ΤΟΝ ΔΕΚΕΜΒΡΙΟ ΕΠΕΣΕ μια πρόταση στο τραπέζι, από εκείνες της τελευταίας στιγμής, για ένα live στο Floyd. Θα έπαιζαν οι Planet of Zeus, όνομα γνώριμο, αλλά μουσική ξένη στα δικά μας αυτιά.
Χωρίς προσδοκίες, φτάσαμε στο μαγαζί και έκπληκτοι βρεθήκαμε να περιμένουμε σε μια μεγάλη ουρά: «Ποιοι είναι αυτοί που έχουν μαζέψει τόσο κόσμο;». Δύο ώρες αργότερα, θα περνούσαμε από το ίδιο σημείο, σχολιάζοντας το «πιο ωραίο απρόοπτο» του χειμώνα. Μερικά μέτρα πιο πέρα, θα αναζητούσαμε τα «Bad Milk» και «Loyal to the pack», που οι στίχοι τους εξυμνούν τη δύναμη της ενότητας, για να τα προσθέσουμε στα «Αγαπημένα» του Spotify.
Μόλις λίγες ημέρες μετά, θα τους ακολουθούσαμε στην Πάτρα. Μέσα σε ένα βράδυ ταξιδέψαμε, πήγαμε στο Frida για να το ζήσουμε ξανά, γνωρίζοντας αυτήν τη φορά τους στίχους, και επιστρέψαμε στην Αθήνα.+
Το μεγάλο μπαμ έγινε σε μικρές σκηνές στο κέντρο της Αθήνας, όπως το AN Club. Κάναμε πολύ καιρό να συνειδητοποιήσουμε και να χωνέψουμε αυτό που έγινε. Αλλά σίγουρα, πριν φτάσουμε εκεί, υπήρξε ένα προπαρασκευαστικό στάδιο, τόσο από εμάς ως μπάντα όσο και από μια σκηνή που υπήρχε και έπαιζε με την πρώτη ευκαιρία σε οποιοδήποτε μαγαζί.
Ακολούθησε το αυτονόητο scroll στα social τους. Προς έκπληξή μου, είδα ότι τους ακολουθούν μόλις 18.000 στο Instagram. Πώς γίνεται μια μπάντα που γεμίζει το Floyd, που έχει μοιραστεί σκηνές με τους Clutch, που έχει γυρίσει την Ευρώπη αμέτρητες φορές και κουβαλάει μαζί της φανατικούς ακροατές εδώ και σχεδόν δύο δεκαετίες να έχει μόνο τόσους; Κι όμως, μπορεί. Ίσως γιατί το βλέμμα τους ήταν από την αρχή στραμμένο στη μουσική τους και όχι στους αριθμούς.
Οι πληροφορίες στην Google και το bio τους δεν κάλυπταν τις απορίες μου. Γι' αυτό, τον Ιούνιο βρέθηκα στο στούντιό τους και συνάντησα από κοντά τον Στέλιο και τον Γιάννη, τον μπασίστα και τον κιθαρίστα των Planet of Zeus.
Λίγο πριν από τη μεγάλη συναυλία για τα 25 χρόνια της μπάντας, έκαναν μια αναδρομή από το 2000 που μοίραζαν flyers στα Εξάρχεια για να προωθήσουν τα πρώτα τους live μέχρι τα ευρωπαϊκά tours σήμερα.
Από τη γνωριμία και τα πρώτα live μέχρι τα «ιδρωμένα», ασφυκτικά γεμάτα στα υπόγεια του Rodeo και του ΑΝ Club με τις περιβόητες πια λιποθυμίες, αλλά και τις ευρωπαϊκές περιοδείες και τις συνεργασίες με τους Clutch, τους Grand Magus και τους Kvelertak, οι Planet of Zeus μοιράζονται τις πιο δυνατές τους αναμνήσεις.
Μέσα από τη συζήτησή μας, με ταξίδεψαν σε μια εποχή που κάθε Gen Z θα ήθελε να ζήσει, στα υπέροχα '00s και στις «αρχέγονες», όπως χιουμοριστικά τις περιγράφει ο Γιάννης, αλλά τόσο αλληλέγγυες προσπάθειες των καλλιτεχνών της heavy rock να προωθήσουν τη μουσική τους, μοιράζοντας flyers στα Εξάρχεια και προωθώντας ο ένας το live του άλλου.
Με πυξίδα τις κυκλοφορίες των άλμπουμ, από το «Eleven the hard way» μέχρι το «Afterlife» και το μεγάλο live στην Τεχνόπολη, ο Στέλιος και ο Γιάννης θυμούνται τις πιο έντονες στιγμές, την αναγνώριση που ήλθε, το μεγάλο «μπλοκ» από τον Covid, το comeback και τα tours στην Ευρώπη.
Όλα ξεκίνησαν όταν δυο συμμαθητές, ο Στέλιος και ο Μπάμπης, αποφάσισαν να ενώσουν τις μουσικές τους επιρροές και να τις ενσωματώσουν σε ένα σχήμα. Στην πορεία έγιναν τέσσερις και πλέον περνούν ώρες στο στούντιο, μοιράζονται τη σκηνή και ταξιδεύουν μαζί εντός και εκτός Ελλάδας.
«Στην ηλικία που ξεκινήσαμε, θέλαμε απλώς να παίξουμε κάπου, όπου να 'ναι, λέγαμε "δεν πειράζει, θα δούμε". Τότε δεν ξέρεις ακριβώς και τι θα παίξεις, δεν ξέρεις καν τι σου αρέσει περισσότερο. Και απ’ την άλλη ήταν ο Μπάμπης ο οποίος μου 'λέγε "θα φτιάξουμε μια μπάντα και θα γίνουμε οι καλύτεροι του κόσμου" – ήμασταν έφηβοι, καμένοι, αλλά είχαμε μια παιδική αθωότητα, λέγαμε"θα γίνω σαν τον Μέσι". Αφού γράψαμε τον πρώτο δίσκο και ακούσαμε πρώτη φορά τον εαυτό μας και λίγο στα live και μετά ξανά στα πρώτα live μετά τον πρώτο δίσκο, νομίζω πως κάπως σοβάρεψε ο τρόπος που αντιμετωπίζαμε αυτό που κάναμε», θυμάται ο Στέλιος.
Ο Γιάννης συμπληρώνει: «Ναι, έγιναν πιο σοβαρά τα πράγματα, και όχι τόσο επειδή βγήκαμε, παίξαμε και ξαφνικά είχαμε μια λαοθάλασσα μπροστά μας. Βέβαια, είναι αλλιώς να βλέπεις ότι κάποιος είναι από κάτω και σε ακούει, το στοιχείο της έκθεσης είναι σημαντικό. Παίζεις μουσική και σε βλέπουν ένας, δύο, δέκα – το πόσοι είναι τελικά δεν παίζει ρόλο».
Εξαιρώντας τους «παλιούς», το κοινό που τους γνωρίζει τώρα απορεί με την επιλογή του ονόματος. Γιατί Planet of Zeus; «Υπάρχει αυτό το gap και είναι πολύ φυσιολογικό. Να πούμε σε αυτό το σημείο ότι το όνομα της μπάντας αναφέρεται στον πλανήτη που κάποιοι ονόμασαν Δία. Εμείς το βρήκαμε έτοιμο, όπως και την ατάκα, σε ένα σχολικό βιβλίο. Fun fact: στο πρώτο εισιτήριο για συναυλία μας έγραφε "planets", έτσι το είχαν εκλάβει. Τότε η επικοινωνία γινόταν μέσω τηλεφώνου...» μου εξηγεί ο Γιάννης.
Το 2008 κυκλοφορούν το «Eleven the hard way», το πρώτο άλμπουμ. Τρία χρόνια αργότερα το «Macho Libre», προάγγελο των «ιδρωμένων» live που θα έρχονταν με τον καιρό, όταν οι Planet of Zeus θα έβλεπαν πλήθος να συρρέει σε μαγαζιά όπως το μικρό AN Club. Πολλοί απ' όσους βρέθηκαν σε εκείνες τις πρώτες μεγάλες συναντήσεις με τους Planet θυμούνται έντονα τις λιποθυμίες λόγω της ασφυκτικής προσέλευσης. Το σκηνικό δεν έχει αλλάξει ούτε στα live της τελευταίας πενταετίας.
Ο Μάνος, φαν των Planet που πήγε σε live με τους Nightstalker, θυμάται: «Νομίζω ήταν στην Πειραιώς. Το μόνο που θυμάμαι είναι να χάνομαι... Στο πρώτο τραγούδι λιποθύμησα. Αλήθεια! Με έπιασε ο φίλος μου. Είχε τόσο κόσμο… Μετά συνήλθα και πέρασα τέλεια, ήταν ένα τρομερό live».
Για τον Γιάννη εκείνα τα live έχουν μείνει αξέχαστα, όπως και όσα προηγήθηκαν για να καταφέρουν να φτάσουν ως εκεί. «Το μεγάλο μπαμ έγινε σε μικρές σκηνές στο κέντρο της Αθήνας, όπως το AN Club. Κάναμε πολύ καιρό να συνειδητοποιήσουμε και να χωνέψουμε αυτό που έγινε. Αλλά σίγουρα, πριν φτάσουμε εκεί, υπήρξε ένα προπαρασκευαστικό στάδιο, τόσο από εμάς ως μπάντα όσο και από μια σκηνή που υπήρχε και έπαιζε με την πρώτη ευκαιρία σε οποιοδήποτε μαγαζί. Γύρω στο 2005, νομίζω, κάποιοι οραματίστηκαν ένα σύνολο από μπάντες, κατά κύριο λόγο από την Αθήνα και από κάποιες άλλες πόλεις, και έφτιαξαν τη Spinaloga Records: με τη συνδρομή όλων αυτών των συγκροτημάτων αποφάσισαν να κυκλοφορήσουν μια συλλογή –σε CD τότε, προφανώς– και να την υποστηρίξουν με κάποια φεστιβάλ σε χώρους όπως το Rodeo, το ΑΝ».
Έπαιζαν πολλές μπάντες μαζί. «Μαζεύτηκαν φίλοι από άλλες μπάντες και γνωριστήκαμε καλύτερα μεταξύ μας. Κάποια περίοδο γινόμασταν παρέα, λέγαμε "πάμε Μαβίλη για ποτό" –προφανώς όχι σε μαγαζί, ήμασταν 30-40 άτομα– και αράζαμε στα παγκάκια. Οπότε αυτό που ήρθε το 2011 είχε αρχίσει να χτίζεται κάποια χρόνια πριν. Παίξαμε σε τουλάχιστον τρία ή τέσσερα φεστιβάλ αυτής της εταιρείας των φίλων και αρχίσαμε να κερδίζουμε το reputation μιας μπάντας που έπαιζε καλά. Δεν είχαμε δίσκο τότε, το 2004-2005. Είχαμε ηχογραφήσει μόνο κάποια κομμάτια γι' αυτές τις συλλογές. Μετά έβγαιναν κάποια digital και διάφορα άλλα, έτσι ώστε να μάθουν περισσότεροι ποιοι είμαστε», συνεχίζει ο Γιάννης.
Macho Libre, Live @ An Club, Athens (2011)
Η προώθηση των live τότε δεν ήταν τόσο απλή υπόθεση όσο σήμερα. Σίγουρα όμως ήταν πιο φαν, με έντονη την αλληλεγγύη μεταξύ των καλλιτεχνών.
«Θυμάμαι χαρακτηριστικά», μου λέει πάλι ο Γιάννης, «ότι ήμασταν σε αυτό το community που μαζευόμασταν και λέγαμε "ωραία, έχουμε αυτό το live, τι πρέπει να κάνουμε;". Εκτυπώναμε αφίσες και τις κολλάγαμε, μοιράζαμε flyers στα Εξάρχεια, σε μπαρ, έξω από άλλες συναυλίες μέχρι να τελειώσουν. Έπαιζε ένα πιο αρχέγονο promo».
«Τότε υπήρχε αλληλεγγύη ανάμεσα στις μπάντες εκατό τοις εκατό», τονίζει και ο Στέλιος. «Ήταν πολύ ωραίο, ήταν community, το έκανες και για σένα αλλά και για τους άλλους. Μοιράζαμε φυλλάδια από άλλες μπάντες στα δικά μας live και, αντίστοιχα, το ίδιο έκαναν και για εμάς. Έπρεπε με κάποιο τρόπο να επικοινωνήσουμε τι κάναμε. Μέσα σε ενάμιση χρόνο από το "Macho Libre" καταλήξαμε να παίξουμε στο Gagarin, έχοντας "τερματίσει" το ΑΝ και λέγαμε "αυτό που γίνεται τώρα δεν το καταλαβαίνουμε"».
Οι Planet θεωρείται πως ανήκουν στο πρώτο κύμα της αναγνώρισης της heavy rock μουσικής στις σκηνές της Αθήνας.
«Υπήρχαν κι άλλες μπάντες αυτού του είδους από πριν, όπως οι Nightstalker. Ήμασταν ίσως στο στάδιο του να γίνει πιο open…» μου εξηγεί ο Στέλιος.
«Κάνοντας ένα βήμα πίσω και χωρίς έπαρση, νιώθω πως είμαστε από τις πρώτες μπάντες που το σήκωσαν όλο αυτό. Αυτό το λέω γιατί για πολλούς που μπήκαν σε αυτόν τον κόσμο η πρώτη μπάντα που άκουσαν, είτε συγκυριακά είτε για άλλους λόγους, ήταν οι Planet, όπως μας έχουν πει, και μετά έμαθαν τους Nightstalker για παράδειγμα. Έπαιζε πολύ και η φυσική παρουσία. Τότε είχαμε χρόνο να διαθέσουμε, βγαίναμε, παίζαμε με άλλους. Δεν προσεγγίζαμε κόσμο σε σχολές, απλώς ενημερώναμε κάποιους που ξέραμε ότι τους άρεσε: "παίζουμε τότε εκεί"», σχολίασε ο Γιάννης.
Dawn of the Dead, Live @ Gagarin 205 Live Music Space, Athens (2012)
Ο Μπρους Ντίκινσον…
Πριν από το YouTube, το Instagram και το TikTok, η μόνη πλατφόρμα που είχαν οι μπάντες για να παρουσιάσουν τη μουσική τους ήταν το myspace.com, που διέθετε και λειτουργία μηνυμάτων. Από ένα από αυτά, ο Γιάννης και ο Στέλιος θα μάθαιναν ότι ο Μπρους Ντίκινσον αναφέρθηκε στους Planet of Zeus. Ο Γιάννης το επιβεβαιώνει. «Ήμασταν με τον Στέλιο σπίτι του και έρχεται ένα μήνυμα από κάποιον που ακολουθούσε την μπάντα, ότι "παιδιά, σας άκουσα στην εκπομπή του Μπρους Ντίκινσον στο BBC Radio". Λέγαμε "είναι αλήθεια;" και 12μιση η ώρα το βράδυ είπαμε να το ψάξουμε αυτό το ντοκουμέντο και να είμαστε σίγουροι ότι αυτός ο άνθρωπος όντως άρθρωσε "Planet of Zeus". Το βρήκαμε, και το είχαμε σε ένα στικάκι που το έχω χάσει πια, αλλά συνέβη. Είχε μια playlist και μας προλόγισε, αποκαλώντας μας "hairy ass stoners" από την Ελλάδα. Του έκανε εντύπωση που ο δίσκος λεγόταν "Eleven the hard way" και είχε 10 κομμάτια μέσα, αλλά στην πραγματικότητα ήταν 11. Τώρα, αν ρωτάς γιατί συνέβη αυτό, προφανώς του έδωσαν ένα promo από την εταιρεία τότε και όταν ανέφερε το όνομα του άλμπουμ, σχολίασε "δεν ξέρω τι καπνίζουν..."».
Vigilante
Επόμενος σταθμός δισκογραφικά για τους Planet ήταν το «Vigilante», ένα μεγάλο boost και ίσως το μεγάλο πέρασμα σε μεγαλύτερες σκηνές, ή αλλιώς από το μικρό Rodeo στην Ιερά Οδό.
«Εκεί ήρθαμε αντιμέτωποι με την επιλογή "καβαλάω ή όχι το κύμα", που για εμάς είχε λίγο μεγαλύτερη σημασία υπό την έννοια ότι ίσως θα αποφασίζαμε αν αυτό θα γινόταν δουλειά εντός εισαγωγικών. Είχαμε παίξει ήδη δύο φορές στο Gagarin, τη μία τον Νοέμβριο του 2012 και την άλλη με την παρουσίαση του δίσκου του "Vigilante", τον Μάιο του 2014. Οπότε το live στην Ιερά Οδό ήρθε το 2015. Ήταν πρακτικό το θέμα, εφόσον έχεις γεμίσει δύο φορές τον ίδιο χώρο, έρχεται πολύ εύλογα η συνέχεια σε μεγαλύτερο. Πήγαμε σε έναν χώρο υπερδιπλάσιο του Gagarin, και εκεί μετράει και το hype», εξηγεί ο Στέλιος για τα πρώτα μεγάλα live.
Για τη συνάντηση με τους Clutch…
Πριν από την περιοδεία του 2013, οι Clutch θα έκαναν μια στάση στην Ελλάδα και η εγχώρια εταιρεία παραγωγής επέλεξε τους Planet να τους ανοίξουν. «Δεν γνωριστήκαμε με τους ανθρώπους, τα είπαμε λίγο μετά το live. Δύο χρόνια μετά μας ήρθε μια πρόταση να ανοίξουμε τους Clutch στην ευρωπαϊκή τους περιοδεία για την προώθηση του δίσκου που είχαν βγάλει τότε. Ήταν η πρώτη φορά θα πηγαίναμε σε κάτι τόσο μεγάλο. Ξαφνικά, θα παίζαμε σε χώρους όπου δεν είχαμε σκεφτεί ποτέ ότι θα βρισκόμασταν. Παίξαμε μπροστά σε 1.500-2.000 κόσμο, ήταν μεγάλη ευκαιρία, γιατί από εκεί μας γνώρισαν και πλέον έχουμε φίλους που μας ακολουθούν στα ευρωπαϊκά live. Φοβερή ευκαιρία», θυμάται ο Γιάννης.
Το «Loyal to the pack» που δίχασε
Το 2016 οι Planet αιφνιδιάζουν τους φαν, παρουσιάζοντας στο κοινό το «Loyal to the pack». Άλλοι το επέκριναν και άλλοι το αντιμετώπισαν ως μέρος της εξέλιξής τους.
Ο Γιάννης το σχολιάζει ως φαν συγκροτημάτων και όχι ως μέλος των Planet. «Και εγώ έχω βιώσει αυτό που λέμε "κρυάδα", π.χ. με τους Metallica και το "Black album" με τις μπαλάντες μετά το "...And justice for all", που έλεγα ως πιτσιρικάς ότι ηχητικά παρουσιάζουν κάτι τελείως διαφορετικό. Οπότε μπορώ να καταλάβω τον κόσμο που αιφνιδιάστηκε. Το φανταστικό είναι ότι στην πορεία αρκετοί από αυτούς που μπορεί να έλεγαν "τι μαλακία είναι αυτή", τώρα το θεωρούν το αγαπημένο τους άλμπουμ».
«Εγώ τους έχω δει πάρα πολλές φορές. Σκέψου, πρόλαβα τον Μπάμπη με μαλλιά», μου είπε ο Γιώργος, φαν των Planet και μουσικός. «Πρώτη φορά τούς είδα στο Schoolwave. Τους έμαθα τυχαία. Το αγαπημένο μου τραγούδι είναι το "Macho Libre", μου αρέσει το riff του». Για την «κρυάδα» του «Loyal to the pack» σχολίασε: «Το τραγούδι είχε πολύ δυνατό open και πιστεύω το ότι ήταν πολύ ωραίο, γρήγορο, σκληρό. Θεωρώ ότι αυτός ο δίσκος άρχισε να καθορίζει τον πραγματική τους ταυτότητα».
Loyal to the Pack LIVE @ SCHOOLWAVE 2017
Τα 11.000 άτομα στο «Σταύρος Νιάρχος», ο Covid και η «ξενέρα»
Η στιγμή που τραγούδησαν για περισσότερους από 10.000 στο «Σταύρος Νιάρχος» έχει ξεχωριστή θέση στο ημερολόγιο των Planet of Zeus. «Μας έκαναν πρόταση για ένα live σε ένα μίνι φεστιβάλ με άλλες μπάντες που μας άρεσαν και είχαμε ξαναπαίξει μαζί. Είναι φανταστικός χώρος εκεί για συναυλία. Είχε πάνω από 10.000 κόσμο, ίσως και 11.000. Ήταν χωρίς εισιτήριο μεν αλλά κάθισαν μέχρι τέλους, μέχρι και πίσω στα σκαλιά, και ήταν ο ίδιος κόσμος με την αρχή», περιγράφει ο Γιάννης.
Όταν ήλθε ο Covid, οι Planet πάτησαν pause, οι συναυλίες σταμάτησαν και η έμπνευση υποχώρησε.
«Εκεί που ακολουθούσαμε μια πορεία, την είδαμε να κλείνει και να μην έχει προοπτική να ανοίξει πάλι τότε με τον Covid. Οπότε και ατομικά ζοριστήκαμε σε ψυχολογικό επίπεδο», μου λέει ο Στέλιος.
Για το δημιουργικό κομμάτι, ο Γιάννης εξηγεί ότι «υπήρξε ένα οξύμωρο πράγμα. Ενώ υπήρχε άπλετος χρόνος για να δημιουργήσεις, η έλλειψη της προοπτικής σε επηρέαζε και δεν είχες κουράγιο να κάνεις τίποτα. Εμένα μου πήρε πολύ καιρό να πιάσω κιθάρα ή μπάσο και να παίξω».
Back to reality! Live με τους ΣΤΙΧΟΙΜΑ;
Ο Covid υποχώρησε και η Τέχνη αναδιοργανώθηκε. Οι Planet επέστρεψαν κάνοντας μεγάλη φασαρία. Το live με τους ΣΤΙΧΟΙΜΑ ήταν ακόμα μία έκπληξη από την παρέα των «hairy ass stoners» που πρότεινε ο Μπρους Ντίκινσον στο κοινό του. Οι πρώτες σκέψεις θα δίχαζαν το κοινό, που δεν ήξερε αν και κατά πόσο θα ταίριαζαν οι δύο αυτοί κόσμοι. Κι όμως...
«Αισθητικά δεν ήμασταν άσχετοι. Ακόμη και αν ηχητικά είμαστε διαφορετικοί, αποδείχτηκε ότι δεν ήμασταν τόσο μακριά. Υπάρχει σημείο συνάντησης και αυτό φάνηκε στο jam που κάναμε στο τέλος. Παίξαμε εμείς ένα κομμάτι των ΣΤΙΧΟΙΜΑ», μου εξηγεί ο Γιάννης.
Στίχοιμα - Planet of Zeus - Live - 05/06/2022
Ο Στέλιος αντιμετωπίζει εκείνο το live ως το restart που χρειαζόταν. «Σίγουρα μας έκανε καλό ψυχολογικά, με την έννοια ότι μπορούσαμε να συνεχίσουμε αυτό που θέλαμε να κάνουμε. Μέχρι τότε οριακά δεν ήξερες καν πώς θα γίνονταν τα live. Θυμάμαι το προηγούμενο καλοκαίρι να γίνονται κάτι καθιστά – κι εμείς είχαμε κάνει ένα στην Κατερίνη. Η αλήθεια είναι ότι δεν τηρήθηκαν τα πρωτόκολλα...».
«Faith in Physics» και «Afterlife», οι μετά τον Covid δίσκοι. «Δεν νομίζω ότι μας άφησε ανεπηρέαστους στιχουργικά η πανδημία. Είχε μεσολαβήσει μια πενταετία και δύο χρόνια που δεν μετράνε, οπότε σίγουρα αποτυπώθηκε κάτι περισσότερο υπαρξιακό».
Το πιο φανατικό κοινό της Ευρώπης
Ρώτησα για τα live στην Ευρώπη και την αλληλεπίδρασή τους με το κοινό άλλης κουλτούρας. «Παίξαμε 27 live, νομίζω, αλλά σε κάποιες χώρες κάναμε διπλά. Στη Γαλλία μπορεί και τρία», μου απάντησe ο Γιάννης. Ενώ συζητούσαμε για την Ευρώπη, μου έδειξαν έναν μικρό πίνακα με τις χώρες ενός tour που ξεκίνησε τέλη Αυγούστου και ολοκληρώθηκε μέσα Οκτωβρίου. Δεν θυμάμαι πόσες ήταν, αλλά ήταν μεγάλη η λίστα.
«Επιστρέφοντας στην Ελλάδα, σίγουρα θέλεις να απέχεις και από τη μουσική, και από τη συνύπαρξη με τους άλλους με τους οποίους ήσασταν τόσες μέρες μαζί», σχολιάζει ο Γιάννης.
Όσο για το κοινό που μοιάζει με τους φαν στην Ελλάδα, δεν είναι οι Γερμανοί, όπως εντελώς άστοχα εκτίμησα.
«Οι Γάλλοι είναι πιο κοντά σε εμάς. Οι Γερμανοί πολλές φορές δεν ακούγονται, κρατούν τη μπίρα τους και παρακολουθούν το live. Μετά θα σου πουν "περάσαμε φανταστικά". Είναι ο δικός τους τρόπος. Οι Γάλλοι μάς μοιάζουν φοβερά, όπως και οι Βαλκάνιοι. Είναι ίδιοι, θα χτυπηθούν στη σκηνή. Στις υπόλοιπες χώρες είναι πιο μαζεμένα τα πράγματα. Στην Αγγλία, ας πούμε, απαγορεύονται τα "χτυπήματα"» συμφώνησαν, συμπληρώνοντας ο ένας τον άλλο.
Οι Planet εκτός stage, οι «δεύτερες δουλειές» και όσα έχουν αλλάξει στη σχέση τους
Επιστρέφοντας από τα live, οι Planet δεν μπαίνουν αμέσως στο στούντιο αλλά στην καθημερινότητά τους. Όταν δεν βρίσκονται σε πρόβα, στο stage ή στο βαν για tour, εργάζονται και περνούν χρόνο με τις οικογένειές τους. Δεν είναι εκατό τοις εκατό επιλογή τους να βιοπορίζονται σε χώρους ίσως άσχετους με τη μουσική τους. Ο Γιάννης μου εξήγησε ότι για να συντηρηθεί μια μπάντα αποκλειστικά από αυτό που κάνει πρέπει να έχει τουλάχιστον 80-100 live τον χρόνο. «Δεν μπορείς να κάνεις τόσα live στην Ελλάδα, επομένως πρέπει να πας Ευρώπη και ίσως και σε άλλες ηπείρους. Οπότε, έτσι όπως είναι δομημένες οι ζωές του καθενός, το να δουλεύουμε προκύπτει ως ανάγκη, και επειδή αυτό που κάνουμε έχει μια εποχικότητα: βγάζουμε δίσκο, κάνουμε tour και μετά αγρανάπαυση για να γραφτεί νέο υλικό και να ξαναρχίσουμε. Οπότε αναγκαστικά έχουμε άλλες δουλειές. Όσο θυμάμαι τον εαυτό μου στους Planet, πάντα έκανα και κάτι άλλο».
Για τον Στέλιο, «ο βιοπορισμός από τη μουσική σημαίνει ότι πρέπει να "ανέβουμε" επίπεδο και έξω. Εδώ η ίδια η αγορά είναι μικρή. Ένα μεγάλο ποσοστό ακούει ελληνόφωνα και ό,τι σημαίνει αυτό, βάζω όλα τα είδη μέσα, και είναι λογικό να περιορίζεσαι. Θα κάνεις 15-20 live, που είναι πολύ καλά, αλλά και πάλι δεν φτάνουν».
Από τη συζήτησή μας μου έγινε ξεκάθαρο πως δεν είναι τόσο απλό ένα tour, όσον αφορά τα έσοδα. «Δεν θα βγάλεις λεφτά μόνο, θα πρέπει να επενδύσεις κιόλας. Δεν λέω ότι δεν υπάρχει κέρδος, αλλά επειδή είμαστε μπάντα χωρίς ανθρώπους ή εταιρείες από πίσω να μας στηρίζουν χορηγικά ή με οποιονδήποτε τρόπο, πρέπει να έχουμε στο μυαλό ότι, για παράδειγμα, πρέπει να τυπώσουμε μπλούζες με δικά μας έξοδα, να κυκλοφορήσουμε βινύλιο. Αυτά κοστίζουν και πρέπει να πληρωθούν με λεφτά που προέρχονται από τα έσοδα της μπάντας», διευκρινίζει ο Γιάννης.
Οι Planet of Zeus αποτελούν εδώ και χρόνια πόλο έλξης για μεγάλες μουσικές σκηνές της Ελλάδας. Ωστόσο, δεν υπάρχει μάνατζερ να «κανονίζει» για εκείνους. Οι ίδιοι έχουν αποφασίσει να χειρίζονται μόνοι τους τις ανάγκες της μπάντας, ώστε να μπορούν να δίνουν στο κοινό τους νέα τραγούδια και έντονες συναυλίες.
«Δεν είναι μόνο από επιλογή που δεν έχουμε μάνατζερ», μου λέει ο Στέλιος. «Από τη μακροχρόνια ενασχόλησή μας με τον χώρο έχουμε καταλήξει ότι ίσως είναι καλύτερα να τα βγάζεις πέρα μόνος σου. Τα έχουμε προσπαθήσει όλα, και εταιρείες και μάνατζερ. Σίγουρα, βέβαια, χρειάζεται να έχεις booking contacts. Παλιά τα κλείναμε εμείς, αλλά πλέον έχουμε άνθρωπο που το κάνει για εμάς».
Μέσα σε αυτά τα 25 χρόνια σίγουρα πειραματίστηκαν για τους τρόπους με τους οποίους θα προωθούσαν τη μουσική τους. Οι περιπτώσεις καλλιτεχνών που εμπλέκονται στον κόσμο της διαφήμισης με σκοπό το κέρδος, με τρόπο όμως που δεν ευθυγραμμίζεται με την ποιότητα ή το ύφος της καλλιτεχνικής τους υπόστασης, είναι συχνό φαινόμενο. Οι Planet δεν ανήκουν σε αυτήν τη συνομοταξία γιατί δεν θα θυσίαζαν την ταυτότητά τους στον βωμό της διαφήμισης.
«Είναι κάτι που δεν έχουμε κάνει και ούτε μας έχει τύχει ποτέ. Δεν θα κάναμε σίγουρα κάτι που δεν μας ταιριάζει», τόνισε ο Στέλιος. «Από την άποψη του εμπορικού, σίγουρα έχουμε παίξει σε μέρη με χορηγούς. Άμα θέλεις να παίξεις μουσική, για παράδειγμα, στο Release, δεν μπορείς να ξεφύγεις τελείως από αυτό. Απλώς, εμείς οι ίδιοι δεν έχουμε κάνει ποτέ ξεχωριστή συμφωνία να κάνουμε κάτι συγκεκριμένο».
Ο χρόνος και όσα μοιράζονται στις πρόβες και στις περιοδείες, τα συναισθήματα και οι ιδέες που γεννιούνται στο στούντιο και κορυφώνονται στο stage, είναι πολλά: εντάσεις, καλές και κακές, διαφωνίες, γέλιο, αλληλεγγύη και όσα θα μπορούσε να σκεφτεί κανείς για μια παρέα που συνδέεται εδώ και παραπάνω από δύο δεκαετίες πλέον. Αλλά πόσο αντέχεται αυτό το μαζί;
«Αγρανάπαυση», απαντά ο Στέλιος. «Γυρνάς και για λίγο δεν τον βλέπεις τον άλλο».
Οι Planet of Zeus δεν είναι μόνο μέλη της ίδιας μπάντας, είναι και φίλοι. Όμως πλέον δεν μπορούν να διαθέσουν τον ίδιο χρόνο όπως παλιά για να συναντιούνται, να πίνουν ένα ποτό, να λένε τα νέα τους.
Για τον Γιάννη, το ότι ίσως «χάθηκαν» με τον καιρό σε προσωπικό επίπεδο «είναι και η φυσική εξέλιξη των πραγμάτων». «Μεγαλώνοντας, περιορίζεται ο χρόνος και το κουράγιο σου και για την παρέα. Με τον Στέλιο δεν κάνουμε την ίδια παρέα όπως πριν από δέκα χρόνια που μαζευόμασταν στα σπίτια, αράζαμε και παίζαμε προ. Πλέον έχουμε άλλες ευθύνες. Εμείς έχουμε παιδιά, ο Μπάμπης είναι στο μπαρ, πότε να βρεθούμε;
Ιστορίες από τα tour και τα live
«Το τουρ το έχω στο μυαλό μου και ως μια απόδραση από την πραγματικότητα. Όλοι το περιμένουν κάπως. Και συμβαίνει και το εξής παράδοξο, ότι κάπως όλοι πιστεύουν πως επειδή μεγαλώνουμε θα είμαστε πιο παράξενοι, οπότε θα υπάρξει ένταση, αλλά περνάμε ζάχαρη, γελάμε, παίρνουμε και τον χρόνο μας», σχολιάζει ο Γιάννης.
Όταν τους ρώτησα τι μουσική ακούνε στο βαν, ξέσπασαν σε γέλια.
«Γίνεται μάχη», απαντά χιουμοριστικά ο Γιάννης. «Πλέον, από ένα σημείο κι έπειτα είναι ο καθένας για τον εαυτό του. Όταν σταματάμε να μιλάμε, ο οδηγός με τον συνοδηγό θα επιλέξουν κάτι να παίξουν. Εγώ ίσως θα δω μια σειρά, ο Μπάμπης θα βάλει λευκό ήχο για να να κοιμηθεί».
«Αλλά αυτά που θα ακούσουμε εκεί μέσα είναι από όλα τα σύμπαντα. Μπορεί να ακούσουμε Master Musicians of Φλάμπουρο, κάτι τύπους από το Φλάμπουρο, έξω από τις Σέρρες, που τώρα παίζουν ζουρνάδες, κλαρίνα και είναι χαοτικά τελείως. Δηλαδή, είναι σε φάση τζαζ. Μπες στο YouTube, γιατί δεν νομίζω να έχουν ιδέα οι άνθρωποι τι είναι το Spotify. Ψάξτε το!».
Όσο μεγαλύτερο είναι ένα tour, τόσο περισσότερο χρόνο περνά μαζί η ομάδα, η οποία δεν αποτελείται μόνο από τους τέσσερίς τους. Στο ίδιο βαν, στο ίδιο ξενοδοχείο και πολλές φορές ίσως και στο ίδιο δωμάτιο συνυπάρχουν με συνεργάτες τους από το τεχνικό κομμάτι και τα social media.
«Στη δουλειά είμαστε όλοι γαμώ. Αλλά εάν είσαι με έναν άνθρωπο 24 ώρες το 24ωρο, θα έρθει κάποια στιγμή που κάτι θα γίνει που θα τσαντιστείς. Δεν γίνεται», λέει ο Στέλιος.
Όσο για τα live που θυμούνται πιο έντονα, ο Στέλιος λέει: «Αυτήν τη στιγμή, το live που θυμάμαι πιο έντονα είναι στο Temple, το πρώτο που κάναμε με τον Covid. Ήταν σε ένα παράθυρο, όπως επετράπησαν να γίνονται τα live τότε».
Για τον Γιάννη, ήταν εκείνο στο ΑΝ Club, τον Νοέμβριο του 2011, όταν οι Planet of Zeus γέμισαν τόσο ασφυκτικά το μαγαζί, που υπήρξαν λιποθυμίες. Θυμάται μια κοπέλα να λιποθυμά και να μένει όρθια.
«Ήταν το live από το οποίο πολλοί θυμούνται λιποθυμίες. Πήγαινα στη σκηνή με το μπάσο και καλώδια για να στήσω και όπως άνοιξα την πόρτα, κατάλαβα ότι υπήρχε ένα βάρος από πίσω. Και είδα μια κοπέλα η οποία είχε λιποθυμήσει, αλλά δεν είχε πέσει γιατί ήταν τόσος πολύς ο κόσμος, που την κρατούσε όρθια».
Μέσα σε όλα, υπάρχουν και εκείνες οι άβολες στιγμές.
«Έχουμε πάει στον Βόλο να παίξουμε και ο Μπάμπης δεν έχει φωνή καθόλου, σχεδόν δεν μιλάει και... δεν είχαμε τραγουδιστή. Δεν θυμάμαι καν τι έκανα, η μνήμη μου έχει αποφασίσει να διαγράψει αυτές τις λεπτομέρειες», περιγράφει γελώντας ο Στέλιος.
Ο Γιάννης δυσκολεύτηκε να ξεχωρίσει μία. «Τι να πρωτοπώ; Για το Βρότσλαβ, που έντυσαν τον Στέλιο με την ελληνική σημαία; Για την Ελβετία, στο Όλτεν, που παίζαμε στο live και οι άνθρωποι από κάτω είμαι σίγουρος ότι είχαν καταναλώσει αρκετό αλκοόλ ή κι εγώ δεν ξέρω τι, και συμπεριφέρονταν αλλόκοτα, σαν να άκουγαν κάτι άλλο; Γενικά, όταν μέναμε στην Ελβετία μάς προειδοποιούσαν για τις ουσίες. Έχουμε κάνει ένα live που παίξαμε για εφτά άτομα. Στη Λιουμπλιάνα μπήκε αστυνομία και διέκοψε το live: είχαμε παίξει είκοσι λεπτά και μας έκοψαν, τους έβγαλαν όλους έξω. Δεν καταλάβαμε ποτέ τον λόγο, δεν μας εξήγησαν, μιλούσαν σλοβένικα».
Όσο για την παραφιλολογία σχετικά με τους Planet «παίζουν πολλές ιστορίες», μου διευκρινίζει ο Γιάννης. «Μπορεί να ακούσεις κάποιον να μιλάει για τους Planet ή για κάποιον από εμάς, να λέει κάτι πολύ συγκεκριμένο και να μην ξέρει κανένα προσωπικά».
H μεγάλη συναυλία του Σεπτεμβρίου
Στις 6 Σεπτεμβρίου, οι Planet of Zeus θα γιορτάσουν στην Τεχνόπολη 25 χρόνια έντονης πορείας, γεμάτης με αλλεπάλληλες περιοδείες και δημιουργικότητα, καλλιτεχνικές αναζητήσεις, συναισθηματικά rollercoasters και συντροφικότητα, όπως πολύ εύστοχα αναφέρει η διοργάνωση.
Τους ζήτησα να μου αποκαλύψουν κάποια έκπληξη που ίσως να ετοιμάζουν για το κοινό και μου απάντησαν πιο γρήγορα και πιο συγχρονισμένα απ' ό,τι ως τώρα.
«Ετοιμάζουμε κάτι, αλλά δεν θα το μοιραστούμε. Δεν ξέρω αν αυτό είναι αιφνιδιασμός. Θα είναι κάτι που δεν έχουμε κάνει ξανά στα προηγούμενα live».
Η συναυλία ξεκινά στις 20:00, 6/9. Ώρα προσέλευσης: 19:00. Τιμές εισιτηρίων: Early Bird: €15 / Προπώληση (ticketmaster): €18 / Ταμείο: €20.
