Επιστροφή στα θέατρα μετά από έναν δύσκολο χειμώνα

Αεροπλάνο σε κενά αέρος: Επιστροφή στα θέατρα μετά από έναν δύσκολο χειμώνα Facebook Twitter
Χωρίς τα σχολεία και τις οργανωμένες παραστάσεις και με τους γονείς να φοβούνται να στείλουν τα παιδιά τους, δεδομένου ότι τα μικρότερα είναι ακόμα σε μεγάλο ποσοστό ανεμβολίαστα, το παιδικό θέατρο διαλύθηκε εντελώς. Εικόνα από την παράσταση «Το αγόρι στο θεωρείο», στο Μικρό Εθνικό. Φωτ.: Ελίνα Γιουνανλή
0

ΤΑ ΘΕΑΤΡΑ ΑΝΟΙΞΑΝ ΚΑΙ ΕΚΛΕΙΣΑΝ και άνοιξαν ξανά. Και έκλεισαν. Ακύρωσαν παραστάσεις. Ανέβαλαν παραστάσεις. Επέστρεφαν εισιτήρια. Μετέθεταν εισιτήρια. Παραστάσεις ακυρώνονταν τελευταία στιγμή. Τα logistics των θεάτρων αυτόν τον χειμώνα μοιάζουν με αεροπλάνο σε κενά αέρος. Ο Φεβρουάριος έδειξε σημάδια ομαλοποίησης με αλλαγές αρκετές, όπως η γεωγραφία του κοινού.

Ο Δεκέμβριος αποδείχτηκε ο χειρότερος μήνας της θεατρικής περιόδου. Με την έξαρση της παραλλαγής Όμικρον, τα περισσότερα θέατρα έκλειναν λόγω κρουσμάτων στους θιάσους. Για μερικά από αυτά ήταν καταστροφή, ειδικά για εκείνα που νοίκιαζαν τον χώρο και κάθε μέρα μετρούσε, είχαν ορισμένο αριθμό παραστάσεων και περίμενε στη σειρά το επόμενο έργο να ανέβει.

Όταν ο προγραμματισμός ενός χώρου δεν μπορούσε να τροποποιηθεί, οι παραστάσεις κυριολεκτικά χάνονταν. Λίγες ήταν οι πιθανότητες να ξαναπαιχτούν, για τους γνωστούς λόγους, τις υποχρεώσεις των ηθοποιών σε επόμενες παραγωγές ‒ και υπήρχαν κι εκείνοι που βγήκαν σε αναστολή. Για τις μικρές παραγωγές, η κατάσταση ισοδυναμούσε με ξαφνικό θάνατο. 

Στα μέσα Δεκεμβρίου η πτώση ήταν της τάξης του 30-40% και οι γιορτές για τα θέατρα δεν ήταν καλές, το αντίθετο. Κάνοντας έναν πρόχειρο υπολογισμό, σημείωσα περισσότερες από δέκα πρεμιέρες που αναβλήθηκαν. Μιλώντας με τους παραγωγούς, μου είπαν ότι οι παραστάσεις δεν βρήκαν ξανά την ορμή τους. Το ίδιο συνέβη και με εκείνες που ξεκίνησαν με φόρα, διακόπηκαν και στη δεύτερη φάση δεν μπόρεσαν ποτέ να βρουν τον αρχικό τους ρυθμό.

Μη σας ξενίζουν οι «επιστροφές» και τα «ανεβάσματα ξανά» που μας κατέκλυσαν τον προηγούμενο μήνα, έστω και για λίγες παραστάσεις. Είναι φυσικό, η δουλειά των ανθρώπων αυτών πήγε σχεδόν χαμένη, η ψυχολογία τους διαλύθηκε.

Ποια θέματα ενδιέφεραν το κοινό που μπήκε στο θέατρο; Τα πιο ανάλαφρα. Τα πιο χαρούμενα. Τα λιγότερο δραματικά. Καλές παραστάσεις με θέματα δυστοπικά, δύσκολα, με σκληρά θέματα, δεν άντεξαν. Αυτό έχει να κάνει μόνο με την ψυχολογία του κοινού αυτή την περίοδο. Μόλις ομαλοποιηθεί η κατάσταση, η θεματολογία θα διευρυνθεί.

Αυτοί που έχουν πληγεί περισσότεροι είναι όσοι απευθύνονταν σε ένα κοινό μεγαλύτερο, άνω των εξήντα. Αυτό το κοινό, που είναι μια ισχυρή ηλικιακή ομάδα και μετακινούνταν με γκρουπ ή ομαδικά εισιτήρια, κυριολεκτικά δεν ξεμύτισε ή, τέλος πάντων, δύσκολα βγήκε για να πάει σε θεάματα. Τα γκρουπ εξαφανίστηκαν και αυτό είχε ισχυρό αντίκτυπο στο ταμείο.

Τον Δεκέμβριο ένας παραγωγός είδε τις πρεμιέρες έξι παραστάσεών να αναβάλλονται για δεκαπέντε ημέρες. Αυτό σημαίνει ότι η φόρα που είχαν οι παραστάσεις, η διαφήμιση, το πρόμο, δηλαδή το διαφημιστικό μπάτζετ (σποτάκια, καταχωρίσεις, διαφημίσεις), πήγαν σχεδόν όλα χαμένα. Μερικές παραστάσεις δεν μπόρεσαν να βρουν ξανά τον βηματισμό τους.

Το ίδιο συνέβη και με κάποιες που ξεκίνησαν καλά, έκαναν εισιτήρια ενθαρρυντικά, έπαιξαν μία εβδομάδα και κατέβηκαν. Ούτε αυτές κέρδισαν τη δυναμική τους, γιατί χάθηκε το timing. 

Περιγράφοντας τη γενική κατάσταση ως μετριότατη, οι παραγωγοί σημειώνουν ότι οι παραστάσεις επηρεάστηκαν πολύ και από την αλλαγή του κοινού. Είναι αλήθεια αυτό.

Σε μια απογευματινή παράσταση Σαββάτου πριν από δύο εβδομάδες, που περίμενα να είναι ήρεμα τα πράγματα, σηκώθηκα από τη θέση μου για να σκανάρω το κοινό. Ο μέσος όρος ηλικίας ήταν τα τριάντα plus και είδα πολλά ζευγάρια και αγόρια στο κοινό, το οποίο αρχικά περίμενα ότι θα ήταν γυναικείο κάποιας ηλικίας, που συνήθως γέμιζε την πλατεία του θεάτρου. Η επιστροφή τόσο νεανικού κοινού στις αίθουσες θυμίζει τη δεκαετία του ’90, όταν αυτό το target group πρωταγωνιστούσε. 

Μάλιστα, ήδη μερικοί παραγωγοί για την επόμενη σεζόν προσανατολίζονται σε έργα για πιο νεανικό κοινό, και μάλιστα σε αυτά που μέχρι πριν από λίγα χρόνια ή πριν από την πανδημία τα θεωρούσαν κάπως επαναστατικά και φοβόντουσαν ότι δεν θα έβρισκαν το κοινό τους. Το νεανικό κοινό δείχνει κάτι άλλο: θέλει να δει έργα που δεν δείχνουν «αυτά που δείχνει η τηλεόραση». 

Αλλά η σχέση θεάτρου με την τηλεόραση, ειδικά φέτος που η μυθοπλασία επανήλθε δυναμικά, δημιούργησε μια νέα κατάσταση. Οι μεγαλύτεροι μένουν μέσα και βλέπουν τους ηθοποιούς που θέλουν στην τηλεόραση. Όμως τους ηθοποιούς που έχουν πάρει «εύσημα» καλής ερμηνείας σε σειρές ο κόσμος τους ψάχνει και στο θέατρο ‒ και πάλι αυτό μας θυμίζει τη δεκαετία του ’90, σε ένα πλαίσιο πιο ανοιχτό, χωρίς τον διαχωρισμό μεταξύ των τηλεοπτικών και των άλλων ηθοποιών, αφού πλέον εξαιρετικοί ηθοποιοί εμφανίζονται στη μικρή οθόνη χωρίς τους κομπλεξισμούς του παρελθόντος.

Επίσης, δούλεψε πολύ το «από στόμα σε στόμα», ίσως πιο γρήγορα από άλλες χρονιές, γιατί όλοι έψαχναν να βρουν κάτι, «σίγουρα του γούστου τους», αφού δεν ήθελαν ή δεν τολμούσαν να κάνουν πολλές εξόδους, και για οικονομικούς λόγους.

Ποια θέματα ενδιέφεραν το κοινό που μπήκε στο θέατρο; Τα πιο ανάλαφρα. Τα πιο χαρούμενα. Τα λιγότερο δραματικά. Καλές παραστάσεις με θέματα δυστοπικά, δύσκολα, με σκληρά θέματα, δεν άντεξαν. Αυτό έχει να κάνει μόνο με την ψυχολογία του κοινού αυτή την περίοδο. Μόλις ομαλοποιηθεί η κατάσταση, η θεματολογία θα διευρυνθεί.

Ας πάμε σε μια κατηγορία-«αιμοδότη» των θεάτρων, το παιδικό θέατρο, που έζησε μια καταστροφή φέτος. Χωρίς τα σχολεία και τις οργανωμένες παραστάσεις, αφού τα περισσότερα θέατρα είχαν κρούσματα και έμειναν κλειστά ακόμα και τις γιορτές, δηλαδή την καλύτερη περίοδό τους, και με τους γονείς να φοβούνται να στείλουν τα παιδιά τους, δεδομένου ότι τα μικρότερα είναι ακόμα σε μεγάλο ποσοστό ανεμβολίαστα, το παιδικό θέατρο διαλύθηκε εντελώς.  

Αεροπλάνο σε κενά αέρος: Επιστροφή στα θέατρα μετά από έναν δύσκολο χειμώνα Facebook Twitter
Αυτοί που έχουν πληγεί περισσότεροι είναι όσοι απευθύνονταν σε ένα κοινό μεγαλύτερο, άνω των εξήντα. Αυτό το κοινό, που είναι μια ισχυρή ηλικιακή ομάδα και μετακινούνταν με γκρουπ ή ομαδικά εισιτήρια, κυριολεκτικά δεν ξεμύτισε ή, τέλος πάντων, δύσκολα βγήκε για να πάει σε θεάματα. Τα γκρουπ εξαφανίστηκαν και αυτό είχε ισχυρό αντίκτυπο στο ταμείο.

Ο Μάρτιος θα είναι μήνας-βαρόμετρο, στο ταμείο κυρίως. Τα θέατρα, ιδίως τα μικρά, που πήγαν καλά και δεν έβαλαν μέσα τους παραγωγούς, δεν είναι και λίγα. Εδώ πρέπει να σημειώσουμε ότι αυτό που διαλύθηκε σχεδόν είναι η προπώληση. Ήταν απίστευτα απογοητευτική, με πολύ λίγες εξαιρέσεις. Ο κόσμος αποφάσιζε τελευταία στιγμή για την έξοδό του, από φόβο μην αρρωστήσει, μην αναβληθεί η παράσταση ή μην αρρωστήσει η παρέα του. Είναι εντυπωσιακό ότι δούλεψαν πολύ λιγότερο τόσο οι προσκλήσεις που διανέμονται όσο και οι προσφορές.

Όσο για τις μέρες; Η Παρασκευή, μια ομολογουμένως καλή μέρα για τα θέατρα, συρρικνώθηκε πολύ. Το Σάββατο γεμίζει και στις διπλές παραστάσεις και τα δευτερότριτα σε μερικά θέατρα είναι από την αρχή sold-out ή ξεκινούν και συνεχίζουν πολύ ζορισμένα. Στη μάχη των ημερών έρχεται πρώτη η Κυριακή, που κρατά από παλιά το κοινό της, ειδικά με παραστάσεις που παίζονται ως ενδιάμεσες μεταξύ απογευματινών και βραδινών.

Οι παραγωγές που δεν άνοιξαν τον Ιανουάριο θα ανοίξουν τον Μάρτιο και οπωσδήποτε θα ανοίξουν αυτοί που οφείλουν, ως επιχορηγούμενοι, να είναι εντάξει απέναντι στο υπουργείο. Το τελευταίο διάστημα υπάρχει μια απελευθέρωση, μια πιο κανονική ροή, ακόμα και αν το ταμείο κινείται μία μέρα πριν από την παράσταση.

Ο μεγάλος χαμένος; Η συζήτηση για το θέατρο, για τη δραματουργία, τα νέα ελληνικά έργα, τις τάσεις, θέματα που δεν μπορούν να ανοίξουν σε έναν χειμώνα με τις τρέχουσες συνθήκες πανδημίας και πολέμου στην Ουκρανία. Που θα μας οδηγήσουν ‒μάλλον, και δυστυχώς‒ στην πεπατημένη οδό την επόμενη σεζόν: σε έργα κλασικά, γνωστά και σίγουρα, για να αποκατασταθεί το ταμείο και να επιβιώσουν σχήματα και ηθοποιοί. 

Μια πρώτη γεύση θα πάρουμε από τις προτάσεις των επιχορηγήσεων, που σίγουρα θα βοηθήσουν να φτάσουμε σε ένα πρώτο συμπέρασμα. Στην ουρά της πανδημίας, όπου ελπίζουμε να είμαστε, ακούγεται σαν ψίθυρος: λίγο ακόμα υπομονή.






 

Θέατρο
0

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

Έφερε η πανδημία το τέλος του σινεμά arthouse στην Ελλάδα;

Οθόνες / Έφερε η πανδημία το τέλος του σινεμά arthouse στην Ελλάδα;

Με λιγότερες χειμερινές αίθουσες και λιγότερα εισιτήρια από ποτέ σε όσες έχουν απομείνει ανοιχτές, το μέλλον του καλλιτεχνικού σινεμά στην Ελλάδα δεν διαγράφεται και τόσο ρόδινο. Τι οδήγησε όμως στη σημερινή απελπιστική κατάσταση;
M. HULOT
«Το επάγγελμα του ηθοποιού είναι η ευλογία και η κατάρα της ζωής μας»

Οδηγός Θεάτρου / «Το επάγγελμα του ηθοποιού είναι η ευλογία και η κατάρα της ζωής μας»

Το εμβληματικό έργο του Μολιέρου «Ο κατά φαντασίαν ασθενής» έρχεται στο θέατρο Βασιλάκου από το ΔΗΠΕΘΕ Ρούμελης. Ο καλλιτεχνικός διευθυντής Νίκος Ορφανός, που υποδύεται τον ρόλο του Μολιέρου, μίλησε με αφορμή αυτή την παράσταση για το θέατρο, τον αναβαθμισμένο ρόλο των ΔΗΠΕΘΕ, την προσωπική του σχέση με τη θεατρική σκηνή και τι θα δούμε στον «Κατά φαντασίαν ασθενή» που θα ανέβει στο θέατρο Βασιλάκου σε λίγες ημέρες.
THE LIFO TEAM

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

«Οιδίπους Τύραννος» και «Οιδίπους επί Κολωνώ» του Σοφοκλή: Η άνοδος, πτώση και η αποθέωση

Αρχαίο Δράμα Explained / «Οιδίπους Τύραννος» και «Οιδίπους επί Κολωνώ» του Σοφοκλή: Η άνοδος, η πτώση και η αποθέωση

Τι μας μαθαίνει η ιστορία του Οιδίποδα, ενός ανθρώπου που έχει τα πάντα και τα χάνει εν ριπή οφθαλμού; Η κριτικός θεάτρου Λουίζα Αρκουμανέα επιχειρεί μια θεωρητική ανάλυση του έργου του Σοφοκλή.
ΛΟΥΙΖΑ ΑΡΚΟΥΜΑΝΕΑ
Αλίκη Βουγιουκλάκη: Στη ζωή έσπαγε τα ταμπού, στο θέατρο τα ταμεία

Θέατρο / Αλίκη Βουγιουκλάκη: Πώς έσπαγε τα ταμεία στο θέατρο επί 35 χρόνια

Για δεκαετίες έχτισε, με το αλάνθαστο επιχειρηματικό της ένστικτο, μια σχέση με το θεατρικό κοινό που ακολουθούσε υπνωτισμένο τον μύθο της εθνικής σταρ. Η πορεία της ως θιασάρχισσας μέσα από παραστάσεις-σταθμούς και τις μαρτυρίες συνεργατών της.
THE LIFO TEAM
Νίκος Καραθάνος: «Εμείς είμαστε οι χώρες, τα κείμενα, οι πόλεις, εμείς είμαστε οι μύθοι»

Θέατρο / Νίκος Καραθάνος: «Εμείς είμαστε οι χώρες, τα κείμενα, οι πόλεις, εμείς είμαστε οι μύθοι»

Στον πολυαναμενόμενο «Οιδίποδα» του Γιάννη Χουβαρδά, ο Νίκος Καραθάνος επιστρέφει, 23 χρόνια μετά, στον ομώνυμο ρόλο, ακολουθώντας την ιστορία από το τέλος προς την αρχή και φωτίζοντας το ανθρώπινο βάθος μιας τραγωδίας πιο οικείας απ’ όσο νομίζουμε.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Ένα δώρο που άργησε να φτάσει

Θέατρο / «Κοιτάξτε πώς φέρονταν οι αρχαίοι στους ξένους! Έτσι πρέπει να κάνουμε κι εμείς»

Ένα δώρο που έφτασε καθυστερημένα, μόλις είκοσι λεπτά πριν το τέλος της παράστασης - Κριτική της Λουίζας Αρκουμανέα για το «ζ-η-θ, ο Ξένος» σε σκηνοθεσία Μιχαήλ Μαρμαρινού.
ΛΟΥΙΖΑ ΑΡΚΟΥΜΑΝΕΑ
Η Κασσάνδρα της Έβελυν Ασουάντ σημάδεψε το φετινό καλοκαίρι

Θέατρο / Η Κασσάνδρα της Έβελυν Ασουάντ σημάδεψε την «Ορέστεια»

Η «Ορέστεια» του Θεόδωρου Τερζόπουλου συζητήθηκε όσο λίγες παραστάσεις: ενθουσίασε, προκάλεσε ποικίλα σχόλια και ανέδειξε ερμηνείες υψηλής έντασης και ακρίβειας. Ξεχώρισε εκείνη της Έβελυν Ασουάντ, η οποία, ως Κασσάνδρα, ερμήνευσε ένα αραβικό μοιρολόι που έκανε πολλούς να αναζητήσουν το όνομά της. Το φετινό καλοκαίρι, η παράσταση επιστρέφει στη Θεσσαλονίκη, στους Δελφούς και στο αρχαίο θέατρο Φιλίππων.
M. HULOT
Η Λίνα Νικολακοπούλου υπογράφει και σκηνοθετεί τη μουσικοθεατρική παράσταση «Χορικά Ύδατα»

Θέατρο / «Χορικά Ύδατα»: Ο έμμετρος κόσμος της Λίνας Νικολακοπούλου επιστρέφει στη σκηνή

Τραγούδια που αποσπάστηκαν από το θεατρικό τους περιβάλλον επιστρέφουν στην πηγή τους, σε μια σκηνική τελετουργία γεμάτη εκπλήξεις που φωτίζει την τεράστια καλλιτεχνική παρακαταθήκη της στιχουργού.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
«Το ημέρωμα της στρίγγλας»: Ήταν ο Σαίξπηρ μισογύνης;

The Review / «Το ημέρωμα της στρίγγλας»: Ήταν ο Σαίξπηρ μισογύνης;

Γιατί εξακολουθεί να κερδίζει το σύγχρονο κοινό η διάσημη κωμωδία του Άγγλου βάρδου κάθε φορά που ανεβαίνει στη σκηνή; Ο Χρήστος Παρίδης και η Βένα Γεωργακοπούλου συζητούν με αφορμή την παράσταση που σκηνοθετεί η Εύα Βλασσοπούλου.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
«Darkest White»: Ένα σύμπαν που εξερευνά την ανθεκτικότητα και τη δύναμη της γυναίκας 

Θέατρο / «Darkest White»: Ο εμφύλιος από την πλευρά των χαμένων

Το έργο της Δαφίν Αντωνιάδου που θα δούμε στο Φεστιβάλ Αθηνών, εξερευνά μέσω προσωπικών και ιστορικών αναμνήσεων και μέσα από την ανθεκτικότητα και τη δύναμη της γυναικείας παρουσίας, ιστορίες εκτοπισμού και επιβίωσης. 
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Beytna: Μια παράσταση χορού που είναι στην ουσια ένα τραπέζι με φίλους

Φεστιβάλ Χορού Καλαμάτας / Beytna: Μια παράσταση χορού που είναι στην ουσία ένα τραπέζι με φίλους

Ο σπουδαίος λιβανέζος χορευτής και χορογράφος Omar Rajeh, επιστρέφει με την «Beytna», μια ιδιαίτερη περφόρμανς με κοινωνικό όσο και γαστριμαργικό αποτύπωμα, που θα παρουσιαστεί στο πλαίσιο του φετινού 31ου Διεθνούς Φεστιβάλ Χορού Καλαμάτας.
ΘΟΔΩΡΗΣ ΑΝΤΩΝΟΠΟΥΛΟΣ
Η νύφη και το «Καληνύχτα, Σταχτοπούτα»

Θέατρο / Η Καρολίνα Μπιάνκι παίρνει το ναρκωτικό του βιασμού επί σκηνής. Τι γίνεται μετά;

Μια παράσταση-περφόρμανς που μέσα από έναν εξαιρετικά πυκνό και γοητευτικό λόγο, ένα κολάζ από εικόνες, αναφορές, εξομολογήσεις, όνειρα και εφιάλτες μάς κάνει κοινωνούς μιας ακραίας εμπειρίας, χωρίς να σοκάρει.
ΛΟΥΙΖΑ ΑΡΚΟΥΜΑΝΕΑ
Ακούγεσαι Λυδία, Ακούγεσαι ίσαμε το στάδιο

Επίδαυρος / «Ακούγεσαι, Λυδία, ίσαμε το στάδιο ακούγεσαι»

Κορυφαίο πρόσωπο του αρχαίου δράματος, συνδεδεμένη με εμβληματικές παραστάσεις, ανατρέχει σε δεκαπέντε σταθμούς της καλλιτεχνικής της ζωής στην Επίδαυρο και αφηγείται προσωπικές ιστορίες, επιτυχίες και ματαιώσεις, εξαιρετικές συναντήσεις και συνεργασίες, σε μια πορεία που αγγίζει τις πέντε δεκαετίες.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Ο Ούρλιχ Ράσε και το παρασκήνιο της ιστορίας της Ισμήνης

Θέατρο / Η σκηνή του Ούρλιχ Ράσε στριφογύριζε - και πέταξε έξω την Ισμήνη

Στην παράσταση που άνοιξε την Επίδαυρο, ο Γερμανός σκηνοθέτης επέλεξε να ανεβάσει μια Αντιγόνη χωρίς Ισμήνη. Η απομάκρυνση της Κίττυς Παϊταζόγλου φωτίζει τις λεπτές –και άνισες– ισορροπίες εξουσίας στον χώρο του θεάτρου.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Ο Θάνος Παπακωνσταντίνου μέσα στη γοητεία και στον τρόμο του Δράκουλα

Πρώτες Εικόνες / Dracula: Η υπερπαραγωγή που έρχεται το φθινόπωρο στην Αθήνα

Ο Θάνος Παπακωνσταντίνου μιλά αποκλειστικά στη LiFO για την πιο αναμενόμενη παράσταση της επερχόμενης σεζόν, για τη διαχρονική γοητεία του μύθου που φαντάστηκε ο Μπραμ Στόκερ στα τέλη του 19ου αιώνα, για το απόλυτο και το αιώνιο μιας ιστορίας που, όπως λέει, τον «διαλύει».
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Ερωτευμένος με τον Κρέοντα

Θέατρο / Ο Rasche αγάπησε τον Κρέοντα περισσότερο από την Αντιγόνη

«Η εκφορά του λόγου παραδίδεται αμαχητί σε μια άκρατη δραματικότητα, σε ένα υπερπαίξιμο, σε μια βεβιασμένη εμφατικότητα, σε έναν στόμφο παλιακό που θα νόμιζε κανείς πως έχει εξαλειφθεί πλέον. Η σοβαροφάνεια σε όλο το (γοερό) μεγαλείο της». Έτσι ξεκίνησε φέτος η Επίδαυρος.
ΛΟΥΙΖΑ ΑΡΚΟΥΜΑΝΕΑ
Πολεμικοί Ανταποκριτές: Ψάχνοντας την αλήθεια μέσα στο ζόφο του πολέμου

Θέατρο / Πολεμικοί Ανταποκριτές: Ψάχνοντας την αλήθεια μέσα στον ζόφο του πολέμου

Σε μια περίοδο που ο πόλεμος αποτελεί βασικό συστατικό της καθημερινότητάς μας, μια παράσταση εξετάζει όσα μεσολαβούν μεταξύ γεγονότος και πληροφορίας και πώς διαμορφώνουν την τελική καταγραφή και την ιστορική μνήμη.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Η τραγική ιστορία και η άγρια δολοφονία μιας θαρραλέας περφόρμερ

Θέατρο / Η τραγική ιστορία και η άγρια δολοφονία μιας θαρραλέας περφόρμερ

Όταν η Πίπα Μπάκα ξεκίνησε να κάνει oτοστόπ από την Ιταλία για να φτάσει στην Ιερουσαλήμ δεν φαντάστηκε ότι αυτό το ταξίδι-μήνυμα ειρήνης θα κατέληγε στον βιασμό και τη δολοφονία της. Mια παράσταση που θα δούμε στο Φεστιβάλ Αθηνών αναφέρεται στην ιστορία της.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Ο Σίμος Κακάλας ξορκίζει τα χάλια μας με μια κωμωδία γέλιου και αίματος

Θέατρο / Ο Σίμος Κακάλας ξορκίζει τα χάλια μας με μια κωμωδία γέλιου και αίματος

Τα «Κακά σκηνικά» είναι «μια κωμική κόλαση» αφιερωμένη στη ζοφερή ελληνική πραγματικότητα, μια απόδραση από τα χάλια της χώρας, του θεάτρου, του παγκόσμιου γεωπολιτικού γίγνεσθαι, ένα ξόρκι στην κατάθλιψη.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ