17 Νοέμβρη: Ο ματατζής την κλωτσάει με μανία στο στήθος και φωνάζει: «ΘΑ ΠΕΘΑΝΕΙΣ ΜΩΡΗ ΚΑΡΙΟΛΑ! ΘΑ ΠΕΘΑΝΕΙΣ!».

17 Νοέμβρη: Ο ματατζής την κλωτσάει με μανία στο στήθος και φωνάζει: «ΘΑ ΠΕΘΑΝΕΙΣ ΜΩΡΗ ΚΑΡΙΟΛΑ! ΘΑ ΠΕΘΑΝΕΙΣ!». Facebook Twitter
35

*Από τη σελίδα των Schooligans, αναδημοσίευση του κειμένου του 2006 - εποχές Πολύδωρα...

 

Είναι 17 Νοέμβρη, μία και μισή το μεσημέρι. Μόνος μου στη Σταδίου με δυο σπρέι στην τσάντα. Ο δρόμος είναι άδειος. Ξαφνικά πετάγονται από το πουθενά 20 ΜΑΤαδες. «Επ, παλικάρι, ταυτότητα!», τους την δείχνω.«Πάμε λίγο πιο πάνω!», τους ακολουθώ. «Κάτσε κάτω!», κάθομαι. «Πού μένεις;», «Αγία Παρασκευή», «Α καλά, κατάλαβα, πλουσιόπαιδο!», δεν απαντάω. «Τι έχεις στην τσάντα;», μου την ανοίγουν. «Τι έχεις στις τσέπες;», πάω να σηκωθώ να τους δείξω. «Κάτσε κάτω ρε, τι νομίζεις ότι είσαι; Έξυπνος; Τι είναι αυτά εδώ;». Κρατάει δυο μάσκες για δακρυγόνα που βρήκε στην τσάντα μου. Τις είχα για την πορεία, «Τι τις θες; Σαν να μην μας τα λες καλά! Αναρχικός μου φαίνεσαι!». Δε μιλάω. «Τι είναι αυτο εδώ;», μου δείχνει ένα μικρό αναρχικό άλφα, ζωγραφισμένο με μπλάνκο πάνω στην τσάντα μου, «Άλφα» του λέω.

 

«Με περνάς για βλάκα, ε;! Δεν γουστάρεις αστυνομία, ε;! Αν με πετύχαινες μόνο μου βράδυ θα με έσπαγες στο ξύλο, ε;! Σήκω!», σηκώνομαι. Μ' αρπάζει από το λαιμό και με τραβάει κοντά του με δύναμη. «Μην κάνεις καμιά μαλακία! Κατάλαβες;!». Μου καρφώνει ένα γκλοπ στη μέση και στην επόμενη γωνία με δίνει σε πέντε ασφαλίτες με πολιτικά. Αυτοί με κολλάνε στον τοίχο, ξαναψάχνουν την τσάντα μου, δε βρίσκουν τίποτα παράνομο, γράφουν τ' όνομά μου και με χώνουν σε μια κλούβα μαζί με άλλα δυο παιδιά.

 

Τρεις ώρες πριν την πορεία μας πάνε στη ΓΑΔΑ. Μπαίνουμε στο ισόγειο. Ξανά έλεγχος. Μια μπατσίνα φωνάζει υστερικά: «Κλείστε τα κινητά σας και βγάλτε τις κάρτες σας!». Ρωτάω αν μπορώ να πάρω ενα τηλέφωνο τη μάνα μου. Πετάγεται ένας μπάτσος: «Έλα ρε μάγκα, άσε ήσυχη την μανούλα σου, γιατί να την ανησυχήσεις;». Δεν απαντάω, αυτός συνεχίζει. «Τι κατέβηκες στην πορεία ρε βλάκα; Δεν έχεις καταλάβει πως το Πολυτεχνείο είναι ξεπερασμένο; Ε;!». Μου 'ρχεται να τον βρίσω. Μπορείς ρε μαλάκα μπάτσε να τελειώσεις μια φράση χωρίς το γαμημένο το «ε!»; Μπορείς; Ε;! Δε λέω τίποτα και κλείνω το κινητό μου. Μας ανεβάζουν σ' ένα ψηλό όροφο -είμαστε πάνω από 200 άτομα. Μας βάζουν σε μια σειρά.

 

Μια μπατσίνα μας φωνάζει και μας ρωτάει ένα σωρό μαλακίες! «Στο Θεό πιστεύετε; Σε ποιον Θεό;»! Μας πάνε σ' ένα κελί. Νομίζω ότι είμαι σ' ελληνική ταινία. Μόνο ο μπαγλαμάς λείπει. Κοιτάω γύρω μου και βλέπω καμιά 20αριά άτομα και μέσα σε αυτούς δυο κορίτσια 14-15 χρονών. Πιο δίπλα ένας τύπος με χειροπέδες που απ' ό,τι ακουσα μετά ήταν μαφιόζος της νύχτας μπλεγμένος με ναρκωτικά και πουτάνες... Πώς βάζεις, ρε μαλάκα μπάτσε, 15 χρονών κοριτσάκι δίπλα σε μαστροπό;!! Μας φωνάζουν έναν-έναν για δακτυλικά αποτυπώματα. Κανονικό φάκελο! «Πώς σε λένε; Πού μένεις; Ποιο είναι το νούμερο του κινητού σου; Με ποιους θα πήγαινες στην πορεία;». Κάνουν και χιούμορ: «Άφησε μας και ένα αυτόγραφο με τα δαχτυλάκια σου»! Μια κοπελίτσα 15 χρονων βάζει τα κλάματα, τρέμει! Πιο πριν, μια αστυνομικός -γυναίκα ευτυχώς- της είχε κάνει σωματικό έλεγχο. Μέσα στο σουτιέν, στα εσώρουχα, παντού!

 

Κατά τις εφτά μας αφήνουν. Κρατούσαν για έξι ώρες διακόσια άτομα, όλα με ταυτότητες, χωρίς να 'χουν κάνει τίποτα και χωρίς να 'χουν επικοινωνία με τους δικούς τους. Σωστή απαγωγή! ΟΙ δικοί μου είναι απ' έξω και με περιμένουν. Γυρίζω σπίτι.

 

Την άλλη μέρα πετυχαίνω την κοπελίτσα που έκλαιγε. «Ντρέπομαι!», μου λέει. «Την κολλητή μου που πήγε στην πορεία τη βαράγανε πέντε ΜΑΤάδες μέχρι που κάποια στιγμή έρχεται ο ανώτερός τους και τους σταματάει. Την βλέπει κάτω στο δρόμο να σπαράζει ματωμένη και αρχίζει μόνος του να την κλωτσάει με μανία στο στήθος και να φωνάζει: "ΘΑ ΠΕΘΑΝΕΙΣ ΜΩΡΗ ΚΑΡΙΟΛΑ! ΘΑ ΠΕΘΑΝΕΙΣ!"»... «Ντρέπομαι», μου ξαναλέει, «εγώ έκλαιγα στο κελί και την φίλη μου κόντεψαν να την σκοτώσουν...».

Γιώργος, 18 χρονών

____________

 

Ελλάδα
35

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

σχόλια

11 σχόλια
Θα πρέπει κάποιοι στιγμή όλα αυτά τα επαναστατημένα αντιεξουσιαστικά νιάτα που συγκρούονται κάθε λίγο με τα ΜΑΤ να δώσουν μια απάντηση και στην άτυχη σοβαρά τραυματισμένη δικηγόρο που χαροπαλεύει, έτσι; Ή μήπως συμπεριλαμβάνεται στις "παράπλευρες απώλειες";
Υπαρχουν δυο ψυχοσυνθεσεις διαδηλωτων:οι φιλειρηνικοι και οι τραμπουκοι.και δυο τυποι αστυνομικων:οι προκατειλημμένοι και κομπλεξικοι και οσοι αμυνονται.θα επρεπε να προστεθει και ενας τυπος ακομα:αυτος που προστατευει τους φιλειρηνικους διαδηλωτες απο τους τραμπουκους διαδηλωτες.Εξαιτιας των δευτερων υποφερουν ή λουφάζουν και οι πρωτοι.Δεν πρεπει και εμεις οι ιδιοι να βαζουμε σε εναν κουβα όλους τους αστυνομικούς.Οταν εχουμε βρεθει στην ανάγκη τους ειναι καλοί και μετά είναι οι εχθροί?Οι τραμπουκοι διαδηλωτές μέσω της μάχης με τα ματ νομίζουν οτι είναι αντιεξουσιαστές.Οι τραμπούκοι είναι παντού τραμπούκοι όταν ακολουθούν την ψυχολογία της μάζας και δεν έχουν "πρόσωπο".Αυτό βγάζουν και στα γήπεδα.Τα ίδια παιδάκια είναι.Τραμπούκοι μπορούμ να ειναι και οι διαδηλωτές και οι αστυνομικοί.Η διαφορά είναι οτι οι δεύτεροι πληρώνονται για να μην είναι.
Είμαι στην πορεία που σκοτώθηκαν οι τρεις της Marfin. Σε κάποια δόση κατσαρίδες (σ.σ. αυτοί με τις μάσκες που είναι αποκλειστικά για σπάσιμο και όχι για διαδήλωση) από αριστερά και δεξιά κάνουν ντου και αρχίζουν και σπάνε. Τράπεζες, καταστήματα. Ένας με αντισφυξιογόνο μάσκα έχει λοστό και προσπαθεί να σπάσει την Εθνική στη Σταδίου. Το μόνο που είχα πάνω μου ήταν μισό λίτρο νερό. Του το πετάω σε μια προσπάθεια να τον διακόψω. Να τον αποτρέψω.Λόγω της περιβολής του δεν κατάλαβε τίποτα. Γρήγορα με πλησιάζουν κάποιοι από την πορεία (έχω το ψώνιο να κατεβαίνω μόνος, άνευ μπλοκ). "Γιατί το βαράς το παιδί;" μου λένε. "Α. δεν είναι παιδί και Β. σπάει την τράπεζα" τους απαντώ. "Κι εσένα τι σε νοιάζει, δικιά σου είναι;" με ρωτάνε. "Σίγουρα δεν είναι δικιά του" τους απαντώ. Λίγο μετά πέσαν τα δακρυγόνα και βλέπαμε πίσω μας καπνούς στο ύψος της Marfin. Ακούγαμε τα πυροσβεστικά βιδωμένα στο ίδιο σημείο λόγω του κόσμου. Λόγω δακρυγόνων σπρωχτήκαμε προς την Πλάκα, κάτω δεξιά από το Σύνταγμα. Βλέπαμε τους καπνούς. Μάθαμε τα καθέκαστα. Έκανα να χαμογελάσω τρεις μέρες.------------Είναι 10-11 Δεκέμβρη του '08. Είμαι στην πορεία για τον Γρηγορόπουλο. Συγκέντρωση στα Προπύλαια. Πετυχαίνω τυχαία έναν συμμαθητή. Παλιό κνίτη. Όταν ήμασταν στο σχολείο με προέτρεπε να γραφτώ στην ΚΝΕ, εγώ αρνιόμουνα. Κάποια "παιδιά" ξεκινάνε και σπάνε τα σκαλιά από το Προπύλαια με λοστάρια για να έχουν πολεμοφόδια. Ξεκινάω να φωνάζω. Ο παλιός συμμαθητής, παλιός κνίτης, μετά συνεργαζόμενος με το ΠΑΣΟΚ σε κρίσιμο Υπουργείο, φανατικός βορειοπροαστίτης, που ήρθε με ταξί από το σπίτι του στην πορεία, μου λέει "άστα τα παιδιά να μαζέψουν πράμα να ξεκινήσει ο τζερτζελές"...Εκείνο το βράδυ κάηκε η μισή Αθήνα. Βανδαλίστηκε ένα μαγαζί με όπλα στην Ομόνοια και βγήκαν βαλλίστρες και σπαθιά σαμουράι, κάηκε το μαγαζί ενός υδραυλικού στην Αλεξάνδρας, σπάσαν την Αμερικάνικη Ένωση στη Μασσαλίας, βανδαλίστηκε το μαγαζί ρούχων του Αρνόκουρου στην Ομόνοια.Οι ανωτέρω ιστορίες είναι επίσης προσωπικό βίωμα και καταγράφονται δημόσια πρώτη φορά. Δεν δικαιολογούν επουδενί την παράνομη αστυνομική βία ούτε την σχετικοποιούν. Απλά παρουσιάζουν και την εικόνα μιας άλλης Αθήνας για την οποία δεν μιλάει ποτέ κανείς.
Τότε γιατί δεν γράφονται σε ένα άλλο άρθρο π.χ. για τις ευθύνες της αστυνομίας ή των συμμετεχόντων σε πορείες όσον αφορά τα επεισόδια, αλλά γράφονται σε ένα άρθρο για την αστυνομική βία;
Γιατί κάποτε πρέπει να καταλάβουμε ότι σε μια δημοκρατία μόνο η αστυνομία δικαιούται να ασκεί βία. Τι να κάνουμε τώρα; Μέσα σε πλαίσια, επιτηρούμενη από το νόμο, αλλά είναι ο μοναδικός ο οποίος δύναται εκ του νόμου να σηκώσει χέρι πάνω σου.Τα παιδιά με τις μάσκες και τα σπρέυ είναι εκ προοιμίου φάουλ όταν σκοπεύουν να ασκήσουν βία.Δεν συγκρίνουμε δύο όμοια πράγματα όταν συγκρίνουμε αστυνομία και διαδηλωτές. Συγκρίνουμε δύο ανόμοια πράγματα. Τους μεν αστυνομικούς οι οποίοι δικαιούνται να ασκήσουν βία, εντός των νομίμων ορίων, και τους δε διαδηλωτές που δεν δικαιούνται. Όποιος τα μπερδεύει ή είναι άσχετος ή πονηρούλης.
Στην Ελλαδα του σημερα οι αντιεξουσιαστες ειναι οι νεοι φασιστες-τζιχαντιστες ( παραγομενοι απο τον γουαχαμπισμο της μεταπολιτευτικης αριστερας ) ενω η αστυνομια και η εφορια ειναι η πραγματικη αριστερα ( παζολινιακοι κυανοκολαροι που μαχονται εναντια στον αντιδραστικο, νιχιλιστικο και πολιτικα απαιδευτο και ανιστορητο ατομικισμο μιας ευκολης και προνομιουχας κοινωνικης αποδρασης). Για τον γουαχαμπισμο - την ιδεολογια της μεταπολιτευτικης αριστερας δηλαδη - δειτε πιο κατω :Η μπάσταρδη γενιά του πολυτεχνείου...ΤΑ ΝΕΑΤου Δημήτρη ΓιαννακόπουλουΚυριακή, 9 Οκτωβρίου 2011Δίκιο έχουν τα παιδιά της ανεργίας όταν αποκαλούν μπάσταρδη τη γενιά του πολυτεχνείου. Πιο μπάσταρδη ιδεολογικά και πολιτικά γενιά δεν γίνεται. Το δικό τους «ψωμί» πλήρωσε ακριβά και η «παιδεία» και η «ελευθερία» και σήμερα χιλιάδες άνθρωποι μένουν χωρίς ψωμί, ενώ εκατοντάδες άλλοι τρέμουν με την ιδέα ότι το ψωμί στο τραπέζι τους δεν θα φτάνει να χορτάσει ολόκληρη την οικογένεια. Είναι μπάσταρδοι οι πολιτικοί, δικαστές, κυβερνητικοί, παράγοντες και λειτουργοί των ΜΜΕ, αλλά και επιχειρηματίες και μεγαλοστελέχη των οργάνων του κράτους και ευρύτερα της διοίκησης που συνδέθηκαν με το μήνυμα της μεταπολίτευσης, καθώς ο βίος και η πολιτεία τους απέδειξαν την επιτηδειότητά τους. Ποτέ δεν συνέδεσαν την δική τους προκοπή και ευημερία με αυτήν του κοινωνικού συνόλου. Το κράτος ευημερίας υπήρξε γι’ αυτούς ένα εξωτερικό φαινόμενο το οποίο... θα νομιμοποιούσε τις δικές τους προνομίες. Είναι μπάσταρδοι διότι μέσω ενός σύνθετου μηχανισμού πατρωνίας, φρόντισαν να εξαργυρώσουν την συγκυριακή συμμετοχή τους, ή δήθεν συμμετοχή τους στον αγώνα για ανεξαρτησία και λαϊκή κυριαρχία. Είναι τόσο μπάσταρδοι που οι περισσότεροι από αυτούς εξευτέλισαν πολλαπλώς και σε διαφορετικές περιόδους τον εαυτό τους και πρόδωσαν τους πρώην συντρόφους τους. Η ιστορία της μεταπολίτευσης είναι μία περιπέτεια αμοραλισμού, ψευδο-ηθικότητας, ψευδο-ιδεολογίας, ψευδο-επιχειρηματικότητας και γενικότερα ψευδούς ταυτότητας. Υπήρξε η περίοδος του ελληνικού κράτους που χαρακτηρίζεται από τον υψηλότερο βαθμό υποκρισίας. Κατά την μεταπολίτευση εξαγνίστηκαν όλα εκείνα τα χαρακτηριστικά του κράτους που συνέθεταν το προηγούμενο πελατειακό μοντέλο της Ελλάδας. Από το 1975 και μετά ξεκίνησε η επαναδόμηση σε μια διευρυμένη βάση, του πελατειακού συστήματος κυριαρχίας. Η άνοδος του ΠΑΣΟΚ στην κυβέρνηση και τα χρόνια που ακολούθησαν σήμαναν την ολοκλήρωση του κράτους πατρωνίας στον τόπο, το οποίο γόμωσε με μπόλικη εκρηκτική ύλη τα θεμέλια της κοινωνίας. Σήμερα απλώς νοιώθουμε την έκρηξη. Η βόμβα που δομήθηκε με κύρια υλικά την αλητεία, τον πολιτικό αριβισμό, τον αλαζονικό μικροαστισμό, την απληστία και την απάτη μιας πολυδιάστατης διαπλοκής, δυστυχώς τώρα έσκασε. Η έκρηξη προκλήθηκε από έναν συγκερασμό εξωτερικών παραγόντων, αλλά τα υλικά κατασκευής αυτής της βραδυφλεγούς βόμβας της μεταπολίτευσης ήταν εξ ολοκλήρου ντόπια. Η μεταπολίτευση δομήθηκε με τους καλύτερους οιωνούς για εκδημοκρατισμό και λαϊκή χειραφέτηση. Ήταν η εποχή των μεγάλων οραμάτων και προσδοκιών για όλους. Όσοι προερχόμαστε από αριστερές οικογένειες νοιώσαμε μία μοναδική ανακούφιση και πιστέψαμε ότι σύντομα η Ελλάδα θα γινόταν ένας «παράδεισος» εντός του οποίου το ταλέντο, η κοινωνική ευθύνη, η συνεπής εργασία, η καινοτόμος επιχειρηματικότητα που δεν θα αποσκοπούσε στον πλουτισμό και η διάθεση για περιορισμό της εκμετάλλευσης και των αποκλεισμών, καθώς και η απάλειψη του πολιτικού στίγματος, θα μετέτρεπαν την χώρα σε μια δημοκρατική, ευνομούμενη πολιτεία, όπου το Κράτος Δικαίου θα βασίλευε ανοίγοντας διάπλατα τις προοπτικές για ευημερία, ισότητα, πολιτική και κοινωνική ελευθερία, καθώς και αναλογική κοινοβουλευτική εκπροσώπηση.Όλα αυτά και ακόμα περισσότερα συνοδεύονταν από το ιδιαίτερο επαναστατικό (σοσιαλιστικό), αλλά παράλληλα φιλελεύθερο ηχόχρωμα από την Θεσσαλονίκη στην Αθήνα, μέχρι την Κρήτη, τον Έβρο και τα νησιά του ανατολικού Αιγαίου. Ήταν η περίοδος της αγαλλίασης και των μεγάλων κοινωνικών, πολιτικών και ατομικών αναζητήσεων που αποδείχθηκαν στην συνέχεια φενάκη. Όχι, η γενιά του πολυτεχνείου σύστησε τελικά το καθεστώς της μεγάλης απάτης που τώρα αποκαλύπτεται μέσω της κοινωνικής οδύνης, του εθνικού εξευτελισμού και του ατομικού αδιεξόδου.Τα σημερινά θυμωμένα παιδιά με τα γιαούρτια και την διάθεση τιμωρού, δεν μπορεί παρά να διαισθάνονται ότι αποτελούν το τελικό προϊόν αυτού του καθεστώτος απάτης, στο οποίο μεγαλώσαμε και σε διαφορετικό βαθμό ο καθένας συμμετείχαμε, εμείς τα παιδιά της χούντας. Δικαιολογίες για την κατάντια μας θα μπορούσε να βρει κανείς πολλές. Το ζήτημα είναι ποιος έχει την ανάγκη για να κρυφτεί πίσω από αυτές, ή να καμουφλαριστεί μέσα σ’ αυτές. Όχι, κανείς δεν έχει δικαίωμα να χρησιμοποιήσει οποιαδήποτε δικαιολογία για να νομιμοποιήσει ένα νέο πολιτικό ρόλο που θα αντλεί δυναμική από μια περίοδο ψευδεπίγραφων ταυτοτήτων και πρακτικών. Σήμερα αποκαλύπτεται σε διεθνές επίπεδο η ήττα της καιροσκοπικής και κρατικοδίαιτης αστικής τάξης της χώρας, αφού πρώτα ζήσαμε την ιδεολογική έκπτωση των λαϊκών και μικρομεσαίων στρωμάτων. Η εργατική τάξη της Ελλάδας έχασε τον μπούσουλα σε μια χώρα στρεβλής ανάπτυξης και αποβιομηχάνισης. Τα κονδύλια της ΕΟΚ και αργότερα οι θεσμοί της ΕΕ, έγιναν μοχλοί ακόμα μεγαλύτερης θεσμικής δυσλειτουργίας και οικονομικής κραιπάλης. Πλέον η διαφθορά απέκτησε … ευρωπαϊκό αέρα. Το «αμερικανικό όνειρο» και τα επαρχιώτικα καμώματα λογής-λογής εκσυγχρονιστών αντικατέστησαν για τα καλά το δικό μας όνειρο για δημοκρατία και ευημερία. Πλέον ένα σημαντικό μέρος των παιδιών της χούντας ένοιωσε με κάθε τρόπο ότι δε είχε καμία θέση στο μεταπολιτευτικό πλαίσιο που σύστηνε την δήθεν ισχυρή Ελλάδα. Προδομένοι είμαστε όσοι προσπαθήσαμε να δώσουμε στις ορίζουσες του πολυτεχνείου σάρκα και οστά και αποκλειστήκαμε από τους μπάσταρδους και όχι τα σημερινά παιδιά που τους φασκελώνουν και τους γιαουρτώνουν. Οι τελευταίοι είναι η χαμένη γενιά που παρήγαγε η μπάσταρδη δική μας γενιά. Το σημερινό στοίχημα είναι η «χαμένη» γενιά να ωριμάσει γρήγορα πολιτικά και στο πλαίσιο της κοινωνίας των πολιτών, να σοβαρευτεί και απαλλαγμένη από την υποκρισία και τα συμπλέγματα της δικιάς μας γενιάς, να συμβάλλει στην πρόοδο του τόπου. Αυτό, όμως, δεν μπορεί να γίνει σε καμία περίπτωση με υπόστρωμα τα φθαρμένα υλικά της μεταπολίτευσης. Και επίσης σε καμία περίπτωση με τις ιδεολογικές αναπαραστάσεις, τις αξίες, τα στερεότυπα και τους μύθους που δόμησαν τον πολιτισμό της δικιάς μας μη αξιοπρεπούς γενιάς. Ασφαλώς όλοι της γενιάς του πολυτεχνείου δεν είμαστε ίδιοι. Ούτε συνένοχοι. Θάπρεπε όμως όλοι να ντρεπόμαστε για την κατάληξη του ονείρου μας. Ο συντάκτης αυτών των γραμμών, δίχως υποκρισία, ντρέπεται όταν κοιτάει στα μάτια ένα νέο απελπισμένο σύγχρονο «άθλιο».
Ηγιαγια μου ελεγε:αν θελει να φαει ξυλο η προβατινα παει και ξυνεται στην γκλιτσα του τσοπανου.επειδη μιλαμε για ανθρωπους ομως ....πιστευω οτι η οπαδοποιηση με φανατιλα σε ματς τυπου μπατσοι-αναρχικοι ,αν δεν μπορουμε να κερδισουμε τα καιμε ολα ,αλλα και παλι αν κερδισουμε τα καιμε ολα,κοπαναμε οποιον βρουμε γιατι ετσι,ε,...ειναι ισοπεδωτικη και δεν αναφερεται σε πρωτευοντα θηλαστικα.αρα ειναι ΕΠΙΣΤΗΜΟΝΙΚΗ ΦΑΝΤΑΣΙΑ.
Έπειτα από 4 μήνες διαμονής στα Εξάρχεια άλλαξε συλλήβδην η εικόνα μου για τους ‘αναρχικούς’ και τις πορείες. Ίσως και να έγινα άκρως συντηρητική μετά από αυτά που είδα και δε θέλω να υποβιβάσω την άσχημη εμπειρία ενός έφηβου στο τμήμα ΑΛΛΑ:Τι δουλειά έχεις να πας με μάσκα από την Αγ. Παρασκευή στη Σταδίου; Για να έχεις μάσκα για δακρυγόνα σημαίνει ή ότι ξέρεις πως θα έχει επεισόδια ή ότι θα τα προκαλέσεις. Στην 1η περίπτωση, ΜΗΝ ΠΑΣ. Μην υποστηρίξεις μια πορεία που έχει επεισόδια. Γιόρτασε αλλιώς ή οργάνωσε στη γειτονιά σου γιορτή για το Πολυτεχνείο. Εμείς δηλαδή που ήμασταν έφηβοι στην επαρχία δε νιώθαμε την αξία της 17ης Νοεμβρίου; Δεν είχαμε ουσιαστικές εκδηλώσεις; Γίναμε ακροδεξιοί, χουντικοί ή μήπως λιγότερο δημοκράτες; Στη 2η περίπτωση, αν δηλαδή πας τσαμπουκαλεμένος για δακρυγόνα και φασαρία, είσαι άξιος της μοίρας σου. Σε κανένα δημοκρατικό κράτος δεν παίρνουν ελεύθερο πάσο οι τραμπούκοι. Εσύ γιατί να είσαι εξαίρεση; Ειδικά εσύ μάλιστα που σε αυτή την ηλικία δεν έχεις προσφέρει στην κοινωνία. Ακόμη τουλάχιστον. Και προς το παρόν σε θρέφει το κράτος και οι γονείς σου. Τέλος, γιατί κυκλοφορείς με σπρέυ στην τσάντα; Το σπίτι σου είναι ο δρόμος; Από πού κι ως που θεωρείται κουλ να ζωγραφίζεις δημόσια περιουσία; Είμαι σίγουρη πως δεν είσαι ο μεγαλύτερος καλλιτέχνης του κόσμου και πως δεν χάνουμε έναν στριτ άρτιστ ακόμη αν καταπιέσεις το ταλέντο σου. Στο κάτω κάτω, να πας στην Αγία Παρασκευή να βάψεις. Αρκετά υποφέρει το κέντρο από τον κάθε κακόγουστο. Όσο για την αστυνόμευση, πολλές φορές ένιωσα ότι μου έλειψε. Υπήρξαν φορές που παρακαλούσα από μέσα μου να ήξερα ότι υπάρχει έστω και ένας αστυνομικός κάπου κοντά. Αλλά ήξερα ότι από τη Διδότου και κάτω δεν υπάρχει περίπτωση να υπάρχει κανείς να με προστατεύσει. Η διαδρομή με τα πόδια Ομόνοια –Εξάρχεια μετά τις 10 το βράδυ ήταν ένας συναισθηματικός βιασμός για μένα. Ναρκομανείς, επεισόδια κάτω από το σπίτι μου με μετανάστες, δακρυγόνα κάθε Παρασκευή, πορείες μετά τις 11 το βράδυ ενώ ήθελα να κοιμηθώ καθημερινή για να πάω στη δουλειά μου το πρωί. Είχα αρχίσει να σκέφτομαι ότι δεν μπορεί, πήρα λάθος τη ζωή μου και κακώς αγωνιώ και προσπαθώ να γίνω καλύτερος άνθρωπος, να βρω δουλειά, να γίνω μια σωστή μάνα. Ότι μάλλον δεν πρέπει να κοιμάμαι το βράδυ για να πάω στη δουλειά μου. Κάτι άλλο πρέπει να κάνω. Μάλλον να φύγω από την Αθήνα. Λυπάμαι που έχει βεβηλωθεί τόσο πολύ η μέρα και η έννοια του Πολυτεχνείου. Και που μια ιστορική μέρα έγινε άλλοθι για πολιτικά κόμματα και κακόγουστες αφισοκολλήσεις μέσα στα ελληνικά πανεπιστήμια ή μια αφορμή για 16χρονα και λοιπούς σαματατζίδες άεργους να πάνε να τα σπάσουν.
Έτοιμος να αρπάξω ομαδικό ανώνυμο ηλεκτρονικό φατούρο σου λέω:ο τζαμπαμαγκισμός και ο κωλοπαιδισμός είναι θρησκεία. Σε μια χώρα που ο ΑΝΤΑΡΣΥΑ έχει τα υψηλότερα ποσοστά του στην Αγ. Παρασκευή και η ΧΑ στο Πέραμα κάτι έχει παράξενα...Όταν η Φιλοθέη ψηφίζει ΣΥΡΙΖΑ για να καταργηθεί ο ΕΝΦΙΑ υπάρχει κάτι σάπιο στο βασίλειο της Ελλανδίας...Και επανάσταση, και αστικά δικαιώματα και κινητό της μαμάς.
"Σε μια χώρα που ο ΑΝΤΑΡΣΥΑ έχει τα υψηλότερα ποσοστά του στην Αγ. Παρασκευή και η ΧΑ στο Πέραμα κάτι έχει παράξενα... "Εγραψες. Το προβλημα της χωρας λουμπεν μεγαλοαστική και μικροαστική τάξη. Ολοι θελουν να ειναι κατι αλλο απο αυτο που ειναι
Απορώ ποιοι και γιατί καταψήφισαν ένα τέτοιο απλό, καθαρό και ήρεμο σχόλιο που τα λέει όλα;Δεν έχω ιδέα πως είναι να ζεις Εξάρχεια, αλλά όσες φορές έχω κάνει βόλτα για μπύρα προς τα εκεί, απορούσα πως αντέχουν οι κάτοικοι με τις φασαρίες και την δυνατή μουσική στην πλατεία ή την έλλειψη ασφάλειας και ύπαρξης ανομίας.
"Για να έχεις μάσκα για δακρυγόνα σημαίνει ή ότι ξέρεις πως θα έχει επεισόδια ή ότι θα τα προκαλέσεις. Στην 1η περίπτωση, ΜΗΝ ΠΑΣ."Αγαπητή, όσο κι αν συμφωνώ σε κάποια στοιχεία του κειμένου σου, στην παραπάνω πρότασή σου με έχασες ανεπίστρεπτα.Γι' αρχή, αν πραγματικά πιστεύεις πως οι "γνωστοί-άγνωστοι" είναι τα πλουσιόπαιδα των ΒΠ, η πρώτη μου συμβουλή είναι να κλείσεις την τηλεόραση. Καλύτερα ακόμη, να την πετάξεις.Όλη η σήψη της κοινωνίας είναι δικό μας προϊόν, ολοδικό μας. Διότι απλά δε μας ενδιαφέρει αρκετά. Αλλουνού το πρόβλημα, αλλουνού κι η λύση. Εμείς δεν είμαστε παρά φιλήσυχα και νομοταγή παράπλευρα θύματα, έτσι;Αυτό το ΜΗΝ ΠΑΣ που τονίζεις με κεφαλαίο στόμφο, είναι η συνθηκολόγηση του Έλληνα πολίτη καθώς παραδίδει το Πολυτεχνείο στον θίασο που θα παίξει το ίδιο γνωστό-άγνωστο μονόπρακτο για τα δελτία ειδήσεων. Όχι μόνο τώρα, μα επί 40 συναπτά χρόνια. Αν όχι 40 αιώνες. Για να φοβάσαι.Αν θέλαμε πραγματικά να τιμήσουμε την ημέρα, θα έπρεπε 1 εκατομμύριο Έλληνες να περιφρουρούμε το Πολυτεχνείο, όλη μέρα κι όλη νύχτα, και να δεις που ούτε ρουθούνι δε θα άνοιγε. Αυτή θα ήταν γιορτή.Γι' αυτό λοιπόν, μη λυπάσαι που "έχει βεβηλωθεί τόσο πολύ η μέρα και η έννοια του Πολυτεχνείου". Να λυπάσαι που Την Έχουμε Βεβηλώσει τόσο πολύ αυτή τη μέρα. Εμείς, σε πρώτο πρόσωπο, όχι σε τρίτο απρόσωπο. Με τον φόβο και την αδιαφορία να αναλάβουμε τις Δημοκρατικές μας Υποχρεώσεις. Ναι, έχουμε και τέτοια εκτός από δικαιώματα.Έχω περάσει τη μισή μου ζωή στα Εξάρχεια. Τώρα λοιπόν που σου απαντώ από την επαρχία ως οικονομικός μετανάστης εσωτερικού εδώ και μια 5ετία, ντρέπομαι και θίγομαι όταν διαβάζω σχόλια σαν το δικό σου - όπως και τα περισσότερα πριν και μετά από αυτό.Αλλά τίποτε από αυτά δε μου κάνει εντύπωση. Και το 1973 το ίδιο δε συνέβαινε; Την ώρα που κάποιοι φοιτητές ήταν στα κάγκελα, ο γενικός πληθυσμός τι έκανε; Ό,τι ξέρει καλύτερα, κρυβόταν. Η μεγαλύτερη πράξη αντίστασης του νοικοκυραίου ήταν το πολύ-πολύ ένα πιάτο φαγητό στη λούφα έξω από τα κάγκελα.Και όταν τελικά "αποκαταστάθηκε η Δημοκρατία", οι ίδιοι φοβισμένοι, πλην όμως περήφανοι, Έλληνες επέτρεψαν στους ήρωές τους να ξεφτίσουν σε Λαλιώτηδες και Δαμανάκηδες. Τους ψήφισαν κατ' εξακολούθηση, τους ανήγαγαν σε χλιδάτες ημιθεότητες με αντάλλαγμα ρουσφέτια και διακοποδάνεια. Όλους αυτούς τους ξεπεσμένους Παπουτσήδες που έχουν το θράσος να περιφέρουν τη ματωμένη σημαία (στον άκυρο προορισμό της πρεσβείας των ΗΠΑ) και μετά οι ίδιοι ως σοσιαλμνημονιακοί υπουργοί δημόσιας τάξης να σαπίζουν στο ξύλο και τα χημικά αδιακρίτως γέρους και παιδάκια στο Σύνταγμα γιατί πήγαν να διεκδικήσουν την αξιοπρέπειά τους.Θυμάστε άραγε τους "αγανακτισμένους", πώς τέλειωσε το πανηγυράκι της πλατείας Συντάγματος το '11;Πήγαν καλοκαιρινές διακοπές.Η παραλία ήταν η πύλη για το 5ο στάδιο της θλίψης, την αποδοχή.Κοπελιά ειλικρινά σε νοιάζομαι και σε καταλαβαίνω. Έχω δεκάδες φίλους και φίλες σαν σε σένα που καθημερινά καταθλίβονται, αγχώνονται, φοβούνται και απελπίζονται. Κι εγώ άλλωστε ένας από σας είμαι.Γι' αυτό από καρδιάς σου λέω πως το καλύτερο που έχεις να κάνεις είναι πράγματι να φύγεις από την Αθήνα. Τουλάχιστον από το κέντρο. Τίποτε καλό δεν μπορεί να βγει από έναν καθημερινό συναισθηματικό βιασμό. Σίγουρα δεν είναι ο ενδεδειγμένος δρόμος για να γίνεις μια σωστή μάνα.Μάλιστα, θα σου πρότεινα να έρθεις εδώ στα μέρη μου. Είναι τόσο ασφαλή που δεν κλειδώνω καν την πόρτα το βράδυ. Την τελευταία φορά που είχε θόρυβο αργά ήταν ένας γείτονας που το παράκανε με το τσίπουρο. Όλη η πόλη το συζητούσε την άλλη μέρα.Εγώ ευχαρίστως θα αντάλλαζα σπίτι μαζί σου, μου έχουν λείψει τα Εξάρχεια και οι φίλοι μου (μη σκιάζεσαι, δεν έχω κάνει ποτέ γκράφιτι, δεν επιθυμώ να κάψω τίποτε περισσότερο από ξύλα στο τζάκι και η τελευταία φορά που πλακώθηκα με κάποιον ήταν στην 6η δημοτικού).Έλα μου όμως που το αριθμητικά ίδιο εισόδημα που πριν κάποια χρόνια μου επέτρεπε να νοικιάζω διαμέρισμα, να έχω ζωή και να κάνω όνειρα, σήμερα μου φτάνει μόνο για φαΐ και βασικό ίντερνετ, ώστε να σου απαντώ τυλιγμένος με κουβέρτα και παγωμένα πόδια γιατί δεν έχω θέρμανση.Δεν πρέπει να γκρινιάζω όμως, φταίω πρωτίστως εγώ όταν το 2010 άρχιζε η γνωστή προβοκάτσια στην πλατεία Συντάγματος και, αντί να τους σπάσουμε τα μούτρα στους 100 βαλτούς κρετίνους και μετά να συνεχίσουμε προς τα ενδότερα της Βουλής ως επιτάσσει το ακροτελεύτιο άρθρο του Συντάγματος, φάγαμε αντ' αυτών τα δακρυγόνα και το ξύλο και μετά φύγαμε άρον άρον για το σπίτι. Ως εκατοντάδες χιλιάδες στον αριθμό, 100% γνήσιοι, καθαρόαιμοι Έλληνες δημοκράτες. Το επαναλάβαμε πλείστες όσες φορές το 2010 και το 2011, μέχρι που κουρελιάσαμε από μόνοι μας το Σύνταγμα της Ελλάδας διά της απραξίας.Θα σου αρέσει πάντως εδώ, θα δέσεις και με τον κόσμο. Αφού να φανταστείς, αν και μικρή η πόλη (1200 ψυχές όλες κι όλες), σχεδόν καθημερινά θα βρεθεί κάποιος να με ρωτήσει, "στα Εξάρχεια έμενες; Και δε φοβόσουν;"Έλα μου ντε. Αφού το είπε η Τρέμη και ο Πορτοσάλτε...
@ spirontasειλικρινά καταλαβαίνω την οργή σου αλλά όχι τα συμπεράσματά σου.Αν το 2010 "τους είχαμε σπάσει τα μούτρα" τι θα άλλαζε; Σε ποιους θα σπάζαμε τα μούτρα; Σε αυτούς τους οποίους ΕΜΕΙΣ επιλέξαμε δια της σταυροδοσίας;Η φυγή από το κέντρο της Αθήνας μπορεί να είναι μία προσωπική λύση. Σε κάθε περίπτωση όμως είναι λίγο "κάπως" να είναι κάποιος στην αγκαλιά μιας κοινωνίας 1200 ατόμων και να είναι υπέρ του "να τους σπάσουμε τα μούτρα" όταν είναι στο κέντρο και υπέρ του να μην κλειδώνει την πόρτα του στην όμορφη κωμόπολή του.Δεν σε κακίζω καθόλου καθώς κατανοώ απόλυτα ότι ό,τι έχουμε περάσει όλοι από το 2009 και εντεύθεν μας έχει αλλάξει με οξύτητα την οπτική μας γωνία.Απλά να σου πω ότι το συναίσθημα δεν είναι απαραίτητα ο φόβος για τα Εξάρχεια, άσχετα τι λέει η Τρέμη (που τη θυμήθηκες;) κι ο Πορτοσάλτε. Η σωστή λέξη είναι απέχθεια για την ασχήμια. Απέχθεια για την αισθητική του καμένου, σπασμένου, ρυπαρού, graffitομένου, αφισοκολλημένου, απαξιωμένου και βιασμένου αστικού περιβάλλοντος.Απέχθεια για όσους διά της αυτάρεσκης επαναστατικής λογικής τους νομιμοποιούν τα ως άνω στο όνομα μιας "εξέγερσης", η οποία καλύπτει άλλες φοβίες.Εγώ θέλω γυναίκες σαν την ανωτέρω να τις βλέπω στην πλατεία. Στη Θεμιστοκλέους. Στην Μπενάκη. Να είναι εκεί με τον άντρα τους. Και το παιδάκι τους. Να πίνουν καφέ και να διαβάζουν το Άρδην ή Λόγιο Ερμή Σάββατο πρωί στο Αλεξανδρινό. Θέλω νοικοκυρές και νοικοκυρέους. Κι ας είναι alternative όσο γουστάρουν κι ας είναι πολιτικά ό,τι γουστάρουν κι ας είναι σεξουαλικά ό,τι θέλουν.Δεν μπορώ άλλα διαταραγμένα που αντί να βρουν και να λύσουν τα δικά τους θέματα θεωρούν ότι το πρόβλημα είναι "οι μπάτσοι" ή ο φανοστάτης της πλατείας.
Αμφισβητείς το κύρος των ιστοριών που λένε οι έφηβοι μεταξύ τους και κυρίως όταν μεταφέρουν ιστορίες "για έναν φίλο που τους είπε μια ιστορία που συνέβη σε έναν φίλο του"; Διότι ο τίτλος του άρθρου αναφέρεται στο τι είπε μια φίλη του Γιώργου για μια φίλη της...Ο ίδιος ο Γιώργος απλά κατέβηκε με μάσκες και σπρέυ στην πορεία μιλάει για απαγωγή. Ο όρος είναι προσαγωγή. Προσαγωγή είναι η κράτηση υπόπτου προς εξακρίβωση στοιχείων και ανάκριση.Εικάζω ότι ο εκάστοτε Γιώργος θέλει να κατεβαίνει στην πορεία, να τραγουδάει "μαμά-μπαμπά είμαι κουκουλοφόρος" (Σπ. Γραμμένος), να φοράει τη μάσκα του για να είναι εκεί όσο γίνεται ο χαμούλης από τους φίλους του, να γράφει με σπρέυ συνθήματα αλλά όχι και να ταλαιπωρηθεί στις αστυνομίες. Αυτά είναι για "άλλους".Τα κοριτσάκια που είναι μαζί με τον εκάστοτε Γιώργο πάνε Εξάρχεια, πίνουν καμιά μπύρα, βρίζουν τους μπάτσους αλλά αν οι μπάτσοι τις μαζέψουν βάζουν τα κλάματα και επικαλούνται την ηλικία τους. Απλά να δουν από κοντά τον μπασίστα θέλανε. Μετά θα γυρνάγαν Χαλάνδρι ή θα πηγαίναν στο Mall να δούνε καμιά ταινία.Κάπως έτσι δεν πάει το στόρυ;
Ωραιο θα ηταν , μέρα που ειναι , να φιλοξενούσατε και την αφήγηση ενός περιπτερά που του έσπασαν για πολλοστή φορά το περίπτερο ή κάποιου που είχε παρκάρει στα Εξαρχεια και απλά του έκαψαν το ενα και μοναδικό αυτοκίνητο του .Ο νεαρός της ιστορίας ,πιθανότατα όταν πάει σπιτι, βγάζει τα παπούτσια εξω για η μαμα φωνάζει για το παρκέ , ε;
Ας μην πάρκαρε στα Εξάρχεια. Ας μην είχε περίπτερο στα Εξάρχεια. Τι δουλειά έχει εκεί? (Ανάλογες απαντήσεις έχουν δωθει για παιδιά που έχασαν τη ζωή τους όπως ο Γρηγοροπουλος, δεν πιστεύω να σας ενοχλεί που χρησιμοποιώ τα ίδια επιχειρηματα κ για λαμαρίνες κ περιπτερα ? Ε;)
Είναι θέμα αφήγησης. Εγώ θα σε πάω ακόμα πιο μακριά. Φαντάσου δύο 19 χρόνους φίλους από ένα χωριό οι οποίοι λόγω της άθλια οικονομικής κατάστασης της οικογένειας τους και της έλλειψης δουλειών στην επαρχία αποφασίζουν να μπούνε στην αστυνομία( πραγματικό σενάριο χιλιοπαιγμενο) . Τίμιο επάγγελμα λένε δεν τρελαίνονται με την ιδέα κιόλας , μιας και δεν το είχαν σκεφτεί και ιδιαίτερα , απλοί άνθρωποι βλέπεις με απλή καταγωγή. Και μέσα σε ένα μηνα τους βάζουν χωρίς πολλές ερωτήσεις να κάνουν τους ματαδες στην Αθήνα.( Για όσους γνωρίζουν δεν επιλέγουν αλλά επιλέγονται βάση αναγκών) Και ξαφνικά βιώνουν ένα τεράστιο μίσος συγκεκριμένων ανθρώπων βλέπουν να παίρνουν φωτιά από μολότοφ οι διπλανοί τους ή και οι ίδιοι, βλέπουν να έρχονται μέσα στην νύχτα πέτρες με σφεντόνες πάνω τους και ίσως και ένα βράδυ στην Τρικούπη κάποιος τους ρίχνει με πολεμικό όπλο γιατί όπως θα πει αργότερα με μια δωδεκασελιδη προκήρυξη έτσι χτυπάει τον καπιταλισμο. Φαντάσου τώρα την μάνα τους από το χωριό να βλέπει ειδήσεις τρέμοντας και να αναρωτιέται πώς το κάνουν αυτό στο παιδί της για το οποίο όλο το χωριό έλεγε μόνο τα καλύτερα και που δεν είχε πειράξει ποτέ ούτε μυρμήγκι Τώρα αυτή η ιστορία έχει άλλο πρωταγωνιστη και ανάλογα με τις αγκυλώσεις ή το ανοιχτό μυαλό του καθένα μπορεί να πουλήσει εξίσου καλά ή και καθόλου
Βασικά πρέπει να τελειώσουν μία σχολή η οποία πρέπει να έχει μία Α εκαιίδευση, η οποία σε κάποιο σημείο θα πρέπει, νομίζω, να λέει "αν έχεις συλλάβει τον ύποπτο και τον έχεις δεμένο χειροπόδαρα μη του ρίχνεις κλωτσιές στο κεφάλι για να βγάλεις το άχτι σου".
Όντως τους επιλέγουν; Με ποια κριτήρια ξέρω γω; Δεν περνάνε από διάφορες εξετάσεις; Πέρα απ' αυτό εν μέρει θα συμφωνήσω. Στους δρόμους όταν γίνεται χαμός από μολότοφ και βια, είναι λογικό (όντας σε χώρα που υστερεί σε εκπαίδευση, όσο και στην αστυνομία) να ξεσπάσει και ο ΜΑΤας βίαια, χωρίς να θέλω να τους δικαιολογήσω. Απλά πιστεύω ο καθένας στην θέση τους (ΑΝ ήταν), θα αντιδρούσε το ίδιο βίαια. Θέμα επιβίωσης; Δεν ξέρω.@I_am_the_law Και ποιός σου είπε ότι έχουν Α εκπαίδευση; Στρατό έχεις πάει; Θεωρείς ότι υπάρχει εκεί Α εκπαίδευση; Και αν όχι στον στρατό, γιατί να έχει στην ΕΛΑΣ; Ανεκπαίδευτοι είναι οι περισσότεροι, ειδικά οι καινούργιοι.
@I_am_the_lawΜια μολότωφ στο χέρι, σημαίνει ότι είσαι εν δυνάμει δολοφόνος. Το αν έφαγε κάποιος ξύλο αδίκως από "μπάτσο", δεν τον εξουσιοδοτεί να πετάει μολότωφ, πιο βλακεία επιχείρημα δεν έχω ακούσει φιλαράκι.Όλα τα παραπάνω, αν πιστεύεις στην κοινοβουλευτική Δημοκρατία προφανώς αλλά μάλλον, έχεις ιδεολογικές παρωπίδες.
Μην ανησυχείς, οι ιστορίες αυτές παίζουν κάθε μέρα, όταν παίζει το θέμα για την ανομία στα Εξάρχεια. Για την αστυνομική βία, μόνο όταν φτάσουμε στον θάνατο και καεί η Αθήνα ή όταν υπάρχει ξεκάθαρο βίντεο τύπου ζαρντινιέρας. Κάτσε σπιτάκι σου, μη δίνεις δικαιώματα εσύ, κι όταν σε πιάσουν για παραβίαση του ορίου ταχύτητας και τολμήσεις να διαμαρτυρηθείς (γιατί έτσι), αν σε βάλουν κάτω και σε πατάνε τίποτα θερμόαιμοι μη μασήσεις, είναι οι "καλοί" αυτοί.
Προφανώς η Αγωγή του Πολίτη απουσίαζε από το curriculum το σχολείου σου. Ειλικρινά δεν φταις εσύ αλλά η κατάρρευση του εκπαιδευτικού συστήματος.Στις αντιπροσωπευτικές δημοκρατίες οι πολίτες εξουσιοδοτούμε τα σώματα ασφαλείας (στρατό, αστυνομία, λιμενικό, πυροσβεστική) να είναι οι μοναδικοί που να μπορούν να ασκήσουν βία νόμιμα. Αυτό έχει τις απαρχές του στη Μάγκνα Κάρτα στην Αγγλία. Εκεί το μακρινό έτος 1215 δεσμεύτηκε ο Βασιλιάς -ανάμεσα σε άλλα- ότι θα υπακούει στο νόμο και δεν θα φυλακίζει τον κοσμάκη έτσι για πλάκα. Να πούμε εδώ παρενθετικά ότι όλες οι χώρες που λιγουρευόμαστε ως Έλληνες (Αγγλία, Σουηδία, Ολλανδία κτλ) έχουν όλα βασιλιά. Απόδειξη όχι ότι η βασιλεία είναι καλή αλλά ότι τα ράσα δεν κάνουν τον παπά.Άρα οι μπάτσοι "είναι οι καλοί" διότι απλούστατα (α) εμείς τους έχουμε δώσει το δικαίωμα να βαράνε και (β) όλοι οι άλλοι που ασκούν βία είναι a priori παράνομοι, άρα κακοί."Αν σε πατήσουν κάτω" κάνεις μήνυση και αγωγή. Δεν πετάς μολότωφ για εκδίκηση. Έτσι όπως αν είσαι ΜΠΑΟΚ δεν καις το αυτοκίνητο του άλλου "γιατί έχει αθηναϊκές πινακίδες". Η πιθανότητα βέβαια να σε πατήσουν κάτω για παραβίαση ορίου ταχύτητας είναι πολύ μικρότερη από το να σου έρθει μολότωφ στο κεφάλι ενώ βγαίνεις από την Ίντριγκα Σάββατο βράδυ στην πλατεία ή να σου κάψει το yaris σου το παρεάκι από την Αγία Παρασκευή που πίνει μπύρες στη Μεσολογγίου.Αυτοί με ταξί θα γυρίσουν. Τι τους νοιάζει;ΥΓ Θυμάμαι κι εγώ ιστορία στα 15 μου για μια κοπέλα που τη βιάσαν οι μπάτσοι γιατί είχε γκοθάδικο δαχτυλίδι.
Φαίνονται τόσο εξωπραγματικά αυτά που δεν ξέρω αν θα έπρεπε να τα πιστέψω επειδή βρισκόμαστε Ελλάδα ή να μην τα πιστέψω γιατί τα εξιστορεί αναρχικός σε εφηβική σελίδα.Το ότι συμβαίνουν τέτοια περιστατικά, έστω μεμονωμένα, δεν το αρνούμαι. Αλλά αρνούμαι να πιστέψω ότι είναι όλη η ΕΛΑΣ έτσι. Αν είναι, πραγματικά δεν υπάρχει σωτηρία.
Το τι κάνουν στην πολιτική ζωή τους είναι άλλη υπόθεση. Όταν όμως φοράνε την στολή, πρέπει να φέρονται και ανάλογα. Πράγμα που μάλλον δεν γίνεται.
Είναι απόλυτως πραγματικά και συμβαίνουν συχνότατα, ειδικά παλαιότερα. Το αν ήταν όλη η αστυνομία ή η μισή ή το 1/4 μικρή σημασία έχει. Έτσι δημιουργούνται οι "τρομοκράτες", αν θέλεις. Κάπως έτσι και χειρότερα έμπλεξε ο Ρωμανός, αν θέλεις. Το πρόβλημα όμως είναι ότι άλλη ευθύνη έχεις όντας ένας 15χρονος ή 18 χρονος διαδηλωτής και άλλη όταν είσαι ένοπλος αστυνομικός. Ας μη τα εξισώνουμε.
Δεν τα εξισώνουμε, αλλά δεν τα δικαιολογούμε κιόλας. Δεν θα δώσω άφεση σε έναν τρομοκράτη ή έναν αναρχικό που καίει περιουσίες επειδή είναι 15 ή 18 χρονών. Όπως και δεν θα δικαιολογήσω τον μπάτσο που χτύπησε χωρίς λόγο διαδηλωτή. Δεν είναι τα ίδια, αλλά και τα δυο κατακριτέα.