Πότε και πόσο κοιμούνται οι Ισπανοί; Αυτό είναι το ερώτημα που θα προκύψει σε οποιονδήποτε επισκέπτη παρατηρήσει τι συμβαίνει στη Μαδρίτη ένα τυπικό καλοκαιρινό βράδυ στα μέσα της εβδομάδας.

 

Όπως γλαφυρά περιγράφει το άρθρο του Guardian, στις 10 το βράδυ μπαρ, τα καφέ και οι πλατείες είναι γεμάτα κόσμο που πίνει. Στις 12 τα μπαρ όχι μόνο δεν αδειάζουν, αλλά οι περισσότεροι τρώνε κάτι. Κατά τις δύο το βράδυ αρχίζουν επιτέλους τα μπαρ να αδειάζουν και όλοι αυτοί οι άνθρωποι το επόμενο πρωί πρέπει να πάνε στις δουλειές τους.

 

Και τώρα είναι η στιγμή που κανείς αναρωτιέται «πότε κοιμούνται;».

 

Σύμφωνα με την Eurostat, κατά μέσο όρο η μέρα των Ισπανών ξεκινά 90 λεπτά αργότερα από ό, τι ενός Γερμανός. Όταν ο Ισπανός τρώει γεύμα, ο Γερμανός επιστρέφει στη δουλειά για δύο ώρες και όταν ο Γερμανός σχολάει στις 4.30μμ, ο Ισπανός επιστρέφει στην εργασία για άλλες τρεις ώρες. Και τέλος, όταν ο Γερμανός είναι στο κρεβάτι στις 10 μ.μ., ο Ισπανός τρώει δείπνο και τελικά κάποια στιγμή ανάμεσα στα μεσάνυχτα και τη μία το πρωί πέφτει για ύπνο.

 

Σύμφωνα με τα στοιχεία, οι Ισπανοί κοιμούνται περίπου 53 λεπτά λιγότερο από τον ευρωπαϊκό μέσο όρο. Αυτό δε σημαίνει πως μένουν ξάγρυπνοι. Το μυστικό είναι η σιέστα.

 

Οι περισσότεροι άνθρωποι στις μικρές πόλεις τρώνε ακόμα στο σπίτι και μπορούν να απολαύσουν μια σιέστα, λέει η δρ. Isabel Vilaseca η οποία εργάζεται σε κλινική ύπνου στη Βαρκελώνη. «Οι συνήθειες ύπνου μας είναι στενά συνδεδεμένες με το κλίμα. Χωρίς κλιματισμό θα ήταν αδύνατο να εργαστεί κανείς το απόγευμα», εξηγεί.

 

Ωστόσο, λίγοι άνθρωποι στις πόλεις μπορούν να κλέψουν χρόνο για μια μεσημεριανή σιέστα και το πρόβλημα, λέει η Vilaseca, είναι ότι «είμαστε σε μετάβαση από μια κουλτούρα που τηρούσε τη συνήθεια σε μια που δεν το κάνει».

 

«Είναι πολύ καλό να επιβάλει κανείς ωράριο 9-5 παντού, αλλά δεν μπορούμε να περιμένουμε από τους ανθρώπους που εργάζονται στις κατασκευές ή στη γη, να δουλεύουν στη ζέστη του μεσημεριού».

 

Παρόλο που υπάρχει αυξανόμενη πίεση για να καταργηθεί ο το «σπάσιμο» της εργάσιμης ημέρας, η Vilaseca λέει ότι αυτό συμβαίνει λόγω της επίπτωσης που έχει στην ισορροπία εργασίας-προσωπικής ζωής, και όχι επειδή οι άνθρωποι ανησυχούν ότι δεν έχουν αρκετό ύπνο.

 

«Οι άνθρωποι δεν το έχουν δει ως πρόβλημα, αλλά τώρα που υπάρχει μεγάλη ανησυχία για την ευεξία, ο ύπνος γίνεται επίσης ένα θέμα», λέει.

 

Ο άλλος παράγοντας που επηρεάζει τις συνήθειες ύπνου των Ισπανών είναι ότι η χώρα βρίσκεται σε λάθος ζώνη ώρας. Γεωγραφικά, η Ισπανία πρέπει να βρίσκεται στη μέση ώρα του Γκρίνουιτς (GMT), αλλά το 1942 ο δικτάτορας Φράνκο συγχρόνισε τα ρολόγια της χώρας με την Ώρα Κεντρικής Ευρώπης (CET) σε αλληλεγγύη προς τον Αδόλφο Χίτλερ. Όσο παράξενο και αν ακούγεται, μέχρι πρόσφατα δεν υπήρξαν κινήσεις για να αλλάξει αυτό.

 

Ο José Luis Casero, πρόεδρος της Εθνικής Επιτροπής για τον εξορθολογισμό των ισπανικών ωραρίων, ο οποίος εκστρατεύει για τον τερματισμό της διαιρεμένης εργάσιμης ημέρας και την επιστροφή στην ώρα Γκρίνουιτς, λέει ότι η εσφαλμένη χρονική ζώνη επηρεάζει τον ύπνο των ανθρώπων και έχει άμεσο αντίκτυπο στην παραγωγικότητα τους.

 

«Είναι τρελό ότι είμαστε στην ίδια ζώνη ώρας με το Βερολίνο», λέει, «γιατί αυτό σημαίνει ότι οι κιρκαδικοί ρυθμοί των βιολογικών ρολογιών των Ισπανών είναι εκτός ρυθμού. Εάν αλλάζαμε τις ζώνες ώρας, ο ήλιος θα ανέτειλε μια ώρα νωρίτερα και θα ξυπνούσαμε πιο φυσιολογικά, ο χρόνος γευμάτων θα ήταν μια ώρα νωρίτερα και θα είχαμε επιπλέον ύπνο».

 

Σε εύθετο χρόνο τα ρολόγια μπορεί να αλλάξουν, αλλά για τους Ισπανούς, η οικογένεια και η κοινωνική ζωή θα έχουν πάντα προτεραιότητα. Και ο λιγότερος ύπνος είναι και θέμα κουλτούρας. Αν το να απολαύσουν ένα οικογενειακό δείπνο ή ένα ποτό με φίλους αυτό σημαίνει πως θα χάσουν ύπνο μιας ώρας, τότε δεν πειράζει.