Είχε κωλόκαιρο τη μέρα που σε γνώρισα

Στάθης Σταμουλακάτος Facebook Twitter
Ο αρρενωπός ηθοποιός Στάθης Σταμουλακάτος, παρουσιάζεται αλά Tόνι Κέρτις στο «Μερικοί το προτιμούν καυτό» ή ως φιγούρα αποκριάτικη με κραγιόν και μια χαζή περούκα. Φωτ.: Πάτροκλος Σκαφίδας
0

Φτάνει πια με τα φαντάσματα, τα πνεύματα και τους θεούς. Φτάνει με τις εξωτικές τοποθεσίες, τις φανταστικές ιστορίες, τις αλλοτινές, μυθικές περιόδους. Φτάνει με τους κερατάδες συζύγους, τους περιπαθείς εραστές, τους δολοφονημένους βασιλιάδες, τις βιασμένες παρθένες, όλους αυτούς που τρέχουν νυχθημερόν αλαφιασμένοι για να εκδικηθούν έναν αντίπαλο ή να στραγγαλίσουν μια ερωμένη.

Ήρθε η ώρα να φέρουμε στη σκηνή όλα όσα η ευπρέπεια, η υποκρισία και η αναισθησία της καλής κοινωνίας προτιμά να περιφρονεί, να αγνοεί ή να εξιδανικεύει, ήρθε η ώρα να δείξουμε τη ζωή σε όλη της την ένδεια και την αγωνία, να την παραστήσουμε χωρίς καλλωπισμούς, ωμά, όπως πραγματικά είναι, εμποδισμένη και σακατεμένη από χίλιες μεριές.

Ήρθε η ώρα να ακούσουμε επιτέλους τους ανθρώπους, ακόμη και των άφαντων, παραγκωνισμένων θεατρικά κοινωνικών τάξεων, να μιλούν τη δική τους γλώσσα, αυτή που σμιλεύουν καθημερινά παραδομένοι στην αναγκαιότητα του αδιάκοπου μόχθου, αποκλεισμένοι από τα βασικά μορφωτικά, πολιτικά και πολιτισμικά προνόμια.

Δράμα ηχηρό χωρίς αντήχηση, ρεαλισμός κατ’ επίφαση, κεκαλυμμένη κωμωδία που καταλήγει αθέλητα στην αυτο-παρωδία και ένα μελοδραματικό φινάλε που αποδεικνύει περίτρανα όχι μόνο ότι οι απλοί άνθρωποι της Ελευσίνας είναι τελικά πιο ανοιχτόμυαλοι από τους δήθεν ψαγμένους Αθηναίους αλλά και ότι σαν την αγκαλιά της οικογένειας δεν υπάρχει άλλη.

«Το μέλλον ανήκει στον νατουραλισμό», έγραφε το 1880 ο Εμίλ Ζολά. «Θα βρούμε τη φόρμα, θα καταφέρουμε ν’ αποδείξουμε ότι υπάρχει περισσότερη ποίηση μέσα στο μικρό διαμέρισμα ενός μέσου ανθρώπου παρά μέσα σ’ όλα τα άδεια και σαρακοφαγωμένα παλάτια της ιστορίας. [...] Όταν το πεδίο αναστραφεί, αυτό που μοιάζει ανησυχητικό και μη πραγματοποιήσιμο σήμερα θα γίνει μια εύκολη δουλειά».

Είχε Κωλόκαιρο τη μέρα που σε γνώρισα Facebook Twitter
Φωτ.: Πάτροκλος Σκαφίδας

«Ανησυχητικό και μη πραγματοποιήσιμο», όντως, εφόσον η νέα τότε «πολεμική μηχανή» που είχαν αρχίσει να στήνουν οι νεαροί διανοούμενοι, συγγραφείς και ριζοσπάστες –εμπνεόμενοι από το παράδειγμα του Ίψεν, του Νίτσε και του Ζολά‒ συνάντησε συχνά σκληρή λογοκρισία και απαγόρευση εκ μέρους των Aρχών που κατακεραύνωναν τα έργα τους ως άσεμνα, υπονομευτικά και επικίνδυνα. Γιατί ήταν πράγματι επαναστατική η επιθυμία εκείνου του θρυλικού κινήματος που άνθησε ορμητικά στα τέλη του δέκατου ένατου αιώνα και τάραξε συθέμελα το θεατρικό κατεστημένο της εποχής, εγκαινιάζοντας μια νέα εποχή στην τέχνη και σπέρνοντας αναρίθμητους απογόνους εντός και εκτός θεάτρου στη διάρκεια του εικοστού αιώνα.

Κι αν τα θυμόμαστε όλα αυτά τώρα είναι επειδή το σαρωτικό Σπιρτόκουτο του Γιάννη Οικονομίδη, ακολουθώντας, θα έλεγε κανείς, με άσβεστη πειθώ και δύναμη τις προδιαγραφές εκείνου του ξεχασμένου πλέον μανιφέστου, εμπνέει κι αυτό με τη σειρά του, είκοσι χρόνια μετά, πολλούς επίδοξους μιμητές που επιχειρούν με τη σειρά τους μια καταβύθιση στον ανταριασμένο ψυχισμό των λούμπεν αντι-ηρώων και της στραπατσαρισμένης ζωής τους.

«Προτιμώ τον ρεαλιστικό λόγο», δήλωνε πρόσφατα σε συνέντευξή του ο Αντώνης Τσιοτσιόπουλος, συγγραφέας του Κωλόκαιρου, «γιατί έχει να κάνει με ανθρώπους υπαρκτούς και με τα αδιέξοδά τους. Τον γείτονα, τη μάνα μας, τον φίλο μας, τον υπάλληλο στην τράπεζα ή στο σούπερ-μάρκετ, τον ντελιβερά. Έχει να κάνει με ανθρώπους δίπλα μας και με τις δύσκολες σχέσεις που συνάπτουν. Οπότε δεν είναι αυτοσκοπός η βία, ή η σκληρότητα, ή το να κάνεις τον θεατή να αισθανθεί δυσάρεστα με ένα ρεαλιστικό κείμενο... Τι να κάνουμε, αυτοί είναι οι άνθρωποι και αυτές τις σχέσεις δημιουργούν».

Ελευσίνα, 2022. Βρέχει καταρρακτωδώς. Η άφιξη του Σοφοκλή σκάει σαν βόμβα στο «Διυλιστήριο». Πέντε χρόνια εξαφανισμένος και κανένας δεν ήξερε πού βρισκόταν «το αφεντικό» του νυχτερινού μαγαζιού, μονάχα φήμες κυκλοφορούσαν ότι τον είδαν εδώ κι εκεί, σ’ ένα γηροκομείο στη Χαλκιδική ή στη Γλυφάδα, να κάνει μπάνιο με γκόμενες. Άφαντος. Και τώρα, τώρα που μια μεσήλικη κυρία με στενή μίντι φούστα και γόβες κατεβαίνει τα σκαλιά της πλατείας, κανένας από τους δύο παλιούς υπαλλήλους του σκυλάδικου δεν μπορεί να την αναγνωρίσει, όσο εξονυχιστικά κι αν εξετάζουν το πρόσωπό της.

κωλοκαιρος Facebook Twitter
Οι ηθoποιοί καταβάλλουν φιλότιμες προσπάθειες, αλλά δυστυχώς αδυνατούν να παραγάγουν κάτι περισσότερο από αβαθείς ερμηνείες. Φωτ.: Πάτροκλος Σκαφίδας

«Ρε συ Στέλιο, τι κοιτάς; Ο Σοφοκλής είμαι, ο αδελφός του Μίμη», λέει η μαυροφορεμένη κυρία. Άλαλα τα χείλη των ασεβών. «Πού ήσουνα τόσα χρόνια, ρε μαλάκα; Τι μασκαριλίκια είναι αυτά; Είσαι τέτοιος; Τραβέλι; Δεν μας κάνεις πλάκα...;» και κάπως έτσι συνεχίζεται ο διάλογος, μεταξύ αστείου και σοβαρού, ενόσω οι παρευρισκόμενοι πασχίζουν να βρουν τις λέξεις για να περιγράψουν τη νέα ταυτότητα του αφεντικού τους που περπατά αγέρωχα και απαντά ψύχραιμα στις απορίες των αλλοτινών επιστήθιων φίλων του.

Και πάνω που έχουμε πιστέψει πως ο Κωλόκαιρος θα εκτυλιχθεί γύρω από το ζήτημα της αποδοχής (το έργο αφορά «το δικαίωµα να είσαι διαφορετικός σε όποιο χώρο κι αν βρίσκεσαι» επεσήμαινε στην ίδια συνέντευξη ο συγγραφέας), ένα χαλάζι αποκαλύψεων θα θολώσει το οπτικό μας πεδίο, εκτροχιάζοντάς μας στην ομίχλη.

Η υπόλοιπη δράση θα αναλωθεί στη διαλεύκανση του εγκλήματος που συνέβη πριν από τριάντα χρόνια, στιγματίζοντας τις ζωές των εμπλεκομένων. Τα ερωτήματα ατελείωτα: ποιος έβαλε φωτιά στο υφασματάδικο της οικογένειας; Τι έκαναν εκείνο το μοιραίο βράδυ ο Σοφοκλής και ο Νίκος στην ταράτσα της χρεωκοπημένης βιοτεχνίας; Γιατί ο πρώτος άφησε τον δεύτερο να καεί ζωντανός; Γιατί επέτρεψε να διαδοθεί ψευδώς ότι ο Νίκος ήταν πρεζάκι και πυρπόλησε το μαγαζί μέσα στην ντάγκλα του;

Γιατί ο Σοφοκλής, λίγο καιρό μετά, παντρεύτηκε την αδελφή του καμένου φίλου του; Γιατί ο πατέρας της οικογένειας επέλεξε τον μικρό γιο, αδελφό του Σοφοκλή, να φέρει εις πέρας τον εμπρησμό; Γιατί ο μικρός δεν ειδοποίησε τον μεγάλο, παρόλο που γνώριζε ότι ο δεύτερος σύχναζε στην ταράτσα με τον κολλητό του καπνίζοντας χασίσια;

Γιατί ο έμπιστος Στέλιος κράτησε το στόμα του κλειστό; Γιατί άφησε τον επιζώντα να νομίζει τόσα χρόνια ότι μπορεί και να ήταν ο υπαίτιος της καταστροφής; Τι συνέβη, όταν τελικά, μετά τον θάνατο του πατέρα τους, ο Μίμης εξομολογήθηκε την αλήθεια στον Σοφοκλή κ.ο.κ.

Είχε Κωλόκαιρο τη μέρα που σε γνώρισα Facebook Twitter
Φωτ.: Πάτροκλος Σκαφίδας

Η ζωή των «λαϊκών ανθρώπων» ως λούνα παρκ του τρόμου με πολύχρωμα τρενάκια να τρέχουν αναβοσβήνοντας προς δεκάδες κατευθύνσεις: το πρώτο έχει μέσα φυλομετάβαση, το δεύτερο εμπρησμούς, το τρίτο κοριτσάκια με καρκίνο («Πάει η Αννούλα, Σοφοκλή! Πέθανε! Στα κόκαλα τη βρήκε!»), το τέταρτο «μάτσο» πατεράδες, και όλα μαζί προορισμό το φιλόξενο Παγκράτι, εκεί όπου ο Σοφοκλής θα πιστέψει προς στιγμήν ότι βρήκε την ελευθερία, μόνο και μόνο για να γνωρίσει τελικά το αληθινό πρόσωπο της αθηναϊκής τρανσφοβίας και να γυρίσει στην Ελευσίνα οπλισμένος μ’ ένα μπιτόνι βενζίνη στο χέρι.

Τα θέματα ξεπηδούν σαν κουνέλια από το καπέλο του ταχυδακτυλουργού και πριν προλάβουν καλά καλά να ανασάνουν, στοιβάζονται προχείρως, τσουρουφλίζονται στα κάρβουνα του εντυπωσιασμού και σερβίρονται προς άμεση κατανάλωση, γαρνιρισμένα με έξυπνες «ατάκες» και καυτερά «μπινελίκια».

Ας πάρουμε, για παράδειγμα, την επιπολαιότητα με την οποία προσεγγίζεται η υπόθεση της φυλομετάβασης. Δεν είναι απλώς ότι χρησιμοποιείται ως πιασάρικο εύρημα, ως ένα framing device που «ανοίγει» θεαματικά και «κλείνει» γλυκερά το έργο, χωρίς καθόλου να αναπτύσσεται στο κυρίως μέρος του. Είναι και το ότι ένας αρρενωπός ηθοποιός, ο Στάθης Σταμουλακάτος, παρουσιάζεται αλά Tόνι Κέρτις στο Μερικοί το προτιμούν καυτό ή ως φιγούρα αποκριάτικη με κραγιόν και μια χαζή περούκα, και υπονομεύει κι αυτό ακόμη περισσότερο οποιαδήποτε αξιόλογη σκηνική και ψυχική διερεύνηση του ζητήματος, κάνοντας τον θεατή να αναρωτηθεί κατά πόσο το συγγραφικό και σκηνοθετικό εγχείρημα επενδύει τελικά σε ένα παιχνίδι «μόδας» και όχι ουσίας.

Είχε Κωλόκαιρο τη μέρα που σε γνώρισα Facebook Twitter
Βασιλική Διαλυνά. Φωτ.: Πάτροκλος Σκαφίδας

Και τον Νίκο απ’ τη φωτιά ποιος θα τον βγάλει; Δράμα ηχηρό χωρίς αντήχηση, ρεαλισμός κατ’ επίφαση, κεκαλυμμένη κωμωδία που καταλήγει αθέλητα στην αυτο-παρωδία και ένα μελοδραματικό φινάλε που αποδεικνύει περίτρανα όχι μόνο ότι οι απλοί άνθρωποι της Ελευσίνας είναι τελικά πιο ανοιχτόμυαλοι από τους δήθεν ψαγμένους Αθηναίους αλλά και ότι σαν την αγκαλιά της οικογένειας δεν υπάρχει άλλη.

Έτσι, οι φωνές, τα σπρωξίματα και η φασαριόζικη εκτόνωση των απωθημένων δίνουν τελικά τη θέση τους σε μια αγαπησιάρικη, μελωμένη επανασύνδεση με την ηχογραφημένη, προθανάτια ερωτική εξομολόγηση του αδικοχαμένου Νίκου να μας συντροφεύει «ρομαντικά» στα μεγάφωνα.

Οι ηθoποιοί (Στάθης Σταμουλακάτος, Θάνος Αλεξίου, Βασιλική Διαλυνά, Στέλιος Δημόπουλος, Αντώνης Τσιοτσιόπουλος) καταβάλλουν φιλότιμες προσπάθειες, αλλά δυστυχώς αδυνατούν να παραγάγουν κάτι περισσότερο από αβαθείς ερμηνείες. Οι καλοσυνάτοι αυτοί ήρωες χαρίζουν γέλιο και γεννούν συμπάθεια, στηρίζοντας αδιατάραχτα τον κλοιό της ψυχαγωγικής ασφάλειας και αφέλειας που νανουρίζει τον θεατή, στέλνοντάς τον σπίτι του εφησυχασμένο.

Τίποτα δεν γκρεμίζεται, τίποτα δεν φλέγεται, υπάρχει πάντα μια στοργική φωλιά για κάθε τρανς άτομο, κι εμείς δεν χρειάζεται ν’ ανησυχούμε άλλο για τον «κωλόκαιρο»: ορίστε, βγήκε ήδη το ουράνιο τόξο...

Δείτε περισσότερες πληροφορίες για την παράσταση εδώ

To άρθρο δημοσιεύθηκε στην έντυπη LiFO.

Tο νέο τεύχος της LiFO δωρεάν στην πόρτα σας με ένα κλικ.

Θέατρο
0

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Ζιλιέτ Μπινός: Η Ιουλιέτα των Πνευμάτων στην Επίδαυρο

Θέατρο / Ζιλιέτ Μπινός: Η Ιουλιέτα των Πνευμάτων στην Επίδαυρο

Η βραβευμένη με Όσκαρ ηθοποιός προσπαθεί να παραμείνει συγκεντρωμένη μέχρι την κάθοδό της στο αργολικό θέατρο. Παρ’ όλα αυτά, βρήκε τον χρόνο να μας μιλήσει για τους γυναικείους ρόλους που τη συνδέουν με την Ελλάδα και για τη σημασία της σιωπής.
ΘΟΔΩΡΗΣ ΚΟΥΤΣΟΓΙΑΝΝΟΠΟΥΛΟΣ
Όλα όσα ζήσαμε στο 79ο Φεστιβάλ της Αβινιόν: από το «La Distance» του Ροντρίγκες έως τη μεγάλη επιτυχία του Μπανούσι

Θέατρο / Όλα όσα ζήσαμε στο 79ο Φεστιβάλ της Αβινιόν

Οι θερμές κριτικές της «Liberation» και της «Le Monde» για το «ΜΑΜΙ» του Μπανούσι σε παραγωγή της Στέγης του Ιδρύματος Ωνάση είναι απλώς μια λεπτομέρεια μέσα στις απανωτές εκπλήξεις που έκρυβε το πιο γνωστό θεατρικό φεστιβάλ στον κόσμο.
ΤΙΝΑ ΜΑΝΔΗΛΑΡΑ
Κωνσταντίνος Ζωγράφος: Ο «Ορέστης» του Τερζόπουλου

Θέατρο / Κωνσταντίνος Ζωγράφος: «Ο Τερζόπουλος σου βγάζει τον καλύτερό σου εαυτό»

Ο νεαρός ηθοποιός που πέρυσι ενσάρκωσε τον Πυλάδη επιστρέφει φέτος ως Ορέστης. Με μια ήδη πλούσια διαδρομή στο θέατρο δίπλα σε σημαντικούς δημιουργούς, ετοιμάζει ένα νέο έργο εμπνευσμένο από το Νεκρομαντείο του Αχέροντα.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
«Μάλιστα κύριε Ζαμπέτα»: Αξίζει η παράσταση για τον «μάγκα» του ελληνικού πενταγράμμου;

The Review / «Μάλιστα κύριε Ζαμπέτα»: Αξίζει η παράσταση για τον «μάγκα» του ελληνικού πενταγράμμου;

Με αφορμή την παράσταση γι’ αυτόν τον αυθεντικό δημιουργό που τις δεκαετίες του 1950 και του 1960 μεσουρανούσε, ο Χρήστος Παρίδης και η Βένα Γεωργακοπούλου σχολιάζουν τον αντίκτυπό του στο κοινό σήμερα.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
«Οιδίπους Τύραννος» και «Οιδίπους επί Κολωνώ» του Σοφοκλή: Η άνοδος, πτώση και η αποθέωση

Αρχαίο Δράμα Explained / «Οιδίπους Τύραννος» και «Οιδίπους επί Κολωνώ» του Σοφοκλή: Η άνοδος, η πτώση και η αποθέωση

Τι μας μαθαίνει η ιστορία του Οιδίποδα, ενός ανθρώπου που έχει τα πάντα και τα χάνει εν ριπή οφθαλμού; Η κριτικός θεάτρου Λουίζα Αρκουμανέα επιχειρεί μια θεωρητική ανάλυση του έργου του Σοφοκλή.
ΛΟΥΙΖΑ ΑΡΚΟΥΜΑΝΕΑ
Αλίκη Βουγιουκλάκη: Στη ζωή έσπαγε τα ταμπού, στο θέατρο τα ταμεία

Θέατρο / Αλίκη Βουγιουκλάκη: Πώς έσπαγε τα ταμεία στο θέατρο επί 35 χρόνια

Για δεκαετίες έχτισε, με το αλάνθαστο επιχειρηματικό της ένστικτο, μια σχέση με το θεατρικό κοινό που ακολουθούσε υπνωτισμένο τον μύθο της εθνικής σταρ. Η πορεία της ως θιασάρχισσας μέσα από παραστάσεις-σταθμούς και τις μαρτυρίες συνεργατών της.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
Νίκος Καραθάνος: «Εμείς είμαστε οι χώρες, τα κείμενα, οι πόλεις, εμείς είμαστε οι μύθοι»

Θέατρο / Νίκος Καραθάνος: «Εμείς είμαστε οι χώρες, τα κείμενα, οι πόλεις, εμείς είμαστε οι μύθοι»

Στον πολυαναμενόμενο «Οιδίποδα» του Γιάννη Χουβαρδά, ο Νίκος Καραθάνος επιστρέφει, 23 χρόνια μετά, στον ομώνυμο ρόλο, ακολουθώντας την ιστορία από το τέλος προς την αρχή και φωτίζοντας το ανθρώπινο βάθος μιας τραγωδίας πιο οικείας απ’ όσο νομίζουμε.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Ένα δώρο που άργησε να φτάσει

Θέατρο / «Κοιτάξτε πώς φέρονταν οι αρχαίοι στους ξένους! Έτσι πρέπει να κάνουμε κι εμείς»

Ένα δώρο που έφτασε καθυστερημένα, μόλις είκοσι λεπτά πριν το τέλος της παράστασης - Κριτική της Λουίζας Αρκουμανέα για το «ζ-η-θ, ο Ξένος» σε σκηνοθεσία Μιχαήλ Μαρμαρινού.
ΛΟΥΙΖΑ ΑΡΚΟΥΜΑΝΕΑ
Η Κασσάνδρα της Έβελυν Ασουάντ σημάδεψε το φετινό καλοκαίρι

Θέατρο / Η Κασσάνδρα της Έβελυν Ασουάντ σημάδεψε την «Ορέστεια»

Η «Ορέστεια» του Θεόδωρου Τερζόπουλου συζητήθηκε όσο λίγες παραστάσεις: ενθουσίασε, προκάλεσε ποικίλα σχόλια και ανέδειξε ερμηνείες υψηλής έντασης και ακρίβειας. Ξεχώρισε εκείνη της Έβελυν Ασουάντ, η οποία, ως Κασσάνδρα, ερμήνευσε ένα αραβικό μοιρολόι που έκανε πολλούς να αναζητήσουν το όνομά της. Το φετινό καλοκαίρι, η παράσταση επιστρέφει στη Θεσσαλονίκη, στους Δελφούς και στο αρχαίο θέατρο Φιλίππων.
M. HULOT
Η Λίνα Νικολακοπούλου υπογράφει και σκηνοθετεί τη μουσικοθεατρική παράσταση «Χορικά Ύδατα»

Θέατρο / «Χορικά Ύδατα»: Ο έμμετρος κόσμος της Λίνας Νικολακοπούλου επιστρέφει στη σκηνή

Τραγούδια που αποσπάστηκαν από το θεατρικό τους περιβάλλον επιστρέφουν στην πηγή τους, σε μια σκηνική τελετουργία γεμάτη εκπλήξεις που φωτίζει την τεράστια καλλιτεχνική παρακαταθήκη της στιχουργού.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
«Το ημέρωμα της στρίγγλας»: Ήταν ο Σαίξπηρ μισογύνης;

The Review / «Το ημέρωμα της στρίγγλας»: Ήταν ο Σαίξπηρ μισογύνης;

Γιατί εξακολουθεί να κερδίζει το σύγχρονο κοινό η διάσημη κωμωδία του Άγγλου βάρδου κάθε φορά που ανεβαίνει στη σκηνή; Ο Χρήστος Παρίδης και η Βένα Γεωργακοπούλου συζητούν με αφορμή την παράσταση που σκηνοθετεί η Εύα Βλασσοπούλου.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
«Darkest White»: Ένα σύμπαν που εξερευνά την ανθεκτικότητα και τη δύναμη της γυναίκας 

Θέατρο / «Darkest White»: Ο εμφύλιος από την πλευρά των χαμένων

Το έργο της Δαφίν Αντωνιάδου που θα δούμε στο Φεστιβάλ Αθηνών, εξερευνά μέσω προσωπικών και ιστορικών αναμνήσεων και μέσα από την ανθεκτικότητα και τη δύναμη της γυναικείας παρουσίας, ιστορίες εκτοπισμού και επιβίωσης. 
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Beytna: Μια παράσταση χορού που είναι στην ουσια ένα τραπέζι με φίλους

Φεστιβάλ Χορού Καλαμάτας / Beytna: Μια παράσταση χορού που είναι στην ουσία ένα τραπέζι με φίλους

Ο σπουδαίος λιβανέζος χορευτής και χορογράφος Omar Rajeh, επιστρέφει με την «Beytna», μια ιδιαίτερη περφόρμανς με κοινωνικό όσο και γαστριμαργικό αποτύπωμα, που θα παρουσιαστεί στο πλαίσιο του φετινού 31ου Διεθνούς Φεστιβάλ Χορού Καλαμάτας.
ΘΟΔΩΡΗΣ ΑΝΤΩΝΟΠΟΥΛΟΣ
Η νύφη και το «Καληνύχτα, Σταχτοπούτα»

Θέατρο / Η Καρολίνα Μπιάνκι παίρνει το ναρκωτικό του βιασμού επί σκηνής. Τι γίνεται μετά;

Μια παράσταση-περφόρμανς που μέσα από έναν εξαιρετικά πυκνό και γοητευτικό λόγο, ένα κολάζ από εικόνες, αναφορές, εξομολογήσεις, όνειρα και εφιάλτες μάς κάνει κοινωνούς μιας ακραίας εμπειρίας, χωρίς να σοκάρει.
ΛΟΥΙΖΑ ΑΡΚΟΥΜΑΝΕΑ
Ακούγεσαι Λυδία, Ακούγεσαι ίσαμε το στάδιο

Επίδαυρος / «Ακούγεσαι, Λυδία, ίσαμε το στάδιο ακούγεσαι»

Κορυφαίο πρόσωπο του αρχαίου δράματος, συνδεδεμένη με εμβληματικές παραστάσεις, ανατρέχει σε δεκαπέντε σταθμούς της καλλιτεχνικής της ζωής στην Επίδαυρο και αφηγείται προσωπικές ιστορίες, επιτυχίες και ματαιώσεις, εξαιρετικές συναντήσεις και συνεργασίες, σε μια πορεία που αγγίζει τις πέντε δεκαετίες.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Ο Ούρλιχ Ράσε και το παρασκήνιο της ιστορίας της Ισμήνης

Θέατρο / Η σκηνή του Ούρλιχ Ράσε στριφογύριζε - και πέταξε έξω την Ισμήνη

Στην παράσταση που άνοιξε την Επίδαυρο, ο Γερμανός σκηνοθέτης επέλεξε να ανεβάσει μια Αντιγόνη χωρίς Ισμήνη. Η απομάκρυνση της Κίττυς Παϊταζόγλου φωτίζει τις λεπτές –και άνισες– ισορροπίες εξουσίας στον χώρο του θεάτρου.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Ο Θάνος Παπακωνσταντίνου μέσα στη γοητεία και στον τρόμο του Δράκουλα

Πρώτες Εικόνες / Dracula: Η υπερπαραγωγή που έρχεται το φθινόπωρο στην Αθήνα

Ο Θάνος Παπακωνσταντίνου μιλά αποκλειστικά στη LiFO για την πιο αναμενόμενη παράσταση της επερχόμενης σεζόν, για τη διαχρονική γοητεία του μύθου που φαντάστηκε ο Μπραμ Στόκερ στα τέλη του 19ου αιώνα, για το απόλυτο και το αιώνιο μιας ιστορίας που, όπως λέει, τον «διαλύει».
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ