Το τρένο... μέσα μου. Ένα καλοκαιρινό διήγημα του Γιάννη Ξανθούλη για τη LIFO

Το τρένο... μέσα μου. Ένα καλοκαιρινό διήγημα του Γιάννη Ξανθούλη για τη LIFO Facebook Twitter
Εικονογράφηση: Γιώργος Γούσης / LIFO
0

Νησί για μένα ήταν ένας υγρός τόπος, όπου οι κάτοικοι δεν είχαν επίθετα, παρά μόνο παρατσούκλια. Ήμουν βέβαιος ότι χόρευαν υποχρεωτικά τουλάχιστον πέντε φορές ημερησίως δύσκολους χορούς με τοπικές ενδυμασίες κι ότι στο ενδιάμεσο έβοσκαν κατσίκια, έπηζαν μυζήθρες, λαδοτύρια, κοπανιστή ή μάζευαν κάππαρη από τα κατσάβραχα. Όταν δεν χόρευαν, βουτούσαν, μεταξύ άλλων, στον βυθό για σφουγγάρια με τρομακτικά περίπλοκη εξάρτυση και άμεσο κίνδυνο της ζωής τους. Νόμιζα πως οι νησιώτες πίστευαν σε μια παραλλαγή των στερεότυπων θεοτήτων, που έπρεπε να «τάξεις» κάτι σε χρυσό για να μπεις στην ελπιδοφόρα λίστα του ΘΑΥΜΑΤΟΣ. Η Τήνος ήταν το αποκορύφωμα αυτής της ύποπτης συναλλαγής, «φως φανάρι».

Νησί για μένα, πέρα από τη Νήσο των θησαυρών, βέβαια, ήταν ένα ανεξερεύνητο μέρος, που οι νησιώτες δεν γνώριζαν απολύτως πώς να διαχειριστούν τα αρχαιολογικά ευρήματα προηγούμενων πολιτισμών.

Έτσι κυλούσε η ζωή με αφόρητο άνεμο, ήλιο και περίμεναν από στιγμή σε στιγμή να εκραγεί το κοιμισμένο ηφαίστειο κάτω από τα πόδια τους. Σαν να μην έφταναν όλα αυτά, τους έστελναν σωρηδόν και τους κομμουνιστές για τιμωρία. Κάποια στιγμή εμφανίζονταν οι πειρατές και τους έσφαζαν όλους. Όσοι γλίτωναν μασούσαν χιώτικη μαστίχα που ήταν σκληρή, σε αντίθεση με τις ροζ αμερικάνικες τσίχλες.

Ο καπετάνιος παραδοσιακά είχε μια κόρη πεντάμορφη που αγαπούσε τον επίσης πεντάμορφο γιο του φτωχού ψαρά, που ποτέ δεν είχε πιάσει ψάρι μεγαλύτερο από γαύρο.

Πέρασαν πολλά χρόνια για να σχηματίσω κάπως σωστή ιδέα περί νησιών, που στο μεταξύ είχαν γίνει μόδα εφιαλτική, με μπαρ, κότερα -βίλες νεόπλουτων- και στρατιές γκαρσονιών.

Άλλο ένα δράμα που συνήθως τέλειωνε με αυτοκτονία από τον γρανιτένιο βράχο, που στην άκρη του βρισκόταν το ξωκλήσι του Αϊ-Νικόλα, προστάτη των ναυτικών αλλά ποτέ των ερωτευμένων.

Το καράβι δεν μπορούσε να προσεγγίσει το νησί λόγω φουρτούνας και γύριζε πίσω σε ασφαλή λιμάνια. Μόνο αν έταζες στον άγιο δέκα βαρέλια λίρες σε άφηνε να πλησιάσεις το νησί. Αν πάλι κάποιος αρρώσταινε, τον 'τρέχαν στη μαμή ή στην αενάως θαυματουργή Αγία Τάδε για ξεμάτιασμα.

Όταν πέθαινες έβαζαν δυναμίτη για να σπάσει το πέτρινο έδαφος και να σε θάψουν…

Κι όταν ξενιτευόσουν, πέθαινες στα ξένα άρρωστος από νοσταλγία για το νησί…

Τα πράγματα πήραν ελαφρώς ν’ αλλάζουν στα δέκα μου χρόνια. Δηλαδή, γύρω στο 1957. Νησί δεν είχα επισκεφτεί, αν και καθημερινά έβλεπα απέναντί μου την επιβλητική σιλουέτα της Σαμοθράκης, νήσου των Καβείρων με τις ξεχωριστές μυστικιστικές ερωτικές επιδόσεις.

Ως σινεφίλ μανιακός φρόντισα πρωτίστως να φαντασιωθώ πως η Σαμοθράκη ήταν ανάλογη περίπτωση με το σήμα-λογότυπο της «Παραμάουντ». Επίσης, θα πρέπει να μου έκανε τεράστια εντύπωση πώς ένας από τους πιο αμφιλεγόμενους πολιτικούς της εποχής, ο Σπύρος Μαρκεζίνης, καταγόταν από νησί, όπως άκουγα. Οπότε το πράγμα ήρθε κι έδεσε.

Η παρανόηση, όμως, συνεχίστηκε, υποπτευόμενος πως το Άγιον Όρος ήταν νησί γεμάτο καλόγερους, ενώ το Γαλαξίδι δεν ήταν παρά μια μυστηριώδης συνταγή καλλυντικής λοσιόν από γάλα και ξίδι. Δεν απέκλεια την περίπτωση εκτός αυτού να είναι ΚΑΙ νησί. Όλα ήταν δυνατά σε μια κατά φαντασίαν Ελλάδα με άπειρα νησιά, γεμάτα ανθρώπινα δράματα λόγω γεωγραφικής διαστροφής και μόνον.

Όσο για τη «λεβεντομάνα» Μεγαλόνησο Κρήτη, την είχα συνδέσει με τις Σταρ Ελλάς, που σχεδόν όλες εκείνα τα χρόνια ήταν αγνές Κρητικοπούλες.

Στα χρόνια αυτά κατάφερα να ενημερωθώ πως ο συγγραφεύς του Ο Χριστός ξανασταυρώνεται, που είδα στο σινεμά παράνομα, αν και «αυστηρώς ακατάλληλο», είχε «αφοριστεί» από την Εκκλησία. Συχνά, όταν με μάλωναν στο σπίτι, με αποκαλούσαν «αφορεσμένο» (νόμιζα πως αφορεσμένος είναι κάποιος που δεν φοριέται), οπότε ένιωσα συγγένεια προς τον συγγραφέα εκείνης της αγριευτικής ασπρόμαυρης ταινίας.

Τον Ντασέν δεν τον είχα αφομοιώσει, όμως ήξερα τη Μελίνα Μερκούρη -πάντα παράνομα- από την ταινία Στέλλα. Έτσι, εντυπωσιάστηκα που ο Καζαντζάκης (πολλοί τον μπέρδευαν με τον Καζαντζίδη) ήταν Κρητικός, όπως η κυρία Αλεξάνδρα, εξ Ηρακλείου οικογενειακή μας φίλη, που είχε ελαφρώς κρητική προφορά.

Μέσα σε αυτήν τη λιμνοθάλασσα των εντυπώσεων με πέτυχε το 1959 της επώδυνης εφηβείας. Και το 1959 παρέμενα άβρεχτος από νησί. Είχα όμως πολλές πληροφορίες για την Κρήτη. Πρώτα από το φιλμ Η αρπαγή του στρατηγού Κράιπε με τον Κουρτ Γιούργκενς, που έκανε τον Γερμανό στρατηγό, που τον απαγάγει ο συγγραφέας Πάτρικ Λι Φέρμορ, και μετά το ελληνικό Νησί των Γενναίων, όπου η Καρέζη, ως Ελληνίς Μάτα Χάρι, τραγουδούσε «Λόγο στον λόγο και ξεχαστήκαμε… Μη τον ρωτάς στον ουρανό».

Εκεί, πάνω-κάτω, ξεκινά και ο έρωτας για τη μουσική του Μάνου Χατζιδάκι και αρχίζει να διαλύεται σιγά-σιγά η ομίχλη της νησιώτικης κουλτούρας μου.

Αυτό δεν σήμαινε πως έπαψα να είμαι καχύποπτος με τη νησιώτικη πατρίδα, τις ξερονήσους, τις βραχονησίδες, τα έντυπα του τουρισμού με τους παπάδες που έπιναν ούζα, χαϊδεύοντας γάτες με φόντο ξωκλήσια κατάλευκα, ή τη θλιμμένη τέως αυτοκράτειρα της Περσίας Σοράγια, που ζητούσε μάταια παρηγοριά στις μυζήθρες και στην αρρενωπή ψαριά του καπετάν-Γιακουμή.

Πέρασαν πολλά χρόνια για να σχηματίσω κάπως σωστή ιδέα περί νησιών, που στο μεταξύ είχαν γίνει μόδα εφιαλτική, με μπαρ, κότερα -βίλες νεόπλουτων- και στρατιές γκαρσονιών.

Οπότε, η άποψή μου μάλλον πέφτει στο κενό, αφού πάντα, αντί για καράβι, μέσα μου υπήρχε τρένο.

ΤΟ ΑΡΘΡΟ ΑΥΤΟ ΔΗΜΟΣΙΕΥΤΗΚΕ ΓΙΑ ΠΡΩΤΗ ΦΟΡΑ ΣΤΙΣ 13.8.2016

Βιβλίο
0

ΑΦΙΕΡΩΜΑ

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Ακύλλας Καραζήσης: «Μου αρέσει η λογοτεχνία του Θανάση Βαλτινού γιατί δεν ξέρεις ποτέ τι είναι αλήθεια και τι ψέμα»

The Book Lovers / Ακύλλας Καραζήσης: «Μου αρέσει η λογοτεχνία του Θανάση Βαλτινού γιατί δεν ξέρεις τι είναι αλήθεια και τι ψέμα»

Ο Νίκος Μπακουνάκης συζητάει με τον ηθοποιό και σκηνοθέτη Ακύλλα Καραζήση για την αναγνωστική διαδρομή του, που ξεκινάει από τον «Τομ Σόγερ» και τη Θεσσαλονίκη, περνάει από τον ρομαντικό κόσμο της Χαϊδελβέργης και φτάνει στην Αθήνα του θεάτρου και των κειμένων.
ΝΙΚΟΣ ΜΠΑΚΟΥΝΑΚΗΣ
Ιωάννα Τσιβάκου: «Δεν έχει χρόνο ο σημερινός άνθρωπος να γνωρίσει τον άλλον κι εδώ βρίσκεται η δυστυχία του»

Βιβλίο / Ιωάννα Τσιβάκου: «Δεν έχει χρόνο ο σημερινός άνθρωπος να γνωρίσει τον άλλον κι εδώ βρίσκεται η δυστυχία του»

Η συγγραφέας και ομότιμη καθηγήτρια Κοινωνιολογίας του Παντείου Πανεπιστημίου μιλά για την εποχή μας, τον χώρο της εκπαίδευσης και την ταυτότητα του νεοέλληνα.   
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ
«Η άνοδος της δεξιάς συνδέεται με τις αποτυχίες της αριστεράς»

Βιβλίο / «Η άνοδος της δεξιάς συνδέεται με τις αποτυχίες της αριστεράς»

Ο Ντόναλντ Σασούν, ομότιμος καθηγητής Συγκριτικής Ευρωπαϊκής Ιστορίας στο Πανεπιστήμιο Queen Mary του Λονδίνου και άλλοτε στενός φίλος, συνεργάτης και επιμελητής των βιβλίων του Έρικ Χoμπσμπάουμ, μιλά στη LiFO.
ΤΙΝΑ ΜΑΝΔΗΛΑΡΑ
Η Κάλλας δεν ήταν τραγική φιγούρα και δεν εγκατέλειψε την καριέρα της για τον Ωνάση

Βιβλίο / Η Κάλλας δεν ήταν τραγική φιγούρα και δεν εγκατέλειψε την καριέρα της για τον Ωνάση

Η συγγραφέας του βιβλίου “Diva”, Ντέζι Γκούντγουιν, τονίζει με άρθρο της στον Guardian ότι το να χαρακτηρίζει κανείς τη ζωή της κορυφαίας τραγουδίστριας τραγική, σημαίνει ότι την αδικεί κατάφωρα.
THE LIFO TEAM
Η Θήβα που δεν ξέρουμε

Βιβλίο / Η Θήβα που δεν ξέρουμε

Ο Βρετανός ιστορικός Πολ Κάρτλετζ αποκαθιστά την ιστορική πόλη της αρχαιότητας που αντιμετώπιζαν υπεροπτικά οι Αθηναίοι. Δείχνει πώς τα θηβαϊκά θέματα επιβιώνουν στη σύγχρονη τέχνη, γράφει για τον Επαμεινώνδα που είχε έναν μόνο τραχύ μανδύα, παρουσιάζει την κοινωνία που δημιουργεί τον Ιερό Λόχο, ένα στρατιωτικό σώμα που αποτελείται αποκλειστικά από εραστές και ερώμενους.
ΝΙΚΟΣ ΜΠΑΚΟΥΝΑΚΗΣ
Συζητώντας για ένα θέμα ταμπού της ελληνικής κοινωνίας, τους δωσίλογους της Κατοχής

Βιβλίο / Oι δωσίλογοι, ένα θέμα ταμπού της ελληνικής κοινωνίας

Μέσα από την έρευνά του σε αρχεία που μέχρι σήμερα παραμένουν κλειστά ο ιστορικός Μενέλαος Χαραλαμπίδης εξετάζει τα γεγονότα και τα πρόσωπα που συνεργάστηκαν με τους Γερμανούς κατακτητές σε μια πολύπαθη και αιματηρή για την Αθήνα περίοδο.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Το πρώτο μυθιστόρημα της Καλλιρρόης Παρούση μπήκε στα ευπώλητα από στόμα σε στόμα

Βιβλίο / Το πρώτο μυθιστόρημα της Καλλιρρόης Παρούση μπήκε στα ευπώλητα από στόμα σε στόμα

Το Λίγα Λόγια για μένα της Καλλιρρόης Παρούση είναι ένα μυθιστόρημα με ποιητικό λόγο που το νεανικό κοινό το ανακάλυψε μέσω word of mouth. Και όπως λέει και ένας φίλος της «ένα καλό βιβλίο είναι σαν μία νάρκη, δεν ξέρεις σε ποιανού την ψυχή θα σκάσει».
M. HULOT
Γκαζμέντ Καπλάνι «Με λένε Ευρώπη»

Το πίσω ράφι / «Με λένε Ευρώπη»: Το βιβλίο ενός Αλβανού μετανάστη για τις περιπέτειές του στην Ελλάδα

Ο Γκαζμέντ Καπλάνι εναλλάσσει την εμπειρία του στην Ελλάδα με τις μικρές οδύσσειες ανθρώπων που άφησαν πίσω την πατρίδα τους, σε ένα βιβλίο που κινείται διαρκώς μεταξύ μυθοπλασίας και πραγματικότητας και καταπιάνεται με το ανεξάντλητο θέμα της μετανάστευσης και της ταυτότητας.
ΣΤΑΥΡΟΥΛΑ ΠΑΠΑΣΠΥΡΟΥ
Ο Larry Gus διάβασε τον «Οδυσσέα» του Τζόις περπατώντας τους δρόμους της Αθήνας

The Book Lovers / Ο Larry Gus διάβασε τον «Οδυσσέα» του Τζόις περπατώντας τους δρόμους της Αθήνας

O Νίκος Μπακουνάκης συζητά με τον μουσικό και συνθέτη Larry Gus, aka Παναγιώτη Μελίδη, για τα βιβλία που επηρέασαν τη μουσική του. Πρόκειται για έναν εντελώς ιδιοσυγκρασιακό αναγνώστη.
ΝΙΚΟΣ ΜΠΑΚΟΥΝΑΚΗΣ
«Μέχρι τον Αύγουστο»: Το ‘χαμένο’ μυθιστόρημα του Γκαμπριέλ Γκαρσία Μάρκες έπρεπε να παραμείνει χαμένο

Βιβλίο / «Μέχρι τον Αύγουστο»: Το «χαμένο» μυθιστόρημα του Γκαμπριέλ Γκαρσία Μάρκες έπρεπε να παραμείνει χαμένο

Το βιβλίο προσφέρει στιγμιαίες απολαύσεις, αλλά είναι ολοφάνερα ημιτελές και πολλά σημεία του μοιάζουν τόσο κακογραμμένα που καθιστούν απολύτως κατανοητή την επιθυμία του συγγραφέα να μην εκδοθεί ποτέ.
THE LIFO TEAM
Ο σουρεαλιστικός «συντε(λο)γοτεχνικός» κόσμος του Αχιλλέα ΙΙΙ

Βιβλίο / Ο σουρεαλιστικός «συντε(λο)γοτεχνικός» κόσμος του Αχιλλέα ΙΙΙ

Ο βραβευμένος συγγραφέας που μόλις κυκλοφόρησε τη συλλογή διηγημάτων του με τον διφορούμενο τίτλο «Τέλος Πάντων» εξηγεί, μεταξύ πολλών άλλων, γιατί τον απασχολούσε συνέχεια το τέλος του κόσμου, σε σημείο που του έγινε εμμονή.
M. HULOT
Πέρα από τις Ακυβέρνητες πολιτείες: O Τσίρκας, ο Σεφέρης, ο Κοτζιάς και η Χούντα του 1967

Lifo Mini – Series / Πέρα από τις Ακυβέρνητες Πολιτείες: O Τσίρκας, ο Σεφέρης, ο Κοτζιάς και η Χούντα του '67

H Κωνσταντίνα Βούλγαρη σκιαγραφεί την προσωπικότητα του Στρατή Τσίρκα, μιλά για τη φιλία του με τον Σεφέρη, την πολιτική του δράση μέσα στη Δικτατορία, αλλά και για το πώς έπεισε τον Παύλο Ζάννα να μεταφράσει Προυστ, μέσα στη φυλακή. Στο podcast ακούγονται για πρώτη φορά αποσπάσματα από διάλεξη που είχε δώσει ο Σ. Τσίρκας μαζί με τον Α. Kοτζιά.
THE LIFO TEAM
Σέρχιο Πιτόλ «Συζυγική ζωή»

Το Πίσω Ράφι / «Η συζυγική ζωή»: Η απολαυστική σάτιρα του Σέρχιο Πιτόλ για τις δηλητηριασμένες σχέσεις

Μέσα από τις απέλπιδες προσπάθειες μιας γυναίκας ν’ απαλλαγεί οριστικά από τον άπιστο σύζυγό της, με τη λοξή και ειρωνική ματιά του, ένας από τους κορυφαίους σύγχρονους Λατινοαμερικανούς συγγραφείς μεταμορφώνει σε φάρσα αυτό που άλλοι θα έβλεπαν ως τραγωδία.
ΣΤΑΥΡΟΥΛΑ ΠΑΠΑΣΠΥΡΟΥ
Paul Lynch

Βιβλίο / Paul Lynch: «Υπάρχουν συγγραφείς που παίζουν στο κέντρο του γηπέδου, εγώ παίζω στα άκρα»

Ο πέμπτος Ιρλανδός συγγραφέας που παίρνει το Booker εξηγεί στη Βένα Γεωργακοπούλου γιατί στην Ιρλανδία βγαίνουν τόσο σημαντικά βιβλία, περιγράφει πως σε μια λαϊκή σχολίασαν το βραβευμένο βιβλίο του ως «πολύ μαύρο» και πως αν καθόταν να γράψει κάτι για να κερδίσει, αυτό δεν θα ήταν το «Τραγούδι του προφήτη».
ΒΕΝΑ ΓΕΩΡΓΑΚΟΠΟΥΛΟΥ