Βασικό χαρακτηριστικό των βιβλίων σας είναι οι ολοκληρωμένοι και προσεκτικά δομημένοι χαρακτήρες. Ποια διαδικασία ακολουθείτε όταν τους πλάθετε στο μυαλό σας και πώς τους αποδίδετε στο χαρτί;
Συνήθως προηγείται η ιστορία στο μυαλό μου. Θα πρέπει να έχω κάτι ενδιαφέρον να αφηγηθώ, κάτι που να με προκαλεί σε πολλά επίπεδα. Στη συνέχεια οι χαρακτήρες έρχονται για να υπηρετήσουν το αφήγημα. Η αλήθεια είναι πως έχω μια εμμονή με την αυθεντικότητά τους. Στις σημειώσεις μου υπάρχουν πάντα το παρελθόν τους, τα σωματικά τους χαρακτηριστικά, τα τραγούδια που αγαπούν, οι αδυναμίες τους. Στην πορεία της συγγραφής η λίστα με τα χαρακτηριστικά τους διαρκώς μεγαλώνει και ολοκληρώνεται περίπου στα μέσα του μυθιστορήματος. Στο σημείο αυτό λογικά όλα έχουν πάρει τον δρόμο τους.
—Στον πυρήνα του νέου σας μυθιστορήματος βρίσκεται μια οικογενειακή σχέση. Γιατί επιλέξατε να εστιάσετε ξανά στην οικογένεια;
Η αλήθεια είναι πως στα δύο τελευταία μου βιβλία επικεντρώθηκα στις οικογενειακές σχέσεις. Ωστόσο, αυτό δεν είναι κάτι ασυνήθιστο για τα κοινωνικά μυθιστορήματα. Η οικογένεια είναι το κουκούλι μέσα στο οποίο παίρνουμε το μάθημα της αναπνοής. Συχνά είναι ασφυκτικό και καταλήγουμε ασθματικοί, ακόμα κι όταν το εγκαταλείπουμε. Στην περίπτωση του βιβλίου, οι δύο γυναίκες έχουν να διαχειριστούν μια παράλογη απουσία που τις έχει στοιχειώσει. Αναγκάστηκαν να αποχωριστούν η μία την άλλη ύστερα από ένα τραγικό ατύχημα που συνέβη στην παιδική τους ηλικία, χωρίς να τους δοθεί καμία λογική εξήγηση. Ο διαφορετικός τρόπος που αντιμετώπισαν η Μάρθα και η Κατερίνα αυτό το τραυματικό γεγονός δηλώνει πως τη δεδομένη στιγμή καθένας μας πράττει ανάλογα με το ψυχικό απόθεμα που διαθέτει, την παιδεία, τη διανοητική του κατάσταση αλλά και τον χαρακτήρα του. Η νοσηρή οικογενειακή σχέση που βίωσαν τις φέρνει, ύστερα από χρόνια, αντιμέτωπες με τα προσωπικά λάθη, τις επιλογές και τις αδυναμίες τους. Η συγχώρεση τώρα θα αποδειχτεί περισσότερο δύσκολη και επίπονη από ποτέ.
Στις σημειώσεις μου υπάρχουν πάντα το παρελθόν τους, τα σωματικά τους χαρακτηριστικά, τα τραγούδια που αγαπούν, οι αδυναμίες τους. Στην πορεία της συγγραφής η λίστα με τα χαρακτηριστικά τους διαρκώς μεγαλώνει και ολοκληρώνεται περίπου στα μέσα του μυθιστορήματος. Στο σημείο αυτό λογικά όλα έχουν πάρει τον δρόμο τους.
—Σε ποιον βαθμό ενθέτετε στοιχεία από τη δική σας προσωπικότητα και τις εμπειρίες σας στους χαρακτήρες σας; Η Μάρθα από το «Η αδελφή μου», για παράδειγμα, ζει στο Τορόντο, όπου έχετε βρεθεί κι εσείς στο παρελθόν.
Όταν γράφω, προσπαθώ να αποφεύγω την αυτοαναφορικότητα και τις ευκολίες της. Έχω την αίσθηση ότι έτσι αδικείται η ιστορία, συγκρατείται και περιορίζεται σε έναν πολύ συγκεκριμένο ορίζοντα, που αφορά συνήθως λίγους. Ωστόσο, η δουλειά του συγγραφέα είναι ακριβώς η παρατήρηση και η λεκτική αποτύπωση, οπότε είναι βέβαιο πως ψήγματα της προσωπικότητας και των εμπειριών μου θα υπάρχουν διάσπαρτα στις ιστορίες μου. Το Τορόντο, που αναφέρατε, είναι μια πόλη οικεία σ' εμένα, στην οποία έζησα για χρόνια, οπότε, σε αυτή την περίπτωση, η εμπειρία μου στάθηκε χρήσιμη.
—Ποια στοιχεία καθιστούν, κατά τη γνώμη σας, ένα μυθιστόρημα πραγματικά αξιόλογο;
Ένα βιβλίο πιστεύω πως πρέπει να έχει μια ενδιαφέρουσα ιστορία να αφηγηθεί, που να αφορά τον αναγνώστη. Επίσης, ιδιαίτερα σημαντικό είναι να προσφέρει το έναυσμα μιας πιο προσωπικής αναζήτησης. Να εξακολουθούν να γίνονται σκέψεις πάνω στο βιβλίο ύστερα από την ανάγνωση της τελευταίας σελίδας.
—Πείτε μας έναν λογοτεχνικό ήρωα που σας στοίχειωσε στο παρελθόν.
Ο Χανς Κάστορπ από το «Μαγικό Βουνό» του Τόμας Μαν, ένα μυθιστόρημα που αναφέρω συχνά στο βιβλίο. Ο ίδιος ξεκινά με μια νεανική, θα έλεγα, αφέλεια ένα ταξίδι ενηλικίωσης που θα διαρκέσει χρόνια. Αντιμέτωπος καθημερινά με τον θάνατο στο σανατόριο του Μπέργκχοφ, ακολουθεί μια υπνωτιστική ρουτίνα ασθενούς με ατελείωτο ελεύθερο χρόνο. Στην αρχή δείχνει απλοϊκός κι αδούλευτος, κι αυτή ακριβώς είναι η γοητεία του, καθώς διδάσκεται με έναν τόσο παράδοξο τρόπο τη βαρυσήμαντη φιλοσοφία της ζωής.
—Τι περιλαμβάνει μια ιδανική, από άποψη συγγραφικής έμπνευσης, ημέρα;
Συνήθως χρειάζομαι πολύ καφέ και ησυχία στον χώρο όπου εργάζομαι. Σημαντικό θεωρώ επίσης το να έχω κοιμηθεί καλά το προηγούμενο βράδυ, για να μπορώ να δουλέψω απερίσπαστη για οκτώ με δέκα ώρες, κάτι που σημαίνει πως δεν θα χτυπούν τα τηλέφωνα και δεν θα απαντώ σε e-mail. Η έμπνευση είναι κάτι που δεν σου δίνει ραντεβού. Εμένα μου κάνει τη χάρη να έρχεται όταν περπατώ ή κάνω κάτι εντελώς άσχετο. Όταν κάθομαι και την περιμένω, με περιφρονεί.
