To παλιότερο εστιατόριο του κόσμου

Facebook Twitter
0

Τα εστιατόρια υπάρχουν τουλάχιστον από τους κλασικούς χρόνους της αρχαίας Ελλάδας. Τότε, σε σχεδόν κάθε γειτονιά, υπήρχε κάποιος που έψηνε κρέας και προσέφερε κρασί σε χαμηλές τιμές, κάπως σαν τις καντίνες του σήμερα. Από τότε πολύ νερό έχει κυλήσει στο αυλάκι. Η διάρκεια ενός εστιατορίου δείχνει συνέπεια και σεβασμό στους πελάτες, οπότε δεν είναι περίεργο που η λίστα προκαλεί διαμάχες για το ποιο εστιατόριο είναι το πιο παλιό. Η περιήγηση πάντως έχει ενδιαφέρον, έτσι κι αλλιώς:

Botin, Μαδρίτη, 1886

Το Botin έχει καταφέρει να αναφέρεται ως το παλιότερο στον κόσμο από το βιβλίο Γκίνες, οπότε μοιραία εμφανίζεται συχνότερα με αυτόν τον τίτλο.

Υπάρχει από το 1725 και αναφέρεται σε ένα βιβλίο που εκδόθηκε το 1886. Εδώ υποτίθεται ότι δούλευε ο Γκόγια πριν γίνει ζωγράφος και ο Χεμινγκγουέι ήταν επίσης συχνός πελάτης, και το ανακήρυξε ως ένα από τα αγαπημένα του εστιατόρια.

Σήμερα προσελκύει κυρίως τουρίστες, αφού βρίσκεται σε όλους τους οδηγούς μ’ αυτόν τον τίτλο. Το κτήριο στο οποίο στεγάζεται είναι του 16ου αιώνα και βρίσκεται φυσικά, μέσα στην παλιά πόλη.

Το Βotin ιδρύθηκε από τον Γάλλο Jean Botin και την γυναίκα του. Στη συνέχεια το ανέλαβε ένας ανιψιός του με όνομα Candido Remis και γι’ αυτό στη συνέχεια ονομάστηκε Sobrino de Botin, όπως λέγεται μέχρι σήμερα. Αν θέλετε να δείτε το μενού του, βρίσκεται εδώ σε pdf.

A La Petite Chaise, Παρίσι, 1680

Εννοείται ότι το Παρίσι δε θα μπορούσε να λείπει από τη λίστα: στο site του εστιατορίου γράφει ότι το 1680 αποδεικνύεται από τα αρχεία πώλησης του κτηρίου ότι ήδη υπήρχε κάποιος Georges Rameau ο οποίος πουλούσε κρασί και μαζί με το κρασί, προσφερόταν και φαγητό, από τότε μέχρι σήμερα.

Πολλά σπουδαία γεγονότα συνέβησαν εκεί: τον 19ο αιώνα, ένας διάσημος αστυνομικός, ο Vidocq, πραγματοποίησε πολλές συλλήψεις εκεί. Ο διάσημος γκουρμέ Brillant Savarin έγραψε για το μενού στο βιβλίο του «η φυσιολογία της γεύσης», το 1826. Την ίδια εποχή, πελάτες του εστιατορίου ήταν η Γεωργία Σανδή και ο Σατωβριάν, οι οποίοι έμεναν εκεί κοντά. Στην αρχή του 20ου αιώνα ήταν σημείο συνάντησης καλλιτεχνών και ηθοποιών μετά τις παραστάσεις και σταρ του καμπαρέ πήγαιναν εκεί για να τους σκιτσάρει ο Τουλούζ Λοτρέκ.

Rules Restaurant, Λονδίνο, 1798

Ο Thomas Rule άνοιξε ένα μικρό εστιατόριο με στρείδια στο Covent Garden, όταν ο Ναπολέων ανακοίνωσε την εκστρατεία του στην Αίγυπτο. Οι συγγραφείς της εποχής πολύ σύντομα άρχισαν να υμνούν τις «πίτες, μπύρες και τα στρείδια» καθώς και τους «δανδήδες, τους διανοούμενους και τους έκλυτους» που αποτελούσαν το πελατολόγιο.

Διάσημοι πελάτες του ήταν ο Τσαρλς Ντίκενς, ο Γουίλιαμ Θάκερεϊ, ο Μπάστερ Κίτον, ο Σταν Λόρελ, ο Κλαρκ Γκέιμπλ και ο Τσάρλι Τσάπλιν – επίσης,  έχει εμφανιστεί σε μυθιστορήματα του Γκράχαμ Γκρην και Τζον Λε Καρέ.

Ενώ έχουν περάσει 200 χρόνια από τότε ήταν ιδιοκτησία μόλις τριών οικογενειών. Πριν τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, ο Charles Rule, ένας απόγονος του ιδρυτή, γνώρισε τυχαία τον Tom Bell, ο οποίος είχε εστιατόριο στο Παρίσι, και οι δύο άντρες αποφάσισαν να ανταλλάξουν τα εστιατόριά τους. Το 1984, η κόρη του Tom Bell, πούλησε το Rules στον John Mayhew, ο οποίος είναι ο ιδιοκτήτης μέχρι σήμερα.

Το Rules ακόμα σερβίρει παραδοσιακά φαγητά της Αγγλίας, όπως κυνήγι, στρείδια, πίτες και πουτίγκες.

Άραγε ποιό να είναι το πιο παλιό εστιατόριο της Αθήνας;

Γεύση
0

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Οι ιδιαίτερες γεύσεις του καλοκαιριού στο Αιγαίο

Γεύση / Γεύσεις που σκάνε σαν κύμα: Η παράδοση του Αιγαίου στο πιάτο

Οι μένουλες Καρπάθου, το σπινιάλο Καλύμνου, η σκίζα της Μήλου και η μόστρα της Μυκόνου: Από τον ιωδιούχο αφρό του Αιγαίου ως τα μητάτα των Κυκλάδων, η γεύση του καλοκαιριού αποτυπώνεται σε προϊόντα που φέρουν την ιστορία και το φως των νησιών.
ΝΙΚΟΣ Γ. ΜΑΣΤΡΟΠΑΥΛΟΣ
ΕΠΕΞ Ελένη Σαράντη

Γεύση / Ελένη Σαράντη: «Κυνήγησα πράγματα που τελικά δεν είχαν σημασία»

Μετά από μια δύσκολη στιγμή, κατάλαβε πως η μόνη επιβράβευση που μετρά δεν είναι τα αστέρια, αλλά το “φάγαμε καταπληκτικά”. Όταν την αποκαλούν σεφ, απαντά απλά: «Εγώ μαγειρεύω». Η υπερήφανη μαγείρισσα που προκαλεί ουρές στην οδό Σαλαμίνος, στον Κεραμεικό, είναι η Αθηναία της εβδομάδας.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Από τη γαλλική bistronomie στο σαμιώτικο αμπέλι: Η συναρπαστική διαδρομή του Βασίλη Αλεξίου

Το κρασί με απλά λόγια / Από τη γαλλική bistronomie στο σαμιώτικο αμπέλι: Η συναρπαστική διαδρομή του Βασίλη Αλεξίου

Ο σεφ και οινοποιός μας ταξιδεύει από τη Σαντορίνη στο Παρίσι, στο Μarais, όπου είχε μια πολύ επιτυχημένη μακρόχρονη πορεία ως ένας από τους δημιουργούς του ρεύματος του bistronomie. Τώρα βρίσκεται στη Σάμο όπου φτιάχνει κρασιά τα οποία εκφράζουν την προσωπικότητά του και τον χαρακτήρα του, με σκοπό να τα απολαμβάνει ο κόσμος με το φαγητό του, μαζί με άλλους ανθρώπους.
THE LIFO TEAM
Νάπολη: Γιορτάζοντας τη χαρά της ζωής στη σκιά του Βεζούβιου

Nothing Days / Νάπολη: Γιορτάζοντας τη χαρά της ζωής στη σκιά του Βεζούβιου

Ένα «ανοιξιάτικο» τριήμερο σε μία πόλη που ξέρει από φυσικές καταστροφές αλλά ξέρει και να υμνεί τη ζωή, και μία μεγάλη βόλτα στην Πομπηία και στο Ερκολάνο. Από το αρχαίο «fast food» στις σύγχρονες γεύσεις της ναπολιτάνικης κουζίνας.
M. HULOT
Τραπέζι κάτω από την κληματαριά

Γεύση / Τραπέζια κάτω από βαθύσκιωτες κληματαριές. Αυτό είναι το καλοκαίρι

Σκάροι με μπάμιες μαγειρεμένα στον χυμό των ανώριμων σταφυλιών από την κληματαριά της αυλής μας, σκορπιοί μακαρονάδα με ρόγες των ώριμων τσαμπιών, καθώς και αρνάκι κοκκινιστό με γλυκόξινες αγουρίδες. Αυτές είναι οι γεύσεις που αξίζουν τον ίσκιο της κληματαριάς.
ΝΙΚΟΣ Γ. ΜΑΣΤΡΟΠΑΥΛΟΣ
Αν ζούσε ο Κωνσταντίνος Αντωνόπουλος, το ελληνικό κρασί θα ήταν διαφορετικό

Το κρασί με απλά λόγια / Αν ζούσε ο Κωνσταντίνος Αντωνόπουλος, το ελληνικό κρασί θα ήταν διαφορετικό

Ένα podcast από την Υρώ Κολιακουδάκη Dip WSET και τον Παναγιώτη Ορφανίδη αφιερωμένο σε έναν πιονέρο του ελληνικού αμπελώνα, για να θυμούνται οι παλιοί και να μαθαίνουν οι νέοι.
THE LIFO TEAM
Τα μυστήρια της κουζίνας του λιμανιού

Γεύση / Mε τα«δώρα» του λιμανιού θα μαγειρέψεις τα ωραιότερα φαγητά

Κάβουρες από τα βαθιά νερά, φλογάτες σκορπίνες, μαγιάτικα στον φούρνο και άλλα ψάρια που δεν φτάνουν στον πάγκο του ιχθυοπώλη. Η βόλτα στο λιμάνι είναι πηγή έμπνευσης για τους σπιτικούς μάγειρες.
ΝΙΚΟΣ Γ. ΜΑΣΤΡΟΠΑΥΛΟΣ