Μόνο στην Ανάφη καταφέρνω να αδειάζω. Αυτός ο αποκομμένος βράχος του Αιγαίου ιδιαίτερη ομορφιά δεν έχει. Σπουδαίες υποδομές επίσης δεν (θέλει να) έχει. Κι όμως, ασκεί μια εξωπραγματική γοητεία σε όσους μυούνται στις χάρες του. Οι παλιοί που την πρόλαβαν σε πιο πρωτόγονες εποχές λένε ότι έχει αλλοιωθεί η ζωώδης δύναμή της. Οι πρωτο-χίπστερ σταμάτησαν να πηγαίνουν προ πολλού, επειδή μπήκε στο ημερολόγιο των «άλλων». Ανοησίες! Η Ανάφη είναι για σένα που το καλοκαίρι σου θες να κυλήσει χωρίς ξαπλώστρες, ρακέτες, κοκτέιλ και selfies. Για σένα που ξέρεις ότι οφείλεις να σεβαστείς την ομερτά που επιβάλλει στους ελεύθερους κατασκηνωτές του Ρούκουνα να διατηρούν την παραλία πεντακάθαρη. Για σένα που γουστάρεις να αράζεις γυμνός με τις ώρες στο Κατσούνι ή να κυκλοφορείς μέρα-νύχτα χωρίς εσώρουχο.
Η φάση στην Ανάφη είναι: ξυπνάς αργά, μένεις στη θάλασσα ως αργά, τρως αργά, κοιμάσαι λίγο και ξαναξυπνάς για afterhours χορό μέχρι το ξημέρωμα. Γι' αυτό και στα δύο θρυλικά μαγαζιά της, τον Μύλο στη Χώρα και τις Μάντρες στον δρόμο προς το λιμάνι, δεν έχει νόημα να πας πριν από τις 4 το πρωί – τότε πηγαίνουν και όλοι σου οι γνωστοί που τον Αύγουστο μεταφέρουν την Κολοκοτρώνη και την Πραξιτέλους σε αυτά τα δύο «dancefloors». Να ξέρεις ότι η εικόνα της πρώτης αυγής πάνω στη θάλασσα του Αιγαίου, ενώ σέρνεσαι στην αυλή στις Μάντρες, θα σου μείνει χαραγμένη στη μνήμη για πάντα. Νωρίτερα, θα βρεθείς στον Γλάρο για ρακόμελα και θα ακολουθήσεις το τελετουργικό που απαιτεί να μιλάς ψιθυριστά. Εν τω μεταξύ, στη Χώρα θα φας φρέσκο ψάρι στο Λιοτρίβι, που μπορείς να τους πεις να σ' το κρατήσουν από το μεσημέρι, όταν παραλαμβάνουν την ψαριά της ημέρας. Σίγουρα θα δοκιμάσεις μουσακά με τόνο στο Αρμενάκι, είναι το signature πιάτο τους, κι αν είσαι τυχερός, θα σου πάρει παραγγελία η «θεά» του νησιού, η πανέμορφη Αθηνά, που μοιάζει με τη Λέχου, η οποία αργότερα θα ξεσηκώσει όλο το μαγαζί σε αυθεντικό νησιώτικο γλέντι – το κάνει κάθε βράδυ, όταν αφήνουν την κουζίνα και πιάνουν τα όργανα. Σαν βρεθείς στο Κλεισίδι, μην τολμήσεις και δεν δοκιμάσεις τους κεφτέδες της κυρίας Βιβής. Είναι η «alternative» επιλογή της περιοχής, κι άσε τους άλλους να μαδάνε μαργαρίτες, που είχε πει πέρσι κι ένας φίλος.
Η μέρα σου θα ξεκινά με καφέ στο «Πού πας καραβάκι» της Χώρας. Όχι καφέ ξεροσφύρι όμως. Οι σπιτικές πίτες ταψιού που φτιάχνουν είναι λαχταριστές, ενώ με το μπανόφι τους κι ένα άλλο γλύκισμα σοκολάτας σε ποτήρι που το λένε «3:45» ή κάπως έτσι θα ξεχάσεις το όνομά σου. New entry για ποτό είναι ο προσεγμένος, κατηφορικός Μονόλιθος που πήρε το όνομά του από τον δεύτερο μεγαλύτερο μονόλιθο της Ευρώπης μετά το Γιβραλτάρ, αυτόν που δεσπόζει στο ανατολικό άκρο του νησιού. Κράτα μια νύχτα της παραμονής σου για ανάβαση στο μοναστήρι της Καλαμιώτισσας που βρίσκεται στην κορυφή του, εφοδιάσου με αθλητικά παπούτσια, sleeping bag, φακό και φίλους και ξεκίνα κατά τη δύση του ήλιου να τον ανέβεις. Πέρσι στο νησί είχε εμφανιστεί κι ένα αξιοπερίεργο «Phenomenon»: δύο λάτρεις της Ανάφης και της σύγχρονης τέχνης, ο Ιορδάνης και ο Piergiorgio, είχαν οργανώσει μια site-specific έκθεση, καλώντας γνωστούς καλλιτέχνες να εμπνευστούν και να δημιουργήσουν. Καλώς εχόντων, φιλοδοξούν να το επαναλάβουν του χρόνου. Κάποιο άλλο βράδυ, αργά, απομακρύνσου από την παρέα σου κι ανέβα στο ψηλότερο σημείο της Χώρας, στο Κάστρο, ή στην Άνω Πλατεία, όταν όλα θα έχουν σωπάσει και θα ακούγονται μόνο τα όργανα από το Αρμενάκι. Άραξε εκεί με καμιά μπίρα και, καθώς ο αέρας θα σε κοπανάει, σκέψου τον χειμώνα που πέρασε κι εκείνον που έρχεται. Θα με θυμηθείς!
