«Δεν σου το ’χα να ακούς ΛΕΞ»

Αθήνα είσαι εδώ; Facebook Twitter
Ραπάδες έντεχνοι και σκυλάδες, ό,τι σταυρό κι αν κουβαλάμε, όλοι κάτι αγαπάμε. Φωτ.: Zissis Tsoubos Live
0


«ΚΑΘΕ ΠΕΡΣΙ ΚΑΙ καλύτερα!» ψιθύρισα, ακροβατώντας πάνω στις δεκάποντες πλατφόρμες μου για να μη γλιστρήσω στα βρομόνερα της Αγοράς στην οδό Αθηνάς. Ό,τι πιο κοντινό έχω ζήσει φέτος σε παραλία είναι αυτό το θαλασσινό νερό, αυτό το χαρμάνι μπόχας που προκύπτει από τη μείξη ψαρίλας και σκουπιδίλας. Τουρίστες δεξιά μου, σκαλωσιές αριστερά μου κι εγώ στη μέση, με το κινητό στο χέρι, σκρολάροντας μέχρι να εντοπίσω το mail με το εισιτήριο για τη συναυλία του ΛΕΞ. Απρίλιο το έκλεισα, Ιούνιο το βρήκα.

«Κανένας δεν γκοστάρει, όπως γκοστάρουν οι ραπάδες», σκέφτηκα. Είχα ήδη απαντήσει στα ερωτήματα γνωστών και φίλων σχετικά με το αν είναι σεξιστής και αν πρέπει να τον στηρίζουμε εμείς οι κουίρ τρανς.

Κυριακή μεσημέρι, με καφέ, τσιγάρο και ανεμιστήρα, διάβαζα τις κριτικές και απορούσα με το κοινό που απαιτεί δήλωση πολιτικών φρονημάτων από έναν ράπερ που τα έχει πει όλα μέσα από τα κομμάτια του, την παρουσία του και ενίοτε την απουσία του. 

«Δεν σου το ’χα να ακούς ΛΕΞ», μου γράφει ένας τυπάς στο Ιnsta.

Δηλαδή πώς μοιάζουν αυτές που ακούνε ΛΕΞ;

«Δύο χέρια, τρία πόδια και δεν τρώνε από τα σκουπίδια»¹

Ήμουν καλά προετοιμασμένη για μια νύχτα ανάμεσα σε 60.000 κόσμο. Μαύρα γυαλιά για την αγοραφοβία, παγούρι με βότκα φράουλα για την αφυδάτωση, στριμμένο lemon haze σε περίπτωση που… και παυσίπονα για τους πονοκεφάλους.²

Η  Άντζι οδηγούσε όσο απολάμβανα τις πρώτες φωτογραφίες φίλων χωρίς μπλούζα μέσα από το ΟΑΚΑ .Τατουάζ, δικέφαλοι, ιδρώτας και αδρεναλίνη. Μόνο ένας δεν μου έστειλε, αυτός που ήμουν διατεθειμένη να ψάξω ανάμεσα στους χιλιάδες.

Η συναυλία που διοργάνωσε η Dynasty Group Athens είχε όλα τα στοιχεία μιας υπερπαραγωγής: οθόνες, φώτα, χορευτικό σύνολο, guests, παιδική χορωδία και σκηνικό τα 24ωρα που εμείς με τα λερωμένα πνευμόνια αγαπάμε.³

Μαζί με τον ΛΕΞ, τα αδέρφια του Dof και Squeezy. Το ΟΑΚΑ μύριζε χασίσι και καπνογόνα, τα μαύρα ρούχα, τα πανό, οι σημαίες της Παλαιστίνης και σίγουρα η μουσική για τσόγλανους[4] μάς έφεραν πιο κοντά.

Η ζέστη ήταν υποφερτή, το κλίμα από φιλικό έως συντροφικό ανάμεσα στις διαφορετικές φυλές και γενιές της Αθήνας, αν και μόνο όσοι μείναμε στη χώρα αυτή μετά το 2009 μεγαλώσαμε και γίναμε η χειρότερη γενιά.[5]

Χωρίς να θέλω να αδικήσω κανέναν –άλλωστε δεν τους γνωρίζω καλλιτεχνικά–, σε κάθε guest ένιωθα το ενδιαφέρον μου να μειώνεται. Μου έλειπε ο ΛΕΞ. Απαντούσα σε dm στο κινητό μήπως κανονίσω τίποτα καλό για μετά, ώσπου αποφάσισα να πάω στο μπαρ για νερό. Πίσω από τον συναυλιακό χωρο το σκηνικό έμοιαζε με κάθε άλλο καλοκαιρινό πανηγύρι-φεστιβάλ. Πλαστικές σακούλες, ψυγεία με φωτεινές επιγραφές, πιτσιρίκια του μεροκάματου, ουρές αναμονής και μια μειονότητα που άραζε καβατζωτά σε απόσταση ασφαλείας από το μεγάλο πλήθος. Πέρασαν είκοσι λεπτά, που πιάσαμε την κουβέντα με κάτι Θεσσαλονικιούς για το αν είναι τίμιο να κοστίζει 4 ευρώ η Cola και ξαφνικά άκουσα τη φωνή της κυρίας Χαράς aka Χάρις Αλεξίου.

«Ρε, η Χαρούλλλα ρε», φώναξε το ένα καρντάσι και παράτησε τη θέση του τρέχοντας.

Η καβάτζα άδειασε, η μειονότητα στριμώχτηκε μέσα στο πλήθος σαν να έπεσε συναγερμός. Οριακά πρόλαβα κι εγώ να δω τη «Μάνα» με το συμβολικά κόκκινο αέρινο κουστούμι να ενώνει όλα τα σπασμένα κομμάτια της βραδιάς. Για πολλά παιδιά μπορεί το ραπ να είναι ο πατέρας που δεν γνώρισαν, και για τα ίδια παιδιά η κυρία Χαρά έγινε η μάνα που όλα τη θυμίζουν.

Ραπάδες έντεχνοι και σκυλάδες, ό,τι σταυρό κι αν κουβαλάμε, όλοι κάτι αγαπάμε [6] και αυτήν τη σύμπραξη την αγαπήσαμε και μέσα από αυτήν αγαπηθήκαμε – όσο κράτησε.

Μετά από τόση συγκίνηση, ο Vlospa επανέφερε τους παλμούς στο beat μιας Αθήνας σε διέγερση λίγο πριν ή «Μωβ βροχή» [7] στάξει κυριολεκτικά πάνω στον ΛΕΞ, «σβήνοντας» τη συναυλία ψυχεδελικά.

Κυριακή μεσημέρι, με καφέ, τσιγάρο και ανεμιστήρα, διάβαζα τις κριτικές και απορούσα με το κοινό που απαιτεί δήλωση πολιτικών φρονημάτων από έναν ράπερ που τα έχει πει όλα μέσα από τα κομμάτια του, την παρουσία του και ενίοτε την απουσία του. Προσωπικά, νιώθω πάντα άβολα όταν οι καλλιτέχνες προσπαθούν από το μικρόφωνο και τα σόσιαλ να «αφυπνίσουν» για τη λευτεριά στην Παλαιστίνη, τη Χρυσή Αυγή ή το MeΤoo, ενώ η τέχνη τους είναι απολίτικη, πόσο μάλλον ο τρόπος ζωής τους. Μου λείπει η τέχνη που μιλάει χωρίς κομματικούς χορηγούς· μου λείπει η τέχνη που πρώτα ζει και μετά γράφει. Και στη συναυλία του ΛΕΞ τη χόρτασα κι ας μην τράκαρα με αυτόν που έψαχνα. Οι μεγάλες αλήθειες λέγονται χαμηλόφωνα, όπως και οι μεγάλοι έρωτες συναντιούνται στις ερημικές τοποθεσίες. If you know, you know…


1. «Ματωμένη Τρίτη», ΛΕΞ, Braille Pentagram
2. «Παυσίπονα», ΛΕΞ, Dof Twogee Deathwish
3. «Νυχτερίδες», ΛΕΞ, Dof Twogee
4. «Μουσική για τσόγλανους», ΛΕΞ, Dof Twogee
5. «Η χειρότερη γενιά», ΛΕΞ, Dof Twogee
6. «Αλήτικη αγάπη», ΛΕΞ, Dof Twogee
7. «Μωβ βροχή», ΛΕΞ, Dof Twogee

Το άρθρο δημοσιεύθηκε στην έντυπη LiFO.

Το νέο τεύχος της LiFO δωρεάν στην πόρτα σας με ένα κλικ.

Οπτική Γωνία
0

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

ΕΠΕΞ Οι ψαράδες της Αμοργού πέτυχαν κάτι που δεν έχει ξαναγίνει στην Ελλάδα

Οπτική Γωνία / Οι ψαράδες της Αμοργού πέτυχαν κάτι που δεν έχει ξαναγίνει στην Ελλάδα

Πήραν τη θάλασσα στα χέρια τους, πριν να είναι πολύ αργά και την χάσουν. Το «Αμοργόραμα» δεν είναι απλώς μια ιδέα, αλλά στοίχημα ζωής – και πρότυπο για την αλιεία όλης της χώρας.
ΛΑΣΚΑΡΙΝΑ ΛΙΑΚΑΚΟΥ
Μετρό-φούρνος: Ως πότε θα λιώνουμε και υπογείως;

Ρεπορτάζ / Μετρό-φούρνος: Ως πότε θα λιώνουμε και υπογείως;

Είκοσι τρένα που εκτελούν δρομολόγια στην μπλε και την κόκκινη γραμμή δεν έχουν κλιματισμό, ενώ το air condition στους παλιούς συρμούς της πράσινης γραμμής θυμίζει λοταρία: ποτέ δεν ξέρεις αν θα πετύχεις δροσιά ή ζέστη.
ΝΤΙΝΑ ΚΑΡΑΤΖΙΟΥ
Dr. Zeina Jallad: «Ονειρεύομαι ένα μέλλον όπου τη ζωή των παιδιών μας δεν θα την ορίζει το γεγονός ότι υποφέρουν αλλά ότι ευημερούν»

Οπτική Γωνία / Zeina Jallad: «Ονειρεύομαι έναν ουρανό χωρίς πυραύλους και drones»

Η διευθύντρια του Κέντρου Μελετών Παλαιστινιακής Γης και καθηγήτρια στο Αμερικανικό Πανεπιστήμιο της Βηρυτού μιλά στη LiFO για την αποτυχία του διεθνούς δικαίου και το «sumud» ως καθημερινή εξέγερση απέναντι στην εξόντωση.
ΘΟΔΩΡΗΣ ΑΝΤΩΝΟΠΟΥΛΟΣ
Ποιοι θα πληρώσουν τις απάτες του ΟΠΕΚΕΠΕ

Ρεπορτάζ / Ποιοι θα πληρώσουν τις απάτες του ΟΠΕΚΕΠΕ

Η κυβέρνηση ομολόγησε την αποτυχία της στην αντιμετώπιση του πελατειακού κράτους, οι κανονικοί αγρότες όμως, που δεν συμμετείχαν στις απάτες, είναι αυτοί που κυρίως θα πληρώσουν το σκάνδαλο του ΟΠΕΚΕΠΕ. 
ΒΑΣΙΛΙΚΗ ΣΙΟΥΤΗ
CHECK Κρήτη: καμιά δομή-χιλιάδες πρόσφυγες

Ρεπορτάζ / Κρήτη: Kαμiα δομή - χιλιάδες πρόσφυγες

Αντιμέτωπη με ένα πρωτόγνωρο κύμα μεταναστευτικών-προσφυγικών ροών βρίσκεται η Κρήτη. Και ενώ η συχνότητα και ο αριθμός των αφίξεων έχουν αυξηθεί κατακόρυφα, το υπουργείο Μετανάστευσης και Ασύλου δεν έχει δημιουργήσει καμία οργανωμένη δομή υποδοχής στο νησί για τους ανθρώπους αυτούς.
ΝΤΙΝΑ ΚΑΡΑΤΖΙΟΥ