Μπήκαν στη λίστα των «5 Artists to watch» στους «New York Times». Έκαναν official remix στο «Bette Davis Eyes» της Kim Carnes, στο «Devotion» των Hot Chip και στο «Love Invention» της Alison Goldfrapp. Ήταν το support act στην τουρ της Alison Goldfrapp στο Ηνωμένο Βασίλειο και άνοιξαν τους Hot Chip στο live τους στη Νέα Υόρκη. Παίζουν σταθερά στο Berghain/Panorama Bar και σε εμβληματικά κλαμπ, events και φεστιβάλ παγκοσμίως. Οι δουλειές τους κυκλοφορούν από σημαντικές δισκογραφικές που χαρτογραφούν ένα νέο τοπίο στην ηλεκτρονική μουσική. Δεν είναι η αθώα χαρά τους –που θυμίζει παιδί– όταν τα μοιράζονται όλα αυτά που με συγκινεί αλλά ότι αυτό που συμβαίνει τους αξίζει 100%. Γιατί, αρχικά, αυτό που κάνουν είναι πραγματικά αξιόλογο με αξιοκρατικούς όρους και γιατί ο Βαγγέλης και ο Τάρεκ, προτού βγουν εκεί έξω ως Boys’ Shorts, υπήρξαν σημεία αναφοράς στην ιστορία της λόκαλ σκηνής, δίνοντάς της ώθηση να πάει ένα βήμα πιο πέρα.
Ο Βαγγέλης είναι το ½ του LAGASTA, που από το 2009 εξελίχθηκε σε παγκόσμιο hype για τους μουσικόφιλους μέσω του site, της δισκογραφικής, των συλλογών και των πάρτι που διοργάνωναν. Με μια διαδρομή σχεδόν 30 χρόνων ως DJ, curator και αρθρογράφος, έχει υπάρξει σημείο αναφοράς, εκπαίδευσε μουσικά μια ολόκληρη γενιά συστήνοντας καλλιτέχνες, δισκογραφικές και αναδεικνύοντας μια άλλη πλευρά του χορευτικού ήχου. Ο Τάρεκ μια ζωή ανέπνεε και εξέπεμπε τη δυναμική του electro pop και indie pop ήχου. Με το ανεπιτήδευτο πείσμα του κατάφερε να τους βάλει στο mainstream πεδίο μέσω συνεργασιών με τις Νατάσσα Μποφίλιου, Μαρίνα Σάττι, Μαριέττα Φαφούτη, Ανδριάνα Μπάμπαλη κ.ά. Οι ολοκληρωμένες δισκογραφικές δουλειές του πάντα έφταναν ψηλά στις λίστες με τα καλύτερα της εκάστοτε χρονιάς, φέρνοντάς τον πιο κοντά στον μελλοντικό στόχο του.
«Η μουσική είναι καλή όταν σου μιλάει και ταιριάζει στη στιγμή, και μας αρέσει να αναμειγνύουμε ήχους: από disco σε electro, από house σε acid, από indie σε synth pop. Αυτό το σκεπτικό έχουμε και στα DJ sets μας, να έχουν ροή χωρίς να γίνονται μονότονο».
Αυτές οι δύο παράλληλες πορείες, που συναντιόντουσαν περιστασιακά, αλλά ουσιαστικά, και μια σύνδεση, μια φιλία που σμιλεύτηκε περίτεχνα πάνω στην κοινή αισθητική και αγάπη για τις συχνότητες που δεν περιφρονούσαν το σκοτάδι, αλλά πάντα έβλεπαν το φως, δημιούργησαν τους Boys’ Shorts.
Boys’ Shorts - New Era (ΜIDH Premiere)
— Σας παρακαλώ, κάντε μου ένα intro με τα highlights της προσωπικής καριέρας σας πριν από τους Boys’ Shorts.
Βαγγέλης: Χαχαχα, αυτό με τα highlights ήδη με κόμπλαρε εμένα. Αν θα πρέπει να μιλήσω για 2-3 πράγματα που χάρηκα που έγιναν, σίγουρα ένα είναι το μουσικό site LAGASTA με τον αγαπημένο μου φίλο Βάιο και ό,τι ήρθε με αυτό: ωραία πάρτι, συνεργασίες, 14 συλλογές μουσικής. Το Glastonbury, τα openings για συγκροτήματα όπως οι Rapture, Poolside και οι Miami Horror. Ήταν κάτι που συνέβη τη σωστή στιγμή, με πολλή αγάπη και πολλή δουλειά, γι’ αυτό μας ακολουθεί μέχρι τώρα.
Tάρεκ: Δεν ξέρω τι να πρωτοξεχωρίσω, αλλά νομίζω πως ως highlight θα έλεγα ότι κατάφερα να δημιουργήσω αγγλόφωνη ηλεκτρονική ποπ στην Ελλάδα – έβγαλα 4 σόλο ολοκληρωμένες δισκογραφικές δουλειές και αρκετά ρεμίξ. Κατάφερα να κερδίσω την αποδοχή και, εν τέλει, να συνεργαστώ με καλλιτέχνες από διαφορετικά είδη μουσικής: τη Νατάσσα Μποφίλιου, την Ανδριάνα Μπάμπαλη, τη Μαριέττα Φαφούτη, τη Μαρίνα Σάττι και την ILIA, τις Marsheaux, τον Lacquer, την Gala και τον Casey Spooner, αλλά και πολλούς άλλους –η λίστα είναι μεγάλη–, τους οποίους ευχαριστώ για την εμπιστοσύνη και τις κοινές μουσικές στιγμές.
— Πότε και πού γνωριστήκατε για πρώτη φορά, ποια ήταν η εντύπωση που σχηματίσατε ο ένας για τον άλλον; Πώς εξελίχθηκε αυτή η γνωριμία/φιλία μέσα στα χρόνια σε μουσικό και προσωπικό επίπεδο;
Β.: Γνωριστήκαμε στο Art House της Θεσσαλονίκης. Εγώ ήμουν resident DJ και μου ζήτησαν από το μαγαζί να ανοίξω για ένα συγκρότημα – «κάτι σαν Depeche Mode», θυμάμαι, μου είχαν πει. Είχα ξετρελαθεί με το eyeliner του Τάρεκ και μοιραζόμασταν τον ίδιο ενθουσιασμό για το electroclash.
T.: Ήταν 21/1/2007 και θυμάμαι έντονα εκείνη τη βραδιά. Ο Βαγγέλης έπαιζε απίστευτη μουσική, ενώ εγώ περίμενα να βγω με την τότε μπάντα μου, τους TechSoir. Μόλις είχαμε μάθει ότι θα κυκλοφορούσαμε τον πρώτο μας (και μοναδικό) δίσκο, οπότε υπήρχε μεγάλος ενθουσιασμός. Κοιτώντας πίσω, εκείνη η μέρα ήταν από τις πιο σημαντικές της ζωής μου, αφού από εκεί ξεκίνησε κάτι που μας έφερε εδώ σήμερα με τον Βαγγέλη.
— Πώς ήρθε η ιδέα για τους Boys' Shorts, τι είχατε στο μυαλό σας, ποιο κενό θέλατε να καλύψετε και γιατί; Πώς αρχίσατε να προωθήσετε το ντουέτο;
Β.: Είχαμε ξεκινήσει να κάνουμε μουσική όταν μετακομίσαμε και οι δύο στο Λονδίνο την ίδια περίοδο. Έμενα κάποια βράδια στου Τάρεκ, βρισκόμασταν έπειτα από δουλειά κ.λπ. Είχαμε κρατήσει ως όνομα το «Can You Relate?» από τα πάρτι που έκανα εγώ παλιότερα. Βγήκαν δύο κομμάτια, αλλά το αφήσαμε γιατί έπρεπε να μάθουμε να ζούμε στο Λονδίνο, όπου μόλις είχαμε πάει.
T.: Παίζαμε συχνά b2b sets που έβγαιναν πάντα αβίαστα. Δεν ξέρω, αλλά μας έκατσε πολύ ωραία αυτή η συνθήκη και όποτε υπήρχε ευκαιρία παίζαμε μαζί. Μέχρι που το καλοκαίρι του 2019 αρχίσαμε να συζητάμε σοβαρά να ξεκινήσουμε το πρότζεκτ και λίγο αργότερα, στη Νέα Υόρκη, παίξαμε για πρώτη φορά ως Boys’ Shorts σε μια βραδιά LAGASTA στο Le Bain. Έπειτα ήρθε η πανδημία και ο χρόνος που είχαμε μας βοήθησε να βρούμε γρήγορα τη σωστή φόρμουλα. Έβαλα μια άνω τελεία στη σόλο δουλειά μου, ώστε να εστιάσω στο νέο πρότζεκτ με φρέσκα αυτιά και άλλο mindset, και έτσι ξεκινήσαμε να δημιουργούμε κομμάτια. Μόλις είχαμε αρκετό υλικό, ξεκινήσαμε να βρούμε τα σωστά labels, που ταίριαζαν στον ήχο μας, με την ελπίδα ότι θα τους άρεσε αυτό που κάνουμε. Και τους άρεσε!
— Πώς προωθήσατε τους Boys' Shorts στην παγκόσμια αρένα, μέσω ποιων καναλιών, και ποιο ρόλο έπαιξε το παρελθόν σας στη συγκεκριμένη σκηνή; Ποια θεωρείτε πως ήταν εκείνη η μοναδική στιγμή/συνεργασία που εκτόξευσε το πρότζεκτ;
Β.: Δεν υπήρχε κάποιο σχέδιο, αλλά σίγουρα υπήρχαν φίλοι με τους οποίους κάναμε πάρτι, χορέψαμε και μοιραστήκαμε στιγμές – υπήρχαν ήδη και τα LAGASTA parties στη Νέα Υόρκη. Το ένα έφερε το άλλο με ωραίο τρόπο, αβίαστα. Ως στιγμή, κρατάω τη μέρα που περάσαμε με τον Tim Sweeney, ηχογραφώντας το σετ μας, και τη συνέντευξη για το «Beats in Space» στη Νέα Υόρκη.
T.: Στο εξωτερικό είναι πιο ανοιχτοί σε νέα πρόσωπα και ήχους, οπότε αυτό που κάναμε εκτιμήθηκε. Πιστεύω ότι λόγω της πολύχρονης εμπειρίας μας στον χώρο, από τη στιγμή που ενώσαμε τις δυνάμεις μας, ξέραμε πώς να κινηθούμε –από τον ήχο μας και την αισθητική μέχρι τα social media–, είχαμε μια ιδέα στο μυαλό μας. Πιστεύω ότι αυτό που βοήθησε να εκτοξευτεί το πρότζεκτ ήταν η πρόσκληση να παίξουμε στο Berghain/Panorama Bar κάποιες φορές, αυτό άνοιξε τις πόρτες σε νέους ακροατές και clubbers. Όπως και το ότι ανοίξαμε τους Hot Chip στο Knockdown Center στη Νέα Υόρκη και ύστερα την τουρνέ της Alison Goldfrapp στο Ηνωμένο Βασίλειο. Ήταν πραγματικά μαγικές στιγμές που έδωσαν νέα ώθηση στο πρότζεκτ, ο κόσμος κατάλαβε πλέον ότι δεν είμαστε απλώς DJs αλλά κάνουμε μουσική και έχουμε κάτι να πούμε.
Alison Goldfrapp – Love Invention (Boys' Shorts Sensor-E-Motion Remix), Official Audio
— Πώς θα περιγράφατε τη μουσική σας; Η σκηνή που εκπροσωπείτε έχει στην Ελλάδα το εκτόπισμα που έχει στο εξωτερικό;
T.: Αγαπάμε και οι δύο τη μουσική και έχουμε πολλά διαφορετικά ακούσματα, χωρίς να σνομπάρουμε τα είδη. Η μουσική είναι καλή όταν σου μιλάει και ταιριάζει στη στιγμή, και μας αρέσει να αναμειγνύουμε ήχους: από disco σε electro, από house σε acid, από indie σε synth pop. Αυτό το σκεπτικό έχουμε και στα DJ sets μας, να έχουν ροή χωρίς να γίνονται μονότονο.
Στην Ελλάδα ίσως αυτή η σκηνή είναι μικρότερη, αλλά όχι ανύπαρκτη – απλώς παίρνει λίγο χρόνο να κάνει catch up. Μπορεί το κοινό αλλά και οι διοργανωτές να προτιμούν πιο «κλασικούς» DJs ή πιο ασφαλείς επιλογές, που θεωρούνται σίγουρες εμπορικά, οπότε δεν υπάρχει μεγάλη έκθεση σε νέους ήχους. Υπάρχουν όμως φεστιβάλ και club nights που κάνουν εξαιρετική δουλειά, αναμειγνύοντας μεγάλα ονόματα με ανερχόμενους και πιο queer ήχους.
Β.: Εμένα αυτή η ερώτηση ακόμα με δυσκολεύει. «Αν οι Boys’ Shorts ήταν ήρωας βιβλίου, μπορεί να ήταν ο Φρεντερίκ Μορώ από την Αισθηματική Αγωγή ή μια σελίδα του "Κοντροσόλ στο χάος"; Ή «αν ήταν ταινία μπορεί να ήταν η Μόνα Λίζα του Νιλ Τζόρνταν ή κάποιος χαρακτήρας από ταινία του John Hughes;». Ποιος ξέρει… Υπάρχουν τόσο πολλά διαφορετικά πράγματα, μας αρέσουν όλα, και όλα βρίσκουν τη θέση τους. Γίνονται όμορφα πράγματα στην Ελλάδα σε σχέση με το μέγεθος και τον κόσμο που ακούει χορευτική μουσική, οι προσπάθειες είναι πολλές και αξιόλογες.
— Ανήκετε από την πρώτη στιγμή σε μια δυναμική, παγκόσμια κοινότητα queer καλλιτεχνών που, εκτός από καλή μουσική και αισθητική, φέρνουν στο τραπέζι πολιτική άποψη μέσω της μουσικής και της δράσης τους.
Β: Συμβαίνουν τόσα… Τα δικαιώματα των ανθρώπων τρεμοπαίζουν και αμφισβητούνται και βλέπω ανθρώπους που θέλουν να ανήκουν κάπου, όχι από λόγους αισθητικής πια, αλλά για να ακουστούν. Μου αρέσει που η Madonna συνεχίζει να μιλάει γι' αυτά.
Είμαστε, πια, με τον Τάρεκ, σε μια ηλικία που έχει ησυχάσει η όποια αίσθηση εντυπωσιασμού που πιθανόν είχαμε κάπως εγωιστικά πριν από είκοσι χρόνια. Όσο κι αν φιλτράρονται κάποια πράγματα, έχουμε και οι δύο κατασταλάξει σε πολλά από αυτά που μας έχουν διαμορφώσει, οπότε όλα γίνονται αυτόματα. Πάντα υπήρχαν δυσκολίες, ίσως τώρα που η πληροφορία είναι γρήγορη και παντού να μας βοηθάει περισσότερο να αντιληφθούμε πράγματα. Είναι αισιόδοξο που οι άνθρωποι πλέον ψάχνουν να μάθουν και δεν αρκούνται σε ό,τι τους πλασάρουν, που συγκρίνουν, μελετούν και γνωρίζουν πολιτικά και ιστορικά γεγονότα. Θέλω να πιστεύω πως όλη αυτή η βαρβαρότητα και η αδικία θα μας βοηθήσει να βρούμε τα βασικά: τον σεβασμό και την αγάπη. Ίσως είναι ο δικός μου τρόπος να αντέξω όλο αυτό που συμβαίνει.
Τον Ιούνιο ήμασταν στη Μάλτα για ένα φεστιβάλ και ένα απόγευμα πήγαμε σε μια παραλία. Ένας φίλος μου μού έστειλε ένα μήνυμα ότι «οι μέρες περνούν και δεν έχει σημασία πια να βάζεις στόχους γιατί δεν ξέρεις πού θα οδηγήσει όλο αυτό που συμβαίνει και αν έχει, πια, νόημα να προσπαθείς». Αισθάνθηκα ο πιο μόνος άνθρωπος στον κόσμο κι ας ήμουν σε μια παραλία γεμάτη κόσμο. Η θάλασσα είχε γίνει πιο απέραντη, μεγαλώνοντας κι άλλο την απόσταση, την αίσθηση πως είσαι αδύναμος να βοηθήσεις κάποιον.
Ίσως αυτό να δείχνει το πόσο απελπισμένος είναι πια ο κόσμος και πόσο εύκολα μπορείς να παραιτηθεις ένα πρωί από οποιαδήποτε προσπάθεια. Από την άλλη, αυτό ακριβώς είναι που δίνει δύναμη.
Τ.: Μετά τον Covid, το μάντρα μου έγινε το «enjoy the moment». Ο χρόνος τότε σταμάτησε και η ζωή έμοιαζε εύθραυστη. Εκεί που άρχισε να υπάρχει μια κατανόηση στο να συνυπάρχουμε όλοι, καταλήξαμε στο να υπάρχουν λίγοι angry old white cis men, που αντί να σκέφτονται για το μέλλον όλων, σκέφτονται μόνο τον κώλο τους.
Ναι, υπάρχει αλληλεγγύη και υποστήριξη μέσα στην queer κοινότητα, αλλά πλέον, πέντε χρόνια μετά, τίποτα δεν είναι δεδομένο. Υπάρχει πόλωση – ο κόσμος διχάζεται, δεξιά-αριστερά, Ισραήλ-Παλαιστίνη κ.λπ. Θυμώνω πολύ που πρέπει να υπερασπίζομαι τα αυτονόητα.
Συγγνώμη, αλλά δεν είναι τα τρανς άτομα αυτά που σου έχουν κάνει τη ζωή σου μίζερη, και ναι, στην Παλαιστίνη αυτό που συμβαίνει είναι γενοκτονία. Ένα κι ένα κάνουν δύο, μην ξεχάσουμε κι αυτά που ξέρουμε. Όλο αυτό μας έχει επηρεάσει όλους, τις σχέσεις μας, τις συναναστροφές μας. Είναι και ο λόγος που φέτος δεν έχουμε πάει στις ΗΠΑ, ενώ μας ζητάνε συνεχώς. Ζούμε μια παγκόσμια δικτατορία.
Ακόμη και στην Ελλάδα οι πολιτικοί τα κάνουν όλα απροκάλυπτα – δεν μπορεί να έχουν περάσει τρία χρόνια και να αναρωτιόμαστε τι έγινε στα Τέμπη. Δεν μπορεί να σε φέρνουν στα όρια της φτώχειας, να σου δίνουν κουπόνια για να λες «ευχαριστώ». Δεν έχει λογική να αγοράζω το σουβλάκι ή το ελαιόλαδο στην ίδια τιμή που κοστίζουν στο Λονδίνο.
Μετά βλέπω και κάποιους καημένους Έλληνες, πρώην πανελίστες, να γράφουν βιβλία για τη woke agenda ή να εκφέρουν πληρωμένη άποψη για την κοινωνική πρόοδο χωρίς να έχουν πατήσει πόδι έξω από το χωριό τους. Κρίνουν άτομα που δεν έχουν συναναστραφεί και βασίζονται μόνο στο Google – δεν είναι καν αστείο, είναι τραγικό.
Λόγω του αραβικού μου ονόματος, πολλές φορές έχω αντιμετωπίσει ρατσισμό, έχω διαπληκτιστεί σε αεροδρόμια για το racial profiling που αντιμετώπισα και φρόντισα επί τόπου να επιστέψω την ίδια ενέργεια.
Είναι αηδιαστικό να νομίζει κάποιος ότι είναι ανώτερος, ειδικά όταν είναι αμόρφωτος ή θρησκόληπτος. Εκεί δεν υπάρχει κοινό σημείο ούτε για συζήτηση. Όπως έχει πει και η φίλη Trixie Mattel «I’m real, god is not», μην το κουράζουμε, ή, όπως λέει κι ο Βαγγέλης, μεγαλώσαμε και τα πράγματα είναι πιο απλά. Η μουσική είναι η διέξοδός μας, ακόμη και το dancefloor το βλέπουμε ως αντισυμβατικό χώρο, όπου μπορείς να είσαι ο εαυτός σου χωρίς να σε κρίνουν. Είναι τιμή μας να κάνουμε τον κόσμο να νιώθει όμορφα εκεί και σε ό,τι περνάει από το χέρι μας, προσπαθούμε να βοηθήσουμε. Είναι μεγάλη κουβέντα και δεν είμαι σίγουρος ότι μπορώ να χωρέσω όλες τις σκέψεις μου, αλλά νομίζω με καταλαβαίνεις.
Boys’ Shorts - New Era (ΜIDH Premiere)
— Έχετε παίξει σε εμβληματικά queer clubs και διοργανώσεις. Ποιες είναι οι ομοιότητες και ποιες οι διαφορές της λόκαλ queer σκηνής με αυτή του εξωτερικού;
Β.: Κάθε πόλη είναι διαφορετική, έτσι και η Αθήνα. Αλλά είμαστε τυχεροί που έχουμε βρεθεί σε σημαντικά πάρτι, με τη δική του ιστορία το καθένα κι αυτό κάνει τα πράγματα πιο συγκεκριμένα. Ο κόσμος ξέρει πού πάει, γιατί πάει και τι μουσική θα ακούσει. Δίνεται, επίσης, μεγάλη σημασία στον σεβασμό και στην ελευθερία του ανθρώπου.
T.: Εδώ να προσθέσω ότι υπάρχει μεγάλο focus στο well-being των clubbers. Υπάρχουν γιατροί, νοσηλευτές και σεκιούριτι που είναι εκεί για να βοηθήσουν και όχι για να σου χαλάσουν τη βραδιά. Επίσης, συνέχεια υπενθυμίζεται η συναίνεση, ειδικά στους πιο sex-positive χώρους.
— Υπάρχει ένα ongoing debate αυτήν τη στιγμή, που έχει πάρει φωτιά, με αφορμή τους μεγάλους επενδυτικούς κολοσσούς που έχουν απλώσει τα πλοκάμια τους στη σκηνή μας και εμπλέκονται σε πολέμους και γενοκτονίες. Τελικά, η ηλεκτρονική μουσική σκηνή είναι πολιτική ή «αφήστε έξω την πολιτική, η μουσική υπάρχει για να ενώνει»;
T.: Η μουσική υπάρχει για να ενώνει όλες, όλους και όλα – όχι μερικούς. Με εκπλήσσει που κάποιοι δεν καταλαβαίνουν ότι οι τέχνες αντικατοπτρίζουν την καθημερινότητά μας. Η ηλεκτρονική μουσική ανέκαθεν έδινε βήμα σε καταπιεσμένες μειονότητες. Δυστυχώς βλέπουμε με απάθεια ανθρώπους να πεθαίνουν μπροστά μας και κάνουμε scroll. Τώρα, περισσότερο από ποτέ, πρέπει να παίρνουμε θέση για βασικά ανθρώπινα δικαιώματα που έχει διεκδικήσει η ανθρωπότητα. Όποιος είπε να αφήσουμε την πολιτική έξω από τη μουσική, ας κουνήσει το κεφάλι του.
— Ποια είναι η γνώμη σας για την ηλεκτρονική μουσική σκηνή στην Ελλάδα; Υπάρχουν, ενδεχομένως, κάποια λάθη που μας κρατούν πίσω; Ποια είναι τα στοιχεία που μπορούν να μας βάλουν πιο δυναμικά στον παγκόσμιο χάρτη;
Β.: Δεν νομίζω ότι υπάρχουν λάθη, υπάρχουν ωραία πράγματα, πάντα υπήρχαν στην ηλεκτρονική και όχι μόνο σκηνή. Οι συλλέκτες, οι DJs, τα μουσικά μπλογκς, βοήθησαν να ακουστούν μουσικές από παντού. Όταν κυκλοφόρησε το rework μας στο «Fantasia» του Κώστα Τουρνά, μου έστειλε καποιος από τις Βρυξέλλες φωτογραφία με το αυθεντικό βινύλιο. Θέλω να πω πως δεν έχει πια σημασία η γλώσσα ή το είδος της μουσικής. Ο Κριστόφ είναι ένα παράδειγμα καλλιτέχνη που μπορεί να σταθεί παντού.
T.: Η ελληνική σκηνή έχει ενδιαφέρον και δημιουργικότητα, αλλά είναι μικρή και συχνά πιο «ασφαλής» στις επιλογές της. Για να βρεθεί πιο δυναμικά στον παγκόσμιο χάρτη, χρειάζεται να δίνει χώρο σε νέα πρόσωπα και διαφορετικούς ήχους. Ο πειραματισμός είναι κάτι που ανοίγει το μυαλό.
— Η καριέρα σας έχει πάρει φωτιά – τεράστια milestones έρχονται το ένα μετά το άλλο. Ποια συνεργασία/πρόταση σάς άφησε με το στόμα ανοιχτό και ποια σας έκανε να γυρίσετε πίσω στον χρόνο και να πείτε στον εαυτό σας «δεν έχεις ιδέα τι θα κάνεις κάποια στιγμή στο μέλλον»;
T.: Κάθε φορά που συμβαίνει κάτι τέτοιο, λέω στον Βαγγέλη: «Το πιστεύεις ότι μόλις έγινε αυτό;». Πάντα ήθελα να συνεργαστώ με την Alison Goldfrapp, τη θαυμάζω πάνω από είκοσι χρόνια, και το να γίνει πραγματικότητα κάτι τέτοιο ήταν σχεδόν απίθανο. Είμαι ο άνθρωπος που κάνει manifesting σε σημείο που οι φίλοι μου με φωνάζουν bruja/μάγισσα. Όταν κάναμε το remix στο «Love Invention», συνέβη μια σειρά από σχεδόν τυχαίες συγκυρίες. Θυμάμαι να κάθομαι, να ακούω τα stems από το στούντιο του Richard X και τα φωνητικά της Alison, κοιτάζοντας το κενό, και να σκέφτομαι ότι τώρα πρέπει να κάνουμε κάτι που να τους αρέσει! Εντελώς τυχαία, την ίδια μέρα, βρήκα μια φωτογραφία από το 2003, όπου είχα κάνει subscribe στο mailing list των Goldfrapp, και το πήρα ως σημάδι. Τελικά, κυκλοφόρησαν και τα δύο ρεμίξ που στείλαμε γιατί της άρεσαν εξίσου και μας έστειλε μήνυμα να μας το πει! Εδώ να πω ένα «ευχαριστώ» ιδιαίτερα στη Σοφία Σιάφα που ένωσε τα κομμάτια του παζλ και έκανε το όνειρό μου πραγματικότητα.
Β.: Ευχαριστούμε για τα όμορφα λόγια. Εγώ προσωπικά είχα ταχυπαλμία όταν, ανοίγοντας τα μηνύματά μας, είδα ένα μήνυμα του Boy George για συνεργασία. Ήταν και στο ξεκίνημά μας, ήταν και η ιστορία με το όνομά μας, και κάπως όλο αυτό με ταρακούνησε. Το έχουμε ξαναπεί, αλλά καταλήξαμε το όνομα Boys’ Shorts παραφράζοντας το δικό του. Θυμάμαι να λέμε και να γελάμε μεταξύ μας πως, όταν κάποια στιγμή τον συναντήσουμε, θα του το πούμε – και μετά ήρθε αυτό το μήνυμα. Όταν αγόρασα το «DJ Mag» για να έχω τη σελίδα που μας φιλοξενούσε ήταν κάτι σαν «κοίτα να δεις που τώρα το αγοράζεις για σένα και όχι για κάποιον άλλον!».
— Μπήκατε στη λίστα των «5 artists to watch» των «New York Times» με διθυραμβικά λόγια. Ποιο ήταν το πρώτο πρόσωπο με το οποίο επικοινωνήσατε για να του πείτε τα νέα; Πώς νιώσατε όταν το είδατε;
T.: Ξύπνησα ένα πρωί και είχα μήνυμα από φίλο στο Σαν Φρανσίσκο που έλεγε απλώς «Είστε στους "New York Times"», χωρίς λινκ ή κάποιο context. Ρώτησα περί τίνος πρόκειται, αλλά είχε ήδη κοιμηθεί. Έτσι, γκούγκλαρα και βρήκα το άρθρο με τίτλο «25 ways to get in on Dance Music’s Renaissance», όπου ήμασταν στη λίστα με τους «5 artists to watch». Το διάβασα γύρω στις δέκα φορές μέχρι να το εμπεδώσω. Πήρα πρώτα τον Βαγγέλη τηλέφωνο για να του πω τα νέα, ο οποίος δεν το σήκωνε για αρκετή ώρα, και ταυτόχρονα έστειλα screenshot στους κολλητούς μου.
Β.: Εμένα μου το είπε ο φίλος μου ο Jason στη Νέα Υόρκη. Ήταν μια πολύ ξεχωριστή μέρα, ήμασταν στο τηλέφωνο όλη μέρα.
— Τι μαγειρεύετε για το μέλλον;
Β.: Ένα ρεμίξ για τους Sally Shapiro στην Italians Do It Better, ένα ρεμίξ για τους Cut Copy και το άλμπουμ μας που κυκλοφορεί τον Φεβρουάριο της επόμενης χρονιάς. Επίσης, ετοιμάζουμε τουρ στην Αυστραλία.
T.: Έχουμε και ένα EP που θα κυκλοφορήσει μέσα στον Οκτώβριο από ένα νέο label στη Βαρκελώνη και ένα ακόμη ρεμίξ για τους DJs Pareja. Δεν σταματάμε ποτέ, όπως βλέπεις…
