«Αμφί» (1978-1990): το πλέον επιδραστικό έντυπο της ελληνικής ΛΟΑΤΚΙ+ ιστορίας

«Αμφί» (1978-1990): το πλέον επιδραστικό έντυπο της ελληνικής ΛΟΑΤΚΙ+ ιστορίας Facebook Twitter
Τεύχη του «Αμφί» μπορεί κανείς να βρει σήμερα μόνο σε παλαιοπωλεία ή ιδιωτικές συλλογές, υπάρχουν όμως όλα σκαναρισμένα στα αρχεία των Αρχείων Σύγχρονης Κοινωνικής Ιστορίας.
0

«Το περιοδικό αυτό εκδίδεται από μια ομάδα ομοφυλοφίλων με περιορισμένα μέσα. Βασικός του σκοπός είναι να ακουστεί ο αλογόκριτος λόγος των Ελλήνων ομοφυλοφίλων... Εγχείρημα ιδιαίτερα δύσκολο σε μια κοινωνία όπου οι καλυμμένες ομοφυλόφιλες επιθυμίες παίζουν έναν τόσο κυρίαρχο ρόλο σε όλα τα επίπεδα της πατριαρχικής της δομής... Ένας συνειδητός ομοφυλοφιλικός λόγος λοιπόν... είναι το κατεξοχήν "σκάνδαλο αλήθειας". Σε αυτόν τον άνισο αγώνα, κάθε συμπαράσταση είναι ευπρόσδεκτη. Ιδιαίτερα όμως χρειάζεται η συμπαράσταση των ίδιων των ομοφυλοφίλων. Πρέπει οι ίδιοι να πάρουν ή, μάλλον, να αλώσουν το δικαίωμα του λόγου...»

Έτσι ξεκινούσε το εντιτόριαλ του πρώτου τεύχους του «Αμφί» που κυκλοφόρησε την άνοιξη του '78, προκαλώντας αίσθηση με την τολμηρή θεματολογία του αλλά και με το συγκροτημένο πολιτικό και διεκδικητικό του στίγμα. Διαποτισμένο ιδεολογικά σε μεγάλο βαθμό από τον Μάη του '68 και τη νέα αριστερά (σεξουαλική απελευθέρωση, body politics, αντιψυχιατρική κ.λπ.), το «Αμφί» στεκόταν επικριτικά απέναντι τόσο στον καπιταλισμό όσο και στον «ορθόδοξο» κομμουνισμό. Ο ίδιος ο τίτλος παρέπεμπε στην αμφι-σεξουαλικότητα και ταυτόχρονα στην αμφι-σβήτηση.

Η ιδέα ήταν του Λουκά Θεοδωρακόπουλου, συγγραφέα του Καιάδα και εκ των ιδρυτών του ΑΚΟΕ, όπως και του σκηνοθέτη Ανδρέα Βελισσαρόπουλου, επίσης βασικού πρωτεργάτη και με σπουδές στην Εσπερία, όπως οι περισσότεροι της αρχικής ομάδας. Υπεύθυνη, σύμφωνα με τον νόμο, ορίστηκε αρχικά η «σύμμαχη» συγγραφέας Μαρία Μήτσορα και λίγο αργότερα ο Λουκάς.


Μαυρόασπρο, σε Α4 σχήμα και με υπότιτλο «Για την απελευθέρωση των ομοφυλοφίλων» (στην πορεία έγινε «Για την απελευθέρωση της ομοφυλόφιλης επιθυμίας»), το αρχικό τεύχος, που έγινε ανάρπαστο, περιλάμβανε την ιδρυτική διακήρυξη του ΑΚΟΕ, ρεπορτάζ για το «περί αφροδισίων νοσημάτων και άλλων συναφών θεμάτων» νομοσχέδιο του '77, που στοχοποιούσε την κοινότητα, και τις κινητοποιήσεις εναντίον του, κείμενα για τη σεξουαλική απελευθέρωση, το «περιθώριο» και τα πρότυπα, προσωπικές μαρτυρίες, gay friendly διαφημίσεις, ακόμα κι έναν «εν Αθήναις γκέι χάρτη».

Στα αξιοσημείωτα, μια έντονη διαμαρτυρία για τον περιπαικτικό τίτλο της «Ελευθεροτυπίας» σε συνέντευξη μελών του ΑΚΟΕ στη Λένα Δουκίδου («Το "τρίτο φύλο" οργανώνεται και... εξορμά»). Ήτανε, βλέπεις, κοινός τόπος τότε οι εφημερίδες, είτε συντηρητικές είτε προοδευτικές –εξαίρεση αποτέλεσε η «Αυγή» και, κατόπιν τούτου, η «Ελευθεροτυπία»–, να γράφουν για «ανώμαλους», «κίναιδους» ή «τρίτο φύλο» ακόμα κι όταν αναφέρονταν σε εγκλήματα. «Αμφί» και ΑΚΟΕ δώσανε μάχη για να αλλάξει αυτό.

Αναφερόμαστε σε εποχές που ουσιαστικά δεν υπήρχε κανένα άλλο είδος ενημέρωσης ή αναφορές σε τέτοια θέματα, είτε στον εμπορικό Τύπο είτε στον λεγόμενο «εναλλακτικό». Η κρατική τηλεόραση ήταν απροσπέλαστη, Ίντερνετ φυσικά δεν υπήρχε, ήταν λοιπόν ζωτικής σημασίας τέτοιες πρωτοβουλίες.


Υπόψη ότι αναφερόμαστε σε εποχές που ουσιαστικά δεν υπήρχε κανένα άλλο είδος ενημέρωσης ή αναφορές σε τέτοια θέματα, είτε στον εμπορικό Τύπο είτε στον λεγόμενο «εναλλακτικό». Η κρατική τηλεόραση ήταν απροσπέλαστη, Ίντερνετ φυσικά δεν υπήρχε, ήταν λοιπόν ζωτικής σημασίας τέτοιες πρωτοβουλίες. Το 2ο τεύχος επικεντρώνει στο νομοσχέδιο (ιστορικό, νομικά σχόλια, διακηρύξεις στήριξης, όπου ξεχωρίζουν οι υπογραφές των Ζαν-Πολ Σαρτρ, Μισέλ Φουκό, Σιμόν ντε Μποβουάρ, Τζούλιας Κρίστεβα, Ρολάν Μπαρτ, Λουί Αλτουσέρ, Αλμπέρτο Μοράβια, Νίκου Πουλαντζά, Κώστα Γαβρά), στην απόσυρση του οποίου ΑΚΟΕ και «Αμφί» παίξανε καθοριστικό ρόλο. Το νερό μπαίνει πια για τα καλά στο αυλάκι και το περιοδικό σταδιακά μεγαλώνει σε μέγεθος, ύλη και περιεχόμενο, μολονότι δεν είχε –ούτε απέκτησε ποτέ– σταθερή κυκλοφορία, μήτε έσοδα ικανά να το συντηρήσουν σε επίπεδο επαγγελματικό (την έκδοση στήριξαν, εντούτοις, κάποιες ιδιωτικές δωρεές).

«Αμφί» (1978-1990): το πλέον επιδραστικό έντυπο της ελληνικής ΛΟΑΤΚΙ+ ιστορίας Facebook Twitter
Ο εκδότης του «Αμφί» Λουκάς Θεοδωρακόπουλος.


Τον Νοέμβριο του 1980 το «Αμφί», με συνηγόρους υπεράσπισης τους Κατερίνα Ιατροπούλου, Τάσο Παππά και Θεόδωρο Πάγκαλο, κερδίζει μια λαμπρή νίκη: αθωώνεται πανηγυρικά από την κατηγορία «περί ασέμνων», βάσει της οποίας η αστυνομία κατέσχεσε κατόπιν εισαγγελικής παραγγελίας από τα περίπτερα το τεύχος Β2 (είχε κυκλοφορήσει το καλοκαίρι του 1979 με ένα εντυπωσιακό εξώφυλλο, τους έφηβους ήρωες-εραστές της ταινίας Σατυρικόν του Φελίνι πάνω στο ίδιο άτι με φόντο τη Νέα Υόρκη). Τα «άσεμνα» αφορούσαν τις εκφράσεις «δυνατό καυλί» και «φουριόζικο καυλί» σε ένα ποίημα του Ελληνοαμερικανού Νίκου Σπάνια.


Όπως συνέβη με τις κινητοποιήσεις για το νομοσχέδιο, έτσι κι αυτή η υπόθεση διεθνοποιήθηκε: διαμαρτυρίες εγχώριων και ξένων προσωπικοτήτων, οργανώσεων και κομμάτων, διαδηλώσεις έξω από ελληνικές πρεσβείες, ένορκη κατάθεση των καθηγητών Φιλοσοφίας Φρανσουά Σατελέ, Ζιλ Ντελέζ, Ζ.Φ. Λιοτάρ, Ρενέ Σερέρ και του ψυχαναλυτή Φελίξ Γκουαταρί, πάνω από 2.000 υπογραφές συμπαράστασης (ανάμεσά τους οι Βιργινία Τσουδερού, Χάρις Αλεξίου, Άλκηστις Πρωτοψάλτη, Γιώργος Βέλτσος, Θάνος Μικρούτσικος, Νίκος Νικολαΐδης, Κώστας Τσαρούχας, Λιάνα Κανέλλη, Μαρία Φαραντούρη, Μανούσος Μανουσάκης).

Υπόψη ότι αναφερόμαστε σε εποχές κατά τις οποίες οι ομοφυλόφιλοι και η ομοφυλοφιλία αντιμετωπίζονταν στον δημόσιο λόγο είτε απαξιωτικά και ειρωνικά, είτε υβριστικά και σκανδαλοθηρικά. Δεν υπήρχε καμία σοβαρή ενημέρωση ή αναφορές σε τέτοια θέματα στον εμπορικό Τύπο, ούτε καν στον λεγόμενο εναλλακτικό, πλην ελαχίστων εξαιρέσεων – από τους πρώτους ένθερμους «αλληλέγγυους» υπήρξε ο Λεωνίδας Χρηστάκης, που αφιέρωσε στο gay liberation ένα ολόκληρο τεύχος του «Ιδεοδρομίου» με τίτλο «Το τέλος των σύκων», με ένθετο ποίημα του Σπάνια και εξώφυλλο ίδιο με του κατασχεμένου «Αμφί», υπερθεματίζοντας μάλιστα σε ριζοσπαστισμό («Ιδεοδρόμιο» Νο 62, Μάρτιος '81).


Το «νομοσχέδιο της ντροπής», η αστυνομική βία και αυθαιρεσία (συχνές ήταν τότε οι «επιχειρήσεις αρετή» σε υπαίθρια στέκια, ακόμα και σε μαγαζιά, οι προσαγωγές για εξακρίβωση στοιχείων και οι προσβλητικές έως βίαιες συμπεριφορές), οι δολοφονίες ομοφυλοφίλων, που βρίσκονταν σε έξαρση, η ομοφοβία, ο macho σεξισμός και η υποκρισία της ελληνικής κοινωνίας, οι ομοφυλόφιλες, λεσβιακές και τρανς πολιτικές της επιθυμίας και οι κινηματικές εξελίξεις στο εξωτερικό απασχολούν ιδιαίτερα τα πρώτα τεύχη, όπου απαντούν επίσης αναφορές και αφιερώματα σε Ντε Σαντ, Προυστ, Φουκό, Σαρτρ, Τ. Ουίλιαμς, Φασμπίντερ, Παζολίνι, Ζενέ, Γκίνσμπεργκ, Μπάουι, Καβάφη, Γ. Ιωάννου και άλλες μορφές του ομοερωτικού στερεώματος.

Φιλοξενούνται, επίσης, συνεντεύξεις (Ζιλ Ντελέζ, Φελίξ Γκουαταρί, Μηνάς Χατζησάββας, Αλόμα, Μπέττυ, Πάολα κ.ά.), αφιερώματα στα «ροζ τρίγωνα» του Ολοκαυτώματος, στο ψωνιστήρι, στον παιδικό ερωτισμό, στη διεμφυλικότητα, στον αμφισεξουαλισμό και στο S&M, στα κοινωνικά κινήματα, σατιρικές στήλες σαν του «Ουράνιου Λιβάδειου» και του «κ. Ντίνου», επιστολές αναγνωστών, ποίηση, πεζά κ.λπ. (μια ανθολογία δημοσιευμάτων από τα πρώτα χρόνια του «Αμφί» περιλαμβάνει ο Λουκάς Θεοδωρακόπουλος στο βιβλίο του «Αμφί» και Απελευθέρωση, Πολύχρωμος Πλανήτης, 2005). Τύπωνε κάπου 6.000-7.000 τεύχη τη φορά και τα περισσότερα φεύγανε αμέσως, η δε ζήτηση δεν εντοπιζόταν μόνο στο ΛΟΑΤΚΙ+ κοινό.

«Αμφί» (1978-1990): το πλέον επιδραστικό έντυπο της ελληνικής ΛΟΑΤΚΙ+ ιστορίας Facebook Twitter
Εξώφυλλo του περιοδικού «Αμφί». Πηγή: Αρχεία Σύγχρονης Κοινωνικής Ιστορίας
«Αμφί» (1978-1990): το πλέον επιδραστικό έντυπο της ελληνικής ΛΟΑΤΚΙ+ ιστορίας Facebook Twitter
Εξώφυλλo του περιοδικού «Αμφί». Πηγή: Αρχεία Σύγχρονης Κοινωνικής Ιστορίας


Από τις πλέον αξιομνημόνευτες «δράσεις» του περιοδικού τα χρόνια εκείνα ήταν η διοργάνωση του συνεδρίου «Σεξουαλικότητες και Πολιτική» στο Γαλλικό Ινστιτούτο (Νοέμβριος '82), όπου παρευρέθηκαν οι Φελίξ Γκουαταρί, Ρότζερ Κεμπφ, Κωνσταντίνος Τσουκαλάς, Α.Ι. Μεταξάς, Γιώργος Βέλτσος, Ματθαίος Γιωσαφάτ, Ρένα Χατζηδάκη, Τασία Χατζή και άλλοι επιφανείς ομιλητές. Σε αυτή την εξαιρετικά ενδιαφέρουσα και πρωτοποριακή εκδήλωση εστιάζει το τεύχος 14-15 (άνοιξη - καλοκαίρι 1983). Επίσης, η συνδιοργάνωση με το περιοδικό «Κράξιμο» μιας μεγάλης συναυλίας «για την απελευθέρωση της ομοφυλόφιλης επιθυμίας» σε ένα κατάμεστο Σπόρτινγκ τον Δεκέμβριο του '83 με σπουδαία ονόματα (Παύλος Σιδηρόπουλος, Νικόλας Άσιμος, Λουκιανός Κηλαηδόνης, Αφροδίτη Μάνου, Αρλέτα, Φατμέ, Δήμος Μούτσης, Γιάννης Ζουγανέλης, Ex Humans κ.ά.).

Ελάχιστοι ήταν οι επώνυμοι συντάκτες ή συνεργάτες (ο ποιητής Ανδρέας Αγγελάκης π.χ., από τους πλέον βασικούς, υπέγραφε με ψευδώνυμο, όπως επίσης οι Νίκος Μουρατίδης, Μάρκελλος Νύκτας, Δημήτρης Ξανθούλης κ.ά.), κάτι κατανοητό, βέβαια, σε μια χώρα όπου ακόμα και δημοφιλείς διασημότητες επιμένουν μέχρι σήμερα να το έχουν «κρυφό καμάρι». Στους πιο τολμηρούς συγκαταλέγονται οι ποιητές-πεζογράφοι Παναγιώτης Κουσαθανάς, Χάρης Μεντζελόπουλος, Βασίλης Κούλης, Βαγγέλης Κολώνας, Γιάννης Παλαμιώτης και ο τραγουδιστής Χρήστος Λετονός.


Το «Αμφί» θα παραμείνει σημείο αναφοράς όλη τη δεκαετία του '80, την άνοιξη του '86 μάλιστα, στο τεύχος 20, δημοσιεύει την πρώτη έρευνα στην Ελλάδα σχετικά με τις θέσεις των κομμάτων για την ομοφυλοφιλία, κοινοβουλευτικών και μη. Το ΚΚΕ εσ., όπως και η Νεολαία του Ρήγα, είχαν τη θετικότερη στάση, ακολουθούσαν ΠΑΣΟΚ, ΚΟΔΗΣΟ και ΕΔΑ, «μούγγα» το ΚΚΕ! Τα τεύχη 20 (περίοδος β', άνοιξη '86) και 2 (περίοδος γ', καλοκαίρι '87) επικεντρώνουν στο AIDS, ενημερώνοντας για όλες τις εξελίξεις, τον προσωπικό και πολιτικοκοινωνικό αντίκτυπο, καταγγέλλουν, δε, τη στάση των ΜΜΕ, που καλλιεργούσαν και στην Ελλάδα κλίμα αντιομοφυλόφιλης υστερίας, τρόμου και ηθικού πανικού – μιλάμε για εποχές κατά τις οποίες ο HIV δεν είχε ακόμα εντοπιστεί και η λοίμωξη ισοδυναμούσε σχεδόν με μια επώδυνη θανατική καταδίκη. Τα γεγονότα στο «μέτωπο» αυτό θα απασχολήσουν κι άλλα τεύχη, που προσπαθούν ταυτόχρονα να κρατούν το ηθικό ακμαίο, μολονότι δεν θα αποφευχθούν λάθη και αστοχίες.


Ο Γρηγόρης Βαλλιανάτος που αναλαμβάνει την έκδοση αρχές του '87, εγκαινιάζοντας τη γ' περίοδο του «Αμφί», επιχειρεί να συνδυάσει ακτιβισμό, εμπορικότητα και lifestyle, ώστε το έντυπο, που σταδιακά μεγαλώνει σε στελέχη και δυναμική –μιλάμε, άλλωστε, για μια εθελοντική προσπάθεια–, να γίνει πιο «μοντέρνο», ελκυστικό και οικονομικά βιώσιμο. Μια απόπειρα άλλοτε περισσότερο, άλλοτε λιγότερο επιτυχημένη, που πάντως δεν κάνει εκπτώσεις στην ποιότητα. Όταν εκείνος αποχωρεί, δοκιμάζοντας άλλες εκδοτικές απόπειρες («Gay», «Μια άλλη χώρα»), ο τίτλος μένει «μετέωρος», ενώ την ίδια εποχή ξενοικιάζεται το ιστορικό υπόγειο του ΑΚΟΕ στη Ζαλόγγου 6Α (σήμερα αποθήκη βιβλίων), το οποίο λειτουργούσε και ως γραφείο του περιοδικού.

«Αμφί» (1978-1990): το πλέον επιδραστικό έντυπο της ελληνικής ΛΟΑΤΚΙ+ ιστορίας Facebook Twitter
Το περιοδικό «Αμφί» έχει κατηγορηθεί κατά καιρούς για «διανοουμενισμό», «ελιτισμό» και απροθυμία να συνεργαστεί με επιφανείς ομοφυλόφιλους
«Αμφί» (1978-1990): το πλέον επιδραστικό έντυπο της ελληνικής ΛΟΑΤΚΙ+ ιστορίας Facebook Twitter
Μαυρόασπρο, σε Α4 σχήμα και με υπότιτλο «Για την απελευθέρωση των ομοφυλοφίλων» (στην πορεία έγινε «Για την απελευθέρωση της ομοφυλόφιλης επιθυμίας»), το αρχικό τεύχος, που έγινε ανάρπαστο.


Το καλοκαίρι του '88 το «Αμφί», υπό την Ειρήνη Πετροπούλου και την Ελληνική Ομοφυλόφιλη Κοινότητα (ΕΟΚ), εισέρχεται στη δ' και τελευταία του περίοδο. Η νέα απόπειρα, παρ' ότι φιλότιμη, δεν έχει την ίδια ανταπόκριση, «σκοντάφτει» δε στη μήνυση που δέχτηκε το τεύχος Δ4 (άνοιξη '90) από ιδιώτη εξαιτίας δύο σχολίων: το ένα, χιουμοριστικό, ήθελε την Αθήνα να διεκδικεί τα Gay Games, αφ' ης στιγμής έχασε τους Ολυμπιακούς του 1996, και θεωρήθηκε «διασυρμός της χώρας»! Το άλλο, που σατίριζε αγγελία γνωριμίας, όπου στρέιτ άνδρας αναζητούσε λεσβία, κρίθηκε, ξανά μανά, «άσεμνο». Το «Αμφί», με δικηγόρο ξανά την Κατερίνα Ιατροπούλου, αθωώνεται για άλλη μια φορά (στο Εφετείο το '93), μολονότι για διάφορους λόγους η δίκη αυτή δεν έγινε «σημαία», όπως εκείνη του '82.

Στο μεταξύ είχαν αλλάξει και οι καιροί, η ακτιβιστική διάθεση υποχωρούσε, ενώ ο «μπαμπούλας» του AIDS σκίαζε ή, στην καλύτερη, απορροφούσε ό,τι κινηματικό. Πόροι, νέα πρόσωπα και προθυμία εξέλειπαν, με συνέπεια η έκδοση του περιοδικού να λάβει οριστικό τέλος. Λίγο αργότερα, το ακολούθησε ένα άλλο ιστορικό περιοδικό του χώρου, το «Κράξιμο». Η δεκαετία του '90 φέρνει, εξάλλου, νέα δεδομένα, συνιστώσες και αναφορές. Καινούργια γκέι έντυπα εκδίδονται, δίχως όμως το εκτόπισμα και τη διάρκεια του «Αμφί», ο δε ΛΟΑΤΚΙ+ λόγος και η εικόνα γίνονται μόδα και ξεσαλωμένο lifestyle στα γκλάμορους περιοδικά και στις trash τηλεοπτικές εκπομπές της εποχής, καταλήγοντας, από διεκδίκηση, ηθογραφία – κι αυτή είναι η καλή εκδοχή.

Εξαιρέσεις, φυσικά, υπάρχουν, όπως οι τολμηρές εκπομπές του Γρηγόρη και της Μαλβίνας Κάραλη, το ρηξικέλευθο νεολαιίστικο περιοδικό «01», όμως αυτό είναι πια το κυρίαρχο πνεύμα όχι μόνο στην κοινότητα αλλά και στην κοινωνία ολόκληρη. Κάτι που αρχίζει να αναθεωρείται το δεύτερο μισό της δεκαετίας του '00, μετά το ξέσπασμα της κρίσης ειδικά, οπότε επέστρεψε δυναμικά στον χώρο αυτό το κινηματικό στοιχείο. Αυτή την περίοδο μάλιστα είναι που αναδείχθηκαν ξανά σοβαρά ΛΟΑΤΚΙ+ εκδοτικά εγχειρήματα, όπως το «10%», το «Screw» και το μακροβιότερο όλων «Antivirus».

Το περιοδικό «Αμφί» έχει κατηγορηθεί κατά καιρούς για «διανοουμενισμό», «ελιτισμό» και απροθυμία να συνεργαστεί με επιφανείς ομοφυλόφιλους (γνωστή είναι π.χ. η κόντρα με τον Κώστα Ταχτσή, που είχε ξεκινήσει από τη δημόσια διαφωνία του για τη συμμετοχή των τρανς στο κίνημα ήδη από το Λουζιτάνια). Από την άλλη, βέβαια, πολύ λίγοι τέτοιοι άνθρωποι τολμούσαν τότε να εκτεθούν επώνυμα, φοβούμενοι το στίγμα, μια νοοτροπία που ομολογουμένως δεν έχει αλλάξει πολύ στο μεταξύ.

Εκείνο, πάντως, που δεν αμφισβητεί κανείς είναι η καίρια συμβολή του στη συνειδητοποίηση και στη διαμόρφωση μιας σύγχρονης ΛΟΑΤΚΙ+ κουλτούρας στην Ελλάδα σε καιρούς άνυδρους, όπως και ο απελευθερωτικός ρόλος που έπαιξε, ιδιαίτερα τα πρώτα χρόνια της κυκλοφορίας του, για πολλούς ανθρώπους, νέους αλλά και μεγαλύτερους – ο υπογράφων, λυκειόπαις τότε, ήταν ένας ακόμα από όσους/-ες στην κυριολεξία «είδαν φως» χάρη σε αυτό! Υπήρξε, εξάλλου, όχι μόνο πρότυπο για όσα ΛΟΑΤΚΙ+ έντυπα ακολούθησαν αλλά και από τα πιο αξιόλογα πανευρωπαϊκά στο είδος του. Τεύχη του «Αμφί» μπορεί κανείς να βρει σήμερα μόνο σε παλαιοπωλεία ή ιδιωτικές συλλογές, υπάρχουν όμως όλα σκαναρισμένα στα αρχεία των Αρχείων Σύγχρονης Κοινωνικής Ιστορίας.

Το άρθρο δημοσιεύθηκε στην έντυπη LiFO

Lgbtqi+
0

ΑΦΙΕΡΩΜΑ

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

Λουκάς Θεοδωρακόπουλος: η συνέντευξη της ζωής του

Lgbtqi+ Ακτιβισμός / Λουκάς Θεοδωρακόπουλος: η συνέντευξη της ζωής του

Ο πρωτοποριακός εκδότης του ΑΜΦΙ και συγγραφέας του θρυλικού «Καιάδα» μιλά για την πολυκύμαντη πορεία του, από «κουκλής» της Άμφισσας, σε κορυφαίο ακτιβιστή του gay κινήματος στην Ελλάδα.
ΤΟΥ ΑΝΔΡΕΑ ΙΩΑΝΝΙΔΗ
Γρηγόρης Βαλλιανάτος: Είμαι πολιτικώς ανάσκελα, όχι ορθός!

Lgbtqi+ / Γρηγόρης Βαλλιανάτος: Είμαι πολιτικώς ανάσκελα, όχι ορθός!

Μια ορμητική συζήτηση με τον φιλελεύθερο εκπρόσωπο του LGBT κινήματος στην Ελλάδα, στην οποία χώρεσαν 40 χρόνια ακτιβισμού, το «Αμφί», το AIDS, το sex working, η αποποινικοποίηση των ναρκωτικών, μα, πάνω απ’ όλα, η προσπάθεια για την κατάκτηση της ελευθερίας.
ΑΝΤΩΝΗΣ ΜΠΟΣΚΟΪ́ΤΗΣ

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Proud Seniors: Η πρώτη φιλοξενία ΛΟΑΤΚΙ+ ατόμου σε πρόγραμμα Στέγασης και Υποστήριξης

Ελλάδα / Proud Seniors: Η πρώτη φιλοξενία ΛΟΑΤΚΙ+ ατόμου σε πρόγραμμα Στέγασης και Υποστήριξης

«Με την αναστολή των ενεργειών για τη λειτουργία του πρώτου Ξενώνα Φιλοξενίας ΛΟΑΤΚΙ+ ατόμων από τη νέα δημοτική αρχή της Αθήνας, η κοινότητα μας παραμένει χωρίς κανένα δίκτυ στοιχειώδους προστασίας»
NEWSROOM