Εκεί που οι πλαστικές στήθους παράγουν ακτιβισμό

Εκεί που οι πλαστικές στήθους παράγουν ακτιβισμό Facebook Twitter
Eδώ και δύο δεκαετίες η Κολομβία είναι ο παράδεισος των επισφαλών χειρουργείων, όπου όλα μπορούν να κανονιστούν προφορικά, αν υπάρξει επιπλοκή να μην αντιμετωπίσει κανείς κανενός είδους ποινή και κυρίως το θύμα να μην τολμήσει ποτέ να καταγγείλει ότι κάτι δεν πήγε καλά στο χειρουργείο.
0

Υπάρχει μια χώρα, όπου όλα μετριούνται μέσω των πλαστικών στήθους. Τα μαθηματικά της αυξητικής του πιο πολύτιμου, για τη φιλοσοφία της χώρας, σημείου του γυναικείου σώματος, είναι έτσι κι αλλιώς ισοπεδωτικά. Η Κολομβία μετριέται, πλουτίζει, αλλάζει κοινωνικό στάτους, κάποτε και οικονομική θέση με τις πλαστικές στήθους: στην Κολομβία κάθε χρόνο γίνονται 350.000 πλαστικές, δηλαδή 978 την ημέρα, 40 κάθε ώρα και 3 κάθε 5 λεπτά. 

Αυτού του είδους η επέμβαση, επί της ουσίας είναι η πιο κερδοφόρα επιχείρηση της χώρας, καθώς η ζήτηση ανταποκρίνεται σε κάτι που στην Κολομβία χαρακτηρίζεται ως μαζική επιτακτική ανάγκη. Και φυσικά πρόκειται για μία ανάγκη, η οποία τρέφεται από τον υπερσεξισμό της κολομβιανής κοινωνίας, η οποία όχι απλώς ιεραρχεί, αλλά οριοθετεί σε ασφυκτικό πλαίσιο το μέχρι που μπορούν να φτάσουν επαγγελματικά οι γυναίκες. Πολύ συχνά, το να είναι κάποια όμορφη είναι και ο μόνος τρόπος τόσο για να επιβιώσει όσο και για ανέλθει επαγγελματικά... Αυτό εξηγεί τόσο τη ζήτηση, όσο και τη χαλαρή νομοθεσία που ισχύει για τα κάθε λογής διορθωτικά χειρουργεία.

Άλλωστε, εδώ και δύο δεκαετίες η Κολομβίαείναι ο παράδεισος των επισφαλών χειρουργείων, όπου όλα μπορούν να κανονιστούν προφορικά, αν υπάρξει επιπλοκή να μην αντιμετωπίσει κανείς κανενός είδους ποινή και κυρίως το θύμα να μην τολμήσει ποτέ να καταγγείλει ότι κάτι δεν πήγε καλά στο χειρουργείο.  Αμέτοχη, βεβαίως, σε όλο αυτό είναι και η κυβέρνηση, που ποτέ μέχρι σήμερα δεν μπήκε στη διαδικασία να θεσπίσει νόμους, ή να λάβει έστω κάποια μέτρα για να προστατεύσει τη δημόσια υγεία των χιλιάδων γυναικών που καταφεύγουν στα χειρουργικά τραπέζια, όχι με μοναδικό κίνητρο τη φιλαρέσκεια, αλλά τις προσπάθειες για μια καλύτερη ζωή. 

Όλα τα παραπάνω, χωρίς υπερβολές και χωρίς επιπρόσθετη δραματοποίηση τα κατέγραψε πριν από χρόνια στο best seller του ο δημοσιογράφος και συγγραφέας Γκουστάβο Μπολιβάρ Μορένο. Το "Sin tetas no hay paraiso" (μτφρ.:"Χωρίς βυζιά δεν υπάρχει παράδεισος") έγινε και τηλεοπτική σειρά (στη χώρα μας προβλήθηκε με ελαφρά λογοκρισία στον τίτλο, ο οποίος έγινε "Χωρίς... αυτά δεν υπάρχει παράδεισος") με στόχο να έρθουν στο φως οι πρακτικές που οδηγούσαν χιλιάδες γυναίκες στο χειρουργικό τραπέζι. 

Χρειάστηκαν χρόνια σιωπής των θυμάτων, όχι μόνο λόγω της κρατικής αδιαφορίας, αλλά και λόγω του τρόπου που αντιμετωπίζονται από την κολομβιανή κοινωνία (σ.σ.: που από τη μία ωθεί τις γυναίκες στις πλαστικές, από την άλλη τις αντιμετωπίζει με εμπάθεια, όταν προχωρούν σε επεμβάσεις) μέχρι που έδωσε φωνή στις αναρίθμητες τραγωδίες η δημοσιογράφος Λορίνα Μπελτράν.

Όμως, ούτε οι προσπάθειες του Μπολιβάρ είχαν αποτέλεσμα. Κατά την τελευταία δεκαετία, αρκετές περιπτώσεις -κυρίως γυναικών που εργάζονται στη βιομηχανία της μόδας και της ομορφιάς- έχουν γίνει θέμα στα media, ως θύματα επιπλοκών χειρουργείων αυξητικής στήθους. Η πιο γνωστή περίπτωση είναι αυτή του κολομβιανού μοντέλου, Jessica Cediel, η οποία είχε δεχθεί εμφυτεύματα από συνθετικό πολυμερές και μετά από επιπλοκή, είδε πολλά σημεία του σώματος της να προσβάλλονται από σηψαιμία και να ταλαιπωρείται χρόνια μετά από σοβαρά προβλήματα υγείας. 

Εκεί που οι πλαστικές στήθους παράγουν ακτιβισμό Facebook Twitter
Jessica Cediel

Αυτή η γυναίκα είναι η κορυφή του παγόβουνου: ρίχνοντας μια ματιά στη βάση δεδομένων της πανεπιστημιακής κλινικής της Κολομβίας, μόνο για το 2015, κάθε μήνα από 3 έως 5 γυναίκες με σοβαρότατα προβλήματα υγείας ζητούσαν τη βοήθεια του επιστημονικού προσωπικού. Χρειάστηκαν χρόνια σιωπής των θυμάτων, όχι μόνο λόγω της κρατικής αδιαφορίας, αλλά και λόγω του τρόπου που αντιμετωπίζονται από την κολομβιανή κοινωνία (σ.σ.: που από τη μία ωθεί τις γυναίκες στις πλαστικές, από την άλλη τις αντιμετωπίζει με εμπάθεια, όταν προχωρούν σε επεμβάσεις) μέχρι που έδωσε φωνή στις αναρίθμητες τραγωδίες η δημοσιογράφος Λορίνα Μπελτράν. Η ίδια είχε μόλις πέρσι υποβληθεί σε ένα τέτοιο χειρουργείο και λόγω επιπλοκών ξεκίνησε, ίσως, το ρεπορτάζ της ζωής της. 

Η δική της περιπέτεια έμελε να γίνει ένα από τα μεγαλύτερα σκάνδαλα στη βιομηχανία της πλαστικής χειρουργικής στη χώρα. Η δημοσιογράφος είχε προχωρήσει σε επέμβαση μείωσης στήθους, όταν περίπου μία εβδομάδα μετά συνειδητοποίησε ότι πάσχει από νέκρωση σημείων της συγκεκριμένης περιοχής και από χειρουργικά τραύματα, τα οποία δεν επουλώνονταν. Υπεύθυνος αυτής της επέμβασης ήταν ο διάσημος στη χώρα χειρουργός Francisco Sales Pucccini, ο οποίος όταν βρέθηκε αντιμέτωπος με τις κατηγορίες της δημοσιογράφου, αρνήθηκε τα πάντα, εγκαινιάζοντας ίσως και μετά από χρόνια ένα ασύλληπτο κυνηγητό από τον Τύπο προς τις υπηρεσίες που προσφέρουν οι συγκεκριμένοι επαγγελματίες της αισθητικής χειρουργικής.

Πολύ γρήγορα -και μόλις πριν από λίγες μέρες- η δημοσιογραφική έρευνα απέδειξε ότι τόσο ο Puccini όσο και άλλοι συνάδελφοι του χειρουργούσαν με πλαστά πτυχία και πιστοποιήσεις από διάφορα σεμινάρια περί πλαστικής χειρουργικής που είχαν εξασφαλίσει από πανεπιστήμια της Πορτογαλίας και τη Βραζιλίας, χωρίς, όμως, τα έγγραφα αυτά να έχουν γνωστικό αντίκρισμα και επιστημονική ισχύ. Μετά τη δική της ψυχική και σωματική ταλαιπωρία, η δημοσιογράφος που έγινε αφορμή να ξεσκεπαστεί ένα μεγάλο μέρος του κυκλώματος που θησαυρίζει χειρουργώντας ανεύθυνα γυναίκες -από κάθε σημείο του κόσμου κι όχι μόνο από την Κολομβία- τονίζει ότι δεν είναι σίγουρη ότι θα αλλάξει άμεσα κάτι. 

Προτείνει, όμως, αντί της σιωπής ένα είδος πρωτότυπου ακτιβισμού από την πλευρά των θυμάτων, προκειμένου να αφυπνιστεί η επόμενη γενιά κοριτσιών, που είτε το θέλει είτε όχι μεγαλώνει σε μία κοινωνία μισογυνισμού, που πρακτικά μισεί το γυναικείο σώμα και προσπαθεί να το φέρει στα μέτρα της με κάθε κόστος, ακόμη και με ανθρώπινες ζωές... 

Με στοιχεία από το Al Jazeera 

0

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ