Να τις αγαπάτε τις μάνες σας ρε!

Να τις αγαπάτε τις μάνες σας ρε! Facebook Twitter
19

Επιμέλεια: Α. Δημοκίδης

Όταν βάλαμε τη στήλη ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ στο σάιτ ξέραμε πως ανάμεσα στις ημι-τρολαριστικές και τις ερωτοχτυπημένες Εξομολογήσεις, πότε πότε, κάποιοι θα άνοιγαν την ψυχή τους και θα μοιράζονταν μαζί μας εξομολογήσεις συνταρακτικές (όχι κουτσομπολίστικες, απλώς ανθρώπινες).

Ευτυχώς, όχι σπάνια στις Εξομολογήσεις βρίσκεις διαμάντια. Όπως είναι η παρακάτω, ενός 26χρονου άντρα, που με έκανε κομμάτια - και συνοδεύεται από μία φωτογραφία.

Να τις αγαπάτε τις μάνες σας ρε

 

Γιατί πάντα στα δύσκολα έρχεται στο μυαλό μας η μάνα μας; Όταν σκατοχαρείς θα πάρεις τον φίλο, την φίλη, τον γκόμενο, την γκόμενα. Της μάνας "θα της τα πω στο σπίτι". Αν της τα πω. Όταν όμως αγγίξεις τα σκατά, όταν πιάσεις πάτο, πάντα τη μάνα θα ζητήσεις. Για να μιλήσεις, να γκρινιάξεις, να κλάψεις. Λες και σαν από μια σαδιστική τάση θα νιώσεις καλύτερα αν της μαυρίσεις την ψυχή, αν μοιραστείς το πρόβλημα μαζί της.

 

Ζω εδώ και ένα χρόνο στο εξωτερικό. Κάθομαι στο σαλόνι. Ο Γάλλος σύντροφος μου σε mood διακοπών να βλέπει TV. Εγώ με το λάπτοπ στα γόνατα σε mood απελπισίας και ανεύρευσης εργασίας. Και η εφιαλτική προοπτική του να γυρίσεις στα σκατά όλο και πιο κοντά. Κι ο πούστης εκεί στην TV. Να με βλέπει να ξεφυσάω και να πασχίζω να γράψω το κωλο lettre de motivation σε μια γλώσσα που δε την χειρίζομαι καλά και να μην ρωτάει αν χρειάζομαι βοήθεια. Μόνο ανυπόμονα να περιμένει πότε θα πάμε στο κρεββάτι.

Στη λαϊκή να μην κοτάει να κοιτάξει άνθρωπο στα μάτια. Να κρατάει την περούκα και να προσπαθεί να κρύψει την ασθένεια της. Να προσπαθεί ν' αποφύγει τον οίκτο των γύρω. Και να μου λέει μπροστά από κάθε πάγκο τι να βάζω. Κι εγώ να κάνω όσο πιο γρήγορα μπορώ για να την γλιτώσω μια ώρα αρχύτερα από την ντροπή της.

 

Κι άντε το τέλειωσες το συνοδευτικό σημείωμα κι άντε το έστειλες και το βιογραφικό κι άντε να πέσεις και στο κρεββάτι. Κι όταν από το άγχος κι από τη στεναχώρια δεν... και μετά το "je suis désolé" αυτός χαμογελάει συγκαταβατικά, κλείνει το φώς και γυρνάει πλευρό. Κι εγώ έτσι. Να κοιτάω ψηλά και να προσπαθώ να ξεχωρίσω μέσα στην πίσσα το ταβάνι...

 

Και να σου να πετιέται η Δημητρούλα στο μυαλό και να ξεσφίγγεται η καρδιά μου. Και να 'ρχόταν λέει στο Σαρλ-ντε-Γκωλ να δει τον γιόκα της στα Παρίσια. Μόνη της, φοβισμένη και χαμένη. Που δεν το κούναγε απ'το σπίτι χαλασμός να γινόταν. Τόσο ανασφαλής η Δημητρούλα. Αλλά ο γιος δεν είναι καλά. Ο γιος έχει πρόβλημα. Οπότε στο διάολο και οι φοβίες και όλα.

 

Γιατί έτσι ήταν η Δήμητρα. Πλάσμα φοβισμένο. Χωρίς αυτοπεποίθηση και δίχως νεύρο. Δύσκολο να ζητήσει το δίκιο της. Αλλά όσο κότα ήταν για πάρτη της, τόσο σκυλί γινόταν για τους δικούς της. 8 χρονών ήμουν κι ακόμα δεν το έχω ξεχάσει που ήρθε να καθαρίσει για πάρτη μου στο σχολείο. Να της έχει γυαλίσει το μάτι και να το 'χει πιάσει το μαλακιστήρι από το γιακά να του πεί δυο «όμορφα λόγια» όπως είπε. Μαύριζε η ψυχή της που γυρνούσα κλαίγοντας κάθε μέρα σπίτι, που φοβόμουν και κλεινόμουν.

 

Πάντα σκυλί για τους άλλους η Δήμητρα. Ποτέ για τον εαυτό της. Όπως τότε εν μέσω χημειοθεραπείας και λίγους μήνες πριν μας αφήσει. Να 'χει πάει μία η ώρα και φαΐ να μην έχει φτιάξει ακόμα και να κοντεύει να κλείσει η λαϊκή. Πώς να βγεις όμως έξω; Με τι κουράγιο; Μέσα στο σπίτι καλά την έβγαζες με το μαντήλι τυλιγμένο στο κεφάλι. Έξω όμως; Πώς να βγεις; Και πώς ν'αντιμετωπίσεις τα βλέμματα του κόσμου; Που είσαι και ντροπαλή. Που 'χεις και μια περηφάνεια ως εκεί πάνω. Που σιχαίνεσαι τον εαυτό σου να σε λυπούνται.

 

Η οικογένεια όμως πρέπει να φάει. "Ντύσου και φύγαμε" μου λέει. Πετάει το μαντήλι, την περούκα όπως όπως στο κεφάλι και δρόμο. Κι ο πούστης ο καιρός κόντρα εκείνη τη μέρα. Ντάλα ο ήλιος αλλά ο αέρας να λυσσάει. Να με σέρνει από το χέρι και ν'ανεβαίνουμε γρήγορα την Ηρακλείου. Κι εκεί στη γέφυρα της Αττικής που ανοίγει ο τόπος και το πιάνει πιο πολύ ο αέρας με το ένα χέρι να κρατάει την περούκα μην της την πάρει ο αέρας (γιατί είναι και δανεικιά) και με το άλλο να τραβολογάει εμένα. Κι ο πούστης ο αέρας λες και τό 'ξερε πόση ντροπή κουβαλάει και να της σηκώνει την περούκα από τα πλάγια και να φαίνεται το γυμνό της κεφάλι. Να κοιτάνε οι περαστικοί. Κι εμένα να σκίζεται μικρό παιδάκι η ψυχή μου νιώθωντας την ντροπή της. Η Δήμητρα όμως εκεί σκυλί. Να σφίγγει τα μάτια κόντρα στον άνεμο και να με σέρνει από πίσω.

 

Στη λαϊκή να μην κοτάει να κοιτάξει άνθρωπο στα μάτια. Να κρατάει την περούκα και να προσπαθεί να κρύψει την ασθένεια της. Να προσπαθεί ν' αποφύγει τον οίκτο των γύρω. Και να μου λέει μπροστά από κάθε πάγκο τι να βάζω. Κι εγώ να κάνω όσο πιο γρήγορα μπορώ για να την γλιτώσω μια ώρα αρχύτερα από την ντροπή της. Και να με κοιτάνε οι μανάβηδες μέσα στα μάτια καθώς μου δίνουνε τα ρέστα.

 

Και δρόμο πίσω σπίτι. Να ετοιμαστέι το φαγητό. "Λοιπόν σήμερα θα μαγειρέψεις εσύ". " Μα πώς εγώ;" "Τι με κοιτάς; πρέπει να μάθεις. Άντρας έγινες. Σε λίγο θα φύγεις να σπουδάσεις. Να μην ξέρεις να φτιάχνεις ένα φαΐ ;

 

Λοιπόν κάτσε και θα σου λέω εγώ πώς να γεμίσεις τις πιπεριές". Κι εγώ να την ακούω και να κάνω ό,τι μου λέει. Και να προσπαθώ να μην βουρκώσουνε τα μάτια μου και να μην πατήσω τα κλάματα, γιατί αν και 14 καταλάβαινα πολύ καλά όλα αυτά τι σημαίνουν και τι σκοπό είχε η Δημητρούλα.

 

Έτσι και τώρα στα σκατά την σκέφτηκα πάλι. Οτί είναι στο αεροδρόμιο λέει και περιμένει να πάω να την βρώ να την φέρω σπίτι. Κι εγώ κλασσικά να έχω αργήσει και να περιμένει τρομαγμένη στην ξένη χώρα η Δημητρούλα. Και πάω και την βρίσκω εκεί να κρατάει με τα παχουλά της τα χεράκια τη βαλιτσούλα της και τα καλούδια που 'χει ετοιμάσει για τον γιόκα της. Και φωτίζει το πρόσωπο της λέει με το που με βλέπει και μου δείχνει το πιο ωραίο της χαμόγελο. Κι εγώ τρέχω λέει να την αγκαλιάσω και να την σφίξω στην αγκαλιά μου και να της ζητήσω συγγνώμη που την κουβάλησα ως εδώ. Συγγνώμη για όλα.

 

Για όπως τότε που ενώ αυτή στο νοσοκομείο για μαστεκτομή, εγώ έτρεχα τριήμερη στη Θεσσαλονίκη. Μην χάσω. Και σου είχα πάρει και εικονίτσα του Αγίου Δημητρίου αλλά δε στην έδωσα ποτέ. Το βρήκα γρουσουζιά λέει,"σαχλαμάρες". Αλλά δεν ήξερα ρε μάνα. Δεν μου πέρασε ποτέ από το μυαλό. Γιατί εσύ ήσουν πάντα σκυλί και δυνατή. Δυνατή όμως για τους άλλους. Ποτέ για σένα.

 

Και παίρνεις μια βαθειά ανάσα. Λες κι ένα "α ρε μάνα" ξεφυσώντας και κοιμάσαι.

 

Να τις αγαπάτε τις μάνες σας ρε.

 

Οπτική Γωνία
19

ΑΦΙΕΡΩΜΑ

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

ΕΠΕΞ Μήπως οι εχθροί της «σώζουν» την Ευρώπη (που προκαλεί πλήξη στους άλλους);

Οπτική Γωνία / Μήπως οι εχθροί της «σώζουν» την Ευρώπη (που προκαλεί πλήξη στους άλλους);

Όσο τα θέματα της Ευρώπης θεωρούνται συζητήσεις που δεν «πουλάνε» δημοσιογραφικά ή θέματα επίδειξης λαμπερών ονομάτων, τόσο η Ευρώπη θα συναρπάζει κυρίως τους εχθρούς της.
ΝΙΚΟΛΑΣ ΣΕΒΑΣΤΑΚΗΣ
Γιατί πεθαίνουν τα πλατάνια;

Ρεπορτάζ / Γιατί πεθαίνουν τα πλατάνια στην Ελλάδα;

Μια μεγάλη οικολογική καταστροφή βρίσκεται σε εξέλιξη σε όλη τη χώρα. Πολύτιμα οικοσυστήματα πλατάνων νεκρώνονται από μια μολυσματική ασθένεια, η οποία μέχρι στιγμής αποδεικνύεται ανίκητη και έχει αποδεκατίσει χιλιάδες δέντρα. Υπάρχει λύση;
ΝΤΙΝΑ ΚΑΡΑΤΖΙΟΥ
Τα ασυνόδευτα προσφυγόπουλα δεν είναι πια εντελώς «ξεκρέμαστα»

Ρεπορτάζ / Τα ασυνόδευτα προσφυγόπουλα δεν είναι πια εντελώς «ξεκρέμαστα»

Χρειάστηκαν επίμονες προσπάθειες από πολλούς ανθρώπους και φορείς, όμως το ζήτημα της φροντίδας των ασυνόδευτων παιδιών-προσφύγων, που είχε επανειλημμένως εκθέσει τη χώρα, φαίνεται ότι διευθετείται πλέον αρκετά ικανοποιητικά. Εξίσου μεγάλη σημασία έχει όμως το «μετά», καθώς μέχρι πρόσφατα, όσα παιδιά ενηλικιώνονταν, βρίσκονταν κυριολεκτικά στον «αέρα», κάτι που πλέον αλλάζει χάρη σε προγράμματα όπως αυτό του Κέντρου Κυψέλη που τρέχουν η Ύπατη Αρμοστεία του ΟΗΕ και η IRC Hellas. Ο Κασμίρ και ο Ουσμάν, που πλέον ενηλικιώθηκαν, θέλουν να ζήσουν μόνιμα στην Ελλάδα.
ΘΟΔΩΡΗΣ ΑΝΤΩΝΟΠΟΥΛΟΣ
Ο Τραμπ και η μαύρη μειονότητα

Οπτική Γωνία / Ο Τραμπ και η μαύρη μειονότητα

Ο Τραμπ συνεχίζει απτόητος να επιμένει ότι συκοφαντείται με στόχο την περιθωριοποίησή του, όπως συμβαίνει με τους Μαύρους Αμερικανούς. Επιμένει ότι, αντίθετα με τις «συκοφαντίες», δεν ήταν και δεν είναι καθόλου ρατσιστής.
ΑΝΝΑ ΦΡΑΓΚΟΥΔΑΚΗ
Αριστείδης Χατζής: «Εκπαιδευτικοί μιλούν για το 1821 ως γυμνασιάρχες της δεκαετίας του 1950»

Οπτική Γωνία / «Εκπαιδευτικοί μιλούν για το 1821 σαν γυμνασιάρχες της δεκαετίας του 1950»

Το νόημα της εθνικής επετείου, τα κομβικά γεγονότα, οι πρωταγωνιστές και οι παρελάσεις. Μιλά στη LiFO ο καθηγητής Φιλοσοφίας Δικαίου & Θεωρίας Θεσμών στο Τμήμα Ιστορίας & Φιλοσοφίας της Επιστήμης του ΕΚΠΑ, Αριστείδης Χατζής.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ
Το φάντασμα του πολέμου πλανιέται πάνω από την Ευρώπη; 

Μ. Καραγιάννης / Το φάντασμα του πολέμου πλανιέται πάνω από την Ευρώπη; 

Πόσο πιθανή είναι η δημιουργία ενός ευρωπαϊκού στρατού; Οδηγείται η Ευρώπη σε πολεμική αναμέτρηση με τη Ρωσία; Και πόσο θα επηρεάσει μια πιθανή εκλογή του Τραμπ; Απαντά ο καθηγητής Διεθνών Σχέσεων Μάνος Καραγιάννης. 
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ
Η κοινωνική δυσαρέσκεια και οι ανατροπές που καταγράφονται για πρώτη φορά στις δημοσκοπήσεις

Οπτική Γωνία / Η κοινωνική δυσαρέσκεια και οι ανατροπές που καταγράφονται για πρώτη φορά στις δημοσκοπήσεις

Οι μισοί σχεδόν ψηφοφόροι απαντούν στις δημοσκοπήσεις ότι θα πάνε στην κάλπη των ευρωεκλογών για να στείλουν μήνυμα στο κόμμα που ψήφισαν στις εθνικές εκλογές.
ΒΑΣΙΛΙΚΗ ΣΙΟΥΤΗ
«Μας πολιορκούν, αλλά ούτε το Δίπορτο θα κλείσει, ούτε το κτίριο πουλήθηκε»

Αθήνα / «Μας πολιορκούν, αλλά ούτε το Δίπορτο θα κλείσει, ούτε το κτίριο πουλήθηκε»

Ο Χρήστος Μαργαρίτης, συνιδιοκτήτης του νεοκλασικού (γωνία Θεάτρου και Σωκράτους) στο υπόγειο του οποίου στεγάζεται η θρυλική ταβέρνα, διαψεύδει τα περί πώλησής του και ξετυλίγει την ιστορία του πατρικού του.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ
σπιρτζης καραμανλής

Οπτική Γωνία / Τα Τέμπη, η ευθύνη των υπουργών και η υποκρισία

Άλλη μία εξεταστική επιτροπή της Βουλής ολοκληρώθηκε χωρίς να καταλήξει πουθενά, με τα κόμματα να δίνουν τη μάχη των εντυπώσεων. Η Δικαιοσύνη, όμως, συνεχίζει την έρευνα και όλα παραμένουν ανοιχτά.
ΒΑΣΙΛΙΚΗ ΣΙΟΥΤΗ
Μετς: Μια τριπλή ζημιά στον αρχαιολογικό και αρχιτεκτονικό πλούτο από τον δήμο Αθηναίων

Ρεπορτάζ / Μετς: Μια τριπλή ζημιά στον αρχαιολογικό και αρχιτεκτονικό πλούτο από τον δήμο Αθηναίων

Ο Δήμος ετοιμάζεται να κατεδαφίσει μια από τις παλαιότερες κατοικίες της Αθήνας, υπονομεύοντας την ανάδειξη του αρχαιολογικού χώρου της Αγροτέρας Αρτέμιδος.
ΝΤΙΝΑ ΚΑΡΑΤΖΙΟΥ

σχόλια

18 σχόλια
Πραγματικα μεσα απο αυτο το κειμενο εκφραστηκα και εγω και ταυτιστηκα πληρως. Παντα θα αγαπαμε τις Δημητρουλες μας που η ζωη τις πηρε αδικα οταν εμεις ημασταν 14 και παντα θα αγανακτουμε με τους αλλους που δεν εκτιμανε την καθε στιγμη με την δικη τους μαμα. Μαμα μου μου λειπεις πολυ και οσο δυνατη και να προσπαθω να ειμαι παντα θα εχω ενα κενο. Σαγαπαω πολυ και γιορταζεις εδω μαζι μου σημερα αγγελουδι μου
Αχ ρε μαμά δεν βρήκα ποτέ το θάρος και τη δύναμη να σου ζητήσω ένα μεγάλο συγνώμη για όσα σου έκανα όσο ζούσες. Πέρασαν κιόλας 7 χρόνια και η απουσία σου είναι πάντα εδώ. Ατέλειωτα βράδυα ξαγρυπνάω και σκέφτομαι πσσο εγωιστής υπήρξα μαζί σου. Αχ ρε μαμά να ήξερες πόσο μου λείπεις...."Έβαζες ψεύτικες φωνές, γελούσες κι έκανες πως κλαιςκι εγώ παιδί, α, ρε μαμά.Πίσω μου τρέχεις μια ζωή, με ένα πιάτο και μια ευχήτότε με κράταγες σφιχτά, τώρα κοιτάς από μακριά.Μέσα απ` τα δόντια να μιλάς, σ` ακούω σαν τώρα "Μη με σκας""Δε θα σε ανεχτεί κανείς""Θα πας χαμένος, θα το δεις", α, ρε μαμά.Ύστερα λόγια στο χαρτί "Συγγνώμη, σ` αγαπώ πολύ""Έίμαι `δω", α, ρε μαμά.Ζωγράφιζες και μια καρδιά, με νίκαγες με ζαβολιάκι έβαζες πάντα στο πικάπ το δίσκο με το Ave MariaAve Maria.Χανόσουνα στη μουσική, εσύ γινόσουν το παιδίκι εγώ ένας άγγελος στη γη, να σε προσέχω μια ζωή.Τις πόρτες άνοιγες στο φως, να μπει ο ήλιος κι ο θεόςνα μας φυλάει, α, ρε μαμά.Τα βράδια ήσουν μια αγκαλιά κι ανάμεσα απ` τα φιλιάέκανες τη φωνή λαγού, το λύκο και την αλεπού.Και όταν γύριζα αργά "θα σου τα πάρω τα κλειδιά""θα βρεις τις πόρτες πια κλειστές""θα με πεθάνεις, αυτό θες;" α, ρε μαμά.Μαμά, πού πας ...
Καλά δεν είναι πάντα έτσι, ούτε όλοι έχουν την τύχη να μεγαλώσουν σε μια ισορροπημένη οικογένεια. Ούτε όλες οι μανάδες είναι εκεί για να στηρίξουν τα παιδιά τους ,την οικογένεια τους κτλπ. Υπάρχουν περιπτώσεις που οι "μανάδες" διελύουν τον γάμο τους απατώντας κατ εξακολούθηση τον πατέρα και παρατώντας τα 7χρονα παιδιά τους για τον γκόμενο της στην Γερμανία . Δεν τα λέω όλα αυτά για να κλαψουρίσω αλλά όλη αυτή η ιστορία με τις μανάδες που μας τα έχουν κάνει τσουρέκια καλό θα ήταν να σταματήσει.
Κι αλλοι που οι μανες τους απλα δεν ενδιαφερονται ιδιαιτερα για τα παιδια τους αλλα περισσοτερο για τον εαυτο τους και δεν νοιαζονται να ειναι διπλα τους,να τα βοηθησουν,να τους συμπαρασταθουν στις δυσκολιες,να τα ενθαρρυνουν,ουτε καν ηταν εστω διπλα τους οταν αρρωσταιναν σαν παιδακια.Αυτα που λες δυστυχως δεν τα καταλαβαινουν οσοι δεν τα εχουν περασει γιατι δεν μπορουν να δεχτουν και να διανοηθουν οτι μια μανα μπορει να φερθει ποτε ετσι.Δεν κανουν ολες οι γυναικες για μανες ομως...
κομματιια μας εκανες , γραφω και κλαιω. την αγαπησα τη μανουλα σου γιατι ειναι ολες ιδιες κατα βαθος , δυνατες για τα παιδια τους οπως και αν εχουν τα πραγματα , εισαι τυχερος που σε μεγαλωσε και ζησατε μαζι τοσα ωραια πραγματα και εχεις να θυμασαι τοσα πολλα. ps:ελπιζω να εμαθες να μαγειρευεις
Αντιο 19.12.2012 | 23:38 Πάρτα μανούλα με μια ευχούλα απ' την ψυχη..... Πολλές φορές η αδερφή μου μου λέει ότι με έχει καταστρέψει η μνήμη μου. Εκείνη όμως τη στιγμή τη θυμάμαι πάντα. Ήταν η γιορτή της μητέρας Μάιος 1980. Πήγαινα στο νηπιαγωγείο και η κυρία Δέσποινα είχε δώσει σε όλη την τάξη από ενα λουλούδι το οποίο θα το μαδούσαμε τραγουδώντας το παραπάνω τραγουδάκι και θα πετούσαμε τα πέταλα του προς την κατεύθυνση που βρίσκονταν οι μητέρες μας. Όταν ξεκίνησα το τραγούδι κοίταξα πίσω μου και είδα ενα συμμαθητή μου το Δημήτρη ο οποίος τραγουδούσε διστακτικά και δεν έκανε την κίνηση που έκαναν τα άλλα παιδιά. Η μητέρα του δίπλα στη δική μου του χαμογελούσε. Μια εικόνα που αμφιβάλλω αν θυμάται και ο ίδιος. Εχθές ήταν η κηδεία της μητέρας του Δημήτρη. Ο θάνατος αυτός σαφώς δεν επηρέασε την οικογένεια μου ούτε τη ζωή μου. Μου έφερε στο μυαλό όμως εκείνη τη σκηνή που τόσα χρόνια μετά δεν μπορώ να ξεχάσω. Μου έφερε στο μυαλό κάποια παιδικά πάρτυ στο σπίτι του με τα πετυχημένα γεύματα της μητέρας του, ασήμαντα ίσως πράγματα αλλά τόσο ευχάριστα σαν αναμνήσεις.Επειδή στην κηδεία της ντράπηκα να κλάψω κι επειδή δεν τολμάω να μοιραστώ με κανέναν τις αναμνήσεις αυτές για να μη μου πει πως ότι θυμάμαι χαίρομαι θα ήθελα να τις μοιραστώ με αγνώστους. Και να πω στην αγαπημένη καλόβολη εκείνη γυναίκα ένα τελευταίο αντίο και ένα μεγάλο ευχαριστώ για τις ωραίες στιγμές που πέρασα σαν παιδί στο σπίτι της Πηγή: www.lifo.grΤο κείμενο αυτό το είχα στείλει πέρσι στη Lifo....τότε είχα ντραπεί να το υπογράψω. Τώρα με τα σημερινά αφιερώματα είπα να το στείλω ξανά. Τρέμω την ώρα και τη στιγμή που θα περάσω τα ίδια....
μου λείπει η μαμα μου για ολα οσα ηταν... αυτο που με τρελαίνει ομως ειναι οτι θα χαθεί η μυρωδιά της απο τα ρούχα την ντουλάπα το μαξιλάρι το μεταξωτό σάλι της ..
συγχαρητηρια για το θαρρος να γραψεις ενα τοσο αληθινο αρθρο,,βγαλμενο απ την ψυχη. δειξε δυναμη εκει που εισαι. μην το βαλεις κατω. αλλωστε ουτε οι μανες μας θα ηθελαν να δουν οτι οι δυσκολιες μάς νικησαν. always keep walking!
Είναι αυτή η στιγμή που κυλάει το δάκρυ και αισθάνεσαι τον πόνο του άλλου, νιώθεις την αγάπη που κρύβεις να βγαίνει στην επιφάνεια. Να καταλαβαίνεις πόσο δίκιο έχει, αλλά μετά τι; ε; τίποτα... απλά διαβάζεις νιώθεις και συνεχίζεις.
Δυστυχώς πολλές φορές οι άνθρωποι θεωρούμε την αγάπη δεδομένη,όπως και τους άλλους ανθρώπους που μας την προσφέρουν. Γι' αυτό παραμελούμε να τους το λέμε,πιστεύοντας ότι το γνωρίζουν ή ότι έχουμε όλο το χρόνο μπροστά μας. Όμως τίποτα δεν είναι δεδομένο τελικά,ούτε η ίδια η ζωή.(εξαιρετικό κείμενο)