Ο επτάκιλος ροφός

Ο επτάκιλος ροφός Facebook Twitter
3

Ο φίλος μου ο Αρτέμης, θείο δώρο μού έστειλε, έναν επτάκιλο ροφό, που μόλις μια νύχτα πριν σεριάνιζε στα ναξιώτικα νερά. Ένας ολόφρεσκος ροφός στην πρωτεύουσα φαντάζει πιο πολύτιμος από τα μετάξια του Lanvin και τα τσαντικά του Vuitton, τα οποία, άμα διαθέτεις το αντίτιμο, τα βρίσκεις να σέρνονται στα πόδια σου, κάτι που δεν πρόκειται να κάνει ο ροφός για σένα. Αφενός γιατί είναι σπάνιος ακόμη και στο νησί, αφετέρου γιατί κοστίζει όσο κι ένα ζευγάρι Louboutin, αφετρίτου γιατί και τον Παντελή τον βαρκάρη μπάρμπα να’χεις δεν μπορεί να σου εγγυηθεί τέτοια ψαριά και μάλιστα με κούριερ παράδοση στην πόλη.

Τον πήρα στην αγκαλιά μου μέσα στη νάυλον σακκούλα του, σαν επτάμηνο μωρό τον μετέφερα σφιχτά κλεισμένο στα αχαμνά μου μπράτσα που μούδιασαν από το βάρος, στον ώμο μου τον κουβάλησα και τον ξάπλωσα στο πάτωμα της κουζίνας-πού να χωρέσει στον νεροχύτη-, να θαυμάσω το γλιστερό του δέρμα, το ζωντανό μάτι, να μυρίσω τη θαλλασινή του φρεσκάδα, να αποφασίσω θωρώντας τον τί μαγειρική τύχη να του επιφυλάξω, να σχεδιάσω σωστά και να τιμήσω αναλόγως την-άπαξ στη ζωή μου- τύχη που χτύπησε την πόρτα μου.

Σούπα το κεφάλι, ψητό το κορμάκι. Να σχεδιάσω σωστά τη λίστα των πιο εκλεκτών καλεσμένων, μόνον αυτούς που σκαμπάζουν και συμφωνούν πως ένας φρέσκος ροφός στο πιάτο αξίζει περισσότερα από ένα δεκαπενθήμερο σε ριζόρτ του εξωτισμού.

Στην πρώτη παραζάλη της ηδονής, μου διαφεύγει πως το κήτος έφθασε σε όλο το κάλλος, πλην, όμως, ακαθάριστο. Πού καθαρίζεις, όμως, μακριά από το γυαλό ένα τέτοιο ψάρι; Όπως το κόβω με το μάτι, η αναμέτρηση με τον σωματότυπο και τα κιλά μου υπογράφεται σιγουράκι άνιση. Τέτοιες δουλιές τις κάνουν άντρες γενναίοι και βαρβάτοι. Έκκληση σε βοήθεια, με το Λίο συσκεπτόμαστε πού θα συντελεστεί η τελετή.

Τον ξαναπαίρνω στην αγκαλιά μου, τον πάω στη μπανιέρα. Και μόνον, όμως, η ιδέα ότι μετά τον τεμαχισμό του πτώματος θα μείνει η μυρωδιά του εγκλήματος υπόγεια κάτω από το αφρόλουτρο ιλάνγκ-ιλάνγκ, με αποτρέπει, κι εξ’άλλου ποτέ δεν χωρέσουν σε μια μπανιέρα ένας άντρας, μια (μισή) γυναίκα κι ένας επτάκιλος ροφός. Αγκαλιά και στη βεράντα. Ξαπλωμένος ανάμεσα στις φλούο γλάστρες μου, στα πόδια της φούξια ξαπλώστρας, με ηχητική υπόκρουση τα ασθενοφόρα και τις κόρνες της Βας. Σοφίας ο ροφός έχει μαραζώσει, έχει χάσει τη γοητεία του, σα να μου φαίνεται πως άρχισε να μυρίζει καυσαέριο, χαμένος στο ανορθόδοξο τοπίο.

Τον πατάμε με τα πόδια μας, να κάτσει φρόνιμος, να μην γλυστράει, τα τεράστια λέπια αντιστέκονται στα οικιακά μαχαίρια, κολλάνε παντού πάνω μας, μπαίνουν στα μάτια και στα μαλλιά, «χιονίζουν» με τη διάφανη υφή τους τα φύλλα των φυτών, όλη η βεράντα κάτω από ένα πέπλο λέπι με άρωμα ψαρίλας, χτυπάμε τα μαχαίρια με σφυριά, η σάρκα κα τα κόκκαλα αντιστέκονται, μια λίμνη από αίμα σκορπίζεται στα μωσαϊκά, η ίδια σωματική πίεση, η ίδια αδρεναλίνη σαν να συμμετέχεις σε ένα έγκλημα, σάρκα ανθρώπινη ή ψαρένια το ίδιο, νοιώθω να σκοτώνω κάτι που μου υποσχέθηκε μια ευτυχία, τρέμω από αποτροπιασμό μπροστά στον ξεχαρβαλωμένο σκελετό, τα μαχαίρια πριονίζουν ανεπιτυχώς βράγχια πιο γερά κι από ατσαλένιες χορδές, βάζω τα κλάματα αλλά άμα ξεκινήσεις ένα έγκλημα δεν έχει επιστροφή, δεν έχει rewind και το forward λειτουργεί μόνο σε αργή, βασανιστική κίνηση.

Θυμάμαι τον δεινό δύτη φίλο μου Αλέξη, που στην αναμέτρηση με έναν δίμετρο ροφό, δεν ξαναβούτηξε κι ούτε έφαγε ποτέ του ψάρι ξανά. Η πάλη με το θεριό του έκανε φόνο, «ποιός ήμουν εγώ, είπε, που πάνω στην αψάδα των 25 μου χρόνων πήγα να ξεπατώσω το γέρο σοφό κάτοικο του βυθού, που έζησε κει κάτω πάνω από 30 χρόνια;».

Αυτό τον ροφό, δεν τον έφαγα. Χάρισα το κορμί του. Έκανα σούπα το κεφάλι κι έφυγα από το σπίτι να φάω έξω σουβλάκια. «Να την έχετε φάει μέχρι να γυρίσω». Στην άκρη του μαχαιριού της κουζίνας μου, θα ξεπλένεται καθημερινά μια αμαρτία.

Γεύση
3

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Agora symi

Γεύση / Agora: Η πιο γραφική ανηφόρα της Σύμης οδηγεί σε μια κουζίνα με χαρακτήρα

Σε ένα μικρό μπαλκόνι με θέα τα παστέλ αρχοντικά της Σύμης, ο Χρήστος Σιδηρόπουλος σερβίρει μια ελληνική κουζίνα που συνομιλεί με το παρελθόν χωρίς να το αντιγράφει – μιλάει χαμηλόφωνα, αλλά ακούγεται καθαρά.
ΖΩΗ ΠΑΡΑΣΙΔΗ
Οι ανθοί της cucina povera

Γεύση / Κολοκυθανθοί: Τα λουλούδια της φτωχής αλλά σοφής κουζίνας

Τα άνθη που είτε βουτιούνται στο κουρκούτι είτε γίνονται τροφαντός ντολμάς κρύβουν φθαρτή ομορφιά και μεγάλη γευστική παράδοση — πολύ πριν ο οδηγός Michelin αναδείξει τάσεις σαν το zero waste και το «από το χωράφι στο τραπέζι».
ΝΙΚΟΣ Γ. ΜΑΣΤΡΟΠΑΥΛΟΣ
Αμπέλι, άστρα και συναίσθημα: Ο Θοδωρής Κοντογιάννης και η βιοδυναμική οινοποίηση

Το κρασί με απλά λόγια / Αμπέλι, άστρα και συναίσθημα: Ο Θοδωρής Κοντογιάννης και η βιοδυναμική οινοποίηση

Πώς επηρεάζει η αστρονομία τις καλλιεργητικές πρακτικές στο αμπέλι; Η Υρώ Κολιακουδάκη και ο Παναγιώτης Ορφανίδης σε μια συζήτηση με τον Θοδωρή Κοντογιάννη για τη σχέση του ανθρώπου με τη γη, την τεχνολογία και το κρασί, έξω από τα συνηθισμένα.
ΥΡΩ ΚΟΛΙΑΚΟΥΔΑΚΗ
Οι ιδιαίτερες γεύσεις του καλοκαιριού στο Αιγαίο

Γεύση / Σαρδέλες Καλλονής, Φούσκες, Σκίζα. Αυτή είναι η γεύση του Αιγαίου

Οι μένουλες Καρπάθου, το σπινιάλο Καλύμνου, η σκίζα της Μήλου και η μόστρα της Μυκόνου: Από τον ιωδιούχο αφρό του Αιγαίου ως τα μητάτα των Κυκλάδων, η γεύση του καλοκαιριού αποτυπώνεται σε προϊόντα που φέρουν την ιστορία και το φως των νησιών.
ΝΙΚΟΣ Γ. ΜΑΣΤΡΟΠΑΥΛΟΣ
ΕΠΕΞ Ελένη Σαράντη

Γεύση / Ελένη Σαράντη: «Κυνήγησα πράγματα που τελικά δεν είχαν σημασία»

Μετά από μια δύσκολη στιγμή, κατάλαβε πως η μόνη επιβράβευση που μετρά δεν είναι τα αστέρια, αλλά το “φάγαμε καταπληκτικά”. Όταν την αποκαλούν σεφ, απαντά απλά: «Εγώ μαγειρεύω». Η υπερήφανη μαγείρισσα που προκαλεί ουρές στην οδό Σαλαμίνος, στον Κεραμεικό, είναι η Αθηναία της εβδομάδας.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Από τη γαλλική bistronomie στο σαμιώτικο αμπέλι: Η συναρπαστική διαδρομή του Βασίλη Αλεξίου

Το κρασί με απλά λόγια / Από τη γαλλική bistronomie στο σαμιώτικο αμπέλι: Η συναρπαστική διαδρομή του Βασίλη Αλεξίου

Ο σεφ και οινοποιός μας ταξιδεύει από τη Σαντορίνη στο Παρίσι, στο Μarais, όπου είχε μια πολύ επιτυχημένη μακρόχρονη πορεία ως ένας από τους δημιουργούς του ρεύματος του bistronomie. Τώρα βρίσκεται στη Σάμο όπου φτιάχνει κρασιά τα οποία εκφράζουν την προσωπικότητά του και τον χαρακτήρα του, με σκοπό να τα απολαμβάνει ο κόσμος με το φαγητό του, μαζί με άλλους ανθρώπους.
THE LIFO TEAM
Νάπολη: Γιορτάζοντας τη χαρά της ζωής στη σκιά του Βεζούβιου

Nothing Days / Νάπολη: Γιορτάζοντας τη χαρά της ζωής στη σκιά του Βεζούβιου

Ένα «ανοιξιάτικο» τριήμερο σε μία πόλη που ξέρει από φυσικές καταστροφές αλλά ξέρει και να υμνεί τη ζωή, και μία μεγάλη βόλτα στην Πομπηία και στο Ερκολάνο. Από το αρχαίο «fast food» στις σύγχρονες γεύσεις της ναπολιτάνικης κουζίνας.
M. HULOT
Τραπέζι κάτω από την κληματαριά

Γεύση / Τραπέζια κάτω από βαθύσκιωτες κληματαριές. Αυτό είναι το καλοκαίρι

Σκάροι με μπάμιες μαγειρεμένα στον χυμό των ανώριμων σταφυλιών από την κληματαριά της αυλής μας, σκορπιοί μακαρονάδα με ρόγες των ώριμων τσαμπιών, καθώς και αρνάκι κοκκινιστό με γλυκόξινες αγουρίδες. Αυτές είναι οι γεύσεις που αξίζουν τον ίσκιο της κληματαριάς.
ΝΙΚΟΣ Γ. ΜΑΣΤΡΟΠΑΥΛΟΣ
Αν ζούσε ο Κωνσταντίνος Αντωνόπουλος, το ελληνικό κρασί θα ήταν διαφορετικό

Το κρασί με απλά λόγια / Αν ζούσε ο Κωνσταντίνος Αντωνόπουλος, το ελληνικό κρασί θα ήταν διαφορετικό

Ένα podcast από την Υρώ Κολιακουδάκη Dip WSET και τον Παναγιώτη Ορφανίδη αφιερωμένο σε έναν πιονέρο του ελληνικού αμπελώνα, για να θυμούνται οι παλιοί και να μαθαίνουν οι νέοι.
THE LIFO TEAM

σχόλια

3 σχόλια
Τον επτάκιλο ροφό μην τον λυπάστε. Ή τουλάχιστον λυπηθείτε τον όσο λυπάστε το κοτόπουλο σας. Τα έζησε τα χρόνια του. Το έγκλημα είναι οι ροφοί των 1-2 κιλών, που αντί να ζήσουν να φτάσουν τα 30, τα καμακώνουν κάποιοι χωρίς σκέψη. Μακάρι να έβγαιναν μόνο διμετροι ροφοί από τη θάλασσα!