Αφιερωμένο στους φίλους του κοκκινιστού. Από την Ελένη Ψυχούλη

Αφιερωμένο στους φίλους του κοκκινιστού. Από την Ελένη Ψυχούλη Facebook Twitter
2

Μαζί του με δένει μια ιδιαίτερη αγάπη, τέτοια, δηλαδή, που ακόμη κι έχω φάει το μεσημέρι το δικό μου που το μαγειρεύω ακριβώς στα γούστα μου, το βράδυ δεν θα αρνηθώ να το παραγγείλω στο εστιατόριο.

Από προσμονή και περιέργεια μαζί. Να δω με τι το σερβίρουν-άλλη γεύση έχει με χοντρό μακαρόνι, άλλη με μισόχοντρο και άλλη με τηγανητές πατάτες-να δω πόσο τρυφερό θα είναι το κρέας, με τί κομμάτι το έχουν φτιάξει-άλλη γεύση έχει με ελιά και άλλη με ποντίκι-,να δω αν η σάλτσα θα έχει κανέλα, μπαχάρι ή και τα δυό μαζί, αν η μαγείρισσα φρόντισε να κόψει με λίγη ζάχαρη την ξινίλα της ντομάτας, αν το μαγειρεύει με κατακόκκινη ή ροζέ σάλτσα, με φρέσκια ντομάτα, με κονκασέ ή με πελτέ ή μήπως και με τα τρία μαζί;-αν έβαλε σκόρδο ή μόνο κρεμμύδι, αν το έσβησε με κρασί, και ω! Θεέ μου! πόσες εκδοχές για ένα μόνο όνομα, μια συνταγή.

Αυτή, εξ’άλλου είναι και η γοητεία του παραδοσιακού, που χρίζεται κλασικό γιατί ο κάθε μάγειρας βάζει το χεράκι του για να του δώσει τη δική του αύρα, τη δική του νοστιμιά, παίζοντας στις χαμηλές νότες της ελάχιστης παραλλαγής-που κάνει τη διαφορά.

Τα πιο πετυχημένα του προσωπικού μου κοκκινιστολογίου

 

Στις Νοστιμιές της Μαίρης ( Ύδρας 2, πλ. Αγ. Γεωργίου, 2108229239) από τα χεράκια της σέξυ Μαιρούλας, με σπιτικές φρεσκοτηγανισμένες πατάτες.

Στο Καλωσόρισμα του Αντώνη (Γ. Λύρα 41, Κηφισιά, 2108017869) με τρυφερό κατσικάκι, μπόλικη φρέσκια ντομάτα και σαντορινιά ντοματίνια, σβησμένο με γλυκό κρασί του νησιού και σερβιρισμένο με μέτριο μακαρόνι.

Στην ‘Αλεξάνδρα (Λ. Αλεξάνδρας & Ζωναρά 21, Πάρκο Παναθήναια, 2106420874) με μοσχαρίσια μάγουλα και σερβιρισμένο με παραδοσιακό, νόστιμο στριφτούδι. 

Στην Παλιά Φάβα (Ηρώων Πολυτεχνείου 15, Ηλιούπολη, 2109939900) μαγειρεμένο με φρέσκια ντομάτα και ροζέ σάλτσα, με χοντρό μακαρόνι και πασπαλισμένο με κεφαλοτύρι, από την κυρία Ντίνα, την πιο νόστιμη μαμά-μαγείρισσα του Λεκανοπεδίου.

Στον Μπάρμπα-Θανάση (Πάρνηθος 17, Φραγκοκλησιά, 2106815675), ίσως το νοστιμότερο απ’όλα, μαγειρεμένο με ποντίκι που διαλύεται στην επαφή με το πιρούνι, ισορροπημένο άρωμα από μπαχάρι και χοντρό μακαρόνι.

Στο Κουτούκι (Μακρυγιάννη 115, Μοσχάτο, 2104822040), έντονα ντοματένιο χωρίς περιττά λίπη, με κρέας που δεν χρειάζεται μαχαίρι για να κοπεί και σερβιρισμένο με φρεσκοτηγανισμένες πατάτες κομμένες στο χέρι.

Στο  Koύβελο (Γενναίου Κολοκοτρώνη 66, Κουκάκι, 2109221183) σε εκδοχή κυριακάτικου ροζμπίφ, και ανανεωτικής παράδοσης, μελωμένο, ντοματένιο και σερβιρισμένο με αλάδωτες, αληθινές πατάτες.

Στη Ζωοδόχο Πηγή (Κατσούλη 77, Καμίνια, 2104814438), όπως ακριβώς θα το έφτιαχνε η μαμά σου αν ήταν μεγάλη μαγείρισσα.

 

Γεύση
2

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Οι γεύσεις του καλοκαιριού που φυλάξαμε για το χειμώνα

Γεύση / Φρυγανισμένα, λιόκαφτα, παστά, ξιδάτα: Έτσι μένει η γεύση του καλοκαιριού

Η τέχνη της συντήρησης των τροφών πάει χιλιάδες χρόνια πίσω και έχει ακόμα λόγο ύπαρξης γιατί μεταμορφώνει τα υλικά σε κάτι άλλο. Και αυτό το «άλλο» έχει γαστρονομική και συναισθηματική αξία.
ΝΙΚΟΣ Γ. ΜΑΣΤΡΟΠΑΥΛΟΣ
Το πρώτο ελληνικό ουίσκι: Όταν μια παρέα φίλων εμφιάλωσε το όνειρό της

Radio Lifo / Aυτό είναι το πρώτο ελληνικό ουίσκι

Μια ομάδα εννέα φίλων, χωρίς καμία επαγγελματική σχέση με την ποτοποιία, κατάφερε με πείσμα και πολλή αγάπη για το ουίσκι να δημιουργήσει το πρώτο ελληνικό single malt whisky. Δύο από αυτούς, ο Γιάννης Χριστοφορίδης και ο Ντίνος Οικονομόπουλος, μιλούν στη Μερόπη Κοκκίνη γι' αυτό το «ταξίδι» από το κριθάρι και το νερό του Ταΰγετου μέχρι τα βαρέλια vinsanto και τις αμέτρητες δυσκολίες.
ΜΕΡΟΠΗ ΚΟΚΚΙΝΗ
«Το 2025 είναι εξαιρετική χρονιά για τον οινολόγο, ο καλλιεργητής όμως κλαίει»

Το κρασί με απλά λόγια / «Το 2025 είναι εξαιρετική χρονιά για τον οινολόγο, ο καλλιεργητής όμως κλαίει»

Πώς κύλησε ο φετινός τρύγος σε διαφορετικές γωνιές του κόσμου; Από τον βορρά ως τον νότο της Ελλάδας, αλλά και σε εμβληματικές περιοχές όπως το Μπορντώ, η Βουργουνδία και η Μεντόζα, οι Έλληνες οινολόγοι καταθέτουν την εμπειρία τους και μιλούν για τις προκλήσεις που φέρνει η κλιματική αλλαγή.
THE LIFO TEAM
Το Χάνι της Ρέρεσης είναι ένα από τα τελευταία της Ελλάδας

Γεύση / Παγόνια, αντίκες και μαγειρευτά σε ένα χάνι που αντέχει στον χρόνο

Το Χάνι της Ρέρεσης, ένα από τα τελευταία της Ελλάδας, παραμένει ανοιχτό για ταξιδιώτες και ντόπιους, με την κυρία Νίτσα να κρατά ζωντανή την παράδοση της φιλοξενίας σε ένα μαγειρείο που θυμίζει λαογραφικό μουσείο.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ
47’ στο Hygge με την Anne Meurling

Γεύση / Hygge: Ένας φούρνος που μυρίζει θαλπωρή στην Ιπποκράτους

Με νοσταλγία για τις συνταγές της πατρίδας της, μια Σουηδέζα φτιάχνει ψωμί, γλυκά, αέρινο βούτυρο και άψογη μηλόπιτα, δημιουργώντας ατμόσφαιρα βόρειας Ευρώπης - μόλις δυο βήματα από τη λεωφόρο Αλεξάνδρας.
M. HULOT
«Μα πώς γεμίζει αυτή η τρύπα;»: Πριν από 40 χρόνια, τα «Δυο Λουξ» ξάφνιασαν τα Χανιά

Θρυλικά Μπαρ / «Μα πώς γεμίζει αυτή η τρύπα;»: Πριν από 40 χρόνια, τα «Δυο Λουξ» ξάφνιασαν τα Χανιά

Ξέρετε πολλές τσαγερί που να έχουν εξελιχθεί σε ολοήμερα στέκια, να έχουν μισθώσει λεωφορεία για να δουν οι θαμώνες τους μια έκθεση σε άλλον νομό ή να βγάζουν μια βάρκα γεμάτη με μελομακάρονα για κέρασμα στον δρόμο; Και όμως, αυτό το μέρος υπάρχει και έχει ξενυχτήσει γενιές στο λιμάνι των Χανίων.
ΖΩΗ ΠΑΡΑΣΙΔΗ
Χταπόδι με σύκα: Μια για πολλούς άγνωστη και σίγουρα απρόσμενη συνταγή

Γεύση / Χταπόδι με σύκα: Μια για πολλούς άγνωστη και σίγουρα απρόσμενη συνταγή

«Όπου υπάρχουν συκιές, λίγο πιο πέρα αρχίζουν τα βότσαλα και μετά η Μεσόγειος και μετά το χταπόδι. Και κάπου, σ’ ένα πανηγυρικό τραπέζι, συναντώνται το χταπόδι και τα σύκα. Μαγειρεμένο το χταπόδι, μαγειρεμένα και τα λιόκαφτα, ξερά σύκα».
ΝΙΚΟΣ Γ. ΜΑΣΤΡΟΠΑΥΛΟΣ
Η ιεροτελεστία του πανηγυρικού πιλαφιού του Δεκαπενταύγουστου στο Καρπάθιο

Γεύση / Tα πιλάφια του Δεκαπενταύγουστου: Έτσι τιμούν τη μεγάλη γιορτή σε Κάσο και Κάρπαθο

Ακολουθώντας τελετουργικό χρόνων, στήνουν καζάνια πάνω σε φωτιές και φτιάχνουν πιλάφι, κρέας κοκκινιστό και τηγανητές πατάτες για να τιμήσουν τη μεγαλύτερη γιορτή του καλοκαιριού.
ΝΙΚΟΣ Γ. ΜΑΣΤΡΟΠΑΥΛΟΣ

σχόλια

2 σχόλια
Εγώ το ακριβώς αντίθετο, δεν το τρώω έξω ποτέ.Ίσως γιατί έχω συνηθίσει σε δεινές μαγείρισσες, όπως η μαμά μου, οι θείες, οι γιαγιάδες που έκαναν καταπληκτικά κοκκινιστά και το <<έξω>> μου φαίνεται πάντα πιο άνοστο.Το ίδιο ισχύει και για πολλά φαγητά, κλασικά ελληνικά, τα καθημερινά μαμαδίστικα που λένε, όπως τα λαδερά και ειδικά τα γεμιστά, φρικασέ, σούπες, όσπρια, γιουβαρλάκια, πίτες και άλλα πολλά, τα ευχαριστιέμαι σπιτικά μαγειρεμένα.Παραξενιά;Μπορεί.