Το 1982 ήταν πέντε νεαροί, που κάθισαν σε έναν πάγκο και κοίταξαν την κάμερα. Τα πρόσωπα και τα σώματα μπορεί να άλλαξαν, με την πάροδο των ετών, αλλά αυτή η παρέα συναντιέται και βγάζει την ίδια φωτογραφία, εδώ και 40 χρόνια.
Οι πέντε φίλοι συναντιούνται κάθε πέντε χρόνια σε μια λίμνη στην Καλιφόρνια και ποζάρουν ξανά, για την ίδια φωτογραφία. Πριν από λίγες ημέρες έβγαλαν την ένατη, αν και- παραδέχονται- κάποια στιγμή φοβήθηκαν ότι θα είναι τέσσερις μπροστά από τον φακό, καθώς ο ένας από αυτούς πέρασε περιπέτεια με τον καρκίνο.
Το 2019 αφαιρέθηκε ένας κακοήθης όγκος από το πόδι του Ντάλας Μπάρνεϊ, ο οποίος κάθεται στο κέντρο στις φωτογραφίες. «Ήμουν συντετριμμένος. Ανησυχούσαμε ότι θα υπήρχε μια κενή θέση στον πάγκο όπου βγάζουμε τη φωτογραφία», εξομολογείται ο Τζον Ντίκσον.
Όμως, ο Μπάρνεϊ έδωσε ξανά το παρών στο ραντεβού τους, στην ίδια καλύβα στη λίμνη Κόπκο, μαζί με τους Ντίκσον, Μαρκ Ράμερ- Κλίαρι, Τζον Μολόνι και Τζον Γουάρντλοου, που είναι ο οικοδεσπότης τους.
Η τελευταία φορά που βρέθηκαν μαζί ήταν όταν έβγαλαν την προηγούμενη φωτογραφία, το 2017. Λόγω της περιπέτειας του Μπάρνεϊ με τον καρκίνο και εξαιτίας της πανδημίας ήταν δύσκολο να συναντηθούν τα χρόνια που μεσολάβησαν.
Το πρώτο βράδυ έφαγαν στην καλύβα τα τάκος που τους ετοίμασε ο Γουάρντλοου και το επόμενο μεσημέρι πήραν τις θέσεις τους στον πάγκο για να βγάλουν τη φωτογραφία. Κάθε φορά κάθονται με την ίδια σειρά, όπως το 1982 και παίρνουν τις ίδιες πόζες. Ένα καπέλο είναι πάντα ακουμπισμένο στα πόδια του Ράμερ- Κλίαρι και ο Μολόνι κρατά ένα βαζάκι στο δεξί του χέρι.
Οι φωτογραφίες τους έχουν γίνει viral στο παρελθόν. Άγνωστοι στον δρόμο προσπαθούν να καταλάβουν από πού τους ξέρουν, ενώ κατέληξαν και σε έκθεση γερμανικού μουσείου για τη φιλία, λένε στο CNN.
Οι πέντε φίλοι γνωρίστηκαν στη Σάντα Μπάρμπαρα. Τα reunion γίνονται στην καλύβα στη λίμνη Κόπκο που έφτιαξε ο παππούς του Γουάρντλοου το 1970. Όταν συναντιούνται, ψαρεύουν, κάνουν πεζοπορία, μπάρμπεκιου, ή μαζεύουν μούρα, κάνουν πλάκες ο ένας στον άλλον και τα πειράγματα δεν έχουν τέλος.
Ο Μπάρνεϊ δεν ανησυχεί για το μέλλον της παράδοσης της παρέας, ούτε για την υγεία του. «Αλλά έχω έναν φόβο για το ότι καθόμαστε σε αυτό το κάγκελο», παραδέχεται. «Όσο γερνάμε, το ίδιο ισχύει και για το κάγκελο. Βαραίνουμε, ο πάγκος και το κάγκελο είναι σε ύψος περίπου 9 μέτρων. Ανησυχώ ότι μια μέρα θα το ακούσουμε να σπάει», προσθέτει.
