Ιδιαίτερο ενδιαφέρον παρουσιάζουν τα ευρήματα μελέτης, σύμφωνα με τα οποία τα μουσικά όργανα σε μία ορχήστρα, πρέπει να έχουν συγκεκριμένη θέση, προκειμένου να μειωθεί ο κίνδυνος διασποράς του κορωνοϊού.
Κατά τη διάρκεια της πανδημίας στις συμφωνικές ορχήστρες παρατηρήθηκαν δύο σημαντικά προβλήματα. Το ένα ήταν ο συγχρωτισμός των μουσικών που συνήθως κάθονται σε πολύ κοντινή απόσταση μεταξύ τους και το άλλο τα σταγονίδια που εκτοξεύονται από ορισμένα μουσικά όργανα, όπως τις τρομπέτες και τα άλλα πνευστά.
Μια μελέτη του Πανεπιστημίου της Γιούτα, όμως, που δημοσιεύθηκε στο Science Advances δείχνει ότι αλλάζοντας τις θέσεις των μουσικών οργάνων μέσα σε μια ορχήστρα, η έκλυση σταγονιδίων μπορεί να κατευθύνεται μακριά από τους μουσικούς και να μειώνεται ο κίνδυνος διασποράς τους. Πρόκειται για μια φαινομενικά απλή αλλαγή, αλλά στην πραγματικότητα είναι ένα εξαιρετικά τολμηρό εγχείρημα για τους μουσικούς.
Συνήθως οι συμφωνικές ορχήστρες είναι στημένες με το ίδιο σχήμα. Τα έγχορδα καταλαμβάνουν τις μπροστινές θέσεις και από πίσω τους αναπτύσσονται τα ξύλινα και τα χάλκινα πνευστά όργανα. Αρκετά πίσω βρίσκονται τα πιο ηχηρά χάλκινα, όπως τα τρομπόνια και οι τρομπέτες και τις τελευταίες θέσεις καταλαμβάνουν τα κρουστά. Αυτός ο τρόπος στησίματος ακολουθείται εδώ και δεκαετίες για λόγους ακουστικής και παράδοσης.
Οι επιστήμονες του πανεπιστημίου χαρτογράφησαν ψηφιακά το χώρο συναυλιών της Συμφωνικής Ορχήστρας της Γιούτα, αποτύπωσαν τα σημεία των αεραγωγών και κατέγραψαν τη ροή του αέρα. Έπειτα πρόσθεσαν τη θέση του κάθε μουσικού πάνω στον ψηφιακό χάρτη και μέτρησαν τη συγκέντρωση των σταγονιδίων που εκλύει κάθε όργανο.
Οι ερευνητές διαπίστωσαν πως η τρομπέτα, το τρομπόνι και το όμποε ήταν τα πιο «παραγωγικά» όργανα σε σταγονίδια. Με αυτά τα δεδομένα προσομοίασαν την κίνηση που θα κάνουν τα σταγονίδια στον αέρα κατά τη διάρκεια μιας κανονικής συναυλίας και βρήκαν ότι ο αέρας ταξιδεύει από την οροφή στο πάτωμα και πίσω στη σκηνή. Σχηματίζονταν όμως και δύο επιπλέον στροβιλισμοί του αέρα στο μπροστινό και πίσω μέρος της σκηνής. «Σε αυτές τις περιοχές ο αέρας κυκλοφορεί ξανά και ξανά σαν ένας μεγάλος τυφώνας», δήλωσε στους New York Times ο χημικός μηχανικός του Πανεπιστημίου της Γιούτα Τόνι Σάαντ.
Έτσι, οι επιστήμονες του πανεπιστημίου πρότειναν στην ορχήστρα να αλλάξει τις θέσεις των μουσικών της. Μετέφεραν τις τρομπέτες στο πίσω μέρος της σκηνής δίπλα στους αεραγωγούς και άλλαξαν τη θέση των υπόλοιπων πνευστών οργάνων, τοποθετώντας τους μουσικούς πιο κοντά σε αεραγωγούς ή στις πόρτες της σκηνής, τις οποίες είχαν μόνιμα ανοιχτές. Στο κενό που δημιουργήθηκε στο κέντρο της σκηνής μετακινήθηκαν τα κρουστά και το πιάνο της ορχήστρας. Οι επιστήμονες παρατήρησαν ότι η παραγωγή σταγονιδίων κοντά στις «αναπνευστικές ζώνες» των μουσικών μειώθηκε 100 φορές.
Σύμφωνα με τους επιστήμονες οι ίδιοι πρακτικοί κανόνες ισχύουν και σε κάθε άλλη ορχήστρα, ακόμη κι αν αλλάζουν οι παράμετροι στους χώρους συναυλιών. Η μετακίνηση των πιο «επικίνδυνων» οργάνων για την παραγωγή σταγονιδίων κοντά σε ανοιχτές πόρτες και αεραγωγούς μπορεί να αποδειχθεί σωτήρια.
Με πληροφορίες από New York Times και Money Review
