Αχ ρε μαμά δεν βρήκα ποτέ το θάρος και τη δύναμη να σου ζητήσω ένα μεγάλο συγνώμη για όσα σου έκανα όσο ζούσες. Πέρασαν κιόλας 7 χρόνια και η απουσία σου είναι πάντα εδώ. Ατέλειωτα βράδυα ξαγρυπνάω και σκέφτομαι πσσο εγωιστής υπήρξα μαζί σου. Αχ ρε μαμά να ήξερες πόσο μου λείπεις...."Έβαζες ψεύτικες φωνές, γελούσες κι έκανες πως κλαιςκι εγώ παιδί, α, ρε μαμά.Πίσω μου τρέχεις μια ζωή, με ένα πιάτο και μια ευχήτότε με κράταγες σφιχτά, τώρα κοιτάς από μακριά.Μέσα απ` τα δόντια να μιλάς, σ` ακούω σαν τώρα "Μη με σκας""Δε θα σε ανεχτεί κανείς""Θα πας χαμένος, θα το δεις", α, ρε μαμά.Ύστερα λόγια στο χαρτί "Συγγνώμη, σ` αγαπώ πολύ""Έίμαι `δω", α, ρε μαμά.Ζωγράφιζες και μια καρδιά, με νίκαγες με ζαβολιάκι έβαζες πάντα στο πικάπ το δίσκο με το Ave MariaAve Maria.Χανόσουνα στη μουσική, εσύ γινόσουν το παιδίκι εγώ ένας άγγελος στη γη, να σε προσέχω μια ζωή.Τις πόρτες άνοιγες στο φως, να μπει ο ήλιος κι ο θεόςνα μας φυλάει, α, ρε μαμά.Τα βράδια ήσουν μια αγκαλιά κι ανάμεσα απ` τα φιλιάέκανες τη φωνή λαγού, το λύκο και την αλεπού.Και όταν γύριζα αργά "θα σου τα πάρω τα κλειδιά""θα βρεις τις πόρτες πια κλειστές""θα με πεθάνεις, αυτό θες;" α, ρε μαμά.Μαμά, πού πας ...