καθυστερημένα, μόλις είκοσι λεπτά πριν το τέλος της παράστασης - Κριτική της Λουίζας Αρκουμανέα για το «ζ-η-θ, ο Ξένος» σε σκηνοθεσία Μιχαήλ Μαρμαρινού.
ΛΟΥΙΖΑ ΑΡΚΟΥΜΑΝΕΑ
Η Κασσάνδρα της Έβελυν Ασουάντ σημάδεψε το φετινό καλοκαίρι

Θέατρο / Η Κασσάνδρα της Έβελυν Ασουάντ σημάδεψε την «Ορέστεια»

Η «Ορέστεια» του Θεόδωρου Τερζόπουλου συζητήθηκε όσο λίγες παραστάσεις: ενθουσίασε, προκάλεσε ποικίλα σχόλια και ανέδειξε ερμηνείες υψηλής έντασης και ακρίβειας. Ξεχώρισε εκείνη της Έβελυν Ασουάντ, η οποία, ως Κασσάνδρα, ερμήνευσε ένα αραβικό μοιρολόι που έκανε πολλούς να αναζητήσουν το όνομά της. Το φετινό καλοκαίρι, η παράσταση επιστρέφει στη Θεσσαλονίκη, στους Δελφούς και στο αρχαίο θέατρο Φιλίππων.
M. HULOT
Η Λίνα Νικολακοπούλου υπογράφει και σκηνοθετεί τη μουσικοθεατρική παράσταση «Χορικά Ύδατα»

Θέατρο / «Χορικά Ύδατα»: Ο έμμετρος κόσμος της Λίνας Νικολακοπούλου επιστρέφει στη σκηνή

Τραγούδια που αποσπάστηκαν από το θεατρικό τους περιβάλλον επιστρέφουν στην πηγή τους, σε μια σκηνική τελετουργία γεμάτη εκπλήξεις που φωτίζει την τεράστια καλλιτεχνική παρακαταθήκη της στιχουργού.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
«Το ημέρωμα της στρίγγλας»: Ήταν ο Σαίξπηρ μισογύνης;

The Review / «Το ημέρωμα της στρίγγλας»: Ήταν ο Σαίξπηρ μισογύνης;

Γιατί εξακολουθεί να κερδίζει το σύγχρονο κοινό η διάσημη κωμωδία του Άγγλου βάρδου κάθε φορά που ανεβαίνει στη σκηνή; Ο Χρήστος Παρίδης και η Βένα Γεωργακοπούλου συζητούν με αφορμή την παράσταση που σκηνοθετεί η Εύα Βλασσοπούλου.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
«Darkest White»: Ένα σύμπαν που εξερευνά την ανθεκτικότητα και τη δύναμη της γυναίκας 

Θέατρο / «Darkest White»: Ο εμφύλιος από την πλευρά των χαμένων

Το έργο της Δαφίν Αντωνιάδου που θα δούμε στο Φεστιβάλ Αθηνών, εξερευνά μέσω προσωπικών και ιστορικών αναμνήσεων και μέσα από την ανθεκτικότητα και τη δύναμη της γυναικείας παρουσίας, ιστορίες εκτοπισμού και επιβίωσης. 
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Beytna: Μια παράσταση χορού που είναι στην ουσια ένα τραπέζι με φίλους

Φεστιβάλ Χορού Καλαμάτας / Beytna: Μια παράσταση χορού που είναι στην ουσία ένα τραπέζι με φίλους

Ο σπουδαίος λιβανέζος χορευτής και χορογράφος Omar Rajeh, επιστρέφει με την «Beytna», μια ιδιαίτερη περφόρμανς με κοινωνικό όσο και γαστριμαργικό αποτύπωμα, που θα παρουσιαστεί στο πλαίσιο του φετινού 31ου Διεθνούς Φεστιβάλ Χορού Καλαμάτας.
ΘΟΔΩΡΗΣ ΑΝΤΩΝΟΠΟΥΛΟΣ
Η νύφη και το «Καληνύχτα, Σταχτοπούτα»

Θέατρο / Η Καρολίνα Μπιάνκι παίρνει το ναρκωτικό του βιασμού επί σκηνής. Τι γίνεται μετά;

Μια παράσταση-περφόρμανς που μέσα από έναν εξαιρετικά πυκνό και γοητευτικό λόγο, ένα κολάζ από εικόνες, αναφορές, εξομολογήσεις, όνειρα και εφιάλτες μάς κάνει κοινωνούς μιας ακραίας εμπειρίας, χωρίς να σοκάρει.
ΛΟΥΙΖΑ ΑΡΚΟΥΜΑΝΕΑ
Ακούγεσαι Λυδία, Ακούγεσαι ίσαμε το στάδιο

Επίδαυρος / «Ακούγεσαι, Λυδία, ίσαμε το στάδιο ακούγεσαι»

Κορυφαίο πρόσωπο του αρχαίου δράματος, συνδεδεμένη με εμβληματικές παραστάσεις, ανατρέχει σε δεκαπέντε σταθμούς της καλλιτεχνικής της ζωής στην Επίδαυρο και αφηγείται προσωπικές ιστορίες, επιτυχίες και ματαιώσεις, εξαιρετικές συναντήσεις και συνεργασίες, σε μια πορεία που αγγίζει τις πέντε δεκαετίες.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Ο Ούρλιχ Ράσε και το παρασκήνιο της ιστορίας της Ισμήνης

Θέατρο / Η σκηνή του Ούρλιχ Ράσε στριφογύριζε - και πέταξε έξω την Ισμήνη

Στην παράσταση που άνοιξε την Επίδαυρο, ο Γερμανός σκηνοθέτης επέλεξε να ανεβάσει μια Αντιγόνη χωρίς Ισμήνη. Η απομάκρυνση της Κίττυς Παϊταζόγλου φωτίζει τις λεπτές –και άνισες– ισορροπίες εξουσίας στον χώρο του θεάτρου.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Ο Θάνος Παπακωνσταντίνου μέσα στη γοητεία και στον τρόμο του Δράκουλα

Πρώτες Εικόνες / Dracula: Η υπερπαραγωγή που έρχεται το φθινόπωρο στην Αθήνα

Ο Θάνος Παπακωνσταντίνου μιλά αποκλειστικά στη LiFO για την πιο αναμενόμενη παράσταση της επερχόμενης σεζόν, για τη διαχρονική γοητεία του μύθου που φαντάστηκε ο Μπραμ Στόκερ στα τέλη του 19ου αιώνα, για το απόλυτο και το αιώνιο μιας ιστορίας που, όπως λέει, τον «διαλύει».
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Ερωτευμένος με τον Κρέοντα

Θέατρο / Ο Rasche αγάπησε τον Κρέοντα περισσότερο από την Αντιγόνη

«Η εκφορά του λόγου παραδίδεται αμαχητί σε μια άκρατη δραματικότητα, σε ένα υπερπαίξιμο, σε μια βεβιασμένη εμφατικότητα, σε έναν στόμφο παλιακό που θα νόμιζε κανείς πως έχει εξαλειφθεί πλέον. Η σοβαροφάνεια σε όλο το (γοερό) μεγαλείο της». Έτσι ξεκίνησε φέτος η Επίδαυρος.
ΛΟΥΙΖΑ ΑΡΚΟΥΜΑΝΕΑ
Πολεμικοί Ανταποκριτές: Ψάχνοντας την αλήθεια μέσα στο ζόφο του πολέμου

Θέατρο / Πολεμικοί Ανταποκριτές: Ψάχνοντας την αλήθεια μέσα στον ζόφο του πολέμου

Σε μια περίοδο που ο πόλεμος αποτελεί βασικό συστατικό της καθημερινότητάς μας, μια παράσταση εξετάζει όσα μεσολαβούν μεταξύ γεγονότος και πληροφορίας και πώς διαμορφώνουν την τελική καταγραφή και την ιστορική μνήμη.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Η τραγική ιστορία και η άγρια δολοφονία μιας θαρραλέας περφόρμερ

Θέατρο / Η τραγική ιστορία και η άγρια δολοφονία μιας θαρραλέας περφόρμερ

Όταν η Πίπα Μπάκα ξεκίνησε να κάνει oτοστόπ από την Ιταλία για να φτάσει στην Ιερουσαλήμ δεν φαντάστηκε ότι αυτό το ταξίδι-μήνυμα ειρήνης θα κατέληγε στον βιασμό και τη δολοφονία της. Mια παράσταση που θα δούμε στο Φεστιβάλ Αθηνών αναφέρεται στην ιστορία της.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Ο Σίμος Κακάλας ξορκίζει τα χάλια μας με μια κωμωδία γέλιου και αίματος

Θέατρο / Ο Σίμος Κακάλας ξορκίζει τα χάλια μας με μια κωμωδία γέλιου και αίματος

Τα «Κακά σκηνικά» είναι «μια κωμική κόλαση» αφιερωμένη στη ζοφερή ελληνική πραγματικότητα, μια απόδραση από τα χάλια της χώρας, του θεάτρου, του παγκόσμιου γεωπολιτικού γίγνεσθαι, ένα ξόρκι στην κατάθλιψη.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Χρήστος Παπαδόπουλος: «Κάθε μορφή τέχνης χρειάζεται το εσωτερικό βάθος»

Θέατρο / Χρήστος Παπαδόπουλος: «Mε αφορά πολύ το "μαζί"»

Το «τρομερό παιδί» από τη Νεμέα που συμπληρώνει φέτος δέκα χρόνια στη χορογραφία ανοίγει το φετινό 31ο Διεθνές Φεστιβάλ Χορού Καλαμάτας με τους Dance On Ensemble και το «Mellowing», μια παράσταση για τη χάρη και το σθένος της ωριμότητας.  
ΘΟΔΩΡΗΣ ΑΝΤΩΝΟΠΟΥΛΟΣ
Κάνεις χορό γιατί αυτή είναι η μεγάλη σου ανάγκη

Χορός / «Κάνουμε χορό γιατί αυτή είναι η μεγάλη μας ανάγκη»

Με αφορμή την παράσταση EPILOGUE, ο διευθυντής σπουδών της σχολής της Λυρικής Σκηνής Γιώργος Μάτσκαρης και έξι χορευτές/χορεύτριες μιλούν για το δύσκολο στοίχημα τού να ασχολείται κανείς με τον χορό στην Ελλάδα σήμερα.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Μαρία Κωνσταντάρου: «Ερωτεύτηκα αληθινά στα 58»

Οι Αθηναίοι / Μαρία Κωνσταντάρου: «Δεν παίζω πια γιατί δεν υπάρχουν ρόλοι για την ηλικία μου»

Μεγάλωσε χωρίς τη μάνα της, φώναζε «μαμά» μια θεία της, θυμάται ακόμα τις παιδικές της βόλτες στον βασιλικό κήπο. Όταν είπε πως θέλει να γίνει ηθοποιός, ο πατέρας της είπε «θα σε σφάξω». Η αγαπημένη ηθοποιός που έπαιξε σε μερικές από τις σημαντικότερες θεατρικές παραστάσεις αλλά και ταινίες της εποχής της είναι η Αθηναία της εβδομάδας.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ