Ο ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ ΠΡΟΚΟΠΗΣ είναι ένας άνθρωπος που δοκίμασε τη ζωή στην Αθήνα για αρκετά χρόνια, αλλά εν τέλει κατάλαβε πως δεν ήταν γι’ αυτόν. Η ποιότητα της ζωής στην πρωτεύουσα, σε συνδυασμό με την προσωπική του φιλοσοφία ως camper και φυσιολάτρη, του έδιναν πολλούς λόγους για να την εγκαταλείψει. Έψαχνε όμως το κίνητρο.
Την Πρωτοχρονιά του 2020, λίγο πριν μας επισκεφθεί η πανδημία, ευχήθηκε να μην τον βρει το τέλος του έτους στην Αθήνα. Μέσα σε 6 μήνες έχασε τους αγαπημένους του παππούδες, ένα γεγονός που εν τέλει του έδωσε το κίνητρο που έψαχνε.
Μετακόμισε πίσω στο μικρό του χωριό, τη Δάφνη του δήμου Ήλιδας, στη βορειοδυτική Πελοπόννησο, και αποφάσισε να ασχοληθεί με τον πρωτογενή τομέα. Στην αρχή πήγαινε στα χωράφια με μολύβι και χαρτί, προσπαθώντας να μάθει στο πεδίο, καθώς δεν γνώριζε τίποτα για την ελαιοκαλλιέργεια.
Λίγα χρόνια μετά, δημιούργησε το brand Olivecious, το οποίο ουσιαστικά είναι χειροποίητα προϊόντα ελιάς σε πολλές μορφές, με έμπνευση από την ανεμελιά των παιδικών του χρόνων με τον παππού και τη γιαγιά. Έτσι λοιπόν γεννήθηκε το Olivecious [pappous], ένα μονοποικιλιακό παρθένο ελαιόλαδο, και πρόσφατα τα προϊόντα Olivecious [yiayia], πάστα ελιάς, μαρμελάδα ελιάς και σαπούνι ελαιολάδου.
Τίποτα δεν είναι όπως φαίνεται και όμως προτείνω όποιος σκέφτεται να αφήσει την Αθήνα, να τολμήσει το βήμα, όποιο και να ‘ναι αυτό. Θα έρθουν δράκοι, όπως στα παραμύθια, αλλά και τι πειράζει; Η ζωή είναι μια στάλα και οφείλουμε να τη ζήσουμε στο έπακρο.
Το παραμύθι έχει και δράκους, όπως μας λέει. Σε καμία περίπτωση δεν είναι όλα εύκολα. Για παράδειγμα, οι νύχτες του χειμώνα στο χωριό μοιάζουν να διαρκούν έναν αιώνα. Όμως δεν θέλει να φτάσει 60 χρόνων πνιγμένος σε ένα διαμέρισμα στην Αθήνα, να σκέφτεται πως κάποτε είχε μια ιδέα που δεν υλοποίησε. Και έτσι προχωράει.
«To xωριό ονομάζεται Δάφνη και ανήκει στον δήμο Ήλιδας. Βρίσκεται στο βορειοδυτικό τμήμα της Πελοποννήσου, στον νομό Ηλείας, σε υψόμετρο 200 μ. Οι μόνιμοι κάτοικοι του χωριού δεν ξεπερνούν τους 200. Βιοπορίζονται κατά ένα μεγάλο μέρος από καλλιέργειες (πατάτα, καρπούζι, ελαιόδεντρα) καθώς και από την κτηνοτροφία, αλλά σε μικρότερο βαθμό.
Πριν αποφασίσω να μείνω μόνιμα στο χωριό, περνούσα εδώ το πολύ 5 μέρες τον χρόνο. Γεννήθηκα και έμενα εδώ μόνιμα ως τα 17, οπότε γνώριζα πάρα πολύ καλά πόσο ανιαρό είναι ένα τόσο μικρό χωριό.
Συμπληρώνοντας όμως δέκα χρόνια στην Αθήνα, η ζυγαριά με τον καιρό έγερνε περισσότερο στα αρνητικά. Είμαι camper, φυσιολάτρης και αυτά, σε συνδυασμό με την αντικειμενικά κάκιστη ποιότητα ζωής στην πρωτεύουσα, μου έδιναν πολλούς λόγους για να την αφήσω. Έψαχνα όμως το κίνητρο. Ώσπου το 2020, κατά τη διάρκεια του πρώτου lockdown, και έχοντας χάσει τους αγαπημένους μου παππούδες μέσα σε έξι μήνες, αποφάσισα να τολμήσω και να επιστρέψω στις ρίζες μου με ένα project.
Πρωτοχρονιά του 2020, όταν ο κορωνοϊός υπήρχε μόνο στη Γιουχάν, σε ένα φιλικό σπίτι στην Αθήνα, κόβοντας τη βασιλόπιτα, ευχήθηκα ο χρόνος να μη με βρει μέχρι το τέλος του στο κλεινόν άστυ. Οι περισσότεροι της παρέας το θεωρούσαν άλλο ένα αστείο από αυτά που κάνω, αλλά ταυτόχρονα γνώριζαν πόσο μου αρέσει να μηδενίζω τα κοντέρ και να ξεκινώ από την αρχή. Όταν το πήρα απόφαση και είχε «σκελετωθεί» το project στο μυαλό μου, κανένας δεν με ρώτησε γιατί φεύγω από την Αθήνα. Και αυτό λέει πολλά για την ίδια την πόλη.
Συσκευάζω το εξαιρετικό παρθένο ελαιόλαδο που παράγουμε ως οικογένεια με το όνομα «[pappous]» και μεταποιώ τις ελιές Καλαμών μας σε πάστα ελιάς, μαρμελάδα ελιάς και σαπούνι με το όνομα «[yiayia]». Έτσι είναι σαν να κρατώ στα χέρια μου και πάλι τους ανθρώπους που λάτρεψα, απ’ τους οποίους έχω τις πιο ανέμελες παιδικές αναμνήσεις. Από το κέντρο της Αθήνας στο κέντρο ενός ελαιώνα, σε ένα μικρό σπίτι όπου έμεναν για 35 χρόνια οι παππούδες μου. Ακούγεται τρελό και παράδοξο να κάνεις μια τόσο μεγάλη αλλαγή, αλλά, όπως λέω συνέχεια, «αν δεν ρισκάρεις, δεν ζεις».
Έχω δημιουργήσει το brand Olivecious το οποίο ουσιαστικά είναι προϊόντα ελιάς σε πολλές μορφές. Πρώτο από όλα δημιουργήθηκε το Olivecious [pappous], ένα εξαιρετικό μονοποικιλιακό παρθένο ελαιόλαδο, το οποίο μέσα σε δύο χρόνια στην αγορά έχει κατακτήσει πέντε διεθνή βραβεία για την ποιότητά του. Εδώ και λίγους μήνες στην παρέα μας προστέθηκε και η [yiayia], δηλαδή πάστα ελιάς, μαρμελάδα ελιάς και σαπούνι ελαιολάδου.
Ο στόχος μου εξαρχής ήταν και παραμένει τα προϊόντα να είναι χειροποίητα και να κρύβουν την ανεμελιά των παιδικών μας χρόνων μαζί με τον παππού και τη γιαγιά. Αν έστω ένας πελάτης μας έχει χαμογελάσει και νοσταλγήσει εκείνη την εποχή που ήταν μικρός και κρυμμένος στην αγκαλιά των παππούδων του, θεωρώ ότι έχω πετύχει τον σκοπό μου.
Η μετάβαση δεν ήταν τόσο εύκολη όσο ακούγεται. Κάθε παραμύθι έχει και τους δράκους του. Εδώ τα ωράρια αλλάζουν, δεν υπάρχουν Κυριακές, τον χειμώνα η κάθε νύχτα μοιάζει με αιώνα. Θεωρώ πως αν δεν είχα το project στο μυαλό μου δεν θα τα κατάφερνα.
Θετικά του μέρους οι αποστάσεις –η θάλασσα και το βουνό απέχουν 15 και 30 λεπτά αντίστοιχα–, η ποιότητα ζωής σε όλα τα επίπεδα και η καλύτερη διαχείριση χρημάτων. Αρνητικά οι ελάχιστες συναναστροφές με κόσμο, το οποίο όμως στην πορεία βγαίνει ως θετικό, γιατί έρχεσαι αντιμέτωπος με τον ίδιο σου τον εαυτό. Αυτό είναι τρομακτικό και ανακουφιστικό ταυτόχρονα.
Θεωρώ ότι έχουμε ένα από τα ωραιότερα ηλιοβασιλέματα, μιας και ο ήλιος πέφτει στη θάλασσα. Και όχι, προς έκπληξη πολλών, δεν είναι το ωραιότερο αυτό της Σαντορίνης.
Ένας από τους ελαιώνες μου βρίσκεται 100μ. πάνω από το χωριό, στην κορυφή ενός λόφου. Η θέα είναι τρομερή. Βλέπεις από το λιμάνι της Πάτρας μέχρι τη Ζάκυνθο και από την άλλη πλευρά την τεχνητή λίμνη Πηνειού και τον Ερύμανθο.
Στο χωριό υπάρχει ένα μυκηναϊκό νεκροταφείο. Πρόκειται για νεκροταφείο με δώδεκα συνολικά θαλαμωτούς τάφους, που αναπτύσσονται σε δύο συστάδες στο ψηλότερο σημείο της πλαγιάς του λόφου. Το αναφέρω ως μυστικό καθώς έχει μείνει δυστυχώς αναξιοποίητο και καθόλου επισκέψιμο.
Τα αρνητικά τα αντιμετωπίζω αγνοώντας τα. Ερχόμενος στο χωριό ένιωσα όπως αισθάνθηκε η Χαρά Χάσκα από το «Καφέ της Χαράς». Δεν έχω καθόλου χρόνο να διαθέσω στη ζωή μου ασχολούμενος με την έλλειψη ζωής των άλλων. Όσον αφορά τα αρνητικά στον επαγγελματικό τομέα, κάθε λάθος είναι σαν να ανεβαίνω εγκεφαλικό επίπεδο. Να σημειώσω εδώ πως την ελαιοκαλλιέργεια, με την οποία ασχολούμαι τα τελευταία τέσσερα χρόνια, δεν τη γνώριζα καθόλου. Τον πρώτο χρόνο, μάλιστα, πήγαινα στα χωράφια με χαρτί και στυλό και παρατηρούσα οτιδήποτε μου φαινόταν παράξενο.
Η Κυριακή που αλλάζει η ώρα τον Οκτώβρη είναι η χειρότερη του έτους. Εδώ η δουλειά μας βασίζεται στο φως της ημέρας, σε αντίθεση με την Αθήνα που είτε βραδιάζει στις 6 είτε στις 9, θα σε βρει κολλημένο στον Κηφισό. Οι νύχτες του χειμώνα είναι ατελείωτες. Έχω όμως τρία σκυλιά, εννέα γατιά, το τζάκι και την κιθάρα μου και βρίσκω τρόπους αντιμετώπισης. Μου λείπουν μόνο τα θέατρα της Αθήνας και πλέον κάθε φορά που ανεβαίνω συνδυάζω τουλάχιστον 1-2 παραστάσεις.
Μένω αποκομμένος, λίγα χιλιόμετρα μακριά από το χωριό, ανάμεσα στους ελαιώνες μου. Το γεγονός ότι δεν επέστρεψα στο πατρικό μου, αλλά μένω στο πουθενά, για τους ντόπιους αποτελεί δυνατό trigger point. Έτσι, τον πρώτο χρόνο άκουγα κάθε εβδομάδα και ένα διαφορετικό σενάριο σχετικά με το γιατί άραγε να απομονώθηκα. Όταν είδαν ότι όντως δημιούργησα ένα προϊόν, ηρέμησαν.
Στην Αθήνα εργαζόμουν ως ιδιωτικός υπάλληλος σε μεγάλες εταιρείες πωλήσεων. Εδώ είμαι ελεύθερος επαγγελματίας. Άλλα άγχη, εντελώς διαφορετικές καταστάσεις, ίσως μια εντελώς διαφορετική εργασιακή οπτική. Κάτι που διέκρινα και το αναφέρω συχνά αστειευόμενος είναι πως όταν πουλάς το προϊόν κάποιου άλλου, αν δεν το επιλέξει, δεν στεναχωριέσαι και τόσο. Όταν το προϊόν είναι δικό σου, η άρνηση αγοράς μοιάζει με την πρώτη σου χυλόπιτα στην εφηβεία.
Δεν γνωρίζω αν έχω δικαιωθεί ή όχι με την επιλογή μου. Ίσως γιατί το επέλεξα για την ψυχική μου λύτρωση και όχι τόσο για τη δικαίωση. Όπως έλεγα και την περίοδο που ήρθα, δεν θα ήθελα να φτάσω 60 χρόνων πνιγμένος σε ένα διαμέρισμα στην Αθήνα και να σκέφτομαι πως κάποτε σκεφτόμουν μια ιδέα που δεν υλοποίησα. Ας είμαι ένας 60χρονος με μια αποτυχημένη επιχείρηση, αλλά χαρούμενος που το τόλμησα.
Αν μπορούσα να αλλάξω κάτι, θα ήθελα τόσο πολύ να καταλάβει η μεγαλύτερη γενιά που ζει σε χωριά πως η ζωή τελειώνει μόνο όταν πεθαίνουμε και όχι όταν κάνουμε δύο παιδιά και πάμε στα 40. Θα προσπαθούσα να τους δείξω πως η εξέλιξη μόνο καλό κάνει στην ψυχή μας.
Τίποτα δεν είναι όπως φαίνεται και όμως προτείνω όποιος σκέφτεται να αφήσει την Αθήνα, να τολμήσει το βήμα, όποιο και να ‘ναι αυτό. Θα έρθουν δράκοι, όπως στα παραμύθια, αλλά και τι πειράζει; Η ζωή είναι μια στάλα και οφείλουμε να τη ζήσουμε στο έπακρο».
Στείλτε τις προτάσεις σας για τη στήλη «Γειτονιές της Ελλάδας» στο [email protected]
