«Το φαγητό έχει και έναν κοινωνικό και πολιτισμικό χαρακτήρα εκτός από τον καλλιτεχνικό» Facebook Twitter
«Ήμουν αυτό που είμαι πριν γίνει γνωστή η λέξη foodie». Φωτο: Νίκος Κατσαρός/LifO

Εβίτα Λύκου: «Η μαγειρική είναι μια καλλιτεχνική έκφραση»

0

Το τσάτνεϊ ντομάτας της Εβίτας Λύκου είναι διάσημο ανάμεσα στους φίλους και τους γνωστούς της. Όχι μόνο το τσάτνεϊ ντομάτας, αλλά κάθε τσάτνεϊ και μαρμελάδα που φτιάχνει – και φτιάχνει συνεχώς και ασταμάτητα. Στον πάγκο της κουζίνας της μας υποδέχονται βαζάκια κάθε μεγέθους με τσάτνεϊ πιπεριάς, κρεμμυδιού, το περίφημο τσάτνεϊ ντομάτας (το οποίο είναι όντως καταπληκτικό) και μια κράνμπερι σος που έχει μόλις φτιάξει.

Η Εβίτα έχει πάθος με το φαγητό και μια φιλοσοφία που συνοδεύει κάθε της κίνηση στην κουζίνα. «Για μένα η μαγειρική είναι μια καλλιτεχνική έκφραση και τη θεωρώ ένα είδος τέχνης» λέει. «Ζωγραφίζω από χόμπι χωρίς να είμαι ζωγράφος και έτσι μαγειρεύω από χόμπι χωρίς να είμαι σεφ. Η διαδικασία τού να φτιάξω κάτι στην κουζίνα είναι πολύ συχνά παρόμοια με τη διαδικασία της ζωγραφικής. Μπορεί να κάθομαι στο κρεβάτι μου και να σκέφτομαι τα χρώματα ενός πίνακα – δεν ζωγραφίζω καθόλου καλά, αλλά είμαι πολύ καλή στο χρώμα. Σκέφτομαι τα χρώματα και ακριβώς το ίδιο κάνω και για να μαγειρέψω κάτι δικό μου, άνευ συνταγής. Οπότε, οτιδήποτε έχει βαζάκια και χρώματα με ξετρελαίνει».

«Ήμουν αυτό που είμαι πριν γίνει γνωστή η λέξη foodie», εξηγεί, «πριν κυκλοφορήσει όλο αυτό εγώ το έκανα ήδη και μάλιστα ενίοτε με φαντασμαγορικό τρόπο, γιατί είναι παρανοϊκός ο τρόπος που λειτουργώ.

Η Εβίτα μαγειρεύει από παιδί, ήταν πάνω από τη μαμά της όταν έφτιαχνε πίτες και σάλτσες και παρατηρούσε. «Όλα μου φαίνονταν ενδιαφέροντα», λέει, «και από δεκατριών μαγείρευα εγώ το μεσημεριανό του σπιτιού. Μετά, όταν τελείωσα το πανεπιστήμιο, πήγα για σπουδές στην Αγγλία όπου έμεινα μόνη μου και για πρώτη φορά μπορούσα να κάνω ό,τι θέλω. Η πιο βαθιά ενασχόληση ξεκίνησε σε κάποια καταθλιπτική μου φάση. Όταν παθαίνω κατάθλιψη παθαίνω ταυτόχρονα και ανορεξία, και ο τρόπος που είχα για να μη μένω νηστική ήταν να αρχίσω να φτιάχνω πολύ ενδιαφέροντα πράγματα. Στην Αγγλία συνάντησα και τα πρώτα fancy υλικά, το αγαπημένο μου μέρος ήταν το σούπερ μάρκετ, αλλά ερχόμουν σε επαφή με διαφορετικούς πολιτισμούς, πέρα από την αγγλική κουζίνα, γιατί είχα συμφοιτητές Ινδούς, Κινέζους, Μεξικανούς, Ισπανούς, και αυτά που μαγείρευαν με ενδιέφεραν πάρα πολύ. Πέρασα και μια φάση που το μαγείρεμα μού είχε γίνει εμμονή, μπορεί να σηκωνόμουν να φτιάξω κέικ στις 4 το πρωί».

Μας δείχνει τα τσάτνεϊ που έχει μόλις βάλει σε βαζάκια και την κράνμπερι σος, που δεν την έχει ξαναφτιάξει. «Αυτό παθαίνω όταν πάω στο σούπερ μάρκετ ή στη λαϊκή», λέει, «εμπνέομαι, βλέπω κάτι που ούτε το έχω ξαναδεί ούτε ξέρω τι κάνει. Έφτιαξα τη σος επειδή βρήκα φρέσκα κράνμπερι. Φτιάχνω συνεχώς γλυκά του κουταλιού και ανά εποχή φτιάχνω τα πάντα. Το καλοκαίρι φτιάχνω κεράσι, βύσσινο, πετροκέρασο, φράουλα, ό,τι βρω μπροστά μου, φρούτα του δάσους, αυτή την εποχή έχει ρόδια, κάστανα, κυδώνια, μήλα και αχλάδια που τα κάνω γλυκό». Βγάζει από το ψυγείο ένα γλυκό που έχει φτιάξει από ζελέ ρόδι, κρέμα βανίλια κι από πάνω σιρόπι με χυμό ροδιού.

«Το φαγητό έχει και έναν κοινωνικό και πολιτισμικό χαρακτήρα εκτός από τον καλλιτεχνικό» Facebook Twitter
Μας δείχνει τα τσάτνεϊ που έχει μόλις βάλει σε βαζάκια και την κράνμπερι σος, που δεν την έχει ξαναφτιάξει. Φωτο: Νίκος Κατσαρός/LifO
«Το φαγητό έχει και έναν κοινωνικό και πολιτισμικό χαρακτήρα εκτός από τον καλλιτεχνικό» Facebook Twitter
Φωτο: Νίκος Κατσαρός/LifO

«Ήμουν αυτό που είμαι πριν γίνει γνωστή η λέξη foodie», εξηγεί, «πριν κυκλοφορήσει όλο αυτό εγώ το έκανα ήδη και μάλιστα ενίοτε με φαντασμαγορικό τρόπο, γιατί είναι παρανοϊκός ο τρόπος που λειτουργώ. Οργάνωνα θεματικά πάρτι φαγητού πριν από δέκα χρόνια και μια μέρα, το 2011, είδα ένα μεσαιωνικό φουστάνι στο Pinterest το οποίο με παρέπεμψε στη μεσαιωνική κουζίνα και αποφάσισα να διοργανώσω ένα χριστουγεννιάτικο μεσαιωνικό πάρτι – το οποίο περιλάμβανε το μεσαιωνικό φουστάνι που αγόρασα και 100% αυθεντική μεσαιωνική κουζίνα. Δηλαδή, δεν είχε τίποτα που δεν υπήρχε στην Ευρώπη τον 14ο-15ο αιώνα. Το φαγητό έχει και έναν κοινωνικό και πολιτισμικό χαρακτήρα εκτός από τον καλλιτεχνικό, ο οποίος με ενδιαφέρει πάρα πολύ, και αυτό επίσης στην Αγγλία το είχα μανιωδώς παρακολουθήσει, γιατί το BBC κάνει πάρα πολλές εκπομπές μαγειρικής, οι οποίες δεν είναι μόνο μαγειρικής. Είναι συγκλονιστικά ενδιαφέρουσες, έχουν ιστορικούς φαγητού και αυτό που βλέπεις σου δίνει πολλές πληροφορίες και σου δείχνει πόσο πολύ σχετίζεται το φαγητό με την κοινωνία, τον πολιτισμό, με τις εξελίξεις, με την πολιτική... Όταν μαγειρεύει ο κόσμος δεν μαγειρεύει για να τραφεί, για να τραφείς καλλιεργείς ή συλλέγεις ή κυνηγάς ή αρμέγεις, όταν μαγειρεύεις το κάνεις για να απολαύσεις κάτι και όχι απλά για να τραφείς». 

«Το φαγητό έχει και έναν κοινωνικό και πολιτισμικό χαρακτήρα εκτός από τον καλλιτεχνικό» Facebook Twitter
«Για μένα η μαγειρική είναι μια καλλιτεχνική έκφραση και τη θεωρώ ένα είδος τέχνης» λέει. Φωτο: Νίκος Κατσαρός/LifO

Για να φτιάξει το διάσημο τσάτνεϊ ντομάτας παίρνει ένα κιλό διαφόρων ειδών ντομάτες από τη λαϊκή, πομοντόρια, πολύχρωμες κ.λπ. συν μισό κιλό ντοματίνια και όλα τα κόβει σε κυβάκια. Το τσάτνεϊ έχει επίσης σκόρδο, τζίντζερ, ξίδι, ζάχαρη, πιπέρι καγιέν, τσίλι, ξύλο κανέλας, γαρύφαλλο, λίγο αλάτι και το ξύσμα ενός πορτοκαλιού. «Δεν έχει κάποιο φοβερό μυστικό», λέει, «τα κόβεις όλα και τα βράζεις για τέσσερις ώρες σε χαμηλή φωτιά. Το πορτοκάλι το βάζεις στο τέλος και πρέπει να είσαι από πάνω του γιατί στο τέλος κολλάει στον πάτο…».  


— Ποιο είναι το αγαπημένο σου υλικό;
Το τυρί.

— Και αυτό που δεν αντέχεις;
Τα όσπρια.

— Τι δεν λείπει ποτέ από το ψυγείο ή τα ντουλάπια σου;
Το βούτυρο.

— Ποιο ήταν το καλύτερο γεύμα που έφαγες τελευταία;
Οσομπούκο Μιλανέζε.

— Υπάρχει φαγητό το οποίο δεν θα παραγγείλεις ποτέ έξω, που το προτιμάς αυστηρά σπιτικό;
Όχι ότι δεν παραγγέλνω ποτέ, αλλά προτιμώ 100 φορές τη σπιτική πίτσα.

— Τι τρως όταν δεν σε βλέπουν οι άλλοι;
Μαρζιπάν και φουντούνια.

— Ποιο είναι το φαγητό που δεν ήθελες να το βλέπεις ως παιδί αλλά το εκτίμησες μεγαλώνοντας;
Ο τραχανάς.

— Ποιο φαγητό σού φέρνει δάκρυα στα μάτια;
Η κερκυραϊκή παστιτσάδα (καλά δάκρυα)

Δείτε συνταγές της Εβίτας Λύκου στο Cooking Therapy Ιστολόγιο Μαγειρικού Υπαρξισμού και Γαστρονομικής Ψυχανάλυσης, εδώ.

Το άρθρο δημοσιεύθηκε στην έντυπη LifO.

To νέο τεύχος της LiFO δωρεάν στην πόρτα σας με ένα κλικ.

Γεύση
0

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Οι ανθοί της cucina povera

Γεύση / Κολοκυθανθοί: Τα λουλούδια της φτωχής αλλά σοφής κουζίνας

Τα άνθη που είτε βουτιούνται στο κουρκούτι είτε γίνονται τροφαντός ντολμάς κρύβουν φθαρτή ομορφιά και μεγάλη γευστική παράδοση — πολύ πριν ο οδηγός Michelin αναδείξει τάσεις σαν το zero waste και το «από το χωράφι στο τραπέζι».
ΝΙΚΟΣ Γ. ΜΑΣΤΡΟΠΑΥΛΟΣ
Αμπέλι, άστρα και συναίσθημα: Ο Θοδωρής Κοντογιάννης και η βιοδυναμική οινοποίηση

Το κρασί με απλά λόγια / Αμπέλι, άστρα και συναίσθημα: Ο Θοδωρής Κοντογιάννης και η βιοδυναμική οινοποίηση

Πώς επηρεάζει η αστρονομία τις καλλιεργητικές πρακτικές στο αμπέλι; Η Υρώ Κολιακουδάκη και ο Παναγιώτης Ορφανίδης σε μια συζήτηση με τον Θοδωρή Κοντογιάννη για τη σχέση του ανθρώπου με τη γη, την τεχνολογία και το κρασί, έξω από τα συνηθισμένα.
ΥΡΩ ΚΟΛΙΑΚΟΥΔΑΚΗ
Οι ιδιαίτερες γεύσεις του καλοκαιριού στο Αιγαίο

Γεύση / Σαρδέλες Καλλονής, Φούσκες, Σκίζα. Αυτή είναι η γεύση του Αιγαίου

Οι μένουλες Καρπάθου, το σπινιάλο Καλύμνου, η σκίζα της Μήλου και η μόστρα της Μυκόνου: Από τον ιωδιούχο αφρό του Αιγαίου ως τα μητάτα των Κυκλάδων, η γεύση του καλοκαιριού αποτυπώνεται σε προϊόντα που φέρουν την ιστορία και το φως των νησιών.
ΝΙΚΟΣ Γ. ΜΑΣΤΡΟΠΑΥΛΟΣ
ΕΠΕΞ Ελένη Σαράντη

Γεύση / Ελένη Σαράντη: «Κυνήγησα πράγματα που τελικά δεν είχαν σημασία»

Μετά από μια δύσκολη στιγμή, κατάλαβε πως η μόνη επιβράβευση που μετρά δεν είναι τα αστέρια, αλλά το “φάγαμε καταπληκτικά”. Όταν την αποκαλούν σεφ, απαντά απλά: «Εγώ μαγειρεύω». Η υπερήφανη μαγείρισσα που προκαλεί ουρές στην οδό Σαλαμίνος, στον Κεραμεικό, είναι η Αθηναία της εβδομάδας.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Από τη γαλλική bistronomie στο σαμιώτικο αμπέλι: Η συναρπαστική διαδρομή του Βασίλη Αλεξίου

Το κρασί με απλά λόγια / Από τη γαλλική bistronomie στο σαμιώτικο αμπέλι: Η συναρπαστική διαδρομή του Βασίλη Αλεξίου

Ο σεφ και οινοποιός μας ταξιδεύει από τη Σαντορίνη στο Παρίσι, στο Μarais, όπου είχε μια πολύ επιτυχημένη μακρόχρονη πορεία ως ένας από τους δημιουργούς του ρεύματος του bistronomie. Τώρα βρίσκεται στη Σάμο όπου φτιάχνει κρασιά τα οποία εκφράζουν την προσωπικότητά του και τον χαρακτήρα του, με σκοπό να τα απολαμβάνει ο κόσμος με το φαγητό του, μαζί με άλλους ανθρώπους.
THE LIFO TEAM
Νάπολη: Γιορτάζοντας τη χαρά της ζωής στη σκιά του Βεζούβιου

Nothing Days / Νάπολη: Γιορτάζοντας τη χαρά της ζωής στη σκιά του Βεζούβιου

Ένα «ανοιξιάτικο» τριήμερο σε μία πόλη που ξέρει από φυσικές καταστροφές αλλά ξέρει και να υμνεί τη ζωή, και μία μεγάλη βόλτα στην Πομπηία και στο Ερκολάνο. Από το αρχαίο «fast food» στις σύγχρονες γεύσεις της ναπολιτάνικης κουζίνας.
M. HULOT
Τραπέζι κάτω από την κληματαριά

Γεύση / Τραπέζια κάτω από βαθύσκιωτες κληματαριές. Αυτό είναι το καλοκαίρι

Σκάροι με μπάμιες μαγειρεμένα στον χυμό των ανώριμων σταφυλιών από την κληματαριά της αυλής μας, σκορπιοί μακαρονάδα με ρόγες των ώριμων τσαμπιών, καθώς και αρνάκι κοκκινιστό με γλυκόξινες αγουρίδες. Αυτές είναι οι γεύσεις που αξίζουν τον ίσκιο της κληματαριάς.
ΝΙΚΟΣ Γ. ΜΑΣΤΡΟΠΑΥΛΟΣ
Αν ζούσε ο Κωνσταντίνος Αντωνόπουλος, το ελληνικό κρασί θα ήταν διαφορετικό

Το κρασί με απλά λόγια / Αν ζούσε ο Κωνσταντίνος Αντωνόπουλος, το ελληνικό κρασί θα ήταν διαφορετικό

Ένα podcast από την Υρώ Κολιακουδάκη Dip WSET και τον Παναγιώτη Ορφανίδη αφιερωμένο σε έναν πιονέρο του ελληνικού αμπελώνα, για να θυμούνται οι παλιοί και να μαθαίνουν οι νέοι.
THE LIFO TEAM