ΠΑΝΩ ΑΠΟ ΔΥΟ ΩΡΕΣ αποκατεστημένου αρχειακού υλικού συνδυασμένου με συνεντεύξεις από τα τρία επιζώντα μέλη του θρυλικού συγκροτήματος, το Becoming Led Zeppelin δείχνει πώς ο Τζίμι Πέιτζ στρατολόγησε κάποιους άγνωστους αλλά εξαιρετικά ταλαντούχους μουσικούς της βρετανικής blues σκηνής της δεκαετίας του '60 προκειμένου να εκπληρώσει το δημιουργικό του όραμα για ένα νέο είδος heavy rock.
Ξεκινώντας από τα μεταπολεμικά ερείπια του Λονδίνου και του Μπέρμιγχαμ και εξερευνώντας τις πρώτες επιρροές και τις πρώτες περιπέτειες της νεοσύστατης μπάντας, η ταινία μας μεταφέρει από τη γέννηση του συγκροτήματος τον Αύγουστο του 1968, στις πρώτες περιοδείες και στα δύο εξαιρετικά πρώτα άλμπουμ, μέχρι τη θριαμβευτική εμφάνισή τους στο Royal Albert Hall τον Ιανουάριο του 1970, ενώ βρισκόνταν στα πρόθυρα της κατάκτησης του κόσμου. Πρόκειται για μια συναρπαστική ιστορία. Αλλά δεν είναι ολόκληρη η ιστορία.
Το ντοκιμαντέρ αποφεύγει να ασχοληθεί με την σχεδόν μυθική και καταστροφική εν τέλει τροχιά του συγκροτήματος στη δεκαετία του ’70, όταν οι Zeppelin έθεσαν νέα και αξεπέραστα πρότυπα ηδονισμού και κραιπάλης, που τους συνέδεσαν (δίκαια ή άδικα) με ιστορίες σατανιστικού σκοταδισμού, σεξουαλικής κακοποίησης και βίαιης επιθετικότητας, που θα κατέληγαν σε τραγωδία, εθισμό στα σκληρά ναρκωτικά και θάνατο. Δεν υπάρχει καμιά αναφορά σ’ αυτές τις ιστορίες στο ντοκιμαντέρ, και βέβαια δεν γίνεται καμία νύξη στο διαβόητο «όργιο με τον καρχαρία», παρότι αυτό φέρεται να συνέβη το 1969, μέσα στα χρονικό διάστημα δηλαδή με το οποίο ασχολείται η ταινία.
Υπό τη διεύθυνση του πανέξυπνου, πληθωρικού, εκφοβιστικού και συγκρουσιακού μάνατζέρ τους Πίτερ Γκραντ, ενός πρώην παλαιστή και μπράβου νυχτερινών κέντρων, ύψους 1,90 μ. και βάρους 300 κιλών, οι Zeppelin άλλαξαν τη μορφή της ροκ βιομηχανίας με τις πρωτοφανείς αμοιβές τους.
Η ιστορία με τον καρχαρία, που στοιχειώνει τη φήμη του συγκροτήματος εδώ και δεκαετίες, αφορά την πρώτη αμερικανική περιοδεία τους με τους Vanilla Fudge και φέρεται να συνέβη σ’ ένα ξενοδοχείο του Σιάτλ με κεντρικούς χαρακτήρες τον ντράμερ Τζον Μπόναμ («Bonzo»), τον tour manager του συγκροτήματος Ρίτσαρντ Κόλ και μια ξανθιά, γυμνή «γκρούπι» η οποία κινηματογραφήθηκε να σπαρταρά μέσα σε εντόσθια ψαριών, ενώ ο Μπόναμ της έκανε σεξουαλικές «πράξεις» με τα υπολείμματα ενός καρχαρία.
Είναι ίσως το πιο εξωφρενικό από τα αναρίθμητα περιστατικά ακολασίας που συνέβαιναν στα παρασκήνια και αναφέρονται σε βιογραφίες του συγκροτήματος όπως το “Hammer of The Gods” του Steven Davis, το “Trampled Underfoot” του Barney Hoskyns, καθώς και στα απομνημονεύματα του ίδιου του Κολ, “Stairway to Heaven: Led Zeppelin Uncensored”, στο οποίο επέμενε ότι το ψάρι ήταν ένα «λυθρίνι» και η εν λόγω κοπέλα ήταν μια πολύ πρόθυμη συμμετέχουσα. Το ενοχοποιητικό φιλμ των 8 χιλιοστών που υποτίθεται ότι κατέγραψε τη σκηνή, δεν εμφανίστηκε ποτέ.
Το θέμα με αυτή την απίστευτα κακόγουστη ιστορία με τον καρχαρία (ή το λυθρίνι) είναι ότι έχει αντέξει τόσο πολύ εξαιτίας του τρόπου με τον οποίο η φήμη των Zeppelin επεκτάθηκε πολύ πέρα από τη μουσική. Υπό τη διεύθυνση του πανέξυπνου, πληθωρικού, εκφοβιστικού και συγκρουσιακού μάνατζέρ τους Πίτερ Γκραντ, ενός πρώην παλαιστή και μπράβου νυχτερινών κέντρων, ύψους 1,90 μ. και βάρους 300 κιλών, οι Zeppelin άλλαξαν τη μορφή της ροκ βιομηχανίας με τις πρωτοφανείς αμοιβές τους.
Στην μεγάλη ακμή (ή παρακμή) τους, ταξίδευαν στις περιοδείες τους στα αχανή στάδια του πλανήτη με ένα ιδιωτικό Boeing 720 που ονομαζόταν Starship, προσαρμοσμένο ώστε να περιλαμβάνει ένα υπνοδωμάτιο με queen-size κρεβάτι νερού, γούνινο κάλυμμα και ντους.
Αλλά αυτό ήταν το λιγότερο. Το πιο σοβαρό ήταν ίσως ότι οι άνθρωποι που προκαλούσαν για οποιονδήποτε λόγο τη δυσαρέσκεια του γκρουπ, απειλούνταν ή ξυλοκοπούνταν αγρίως. Τα δωμάτια των ξενοδοχείων διαλύονταν βίαια και οι γυναίκες που έτρεχαν πίσω από το συγκρότημα, υποβάλλονταν σε πολλαπλούς εξευτελισμούς. Ο Πέιτζ εθίστηκε στην ηρωίνη ενώ δεν έκρυβε την προτίμησή του σε ανήλικα κορίτσια. Ο Μπόναμ έγινε χρόνιος και εκτός ελέγχου αλκοολικός και «κοκάκιας», με φήμη για απρόβλεπτες πράξεις βίας. «Όσο μεγαλύτεροι γίνονταν, τόσο χειρότερος γινόταν (ο Μπόναμ)», σύμφωνα με τον Άντι Τζονς, τον ηχολήπτη των Zeppelin. «Κατά τη γνώμη μου, μεγάλη ευθύνη φέρει ο Πέιτζ που τον ΄κούρδιζε’ διαρκώς κι εκείνον και τον Κολ και μετά τους άφηνε να ξεφύγουν τελείως... Είδα πράγματα που ήταν αποτρόπαια. Τους άρεσε να εξευτελίζουν τις γυναίκες».
«Όταν οι Zeppelin συναντιούνται, κάτι κακό συμβαίνει. Κακό κάρμα», είχε πει το 2016 ο Φιλ Κόλινς, ο οποίος είχε παίξει σε δύο από τα σόλο άλμπουμ του Ρόμπερτ Πλαντ και προσλήφθηκε για να παίξει ντραμς στην ευκαιριακή επανένωση των Zeppelin για το Live Aid το 1985, από την οποία κανείς από τους εμπλεκόμενους δεν έχει καλές αναμνήσεις. «Σε οτιδήποτε έχει να κάνει με τους Zeppelin, συμβαίνει πάντα μια παράξενη χημεία. Ή μάλλον κακή αλχημεία. Τα πάντα γίνονται πολύ σκοτεινά».
Μέρος αυτής της ατμόσφαιρας σίγουρα προερχόταν από την εμμονή του Τζίμι Πέιτζ με τον διαβόητο Βρετανό αποκρυφιστή Άλιστερ Κρόουλι και μάλιστα το 1971 αγόρασε και αναπαλαίωσε την έπαυλη του Κρόουλι στο Λοχ Νες (το εντυπωσιακό κτίσμα χρησιμοποιήθηκε σε σκηνές για την ταινία των Zeppelin, The Song Remains the Same του 1976). Μετά το τέλος των Led Zeppelin, ο Πέιτζ αρνιόταν να συζητήσει τέτοια ζητήματα, αλλά το 1977 είχε μιλήσει στον μελλοντικό βιογράφο του συγκροτήματος Chris Salewicz για την έντονη γοητεία που του ασκούσε το «σύστημα αυτο-απελευθέρωσης του Crowley, στο οποίο η καταπίεση είναι η μεγαλύτερη αμαρτία». «Όταν έχεις ανακαλύψει την πραγματική σου θέληση, θα πρέπει απλά να προχωράς μπροστά σαν ατμοκίνητο τρένο», έλεγε στον Salewicz. «Αν βάλεις όλη σου την ενέργεια σε αυτό, δεν υπάρχει καμία αμφιβολία ότι θα πετύχεις»
Ο Πέιτζ μοιραζόταν σίγουρα κάποια από τα πιο παρακμιακά ένστικτα του Κρόουλι. Στις περιοδείες του συγκρουήματος, πολλοί μάρτυρες ανέφεραν ότι κουβαλούσε μαζί του μια βαλίτσα γεμάτη μαστίγια, αλυσίδες, φίμωτρα και άλλα ερωτικά σύνεργα, τη χρήση των οποίων υποστήριζε ο Κρόουλι για την ενίσχυση της μαγικής δύναμης σε σεξουαλικές τελετές. «Ο Κρόουλι δεν είχε πολύ καλή γνώμη για τις γυναίκες», θα παραδεχόταν ο Πέιτζ σε μια σπάνια συνέντευξή του, προσθέτοντας: «Και δε νομίζω ότι είχε άδικο». Η άφιξη των Zeppelin στο Λος Άντζελες το 1969 συνέπεσε με την εμφάνιση μιας ιδιαίτερα ενεργής σκηνής γκρούπι, στην οποία πολλά από τα κορίτσια που συμμετείχαν ήταν κάτω από το όριο της νόμιμης ηλικίας συναίνεσης.
Η Pamela Des Barres, επιφανής γκρούπι και συγγραφέας της σημαντικής αυτοβιογραφίας I'm With the Band, ήταν η (on-off) κοπέλα του Πέιτζ από το 1969 ως το 1973 και στο βιβλίο της εκθείαζε τον αντίκτυπο «αυτών των νεαρών, καυτών κοριτσιών (που) όχι μόνο ήθελαν αυτούς τους ροκ σταρ, αλλά επέμεναν σε αυτό». Ο αείμνηστος ροκ δημοσιογράφος Μικ Φάρεν είχε εκφράσει μια λιγότερο ρομαντική άποψη, περιγράφοντας την έντονη δυσανεξία του προς μια σκηνή που «έζεχνε μπίρα, σπέρμα και δυσάρεστες καταστάσεις», καθώς θυμόταν τα μέλη του συγκροτήματος στο πίσω δωμάτιο μιας ντισκοτέκ «να τους παίρνουν πίπες 13χρονα κορίτσια κάτω από το τραπέζι».
Αργότερα, ο Τζίμι Πέιτζ θα έλεγε προς υπεράσπισή του ότι περνούσε τις περισσότερες από αυτές τις περιοδείες στο δωμάτιο του ξενοδοχείου του πίνοντας τσάι. «Έχει κυλήσει πολύ νερό στο αυλάκι», έλεγε, «για όλους όσοι επέζησαν από εκείνη την εποχή. Τέλος της ιστορίας». Ο Μπόναμ όμως, κατά τραγικό τρόπο, δεν επέζησε. Το πραγματικό τέλος του γκρουπ ήρθε κατά τη διάρκεια των προβών για την περιοδεία του 1980, όταν ο θρυλικός ντράμερ πνίγηκε από τον ίδιο του τον εμετό μετά από μια μέρα μαραθώνιας κατανάλωσης αλκοόλ που είχε ξεκινήσει με ένα «πρωινό» από τέσσερις τετραπλές βότκες.
Οι Zeppelin βρίσκονταν ήδη τότε σε δημιουργική παρακμή, που αναμφισβήτητα επιταχύνθηκε από τον εθισμό του Πέιτζ στην ηρωίνη (άλλο ένα στοιχείο που μοιραζόταν με τον ήρωά του, τον Κρόουλι), ενώ ο Ρομπερτ Πλαντ, ο οποίος είχε χάσει τον 5χρονο γιο του το 1977, φαινόταν να έχει χάσει και τον ενθουσιασμό για τη πληγωμένη ισχύ των Zeppelin. Οι τρεις επιζώντες συμφώνησαν ότι η ιστορία τους είχε τελειώσει, δώδεκα χρόνια και οκτώ άλμπουμ μετά από τότε που ξεκίνησαν όλα.
BECOMING LED ZEPPELIN | Full Length Trailer (2025)
Με στοιχεία από The Telegraph
