Για το chemsex συνηθίζουμε να μιλάμε με βαριές λέξεις. Απειλή, τραγωδία, κίνδυνος. Με δείκτες και ποσοστά. Κι όμως, η αλήθεια δεν χωράει μόνο σε αριθμούς. Γιατί μέσα σε ένα δωμάτιο, μαζί με το ρίσκο, γεννιέται κι η πιο παράξενη τρυφερότητα.
Δεν είναι μόνο οι ουσίες. Είναι το βλέμμα που κρατάς όταν ένας ξένος λιποθυμά και τον γυρίζεις στο πλάι. Η ανάσα που φυλάς. Η φροντίδα που δεν θα ξαναδείς ποτέ, αλλά μένει στο σώμα σου σαν μνήμη.
Το chemsex δεν είναι στατιστική. Είναι το σώμα που παλεύει να υπάρξει χωρίς ντροπή. Η αγωνία να χωρέσεις εκεί όπου έξω δεν σε χωρούν. Η στιγμή που η απόλαυση και η απειλή μπλέκονται τόσο, που δεν ξέρεις αν σώζεις ή σώζεσαι. Κι αν κάτι αξίζει να θυμόμαστε, είναι ότι δεν μιλάμε για «χρήστες» ούτε για «περιστατικά». Μιλάμε για ανθρώπους.
Που, στον πιο επικίνδυνο ίσως τόπο, ζητούν το πιο απλό πράγμα: να τους αγγίξει κάποιος χωρίς φόβο.
Το chemsex δεν είναι ποτέ μία ιστορία. Είναι τρεις ταχύτητες που τρέχουν μαζί: η προσωπική ανάσα, το συλλογικό δωμάτιο, κι η σκηνή που στήνεται απ’ έξω. Μια στιγμή κρατάς το κεφάλι κάποιου που δεν θα ξαναδείς. Την άλλη, χάνεσαι σε ένα διαμέρισμα που θυμίζει ναό χωρίς παράθυρα. Κι ύστερα γίνεσαι θεατής: παρακολουθείς απ’ έξω αυτό που μόλις έζησες.
Εμπειρία, μνήμη, αναπαράσταση. Δεν είναι χωριστές. Μπλέκονται σαν ίχνη στο ίδιο σώμα. Γι’ αυτό τα γράφω μαζί. Για να φανεί το πλήρες φάσμα: η τρυφερότητα, η αγωνία, και η τέχνη που τα καταγράφει.
*Μια τέτοια λαχτάρα για οικειότητα/
Ένας άντρας απ’ το Grindr μπαίνει στο σπίτι μου με ένα γυάλινο μπουκάλι G. Στο υπνοδωμάτιο, πριν καν αγγίξουμε ο ένας τον άλλον, τα μάτια του γυρίζουν προς τα πίσω, το σώμα του παραδίδεται. Τον γυρίζω στο πλάι, μένω γυμνός να φυλάω την ανάσα του. Δεν είχαμε καν κάνει σεξ· κι όμως η πιο σωματική μας στιγμή ήταν αυτή: το ροχαλητό του σαν λύτρωση. Η οικειότητα που γεννιέται όταν φυλάς τον ύπνο ενός ξένου.
Αυτό είναι το παράδοξο του chemsex: εκεί που ο κίνδυνος συναντά τη φροντίδα. Εκεί που η επιθυμία μπλέκει με την αγωνία — και το σώμα, αντί να κλείνεται, ανοίγει.
Δεν γεννήθηκε τυχαία αυτή η σκηνή. Γεννήθηκε στα σαλόνια όταν τα darkrooms έκλεισαν, όταν τα apps μας έμαθαν να «ακυρώνουμε» ανθρώπους τόσο εύκολα όσο να τους κανονίζουμε. Ήρθε με το PrEP, με τα μικρά μπουκαλάκια, με την ανάγκη να πεις «fuck you» στην κανονικότητα που μας ήθελε πειθαρχημένους και αρρενωπούς. Δεν είναι επανάσταση, είναι μπαλώματα. Ένας τρόπος να θυμάσαι πως έχεις συντρόφους, τουλάχιστον για τη διάρκεια του πάρτι.
Οι γιατροί το λένε τραύμα. Εμείς το ζούμε σαν αυτοαπελευθέρωση. Σαν queer συνέχεια της ιστορίας μας: από το Stonewall και το Act Up, στην αποστείρωση των ’90s και στην τωρινή εμπορευματοποίηση του «καθωσπρέπει γκέι». Αν οι εφαρμογές μάς έφεραν πίσω το μάτσο στερεότυπο, τα drugs μάς ξαναδίδαξαν την αφή. Πως δεν χρειάζεσαι να έχεις το «σωστό» six-pack για να αγγίξεις έναν άγνωστο.
Κι ύστερα ήρθε η Covid. Έκλεισε τους χώρους αλλά η επιθυμία δεν μπαίνει σε καραντίνα. Τα μυστικά chemsex πάρτι έγιναν ανάσα. Είναι ανθυγιεινά; Ίσως. Επικίνδυνα; Σίγουρα. Αλλά πιο βλαβερό δεν είναι να πεθαίνεις αργά πίσω από μια οθόνη;
Όσο κι αν το chemsex κατηγορείται, μέσα του επιβιώνει μια queer κοινότητα που ψάχνει ξανά το σώμα: την υπερβολή, την τρυφερότητα, το δικαίωμα να ανήκεις. Κι αν χάσεις τις αισθήσεις σου δίπλα μου, δεν θα σε μειώσω σε «πρόβλημα».
Θα σου κρατήσω το στήθος.
Θα προσπαθήσω να φανταστώ τις εικόνες που βλέπεις πίσω από τα βλέφαρά σου.
Αυτό που μοιάζει μικρό, ένα ροχαλητό, μια ανάσα που φυλάς είναι μόνο η είσοδος σε έναν άλλο κόσμο. Γιατί το chemsex δεν είναι μια στιγμή, είναι μια ακολουθία από θαλάμους. Κάθε πόρτα που ανοίγεις σε βάζει σε μια άλλη εκδοχή του ίδιου σώματος: το σώμα ως καταφύγιο, το σώμα ως δωμάτιο που δεν έχει ρολόι, το σώμα ως χάρτης φροντίδας και κινδύνου. Εκεί αρχίζει η αρχιτεκτονική της εμπειρίας μια πολυκατοικία από σιωπές, ρυθμούς και ιδρώτα που καμία εξωτερική αφήγηση δεν μπορεί να καταγράψει.
*Όταν Μαθαίνεις να Φροντίζεις Κάποιον που Δεν Θα Ξαναδείς/
Στα κλειστά δωμάτια του chemsex η ώρα δεν έχει νούμερα, έχει ρυθμούς, μυρωδιές, κι εκείνη την αίσθηση πως το ρολόι δουλεύει για κάποιον άλλον.
Η φροντίδα κρατά όσο και η μουσική. Ό,τι μένει χαράζεται στο σώμα, μετά ίσως και στη μνήμη αν δεν την κάψει το φως της μέρας.
Η τρυφερότητα εδώ δεν υπόσχεται συνέχεια. Μερικές φορές η πιο αληθινή στιγμή είναι η τελευταία. Στο τέλος θυμάσαι μόνο ποιος έσκυψε κοντά σου, όχι τι είπε, όχι γιατί μόνο το βάρος της παρουσίας του.
Αυτό το κείμενο δεν είναι ρεπορτάζ ούτε καμπάνια. Είναι στιγμές όπως μένουν όταν άγγιξες κάποιον που δεν θα ξαναδείς, μέσα στον ιδρώτα και στη μουσική. Το γράφω γιατί έξω μιλούν για το chemsex σαν να είναι μύθος ή ασθένεια. Και εδώ μέσα υπάρχει μια άλλη γλώσσα: αργή, σπασμένη, γεμάτη ρωγμές τρυφερότητας.
Ξημερώνει κι εγώ δεν ξέρω αν βγαίνω ή αν αλλάζω βάρδια σε ένα πάρτι που δεν τελειώνει. Το σώμα είναι ένα δωμάτιο με ανοιχτές πόρτες και όλα τα φώτα αναμμένα.
Κάποιος γελάει, κάποιος κλαίει, κάποιος ψάχνει το μπουκαλάκι του στα σεντόνια. Η μουσική συνεχίζει, δεν υπάρχει DJ, μόνο ένας ρυθμός που παίζεται κατευθείαν από το αίμα μας.
Το chemsex δεν είναι βραδιά, είναι αρχιτεκτονική. Δωμάτια χωρίς παράθυρα, πόρτες που ανοίγουν μόνο από μέσα. Είναι το orgy που κανένα Pride δεν διαφημίζει. Είναι η στιγμή που τα φίλτρα διαλύονται και τα σώματα γίνονται δεδομένα: πίεση, θερμοκρασία, ιδρώτας, G.
Η ασφάλεια δεν είναι μόνο το safe sex. Είναι ποιος θα σε κρατήσει όταν τα φώτα ανάψουν. Συχνά η απάντηση είναι «κανείς». Εδώ η συναίνεση είναι ρήμα στον ενεστώτα, ειπώνεται ξανά και ξανά.
Μετά υπάρχει σιωπή. Το κινητό ανάβει, τα μηνύματα μοιάζουν να στάλθηκαν σε άλλον. Το σώμα βαραίνει, η καρδιά τρέχει. Στον καθρέφτη η εικόνα σου μοιάζει με πορτρέτο που δεν τελείωσε ποτέ ο ζωγράφος.
Κι εσύ πρέπει να βγεις, να αναπνεύσεις, να θυμηθείς το όνομά σου. Να μαζέψεις τα ρούχα σου όπως στα 19, όταν έφευγες βιαστικά απ’ το σπίτι του πρώτου σου εραστή.
Η μυρωδιά του δωματίου μένει στο δέρμα. Ό,τι μοιάζει ιδιωτικό έχει γενεαλογία, ό,τι φαίνεται μυστικό έχει κοινότητα. Το chemsex είναι κεφάλαιο της queer ιστορίας· γραμμένο με σώματα αντί για λέξεις, παίζεται στα υπόγεια, στα Airbnb, στα διαμερίσματα που βρίσκεις μόνο σε χάρτες εφαρμογών.
Γεννήθηκε στο ίδιο DNA με την queer club κουλτούρα: darkrooms, backrooms, πάρτι χωρίς ωράριο αλλά με ιεραρχία ποιος φέρνει ουσίες, ποιος «κρατάει» έναν φίλο, ποιος φεύγει πρώτος. Η σιωπή έγινε εργαλείο. Η προστασία δεν ήταν μόνο προφυλακτικό· ήταν να μην πεις ποτέ ποιον είδες.
Ο HIV μας έμαθε πως το queer σώμα μάχεται πάντα σε δύο μέτωπα: το ιατρικό και το κοινωνικό. Το στίγμα δεν εξαφανίστηκε με την PrEP, απλώς άλλαξε κώδικα. Στα chemsex δωμάτια η πρόληψη μπορεί να είναι μια κουβέντα στο μπάνιο ή ένα βλέμμα που λέει «μην τον αφήσεις μόνο του».
Η επιβίωση δεν είναι αφηρημένη έννοια. Είναι απόφαση κάθε δέκα λεπτά. Η ανωνυμία λειτουργεί σαν performance, σαν drag show σε κουζίνα Airbnb, με φως από τον απορροφητήρα.
Υπάρχει μια αντίφαση εδώ: το chemsex είναι βαθιά σεξουαλικοποιημένο, αλλά δημιουργεί χώρους τρυφερότητας που δεν θα τολμούσαν να δημιουργηθούν στο φως της μέρας.
Δεν ρωτάς «μπορείς να αγαπήσεις;». Στην πραγματικότητα ρωτάς: «μπορείς να φροντίσεις κάποιον που δεν θα ξαναδείς;».
Ο έξω κόσμος θέλει το chemsex να είναι τραγωδία ή σκανδαλοθηρία. Οι εκστρατείες αγαπούν τα νούμερα. Ακόμα και οι queer θεσμοί μιλούν χαμηλόφωνα, φοβούμενοι για τη βιτρίνα. Η υποκρισία δεν είναι μόνο πολιτική,είναι υπαρξιακή: ακυρώνει την ίδια την υπόσχεση του safe space.
Η πραγματικότητα όμως είναι γεμάτη αντιφάσεις: τρυφερότητα και βία, επιθυμία και φόβο, αλληλεγγύη και απομόνωση. Στις 04:00 π.μ., με το στόμα μισογεμάτο τσιπς και κόκα κόλα, κάποιος ρωτά «να μείνω;» κι αυτή η φράση δεν έχει παραλήπτη.
Αν κάτι θέλω να μείνει δεν είναι η αγωνία ούτε ο μύθος, ούτε η εσωτερικευμένη ενοχή. Και βέβαια όχι το shaming που συχνά κάνουμε το ένας στο άλλο. Είναι η στιγμή που κάποιο έβαλε το χέρι στον αυχένα σου· και για τρία δευτερόλεπτα δεν ήσουν μόνο, ούτε ανασφαλή, ήσουν εκεί. Μαζί.
Όταν βγήκες από το δωμάτιο, η πόλη έκανε πως δεν κατάλαβε τίποτα.
Αλλά το σώμα ήξερε: είχε αλλάξει ρυθμό.
Αλλά καμία εμπειρία δεν μένει για πάντα στο σκοτάδι. Ό,τι ζήσαμε στα υπόγεια, κάποτε ανεβαίνει στην επιφάνεια, όχι για να διαφημιστεί, αλλά για να παγώσει στη μνήμη. Η τέχνη πιάνει το απόηχο, το μεταμορφώνει σε σκηνή που δεν ζητά συγχώρεση ούτε μετάνοια. Κι εκεί, μπροστά στη βιτρίνα της, συνειδητοποιείς κάτι οξύμωρο: πως είσαι ταυτόχρονα μέσα κι έξω, πως κοιτάς μια εικόνα αλλά νιώθεις το σώμα σου να αντιδρά, πως το βλέμμα σου γίνεται κι αυτό μια μορφή συμμετοχής. Η απόσταση ανάμεσα στον θεατή και στον συμμετέχοντα είναι τόσο λεπτή όσο μια σταγόνα G που κυλά στο χείλος ενός ποτηριού.
*Narcosexuals: Εκεί που η επιθυμία στέκεται απ’ έξω /
Κάποιες φορές, η αλήθεια των δωματίων ξεφεύγει από τα ίδια τα δωμάτια. Ένας καλλιτέχνης μπορεί να την πιάσει, να την αποστάξει και να την ξαναδώσει στο φως χωρίς να την προδώσει. Ο Dries Verhoeven το έκανε με το Narcosexuals: ένα σπίτι-σκηνή στη μέση της πόλης, μια βιτρίνα που δείχνει το μέσα χωρίς να το ανοίγει.
Δεν βλέπεις απλώς μέσα, βλέπεις τον εαυτό σου να κοιτάει. Το πρόσωπό σου κολλημένο πάνω στη φαντασίωση ότι κάτι ιδιωτικό ξεγυμνώνεται μόνο για σένα. Όχι για να το ζήσεις, αλλά για να σταθείς απ’ έξω. Μια μικρογραφία του chemsex, αυτού του queer τελετουργικού που δεν χωράει σε καμία αποστειρωμένη έννοια «ασφαλούς» σεξουαλικότητας. Μέσα, σώματα σε ουσίες. Έξω, εσύ νηφάλιος, ακίνητος, με την ανάσα κομμένη.
Το chemsex είναι αυτή η λεπτή ρωγμή: επιθυμία, σώμα, φάρμακο, παρηγοριά. Μπορεί να ανοίξει πόρτα σε μια τρυφερότητα που νηφάλιος δεν πλησίασες ποτέ ή να σε πετάξει στο κενό πιο μόνο απ’ όταν μπήκες. Η παράσταση δεν εξιδανικεύει, δεν κρίνει. Καταγράφει. Δεκατέσσερις άντρες μίλησαν στον Verhoeven χωρίς σκόνη πάνω στις λέξεις για να φτιάξει αυτή τη παράσταση: άλλοι το είπαν θραύσμα απελευθέρωσης, άλλοι ναρκωμένη λησμονιά.
Στη παράσταση δεν υπάρχει χρήση ουσιών. Υυπάρχει η ψευδαίσθηση, δουλεμένη με λεπτομέρεια που σε κάνει να αμφιβάλλεις για τα μάτια σου. Ο ρυθμός των σωμάτων αλλάζει σαν καμπύλη χημικής μέθης. Ο φωτισμός ζεσταίνει και ψυχραίνει όπως ένα πάρτι που διαρκεί μέρες. Οι ήχοι, ένα γέλιο που κόβεται, μια ανάσα που βαραίνει γίνονται σχεδόν υλικά.
Ό,τι βλέπεις είναι σκηνοθετημένο, μα οι ιστορίες που το τροφοδοτούν είναι αληθινές. Κι αυτή η μίξη πραγματικού και σκηνοθετημένου είναι που αφήνει την υποψία να καίει περισσότερο από τη βεβαιότητα.
Και στη μέση, η συναίνεση. Πώς τη λες, όταν το σώμα σου φλέγεται από ουσίες και βλέμματα; Δεν υπάρχει manual εδώ μόνο η αμφιβολία που καίει στο στομάχι. Τα παράθυρα είναι και τα όριά σου: σε χωρίζουν απ’ αυτό που βλέπεις μα την ίδια στιγμή σε μπλέκουν. Είσαι ο παρατηρητής,αλλά και η ματιά που εισβάλλει.
Το έργο μιλάει για εκείνους πιο πολύ όμως για εμάς.
Για το τι σημαίνει να θέλεις να δεις και να μη θες να σε δουν.
Ο ίδιος το λέει «ναρκο-σεξουαλική επανάσταση». Όχι στις πλατείες· στα υπόγεια, πίσω από βαριές κουρτίνες. Πολιτική που δεν κρατά πανό, αλλά αλλάζει τη χημεία του σώματος.
Η φλόγα που σε καίει την ώρα που σε σώζει. Αυτό κοιτάς. Κι όσο κοιτάς, η τρύπα στο τζάμι μεγαλώνει.
Το Narcosexuals δεν είναι το chemsex· είναι το είδωλό του, παγωμένο στο χρόνο, για να το κοιτάξεις χωρίς να καείς.
Αλλά αν έχεις βρεθεί ποτέ σε εκείνα τα δωμάτια, ξέρεις ότι καμιά σκηνοθεσία δεν μπορεί να φιλτράρει πλήρως τη θερμοκρασία τους.
Καμιά φορά, το πιο αληθινό σ’ ένα έργο είναι η σιωπή που αφήνει πίσω του.
*Υ.Γ./
Κι έτσι κλείνει ο κύκλος: η ιδιωτική ανάσα του ξένου, η συλλογική αρχιτεκτονική του δωματίου, και το σκηνοθετημένο είδωλο που παγώνει για να το κοιτάξουμε.
Εμπειρία, μνήμη, αναπαράσταση. Τρεις εκδοχές του ίδιου καλέσματος.
Κι αν κάτι μένει, δεν είναι οι ουσίες ούτε οι αριθμοί. Είναι η στιγμή που το σώμα μας βρήκε έναν άλλο ρυθμό, έστω για λίγο.
Έναν ρυθμό που δεν μπαίνει σε δελτία τύπου, δεν χωράει σε hashtags, αλλά αφήνει το δέρμα να θυμάται πως υπήρξε.
Αναζητώντας μια μοναξιά που να μοιάζει μ’ ευτυχία.
*Για μια αναλυτική, fact-checked καταγραφή του φαινομένου, διάβασε το άρθρο του Θοδωρή Αντωνόπουλου στη LiFO: «Είναι το chemsex η νέα μεγάλη απειλή για την ΛΟΑΤΚΙ+ κοινότητα;» ένα κείμενο που συνδυάζει στοιχεία, προοπτική και την ιστορική εμπειρία ενός queer δημοσιογράφου που έζησε, και συνεχίζει να καταγράφει με σπάνια διαύγεια, όσα απασχολούν την ελληνική ΛΟΑΤΚΙ κοινότητα.
* Στο pοστ χρησιμοποιήθηκαν εικόνες των Yves de Brabander , Omar Miranda, Pcp photograhie, Michael Ernst, Arnoldas Kubilius, Willem Popelier, Erick Monterrosa
