«Human Nature»: Ο χορός επιστρέφει στην Εναλλακτική Σκηνή της Λυρικής

Human Nature από το μπαλέτο της ΕΛΣ στην Εναλλακτική Σκηνή Facebook Twitter
Στιγμιότυπο από την πρόβα του «Τραγούδια χωρίς Λόγια». Φωτ.: Βαλέρια Ισάεβα
0

Η πρώτη φορά που είδαμε χορό στην Εναλλακτική Σκηνή της Λυρικής ήταν λίγο μετά το lockdown, στην παράσταση «Human Behaviour». Τώρα ο χορός επιστρέφει σ’ αυτό τον φιλικό και μικρής κλίμακας χώρο με ένα τρίπτυχο σύγχρονης έκφρασης που έχει τον συγγενικό με την προηγούμενη παράσταση τίτλο «Human Nature». Τρία νέα έργα-αναθέσεις των Χάρη Γκέκα, Γκεντιάν Ντόντα και Κωνσταντίνου Ρήγου.

Το τρίπτυχο «Human Nature» αποπειράται να αναδείξει τους χορευτές του Μπαλέτου της Λυρικής μέσα από σύγχρονες χορευτικές μορφές, αναδεικνύοντας παράλληλα και τις αποκαλυπτικές ποιότητες της σύγχρονης μουσικής δημιουργίας. Γιατί και στις τρεις χορογραφίες η μουσική είναι το καθοριστικό στοιχείο που διαμορφώνει τη φόρμα τους, ενώ θεματικά όλες τους συνομιλούν με υπαρξιακές και οικουμενικής σημασίας αναζητήσεις.

Η παράσταση φέρει την υπογραφή δύο διεθνώς διακεκριμένων χορογράφων, του Χάρη Γκέκα, με έδρα τη Λυών της Γαλλίας, στο έργο «Έκλειψη», σε σύμπραξη στη μουσική με τον ανερχόμενο Αποστόλη Κουτσογιάννη, ο οποίος συνεργάστηκε με το Oros Ensemble, και του Γκεντιάν Ντόντα, με βάση το Βερολίνο, στο έργο «Ο λόφος», πάνω σε πρωτότυπη μουσική του καταξιωμένου Τσέζαρ Αλιάι. Το τρίπτυχο συμπληρώνει τo έργο του διευθυντή του Μπαλέτου της ΕΛΣ Κωνσταντίνου Ρήγου «Τραγούδια χωρίς λόγια», σε μουσική του Δημήτρη Τερζάκη, που πρωτοπαρουσιάστηκε μέσα από το διαδικτυακό GNOTV και το οποίο γίνεται η γέφυρα μεταξύ των δύο νέων έργων.

Το τρίπτυχο «Human Nature» αποπειράται να αναδείξει τους χορευτές του Μπαλέτου της Λυρικής μέσα από σύγχρονες χορευτικές μορφές, αναδεικνύοντας παράλληλα και τις αποκαλυπτικές ποιότητες της σύγχρονης μουσικής δημιουργίας.

O Χάρης Γκέκας, χορευτής και χορογράφος, ιδρυτής της ομάδας Strates, ο οποίος συνεργάζεται πρώτη φορά με την ΕΛΣ, έχει διαγράψει μια αξιόλογη πορεία τόσο ως σολίστ του Μπαλέτου της Όπερας της Λυών όσο και χάρη στις συνεργασίες του με σπουδαίους καλλιτέχνες. Στη νέα του δημιουργία «Έκλειψη» υπογράφει επίσης το σκηνικό και τα κοστούμια.

Έξι ζευγάρια, ένας άνδρας και μία γυναίκα, ένας άνδρας με έναν άνδρα, και μία γυναίκα με μία γυναίκα, ντυμένοι όλοι με χρυσά, αρχαιοπρεπή κοστούμια αλλά και με μελλοντολογικού χαρακτήρα κοστούμια ταυτόχρονα, εκτελούν μια νεοκλασική χορογραφία όπου η κίνηση εκφράζει συναισθήματα τόσο τρυφερότητας όσο και αγωνίας, με ακαδημαϊκές χορογραφικές αναφορές.

Human Nature από το μπαλέτο της ΕΛΣ στην Εναλλακτική Σκηνή Facebook Twitter
Στιγμιότυπο από την πρόβα του «Έκλειψη». Φωτ.: Βαλέρια Ισάεβα

Μια μελέτη επάνω στο ερωτικό κάλεσμα, που αποδίδει τα διαφορετικά στάδια της ακαταμάχητης αυτής παρόρμησης, για την οποία μας είπε: «Ήθελα να παρουσιάσω κάτι ανοιχτό, αποδεκτό και καθόλου απαγορευτικό. Στη χορευτική παράδοση υπάρχουν πολλά διάσημα πα-ντε-ντε άνδρα-γυναίκας, οπότε γιατί να μείνουμε σε κάτι που δεν εκπροσωπεί όλους και γιατί να μην πάμε σε δύο άνδρες και σε δύο γυναίκες; Ήταν ο λυρισμός της μουσικής του Κουτσογιάννη που με οδήγησε προς αυτό το λεξιλόγιο.

Όσον αφορά τη χρήση του χρυσού, πρόκειται για μια αναφορά στους αλχημιστές που σε ξυλογραφίες του 15ου αι. αναπαριστούν το σμίξιμο του ανδρικού και του γυναικείου στοιχείου, μέσα από την πορεία μεταμόρφωσης προς ένα ιδανικό "ερμαφρόδιτο". Δηλαδή μια μορφή που τη θεωρούσαν ανώτερη και ότι ισορροπούσε ανάμεσα στο αρσενικό και το θηλυκό.

Απόδειξη ότι αποτελεί μια διαχρονική συνθήκη, ενώ απασχολεί ως θέμα την εποχή μας, ο καθένας να αποδεχτεί τη θηλυκή του πλευρά ή αντίστροφα, αψηφώντας παλιά ταμπού. Η μείξη αρσενικού και θηλυκού αντιστοιχεί επίσης στο ηλιακό και στο σεληνιακό φως. Έτσι, ο χρυσός που κυριαρχεί στα κοστούμια συναντάει το ασημί της σκηνικής δράσης».  

Τα «Τραγούδια χωρίς λόγια» είναι εμπνευσμένα από την αρχαιοελληνική κληρονομιά και τη νεότερη ελληνική ιστορία, συγκεκριμένα από την Εθνική Αντίσταση. Η μουσική του Δημήτρη Τερζάκη αποτελείται από τη λεπταίσθητη σύνθεση «Λόγια του ανέμου» (2009), δέκα σύντομα «χαϊκού» για βιολί και πιάνο, από το έργο «Απόηχος της κόλασης Ι» για σαξόφωνο και πιάνο (1992), μια συναισθηματικά φορτισμένη αντίδραση στην αφόρητη ανάμνηση της γερμανικής κατοχής κατά την παιδική ηλικία του συνθέτη, ενώ το πρόγραμμα ολοκληρώνεται με το έργο για σόλο βιόλα «Τραγούδια χωρίς λόγια» (1994/2017), μια αποθέωση της μελωδίας στηριγμένη στο μουσικό σύστημα της αρχαιότητας.

Τρεις διαφορετικές διανομές, από τους πρώτους χορευτές μέχρι τους σολίστ –με ενδιαφέρουσες διαφορετικές προσεγγίσεις από τον καθένα–, σε μαύρο φόντο, ενδεδυμένοι με μαύρα κοστούμια, που παραπέμπουν σε χαρακτηριστικές στερεοτυπικές φιγούρες της ελληνικής οικογένειας και ζωής. Είναι σαν ο Κωνσταντίνος Ρήγος να επισκέπτεται την παλιά Ελλάδα μέσα από τη δική του σύγχρονη ματιά.

Human Nature από το μπαλέτο της ΕΛΣ στην Εναλλακτική Σκηνή Facebook Twitter
Στιγμιότυπο από την πρόβα του «Λόφος». Φωτ.: Βαλέρια Ισάεβα

Ο διακεκριμένος Αλβανός χορευτής και χορογράφος Γκεντιάν Ντόντα, με έδρα το Βερολίνο, έχοντας διανύσει άπειρα χιλιόμετρα χορευτικής καριέρας, κυριολεκτικά όσο και μεταφορικά, καθώς ξεκίνησε ως πρώτος χορευτής κλασικού μπαλέτου στο Αζερμπαϊτζάν για να βρεθεί στη Μαδρίτη μέσω Ιταλίας, συνεργάτης των Victor Ullate (χάρη στον οποίο έχει χορέψει και με τον Μπεζάρ) και Nacho Duato, με τον οποίο συνδέεται επαγγελματικά στο Βερολίνο (ήταν ο ίδιος που δίδαξε τη θρυλική του χορογραφία «Herrumbre» στο μπαλέτο της ΕΛΣ το 2019), παρουσιάζει τον «Λόφο».

Έχοντας μια εμμονική σχέση με τις δημιουργίες του Αλμπέρτο Τζιακομέτι –μαύρες φιγούρες σε κατάλευκο φόντο που θυμίζουν τα γλυπτά του σπουδαίου Ελβετού καλλιτέχνη–, αφέθηκε στη γοητεία των γραπτών του και ανασυνθέτει μια εικόνα ενός σύντομου ονειρικού του κειμένου με όρους όχι εικαστικούς αλλά συναισθηματικούς, θα λέγαμε ποιητικούς.

Εξηγεί ο ίδιος: «Όχι, δεν πρόκειται να δείξω λόφους αλλά μια λευκή εγκατάσταση, έναν χώρο που με αγγίζει αλλά παραμένει για μένα απροσδιόριστος. Ακόμα τον ψάχνω και ελπίζω να μην τον βρω ποτέ, γιατί αν τον βρω, θα σταματήσω να δημιουργώ». Επιπρόσθετα, είναι και μια προσωπική επιστροφή στο παρελθόν του, μιας σκοτεινής περιόδου της πατρίδας του, η οποία ωστόσο χαρακτηριζόταν από πλούσια φολκλορική παράδοση στον χορό.

Human Nature από το μπαλέτο της ΕΛΣ στην Εναλλακτική Σκηνή Facebook Twitter
Στιγμιότυπο από την πρόβα του «Έκλειψη». Φωτ.: Βαλέρια Ισάεβα
Human Nature από το μπαλέτο της ΕΛΣ στην Εναλλακτική Σκηνή Facebook Twitter
Στιγμιότυπο από την πρόβα του «Τραγούδια χωρίς Λόγια». Φωτ.: Βαλέρια Ισάεβα

Βρείτε περισσότερες πληροφορίες για την παράσταση εδώ.

Θέατρο
0

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Ερωτευμένος με τον Κρέοντα

Θέατρο / Ο Rasche αγάπησε τον Κρέοντα περισσότερο από την Αντιγόνη

«Η εκφορά του λόγου παραδίδεται αμαχητί σε μια άκρατη δραματικότητα, σε ένα υπερπαίξιμο, σε μια βεβιασμένη εμφατικότητα, σε έναν στόμφο παλιακό που θα νόμιζε κανείς πως έχει εξαλειφθεί πλέον. Η σοβαροφάνεια σε όλο το (γοερό) μεγαλείο της». Έτσι ξεκίνησε φέτος η Επίδαυρος.
ΛΟΥΙΖΑ ΑΡΚΟΥΜΑΝΕΑ
Πολεμικοί Ανταποκριτές: Ψάχνοντας την αλήθεια μέσα στο ζόφο του πολέμου

Θέατρο / Πολεμικοί Ανταποκριτές: Ψάχνοντας την αλήθεια μέσα στον ζόφο του πολέμου

Σε μια περίοδο που ο πόλεμος αποτελεί βασικό συστατικό της καθημερινότητάς μας, μια παράσταση εξετάζει όσα μεσολαβούν μεταξύ γεγονότος και πληροφορίας και πώς διαμορφώνουν την τελική καταγραφή και την ιστορική μνήμη.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Η τραγική ιστορία και η άγρια δολοφονία μιας θαρραλέας περφόρμερ

Θέατρο / Η τραγική ιστορία και η άγρια δολοφονία μιας θαρραλέας περφόρμερ

Όταν η Πίπα Μπάκα ξεκίνησε να κάνει oτοστόπ από την Ιταλία για να φτάσει στην Ιερουσαλήμ δεν φαντάστηκε ότι αυτό το ταξίδι-μήνυμα ειρήνης θα κατέληγε στον βιασμό και τη δολοφονία της. Mια παράσταση που θα δούμε στο Φεστιβάλ Αθηνών αναφέρεται στην ιστορία της.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Ο Σίμος Κακάλας ξορκίζει τα χάλια μας με μια κωμωδία γέλιου και αίματος

Θέατρο / Ο Σίμος Κακάλας ξορκίζει τα χάλια μας με μια κωμωδία γέλιου και αίματος

Τα «Κακά σκηνικά» είναι «μια κωμική κόλαση» αφιερωμένη στη ζοφερή ελληνική πραγματικότητα, μια απόδραση από τα χάλια της χώρας, του θεάτρου, του παγκόσμιου γεωπολιτικού γίγνεσθαι, ένα ξόρκι στην κατάθλιψη.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Χρήστος Παπαδόπουλος: «Κάθε μορφή τέχνης χρειάζεται το εσωτερικό βάθος»

Θέατρο / Χρήστος Παπαδόπουλος: «Mε αφορά πολύ το "μαζί"»

Το «τρομερό παιδί» από τη Νεμέα που συμπληρώνει φέτος δέκα χρόνια στη χορογραφία ανοίγει το φετινό 31ο Διεθνές Φεστιβάλ Χορού Καλαμάτας με τους Dance On Ensemble και το «Mellowing», μια παράσταση για τη χάρη και το σθένος της ωριμότητας.  
ΘΟΔΩΡΗΣ ΑΝΤΩΝΟΠΟΥΛΟΣ
Κάνεις χορό γιατί αυτή είναι η μεγάλη σου ανάγκη

Χορός / «Κάνουμε χορό γιατί αυτή είναι η μεγάλη μας ανάγκη»

Με αφορμή την παράσταση EPILOGUE, ο διευθυντής σπουδών της σχολής της Λυρικής Σκηνής Γιώργος Μάτσκαρης και έξι χορευτές/χορεύτριες μιλούν για το δύσκολο στοίχημα τού να ασχολείται κανείς με τον χορό στην Ελλάδα σήμερα.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Μαρία Κωνσταντάρου: «Ερωτεύτηκα αληθινά στα 58»

Οι Αθηναίοι / Μαρία Κωνσταντάρου: «Δεν παίζω πια γιατί δεν υπάρχουν ρόλοι για την ηλικία μου»

Μεγάλωσε χωρίς τη μάνα της, φώναζε «μαμά» μια θεία της, θυμάται ακόμα τις παιδικές της βόλτες στον βασιλικό κήπο. Όταν είπε πως θέλει να γίνει ηθοποιός, ο πατέρας της είπε «θα σε σφάξω». Η αγαπημένη ηθοποιός που έπαιξε σε μερικές από τις σημαντικότερες θεατρικές παραστάσεις αλλά και ταινίες της εποχής της είναι η Αθηναία της εβδομάδας.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Ο Γιάννος Περλέγκας ανεβάζει τον «Κατσούρμπο» του Χορτάτση

Θέατρο / Γιάννος Περλέγκας: «Ο Κατσούρμπος μας είναι μια απόπειρα να γίνουμε πιο αθώοι»

Ο Γιάννος Περλέγκας σκηνοθετεί το έργο του Χορτάτση στο πλαίσιο του στο πλαίσιο του Κύκλου Ρίζες του Φεστιβάλ Αθηνών. Τον συναντήσαμε στις πρόβες όπου μας μίλησε για την αξία του Κρητικού συγγραφέα και του έργου του και την ανάγκη για περισσότερη λαϊκότητα στο θέατρο. Κάτι που φιλοδοξεί να μας δώσει με αυτό το ανέβασμα.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Βασίλης Παπαβασιλείου

Απώλειες / Βασίλης Παπαβασιλείου (1949-2025): Ένας σπουδαίος διανοητής του ελληνικού θεάτρου

«Αυτό, λοιπόν, το οφείλω στο θέατρο: τη σωτηρία από την κακομοιριά μου»: Ο σκηνοθέτης, μεταφραστής, ηθοποιός και δάσκαλος Βασίλης Παπαβασιλείου πέθανε σε ηλικία 76 ετών.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
ΕΠΕΞ ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΓΚΟΤΣΟΠΟΥΛΟΣ

Θέατρο / Δημήτρης Γκοτσόπουλος: «Ήμουν ένα αγρίμι που είχε κατέβει από τα βουνά»

Ο ταλαντούχος ηθοποιός φέτος ερμηνεύει τον Νεοπτόλεμο στον «Φιλοκτήτη» του Σοφοκλή. Πώς κατάφερε από ένα αγροτικό περιβάλλον να πρωταγωνιστήσει σε μεγάλες τηλεοπτικές επιτυχίες και γιατί πέρασε ένα ολόκληρο καλοκαίρι στην Πολύαιγο, διαβάζοντας «Βάκχες»;
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
Γιάννης Χουβαρδάς: «Το κοινό που έρχεται να σε δει είναι ο καθρέφτης σου»

Θέατρο / Γιάννης Χουβαρδάς: «Το κοινό που έρχεται να σε δει είναι ο καθρέφτης σου»

Ο κορυφαίος Έλληνας σκηνοθέτης διασκευάζει φέτος τις τραγωδίες του Οιδίποδα σε ένα ενιαίο έργο και μιλά στη LiFO, για το πώς η μοίρα είναι μια παρεξηγημένη έννοια, ενώ σχολιάζει το αφήγημα περί «καθαρότητας» της Επιδαύρου, καθώς και τις ακραίες αντιδράσεις που έχει δεχθεί από το κοινό.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
ΓΙΑ 28 ΜΑΙΟΥ Elena Souliotis: Η Ελληνίδα που θα γινόταν η επόμενη Κάλλας 

Θέατρο / Elena Souliotis: Η Ελληνίδα που θα γινόταν η επόμενη Κάλλας 

Σαν σήμερα, το 1943, γεννήθηκε η Ελληνίδα σοπράνο που διέπρεψε για μια ολόκληρη δεκαετία στην Ευρώπη και την Αμερική, αλλά κάηκε εξαιτίας μιας σειράς ιδιαίτερα απαιτητικών ρόλων, τους οποίους ερμήνευσε πολύ νωρίς. Ο κόντρα τενόρος Άρης Χριστοφέλλης, ένας από τους λίγους στην Ελλάδα που γνωρίζουν σε βάθος την πορεία της, περιγράφει την άνοδο και την πτώση της.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
Δημήτρης Καπουράνης: «Το αόρατο νήμα που ενώνει τα παιδιά μεταναστών είναι το πένθος»

Θέατρο / Δημήτρης Καπουράνης: «Το αόρατο νήμα που ενώνει τα παιδιά μεταναστών είναι το πένθος»

Από τους Αγίους Σαράντα της Αλβανίας μέχρι τη σκηνή του Εθνικού Θεάτρου, η ζωή του βραβευμένου ηθοποιού, τραγουδιστή και σεναριογράφου είναι μια διαρκής προσπάθεια συμφιλίωσης με την απώλεια. Η παράσταση «Μια άλλη Θήβα» τον καθόρισε, ενώ ο ρόλος του στο «Brokeback Mountain» τού έσβησε κάθε ομοφοβικό κατάλοιπο. Δηλώνει πως αυτό που τον ενοχλεί βαθιά είναι η αδράνεια απέναντι σε όσα συμβαίνουν γύρω μας.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ
Μιχαήλ Μαρμαρινός: Το έπος μάς έμαθε να αναπνέουμε ΟΙ ΥΠΟΛΟΙΠΟΙ ΑΡΚΕΤΟΙ ΤΙΤΛΟΙ ΣΤΟ ΤΕΛΟΣ

Θέατρο / Μιχαήλ Μαρμαρινός: «Από μια κοινωνία της αιδούς, γίναμε μια κοινωνία της ξεδιαντροπιάς»

Με τη νέα του παράσταση, ο Μιχαήλ Μαρμαρινός επιστρέφει στην Οδύσσεια και στον Όμηρο και διερευνά την έννοια της φιλοξενίας. Αναλογίζεται το «απύθμενο θράσος» της εποχής μας, εξηγεί τη στενή σχέση του έπους με το βίωμα και το θαύμα που χάσαμε και παραμένει σχεδόν σιωπηλός για τη νέα του θέση ως καλλιτεχνικός διευθυντής του Φεστιβάλ Αθηνών.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
13 λόγοι για να πάμε φέτος στο Φεστιβάλ Αθηνών Επιδαύρου

Θέατρο / 13 λόγοι για να πάμε φέτος στο Φεστιβάλ Αθηνών Επιδαύρου

Τέχνη με φαντασία, αστείρευτη δημιουργία, πρωτοποριακές προσεγγίσεις: ένα επετειακό, εορταστικό, πολυσυλλεκτικό πρόγραμμα για τα 70 χρόνια του Φεστιβάλ Αθηνών Επιδαύρου μέσα από 83 επιλογές από το θέατρο, τη μουσική και τον χορό.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Κυνηγώντας τον χαμένο χρόνο σε ένα έργο για την εξουσία

Θέατρο / «Δελφίνοι ή Καζιμίρ και Φιλιντόρ»: Ένα έργο για τη μόνιμη ήττα μας από τον χρόνο

Ο Θωμάς Μοσχόπουλος σκηνοθετεί και γράφει ένα έργο-παιχνίδι, εξετάζοντας τις σχέσεις εξουσίας, τον δημιουργικό αντίλογο και τη μάταιη προσπάθεια να ασκήσουμε έλεγχο στη ζωή.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ