Η Ζυράννα Ζατέλη γράφει στη LifO για τον Κωστή Παπαγιώργη

Ζυράννα Ζατέλη Facebook Twitter
Φωτ.: Σπύρος Στάβερης / LiFO
1

Τώρα πλάκα μου κάνεις, βρε Ζυράννα, που θα γράψεις κάτι για μένα επειδή πέθανα; Για σοβαρό άνθρωπο σε είχα.

 

Αυτό με στύλωσε πρωί-πρωί με το που άνοιξα τα μάτια σαν να με δέρναν όλη νύχτα στον ύπνο μου, επαύριο της κηδείας του – αυτό το περιπαιχτικό «κούρδισμα» του Κωστή στ’ αυτιά μου.

Κι ενώ ό,τι πιο δύσκολο για μένα, και ανίερο έως, ήταν να γράψω κάτι για κείνον «κατά παραγγελία», επ’ αφορμή του θανάτου του, ενώ τον αισθάνομαι ακόμα τόσο κοντά και τόσο επίμονα παρόντα που άμα τον φωνάξω θ’ ακούσει, θα γυρίσει το κεφάλι  –φευ, ουκέτι καιρός και ποτέ ξανά, μα άσε μας να λέμε, να νομίζουμε–, ενώ τελοσπάντων είχα αποφασίσει να μη γράψω τίποτα και πουθενά αυτές τις μέρες για τον Κωστή, εκτός μόνο στα τετράδιά μου κάτι ριπές αφήνοντας έτσι το ζήτημα να ωριμάσει μόνο του για αλλού και άλλοτε, τελικά, πώς έγινε δεν ξέρω κι άλλαξα γνώμη σήμερα το πρωί· εν μέρει τουλάχιστον, γιατί το αλλού και άλλοτε ξέρει να περιμένει – έτσι δεν είναι, Κωστή; Εσύ δεν μου ’λεγες πως γράφω δέκα βιβλία μέχρι να γράψω το κανονικό; Ε, λοιπόν;...

Καμιά δραματικότητα δεν είχαν οι κουβέντες μας, ποτέ, πλάκες κάναμε όποτε βρισκόμασταν, καλαμπούρια, κι αυτό ήταν που μου άρεζε –πέραν των άλλων– στον Κωστή.

Δεν θα πω για την τέχνη σου στο δοκίμιο, στη συγγραφή εν γένει, για τη λοξή και τόσο εύστοχη ματιά σου στα πράγματα, στα ανθρώπινα πάθη, αιρετική και ακαταμάχητη ματιά, που άλλη τέτοια δεν θα ανατείλει επί των ημερών μας. Δεν το κάνω γιατί μόνο μεγάλα λόγια μπορώ να πω και δεν θα μ’ άφηνες (για σοβαρό άνθρωπο με είχες). Άλλωστε υπάρχουν τα ίδια τα βιβλία σου, ζωντανότερα από ποτέ, κι όσοι σε γνώρισαν μέσα από αυτά θα χρειαστεί να σε ξαναβρούνε, βάζω στοίχημα, όσοι πάλι δεν είχαν την τύχη μέχρι πρότινος, καιρός να την αδράξουν, να σε μάθουν.

Κωστή, πλάκα μου κάνεις ότι πέθανες, ειλικρινά, και δεν ξέρω πώς να το φέρω βόλτα. Αγράμματο παιδάκι έγινα ξανά, αναλφάβητο, τραυλίζω εδώ πέρα ζαλισμένη, «από ανάγκη»... Ήθελα να είσαι εδώ, να σε δω το βράδυ, να περάσω από τον πέμπτο όροφο επί της Μπουμπουλίνας 28, που θα άνοιγες εσύ την πόρτα, ως συνήθως, κι η Ράνια από πίσω θα χαιρετούσε πεταρίζοντας σκερτσόζικα τα σχιστά της μάτια· να καθίσουμε στην άκρη εκεί του καναπέ, να σου πω γι’ αυτό το απίστευτο και παλαβό, ότι πέθανε λέει ο Παπαγιώργης, σε σένα να το πω, όχι σε άλλον, ειδικά σε σένα, αλλιώς δεν χωνεύεται ούτε αντέχεται, πιο εύκολα να καταπιώ σπαθί παρά αυτό το «νέο» – διάολε, δεν φτάνει που πεθαίνουμε, να μην μπορούμε και να το σχολιάσουμε λιγάκι; να κουτσομπολέψουμε;... Ειδικά εσύ κι εγώ –ειδικά, επίτρεψέ μου-, δίνοντας σκουντιές αναμεταξύ μας σαν πειραχτήρια που τους έπεσε κακός λαχνός.

Όλα με πόνεσαν, Κωστή, από κείνες τις πενήντα τελευταίες ημέρες σου στο Λαϊκό Νοσοκομείο, μάτωνε κρυφά η ψυχή μου όπως εσένα τα σπλάγχνα σου – όχι και τόσο «κρυφά» και πάντα Κυριακή, πάντα την Κυριακή, φόβητρο είχαν γίνει οι Κυριακές για εμάς εκεί στους διαδρόμους, οι ματωμένες Κυριακές. Όλα με πόνεσαν με τον ξεχωριστότερο τρόπο, χαλάλι σου, και μέσα σε όλα –καθώς στένευαν πια τα περιθώρια και δούλευε αντίστροφα ο χρόνος–, μέσα σε όλα, λοιπόν, με τυραννούσε και το πιο αλλόκοτο: γιατί αυτή η εμπειρία, έλεγα, ό,τι πιο ανήκουστο και αδιανόητο, που μετά απ’ αυτό δεν έχει άλλο, γιατί να μην υπάρχει τρόπος να γίνει το μεγάλο κελεπούρι σου για ένα επόμενο βιβλίο με την υπογραφή του Παπαγιώργη; Γιατί να μην το ζήσεις ότι πέθαινες και να μας το χαρίσεις «λογοτεχνική αδεία»; Αυτό με τρέλαινε και με τρελαίνει όσο το σκέφτομαι – το πόσο θα σου πήγαινε να γράψεις για τον θάνατό σου!... Όλα γύρω απ’ αυτό δεν περιστρέφονταν σάμπως στα όσα χρόνια ανέπνεες, και δη όταν κλεινόσουν στο δωματιάκι σου κι έπιανες το μολύβι; Όλα γύρω απ’ αυτό δεν περιστρέφονται και για μένα σάμπως, την φίλη σου Ζιζί, που ορφάνεψα από ’ναν τέτοιο σύμμαχο;

Καμιά δραματικότητα δεν είχαν οι κουβέντες μας, ποτέ, πλάκες κάναμε όποτε βρισκόμασταν, καλαμπούρια, κι αυτό ήταν που μου άρεζε –πέραν των άλλων– στον Κωστή· ότι δεν παίρναμε τον εαυτό μας στα σοβαρά, ούτε για υπαρξιακά μιλούσαμε ούτε για μεταφυσικά, κι είχα μια συστολή απέναντί του γενικώς, όπως κι αυτός σε μένα, αλλά και μπόλικη αβίαστη ζεστασιά – ένοιωθα πως με συμπαθούσε ιδιαίτερα γιατί κι εγώ τον συμπαθούσα έτσι. Άκουγα επίτηδες αθλητικές ειδήσεις στο ραδιόφωνο όταν ήταν να τον δω, μάθαινα ονόματα ποδοσφαιριστών, μάθαινα για μεταγραφές, προπονητές και τέτοια, για να τον «ξεκουφαίνω» με τις γνώσεις μου! Το ’κανε χάζι και μου ήταν ευχάριστο, το χαιρόμουν. Κάτι φορές, δε, είχα τέτοια ρέντα –πέρα από τα ποδοσφαιρικά, εννοείται–, που μου έλεγε την άλλη μέρα η Ράνια στο τηλέφωνο πόσο καλά πέρασε ο Κωστής με τις ιστορίες μου και τι της έλεγε όταν έφευγα.

Και συνάμα, στα παραμέσα, άλλος ντουνιάς. Θέλω να πω, η μύχια συνεννόηση που είχαμε μέσω των γραπτών μας. Για τα βιβλία μου δεν είναι λίγοι αυτοί που γράφανε εγκωμιαστικά και τους ευχαριστώ, παράπονο δεν έχω, μα η εμβρίθεια του Παπαγιώργη (και) ως βιβλιοκριτικού, το τι έπιανε το δαιμόνιό του από τα άπιαστα και πώς το εξέπεμπε, δεν έχει το όμοιό του. Και θα μου λείψει αυτό, καλύτερα να μην πω πόσο.

Περί τα τέλη του 1987 είχα με τον Μιχάλη Γκανά μια κουβέντα για τον Κ.Π., τον οποίο ακόμη δεν γνώριζα προσωπικά. Μόλις είχα διαβάσει τα Σιαμαία και ετεροθαλή κι έλεγα στον Μιχάλη πόσο μου αρέσει αυτός ο Παπαγιώργης, πόσο η γραφή και η σκέψη του με έχουν γοητεύσει. «Αμοιβαίο», μου λέει, «και σ’ αυτόν αρέσουν πολύ τα βιβλία σου – δεν έγραψε στο «Πλανόδιο» για σένα;». (Τότε ήμουν ακόμη με τα δύο πρώτα, Αρραβωνιαστικιά και Ερημιά.) «Στο Πλανόδιο», του λέω «για μένα έγραψε κάποιος Κ. Πλάνης». «Μα Κ. Πλάνης και Κωστής Παπαγιώργης είναι το ίδιο πρόσωπο», μου λέει. Δεν θα ξεχάσω την έκπληξη, τη χαρά που πήρα.

Λίγους μήνες αργότερα τον γνώρισα κι από κοντά τον Παπαγιώργη. Ήταν ήδη με τη Ράνια, στα επεισοδιακά ξεκινήματά τους, και είχε ήδη περάσει το πρώτο μεγάλο ντράβαλο με την υγεία του, όπου τω Άδη ήγγισεν ο άνθρωπος. Στην κυριολεξία, όπως κατάλαβα, είχε βρεθεί προ των πυλών, τον πήγε και τον έφερε εκείνη η οξεία αιμορραγική παγκρεατίτιδα λόγω της διψομανίας του... Και νομίζω πως τότε ήταν, γύρω στα σαράντα του, που ο Κωστής τα είχε κάψει όλα, είχε παίξει τη ζωή του κορώνα-γράμματα, αλλά από ένα γινάτι ή ένα θαύμα επέζησε και έζησε και τελεσφόρησε μεσ’ απ’ τα λάθη και τα πάθη του. Και χάρις στη Ράνια βέβαια, που τον φρόντισε και τον λάτρεψε όσο τίποτα. Χάρις, επίσης, στη δικιά του απίστευτη πειθαρχία και συνέπεια: και το κρασί είχε κόψει, και το τσιγάρο κάποτε, είχε βάλει πρόγραμμα να περπατάει κάθε μέρα δεν ξέρω πόσα χιλιόμετρα –ήταν και το ζάκχαρο γαρ–, μόνο ένα πράσινο μήλο τού επιτρεπόταν μεσημέρι ή βράδυ, σαν «γλύκισμα» υποτίθεται, και γενικώς, ως προς αυτά, ζούσε βίον ασκητού ο πρώην θύων εις τον Βάκχον.

Κι έλεγα, ήθελα τόσο πολύ να ελπίζω, ότι από ένα γινάτι πάλι, από ένα θαύμα, θα τη γλυτώσεις και τώρα, ακριβέ μας φίλε, θα ξεπεράσεις και τη χειρότερη ζαριά που σου έλαχε με τον καρκίνο στο πάγκρεας, που είχε αρχίσει στα μουλωχτά τις γύρες του... Έλεγα πως όσο βαρύ κουπί κι αν τραβάς, είσαι γερό σκαρί κατά βάθος και θα μας αφήσεις όλους άναυδους με τη δεύτερη «επάνοδό» σου.

Πλην φευ...

Παιδί της άλλης όχθης πια, Κωστή, συνεπώς κατέχεις το αίνιγμα. Ας κάνουμε καλά εμείς.

Ζυράννα Ζατέλη

(25/26 Μαρτίου 2014)

Βιβλίο
1

ΑΦΙΕΡΩΜΑ

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Νίκος Μπακουνάκης: «Αυτή τη θέση δεν την παντρεύεσαι, ούτε είσαι θεός» ΟΙ ΤΙΤΛΟΙ ΣΤΟ ΤΕΛΟΣ ΤΟΥ ΚΕΙΜΕΝΟΥ

Νίκος Μπακουνάκης / Νίκος Μπακουνάκης: «Αυτή τη θέση δεν την παντρεύεσαι, ούτε είσαι θεός»

Ο πρόεδρος του ΕΛΙΒΙΠ, στην πρώτη του συνέντευξη, μιλά στη LIFO για τους στόχους και τις δράσεις του ιδρύματος και για το προσωπικό του όραμα για το βιβλίο. Ποιος ο ρόλος των μεταφράσεων στην πολιτιστική διπλωματία και πώς θα αυξηθεί η φιλαναγνωσία; 
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Τζόναθαν Κόου

I was there / Τζόναθαν Κόου: «Το να είσαι κυνικός δείχνει τεμπελιά στη σκέψη»

Ο διάσημος Βρετανός συγγραφέας βρέθηκε στην Αθήνα και μίλησε για τη συγγραφή ως «πολυτέλεια για λίγους», την εκλογή Τραμπ ως «έκφραση απόγνωσης» και τη «woke» κουλτούρα ως πράξη ενσυναίσθησης.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ
Πολ Όστερ (1947-2024): Ο Mr. Vertigo των ονειρικών μας κόσμων

Σαν σήμερα  / Πολ Όστερ: «Οι χαμένες ευκαιρίες αποτελούν μέρος της ζωής στον ίδιο βαθμό με τις κερδισμένες»

Σαν σήμερα 30 Απριλίου, το 2024 πεθαίνει ο σπουδαίος Αμερικανός συγγραφέας και μετρ της σύμπτωσης, που κατάφερε να συνδυάσει την προοπτική των άπειρων φανταστικών κόσμων με το ατελείωτο κυνήγι των ευκαιριών και τη νουάρ ατμόσφαιρα με τα πιο ανήκουστα αυτοβιογραφικά περιστατικά.
ΤΙΝΑ ΜΑΝΔΗΛΑΡΑ
Ηλίας Μαγκλίνης: «Η ανάκριση»

Το Πίσω Ράφι / «Γιατί δεν μου μιλάς ποτέ για τον εφιάλτη σου, μπαμπά;»

Η «Ανάκριση» του Ηλία Μαγκλίνη, ένα από τα πιο ενδιαφέροντα πεζά των τελευταίων χρόνων, φέρνει σε αντιπαράθεση έναν πατέρα που βασανίστηκε στη Χούντα με την κόρη του που «βασανίζεται» ως περφόρμερ στα χνάρια της Μαρίνα Αμπράμοβιτς.
ΣΤΑΥΡΟΥΛΑ ΠΑΠΑΣΠΥΡΟΥ
Πέντε κλασικά έργα που πρέπει κανείς να διαβάσει

Βιβλίο / 5 κλασικά βιβλία που κυκλοφόρησαν ξανά σε νέες μεταφράσεις

Η κλασική λογοτεχνία παραμένει εξαιρετικά επίκαιρη, κι αυτό το αντιλαμβάνεται κανείς ανατρέχοντας στους τίτλους της πρόσφατης βιβλιοπαραγωγής και σε έργα των Τζόις, Κουτσί, Κάφκα, Αντρέγεφ και Τσβάιχ.
ΤΙΝΑ ΜΑΝΔΗΛΑΡΑ
Τάσος Θεοφίλου: «Η φυλακή είναι το LinkedΙn των παρανόμων» ή «Το πορνό και το Κανάλι της Βουλής είναι από τα πιο δημοφιλή θεάματα στη φυλακή»

Βιβλίο / Τάσος Θεοφίλου: «Όταν μυρίζω μακαρόνια με κιμά θυμάμαι τη φυλακή»

Με αφορμή το βιβλίο-ντοκουμέντο «Η φυλακή», ο Τάσος Θεοφίλου μιλά για την εμπειρία του εγκλεισμού, για τον αθέατο μικρόκοσμο των σωφρονιστικών ιδρυμάτων –μακριά απ’ τις εικόνες που αναπαράγουν σειρές και ταινίες– και για το πώς η φυλακή λειτουργεί σαν το LinkedIn των παρανόμων.
ΘΟΔΩΡΗΣ ΑΝΤΩΝΟΠΟΥΛΟΣ
Michel Gaubert: Ο dj που βάζει μουσικές στα σημαντικότερα catwalks

Βιβλίο / Michel Gaubert: Ο dj που βάζει μουσικές στα σημαντικότερα catwalks

Chanel, Dior και πολλοί ακόμα οίκοι υψηλής ραπτικής «ντύνουν» τα shows τους με τη μουσική του. Στο «Remixed», την αυτοβιογραφία-παλίμψηστο των επιρροών και των εμμονών του, ο ενορχηστρωτής της σύγχρονης catwalk κουλτούρας μας ξεναγεί σε έναν κόσμο όπου μουσική και εικόνα γίνονται ένα.
ΣΤΕΛΛΑ ΛΙΖΑΡΔΗ
Ρωμανός ο Μελωδός: Ο ουρανόθρεφτος ποιητής του Θείου Δράματος

Βιβλίο / Ρωμανός ο Μελωδός: Ο ουρανόθρεφτος ποιητής του Θείου Δράματος

Λίγοι είναι οι ποιητικά γραμμένοι εκκλησιαστικοί στίχοι που δεν φέρουν τη σφραγίδα αυτού του ξεχωριστού υμνωδού και εκφραστή της βυζαντινής ποιητικής παράδοσης που τίμησαν οι σύγχρονοί μας ποιητές, από τον Οδυσσέα Ελύτη μέχρι τον Νίκο Καρούζο.
ΤΙΝΑ ΜΑΝΔΗΛΑΡΑ
Τα 5 πιο σημαντικά βιβλία του Μάριο Βάργκας Λιόσα

Βιβλίο / Τα 5 πιο σημαντικά βιβλία του Μάριο Βάργκας Λιόσα

Η τελευταία μεγάλη μορφή της λατινοαμερικάνικης λογοτεχνίας που πίστευε πως «η λογοτεχνία μπορεί να αλλάξει την πραγματικότητα» έφυγε την Κυριακή σε ηλικία 89 ετών. Ξεχωρίσαμε πέντε από τα πιο αξιόλογα μυθιστορήματά του.
ΕΙΡΗΝΗ ΓΙΑΝΝΑΚΗ
bernhard schlink

Πίσω ράφι / «Φανταζόσουν ότι θα έβγαινες στη σύνταξη ως τρομοκράτης;»

Το μυθιστόρημα «Το Σαββατοκύριακο» του Μπέρνχαρντ Σλινκ εξετάζει τις ηθικές και ιδεολογικές συνέπειες της πολιτικής βίας και της τρομοκρατίας, αναδεικνύοντας τις αμφιλεγόμενες αντιπαραθέσεις γύρω από το παρελθόν και το παρόν.
ΣΤΑΥΡΟΥΛΑ ΠΑΠΑΣΠΥΡΟΥ
Φοίβος Οικονομίδης

Βιβλίο / Φοίβος Οικονομίδης: «Είμαστε έτοιμοι ανά πάσα στιγμή να σπάσουμε σε χίλια κομμάτια»

Με αφορμή το νέο του βιβλίο «Γιακαράντες», ο Φοίβος Οικονομίδης, ένας από τους πιο χαρακτηριστικούς συγγραφείς της νεότερης γενιάς, μιλά για τη διάσπαση προσοχής, την αυτοβελτίωση, τα κοινωνικά δίκτυα, το βύθισμα στα ναρκωτικά και τα άγχη της γενιάς του.
ΙΩΝΑΣ ΚΑΛΛΙΜΑΝΗΣ
Σερζ Τισερόν «Οικογενειακά μυστικά»

Το Πίσω Ράφι / «Το να κρατάμε ένα μυστικό είναι ό,τι πιο πολύτιμο και επικίνδυνο έχουμε»

Μελετώντας τις σκοτεινές γωνιές των οικογενειακών μυστικών, ο ψυχίατρος και ψυχαναλυτής Σερζ Τισερόν αποκαλύπτει τη δύναμη και τον κίνδυνο που κρύβουν καθώς μεταφέρονται από τη μια γενιά στην άλλη.
ΣΤΑΥΡΟΥΛΑ ΠΑΠΑΣΠΥΡΟΥ
Το ηθικό ζήτημα με τις μεταθανάτιες εκδόσεις με αφορμή το ημερολόγιο της Τζόαν Ντίντιον

Βιβλίο / Μεταθανάτιες εκδόσεις και ηθικά διλήμματα: Η Τζόαν Ντίντιον στο επίκεντρο

Σύντομα θα κυκλοφορήσει ένα βιβλίο με τις προσφάτως ανακαλυφθείσες «ψυχιατρικές» σημειώσεις της αείμνηστης συγγραφέως, προκαλώντας ερωτήματα σχετικά με τη δεοντολογία της μεταθανάτιας δημοσίευσης έργων ενός συγγραφέα χωρίς την επίσημη έγκρισή του.
THE LIFO TEAM

σχόλια

1 σχόλια