ΣΤΙΣ 2 ΜΑΪΟΥ μάθαμε για το θάνατο του λαϊκού τραγουδιστή Γιώργου Αιγύπτιου – το πραγματικό επώνυμο του οποίου ήταν Μαρουλακάκης. Ο Μαρουλακάκης είχε γεννηθεί στην Αλεξάνδρεια της Αιγύπτου το 1941 και θα ερχόταν στην Ελλάδα, για μόνιμη εγκατάσταση, το 1962, με το τελευταίο κύμα των Αιγυπτιωτών που επέστρεφαν κατά ομάδες στη χώρα μας, μετά από την επανάσταση του Νάσερ και το κύμα των εθνικοποιήσεων που πλημμύριζε τη βορειοαφρικανική χώρα. Ο Μαρουλακάκης είχε ξεκινήσει να τραγουδά και να ηχογραφεί ήδη από την Αίγυπτο, για να εμφανισθεί για πρώτη φορά στην ελληνική δισκογραφία το 1965, με το κανονικό του όνομα, μ’ ένα τραγούδι του Τόλη Εσδρά, για τη μικρή εταιρεία Apollon Records.
To 1966 ήταν μία πρώτη καθοριστική χρονιά για τον τραγουδιστή καθώς αρχίζει να γίνεται γνωστός στην αθηναϊκή νύχτα, ηχογραφώντας κιόλας ως Γεώργιος Αιγύπτιος το πρώτο δισκάκι του για την Philips, που περιλάμβανε δύο τραγούδια των Γιώργου Μανισαλή-Κώστα Ψυχογιού – των ανθρώπων που θα του έδιναν το νέο καλλιτεχνικό επώνυμό του, με το οποίο θα πορευόταν όλες τις επόμενες δεκαετίες. Μάλιστα, τον Νοέμβριο του ’66, ως Αιγύπτιος πια, θα βρισκόταν και πάλι στη χώρα που γεννήθηκε, εμφανιζόμενος σε κέντρα στο Κάιρο και την Αλεξάνδρεια.
Το «Για λίγες σταγόνες ευτυχίας» υπήρξε το ωραιότερο τραγούδι που θα έλεγε στη μεγάλη στον χρόνο διαδρομή του ο Γιώργος Αιγύπτιος – ένα τραγούδι που θα το τιμούσε έκτοτε κάμποσες φορές στη δισκογραφία.
Όλα τα επόμενα χρόνια και μέχρι το καθοριστικό έτος 1973 (θα πω στη συνέχεια γιατί ήταν καθοριστικό) ο Γιώργος Αιγύπτιος προσφέρει τα τραγούδια του στα λαϊκά κέντρα της εποχής, έχοντας δίπλα του τη σύζυγό του Λουκία Λάη, ενώ συνεργάζεται με πολύ μεγάλα ονόματα εκείνων των ετών, όπως τους Νίκο Ξανθόπουλο, Γιώργο Λαύκα, Πέτρο Αναγνωστάκη, Ρίτα Σακελλαρίου, Μανώλη Αγγελόπουλο (στο Κουίν Ανν, στο 11ο χιλιόμετρο της Αθηνών-Λαμίας), Σταύρο Ζώρα (στις Χάντρες, στην Πλάκα), Μπέμπα Διαμαντοπούλου, Ρένα Ντάλμα, Πέτρο Μήλα κ.ά.
Το 1969 ο Αιγύπτιος θα εμφανισθεί σ’ ένα σώου στο Θέατρο Μινώα, που θα παρουσίαζε ο Κώστας Βενετσάνος και στο οποίο συμμετείχαν επίσης οι Ζωζώ Κυριαζοπούλου, Γιάννης Πετρόπουλος, Ρένα Κουμιώτη, Μανώλης Τοπάλης, Χαρούλα Λαμπράκη, Μιχάλης Βιολάρης, Μαρία Δουράκη, Γιώργος Τσίκνης κ.ά. Και εννοώ μ’ αυτό πως ο Αιγύπτιος είχε πολυποίκιλη παρουσία ως τραγουδιστής. Μάλιστα εκείνη την εποχή θα άρχιζε να ξεχωρίζει και στη δισκογραφία, βασικά με το 45άρι «Γκουτ νάιτ αγάπη μου / Για λίγες σταγόνες ευτυχίας» [Philips] – τα δύο τραγούδια του Σταύρου Κάξου, που θα τον ακολουθούσαν, έκτοτε, σε όλη τη διαδρομή του. Και δεν θα ήταν τα μόνα φυσικά.
Ειδικά το «Για λίγες σταγόνες ευτυχίας» υπήρξε το ωραιότερο τραγούδι, που θα έλεγε στη μεγάλη στο χρόνο διαδρομή του ο Αιγύπτιος – ένα τραγούδι, που θα το τιμούσε έκτοτε κάμποσες φορές στη δισκογραφία. Το άσμα αυτό είχε κάτι το εξωτικό, με τη μελωδία του να φέρνει στη μνήμη ήχους της ΒΑ Αφρικής (Αίγυπτος, Σουδάν, Αιθιοπία) και με την ενορχήστρωσή του να διαθέτει σε πρώτο πλάνο τρομπέτα, φαρφίζα, κρουστά και καθόλου μπουζούκι! Αυτού του τύπου τα άσματα, απ’ όπου κι αν προέρχονταν, δεκαετίες αργότερα κάποιοι θα τα αποκαλούσαν, από άγνοια ή και από υπερβάλλοντα ζήλο, «ψυχεδελικά», ενώ ήταν απλώς σπουδαία λαϊκά (έστω ελαφρώς ιδιαίτερα).
Για λίγες σταγόνες ευτυχίας - Γιώργος Αιγύπτιος - Λουκία Λαή ( Α ΄ εκτέλεση)
Εκείνα τα χρόνια ο Αιγύπτιος θα έλεγε και κάποια λαϊκομοντέρνα τραγούδια που ήταν τότε στη μόδα. Λαϊκά σέικ δηλαδή, όπως, σε δεύτερη εκτέλεση, το κλασικό «Οι γιεγιέδες» (Βασίλης Βασιλειάδης-Κώστας Βίρβος), που κυκλοφορεί από την Philips στις 8 Μαΐου 1968. Λέω «δεύτερη», γιατί μάλλον είχε προηγηθεί η πιο γνωστή εκτέλεση από τους Δημήτρη Ευσταθίου-Λίτσα Διαμάντη-Μάνο Παπαδάκη, τυπωμένη σε ετικέτα Parlophone (επίσης από το ’68), ενώ ένα δεύτερο αναλόγου τύπου τραγούδι, που θα έλεγε τότε ο αιγυπτιώτης καλλιτέχνης, ήταν και το «Σούπερ σέικ με μπουζούκι» [Philips, 1969] των Πάνου Χρυσαφέλη-Οδυσσέα Μοσχονά.
Τα τραγούδια του Αιγύπτιου ταίριαζαν αισθητικά με το ύφος των ταινιών της ΚΛΑΚ Films. Αφορούσαν δηλαδή το ίδιο λαϊκό κοινό, που κατέκλυζε τις αίθουσες για να δει τις ταινίες με τον Ξανθόπουλο και όλα τα υπόλοιπα ανάλογα μελό. Μπορεί ο Αιγύπτιος να μην εμφανίστηκε (μάλλον) σε ταινίες της ΚΛΑΚ, αλλά είχε μια παρουσία στο σινεμά εκείνα τα χρόνια, στην ταινία του Στέλιου Τατασόπουλου «Πώς Καταντήσαμε Σωτήρη!..» (1972), στην οποία πρωταγωνιστούσαν οι Νίκος Σταυρίδης, Νίκος Τσούκας, Αντώνης Παπαδόπουλος κ.ά. Και αυτές οι υπερβολικές κωμωδίες, που κινούνταν στα όρια της μπαλαφάρας, αφορούσαν το ίδιο λαϊκό κοινό, που διασκέδαζε στις ταβέρνες και στα λιγότερο προβεβλημένα κέντρα (με ζωντανή μουσική). Και κάπως έτσι ο Γιώργος Αιγύπτιος με την Λουκία Λάη θα τραγουδούσαν στην ταινία του Τατασόπουλου την επιτυχία τους «Μη μου κλαις» (μουσική-στίχοι Σταύρος Κάξος), που είχε τυπωθεί την προηγούμενη χρονιά (1971) σ’ ένα 45άρι της Minos.
Μη μου κλαίς - Γιώργος Αιγύπτιος & Λουκία Λάη
Τον Ιανουάριο του ’73 ο Αιγύπτιος θα κάνει μια μεγάλη περιοδεία στην Αίγυπτο (είχε τραγουδήσει επίσης στη Δυτική Γερμανία, τον Καναδά και τις Ηνωμένες Πολιτείες, έχοντας περάσει από το Acropolis του Σικάγου, το Grecian Cave της Νέα Υόρκης κ.λπ.). Θα τραγουδήσει, λοιπόν, σε κέντρα στην Αλεξάνδρεια (στην Αθηναϊκή Γωνιά του Αθηναίου) και στο Κάιρο, ενώ θα εμφανισθεί και στην αιγυπτιακή τηλεόραση, πριν επιστρέψει στην Ελλάδα και βρεθεί κατάφατσα μ’ ένα πολύ αναπάντεχο και οδυνηρό περιστατικό.
Τα ξημερώματα της 13ης Μαΐου του ’73 θα συνέβαινε το ένα από τα δύο τραγικά γεγονότα, που θα σημάδευαν τη ζωή του Γιώργου Αιγύπτιου, αφού θα σκοτωνόταν σε αυτοκινητικό δυστύχημα, στην εθνική Αθηνών-Λαμίας η γυναίκα του, και συνοδοιπόρος του στις πίστες και τη δισκογραφία, Λουκία Λάη.
Εκείνα τα χρόνια, και ειδικά τα Σαββατοκύριακα, στους δρόμους άφηναν την τελευταία τους πνοή πάρα πολλοί άνθρωποι – συχνά πάνω από δέκα, κάθε Σ/Κ. Η έννοια της οδικής ασφάλειας ήταν άγνωστη. Οι δρόμοι είχαν τα κακά τους χάλια, τα αυτοκίνητα δεν παρείχαν κανενός είδους σιγουριά, και πολύς κόσμος ήταν... στον κόσμο του, με τους οδηγούς να πίνουν και να τρέχουν δίχως αύριο. Το αυτοκίνητο, στο οποίο επέβαινε η Λάη, μαζί με δύο ακόμη άτομα, κάπου εκεί προς τη Μεταμόρφωση κι ενώ ερχόταν προς Αθήνα, πέρασε πάνω από τη διαχωριστική νησίδα, που δεν είχε προφανώς προστατευτικές μπάρες, μπήκε στο αντίθετο ρεύμα κυκλοφορίας, για να συγκρουστεί εν συνεχεία μ’ ένα γιωταχί κι ένα φορτηγό, πριν εκτιναχθεί και προσγειωθεί διαλυμένο δεκάδες μέτρα πιο μακριά. Οι εφημερίδες είχαν γράψει πως οι τρεις επιβαίνοντες είχαν ξεκινήσει λίγα λεπτά νωρίτερα, επιστρέφοντας από κέντρο διασκέδασης, που βρισκόταν επί της εθνικής οδού.
Ένα τέτοιο γεγονός δεν μπορεί παρά να δοκίμασε τις αντοχές του Αιγύπτιου, όμως ένας επαγγελματίας τραγουδιστής (όπως και κάθε άνθρωπος χοντρικά) δεν μπορεί παρά να τραβήξει το δρόμο του, κοιτώντας μπροστά και κάνοντας μια νέα αρχή στη δουλειά και τη ζωή του. Έτσι θα συνέβαινε και με τον Αιγύπτιο ο οποίος, το 1974, έχει πλέον έτοιμο και τον πρώτο μεγάλο δίσκο του. Ο τίτλος του ήταν «Κάτι Άλλο» [Panivar], ενώ στο οπισθόφυλλό του υπήρχε ένα μικρό κείμενο όπου μεταξύ άλλων διάβαζες: «Στο άλμπουμ αυτό ακούτε τον Αιγύπτιο σε στιγμές βαθιά ανθρώπινης αγωνίας, που με την ευαισθησία της φωνής του μπορεί να μετατρέψει το βαρύ ρεμπέτικο τραγούδι σ’ ένα πραγματικό ύμνο αγάπης». Ο δίσκος δεν είχε καμία σχέση με το ρεμπέτικο προφανώς, απλώς τότε η λέξη «ρεμπέτικο» πούλαγε πολύ.
Το «Κάτι άλλο» είναι ίσως το καλύτερο, συγκριτικά, άλμπουμ του Αιγύπτιου. Ο δίσκος περιλάμβανε αρκετά πρωτότυπα (έξι τα είχε γράψει ο ίδιος ο τραγουδιστής), μα και συνθέσεις των Αντώνη Ρεπάνη, Άκη Πάνου και Τόλη Βοσκόπουλου σε δεύτερες εκτελέσεις, συν μια νέα εκδοχή τού «Για λίγες σταγόνες ευτυχίας», που ήταν κι αυτή πολύ καλή. Έτσι, ακούμε τον Αιγύπτιο στην «Παράνομη αγάπη» (Άκης Πάνου), που είχε πει ο Μιχάλης Μενιδιάτης το 1968, στο «Αν ήξερες» (Τόλης Βοσκόπουλος-Μίμης Θειόπουλος), που είχε πει η Μπέμπα Διαμαντοπούλου το 1971 και κυρίως στο «Γρουσούζα μέρα Κυριακή» (Αντώνης Ρεπάνης-Νίκος Μουρκάκος), που είχε πρωτοπεί η Πόλυ Πάνου το 1972. Αυτό ειδικά το τραγούδι ακούγεται κάπως σπαρακτικό, όταν φθάνει στ’ αυτιά σου από τον λαϊκό ερμηνευτή, αφού η Λουκία Λάη είχε σκοτωθεί ξημερώματα Κυριακής, με τον Αιγύπτιο να τραγουδά για τη γυναίκα του: «Γρουσούζα μέρα Κυριακή / σε μένα φάνηκες σκληρή / μια Κυριακή κάποια φορά / μ’ άρπαξες κάθε μου χαρά / κι ό,τι αγάπησα πολύ / μου πήρες μέσα απ’ τη ζωή / γρουσούζα μέρα Κυριακή».
Γιώργος Αιγύπτιος, Γρουσούζα μέρα Κυριακή
Τέσσερα χρόνια αργότερα (1978) θα βγει το δεύτερο άλμπουμ του Αιγύπτιου, που θα έσπαγε τα ταμεία, έχοντας για πρώτο τίτλο τον «Η Αγάπη είναι Θυσία» [General Gramophone]. Δίπλα του, στα φωνητικά και τα σεγόντα, οι αδελφές Παπαγεωργίου. Ο δίσκος είχε πολλά ενδιαφέροντα κομμάτια, αλλά ένα θα ξεχώριζε πολύ κάνοντας αμέσως τη διαφορά. Ήταν το περίφημο «Τα χείλη σου» (Σταύρος Κάξος), που αρχίζει να ακούγεται παντού – με το βασικό σπρώξιμο να το δίνουν, κυρίως, οι ραδιοπειρατές. Και κάπως έτσι, λίγο αργότερα, η General Gramophone θα τύπωνε ξανά το άλμπουμ, με νέο τίτλο («Τα Χείλη σου») και με νέο εξώφυλλο (με τα γυναικεία χείλια σε γκρο πλαν) προσβλέποντας σε ακόμη μεγαλύτερες πωλήσεις. Και όντως, αφού μέσα σε λίγους μήνες, σ’ ένα χρόνο, ο δίσκος θα γινόταν «χρυσός» και «πλατινένιος», ενώ θα κοβόταν και το σχετικό 45άρι με το «Για λίγες σταγόνες ευτυχίας» στην πίσω μεριά, σε νέα ακόμη πιο εντυπωσιακή διασκευή. Ήταν μία από τις τελευταίες μεγάλες επιτυχίες, γενικότερα για τη λαϊκή δισκογραφία, στη φόρμα του μικρού δίσκου.
Εκείνη την εποχή οι επίσημες πωλήσεις των «δεύτερων» λαϊκών φωνών πλήττονταν αφόρητα από την κασετοπειρατεία. Πλήττονταν, εννοώ, πολύ περισσότερο και από τις «πρώτες». Το λέω, γιατί η μάζα, ο λαός, τα μεσαία και τα πιο χαμηλά στρώματα της κοινωνίας, ένοιωθαν πιο κοντά τους τούς «δεύτερους» ερμηνευτές, παρά τις πολύ μεγάλες φίρμες. Θέλω να πω πως η κασετοπειρατεία ήταν ένα φαινόμενο που έπιασε κορυφή στο δεύτερο μισό των σέβεντις, γιατί στα έιτις, σταδιακά, και με την αύξηση των εισοδημάτων των λαϊκών τάξεων που επέφερε το ΠΑΣΟΚ, η λαϊκή κασετοπειρατεία περιορίστηκε έως και εκμηδενίστηκε. Όλοι οι άνθρωποι του μεροκάματου μπορούσαν να αγοράσουν πλέον δίσκους και κασέτες. Στα σέβεντις όμως;
Τη χρονιά για την οποία συζητάμε, το 1978, η κασέτα εταιρείας είχε δύο κατοστάρικα (200 δραχμές), όταν ένα περιοδικό, σαν το «Αθηνόραμα» ας πούμε, είχε μόλις 7 δραχμές. Δηλαδή η κασέτα ήταν 30 φορές ακριβότερη από το περιοδικό!! Βάλε σήμερα πόσο κάνει ένα περιοδικό σαν το «Αθηνόραμα» και πόσο κάνει ένας δίσκος βινυλίου ή μια κασέτα, για να δεις την ιλιγγιώδη διαφορά. Έτσι, ο κόσμος αντέγραφε κασέτες (μικρές και 8 track), ενώ αγόραζε και έτοιμες «γεμάτες» πειρατικές κασέτες, που είχαν το ένα τρίτο της τιμής, σε σχέση μ’ εκείνες των εταιρειών. Γι’ αυτό είναι αδύνατον να εκτιμηθούν οι πωλήσεις των «δεύτερων» λαϊκών δίσκων εκείνης της εποχής. Αν «Τα Χείλη σου» θα γίνονταν πλατινένια, βάσει των επίσημων πωλήσεων, θα ήταν τρεις φορές πλατινένια, από τις ανεπίσημες (πωλήσεις).
Το «Αθηνόραμα» δεν το ανέφερα εδώ τυχαία, αλλά γιατί στις 10 Ιουνίου του ’78 (τεύχος #87) είχε στο εξώφυλλό του τον Γιώργο Αιγύπτιο και τις αδελφές Παπαγεωργίου (σ’ εκείνη την πολύ ωραία πόζα στο δάσος), οπότε αντιλαμβάνεστε όλοι και όλες την επιτυχία του τραγουδιστή. Βασικά, τον Ιούνιο του ’78 ο κόσμος έβλεπε το μουντιάλ στην Αργεντινή (Μάριο Κέμπες, Ντανιέλ Πασαρέλα, Αλμπέρτο Ταραντίνι) και άκουγε Γιώργο Αιγύπτιο – τουλάχιστον μέχρι τις 20 εκείνου του μήνα, όταν ο μεγάλος σεισμός της Θεσσαλονίκης θα άλλαζε άρδην την ατζέντα.
Γιώργος Αιγύπτιος - Τα χείλη σου
Ο δίσκος μπορεί να έβγαλε αυτή την τεράστια επιτυχία («Τα χείλη σου») όμως είχε κι άλλα καλά κομμάτια, ωραία ελαφρολαϊκά του Μίμη Χριστόπουλου (συνήθως σε λόγια του Σάκη Καπίρη), ένα ακόμη ιδιαίτερο τραγούδι του Κάξου με τρομπέτες α λα... Morricone και Calexico, το «Πάλι θ’ αγαπήσης», και ακόμη τις «Δικαιολογίες» και το «Όταν θέλει η νύφη κι ο γαμπρός» (ξανά του Κάξου), τραγούδια του Κώστα Ψυχογιού, όπως και δύο πολιτικά κομμάτια σε στίχους του ποιητή Νίκου Παναγιωτούνη («Απόψε που πεθαίνει η σκλαβιά», «Της λευτεριάς το πνεύμα») και μουσικές του Χριστόπουλου, στον απόηχο της πρώιμης μεταπολίτευσης.
Και όμως η ζωή θα τα φέρει έτσι, θα τα ανακατέψει για άλλη μια φορά, με αποτέλεσμα ο Αιγύπτιος να μην ευχαριστηθεί ούτε αυτή την τεράστια επιτυχία, αφού στις 15 Ιουλίου του ’78 θα παρασυρόταν από αυτοκίνητο και θα σκοτωνόταν και η κόρη του (μετά από τη γυναίκα του, πέντε χρόνια νωρίτερα). «Πέθανα δυο φορές» θα έλεγε ο τραγουδιστής στον «Οικογενειακό Θησαυρό» εκείνη την εποχή.
Το 1979 ο Αιγύπτιος θα κυκλοφορήσει ένα νέο άλμπουμ με τραγούδια του Κάξου, που είχε τίτλο «Γιατί» [General Gramophone]. Lead track το «Γκουτ νάιτ αγάπη μου» σε νέα επιτυχημένη εκτέλεση (εννοώ πως ξανακούστηκε αρκετά και το ’79) και ανάμεσα διάφορα... ντισκολαϊκοδημοτικά σαν τα «Γιατί», «Κράτησε το μυστικό» κ.λπ. Μάλιστα, εκείνη την περίοδο ο τραγουδιστής θα συνεργαζόταν και στη μεταγλώττιση της παιδικής σειράς της ΕΡΤ «Μάγια η μέλισσα» (μαζί με τους Τάκη Μηλιάδη, Ματίνα Καρρά κ.ά.), που είχε μεγάλη επιτυχία στο σχετικό κοινό.
Ο Αιγύπτιος είναι πάντα «όνομα» στη νύχτα, και στην αρχή των έιτις τραγουδά στο Χρυσό Βαρέλι με τη Σόφη Κωνσταντάκη, στο Φαληρικόν με τον Μάνο Παπαδάκη, την Έλενα Γιαννακάκη και τους βετεράνους Παναγιώτη Μιχαλόπουλο και Βαγγέλη Περπινιάδη, στο Ποσειδών με την Γωγώ Θεοδώρου και την Καίτη Ντάλη κ.λπ. Περαιτέρω ηχογραφεί τον τέταρτο μεγάλο δίσκο του, την «Κλεμμένη Ευτυχία» [General Gramophone 1981], ενώ εμφανίζεται και στην ταινία «Ο Καμικάζι Τσαντάκιας» (1982) του Όμηρου Ευστρατιάδη με τους Σωτήρη Μουστάκα, Αντώνη Παπαδόπουλο κ.ά. Ο καλύτερος δίσκος του, πάντως, εκείνης της φάσης είχε τίτλο «Αν Γυρνούσε Εκείνη» [Philips, 1985], και συμπεριλάμβανε διάφορα ωραία κομμάτια (όπως τα «Μεγάλες αγάπες», «Δως μου τα χείλη μου», «Κορίτσι μου γλυκό» κ.λπ.), με το φερώνυμο τραγούδι του Σταύρου Κάξου να τα σπάει.
Γιώργος Αιγύπτιος & Ρέα Παπαγεωργίου: Αν Γυρνούσε Εκείνη (1985)
Θα ακολουθήσουν τουλάχιστον δύο ακόμη δίσκοι (στην Panivar) με παλιά και καινούρια λαϊκά, πριν ο Αιγύπτιος μεταναστεύσει για κάποια χρόνια στο Μόντρεαλ του Καναδά, ανοίγοντας το κέντρο Athinea Palace, τραγουδώντας εκεί και μετακαλώντας συναδέλφους και συναδέλφισσές του από την Ελλάδα – χωρίς, πάντως, ο κόσμος, την ίδια εποχή, να τον έχει ξεχάσει πίσω στην πατρίδα. Και το λέω τούτο με αφορμή την εμπορικά επιτυχημένη διασκευή τού «Για λίγες σταγόνες ευτυχίας» από το νέο τότε συγκρότημα Παίδες... Εν Τάξει, το 1996.
Από το τέλος της δεκαετίας του ’90 και ως τα πιο πρόσφατα χρόνια ο τραγουδιστής θα εμφανίζεται ζωντανά από καιρού εις καιρόν, ηχογραφώντας διάφορα CD («Τολμάς» «Για Λίγες Σταγόνες Ευτυχίας», «Εσένα Μόνο» κ.λπ.) συνήθως με τη σύζυγό του και επίσης τραγουδίστρια του λαϊκού Έλενα Τηλιακού, διατηρώντας την επαφή με τους ανθρώπους που τον γνώριζαν από τα παλιά, και με τους όποιους νεότερους.
Και αυτό. Στην πορεία και την ιστορία του λαϊκού τραγουδιού υπήρξαν άξιοι καλλιτέχνες, τραγουδιστές, συνθέτες κ.λπ., που δεν απέλαβαν ποτέ τις τιμές των τρανών, που δεν ευνοήθηκαν από τις μεγάλες δισκογραφικές, καθώς κινήθηκαν περισσότερο στις εταιρείες της Ομόνοιας και των πέριξ, που δεν προβλήθηκαν τα τραγούδια τους από τα επίσημα ραδιόφωνα και τις τηλεοράσεις, που βρέθηκαν συχνά στο περιθώριο όσων συνέβαιναν, και που κατόρθωσαν να δημιουργήσουν την όποια φήμη τους δουλεύοντας όχι λιγότερο σκληρά από ’κείνους που θα κόβανε, υποτίθεται, πρώτοι το νήμα. Τους τιμούμε οπωσδήποτε και αυτούς (τους «πρώτους»), αλλά τιμούμε και τους άλλους. Ίσως μάλιστα και λίγο παραπάνω...
Γιώργος Αιγύπτιος - Για λίγες σταγόνες ευτυχίας
