Είμαι στην πορεία που σκοτώθηκαν οι τρεις της Marfin. Σε κάποια δόση κατσαρίδες (σ.σ. αυτοί με τις μάσκες που είναι αποκλειστικά για σπάσιμο και όχι για διαδήλωση) από αριστερά και δεξιά κάνουν ντου και αρχίζουν και σπάνε. Τράπεζες, καταστήματα. Ένας με αντισφυξιογόνο μάσκα έχει λοστό και προσπαθεί να σπάσει την Εθνική στη Σταδίου. Το μόνο που είχα πάνω μου ήταν μισό λίτρο νερό. Του το πετάω σε μια προσπάθεια να τον διακόψω. Να τον αποτρέψω.Λόγω της περιβολής του δεν κατάλαβε τίποτα. Γρήγορα με πλησιάζουν κάποιοι από την πορεία (έχω το ψώνιο να κατεβαίνω μόνος, άνευ μπλοκ). "Γιατί το βαράς το παιδί;" μου λένε. "Α. δεν είναι παιδί και Β. σπάει την τράπεζα" τους απαντώ. "Κι εσένα τι σε νοιάζει, δικιά σου είναι;" με ρωτάνε. "Σίγουρα δεν είναι δικιά του" τους απαντώ. Λίγο μετά πέσαν τα δακρυγόνα και βλέπαμε πίσω μας καπνούς στο ύψος της Marfin. Ακούγαμε τα πυροσβεστικά βιδωμένα στο ίδιο σημείο λόγω του κόσμου. Λόγω δακρυγόνων σπρωχτήκαμε προς την Πλάκα, κάτω δεξιά από το Σύνταγμα. Βλέπαμε τους καπνούς. Μάθαμε τα καθέκαστα. Έκανα να χαμογελάσω τρεις μέρες.------------Είναι 10-11 Δεκέμβρη του '08. Είμαι στην πορεία για τον Γρηγορόπουλο. Συγκέντρωση στα Προπύλαια. Πετυχαίνω τυχαία έναν συμμαθητή. Παλιό κνίτη. Όταν ήμασταν στο σχολείο με προέτρεπε να γραφτώ στην ΚΝΕ, εγώ αρνιόμουνα. Κάποια "παιδιά" ξεκινάνε και σπάνε τα σκαλιά από το Προπύλαια με λοστάρια για να έχουν πολεμοφόδια. Ξεκινάω να φωνάζω. Ο παλιός συμμαθητής, παλιός κνίτης, μετά συνεργαζόμενος με το ΠΑΣΟΚ σε κρίσιμο Υπουργείο, φανατικός βορειοπροαστίτης, που ήρθε με ταξί από το σπίτι του στην πορεία, μου λέει "άστα τα παιδιά να μαζέψουν πράμα να ξεκινήσει ο τζερτζελές"...Εκείνο το βράδυ κάηκε η μισή Αθήνα. Βανδαλίστηκε ένα μαγαζί με όπλα στην Ομόνοια και βγήκαν βαλλίστρες και σπαθιά σαμουράι, κάηκε το μαγαζί ενός υδραυλικού στην Αλεξάνδρας, σπάσαν την Αμερικάνικη Ένωση στη Μασσαλίας, βανδαλίστηκε το μαγαζί ρούχων του Αρνόκουρου στην Ομόνοια.Οι ανωτέρω ιστορίες είναι επίσης προσωπικό βίωμα και καταγράφονται δημόσια πρώτη φορά. Δεν δικαιολογούν επουδενί την παράνομη αστυνομική βία ούτε την σχετικοποιούν. Απλά παρουσιάζουν και την εικόνα μιας άλλης Αθήνας για την οποία δεν μιλάει ποτέ κανείς.
