Η TECHNO ΣΚΗΝΗ στην Τιφλίδα δεν είναι κάτι το καινούργιο. Τα ακούσματα που ήδη υπήρχαν ήρθαν και κούμπωσαν με τις αξίες που διέπουν τη μουσική αυτή από τα πρώτα της βήματα στις αρχές των '90s: να είναι μέσο ελευθερίας, ενότητας, τα techno clubs να είναι ασφαλείς χώροι έκφρασης για τις μειονότητες και την LGBTQΙ+ κοινότητα, τη στιγμή που τα δικαιώματά τους δεν είναι εξίσου αυτονόητα με την Ευρώπη.
Δεν είναι τυχαίο που η Τιφλίδα διεκδικεί μια θέση δίπλα στο Βερολίνο, σε μια χρονική στιγμή που η ίδια η Γεωργία ψάχνει να βρει τα πατήματα της και τις ισορροπίες μεταξύ ρωσικής και δυτικής επιρροής. Επιγραφές κατακλύζουν διάφορα σημεία στο Bassiani, υπογραμμίζοντας και κατακρίνοντας τις αντι-LGBTQΙ+ συντηρητικές πρακτικές της κυβέρνησης, στην πόρτα σε ρωτούν αν γνωρίζεις κι αν είσαι σύμφωνος με τους κανόνες του κλαμπ. Δεν εννοούν αν είσαι ok με το μαύρο dress code, πρόκειται για κάτι πιο ουσιαστικό και πιο πολιτικό. Οι ιστορίες που συντροφεύουν τα κλαμπ αυτά γράφτηκαν με αγώνες και διεκδικήσεις, όχι μόνο με πάρτι.
Το Khidi, μέσα σε λιγότερο από μια δεκαετία, άρχισε να διαφημίζει μεγάλα ονόματα της τέκνο σκηνής ως residents του, όπως ο Yanamaste, ο Oscar Mulero και ο Pablo Bozzi.
Πριν από το Bassiani, ωστόσο, αποφασίζω να επισκεφθώ το (σχεδόν) εξίσου σπουδαίο Khidi, τη βραδιά εκείνη μάλιστα τυχαίνει να παίζει ο δημοφιλής Ιάπωνας Yousuke Yukimatsu. Αν και δεν έχει τύχει να απογοητευτώ μέχρι στιγμής, νιώθω κάπως αδιόρατα να γεμίζω με το άγχος της «πόρτας» που, αν και ευκολότερη από του Bassiani, υπάρχει. Πηγαίνουμε με την παρέα μου νωρίς, κάτι που εξασφαλίζει πάντα περισσότερες πιθανότητες και μια (ασήμαντη), πλην γλυκιά ικανοποίηση διαγράφεται στο πρόσωπό μου όταν μπαίνουμε στο χώρο για πρώτη φορά.
Ο χώρος είναι σκοτεινός, βιομηχανικός, περίπου όπως τον περίμενα. Μοιάζει με ένα τυπικό underground «καταγώγιο», θυμίζει παλιό εργοστάσιο. Το πρώτο πράγμα που προσέχεις μπαίνοντας είναι το δεύτερο stage, το G2, που είναι τετραγωνισμένο, συμπαγές, σχετικά μικρό, με προσεγμένη ακουστική και κάπως μαύρη ατμόσφαιρα. Δεν θα 'λεγα πως έχει τη λογική του Panorama, αφού τα house sets που φιλοξενεί δεν είναι πολύ πιο χαλαρά.
Είναι σε παρόμοια φιλοσοφία με το κύριο stage, το οποίο είναι προβλέψιμο, πλην εντυπωσιακό στην όψη. Οι ομοιότητες με τον «ναό» (Berghain) είναι αξιοπρόσεκτες: βλέπεις μπροστά σου έναν επίσης τετραγωνισμένο, αρκετά μεγάλο χώρο που αντέχει εύκολα μερικές εκατοντάδες ανθρώπους, με το booth καταχωνιασμένο, όχι στο επίκεντρο. Το μάτι πάντα πέφτει στο dancefloor, όπου κι αν κάθεσαι (κάτω ή στις υπερυψωμένες εξέδρες στο πλάι) και μάλλον δεν έχει σχεδιαστεί έτσι τυχαία. VIP εισιτήρια δεν υπάρχουν, όλοι είναι το ίσοι. Τον ήχο του πρώτα τον αισθάνεσαι και μετά τον ακούς, με τα iconic Function One ηχεία να αγκαλιάζουν το stage και να δίνουν μαγικό low end μπάσο.
Τα φώτα, στη λογική του Βερολίνου, είναι αυτά τα μικρά, παραλληλόγραμμα φωτορρυθμικά LED που κρύβονται σε διάφορα σημεία του χώρου κι όταν ανάβουν όλα μαζί δημιουργούν μια σχεδόν απόκοσμη ατμόσφαιρα. Ομολογώ πως το λάτρεψα, και για άλλη μια φορά έπιασα τον εαυτό μου να αναρωτιέται γιατί η Αθήνα δεν αξίζει έναν χώρο αντίστοιχου βεληνεκούς και ποιότητας. Το υπόλοιπο κλαμπ δίνει αφορμές για διάφορα «side quests», όπως χαριτολογώντας ονομάζονται, με σκάλες που οδηγούν σε chill και rest areas, σκοτεινά σημεία ή επιπλέον τουαλέτες που αγνοούσες ότι υπήρχαν.
Το mood ήταν ομολογουμένως πολύ καλό, αν και όχι σαν της Γερμανίας. Δεν έλειπαν οι περίεργοι και καλό είναι να προσέχεις τα πράγματά σου. Η τέκνο «παιδεία» ακόμη χτίζεται, μια και λείπει λίγο το spatial awareness (αίσθηση χώρου), πάντως ο κόσμος πραγματικά θέλει να είναι εκεί κι αυτό φαίνεται. Γι' αυτό σύντομα κινήθηκε το ενδιαφέρον πολλών καλλιτεχνών, έτσι μέσα σε λιγότερο από μια δεκαετία το Khidi άρχισε να διαφημίζει μεγάλα ονόματα της τέκνο σκηνής ως residents του, όπως ο Yanamaste, ο Oscar Mulero και ο Pablo Bozzi.
Ο Ιαπωνας Yousuke έκανε μια δυναμική, μελωδική είσοδο που όμοιά του δεν έχω ακούσει, με πολλά '80s ηλεκτρονικά στοιχεία, μα την προσοχή για μένα έκλεψαν οι local DJs (όπως και στο Bassiani) και η σοβαρή προσπάθεια που καταβάλλουν. Τον Breathdub ακολούθησε ο Objector Trax – και οι δυο έδωσαν χρώμα στη βραδιά με minimal, true techno set που δεν επεδίωκαν να τετραγωνίσουν τον κύκλο αλλά ήταν χορευτικά, γρήγορα, με εξαιρετική κλιμάκωση, συνέχεια και επιλογή κομματιών. Κοινώς, δεν περιμένεις το κύριο όνομα για να περάσεις καλά. Τελικά, πιάνεις τον εαυτό σου να αναρωτιέται αν χρειάζεσαι κάτι παραπάνω από έναν χώρο με δυναμική, ήχο ποιοτικό και 100% ενέργεια στα σετ. Κι αυτά αρκούν.
Ακούστε το podcast του Oscar Mulero για το KHIDI Podcast 168 στο SoundCloud.
