Birthday Party

Birthday Party Facebook Twitter
1

ΑΠΟ ΤΟΝ ΓΙΩΡΓΟ-ΙΚΑΡΟ ΜΠΑΜΠΑΣΑΚΗ

1. Oxford Blues. «16 Ιουνίου: Bloomsday / Μαζευτήκαμε πρωί πρωί στο δωμάτιο του Γκάβιν στo Iffley / Ο καθένας με το δικό του ταλαιπωρημένο / αντίτυπο του Οδυσσέα / κι αφού πρώτα καταναλώσαμε την πρέπουσα / ποσότητα Guinness / Ο Τζιμ λόγω καταγωγής και ονόματος κατέβασε μια κι έξω ένα γαλόνι / κανονίσαμε τα σχετικά με την ανάγνωση:/ θα διαβάζαμε εκ περιτροπής τριάντα σελίδες ο καθένας./ Υπολογίσαμε πως μια και ήμασταν έξι / θα χρειαζόμασταν τρεις γύρους./ Το στοίχημα ήταν να φτάσουμε στο τελευταίο / «ναι» της Μόλλυ πριν ξημερώσει./ Στο κεφάλαιο «Ιθάκη» είχαμε φυσικά όλοι αποκοιμηθεί./ Εγώ είχα παραδώσει προ πολλού το πνεύμα μου / δυστυχώς όχι και το σώμα / στην Κίρκη./ Ξυπνήσαμε το απόγευμα της επομένης / από το οινόπνευμα και την μπόχα./ Ο Τζόυς θα ήταν περήφανος για μας / Μπορεί ο δικός μας Μπλουμ να μην επέστρεψε / ποτέ στη συζυγική του κλίνη / αλλά όπως 'λεγε κι ο ίδιος / "every smelly fart/ is a work of art!"» (Η εύθραυστη επικράτεια των λέξεων, σ. 76)


2. Ποίηση και Ποιητική. Ανελλιπώς ανά εξάμηνο. Ποιήματα άγνωστων στην ελληνική επικράτεια ποιητών από όλα τα μέρη του πλανήτη. Αλλά, και κυρίως, δοκίμια. Πολυσέλιδα, οργανωμένα, κρίσιμα. Δοκίμια που άλλαξαν τον τρόπο μας να δεξιωνόμαστε τη λογοτεχνία. Σαφέστατα υπέρ μιας λόγιας, στοχαστικής, φιλοσοφικής ποίησης, προκρίνει τους ποιητές και δοκιμιογράφους που καταπιάνονται με τη σύνθεση και την επινοητικότητα πιο πολύ παρά με το αφηνιασμένο βίωμα. Όχι τόσο πολύ Kέρουακ και Γκίνσμπεργκ όσο Γουάλας Στίβενς και Τζον Άσμπερι – και χρωστάμε εμείς της Παλιοπαρέας στον Βλαβιανό τη γνωριμία με αυτά τα δύο λαμπερά συμπληρώματα του e.e. cummings. Το Μεγάλο Μυθιστόρημα του Βλαβιανού είναι τα τριάντα τεύχη της «Ποίησης» (εκδ. Νεφέλη) και τα δεκατρία τεύχη της «Ποιητικής» (εκδ. Πατάκης).


3. Drugstore Blues. Ήρθε και μας βρήκε. Εκεί. Στο Drugstore. Σε λίγο, τριάντα χρόνια. Θεέ μου, τρεις δεκαετίες! Μια θητεία. Έφερε πολλά, και καλά και κακά, από τη Γηραιά Αλβιώνα. Μια αεικίνητη κομψότητα. Μια κοινωνική κινητικότητα. Μιαν εμφανή ροπή στις ραδιουργίες μες στον κατά τα άλλα αναίμακτο στίβο της Ποίησης. Που σπεύδαμε να καταγγείλουμε, όταν συναζόμασταν άνω των τριών και αφού καταναλώναμε ικανή ποσότητα ιρλανδέζικου ουίσκι. Λες κι εμείς ήμασταν αθώοι κι άδολοι και δεν μας ένοιαζε παρά μονάχα η ροβεσπιερική άτεγκτη αξιοκρατία. Μες στο γλέντι, το πένθος, την ταραχή, τους καβγάδες και τα φιλιώματα κύλησε και εξακολουθεί να κυλάει ο καιρός. Άλλος να ψάλλει τριάντα χρόνια «Δαπανήθηκα στις λόχμες», άλλοι να μας έχουνε αφήσει για πάντα (Βακαλόπουλος, Λάγιος, Παπαγιώργης), άλλος να επιμένει, όχι μόνον ολέθρια αλλά και μάταια, στην ερωτοτροπία με το Τίποτα και το Μηδέν, ξεχνώντας, καθώς έστριψε στη γωνία, το Sein und Zeit του Μάρτιν Χάιντεγκερ αλλά και το L' Εtre et le Néant του Ζαν-Πολ Σαρτρ, κι άλλος να συνεχίζει να κάνει τη δουλειά του, βρέξει-χιονίσει. Έτσι πάει ο κόσμος, που έλεγε κι εκείνος ο απίθανος Billy Pilgrim στο Slaughterhouse 5, του φίλου μας του Βόνεγκατ. Κι έτσι, αυτό που μένει είναι η ποίηση και μια διευρυμένη οικογένεια. Πες το και σινάφι. Ποτέ όμως νισάφι.


4. Britannica. Άρχισα να τα δημοσιεύω στην Propaganda, είχαν ωραία επιτυχία, μετά συνάχθηκαν σε έναν τόμο αυτά τα ενίοτε σπαρταριστά ενσταντανέ από την παγκόσμια τέχνη. Κυρίως κακίες και χολή. Από λαμπρούς καλλιτέχνες. Η ζαβολιά του Βλαβιανού είναι ότι απέκρυψε πού πρωτοδημοσιεύτηκαν, κάτω από ποιες συνθήκες και από ποιον. So what που θα 'λεγε και ο Mάιλς Ντέιβις, το βιβλίο, η Britannica (εκδ. Νεφέλη), σκίζει, το πιάνω ξανά και ξανά, και ουρλιάζω στα γέλια. «Όταν λαλήσει ο πετεινός, το Rolex σου θα δείχνει λάθος ώρα (Ο Ακριθάκης, που ως γνωστόν φόραγε μόνο Seiko)». Η Britannica είναι η αυτοβιογραφία σε θραύσματα του Βλαβιανού, κι ας λένε.


5. Blood is thicker. Σπαρακτικά σπαράγματα, θραύσματα που κάνουν θραύση. Εγώ λέω λογοπαιγνιακές εξυπνάδες, με έρεισμα στην πραγματικότητα ασφαλώς, ο Βλαβιανός όμως όχι. Όχι, εδώ. Όχι στο «μυθιστόρημα σε σαράντα πέντε πράξεις» όπως το δηλώνει, με τίτλο Το αίμα νερό (εκδ. Πατάκης) – προβαίνει σε ένα οδυνηρό (για τον ίδιο) ξεκαθάρισμα λογαριασμών, παίζει μια ριψοκίνδυνη παρτίδα με τον τρόπο του Robert Fischer και του Mikhail Tal, μονομαχεί με τον ίδιο του τον εαυτό, με τα φαντάσματά του, και μην αντέχοντας άλλο την αναμονή, τα παιχνίδια της υπεκφυγής, τις αψιμαχίες και τον πόλεμο φθοράς, τα τινάζει όλα στον αέρα μέσα σε εβδομήντα σελίδες. Βιβλίο με guts, ένα μανιφέστο ψυχικής εξέγερσης, ακόμα ένα «από τι μακελειό κατάγομαι», η καλύτερη ποιητική σύνθεση του Βλαβιανού, κι ας τη δηλώνει μυθιστόρημα.

radiobookspotting.blogspot.gr/

 

 

 

Βιβλίο
1

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Ντιντιέ Εριμπόν: «Καιρός για ένα κίνημα των ηλικιωμένων!»

Βιβλίο / Ντιντιέ Εριμπόν: «Να πάψουμε να βλέπουμε τους ηλικιωμένους ως κοινωνικούς παρίες»

Από τους σημαντικότερους και πιο επιδραστικούς σύγχρονους Γάλλους στοχαστές, ο Ντιντιέ Εριμπόν συνδύασε στα βιβλία του τα δύσκολα βιώματα της νεότητάς του με μια εμπεριστατωμένη, αλλά και εικονοκλαστική, κοινωνικοπολιτική «ακτινογραφία» της γαλλικής κοινωνίας. 
ΘΟΔΩΡΗΣ ΑΝΤΩΝΟΠΟΥΛΟΣ
Κεχαγιάς

Βιβλίο / «Το να εκδίδεις βιβλία στην Ελλάδα είναι σαν να παίζεις στο καζίνο»

Η Γεννήτρια είναι ένας νέος εκδοτικός οίκος αφιερωμένος στη σύγχρονη λογοτεχνία. Ο εκδότης της, συγγραφέας και μεταφραστής, Παναγιώτης Κεχαγιάς, μιλά για τις δυσκολίες και τις χαρές του εγχειρήματος, για το πώς σκοπεύει να ανταποκριθεί στις απαιτήσεις μιας ιδιαίτερα ανταγωνιστικής αγοράς, καθώς και για τους πρώτους τίτλους που ετοιμάζεται να εκδώσει.
M. HULOT
Κωνσταντίνος Τσουκαλάς: «Ακούμε συνεχώς για ανάπτυξη, χωρίς να διερευνάται τι είναι το "καλό"»

Οι Αθηναίοι / Κωνσταντίνος Τσουκαλάς: «Ακούμε συνεχώς για ανάπτυξη, χωρίς να διερευνάται τι είναι το "καλό"»

Η εκτέλεση του Μπελογιάννη τον έκανε αριστερό. Η αυτοκτονία του Νίκου Πουλαντζά, μπροστά στα μάτια του, τον καθόρισε. Ο Κωνσταντίνος Τσουκαλάς, ένας από τους σημαντικότερους διανοούμενους της μεταπολιτευτικής Ελλάδας, αφηγείται το προσωπικό του ταξίδι και την πνευματική περιπέτεια μιας ολόκληρης εποχής, από τη διανόηση του Παρισιού μέχρι τους δρόμους της πολιτικής και τις αίθουσες των πανεπιστημίων.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ
Έλλη Σκοπετέα: Tο ανατρεπτικό έργο μιας ιστορικού που έφυγε νωρίς

Βιβλίο / Έλλη Σκοπετέα: Tο ανατρεπτικό έργο μιας ιστορικού που έφυγε νωρίς

Δεν υπάρχει μελέτη για τον ελληνικό εθνικισμό που να μην έχει αναφορές στο έργο της. Η επανακυκλοφορία του βιβλίου της «Το “Πρότυπο Βασίλειο” και η Μεγάλη Ιδέα» από τις εκδόσεις Νήσος συνιστά αναμφίβολα εκδοτικό γεγονός.
ΤΙΝΑ ΜΑΝΔΗΛΑΡΑ
Νίκος Μπακουνάκης: «Αυτή τη θέση δεν την παντρεύεσαι, ούτε είσαι θεός» ΟΙ ΤΙΤΛΟΙ ΣΤΟ ΤΕΛΟΣ ΤΟΥ ΚΕΙΜΕΝΟΥ

Νίκος Μπακουνάκης / Νίκος Μπακουνάκης: «Αυτή τη θέση δεν την παντρεύεσαι, ούτε είσαι θεός»

Ο πρόεδρος του ΕΛΙΒΙΠ, στην πρώτη του συνέντευξη, μιλά στη LIFO για τους στόχους και τις δράσεις του ιδρύματος και για το προσωπικό του όραμα για το βιβλίο. Ποιος ο ρόλος των μεταφράσεων στην πολιτιστική διπλωματία και πώς θα αυξηθεί η φιλαναγνωσία; 
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Τζόναθαν Κόου

I was there / Τζόναθαν Κόου: «Το να είσαι κυνικός δείχνει τεμπελιά στη σκέψη»

Ο διάσημος Βρετανός συγγραφέας βρέθηκε στην Αθήνα και μίλησε για τη συγγραφή ως «πολυτέλεια για λίγους», την εκλογή Τραμπ ως «έκφραση απόγνωσης» και τη «woke» κουλτούρα ως πράξη ενσυναίσθησης.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ
Πολ Όστερ (1947-2024): Ο Mr. Vertigo των ονειρικών μας κόσμων

Σαν σήμερα  / Πολ Όστερ: «Οι χαμένες ευκαιρίες αποτελούν μέρος της ζωής στον ίδιο βαθμό με τις κερδισμένες»

Σαν σήμερα 30 Απριλίου, το 2024 πεθαίνει ο σπουδαίος Αμερικανός συγγραφέας και μετρ της σύμπτωσης, που κατάφερε να συνδυάσει την προοπτική των άπειρων φανταστικών κόσμων με το ατελείωτο κυνήγι των ευκαιριών και τη νουάρ ατμόσφαιρα με τα πιο ανήκουστα αυτοβιογραφικά περιστατικά.
ΤΙΝΑ ΜΑΝΔΗΛΑΡΑ
Ηλίας Μαγκλίνης: «Η ανάκριση»

Το Πίσω Ράφι / «Γιατί δεν μου μιλάς ποτέ για τον εφιάλτη σου, μπαμπά;»

Η «Ανάκριση» του Ηλία Μαγκλίνη, ένα από τα πιο ενδιαφέροντα πεζά των τελευταίων χρόνων, φέρνει σε αντιπαράθεση έναν πατέρα που βασανίστηκε στη Χούντα με την κόρη του που «βασανίζεται» ως περφόρμερ στα χνάρια της Μαρίνα Αμπράμοβιτς.
ΣΤΑΥΡΟΥΛΑ ΠΑΠΑΣΠΥΡΟΥ
Πέντε κλασικά έργα που πρέπει κανείς να διαβάσει

Βιβλίο / 5 κλασικά βιβλία που κυκλοφόρησαν ξανά σε νέες μεταφράσεις

Η κλασική λογοτεχνία παραμένει εξαιρετικά επίκαιρη, κι αυτό το αντιλαμβάνεται κανείς ανατρέχοντας στους τίτλους της πρόσφατης βιβλιοπαραγωγής και σε έργα των Τζόις, Κουτσί, Κάφκα, Αντρέγεφ και Τσβάιχ.
ΤΙΝΑ ΜΑΝΔΗΛΑΡΑ
Τάσος Θεοφίλου: «Η φυλακή είναι το LinkedΙn των παρανόμων» ή «Το πορνό και το Κανάλι της Βουλής είναι από τα πιο δημοφιλή θεάματα στη φυλακή»

Βιβλίο / Τάσος Θεοφίλου: «Όταν μυρίζω μακαρόνια με κιμά θυμάμαι τη φυλακή»

Με αφορμή το βιβλίο-ντοκουμέντο «Η φυλακή», ο Τάσος Θεοφίλου μιλά για την εμπειρία του εγκλεισμού, για τον αθέατο μικρόκοσμο των σωφρονιστικών ιδρυμάτων –μακριά απ’ τις εικόνες που αναπαράγουν σειρές και ταινίες– και για το πώς η φυλακή λειτουργεί σαν το LinkedIn των παρανόμων.
ΘΟΔΩΡΗΣ ΑΝΤΩΝΟΠΟΥΛΟΣ
Michel Gaubert: Ο dj που βάζει μουσικές στα σημαντικότερα catwalks

Βιβλίο / Michel Gaubert: Ο dj που βάζει μουσικές στα σημαντικότερα catwalks

Chanel, Dior και πολλοί ακόμα οίκοι υψηλής ραπτικής «ντύνουν» τα shows τους με τη μουσική του. Στο «Remixed», την αυτοβιογραφία-παλίμψηστο των επιρροών και των εμμονών του, ο ενορχηστρωτής της σύγχρονης catwalk κουλτούρας μας ξεναγεί σε έναν κόσμο όπου μουσική και εικόνα γίνονται ένα.
ΣΤΕΛΛΑ ΛΙΖΑΡΔΗ
Ρωμανός ο Μελωδός: Ο ουρανόθρεφτος ποιητής του Θείου Δράματος

Βιβλίο / Ρωμανός ο Μελωδός: Ο ουρανόθρεφτος ποιητής του Θείου Δράματος

Λίγοι είναι οι ποιητικά γραμμένοι εκκλησιαστικοί στίχοι που δεν φέρουν τη σφραγίδα αυτού του ξεχωριστού υμνωδού και εκφραστή της βυζαντινής ποιητικής παράδοσης που τίμησαν οι σύγχρονοί μας ποιητές, από τον Οδυσσέα Ελύτη μέχρι τον Νίκο Καρούζο.
ΤΙΝΑ ΜΑΝΔΗΛΑΡΑ
Τα 5 πιο σημαντικά βιβλία του Μάριο Βάργκας Λιόσα

Βιβλίο / Τα 5 πιο σημαντικά βιβλία του Μάριο Βάργκας Λιόσα

Η τελευταία μεγάλη μορφή της λατινοαμερικάνικης λογοτεχνίας που πίστευε πως «η λογοτεχνία μπορεί να αλλάξει την πραγματικότητα» έφυγε την Κυριακή σε ηλικία 89 ετών. Ξεχωρίσαμε πέντε από τα πιο αξιόλογα μυθιστορήματά του.
ΕΙΡΗΝΗ ΓΙΑΝΝΑΚΗ

σχόλια

1 σχόλια
"ακόμα ένα «από τι μακελειό κατάγομαι», η καλύτερη ποιητική σύνθεση του Βλαβιανού, κι ας τη δηλώνει μυθιστόρημα."Συμφωνώ. Εξιλεωτικά οδυνηρό.