@ spirontasειλικρινά καταλαβαίνω την οργή σου αλλά όχι τα συμπεράσματά σου.Αν το 2010 "τους είχαμε σπάσει τα μούτρα" τι θα άλλαζε; Σε ποιους θα σπάζαμε τα μούτρα; Σε αυτούς τους οποίους ΕΜΕΙΣ επιλέξαμε δια της σταυροδοσίας;Η φυγή από το κέντρο της Αθήνας μπορεί να είναι μία προσωπική λύση. Σε κάθε περίπτωση όμως είναι λίγο "κάπως" να είναι κάποιος στην αγκαλιά μιας κοινωνίας 1200 ατόμων και να είναι υπέρ του "να τους σπάσουμε τα μούτρα" όταν είναι στο κέντρο και υπέρ του να μην κλειδώνει την πόρτα του στην όμορφη κωμόπολή του.Δεν σε κακίζω καθόλου καθώς κατανοώ απόλυτα ότι ό,τι έχουμε περάσει όλοι από το 2009 και εντεύθεν μας έχει αλλάξει με οξύτητα την οπτική μας γωνία.Απλά να σου πω ότι το συναίσθημα δεν είναι απαραίτητα ο φόβος για τα Εξάρχεια, άσχετα τι λέει η Τρέμη (που τη θυμήθηκες;) κι ο Πορτοσάλτε. Η σωστή λέξη είναι απέχθεια για την ασχήμια. Απέχθεια για την αισθητική του καμένου, σπασμένου, ρυπαρού, graffitομένου, αφισοκολλημένου, απαξιωμένου και βιασμένου αστικού περιβάλλοντος.Απέχθεια για όσους διά της αυτάρεσκης επαναστατικής λογικής τους νομιμοποιούν τα ως άνω στο όνομα μιας "εξέγερσης", η οποία καλύπτει άλλες φοβίες.Εγώ θέλω γυναίκες σαν την ανωτέρω να τις βλέπω στην πλατεία. Στη Θεμιστοκλέους. Στην Μπενάκη. Να είναι εκεί με τον άντρα τους. Και το παιδάκι τους. Να πίνουν καφέ και να διαβάζουν το Άρδην ή Λόγιο Ερμή Σάββατο πρωί στο Αλεξανδρινό. Θέλω νοικοκυρές και νοικοκυρέους. Κι ας είναι alternative όσο γουστάρουν κι ας είναι πολιτικά ό,τι γουστάρουν κι ας είναι σεξουαλικά ό,τι θέλουν.Δεν μπορώ άλλα διαταραγμένα που αντί να βρουν και να λύσουν τα δικά τους θέματα θεωρούν ότι το πρόβλημα είναι "οι μπάτσοι" ή ο φανοστάτης της πλατείας.
