Το τέλος της προσήλωσης (έχει αποζημίωση;)  

Το τέλος της προσήλωσης (έχει αποζημίωση;)   Facebook Twitter
Έχει νόημα η διαμαρτυρία απέναντι στο μοιραίο; Μήπως είναι αμυντικό αντανακλαστικό, ένα παλιομοδίτικο ψέλλισμα ή ένα αδύναμο σήμα κινδύνου;
0

ΣΤΟΝ ΚΑΝΑΔΑ ΚΑΙ ΣΤΙΣ ΗΠΑ σχολεία μηνύουν την Meta και το ΤικΤοκ για τις ψυχικές και πολιτισμικές συνέπειες που έχει η χρήση των πλατφορμών στους μαθητές¹. Άλλη μια είδηση από αυτές που στέκουν αμήχανα σε μια άκρη της ροής. Τι είναι άραγε μια τέτοια χειρονομία; Τι αντιπροσωπεύουν οι ποικίλες απαιτήσεις αποζημίωσης για κλεμμένα πνευματικά δικαιώματα ή ηθικές και γνωστικές βλάβες; Θα έλεγε κανείς ότι αυτές οι ειδήσεις κάνουν ορατά κάποια μικρά σκιρτήματα απέναντι σε κάτι εξαιρετικά συμπαγές και ισχυρό, σε μια δυναμική όπου επιμέρους συναισθήματα, ανησυχίες ή αντιρρήσεις γκρεμίζονται σε μια άβυσσο αδιαφορίας.

Έχει νόημα η διαμαρτυρία απέναντι στο μοιραίο; Μήπως είναι αμυντικό αντανακλαστικό, ένα παλιομοδίτικο ψέλλισμα ή ένα αδύναμο σήμα κινδύνου; Προφανώς οι άνθρωποι της εκπαίδευσης που κινητοποιήθηκαν δεν έχουν καμιά διαπραγματευτική ισχύ με το μέρος τους. Και πάλι όμως όχι. Παρά την καθημερινή καταιγιστική προπαγάνδα για τις επαναστάσεις της γνώσης, αυτό που διαπιστώνουμε κάθε μέρα είναι ότι ζούμε το τέλος της προσήλωσης. Ας το παραδεχτούμε ψύχραιμα: γίνεται όλο και πιο δύσκολο να συγκεντρωθεί κανείς σε ένα κείμενο, σε ένα αντικείμενο, σε μια εμπειρία. Η εμβάθυνση, η υπομονετική εξερεύνηση και η αφιερωματική σχέση θρυμματίζονται και μετατρέπονται σε σπάνιους πόρους. Μια ενδημικά επιπόλαιη συνεχής πλοήγηση έχει εγκατασταθεί μέσα μας και γύρω μας. Αυτό συμβαίνει σε νεότερους και μεγαλύτερους, σε παιδιά και γέρους. Καταλαβαίνουμε όμως πως για τη συγκρότηση ενός μαθητή/ τριας οι συνέπειες της κατάτμησης είναι πολλαπλάσιες. Ο «αχταρμάς» δεν βρίσκεται στο τραγούδι της Σάττι αλλά στον τρόπο που συναρμολογούνται οι στιγμές μας.

Ενδεχομένως, να γεννηθεί μια δυσφορία ικανή να επαναφέρει το πνεύμα της προσήλωσης και της πραγματικής ανάγνωσης. Η υπερβολή της διάσπασης να είναι μια στιγμή που θα δώσει τη θέση της σε μια νέα συνείδηση των ορίων.

Φυσικά, δεν είναι ορθό και πρέπον να το λέμε αφού επωφελούμαστε, έχουμε εξαρτηθεί, έχουμε γίνει ένα με τη «ροή». Δεν θέλουμε να εμφανιζόμαστε απαισιόδοξοι και γέροι σαν αποστάτες από την ανακουφιστική ιδεολογία που λέει ότι όλα μπορούν να ρυθμιστούν «με λίγο μέτρο». Πώς να πεις ότι, αντίθετα, γίνεται εξαιρετικά δύσκολο το να υπάρχει κάποιο μέτρο; Ότι η σύνεση, η «υπεύθυνη» χρήση των social media και των στάσεων που παράγουν είναι απλώς ο καθώς πρέπει λόγος των ειδικών, αυτό που αναγκάζονται να δηλώνουν και οι ίδιοι; Η αλήθεια είναι ότι αν και καταφεύγουμε σε παιδαγωγικούς και μετριοπαθείς κοινούς τόπους το ακραίο – ή αλλιώς η κατάχρηση- γίνεται όλο και πιο πιθανή για τα άτομα.

Οι δάσκαλοι και οι «θεσμοί» που έχουν αρχίσει να ανησυχούν έχουν πια εναντίον τους την ίδια την καταχρηστική και βουλιμική λογική που κυβερνά το αλγοριθμικό σύμπαν. Έχουν κυρίως απέναντί τους την επιθυμία ενός χρήστη που δεν μπορεί να σταθεί κάπου.

Ενδεχομένως, να γεννηθεί μια δυσφορία ικανή να επαναφέρει το πνεύμα της προσήλωσης και της πραγματικής ανάγνωσης. Η υπερβολή της διάσπασης να είναι μια στιγμή που θα δώσει τη θέση της σε μια νέα συνείδηση των ορίων. Προς το παρόν όμως αισθάνομαι ότι η κουλτούρα κάθε απερίσπαστης σχέσης γίνεται εξαιρετικά δύσκολη. Ότι, όπως ισχυρίζονται σοβαροί επιστήμονες, υπάρχει πια ένα νευρολογικό αποτύπωμα στον πλανήτη του Meta. Υπάρχουν φυσικά και οι νεοφιλελεύθεροι γκουρού που θεωρούν πως η ίδια η ελευθερία είναι ένα metaverse, μια διαρκής κίνηση και μετατροπή που δεν αφήνει ήσυχη καμιά μορφή. Δοξάζουν έτσι τις απώλειες λέγοντας πως το ρομποτικό μέλλον περνάει από την εγκατάλειψη της «παλιάς κουλτούρας». Ένα στρώμα ενδιάμεσων μεταξύ εταιρικών κολοσσών και δημοσιότητας ταυτίζει εξάλλου τη φιλοσοφία με τα βιβλία αυτό-βοήθειας και την ίδια τη δημοκρατία με την πλοήγηση του χρήστη σε ένα ηλεκτρονικό πολυκατάστημα.

Ας ελπίσουμε πως και αυτή η ελίτ (όπως άλλες και πιο παραδοσιακές) θα αποτύχει στη μεσσιανική της τρέλα. Μπορεί αυτοί οι δάσκαλοι στον Καναδά ή οι άλλοι που κινούνται (για να υπερασπίσουν τους μαθητές τους) να αποδειχτούν ανθεκτικότεροι στο χρόνο και στις δοκιμασίες του. Υπενθυμίζοντας πως ο θάνατος της προσοχής είναι υπαρξιακό τραύμα και όχι έπαθλο για τον Ζούκερμπεργκ, τον Μασκ και τους άλλους, κάποιοι μπορεί να προσφέρουν υπηρεσία σε όλους μας.  

[1] Canadian school boards sue Meta, TikTok, Snapchat for over $4 billion | Canada (dailyhive.com)

Οπτική Γωνία
0

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

Πάντα υποφέραμε από διάσπαση προσοχής, απλώς τώρα έχουμε να κατηγορούμε τις οθόνες

Ιδέες / Πάντα υποφέραμε από διάσπαση προσοχής, απλώς τώρα έχουμε να κατηγορούμε τις οθόνες

Πολύς κόσμος πιστεύει ότι το ατέλειωτο σκρολάρισμα στα social media και στις άπειρες πηγές πληροφόρησης στο διαδίκτυο ευθύνεται για το «στέγνωμα» του ανθρώπινου μυαλού. Κι όμως, το ζήτημα της ελλειμματικής προσοχής μάς απασχολεί από την αρχαιότητα και κάποιοι έχουν ήδη δώσει λύσεις και εξηγήσεις.
THE LIFO TEAM
20 χρόνια Facebook: Τα social media είναι πιο δημοφιλή από ποτέ, τα κοινωνικά δίκτυα όμως πεθαίνουν

Social Media / 20 χρόνια Facebook: Τα social media είναι πιο δημοφιλή από ποτέ, τα κοινωνικά δίκτυα όμως πεθαίνουν

Το είδος της κοινωνικής δικτύωσης στην οποία πρωτοστάτησε το Facebook πλέον εξαφανίζεται καθώς οι χρήστες εγκαταλείπουν τον διάλογο στις ανοιχτές πλατφόρμες και αποσύρονται σε ιδιωτικές ομάδες.
LIFO NEWSROOM

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Αστικές Συγκοινωνίες: Mια αθόρυβη ιδιωτικοποίηση που προκαλεί κρότο

Ρεπορτάζ / Αστικές Συγκοινωνίες: Mια αθόρυβη ιδιωτικοποίηση που προκαλεί κρότο

Τα πρόσφατα ατυχήματα με αστικά λεωφορεία φέρνουν στο προσκήνιο το θέμα της εκχώρησης συγκοινωνιακού έργου στα ΚΤΕΛ και καταγγελίες για θεσμικές αστοχίες. Οι εμπλεκόμενες πλευρές μιλάνε στη LiFO.
ΝΤΙΝΑ ΚΑΡΑΤΖΙΟΥ
Ένα ελληνο-αλβανικό ανήκειν εν τη γενέσει;

Guest Editors / Μεταξύ ελληνικότητας και αλβανικότητας 

Μια έρευνα επιβεβαιώνει ότι η αλβανική μετανάστευση στην Ελλάδα αναδιαμορφώνει ριζικά τις έννοιες της ταυτότητας και του ανήκειν, αποκαλύπτοντας τις προκλήσεις και τις προοπτικές αυτής της νέας πραγματικότητας.
ΙΛΙΡΙΝΤΑ ΜΟΥΣΑΡΑΙ
ΕΠΕΞ Ο μυστηριώδης κύριος Sweetman και η απίθανη ιστορία του σκοτεινού οξυγόνου

Περιβάλλον / Ο μυστηριώδης κύριος Sweetman και η απίθανη ιστορία του σκοτεινού οξυγόνου

Άνοιξε ένα νέο κεφάλαιο για τη θαλάσσια ζωή και μπλόκαρε, έστω προσωρινά, τα σχέδια για εξορύξεις στον ανεξερεύνητο βυθό. Ο Andrew Sweetman μιλά στη LiFO για την έρευνα που έγινε απροσδόκητα viral και συγκρούστηκε με κολοσσούς, πολιτικές αποφάσεις και… το TikTok.
ΛΑΣΚΑΡΙΝΑ ΛΙΑΚΑΚΟΥ
Ανακαλύφθηκε ο εχθρός

Ακροβατώντας / Ανακαλύφθηκε ο εχθρός

Τι σημασία έχουν τα μεγάλα σκάνδαλα, όταν η απειλή είναι μπροστά μας, όπως οι καραβιές Λίβυων και Σουδανών μεταναστών και πολιτικών προσφύγων που καταφθάνουν στη νότια Κρήτη και εισβάλλουν ανεξέλεγκτα στην πατρίδα;
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΕΛΑΚΗΣ
Δημήτρης Κανελλόπουλος: «Να μας αποκαλούν “εφημερίδα των συριζαίων”; Εντάξει... γελάμε»

Οπτική Γωνία / Δημήτρης Κανελλόπουλος: «Να μας αποκαλούν “εφημερίδα των συριζαίων”; Εντάξει... γελάμε»

Ο δημοσιογράφος της «Εφημερίδας των Συντακτών» και του e-tetRadio μιλά για την εφημερίδα, επιβεβαιώνοντας τις τελικές συζητήσεις με τον Δημήτρη Μελισσανίδη, για την κρίση της αριστεράς, την επιστροφή του Αλέξη Τσίπρα και το μέλλον του Τύπου.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ
«Είμαι Ισραηλινός, κι αυτό λειτουργεί πια ως ετυμηγορία» 

Οπτική Γωνία / «Είμαι Ισραηλινός, κι αυτό λειτουργεί πια ως ετυμηγορία» 

Ο θεατρικός σκηνοθέτης Guy Ben-Aharon, που βρέθηκε πρόσφατα στην Αθήνα, γράφει στη LiFO για την απόρριψη που βιώνει τόσο στην πατρίδα του όσο και στο εξωτερικό ως Ισραηλινός που υποστηρίζει την ελευθερία της Παλαιστίνης. 
ΕΠΙΜΕΛΕΙΑ: ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΠΟΛΙΤΑΚΗΣ
«Χρόνιες παθογένειες» vs ποινικών ευθυνών

Οπτική Γωνία / «ΟΠΕΚΕΠΕ: Χρόνιες παθογένειες» vs ποινικών ευθυνών

Η Ευρωπαϊκή Εισαγγελία έστειλε πριν από λίγο καιρό στη Βουλή τη δικογραφία για Αυγενάκη και Βορίδη, αλλά η ΝΔ δεν βλέπει ποινικές ευθύνες υπουργών στο σκάνδαλο του ΟΠΕΚΕΠΕ και επιμένει ότι πρόκειται για «διαχρονικές παθογένειες». 
ΒΑΣΙΛΙΚΗ ΣΙΟΥΤΗ
Γιατί κανείς δεν μας προστατεύει από τον ανεξέλεγκτο θόρυβο;

Οπτική Γωνία / Γιατί δεν μας προστατεύει κανείς από τον ανεξέλεγκτο θόρυβο;

Η Κομισιόν στέλνει τη χώρα στο Ευρωπαϊκό Δικαστήριο επειδή δεν έχει υιοθετήσει τα απαραίτητα σχέδια δράσης για την ηχορρύπανση. Τι σημαίνει αυτό για την καθημερινότητά μας; Μιλά στη LiFO ο ομότιμος καθηγητής του ΑΠΘ, Γεώργιος Παπανικολάου.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ
Ένας κανονικός αφελληνισμός

Οπτική Γωνία / Ένας κανονικός αφελληνισμός

Στη θέση εκείνων των ξένων που καλλιεργούσαν μια αληθινή σχέση με την Ελλάδα, πολλαπλασιάζονται τα φιμέ τζάμια των υπερπολυτελών τζιπ, αόρατοι και αδιάφοροι μεσάζοντες, αγοραστές επαύλεων που υπενοικιάζονται ή έχουν γίνει φρούρια με μικρούς ιδιωτικούς στρατούς τραμπούκων.
ΝΙΚΟΛΑΣ ΣΕΒΑΣΤΑΚΗΣ
Δημήτρης Νανόπουλος: «Ζούμε το τέλος του ανθρώπου και τη γέννηση ενός νέου τύπου ύπαρξης»

Οπτική Γωνία / Δημήτρης Νανόπουλος: «Ζούμε το τέλος του ανθρώπου και τη γέννηση ενός νέου τύπου ύπαρξης»

Ο διακεκριμένος ακαδημαϊκός και θεωρητικός φυσικός μιλά για την προέλευση της συνείδησης, τoν εγκέφαλο ως κβαντική μηχανή και το μέλλον του ανθρώπου ως υβριδίου τεχνολογίας και βιολογίας.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ
«Η ομοφοβία δεν είναι ιδεολογική τοποθέτηση αλλά μια μορφή βίας»

Οπτική Γωνία / «Η ομοφοβία δεν είναι ιδεολογική τοποθέτηση αλλά μια μορφή βίας»

Ένα 13χρονο παιδί δεν άντεξε την ομοφοβία και έδωσε τέλος στη ζωή του. Ο ψυχίατρος-ψυχαναλυτής Σάββας Σαββόπουλος εξηγεί πώς μπορούν οι γονείς και οι εκπαιδευτικοί να εντοπίσουν έγκαιρα τα σημάδια της αυτοκτονικής διάθεσης.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ