Όταν η Mirzana Coralic ρώτησε στο δημοτικό σχολείο στη γειτονιά του Σεράγεβο, αν θα μπορούσε να γράψει τον κωφό γιο της για τα μαθήματα της πρώτης τάξης, η δασκάλα Sanela Ljumanovic απάντησε καταφατικά χωρίς καν να το σκεφτεί.
Ο Σεπτέμβρης έφτασε σύντομα και ο έξι ετών Zejd ήταν στη τάξη και καθόταν σιωπηλός, αλλά με τα μάτια ορθάνοιχτα στο θρανίο μιας τάξης. Εκείνη την περίοδο, κανείς στο σχολείο, αλλά ούτε και ο ίδιος ο μικρός, δεν γνώριζαν τη νοηματική και η δασκάλα αποφάσισε πως θα έπρεπε να εφεύερει κάτι για να βοηθήσει.
Προσπάθησε να αναπτύξει τα δικά της κόλπα και μερικά σημάδια για να μπορεί να επικοινωνήσει με τον 6χρονο, αλλά αυτό δεν ήταν αρκετό. Το παιδί έπρεπε να μπορεί να επικοινωνεί και με τους συμμαθητές του και να μην είναι απομονωμένο στην τάξη.
Τρεις μήνες αργότερα, όλοι οι μαθητές της πρώτης τάξης στο δημοτικό σχολείο Osman Nakas στο Σαράγεβο, είχαν μάθει τα βασικά της νοηματικής γλώσσας και μπορούσαν να επικοινωνούν με τον συμμαθητή τους.
Το 2003, η Βοσνία θέσπισε νόμους που επιτρέπουν στα παιδιά με ειδικές ανάγκες να ενταχθούν πλήρως στην κοινωνία, συμπεριλαμβανομένων των κανονικών σχολείων. Τα παιδιά υποτίθεται ότι έχουν βοηθούς που κάθονται μαζί τους στην τάξη και μεταφράζουν ή βοηθούν με όποιο τρόπο απαιτείται. Αλλά στην πράξη, στην εξαθλιωμένη Βοσνία, μετά βίας φτάνουν τα χρήματα για να να κρατηθούν ανοικτά τα σχολεία και τα παιδιά αυτά αφήνονται στη φροντίδα και τη φαντασία των γονιών τους και την καλή θέληση του προσωπικού του σχολείου.
Ο Zejd ήταν τυχερός και όλο αυτό που έγινε ενίσχυσε κατά πολύ την αυτοεκτίμησή του. Η μητέρα του λέει πως πριν αρχίσει το σχολείο είχε κάνει κάποιες προσπάθειες να του μάθε τη νοηματική, αλλά εκείνος δεν έδειχνε ενδιαφέρον. Τώρα ανυπομονεί κάθε μέρα να πάει στο σχολείο. Οι συμμαθητές του υποδέχτηκαν με πολύ ενθουσιασμό την πρόκληση για εκμάθηση μιας νέας γλώσσας και πλέον διδάσκουν τους γονείς τους στο σπίτι.
σχόλια