«Δεν σου το ’χα να ακούς ΛΕΞ»

Αθήνα είσαι εδώ; Facebook Twitter
Ραπάδες έντεχνοι και σκυλάδες, ό,τι σταυρό κι αν κουβαλάμε, όλοι κάτι αγαπάμε. Φωτ.: Zissis Tsoubos Live
0


«ΚΑΘΕ ΠΕΡΣΙ ΚΑΙ καλύτερα!» ψιθύρισα, ακροβατώντας πάνω στις δεκάποντες πλατφόρμες μου για να μη γλιστρήσω στα βρομόνερα της Αγοράς στην οδό Αθηνάς. Ό,τι πιο κοντινό έχω ζήσει φέτος σε παραλία είναι αυτό το θαλασσινό νερό, αυτό το χαρμάνι μπόχας που προκύπτει από τη μείξη ψαρίλας και σκουπιδίλας. Τουρίστες δεξιά μου, σκαλωσιές αριστερά μου κι εγώ στη μέση, με το κινητό στο χέρι, σκρολάροντας μέχρι να εντοπίσω το mail με το εισιτήριο για τη συναυλία του ΛΕΞ. Απρίλιο το έκλεισα, Ιούνιο το βρήκα.

«Κανένας δεν γκοστάρει, όπως γκοστάρουν οι ραπάδες», σκέφτηκα. Είχα ήδη απαντήσει στα ερωτήματα γνωστών και φίλων σχετικά με το αν είναι σεξιστής και αν πρέπει να τον στηρίζουμε εμείς οι κουίρ τρανς.

Κυριακή μεσημέρι, με καφέ, τσιγάρο και ανεμιστήρα, διάβαζα τις κριτικές και απορούσα με το κοινό που απαιτεί δήλωση πολιτικών φρονημάτων από έναν ράπερ που τα έχει πει όλα μέσα από τα κομμάτια του, την παρουσία του και ενίοτε την απουσία του. 

«Δεν σου το ’χα να ακούς ΛΕΞ», μου γράφει ένας τυπάς στο Ιnsta.

Δηλαδή πώς μοιάζουν αυτές που ακούνε ΛΕΞ;

«Δύο χέρια, τρία πόδια και δεν τρώνε από τα σκουπίδια»¹

Ήμουν καλά προετοιμασμένη για μια νύχτα ανάμεσα σε 60.000 κόσμο. Μαύρα γυαλιά για την αγοραφοβία, παγούρι με βότκα φράουλα για την αφυδάτωση, στριμμένο lemon haze σε περίπτωση που… και παυσίπονα για τους πονοκεφάλους.²

Η  Άντζι οδηγούσε όσο απολάμβανα τις πρώτες φωτογραφίες φίλων χωρίς μπλούζα μέσα από το ΟΑΚΑ .Τατουάζ, δικέφαλοι, ιδρώτας και αδρεναλίνη. Μόνο ένας δεν μου έστειλε, αυτός που ήμουν διατεθειμένη να ψάξω ανάμεσα στους χιλιάδες.

Η συναυλία που διοργάνωσε η Dynasty Group Athens είχε όλα τα στοιχεία μιας υπερπαραγωγής: οθόνες, φώτα, χορευτικό σύνολο, guests, παιδική χορωδία και σκηνικό τα 24ωρα που εμείς με τα λερωμένα πνευμόνια αγαπάμε.³

Μαζί με τον ΛΕΞ, τα αδέρφια του Dof και Squeezy. Το ΟΑΚΑ μύριζε χασίσι και καπνογόνα, τα μαύρα ρούχα, τα πανό, οι σημαίες της Παλαιστίνης και σίγουρα η μουσική για τσόγλανους[4] μάς έφεραν πιο κοντά.

Η ζέστη ήταν υποφερτή, το κλίμα από φιλικό έως συντροφικό ανάμεσα στις διαφορετικές φυλές και γενιές της Αθήνας, αν και μόνο όσοι μείναμε στη χώρα αυτή μετά το 2009 μεγαλώσαμε και γίναμε η χειρότερη γενιά.[5]

Χωρίς να θέλω να αδικήσω κανέναν –άλλωστε δεν τους γνωρίζω καλλιτεχνικά–, σε κάθε guest ένιωθα το ενδιαφέρον μου να μειώνεται. Μου έλειπε ο ΛΕΞ. Απαντούσα σε dm στο κινητό μήπως κανονίσω τίποτα καλό για μετά, ώσπου αποφάσισα να πάω στο μπαρ για νερό. Πίσω από τον συναυλιακό χωρο το σκηνικό έμοιαζε με κάθε άλλο καλοκαιρινό πανηγύρι-φεστιβάλ. Πλαστικές σακούλες, ψυγεία με φωτεινές επιγραφές, πιτσιρίκια του μεροκάματου, ουρές αναμονής και μια μειονότητα που άραζε καβατζωτά σε απόσταση ασφαλείας από το μεγάλο πλήθος. Πέρασαν είκοσι λεπτά, που πιάσαμε την κουβέντα με κάτι Θεσσαλονικιούς για το αν είναι τίμιο να κοστίζει 4 ευρώ η Cola και ξαφνικά άκουσα τη φωνή της κυρίας Χαράς aka Χάρις Αλεξίου.

«Ρε, η Χαρούλλλα ρε», φώναξε το ένα καρντάσι και παράτησε τη θέση του τρέχοντας.

Η καβάτζα άδειασε, η μειονότητα στριμώχτηκε μέσα στο πλήθος σαν να έπεσε συναγερμός. Οριακά πρόλαβα κι εγώ να δω τη «Μάνα» με το συμβολικά κόκκινο αέρινο κουστούμι να ενώνει όλα τα σπασμένα κομμάτια της βραδιάς. Για πολλά παιδιά μπορεί το ραπ να είναι ο πατέρας που δεν γνώρισαν, και για τα ίδια παιδιά η κυρία Χαρά έγινε η μάνα που όλα τη θυμίζουν.

Ραπάδες έντεχνοι και σκυλάδες, ό,τι σταυρό κι αν κουβαλάμε, όλοι κάτι αγαπάμε [6] και αυτήν τη σύμπραξη την αγαπήσαμε και μέσα από αυτήν αγαπηθήκαμε – όσο κράτησε.

Μετά από τόση συγκίνηση, ο Vlospa επανέφερε τους παλμούς στο beat μιας Αθήνας σε διέγερση λίγο πριν ή «Μωβ βροχή» [7] στάξει κυριολεκτικά πάνω στον ΛΕΞ, «σβήνοντας» τη συναυλία ψυχεδελικά.

Κυριακή μεσημέρι, με καφέ, τσιγάρο και ανεμιστήρα, διάβαζα τις κριτικές και απορούσα με το κοινό που απαιτεί δήλωση πολιτικών φρονημάτων από έναν ράπερ που τα έχει πει όλα μέσα από τα κομμάτια του, την παρουσία του και ενίοτε την απουσία του. Προσωπικά, νιώθω πάντα άβολα όταν οι καλλιτέχνες προσπαθούν από το μικρόφωνο και τα σόσιαλ να «αφυπνίσουν» για τη λευτεριά στην Παλαιστίνη, τη Χρυσή Αυγή ή το MeΤoo, ενώ η τέχνη τους είναι απολίτικη, πόσο μάλλον ο τρόπος ζωής τους. Μου λείπει η τέχνη που μιλάει χωρίς κομματικούς χορηγούς· μου λείπει η τέχνη που πρώτα ζει και μετά γράφει. Και στη συναυλία του ΛΕΞ τη χόρτασα κι ας μην τράκαρα με αυτόν που έψαχνα. Οι μεγάλες αλήθειες λέγονται χαμηλόφωνα, όπως και οι μεγάλοι έρωτες συναντιούνται στις ερημικές τοποθεσίες. If you know, you know…


1. «Ματωμένη Τρίτη», ΛΕΞ, Braille Pentagram
2. «Παυσίπονα», ΛΕΞ, Dof Twogee Deathwish
3. «Νυχτερίδες», ΛΕΞ, Dof Twogee
4. «Μουσική για τσόγλανους», ΛΕΞ, Dof Twogee
5. «Η χειρότερη γενιά», ΛΕΞ, Dof Twogee
6. «Αλήτικη αγάπη», ΛΕΞ, Dof Twogee
7. «Μωβ βροχή», ΛΕΞ, Dof Twogee

Το άρθρο δημοσιεύθηκε στην έντυπη LiFO.

Το νέο τεύχος της LiFO δωρεάν στην πόρτα σας με ένα κλικ.

Οπτική Γωνία
0

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Αστικές Συγκοινωνίες: Mια αθόρυβη ιδιωτικοποίηση που προκαλεί κρότο

Ρεπορτάζ / Αστικές Συγκοινωνίες: Mια αθόρυβη ιδιωτικοποίηση που προκαλεί κρότο

Τα πρόσφατα ατυχήματα με αστικά λεωφορεία φέρνουν στο προσκήνιο το θέμα της εκχώρησης συγκοινωνιακού έργου στα ΚΤΕΛ και καταγγελίες για θεσμικές αστοχίες. Οι εμπλεκόμενες πλευρές μιλάνε στη LiFO.
ΝΤΙΝΑ ΚΑΡΑΤΖΙΟΥ
Ένα ελληνο-αλβανικό ανήκειν εν τη γενέσει;

Guest Editors / Μεταξύ ελληνικότητας και αλβανικότητας 

Μια έρευνα επιβεβαιώνει ότι η αλβανική μετανάστευση στην Ελλάδα αναδιαμορφώνει ριζικά τις έννοιες της ταυτότητας και του ανήκειν, αποκαλύπτοντας τις προκλήσεις και τις προοπτικές αυτής της νέας πραγματικότητας.
ΙΛΙΡΙΝΤΑ ΜΟΥΣΑΡΑΙ
ΕΠΕΞ Ο μυστηριώδης κύριος Sweetman και η απίθανη ιστορία του σκοτεινού οξυγόνου

Περιβάλλον / Ο μυστηριώδης κύριος Sweetman και η απίθανη ιστορία του σκοτεινού οξυγόνου

Άνοιξε ένα νέο κεφάλαιο για τη θαλάσσια ζωή και μπλόκαρε, έστω προσωρινά, τα σχέδια για εξορύξεις στον ανεξερεύνητο βυθό. Ο Andrew Sweetman μιλά στη LiFO για την έρευνα που έγινε απροσδόκητα viral και συγκρούστηκε με κολοσσούς, πολιτικές αποφάσεις και… το TikTok.
ΛΑΣΚΑΡΙΝΑ ΛΙΑΚΑΚΟΥ
Ανακαλύφθηκε ο εχθρός

Ακροβατώντας / Ανακαλύφθηκε ο εχθρός

Τι σημασία έχουν τα μεγάλα σκάνδαλα, όταν η απειλή είναι μπροστά μας, όπως οι καραβιές Λίβυων και Σουδανών μεταναστών και πολιτικών προσφύγων που καταφθάνουν στη νότια Κρήτη και εισβάλλουν ανεξέλεγκτα στην πατρίδα;
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΕΛΑΚΗΣ
Δημήτρης Κανελλόπουλος: «Να μας αποκαλούν “εφημερίδα των συριζαίων”; Εντάξει... γελάμε»

Οπτική Γωνία / Δημήτρης Κανελλόπουλος: «Να μας αποκαλούν “εφημερίδα των συριζαίων”; Εντάξει... γελάμε»

Ο δημοσιογράφος της «Εφημερίδας των Συντακτών» και του e-tetRadio μιλά για την εφημερίδα, επιβεβαιώνοντας τις τελικές συζητήσεις με τον Δημήτρη Μελισσανίδη, για την κρίση της αριστεράς, την επιστροφή του Αλέξη Τσίπρα και το μέλλον του Τύπου.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ
«Είμαι Ισραηλινός, κι αυτό λειτουργεί πια ως ετυμηγορία» 

Οπτική Γωνία / «Είμαι Ισραηλινός, κι αυτό λειτουργεί πια ως ετυμηγορία» 

Ο θεατρικός σκηνοθέτης Guy Ben-Aharon, που βρέθηκε πρόσφατα στην Αθήνα, γράφει στη LiFO για την απόρριψη που βιώνει τόσο στην πατρίδα του όσο και στο εξωτερικό ως Ισραηλινός που υποστηρίζει την ελευθερία της Παλαιστίνης. 
ΕΠΙΜΕΛΕΙΑ: ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΠΟΛΙΤΑΚΗΣ
«Χρόνιες παθογένειες» vs ποινικών ευθυνών

Οπτική Γωνία / «ΟΠΕΚΕΠΕ: Χρόνιες παθογένειες» vs ποινικών ευθυνών

Η Ευρωπαϊκή Εισαγγελία έστειλε πριν από λίγο καιρό στη Βουλή τη δικογραφία για Αυγενάκη και Βορίδη, αλλά η ΝΔ δεν βλέπει ποινικές ευθύνες υπουργών στο σκάνδαλο του ΟΠΕΚΕΠΕ και επιμένει ότι πρόκειται για «διαχρονικές παθογένειες». 
ΒΑΣΙΛΙΚΗ ΣΙΟΥΤΗ
Γιατί κανείς δεν μας προστατεύει από τον ανεξέλεγκτο θόρυβο;

Οπτική Γωνία / Γιατί δεν μας προστατεύει κανείς από τον ανεξέλεγκτο θόρυβο;

Η Κομισιόν στέλνει τη χώρα στο Ευρωπαϊκό Δικαστήριο επειδή δεν έχει υιοθετήσει τα απαραίτητα σχέδια δράσης για την ηχορρύπανση. Τι σημαίνει αυτό για την καθημερινότητά μας; Μιλά στη LiFO ο ομότιμος καθηγητής του ΑΠΘ, Γεώργιος Παπανικολάου.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ
Ένας κανονικός αφελληνισμός

Οπτική Γωνία / Ένας κανονικός αφελληνισμός

Στη θέση εκείνων των ξένων που καλλιεργούσαν μια αληθινή σχέση με την Ελλάδα, πολλαπλασιάζονται τα φιμέ τζάμια των υπερπολυτελών τζιπ, αόρατοι και αδιάφοροι μεσάζοντες, αγοραστές επαύλεων που υπενοικιάζονται ή έχουν γίνει φρούρια με μικρούς ιδιωτικούς στρατούς τραμπούκων.
ΝΙΚΟΛΑΣ ΣΕΒΑΣΤΑΚΗΣ